Peeks Cloppenburg
Het meisje
DONDERDAG 4 APRIL 1957
DE LETDSE COURANT
PAGINA 15
Onze opgroeiende jongelui
hebben toekomstdromen
van reizen en trekken.
De Amerikaanse
wolkenkrabbers, de
Canadese farms, de Schotse
hooglanden, de Noorse
Ijorden, de Zwitserse Alpen,
de kusten der Middellandse
Zee, rijk aan historie, ja
zelis de cultuur van het
oude Azië en de geheimen
van de Afrikaanse
wildernis hopen zij eens
te ontdekken.
(Jeen wonder dat deze
„coming men" kleding
zoeken, geïnspireerd op de
mode van deze wijde
wereld.
Zij vinden die bij uitstek
in hun eigen Juniorafdeling
bij P C.
Anoraks
Hawiflex-poplin model met
deelbare rits
leeftijd 14 jaar
Regenjassen
super katoenen gabardine,
exclusieve
schouderlijn
leeftijd 14 jaar
IVandel door de wereld
der mode by
Beter en goedkoper/
LEIDEN Breestraat 78
HET IDEAAL VAN ALLEMAAL: MET PASEN OP EEN FIETS VAN LANGEZAAL I
Pracht sortering, diverse merken o.a. ERRES - MAXWELL - D.C.R. - enz
STOFZUIGERS - MODERNE VERLICHTING - WASMACHINES - KINDERWAGENS - LEDIKANTJES - LEDEREN A H R C 7 II A Stille Rijn 3-4
KLEDING - GASFORNUIZEN - WRINGERS - KEUKENUITZETTEN - CASSETTES - ENZ. ENZ. L.»T11W1.A.MM1_ Leiden - Tel. 26545
flNHÊ^LAUWl
door FRANK PERRY
32).
Maar Greer, die begreep, dat de
brief een diepere betekenis moest
hebben, vroeg scherp: „Is dit een
brief, die u uit het kaartensysteem
genomen hebt, mevrouw Nichols?"
„Ik ik weet niet wat u bedoelt.
Ik heb met 't kaartsysteem niets te
maken", antwoordde ze met voor
gewende onverschilligheid, maar ze
was zichtbaar zenuwachtig.
„Er zijn papieren van dr. Nichols
uigenomen", zei Greer met stellig
heid.
Mevrouw Nichols was op het punt
te antwoorden, toen Lancaster koel
opmerkte: „U vergist u, Greer. Ik
weet zeker, dat u geen enkele reden
hebt om te veronderstellen dat er
met de correspondentie geknoeid is.
Dokter Nichols sloot de laden alleen
af- om onnodig gesnuffel te vermij
den".
„Ongetwijfeld", antwoordie Greer
effen. „Maar gewoon is dat niet".
Mevrouw Nichols keek hem ver
ontwaardigd aan; haar ogen fonkel
den; „mij dunkt, dat de politie lie
ver moest doen om de moordenaar
te vinden in plaats van te proberen
of zij de dode en zyn familie njet
kan belasteren. Het er erg genoeg,
dat mijn man vermoord is en zijn
moordenaar vrij rondloopt, maar dat
mijn zoon in hechtenis is genomen
en ik ervan verdacht word
„Mevrouw Nichols", viel Lancas
ter haar in de rede. „U bent
overstuur".
„Waarvan verdacht?", vroeg Greer
scherp. „Waarvan heb ik u beschul
digd?"
Mevrouw Nichols herwon met
moeite haar zelfbeheersing. Koel zei
ze tenslotte: „Ik zou het heus niet
weten. Ik doelde enkel op uw hou
ding tegenover mijn zoon en mij".
Nu beefde haar stem; ze slikte haas
tig haar tranen in en verliet het ver
trek.
Ze had veel van haar strijdlustig
heid ingeboet, merkte Greer op, be
denkend, hoe kalm ze was geweest
op de dag van het onderzoek. De
spanning werkte op haar zenuwen.
Dr. Lancaster sloot de deur en
nam weer plaats. „Het is te veel voor
haar geweest", zei hjj kortaf. „Zenu
wen overspannen".
„Inderdaad", mompelde de recher
cheur en volgde haar de gang in.
Toen hij door de deur ging, liep hy
bijna tegen Lonnie Ogden op, die
juist wilde binnengaan. Ogden trad
terzijde en vroeg: „Is dokter Lan
caster bezet?"
„Neen", zei Greer, „maar hij heeft
een onaangenaam kwartiertje achter
de rug".
„Dan wacht ik maar liever tot een
andere keer", besloot Ogden haastig.
Hij draaide zich meteen om en ver
dween. Greer vroeg zich af, of hij
soms aan de deur geluisterd had.
