EIGEN REIS-WIJSHEDEN
P
Wij zijn naar de Cöte d'Azur geweest
V
zomerzon met een van tips
Aan de boorden van d
el
}ijn
duet zee en tand, naai 't paiadgó
behoeft men geen dorst te lijden
DE LETDSE COURANT
PAGINA 7
Zomaar opeens hadden we het te pakken!
We werden wispelturig en hadden geen rust meer, ons werk kreeg
niet de aandacht dat het verdiende en 's nachts konden we de slaap slecht
vatten. En dat kwam allemaal door vier magische woorden op een affiche:
„Vlieg er eens uit".
Enfin, we hebben de krant er eens op nageslagen en alle lokkende aan
biedingen, zoals „Vliegen is Goedkoper dan U denkt" tot aan „Welcome
in Britain" doorgeworsteld.
Ha, we zagen ons al zitten, bibberend op het topje van de Mont-Blanc
mot een teleurstellende blik omdat we echt niet hóger meer konden. We
droomden van een schip, dat zich slingerend en stampend een weg baande
door woest rollende golven. Want óók dit zou voor ons al vacantie bete
kenen. De keuze viel tenslotte op de Franse Rivièra.
We hadden echter de tijd en daarom hebben we nu eens de meest gebrui
kelijke manier om daar te komen laten schieten. In Rotterdam zijn we
aan boord van een schip gestapt en waarom ook niet? Een prachtige manier
om ergens te komen voor weinig geld „als je tenminste gedurende de vaart
je handen een beetje laat wapperen", zoals de bootsman zei.
De zeereis.
We voeren de Waterweg af, namen
de Noordzee „even", bewonderden de
„White Cliffs of Dover", stoomden
het Kanaal door, „pikten" te Golf van
Biscaye en voor we het wisten keken
we met verbazing naar het zo veel
gefotografeerde vestings-schiereiland
Gibraltar. De Middellandse Zee Was
spiegelglad toen we er, samen met
een school dolfijnen, ons entrée
maakten. Hele „kudden" van deze
prachtige, gestroomlijnde zoogdier-
vissen zwommen met het schip mee.
We stonden verbaasd over de snel
heid die ze wisten te bereiken en ze
REIZEN EN TREKKEN
HET AANTAL BUITENLANDSE BEZOEKERS PER
JAAR IN DE DIV. LANDEN
Italië ca.11 miljoen1
WDuitslandcaflmiljoCT
iffy
//t|
Ver. Stalen ca
^miljoen
Frankrijk ca.Amiljoen
Beloië ca. 3 miljoen
Oosten rijk ca 3 mi Ijoe
Nederland ca.hniljoen
sprongen en dartelden soms méters-
hoog boven het boegwater uit. Langs
de Spaanse kust, die vanuit zee op
een maanlandschap lijkt, bereikten
we na een week de Balearen, de baai
van Villefrance, een plaatsje 3 km.
ten oosten van Nice. Hier gingen we
voor anker.
.naar de Azuren kust.
Daar stonden wij. Zó maar aan de
Rivièra waar de „Crème de la
Crème" van de wereld samenkomt
om naast andere genoegens óók nog
een beetje te genieten van het milde
klimaat en het natuurschoon.
We zijn direct de wal opgestapt
en na een kleine wandeling door het
schilderachtige Villefrance waren we
al meteen opgetogen. We liepen door
smalle straatjes langs die echte ge
zellige Franse winkeltjes waar ieder
een je als vreemdeling onmiddellijk
de hand schudt en waar de dames
nietige gebeurtenissen weten op te
blazen tot geweldig nieuws. We be
zichtigden 't kleine kerkje dat er wat
verweerd en stoffig uitzag van bin
nen. We gingen langs het jachtha-
vehtjé en moegelopen streken we
neer op een caféterrasje waar „flar
den" Edith Piaff zo nu en dan tot ons
doordrongen.
Na-een glaasje Cinzano en een be
scheiden begin met landwijn, waren
wij het er al spoedig over eens dat
de Francaises wat natuurschoon be
treft, prachtig aan de omgeving zijn
Hermede willen we niet beweren
dat wij geen „nuchtere Hollanders"
meer zouden zijn, maar voor ons was,
waar in een bekende operette wordt
gezongen: „Ik heb mijn hart in Hei
delberg verloren", één ding zeker:
om het te verliezen kun je ook in
Zuid-Frankrijk terecht.
Natüürlijk zijn we naar Nice ge
gaan en natüürlijk hebben we gewan
deld op de Avenue de la Victoire,
een 'schitterende winkelstraat waar
je de meest uiteenlopende dingen
kimt kopen. Ach, er valt in Nice ont
zettend veel schoons te genieten. Al
leen al een wandeling langs de kilo
meterslange boulevard met zijn vele
palmbomen is een belevenis op zich.
Aan de zeekant is deze enorme pro
menade bezaaid met duizenden ge
makkelijke stoelen waar iedereen
zich in neer kan zetten om te genieten j
van de prachtige blauwe kleur van
het water en de altijd stralende zon.
