Het sprekende testament
C IN DE KRANTENTUIN
Het
geheim
van de
ijzeren kist
visie op
televisie
ZATERDAG 21 JUNI 1958
DE LEIDSE COURANT
PAGINA
't Was moeilijk werken met zo'n dik
buikige vis in de smalle kano. Je kon
er gewoon niet langs lopen en daarom
ging Wim maar pardoes boven op haar
zitten. Triomfantelijk keek hij Gerrit
aan, hij voelde zich als een ridder te
paard.
„Jó, doe niet zo gevaarlijk, je glijdt
er zo af, hij is zo glad als spek, kom
help me een handje. We moeten snel
de zaak afwerken. Ik ben bang dat de
andere haaien terugkomen, die loeren
op het aas natuurlijk". Gerrit begon
met het scherpe mes, lange, dunne re
pen vlees af te snijden. Ze zouden die
in de zon drogen om zodoende weer
voor een paar dagen voedsel te hebben.
Toen hij er genoeg gesneden had sme
ten ze samen de rest in zee en toen ge
beurde onmiddellijk waar Gerrit zo
bang voor geweest was. De haaien
schoten op dit aas aan en in de kortst
mogelijke tijd hadden ze alles opgegeten.
Ze hadden geen aandacht meer voor de
kano en zwommen weg.
„Gelukkig, dat gevaar is voorbij",
zuchtte Wim.
Samen begonnen ze de boot schoon
te maken. Dweilen hadden ze niet, maar
ze namen hun jassen en dweilden en
poetsten de kano schoon. De repen vis
werden nu op de schoongemaakte
bankjes gelegd en de zon moest de rest
maar doen. 't Ging langzaam, de stuk
jes moesten telkens gekeerd worden
„Ik weet het!" juichte Wim .„We han
gen de repen vis aan de hengel".
..Hoe bedoel je?" vroeg Gerrit. die
doodmoe was en er niets van begreep.
„We rijgen ze aan. We maken een
gaatje en steken de hengel er door.
Doodeenvoudig. De wind en de zon kan
er nu aan alle kanten bij".
Zo gezegd, zo gedaan. Maar ondertus
sen was het kleine beetje wind, aange
wakkerd tot een storm. De golven
speelden met de kano en smeten het
bootje als een notedop op en neer. Grote
zwarte wolken pakten zich samen. De
grote hitte was opeens voorbij maar
toch kwamen er diepe rimpels in Ger-
rits voorhoofd. Zou het bootje een zwa
re storm houden?
De eerste regenspatten vielen naar
omlaag. Met open mond probeerden ze
de druppels op te vangen, want hun
tongen waren verschroeid. Na een paar
minuten begon het te gieten, zo hevig,
als alleen maar een tropische bui kan
zijn.
„Kom Wim we trekken onze over
hemden uit, leggen ze op de grond en
als ze kletsnat zijn, dan wringen we in
onze mond uit".
„Of in een blikje, een leeg blikje".
„Eerst nu drinken, tot we genoeg
hebben".
De jongens dachten er geen ogenblik
aan, dat de overhemden niet schoon
meer waren. Ze dachten alleen aan zoet
water en drinken, 't Ging prachtig en
de regen was een echte lafenis voor
hun tong. Ze dronken tot ze er genoeg
van hadden en vulden toen pas de be
kers. De repen vis waren nu ook klets
nat geworden, maar de zon zou best
weer gaan schijnen. De avond was
weer gevallen en om beurten zouden
ze gaan slapen. Ze moesten nu op hun
hoede zijn voor de haaien. Terwijl Ger
rit lag te slapen, liet Wim de kano maar
„Au!" gilde hij opeens. Een haai had
zijn tanden in Wims hand gezet. Met
kracht trok hij terug en het bloed liep
uit een rij kleine rode gaatjes. Z'n
hand begon op te zetten en pijn te
doen. Jammer, maar hij zou Gerrit toch
even wakker moeten maken. Met het
opgevangen regenwater maakte hij de
wondjes schoon en deed er weer een
reep overhemd omheen. Daarna ging hij
weer slapen en Wim hield weer verder
de wacht, nu angstig z'n handen binnen
houdend en in het donker turend of er
weer haiaen in de buurt waren. Zo ver
liep de nacht. De zee was gelukkig iets
kalmer geworden, maar de golven wa
ren nog behoorlijk groot.
