Wat iedere emigrant die naar
Australië gaat moet weten
Aansprakelijkheid van ouders
voor hun kinderen
KRUIDENIER,
een zeer oud beroep
Electronische breinen
rekenen onze sommen uit
Dit jaar: DE KUNSTMAAN
DE LEIDSE COURANT
Kinderen lopen niet
aan een leiband
Degene, die zich aan een onrecht
matige daad heeft schuldig gemaakt,
is verplicht de daardoor ontstane
schade te vergoeden, zo schrijft ons
Burgerlijk Wetboek voor. Ook de
schade, welke voortgevloeid is udt
onvoorzichtigheid of nalatigheid,
moet worden vergoed. Wij zijn niet
alleen verantwoordelijk voor onze
eigen daden, maar ook voor die van
onze minderjarige kinderen, die bij
ons inwonen en over wie wij de
ouderlijke macht of voogdij uit
oefenen.
De?e verantwoordelijkheid is niet
gering. Wij kunnen onze kinderen
niet altijd aan een leiband houden.
Een volledige aansprakelijkheid voor
jhiun kinderen zou tot gevolg kunnen
hebben, dat de ouders verantwoor
delijk worden gesteld zonder zelf
enige schuld te hebben. Dit zou in
sommige gevallen onbevredigend
kunnen werken. Met het oog hierop
heeft de wetgever de aansprakelijk
heid der ouders in dier voege be
perkt, dat de verantwoordelijkheid
ophoudt, indien de ouders kunnen
bewijzen, dat zij de daad, voor welke
zij aansprakelijk zouden zijn, niet
hebben kunnen beletten.
Hoe mooi deze regeling in theorie
Een geheel ander geval kreeg de
rechtbank te Rotterdam te behande
len. Op een vakantiedag schoot een
jongetje van tien jaar met een bui
tenshuis zelf vervaardigde boog een
takje af, dat in het oog van een voor-
ook moge zijn, haar~toepassing is in Jij rijdende automobilist terecht
de praktijk niet altijd even elnvou- j kwam. waardoor deze het stuur ver-
dig Wanneer kan men zeggen, dat l«or- D* automobilist eiste vergoe
dt? ouders een verkeersfout of een dln/ van d? geleden schade van de
te geven links af zou slaan. De schuld
van het meisje stond dus vast.
Maar de vader aohtte zich niet aan
sprakelijk voor de schade, daar hij
de botsing niet zou hebben kunnen
beletten. De kantonrechter was even
wel van oordeel, dat het meisje blijk
had gegeven de meest elementaire
verkeersregels niet te kennen. Bo
vendien reed het meisje op een fiets,
waarop door de vader zelf zgn. pe-
daalblokken waren aangebracht.
Hieruit trok de kantonrechter de
conclusie, dat het meisje niet reed
op een kinderfiets, welke geschikt
was voor haar leeftijd, maar op een
geïmproviseerde normale fiets met
het gevolg, dat het meisje werd of
althans kon worden afgeleid door
haar gebrekkige fiets en niet vol
doende aandacht schonk aan het ver
keer.
Nu de vader zijn dochtertje blijk
baar niet voldoende begrip en ken
nis van de verkeersvoorsohriften had
bijgebracht en haar daarenboven liet
rijden op een fiets, welke voor haar
in verband met haar leeftijd niet
deugde, kon niet worden gezegd, dat
hij alles had gedaan om de aanrijding
te beletten. De vader moest dus be
talen.
Schieten met pijl en boog
baldadige handeling van hun kind
niet hebben kunnen beletten? Welke
maatstaven moeten hier worden ge
hanteerd? De oplossing van deze
problemen is aan de rechter overge
laten. Wij laten hier enkele uitspra
ken volgen.
