HET ORANJE ELFTAL VERSLOEG DE STEVIGE
ZWITSERSE PLOEG BESLISSEND MET 4-1
EIND GOED, AL GOED
Na een half uur was de Zwitserse
verdediging murw gebeukt
Eert winnend ieam en de
vijf gescoorde doelpunten
Engeland en Spanje speelden
gelijk voor 120000 toeschouwers
VRIJDAG 20 MEI 1955
DE LEIDSE COURANT
TWEEDE BLAD PAGINA 1
moeilijk geihad, vooral niet voor de
rust. De enige gevaarlijke bal, die
hy in de eerste helft te verwerken
kreeg, was een teruggespeelde kop
bal van Wiersma, en het kostte Land
man veel moeite de bal uit zijn doel
te houden.
Zwitsers moreel kreeg
zware deuk.
Uit de verrassende uitslag kan men
al enigszins afleiden, dat de gere
nommeerde Zwitsers, die pas nog te
gen Oostenrijk slechts met 32 had
den verloren, in Rotterdam zijn te
gengevallen. Zij toonden inderdaad
een opvallend geringe geestdrift en
speelden aanvallend zonder enige
fantasie. Ook hun befaamde gren-
j del-verdediging bleek op de duur niet
solide genoeg om de snelle Neder
landse voorwaartsen het scoren te
kunnen beletten. Die snelheid speel
de hen waarschijnlijk nog wel het
meest parten. Want het Zwitserse
elftal mocht dan voor het grootste
deel uit bijzonder geroutineerde
krachten bestaan (aanvoerder Eggi-
mann speelde zijn 44ste interland),
in tempo schoten zij dikwijls ruim
schoots tekort. Het is voor ons, Ne
derlanders wel prettig, te kunnen
constateren, dat dit wel eens anders
is geweest.
Als het waar is, dat een goede1
wedstrijd in de regel wordt vooraf
gegaan door een slechte oefenwed
strijd, dan is dit nog geen wet van
Meden en Perzen, want het Oranje
elftal, dat op 11 Mei een uitstekende
oefenwedstrijd speelde met Chelsea,
de Engelse kampioen, als sparring
partner, heeft gisteren onze ver
wachtingen niet beschaamd en de
00.000 toeschouwers laten zien, dat
er todi wel iets veranderd is in het
Nederlandse voetbal sinds de omme
zwaai
En inderdaad het Nederlands elf
tal heeft gisteren in een gave en uit
stekende partij voetbal laten zien,
dat er zeker van een verheugend
herstel van het internationaal spel
peil gesproken mag worden. Wat het
Nederlands elftal gisteren aan het
dicht .bezetten en overvolle Feyen-
oord-sfadion voorschotelde was voet
bal van uitstekend gehalte, voetbal,
dat de' toeschouwers kon bekoren en
hen in vuiur en vlam zette, zodat het
soms wel 'leek of we met 'n Holland
België match te doen hadden.
Het is bovendien een grote, maar
vooral verdiende overwinning ge
worden en reeds spoedig na de aan
vang bleek de mogelijkheid daartoe.
Maarhet duurde ruim een half
uur voordat de Oranje-stormram de
Zwitserse defensie murw had ge
beukt. En dat maakt de éclatante
overwinning des te belangrijker, want
deze zege werd niet behaald op
•en technisch zwakkere tegenstan
der, maar op 'n tegenstander, die het
in intelligentie en geestdrift moest
afleggen tegen een ploeg, die zich,
bewust van haar kunnen, tot devies
had gesteld: „nu of nooit", en deze
laatste wedstrijd moest gewonnen
worden om het heus maar matige
seizoen tenminste op enigszins eer
volle wijze te besluiten.
/Dat is volkomen gelukt en het ge
hele Oranje-elftal verdient een woord
van lof voor de wijze waarop dit
uiteindelijk succes tenslotte is be
haald.