Na alles wat ze meegemaakt hadden,
begon hij nu weer na te denken over
het doel van deze reis. Nu hij aan de
repen vis dacht, moest hij toch ook
weer denken aan wat hij eigenlijk was,
namelijk: Kok. Wanneer zou hij weer
op een flinke boot komen? Wanneer
zou hij weer voor de bemanning kun
nen koken? En eindelijk: zou hij op tijd
thuis zijn? Weer waren er zoveel maan
den verlopen. Wacht hij zou zijn boekje
eens nakijken. Met het schoonmaken
van de haai en gedurende de stortbuien
had hij het vóór in de punt van de ka
no, op een droog plekje verborgen. Ger
rit lag heerlijk te slapen dus zo voor
zichtig mogelijk liep hij langs hem
heen, over de rand van de boot. Dat
viel niet mee, want de golven stuwden
het vaartuigje behoorlijk op en neer.
Bovendien was alles zo glad en vet, dat
het eigenlijk levensgevaarlijk was, om
op 't randje te balanceren met aan de
andere kant de diepe, kolkende zee
naast je. Maar Wim was al zo ver
trouwd geraakt met de gevaren van de
zee dat hij het wel aandurfde. Op blote
voeten kwam hij behouden en wel in
de punt aan, pakte zijn boekje en pot
lood en begon eerst de gebeurtenissen
van de laatste dagen er bij te schrijven.
Toen ging hij aan 't bladeren en reke
nen. Lieve hemel, ze zaten nu al vijf
tien dagen op zee. Hoe lang zou het nog
duren? Of liever hoe lang zouden ze
het nog volhouden? Ze waren nog geen
boot tegengekomen en daar hadden ze
toch zo op gehoopt. Ze hadden al een
vlag klaar ligen, een lap aan een hen
gel, om de aandacht te trekken.
Wordt vervolgd
Correspondentie
Toen Pim jarig was, was het precies
woensdag, dus kon hij 's middags zijn
vriendjes vragen. Hij was blij, want hij
had een voetbal en voetbalschoenen
gehad, 's Middags zou met zijn vriend
jes gaan voetballen. De jongens waren
al een eind op weg, toen het opeens be
gon te regenen, heel erg hard. Ze waren
in een ogenblik kletsnat. Ze liepen ge
woon te druipen toen de bui was afge
lopen en zo kwamen ze bij het voetbal
veld. Wat viel dat tegen. Op het veld
lagen grote plassen, het was veel te nat.
Met hun natte kleren keerden ze naar
huis terug en jammer genoeg was de
middag toen om. Ze hadden er niets
aan gehad. De /olgende week deden ze
het over.
Ria Hoogenboom, Hoogmade. Wat
een gezellig briefje heb je me geschre
ven. Zou je overgaan naar de 4e klas
Je verjaardag komt ook al dichterbij.
Alvast gefeliciteerd Ria. Groetjes aan
allemaal.
iets
DE VERJAARDAG VAN MARIAN
Het was dinsdag in de vakantie. Ma
rian was jarig. Ze was 's morgens al
vroeg wakker. Om 6 uur al. Maar
mocht er om 8 uur pas uit. „Hé, hé,
zuchtte ze. „Ik ga nog maar wat sla
pen". Maar ze kon niet meer slapen.
Ze was zó nenieuwd wat ze zou krij
gen. Ze ging toen maar stil liggen. Ein
delijk riep moeder en Marian mocht
uit. Ze kleedde zich vlug aan en ging
sr.el de trap af maar toen ze beneden
kwam mocht ze haar cadeautjes niet
dadelijk zien. Ze moest eerst eten ei
ook een beetje stil zijn want Keesj
sliep nog. Na het eten kreeg ze vai
moeder een mooie pop met vlechten ei
die pop kon „mama" zeggen en slapen.
Toen kleine Kees Wakker werd, mocht
hij een legpuzzel geven, die moeder
tuurlijk gekocht had.
's Middags aten ze pannekoeken. Dat
was erg lekker en toen kwamen haar
drie vriendinnetjes spelen. Wat lach
ten ze!
Ria v. d. Lans, Voorhout. Fijn Ria dat
je met ons mee gaat doen. Je eerste ver-
"haaltje komt nu in de krant.