Twee kinderen op één fiets
Op de drukke Zuiderzeestraatweg
tussen Nijkerk en Putten reed een
personenauto. Toen de auto een lin
kerzijweg naderde, kwam daaruit
plotseling een dertienjarige jongen
op de fiets tevoorschijn. Deze jongen
had zijn tienjarig broertje achterop
de fiets. De jongen zag de auto pas,
toen hij midden op de rijweg" was
gekomen en de auto zich ongeveer
10 a 16 meter rechts van hem be
vond. Was de jongen nu maar vlot
doorgereden, dan zou er geen onge
luk gebeurd zijn. Maar de jongen
schrok zo hevig, dat hij gelijk een
teruglopende kip onmiddellijk
linksomkeerd maakte naar de weg
zijde, vanwaar hij gekomen was. Op
deze onverwachte manoeuvre had de
automobilist niet gerekend. Toen hij
de jongens plotseling voor zijn auto
zag verschijnen, trachtte hij door
naar links te wijken achter de fiets
langs te rijden. Daar de jongen ech
ter ook naar links uitweek, volgde
er een aanrijding.
vader van het jongetje.
Het schieten met pijl en boog
aldus overwoog de rechtbank is
voor een tienjarige jongen een nor
male levensuiting. Jongens van die
leeftijd maken veelal bogen, die geen
grote spankracht plegen te hebben.
Pijlen van takjes en twijgjes zijn
meestal licht en niet z-uiver recht.
Het schieten met dergelijke pijlen is
over het algemeen niet gevaarlijk,
doch kan slechts onder bijzondere
omstandigheden gevaar opleveren.
Maatschappelijk bezien kan van de
vader en de moeder in redelijkheid
niet worden gevergd, dat zij een tien
jarige zoon, wiens karakter geen
moeilijkheden vertoont, beletten op
een vakantiedag alleen op straat te
spelen. De vader en moeder hebben
evenmin kunnen beletten, dat hun
zoon, die de ouderlijke woning zonder
boog verlaten had, zich pijl en boog
verschafte en daarmede schopt, aldus
de rechtbank.
Geen kinderspeelgoed
In dezelfde geest besliste het ge
rechtshof te 's-Gravenhage. In Je ge
meente Schoonhoven stond op een
kwade dag een machine, welke zon
der enige belemmering van de open
bare weg af bereikbaar was. De ma
chine stond er zonder enig toezicht
en zonder waarschuwingsteken. De
machine stond er zonder enig toe
zicht en zonder waarschuwingsteken.
De machine was aangesloten op een
stoomleiding. Door op een pedaal te
trappen kon men uit een buis stoom
laten ontsnappen. Een jongen van
twaalf jaar verzocht een bijna tien
jarig meisje haar oog voor de buis
te brengen. Toen zij dat deed, trapte
de jongen op het pedaal, waardoor
het meisje stoom tegen haar oog
kreeg, dat dientengevolge ernstig
werd beschadigd.
De vader van het meisje eiste
schadevergoeding van de vader van
de jongen. In hoger beroep besliste
het gerechtshof, dat de vader van de
jongen niet in gebreke was gebleven.
Het zonder toezicht op de openbare
weg laten verblijven van een twaalf
jarige jongen, die vanzelfsprekend
alsdan in aanraking komt met an
dere kinderen, levert gelet op de
eisen van het dagelijkse leven
geen nalatigheid van de vader op,
nu niet is gebleken, dat de aard van
de jongen een bijzondere zorg nodig
maakte, aldus het gerechtshof.
Mr. C. A. BARON BENTINCK
Vroeger ook apotheker
WANNEER DE HDISVROUW haar
wekelijkse boodschappenlijst bij de
kruidenier afwerkt, staat zij er veelal
versteld van wat zij in deze winkel
kan krijgen. Zo'n kruidenierszaak
van tegenwoordig lijkt wel een klein
warenhuis. Het Is een teken des tijds,
een vorm van modernisatie, die de
De automobilist was ..all risk" ver- j vroegere specialisatie te niet doet. En
zekerd. De verzekeringsmaatschappij
betaalde hem een bedrag van 925
uit. Hiermede trad de verzekerings
maatschappij in de rechten van de
automobilist en vorderde nu genoemd
bedrag terug van de moeder van de
jongens. De verzekeringsmaatschappij
gaf de jongens de schuld van het
ongeval en betoogde, dat de moeder I
aansprakelijk was voor de schade,
omdat zij onvoorzichtig had gehan
deld door de jongens samen op één
fiets over een gevaarlijke verkeers
weg als de Zuiderzeestraatweg naar
school te laten gaan.