Het was voor onze nationale ploeg
in dubbel opzicht een zeer 'bevredi
gend slot, omdat over het gehele
seizoen gerekend de balans in
evenwicht is gebleven. Na de 43 ne
derlaag te Antwerpen tegen België
volgden immers het gelijk spel tegen
de Dënen (11) de ^overwinning met
10 op de Belgen in Amsterdam en
de nederlaag tegen de Ieren, even
eens met 10. Wat het doelgemid-
delde betreft kan men nu in ieder
geval nog van een voordelig saldo
van 97 spreken. De overwinning
met sprekende cijfers op de Zwitsers
was een verdiend succes, waarmee
ook het publiek zich danig ingeno
men toonde.
Het merkwaardige was overigens,
dat de strijd tot op zekere hoogte een
soortgelijk beeld gaf als het duel van
1 Mei te Dublin, met andere woor
den, dat er een steeds aanvallende
en een voortdurende verdedigende
partij was. Met dit grote verschil, dat
het Nederlands elftal deze keer de
aanvallénde partij was en dat het de
Zwitsers waren, die als het ware met
de rug tegen de muur moesten vech
ten om de score zo klein mogelijk te
houden.
Faas Wilkes rehabiliteerde zich
volkomen.
En wat na deze wedstrijd voorop
gezegd mag worden: Wilkes heeft
zich in deze wedstrijd volkomen ge
rehabiliteerd voor zijn falen in de
vorige wedstrijden (Amsterdam en
Dublin). Inderdaad, Wilkes heeft ge
toond zich in de 'korte tijd, waarin
hij nu met het Nederlands elftal heeft
gespeeld, te hebben aangepast aan
'het spelsysteem, dat de spelers van
de Nederlandse elftalclub zich heb
ben aangemeten. Natuurlijk ging al
les ibij hem nog niet even vlot, nog
steeds houdt hij ervan te trachten
alleen door 'n verdediging ook
door 'n stevige verdediging te
willen breken en als dat lukt, dan is
zijn verder werk bijzonder gevaar
lijk, maar.... het lukt maar zo zel
den. En in dit opdicht schiet Wilkes
te kort aan voldoende tactiek óf
hij speelt te zelfuchtig en dat moet
er uit! 'n Speler van zulk een ge
halte doet beter, vooral wanneer hij
erin geslaagd is twee of drie spelers
tot zich te trekken, de bal aan een
medespeler te geven, waardoor zijn
spel ongetwijfeld nog productiever
zal worden.
Wilkes heeft intussen een groot aan
deel gehad in deze overwinning zelfs
al heeft hij nog verschillende kansen
gehad om de score voor Oranje nog
hoger te maken.
Maar naast Wilkes dient Bertus de
Harder genoemd te worden als de
grondlegger voor deze fraaie Neder
landse overwinning. Inderdaad heeft
de Hagenaar van begin tot einde
ouderwets gezwoegd om de eer van
het Nederlandse voetbal hoog te 'hou
den, maar ook bij laat dikwijls zeer
ingewikkeld individueel spel zien.
Maar het verschil 'hierbij met Faas
Wilkes, of zo nodig andere spelers,
is, dat een buitenspeler dikwijls
noodgedwongen naar de cornerhoek
wordt gedreven en dan maar moet
zien, of hij eruit kan komen. En
Bertus de Harder kwam tenslotte
meerdere malen en dikwijls op de
meest onverwachte momenten als
winnaar uit de strijd en de voorzet
ten, die hij dan wist te geven, wa
ren een voortdurend gevaar voor
het Zwitserse doel.
Wat in het algemeen over de Oran-
j espeiers gezegd kan worden, is, dat
geen enkele gefaald heeft. Zij waren
allen voldoende met invaller Debrui-
ckere, die kort na de aanvang zijn
clubgenoot Van Roessel had vervan
gen, wellicht als de mindere. Wel za
gen we hem enkele malen blijk geven
van doorzetten, getuige het feit, dat
hij twee keer over keeper Pernumian
heen duikelde. Maar over het alge
meen mogen we zeggen, dat zijn door
zetten te weinig doortastend is en dus
te weinig effectvol is.