EEN HEERLIJKE DAG
Het was Goede Vrijdag en dan zou
mijn vader thuis komen. Hij had zeven
weken in het ziekenhuis gelegen. Ik
's morgens al om half zeven wakker. Ik
moest voor de laatste lag naar school
De ochtend duurde erg lang maar toen
het half 12 was mochten we naar huis
Ik ging zo hard ik kon naar huis om te
kijken of mijn vader er al was. En ja
wel hoor, hij was er. Opa en oma wa
ren ook een dagje gekomen, 's Middags
had ik vrij en kon toen fijn met mijn
nieuwe ballen spelen, die ik voor mijn
rapport gekregen had. Wat was dat een
fijne dag geweest.
Martie v Leyden, Alphen. Welkom
nieuw nichtje. Je oplossing was goed.
Wat leuk zeg dat jij en je zusje op de
zelfde dag jarig zijn. Dat is dus altijd
dubbel feest.
Nelly Zandbergen, Oegalgeest. Een
pluim voor de mooie tekening.
Toos v. Ruiten Nw.hout. Ook prima
in orde
Kees en Adri v. d. Made, Abbenes.
Jullie houden zeker van kleuren. De
briefjes zagen er zo aardig uit.
Treeske Buis, Lelden komt met:
WAT ER IN DE KLAS GEBEURDE
't Was midden onder de taalles. Juf
frouw v. d. Geest stond voor de klas.
Alle kinderen zaten ijverig te werken.
Ook Engelientje van Dijk. 't Puntje van
haar tong hing uit haar mond. Ze pro
beerde heel mooi te schrijven, want de
juffrouw deed een wedstrijd: wie 't
mooiste schreef. Ze moest nog twee re
gels doen. Nu nog éénha, nu was
ze klaar. Ze legde haar penhouder neer,
schudde haar vlechten naar achteren
en ging keurig recht zitten.
Haar achterbuurtje Lieske v. Kol had
een ondeugend plan. Ze keek eerst
naar de vlechten van Engelientje en
toen naar de juffrouw. Deze laatste
stond met haar rug naar de kinderen.
Dit was haar kans. Vliegensvlug greep
één van de vlechten en voor Eve-
lientje iets had kunnen zeggen, had ze
de vlecht al in de inktpot gedoopt.
„Oo! ba, jakkes!" riep Evelientje,
maar gelijk werd ze vastgegrepen door
de juffrouw.
„Wat betekent dit? vroeg ze boos en
wees op de blauwe vlecht.
„Hm. hm", deed Lieske, want dit was
een vraag, waar ze geen antwoord op
wist.
„Blijven jullie maar eens even om
twaalf uur".
De kinderen werkten verder....
Het was een kwartier later. De bel
was al gegaan. Alle kinderen gingen
naar huis behalve de twee meisjes. Ze
verteld en alles eerlijk. Lieske kreeg
strafregels mee, die haar vader moest
ondertekenen en Engelientje kreeg de
prijs, een mooi armbandje, omdat ze zo
goed haar best had gedaan. Ook kreeg
ze nieuwe strikken en die moest Lies
ke uit haar spaarpot betalen. Zo liep al
les toch goed af.
Ton WeiJermans. Oegstgeest. Je op
lossing was nog van Pasen. Lang gele
den hè!
Elske en Huubje van Remundt, Lel
den. Jullie hebben ook lang op een ant
woordje moeten wachten. De stapel
brieven was ook zó groot.
Leo Zwetsloot, Hazerswoude. Geluk
kig is het koude weer eindelijk afge
lopen en genieten we nu van de zon.
WH Bouwmeester, Woubrugge heeft
gewerkt in de vakantie en daarover
vertelt ze ons:
OP DE BOERDERIJ
We hadden vrij want het was vakan
tie. We woonden dicht bij een boerde
rij. Ik vroeg aan moeder of ik op de
boerderij mocht gaan helpen. Moeder
vond het goed en ik ging naar de boer
derij. Ik vroeg aan de boer of ik wat
kon doen.
„Ga maar naar het land, daar kun
je wat hopen gaan strooien", zei hij.
Ik naar net land en daar werkte ik
tot de laatste hoop was uitgestrooid. Ik
ging weer naar de boer om te zeggen
dat ik klaar was.