De rechtbank te Zutphen, die deze
zaak te beoordelen kreeg, stelde vast,
dat de schuld van de aanrijding bij
de jongen lag, omdat hij de straat
weg over was gestoken zonder zich
voldoende rekenschap, te geven van
het verkeer.
De rechtbank rverwoog voorts, dat
de wettelijke aansprakelijkheid van
de moeder op een vermoeden van
nalatigheid in de opvoeding berustte.
Zij zou daarom slechts vrijuit gaan,
indien zij de daad slechts had kun
nen beletten door onredelijke maat
regelen. Naar het oordeel van de
rechtbank moest een verbod aan haar
kinderen van dertien en tien jaar
om samen op één fiets naar school
te gaan onder de huidige tijdsom
standigheden inderdaad als een on
redelijke maatregel beschouwd wor
den. De gevaren van een drukke ver
keersweg als de Zuiderzeestraatweg
deden hieraan niets af, omdat deze
kinderen met die gevaren dagelijks
in aanraking kwamen en daarmede
dus bekend waren. Op deze gronden
wees de rechtbank de vordering van
de verzekeringsmaatschappij af.
Geen kinderfiets
Voor de vader van een tienjarig
meisje liep het minder fortuinlijk af.
Dit kind fietste te Helmond over de
Molenstraat, de grote verkeersweg
tussen Helmond en Venlo. Plotseling
sloeg het kind zonder richting aan
te geven en zonder op het verkeer
te letten links af met de bedoeling
juist aan deze specialisatie dankt de
kruidenier zijn naam.
Vroeger was dit anders, want in de
vroege middeleeuwen, zo omstreeks
1100 kende men de kruidenier nog
niet. Toen bestond een groot deel der
handelslieden uit kramers, mensen
die hun waren op de middeleeuwse
markten aanboden. Zo'n kramer was
niet gespec'aliseerd. Hij handelde in
alles wat van zijn gading was. Zo kon
men bij hem de meest verschillende
waren aantreffen, waaronder ook le
vensmiddelen en zaken die men te
genwoordig Lij de kruidenier vindt.
Maar het duurde niet lang of er
kwam verandering in. _)e ene han
delsman na de andere ging zich spe
cialiseren en beperkte zijn handel tot
bepaalde artikelen. Zo zien we de
„crudenier" opkomen. Deze naam vin
den we reeds in de helft van dé veer
tiende eeuw in enkele verordeningen.
Er ontstaat tenslotte ook er „crude-
niersgilde". In de gegevens die ons
hiervan ter beschikking staan, be
merken we, dat er nog weinig een
heid in zit. De artikelenlijsten lopen
nog wel uiteen, doch eigenaardig is
wel, dat bij de opgesomde handels
waar ook steeds kruiden voorkomen,
alsook veel artikelen, die wi.* nu nog
bij de kruide.iier vinden, als zeep.
kaarsen, vijgen, rozijnen, azijn, mos
terd, saffraan enzovoort.
Apotheker.
OMDAT DE CRUDENIER de man
was, die kruiden verkocht, deed hij
ook zo'n beetje dienst als apotheker
in die oude tijden. Men ging dikwijls
met zijn doktersrecept naar de crude
nier om daar de medicijnen te halen
of te laten bereiden.