Timmermans en Clavan hebben
zich ook uitstekend gegeven en voor
al Clavan was met zijn clubgenoot
De Harder de gevaarlijkste vleugel.
Middenlinie en verdediging waren
als altijd in uitstekende vorm en
keeper Landman heeft het niet te
De „zwervende" centerhalf en cap
tain Eggiman is wel de meest op de
voorgrond tredende speler geweest;
maar veel meer in de eerste helft dan
in de tweede, toen hij zijn buiten
gewoon technische vaardigheid niet
meer in een snel genoeg tempo kon
toepassen. Na de eerste tegenslagen
had het moreel van onze tegenstan- nabije toekomst.
Het verloop van de wedstrijd in doelpunten
Onze foto-reportage van de prachtige wedstrijd in R'dam brengt
vandaag alle doelpunten, die in deze ontmoeting gemaakt werden,
in beeld.
We beginnen met een ogenschijnlijk wat rommelige foto, maar het
is er een, die in deze serie niet mag ontbreken. 1. Het winnende team
verlaat het veld. V.l.n.r. v. d. Hart, Wiersma, Kuys, daarboven
Clavan en Klaassens, verder De Harder, onder hem De Bruyckere,
Timmermans, Schaap en in de hoek Wilkes.
2. Het eerste doelpunt: v.Ioi.r. Mathis, nr. 11 De Harder, daarboven
liggend Steffen, achter hem Wilkes (nr. 8), Kerner (nr. 4), achter
deze liggend doelman Pernumian; Eggiman (nr. 5); daarboven
Schmidhauser en geheel rechts De Bruyckere.
3. Het tweede doelpunt voor Nederland; v.l.n.r. nr. 3 Steffen, of de
grond Mathis (nr. 2); daarboven nr. 12: De Bruyckere; doelman
Pernumian; Eggiman nr. 5; Timmermans en Kernen.
4. Het derde Nederlandse doelpunt: v.l.n.r. Wilkes, Pernumian, De
Bruyckere en Timmermans.
5. Het vierde Nederlandse doelpunt: v.l.n.r. Steffen, De Bruyckere,
Wilkes, in het doel Mathis en doelman Pernumian.
6. Het Zwitserse doelpunt: v.Ln.r. Landman, nr. 11, Morano,
Wiersma, v. d. Hart en Kuys.
ders een zo gevoelige knak gekregen,
dat het teamverband nagenoeg geheel
verloren ging en in het bijzonder ook
de befaamde „exclusieve" verdedi
ging begon te wankelen.
Bij alle verheugenis over de fraaie
overwinning, is het internationaal
gezien zeker nog geen tijd om on
bezorgd te blijven jubelen over de po
sitie van het Nederlands elftal. Daar
voor liggen enkele bittere ervaringen
in te recent verleden.
Maar wel een mijlpaal is dunkt ons
wel, dat de Keuze Commissie er
zij het laat in -geslaagd is, de
sterkst mogelijke Nederlandse ploeg
zo „rendabel" mogelijk op te stellen.
Mèt van Roessel zou men waar
schijnlijk zelfs een nóg waardevol
ler team hebben gehad. Dat wij
thans zó ver zijn, dat wij daarbij tij
dens de laatste bondsvergadering
weer een belangrijke stap verder zijn
gekomen in de ontwikkeling van ons
voetbalbestel en dat de hoofdklasse
op komst is, kan alles tezamen
toch wel reden zijn voor een zeker
optimisme ten aanzien van de repu
tatie van het Nederlands elftal in de
De Zwitserse spelers en officials wa
ren na afloop van de wedstrijd una
niem van mening, dat de 41 over
winning van het Nederlandse elftal
volkomen verdiend was geweest.
De bekende Zwitserse sportjourna
list, Arnold Wehrte, directeur-hoofd
redacteur van het bureau „Sportin-
formation" in Zürich verklaarde, dat
onze snelle vleugelspelers Timmer
mans en de Harder de Zwitserse ver
dediging van haar stuk had gebracht.