Dit laatste vormt een geliefkoosde be
zigheid van de Fransman, die, als de
zon wat te fel brandt, met een krant
zijn hoofd bedekt. Een foto van deze
promenade gedurende het middaguur
genomen vanuit de lucht zal de in
druk wekken van één enorme kran
tenkiosk.
Nice, afgeleid van het Griekse
woord Nicaea, betekent letterlijk:
Stad der overwinning. Overwinning
van de mens op het woeste bergland
schap dat er ongetwijfeld op die
plaats eens geweest moet zijn toen
toen in de 5e eeuw voor Christus
Griekse kolonisten er hun eerste ne
derzetting bouwden. Een nederzetting
die zich in de loop van 25 eeuwen uit
gebreid heeft tot wat het nu is: Een
stad met fraaie hotels, lanen, boule
vards, promenade's, pleinen, parken
en schitterende villa's en maar liefst
215.000 inwoners.
Waar jaarlijks op de Place Massé-
na het hoogtepunt van het beroemde
Carnaval plaats vindt, een stad
waar
Och, waarde lezer, het zou te ver
voeren en „vliegen is goedkoper
dan U denkt". De stad zou beslist niet
compleet zijn als het niet een .eigen
vliegveld had, „La Californie" gehe
ten. Gaat U zichzelf maar overtuigen,
stap in zo'n zilveren KLM-vogel en
men zal U op „La Californie" een
warm welkom toeroepen.
Nederlanders aan de Rivièra.
Sinds jaar en dag wordt Europa
doorkruist door vele touringscars.
Bij de haven van Nice (Port de
Limpia, gebouwd in 1751) kwamen
we zo'n bus tegen, vol met puffende
Nederlanders. Er was nog een
plaatsje vrij voor ons en we hebben
gezellig meegereden. De stemming
binnen de begrenzing van dit rijden
de „paleis" was echt „Hollands", com
pleet met krakende zakjes en daar
tussendoor de vele „Oooohhh's" en
„Aaaahhh's bij het wisselende pano
rama dat de Middellandse Zee biedt
vanaf de bergwegen.
Voort ging het, langs vele exoti
sche bloementuinen en door schilder,
achtige stadjes, in oostelijke richting,
terwijl we af en toe ver beneden ons
een trein zagen rijden over de spoor
lijn welke langs de zee loopt en zich
door vele tunnels een weg baant naar
de Italiaanse rivièra. We reden door
Juan les Pins over de uitlopers van
de Franse Zegalpen naar het oude
Antibes met zijn vele Romeinse Oud
heden. Voor de parochiekerk van de
ze plaats werd even gestopt. De reis
leider kuchte eens, keek stiekum in
zijn Baedeker en stak van wal: „Da
mes en heren, U staat hier op de
plaats waar zich vroeger de tempel
van Diana bevond. U kunt even ver
derop de stenen met inscriptie uit die
tijd, nog bewonderen!"
Tien minuten later ging het weer
verder. De microfoon ven de bus
werd ter hand genomen.
„U rijdt hier op het ogenblik over
een weg, die tweeduizend jaren ge
leden door de Romeinen werd aange
legd".
Iedereen kwam overeind en staarde
naar het wegdek.
„De Romeinen waren toch behoor
lijk pienter", merkte een jongeman
op, „die lui wisten tenminste wat as
falteren was, er zit geen gaatje in de
weg!!" t
De stemming ontlaadde zich in een
klaterende lachbui.
En dan worden plots alle Hollan
ders in Monaco door de bos losgela
ten. Het vorstendommetje waar
men heerlijk onbezorgd-belastingvrij
ademhaalt Waar de Monegasken op
hun 150 ha. grond vrij van dienst
plicht rondwandelen en waar hün
Prins Rainier en hün Prinses Gracia
wonen in dat mooie rose paleis op die
uitstekende rotspunt van het 800 me
ter vooruitspringende schiereiland
de „Tête de Chien" (hondekop).
Wilt U wel geloven, beste lezer, dat
wij heden ten dage nog steeds jaloers
zijn op de Monegasken. Aangezien we
niet kapitaalkrachtig genoeg waren
hebben we het Casino de Monte Carlo
maar gemeden. Via Menton zijn we
ook nog even naar La Turbie gere
den, waar wij boven op een monu
ment, gebouwd op last van Julius
Caesar een onvergetelijk uitzicht had
den op Monaco, dat daar 450 meter
lager ligt.
Het zou te ver voeren om over de
Cöte d'Azur nog meer te schrijven.
We zijn weer heelhuids in Nederland
teruggekeerd met ons zondagse cos-
tuuni dat nu nog riekt naar het snuf
je van dat beroemde parfum waar
mee we in een parfumerieënfabriek
werden besprenkeld.
Telkens als we deze voortreffelijke
geur opsnuiven denken we aan dat
paradijs' dat ,de Franse Rivièra"
heet.
TON KOCH.
In zuideliike richting, achter de warm-trillende blauwe nevels tegen de bergmuren klinkt de verlokkende zang
vanaf de Lorelei.