De zaken lagen in die tijden trou
wens toch heel anders drn tegen
woordig, wanneer we weten dat de
barbier zich tevens chirurgijn noem
de en vele doktershandelingen ver
een doodlopend zijstraatje in te rij- richtte van zeer ingrijpende aard, die
den. Op dat ogenblik naderde echter heden ten dag«- door een chirurg ge-
cver de Molenstraat uit de tegen
overgestelde richting een scooter. Het
resultaat was een botsing tussen fiets
en scooter. De verzekeringsmaat
schappij vergoedde de schade aan de
bestuurder van de scooter en vor
derde op haar beurt schadevergoe
ding van de vader van het meisje.
De kantonrechter te Helmond over
woog, dat de bestuurder van de
scooter niet kon verwachten, dat het
meisje, dat als tegenligger naderde,
onverwachts en zonder richting aan
daan worden; vandaar ook zijn be
roepsnaam.
Zeer belangrijke wijzigingen on
derging het kruideniersvak door de
ontdekking van Amerika en de har.
del met het verre oosten. Langzaam
maar zeker kwamen verschillende
nieuwe vreemde waren liet assorti
ment van de crudenier verrijken, ter
wijl andere artikelen afvielen. Zo
kwamen na verlcop van tijd de kof
fie, de thee, de cacao, de verschillen
de specerijen bij de kruidenier te
recht.
Grutten kwamei. later.
EEN OUDERWETSE BENAMING
van de kruidenier heet nog „grutter",
dat wil zeggen handelaar in gort, meel,
bonen, erwten enzovoort. Het is ty
pisch, maar deze waren, waardoor die
naam is ontstaan, kramen pas be
trekkelijk 'aai in de kruidenierszaak
terecht. Voordien waren zij als han
delswaar voorbehouden aan de han
del in granen en gruttei swaren,
waardoor de kruidenier er zich van
moest onthouden.
Zoals tenslotte na verloop van tijd
de koffie, thee, cacao en specerijen
bij de kruidenier terecht kwamen, zo
ging het ook met de gruttei swaren
En tegenwoordig zijn dit juis de ty
pische vaste artikelen van de kruide
nier.
Om u een duidelijk beeld te geven
van de zeer grote belangrijkheid van
de kruideniersbedrijven in onze
tijd, mogen we u toch niet onthou
den te vei .nelden, hoeveel geld de
Nederlandse huisvrouwen per jaar
ongeveer aan kruideniersartikelen
besteden. Wat denkt u van een be
drag van ongeveer 1800 miljoen gul
den? Ja, de rudeniers zijn een zeer
belangrijkste steunpilaren van de
derlandse economie en ee- van de
belangrijkse steunp laren van de
huisvrouw.
Neemt uw radio, stofzuiger, strijkijzer en scheerapparaat mee
(Van onze correspondent in I Men verkoopt „thuis" z'n hebben
Australië). en houden voor weinig of niets, om
Er zijn heel wat dingen waarover ervaren, dat vijf weken later in
de emigrant, wanneer hij eenmaal In ^it land tegen goed geld veel daar
liet andere land is, zich beklaagt; van weer moet worden aangeschaft,
meestal ten onrechte. Men geeft bijv. een strijkijzer weg
Want hij maakte zichzelf voorstel- <>m dan in Australië zich daarover
lingen, welke niet met de werkelijk
heid bleken te kloppen, doch waar
van hij niemand dan zichzelf een
verwijt kan maken.
Doch er zijn ook vele twijfelvra
gen, die geen klaar antwoord ont
vangen of soms tot verkeerde con
clusies leiden.
Daaronder behoren die inzake het
„have en goed" van de emigrant.
Er zijn daaromtrent vele klachten
bij de pas gearriveerde emigranten.
Ze zitten In de kampen, zouden graag
iets extra willen koken, doch de
potten en pannen, primus of petro
leumstel hebben ze in de grote kis
ten gepakt indien ze dat alles niet
in Nederland aan buren en kennis
sen cadeau hebben gegeven.
„Wat stom dat ik die dingen niet
heb meegenomen", is een vaak ge
hoord zelfverwijt van dt emigrant.
Men doet maar al te gemakkelijk
afstand van veel, dat men hier bitter
nodig heeft of nieuw aan moet schaf
fen.