HOOFSTUK XXII.
BRUTALITEIT
Vanaf de stoep van het administra
tiegebouw zag Greer hoe meyrouw
Nichols zich langs de paden naar de
directeurswoning spoedde. Toen Tij
het huis bereikte, kwam een andere
vrouw de hoek om en sprak haar
aan. Zelfs op die afstand herkende
Greer de soepele gang en ranke ge
stalte van Inez Jarvis. Met haar
korte rokken leek ze een kind naast
de massieve mevrouw Nichols.
Ze vatte mevrouw Nichols bij de
arm en toornig rukte mevrouw
Nichols zich los. Greer zag, hoe Inez
Jarvis het hoofd met het rode hoedje
in de nek wierp. Mevrouw Nichols
liep snel de stoep op, toen ze zich op
een opmerking van het meisje eens
klaps omdraaide.
Nu hadden ze ruzie, wist Greer.
Maar waarom ging Inez Jarvis naar
mevrouw Nichols. Bevriend waren
ze nooit geweest.
Mevrouw Nichols liet zich blijk
baar vermurwen. Ze maakte een
stuurse hoofdbeweging naar de deur,
die scheen te zeggen. „Kom binnen"
Het was geen erg hartelijke invi
tatie, maar er sprak triomf uit Inez
Jarvis' houding, terwijl ze mevrouw
Nichols naar binnen volgde.
Greer slenterde langs de paden,
in afwachting dat Inez Jarvis weer
naar buiten zou komen. Hij hoorde
het gebabbel van vrouwenstemmen
terwijl hij langs de veranda's van de
noordvleugel liep.
gaat naar Florida?", riep
iemand.
vertelde me, dat ze geen zin
had om te werken bij zo'n oude zuur
pruim als dr. Lancaster".
„Snap jij, dat ze mevrouw Nichols
een bezoek gaat brengen?"
„Die durft".
Ze hadden het over Inez Jarvis. En
toen kreeg Juffrouw Wilkerson, die
over de balustrade hing. Greer in
het oog.
„O, meneer Greer", riep ze. „Houdt
u Inez Jarvis in het oog?"
„Ik wacht op haar", verbeterde hij
vermaakt. „Ik zie, dat u het geval al
eerder hebt ontdekt dan ik".
„Hebt u gehoord, dat ze ontslag
heeft genomen?", vroeg juffrouw
Wilkerson opgewonden.
„Ja", antwoordde Greer.
Juffrouw Wilkerson boog zich nog
verder over en liet haar stem dalen
tot een toneelgefluister. „Ze gaat
naar Florida, zegt ze. En twee maan
den geleden wist ze niet eens of ze
het wel wagen zou om een nieuwe
mantel te kopen op afbetaling".
„Ik heb haar gevraagd of ze een
betrekking had gekregen in Florida
of wat ze daar ging doen. Ze zei, dat
ze er met vacantie heenging! Ik
vroeg haar voor hoe lang en ze zei
heel de winter! U bent een speurder,
waar denkt u, dat ze het geld van
daan heeft?"
„U bent zelf ook geen slechte
speurder", antwoordde Greer. „Wat
denkt u er zelf van?"
Maar juffrouw Wilkerson had geen
tijd voor grapjes. „En dan nog iets",
vervolgde ze: „Waarom is ze plotse
ling zo intiem met mevrouw Nichols?
Dit is al de derde keer deze week,
dat ik haar erheen zag gaan!"
Drie jonge meisjes kwamen arm
in arm het pad af, en bleven staan i
luisteren. Toen riepen ze alle drie
uit één mond, vol opwinding.
„Bent u een heuse detective?"
„Wilt u alles van Inez Jarvis we
ten?"
„Wij hebben verstaan wat ze tegen
mevrouw Nichols zei!", deelde de
derde ademloos mede.
„Vertel eens gauw!", zei juffrouw
Wilkerson.
„We kwamen lang6 het pad aan de
andere kant van het huis", begon het
eerste meisje. „Ze konden ons niet
zien aankomen, maar we hoorden
hun stemmen. Inez zei, dat ze het
voor minder dan tweehonderd dol
lar per maand niet kon doen!"
„Wat niet kon doen?", vroeg juf
frouw Wilkerson
„Dat weet ik niet, meer hebben
we niet gehoord. Wat mevrouw Ni
chols antwoordde, konden we niet
verstaan, maar Inez zei: „Het is spot
goedkoop. De meeste mensen zouden
het dubbele vragen".
„Toen zei mevrouw Nichols, dat
hot een schande was, u weet wel, zo
als ze altijd praat".
(Wordt vervolgd)