VANUIT HET ZUIDEN
komt hij aanstromen;
Op de hoogvlakte ginds nog
een smial, zilveren lint zon
der grootse allure, maar
meer naar het noorden zich
waardig uitzettend tot een
imposante breedte en een
formaat waarvan wij, West
europeanen, reeds zeggen
dat het geweldig is.
En inderdaad, al is va
der Rijn niet te vergelij
ken met reuzen als de Wol-
ga, Mississippi, Amazone
en nog enkele van die
stroompjes, hij mag er zijn
en aan schoonheid heeft hij
zo veel te bieden, dat de
Rijn in dat opzicht voor
Igeen andere waterweg on
derdoet.
Een veelbezongen rivier,
het meest in het Duits, en
fel omstreden, het meest
door Duitsers en Fransen,
die allen voor zich de eer
ste rechten opdisten; de
Duitsers altijd als hun pri
vé eigendom: der Deutsche
Rhein, de Fransen waren
al tevreden als de Rijn de
natuurlijke grens van hun
kwetsbare land vormde. Zij
hebben zelfs eens .het zeer
snode plan gekoesterd, po--
gingen in het werk te stel
len om het Rrijnland, dat
door zijn overwegend ka
tholieke bevolking en be
paalde belangen zo van het
overige Duitsland verschilt,
van het Rijk af te schei
den. Dit was na de eerste
wereldoorlog en de eigen-
geaarde bevolking was in
dertijd niet geheel afkerig
van dit denkbeeld, maar
het Duitse bloed kruipt
waar het niet gaan kan en
de Rijnlander bleef Duits
als de Rijn, gelijk de Saar-
lander altijd nog teveel
aan het Germanendom ver
knocht was om dit te kun
nen verloochenen. Overi
gens zullen de Rijnlander
zowel als de bewoner van
het Saargebied hoegénaamd
niet treuren over hun
huidige situatie, nu de
economische toestand van
de flessen wijn van aller
lei aard „zum mitnehmen"
langs de weg staan, mits
men een redelijke prijs be
taalt, helemaal Duits is,
maar dan op een prettig
aandoende wijze, zoals wij
dat feitelijk niet gewend
waren en dan ook niet ver
wacht hadden.
De mensen zijn er vrien
delijk en gastvrij, alsof de
zon het hele jaar door him
deel is; ze lijken een tik
keltje zorgeloos te leven,
LAND VAN RIJN,
wijn en levensvreugde
de bondsrepubliek met zul
ke forse schreden vooruit
gaat en waarvan zij thans
mede-profiteren kunnen.
NEE, met opzijzetting
van eventuele onvrien
delijke bijgedachten, heb
ben wij toch wel moeten
constateren, en u zult
dit ook zeker beamen, in
dien u besloten hebt dit
jaar uw vakantie in deze
doorgaans zonnige con
treien door te brengen
dat dit wondermooie land
met zijn groene wijnber
gen, zijn paradijselijke da
len en pittoreske stadjes,
een land waar men geen
dorst behoeft te lijden en
wat ze met alle zuiderlin
gen gemeen hebben, maar
men neemt het leven van
de zonnige kant op, zo veel
als dat mogelijk is en de
vreugde viert er hoogtij.
De Rijnlander werkt hard
èn doet daarin niets onder
voor zijn mede-Duitsers.
De zorgeloosheid is slechts
schijn en slaat licht over
naar bezorgdheid, maar
elke gelegenheid om de
bloemetjes eens flink bui
ten te zetten en een of
ander feest te organiseren
wordt gretig aangegrepen.
Dan worden de schutters
bij elkaar getrommeld,
want schieten hoort erbij,
en de muziekinstrumenten
worden eens extra opge
poetst, de uniformen op
geperst en bovenal de gla
zen gevuld; alle energie
slaat los, de kelen zijn
reeds spoedig droog en dat
is maar lastig; de dag is
nog lang genoeg en de zon-
gerijpte vruchten van de
landstreek wordt alle eer
aangedaan, terwijl de na
tionale drank bij uitne
mendheid, het bier, ook
niet stiefmoederlijk beje
gend wordt.
\7O0RAL tegen de tijd,
dat de druivenoogst
binnengehaald wordt, kan
men overal de aankondi
gingen lezen van de „Win-
zerfeste". Triomfpoorten
worden opgericht en de
hotelkamers zijn reeds we
ken van tevoren bespro
ken. En eind september is
het zover, dan gaat het de
hele dag en de lange avond
door. De zoele nazomerse,
donkerblauwe avondlucht
trilt in de explosies van het
vuurwerk, de heuvels en
dalen lichten fel op in het
schijnsel van de bomen en
gouden regens. De zacht-
geïllumineerde terrasjes
langs de waterkant zijn
overvol doch gezellig, of
men zit op een stoel ge
woon voor de deur van dit
alles te genieten. De bron-
nen zijn opengebroken en
de romantiek heeft hfèr
gestalte gekregen; de Rijn
gaat eeuwig voort, donker
en vredig Dit is Rijnland
op zijn best.