Neem alles mee.
Nu ja, het is mogelijk wat over
dreven. indien ik adviseer om alles
mee te nemen naar Australië, doch
in het algemeen is er weinig hetwelk
een immigrant niet kan gebruiken.
te beklagen.
Hetzelfde doet zich voor met brood
roosters,elektrische scheerapparaten
en radiotoestellen
Men neemt zo vaak het standpunt
in: „In Australië kopen we wel
nieuw", vergetend, dat het de eerste
tijden financieel meestal akelig ge
steld is en iedere pound meeteld, afge
zien van het gemis dadelijk reeds in
de kampen.
Wat men al zo nodig heeft.
Uiteraard is het voor iemand die
nog geen kennis heeft gemaakt met
het kampleven, moeilik uit te ma
ken wat men daar beslist nodig heeft.
Hier zijn dan enkele aanwijzingen
aan de hand van veler praktijk.
Behalve het reeds besproken
strijkijzer en het broodrooster, kan
men er heus wel wat serviesgoed ge
bruiken; kookgerei etc.
Hoewel in het algemeen Australië
een mild klimaat bezit, is het ge
wenst om flink wat wollen, en win-
terkleding naar de kampen mee te
nemen.
Hetzelfde geldt voor enkele wollen
dekens, die niet alleen vaak een wel
kome aanvulling vormen voor de
kampdekens, doch vooral prettig zijn
gedurende dikwijls nachtelijke en
langdurige treinreizen.
Vlug en vaardig
VELEN VAN ONS zijn wel eens
in aanraking gekomen met een dood
gewone rekenmachine, zo'n bekend
klein apparaatje met een soort kas
register en enkele raampjes met ge
tallen en een slinger er aan. Voor
hen, die van getalletjes houden, is
het een verbazend aardig speelgoed,
waarmee je na enige oefening won
derlijk precies grote vermenigvuldi
gingen en delingen kunt maken. De
rekenmachientjes zijn tegenwoordig
gemeengoed geworden en men ziet
ze op de meeste boekhoudingen en
andere bureaus waar met getallen
gegoocheld moet worden.
Reeds voor ruim honderd jaar ont
wikkelden mannen van de weten
schap rekenmachines, zoals Charles
Babbage, maar de stand van de tech
niek was toen nog niet zover, dat
dergelijke machines konden worden
gerealiseerd. Pas in onze tijd heeft
men dergelijke machines kunnen ver
wezenlijken en toen ging het in snel
tempo.
Kan men met de simpele reken
machientjes slechts eenvoudige re
kenkundige bewerkingen verrichten,
met de grote uitgebreide electroni
sche machines is men tot veel meer
in staat. Daarmee kan men inge
wikkelde wiskundige opgaven ver
werken en vrijwel alle bewerkingen
toepassen. Bij dergelijke ingewikkel
de opgaven is het noodzakelijk, dat
de machine in staat is bepaalde ge
tallen te onthouden, die later in de
berekening weer nodig zijn.
13.000 radiolampen.
WAT ER voor de constructie van
zo'n electronisch brein komt kijken,
begrijpen we misschien wanneer we
weten, dat de eerste electronische re
kenmachine de Eniac, die in 1944
gereed kwam bestaat uit niet min
der dan dértienduizend electronen-
buizen, driehonderd kilometer elec-
trische leiding en ruim vijfhonderd
duizend gesoldeerde verbindingen.
Dit was nog maar de constructie van
de eerste, men kan zich oorstellen
hoe buitengewoon ingewikkeld de
modernste superelectronenmachine
in elkaar zit, machines die in staat
zijn binnen enige tientallen uren
wiskundige problemen op te lossen,
waarover een wiskundige ongeveer
honderd jaar zou moeten doen, dus
meer dan een gemiddelde mensen
leeftijd dag in dag uit zou moeten
zwoegen.