„Mooi", zei de boer. „Ga nu naar de
Bi»
natte
Ik aan het vegen. Toen de goot schoon
was. ging ik er pulp in doen en toen
gingen de koeien eten. Toen ze de pulp
op hadden, ging ik ze hooi geven en
daarna hielp ik de boer melken. Toen
dat klaar was gingen we eten en toen
vroeg de boer of ik bleef slapen. Moe
der vond het goed, dusgauw naar
bed.
De zusjes Duivenvoorden Nw.hout.
Dank je wel voor de mooie plaatjes.
Hier is het verhaaltje.
ZO'N DOM HONDJE
Een hondje, pas een paar weken oud
vertelt: Ik kwam in een kamer en ik
rook dat die van mijn meester was.
Hier, van onderaf, zag ik alles aan de
onderkant, dus ik klom op bed
sprong op de tafel. Maar wat een
schrik! Ik wist niet, dat er nog een
der hondje in huis was. Wat een lelijk
beest. Ik liet mijn tanden zien om hem
te laten schrikken, maar hij liet ook
zijn tanden zien. Ik werd kwaad en
ging een stap vooruit, maar dat bc-est
nam ook een stap vooruit en nam
dreigende houding aan. Ik nam
sprong en viel hem aan. Maar owe<
voelde een erg hard ding voor me, dat
me op de grond wierp. Ik viel hard op
de grond en voelde pijn over heel mijn
lichaam. Toen kwam mijn baas schel
dend de kamer binnen.
„Ik dacht, dat jij het huis af wou
breken. Gauw de kamer uit".
Toen ik tussen zijn benen wegglipte
begon hij te lachen: „O Blacky, wist jij
niet, dat je je eigen lelijke gezicht zag?"
Hij nam me in zijn armen en bracht
me naar mijn moeder. Ik vertelde haar
alles. Wat wist ik van spiegels en wat
had ik er mee te maken?
Tot de volgende week.
TANTE JO EN OOM TOON
Het regenachtigste gebied op de hele
wereld is Cherrapungi in India. Men
meet de regen, zoals jullie weet in mil
limeters In een normaal regenjaar
wordt er in Londen 635 mm regen ge
meten, in New York 1090 mm en in Los
Angeles 380 mm. Dan Cherrapungi,
waar de jaarlijkse regenval meer dan
tien meter is, nog hoger dan een nor
maal huis. Vroeger schrokken de men-
in Europa zich dood als de regen
roseachtig was. Ze dachten dat het 'n
slecht teken was of dachten dat het
bloed was. Ook nu valt er nog af en toe
„bloedregen" in Italië, Zuid-Frankrijk
of in de Balkanstaten, maar nu schrik
ken de mensen niet zo erg meer, want
weten ze hoe het komt. Het is voor
namelijk gebleken, dat het geheimzin
nige rood aan de woestijnstof is toe te
schrijven. De woestijnstormen in de
Sahara doen biljoenen hele kleine rode
stofdeeltjes opwaaien, de lucht in, die
drijven met de wolken mee over de
Middellandse zee Europa binnen waar ze
met de regen mee naar beneden val
len.
HET SPREEKAPPARAAT
HET VLIEGEND TAPIJT
1. Heel veel jaren geleden leefde er
in India een sultan, die 3 zonen had
De oudste heette Hassan, de middelste
Ali en de jongste Aimed. Deze 3 zonen
waren tezamen met hun nicht, prinses
Nouronnihar opgegroeid. Ze was de
dochter van de jongste broer van de
sultan, maar ze had haar ouders al
vroeg verloren, toen ze nog heel klein
was. Ze werd een knappe, goede en ver
standige prinses en toen voor de 3 zonen
van de sultan de tijd kwam om zich 'n
jw te zoeken en te trouwen, bemerk
ten ze, dat ze alle drie verliefd waren
op Prinses Nouronnihar.
2. Na lang overleg en gepraat met
de wijze mannen in de stad riep de sul
tan zijn drie zonen bij zich en zei: „Mijn
zonen, ik geloof, dat het voor jullie het
beste is als jullie de wijde wereld in
trekken en ieder in 'n bepaalde richting
reist. Jullie weten, dat ik voor mijn
museum zeldzame en kostbare voor
werpen verzamel en nu heb ik besloten
dat degene, die het kostbaarste en zeld
zaamste voorwerp mee naar huis neemt,
mijn nicht tot vrouw krijgt. Iedere
zoon kreeg een grote som geld voor de
reis en om kostbaarheden te kopen en
zo trokken ze alle 3 vrolijk de wijde
wereld in. Ze waren als kooplieden ver
kleed en ieder van hen had een officier
uit het leger van slaven meegekregen.