Deze grote en ingewikkelde machi
nes worden gebruikt voor belangrijke
onderzoekingen door de mannen van
de wetenschap, wanneer men te ma
ken krijgt met formidabele bereke
ningen, zoals bij de astronomie, het
atoomonderzoek, zuivere trigonome
trie en dergelijke. Eenvoudiger ma
chines, doch wel werkend op onge
veer gelijke basis, worden gebruikt
bij instellingen voor technisch onder
zoek, universiteiten, verzekerings
maatschappijen, vliegtuigfabrieken en
diverse andere instellingen. Dat kan,
dank zij het feit, dat de vervaardi
ging van electronische rekenmachi
nes in de laatste jaren een branche
is geworden. Eenvoudige typen van
deze machines worden in fabrieken
in serie gefabriceerd, of. wanneer de
afnemer speciale wensen heeft, apart
vervaardigd. Zo begint het electro
nisch brein langzaam gemeengoed te
worden.
De tijd is vermoedelijk niet meer
ver, dat op alle kantoren, instellin
gen enzovoort het rekenkundig- en
wiskundig werk gedaan zal worden
door dergelijke machines en waar
schijnlijk zal dat een even ingrijpen
de verandering betekenen als inder
tijd de invoering van de machine die
het handwerk verving. Nu worden
dat dan machines die het denkwerk
vervangen, met alle gevolgen van
dien.
EEN GOEDE HALVE
METER DOORSNEE
r\E VERENIGDE STATEN zijn van
zins het geofysische jaar met een
„kunstmaan" te starten. Niet minder
dan 40 miljoen dollar is hiermee ge
moeid, waarbij het gaat om een aan
tal bollen, niet groter dan een goede
halve meter buiten de atmosfeer te
schieten, die dan met een snelheid
van eventjes 29.000 km. per uur rond
de aarde gaan draaien.
Hier komt nog heel wat voor kij
ken. In de eerste plaats dient de
nodige energie te worden opgebracht,
energie in de vorm van sterke raket
motoren, die de projectielen tot op
een hoogte van een honderd kilo
meter voeren, om ze daar van zich
af te stoten. Vandaar kan dan hun
waarnemingswerk beginnen, waar
van de geleerden hopen, dat ze in
teressante gegevens zullen opleveren.
Volgens het plan zal een tiental
van deze kunstmanen het luchtruim
kiezen, die door even zoveel raket
ten buiten de dampkring worden ge
schotenMen kiest hiervoor uiter
aard afgelegen gebieden voor het ge
val de start van een enkel projectiel
zou mislukken, aldus het brokken
maken zoveel mogelijk voorkomend.
De Glenn Martin Company heeft zidh
met het vervaardigen van deze ra
ketten belast. Ze zullen een lengte
van 22 meter hebben en een start
gewicht van pLm. 10.000 kg.
Vele geheimen ontraadseld
WANNEER DEZE RAKETTEN op
een hoogte zullen draaien, die
momenteel voor de mens nog onbe
reikbaar is, zullen zij in staat zijn
gegevens van onschatbare waarde te
verzamelen. In de eerste plaats denkt
men hier aan de metingen van de
intensiteit van de zonnestraling, de
eigenschappen en verspreiding van
meteorieten en het ontstaan van het
noorder .Cht.
Het toestel, dat met dit „wonder -
oog" is uitgerust, zal bestaan uit een
zgn. drietraps-raket, een projectiel,
waarvan elk deel apart met een mo
tor is uitgerust. Zodra nummer 1 is
uitgeput, neemt de volgende automa
tisch de voortstuwende taak over,
terwijl zijn uitgeschakelde voorgan
ger wordt afgeworpen. De motor van
de eerste trap is gebaseerd op de
Viking, met dit verschil, dat deze
vervangen is door een krachtbron
met een stuwvermogen van 12.000
kg., terwijl de brandstof bestaat uit
benzine en vloeibare zuurstof met
een brandduur van 141 seconden!
Het gevaarte zal worden bestuurd
door een verstelbare verbrandings-
komer en laat op een hoogte van 60
km. zijn eerste trap los. De snelheid
bedraagt dan 6500 km. per uur. De
richting verschuift dan 4*5 graden,
waarna de tweede motor in werking
treedt. Deze loopt hoofdzakelijk op
brandstof, bestaande uit salpeterzuur
en hydrazine. De snelheid wordt nu
opgevoerd tot 17.000 km. per uur,
waarbij een hoogte van 225 ki.>. zal
worden bereikt. Is die weer uitge-
afgeworpen en komt de derde trap
in actie. De snelheid dient dan nog
te worden opgevoerd tot 29.000 km.
per uur, nodig om een projectiel zon
der aandrijving rond de aarde te
laten cirkelen. In de kop van deze
trap bevindt zich nu de kunstmaan,
die dan op een gegeven ogenblik
moet worden uitgestoten, waarna de
delen achter elkaar in het heelal
zullen blijven zweven.
Korte vreugd?
r\E VRAAG IS NU of deze kunst-
maan een lang leven zal zijn
beschoren. Immers op haar weg door
de wereldruimte zal zij vele obsta
kels, zoals meteorieten, ontmoeten,
terwijl sterke temperatuurswisselin
gen optreden. Bovendien besta it de
mogelijkheid, dat zij door de weer
stand, die zij by het benaderen van
het dichtstbijzijnde punt van de aar
de ondervindt, uit haar baan zal wor
den geslingerd. Maar met dat al kan
zij inmiddels vele waarnemingen
hebben gedaan en daar is het in de
eerste plaats om begonnen.
Tenslotte nog de vraag: zal dit
satellietje van de aarde af te zien
zijn? Zeer zeker, maar dan alleen
in de streken rondom de evenaar.
Indien het van een glanzend gepo
lijste substantie is. hoopt men het
daar waar te nemen gedurende de
morgen en de schemering. Overdag
en 's nachts natuurlijk niet, omdat het
zich dan in de schaduwzijde van de
aarde be/indt. Men zal het kunnen
volgen op zijn „eeuwigdurende" reis
door het heelal, totdat het versmol
ten is.
Maar het heeft dan zijn pioniers
werk verricht en een nieuwe fase
volbracht in de strijd voor de ver
brand, dan vliegt de raket zonder,
voortstuwing door tot een hoogte van volmaking van de ruimtevaart.
480 km. Daarna pas wordt deel 2 (Nadruk verboden).
In kampen zijn ook rubberlaarzen
en in elk geval zeer stevige schoenen
voor alle voeten in het gezin nood»
zakelijk, waarbij aansluitend vol
doende regenkleding.
Dit alles wat betreft de „eerst#
levensbehoeften", goederen dus wel
ke men neeft mee te nemen in de
handbagage, omdat de kisten meestal
ergens in opslagplaatsen zijn en ra#n
deze niet kan bereiken.
Het is slechts in uitzonderingsge
vallen dat kan worden toegestaan be.
paalde artikeien uit een kist t. halen,
zolang deze in de opslagplaat* is. Niet
alleen vanwege onbereikbaarheid en
andere moeilijkheden, doch ook de
douanen kunnen daarin niet erg toe
schietelijk zijn.
En wat men „thuis" laat.
Het is lastiger te vertellen wat men
„thuis" moet laten; per slot van re
kening kan men hier alles gebruiken
wat men ook in Nederland nodig
heeft.
Doch er zijn goederen, die het den
immigrant lastig kunnen maken, zo
als bijvoorbeeld met ai .eublementen
het geval is. In de meeste gevallen
bezorgen de meegenomen ameuble
menten heel wat narigheden en soms
hoge opslagkosten, om niet te spre
ken van schade.
Bovendien, in het algemeen heeft
men in Australië minder ameuble
menten todig, dan men in Nederland
gewend is.
Het is iets anders, indien men te
voren weet dat een huis beschikbaar
is, doch gewoonlijk zwerven de im
migranten van kamp tot kamp of
naar garages of andere tijdelijke
woonruimten, waar men met d#
ruimte hard heeft te woekeren.