Wordt vervolgd
(Van onze t.v.-medewerker).
Voor elk wat wils. Men kan niet
zeggen, dat de t.v. in deze dagen het
internationale voetbal stiefmoederlijk
heeft bedeeld. We weten, hoezeer
sportliefhebbers de spannende uren
op het scherm hebben gewaardeerd.
Zo is het stellig ook geweest met be
trekking to het jongste programma
stond op en hield een buitengewoon
lange speech, waarin alle uitvindingen,
die Edison de mensen geschonken had,
uitvoerig vermeld werden. Heel lang
sprak hij over het wonderbaarlijke
spreekapparaat, zoals men de plano-
graaf noemde. Eindelijk ging de spreker
weer zitten, waarna Edison opstond
te danken. Hij begon zijn speech als
volgt: Ik zou graag eerst een vergissing
recht willen zetten. God heeft het eer
ste spreekapparaat uitgevonden.... 11
heb alleen maar het eerste spreekappa
raat uitgevonden, dat men af kon zetten.
EEN INTELLIGENTIETEST
Drie jonge trekkers hadden een week
lang op een boerderij gewoond. Toen
voor kost en logies betalen wilden, vroeg
de boer dertig gulden, dus 10 gulden
voor ieder. De trekkers betaalden, na
men afscheid en bedankten, maar toen
ze een tijdje weg waren, kreeg de boer
gewetensbezwaar. Heb ik eigenlijk niet
te veel laten betalen? dacht hij en hij
stuurde een knecht met 5 gulden achter
de trekkers aan. Maar de knecht was
niet betrouwbaar. 2 Gulden hield hij
zelf en gaf de trekkers ieder 1 gulden
terug. Nu hadden de trekkers ieder ne
gen gulden betaald. Negen maal 3 is 27.
De knecht heeft 2 gulden, dat is 29
waar is de laatste gulden gebleven.
OPLOSSING INTELLIGENTIETEST
In werkelijkheid is het geen probleem
De boer heeft immers 25 gulden, de
knecht heeft er twee, en de trekkers
samen 3. Er blijft dus geen enkele gul
den over.
VISSENPUZZEL
van de KRO. Het zoeklicht op de ka
tholieke wereld was wel wat mager,
maar des te rijker was hetgeen uit het
Gastenboek naar voren trad. Louis
Frequin heeft aan minister Struyken
van Binnenlandse zaken een grote
reeks vragen gesteld en zich daarbij
gericht op de doorsnee-kijker, die wel
eens wat wilt weten over de keuken
van regering en minsters. Het gesprek
van Wim Bary met drie pas geslaag
de jonge tonelisten was charmant In
Tele vitrine heeft Maria van der Eist
facetten uit het Noorse vrouwenleven
laten belichten door enige dames en
meisjes uit dat verre land; en ambas
sadeur Stones van Canada heeft een
filmpje over zijn eigen land ingeleid,
ten dele in de Nederlandse taal. Vóór
de Epiloog van aalmoezenier P. C.
Groenendijk, practisch ingesteld op
de vacantie, heeft het Hollands strijk
kwartet enkele fraaie nummers ge
speeld, vooraf verduidelijkt door een
bescheiden toelichting van Manus
Willemsen. Al met tl was het een af
wisselende avond.
Wim Sonneveld „A Ia carte".
Vandaag brengt de Vara gedeelten uit
een cabaret-programma van het en
semble van Wim Sonneveld. In de
schouwburg van Hilversum was eer
der het ganse programma opgenomen;
dat zal nu in vier etappes worden uit
gezonden.
Zondag is de NTS niet in de lucht.
Maar dan komt de NCRV maandag
met een stellig leerzame reportage
van een demonstratie door een hon
denbrigade (men zie hier onder. En
voor de voetbal-enthousiasten is er
dit welkome bericht: dinsdag om 18.45
uur volgt de demi-finale van het we
reld-kampioenschap voetbal.
„Artis" als decor voor t.v.-spel.