Indien men iets achter wil laten
in Nederland, dan is dat zeker wel
het ameublement.
Verhuizen en bedstro.
Een uitzondering zou men kunnen
maken voor bed en beddegoed, waar.
bij evenwel volledige ameublementen
eveneens veelal uit den boze zijn.
Men moet er rekening mee hou
den, dat invoeren van stromatrassen
in Australië absoluut verboden is,
vanwege ziektegevaren in het stro
verborgen.
Alle andere soorten bedden en ma
trassen mogen worden meegebracht.
Een goed advies is, om inplaata
van gewone ledikanten, opklapbed-
den te benutten, die in ruimtenood
uitkomst kunnen brengen.
Dergelijke bedden zijn in Austra
lië heel moeilijk te bekomen; men ge
bruikt veel de zgn. „slaapbanken" die
echter zeer kostbaar zijn.
Omtrent de elektrische apparaten
moge nog worden vermeld, dat in
Australië een 240 Volt-svsteem geldt,
dat echter voor onze Nederlandse
220 Volt-apparaten geen bezwaren
oplevert.
Voor immigranten uit plaatsen,
waar 120 Volt wordt gebruikt, is het
echter noodzakelijk nun elektrische
apparaten te laten ombouwen. Wie
een radiotoestel bezit, brenge dat
mee; in de kampen is dat vaak reeds
een troost voor de immigranten.
En een elektrisch kacheltje is in de
wintertijd in een kamp eer aange
naam bezit.
En denk om het diploma!
Tenslotte nog iets omtren. diplo
ma's en getuigschriften.
Vanwege de Nederlandse emigra-
tiedienst in Australië werd mij me
degedeeld, dat heel vaak ernstige
moeilijkheden worden ondervonden,
doordat emigranten niet voldoende
zorg hebben besteed aan bedoelde
papieren.
Ja, men bezit wel de nodige verta
lingen, doch daarmee is niet voldaan
aan de Australische eisen.
Voor vaklieden is t noodzakelijk
zeer duidelijk te vermelden, hoeveel
leerjaren men heeft doorgemaakt,
teneinde te voorkomen, dat men ten
onrechte nog als leerling hier wordt
aangemerkt, met grote financiële na
delen daarvan.
Ambachtschool-jaren mogen wor
den meegeteld; zo men weet gelden
in het algemeen vijf leerjaren in
Australië.
Het gebéurde nog dezer dagen, dat
een jong vakman hier met een ge
tuigschrift kwam aandragen, waarin
z'n Nederlandse werkgever zeer
hulpvaardig had vermeld, dat hij
vier jaar „tot volle tevredenheid" bij
hen. had gewerkt.
Doch er was niet medegedeeld hoe
veel leerjaren de man had vol ge
maakt, als gevolg waarvan de Vak
bond hier weigerde de vereiste vak-
verklaring te geven, hetgeei de man
financieel ernstig dupeerde. Merk
waardig is het hoe sterk onvoorbe
reid nog vele emigranten in dit land
arriveren, ondanks het feit dat de
arbeidsbureaux en mogelijke ande
re instanties beter inlichtingen ge
ven of zouden .kunnen geven. Doch
het is vooral de praktijk hier, welke
de fouten en verzuimen welke nog
steeds gemaakt worden, in het licht
stelt.
Men hoort hier nog allerlei vra
gen stellen of dit en dat te verkrij
gen is; practisch is er niets dat in
Australië ontbreekt; geen Smyrna-
wol of Scheveningse haring.
Maar het is begrijpelijk, dat de
adspirant-emigrant zich geen indruk
kan vormen van hetgeen hij aan de
ze zijde van de wereldbol zal aan
treffen, zodat hij onder „betweterij"
daaromtrent zijn informaties moet
hebben.
Welke hierbij aan de hand van
de praktijk in Australië, bescheiden-
lijk zij verschaft.