Vorig jaar heeft de NCRV een volle
dig spel uitgezonden, waarvoor de
stadswallen van Naarden het decor
vormden. Aangemoedigd door dit suc
ces heeft de schrijver Jan de Koek nu
een tweede detective afgeleverd, die
eveneens buiten de Studio zal worden
gespeeld en wel op woensdag 9 juli in
Artis te Amsterdam. Het is een nieuw
avontuur van inspecteur Fedder, ge
titeld: „Van de Kunst is geen heer",
een spannend verhaal over de handel
in verdovende middelen. De speel
ruimte bevindt zich o.m. op het em
placement buiten Artis, in de galerij
achter de nachthokken en de hokjes
van de oppassers Ofschoon het nogal
moeilijk is met een draaiboek in de
hand afspraken te maken met de be
woners van Artis, zal toch de levende
have wel een rol spelen in dit detec
tiveverhaal.
Politiehonden in actie. In het
NCRV-programma van maandag a.s.
zal men een reportage kunnen zien
van een demonstratie door de hon
denbrigade van de gemeentepolitie in
Rotterdam. De camera's staan dan op
het terrein van een boerderij, die zich
voor deze demonstratie goed leent.
De politiehonden zullen o.a. laten
zien, hoe goed zij getraind zijn in het
aanhouden van wildstropers en kip
pendieven, maar ook zullen zij een
demonstratie ^chuttingspringen en
hegspringen geven. Dit programma:
„Halt, politie! Stallen die man!"
wordt van commentaar voorzien door
een man uit het vak.
Tineke Roeffen getrouwd. De
eerste vrouwelijke t.v. regisseur in
ons land, Tineke Roeffen van de
KRO, is gisteren getrouwd en de oom
van de bruidegom, pater De Goede,
oud-directeur van de katholieke HBS
te Leiden, zegen Je het huwelijk van
Tineke met de heer Teun Notten,
broer van Nic. Notten van de KRO-
t.v., in. Een andere medewerker van
de KRO, aalmoezenier Groenendijk
heeft de huwelijkspreek gehouden.
Tineke Roeffen, die bij de KRO-t.v.
begon als scriptgril, is sinds enkele
jaren regisseuse. Van haar is bekend
de onverwacht opgedragen regie van
een operatie van een koe in het vete
rinair instituut te Utrecht.
Behalve de tekening van de vis heb
je ook nog 6 knopen nodig. Het gaat
hierom. Je legt 'n knoop in een rondje
en schuift hem dan via de rechte lijn in
een ander rondje. Tot er 6 hokjes vol
liggen. Dat lykt heel gemakkelijk, maar
het is niet zo eenvoudig. Je mag je
knoop niet in een rondje leggen maar
al een knoop inligt. En je moet langs
één lijn blijven, je mag geen hoekjes
omgaan. De eerste knoop gaat natuur
lijk vanzelf. Leg je die b.v. in 4 dan
kun je hem of naar 6 of naar 2 schui
ven. Laten we zeggen 6. De volgende
knoop leg je in 2 en die kan je dus naar
4 of 5 schuiven. Pas bij de vijfde of
zesde knoop kom je vast te zitten
Steeds maar weer opnieuw proberen.
Geef je het op. Nu dan is hier de op
lossing. Het is precies hetzelfde waar je
de eerste knoop neerlegt.... maar, al
bij de 2e knoop moet je oppassen, die
moet in het kringetje belanden waar de
le knoop begonnen is en zo moet de
3e knoop belanden waar de 2e knoop
begonnen is, enz. enz. De cijfertjes in
de hokjes dienen dus nergens voor
Dat is alleen maar om jullie duidelijk
te maken welk hokje ik bedoel.
EEN WEEK KAPITEIN AF.
Concluderende da> de kapitein A.
v. d. Z. niet zonder schuld is aan het
aan de grond lopen van zijn m.s. „Ad
miraal de Ruyter" op 15 novem
ber 1957 bij Lillgrund aan de zuid
punt van Gotland heeft de raad
voor de scheepvaart hem gestraft door
het uitspreken van een berisping.
De raad acht voorts de schuld van
de kapitein J. T. van het m.s. „Jacob
Teekman" aan de stranding van dit
schip op 23 november 1957 op het
eiland Gran (oostkunst van Zweden)
dermate ernstig, dat hij deZe straft
met hem de bevoegdheid om als ka
pitein op kusters te varen voor de
tijd van een week ontneemt. Daarbij
zegt de raad de lange staat van dienst
van kapitein T. in aanmerking te heb
ben genomen.
(100)