Het was volgens de heer Wehrte
vooral aan Wilkes, die hij de grote
strateeg in onze ploeg noemde, te dan
ken geweest, dat Nederland hiervan
kon profiteren. In het bijzonder voor
aanvoerder Schaap en ook voor onze
verdedigers had hij bewondering. Zij
hadden bij de schaarse, maar soms
toch wel gevaarlijke tegenaanvallen,
de Zwitsers bijna steeds goed mat
gezet.
De heer Wehrte had in lange tijd
niet zulk een teleurstellende wedstrijd
van de nationale ploeg van zijn land
gezien.
In het Bernabeu-stadion te Madrid,
ten aanschouwe van ruim 12.000 toe
schouwers, kwamen Spanje en Enge
land in een opwindende, maar wel
eens te harde wedstrijd tot een ver
deling van de punten (11). De Ita
liaanse scheidsrechter Pieri had de
handen vol aan dit duel, niet het
minst door de felle reacties van de
enorme mensenmassa op de tribune,
die een recette van ongeveer een
half millioen gulden bijeengebracht
had. De Spanjaarden waren aanmer
kelijk sneller dan hun tegenstanders
speelden over het algemeen ook
iets beter voetbal. Zij veroverden
direct een veldmeerderheid, waarbij
Kubala zich door geraffineerde passes
onderscheidde. Later kwamen Mat
thews, Bentley en Lofthouse echter
tot gevaarlijke tegenaanvallen en na
een half uur was er geen sprake
meer van een duidelijk Spaans over
wicht. In de 38ste minuut loste Bent
ley, na een voorzet van Lofthouse,
een schot, dat de Spaanse doelman
Ramallets geen schijn van kans liet
(0—1).
Geprikkeld door die tegenslag be
gon Spanje een fel tegenoffensief,
maar het vond keeper Williams in
uitstekende vorm en constateerde,
dat de Engelse achterhoede er niet
voor terugschrok, de aanvallen ten
koste van hoekschoppen af te slaan.
Bij een onverwachte uitval slaag
de Quixall er na een soloren in, tot
vlak voor doelman Ramallets door te
dringen, maar deze griste hem on
verschrokken de bal voor de voeten
weg.
Aangemoedigd door de gescandeer
de kreten van het publiek begonnen
de Spanjaarden na de rust een serie
stormlopen, die echter door de Engel
sen laconiek werden opgevangen.
Bert Williams oogstte menig „open
doekje". Een Kubala-Perez-Paya-
combinatie werd door stopper Billy
Wright wat ruw onderbroken en het
publiek joelde om een strafschop.
Die kreeg het niet. Maar het lang
verbeide Spaanse doelpunt kwam
toch enkele ogenblikken later. Links
binnen Rial scoorde in de twintigste
minuut, na een pass van Ganto, op
fraaie wijze de gelijkmaker (11).
Kort daarna plaatste Kubala een
vrije schop hoog voor het Engelse
doel, waarbij Rial de bal tegen de
paal kopte. Hierna bleven de Span
jaarden vrijwel steeds in de meer
derheid, maar de Engelse defensie,
met Wright en Williams als uitblin
kers, hield stand. Dit was het 'eerste
bezoek van het Engelse elftal aan
Spanje sinds 1929. Het verloor toen
met 43.
GEMEENTE HAARLEM IS EDO
TER WILLE.
De gemeenteraad van Haarlem
heeft met 23 tegen 11 stemmen be
sloten, dat de gemeente zich voor de
tijd van drie jaar garant zal stellen
voor een lening van 10.000 gulden,
welke de vereniging EDO zal sluiten
om te kunnen toetreden tot het be-
De voetbalwedstrijd tussen de B-
elftallen van Zwitserland en Neder
land, welke te Bazel werd gespeeld,
is door de Zwitsers gewonnen met
10. Bij de rust was de stand 00.
De voetbalwedstrijd West-Duits-
land tegen Oost Nederland welke te
Hagen is gespeeld, werd door de
Duitsers gewonnen met 62. Bij de
rust stonden onze landgenoten ach
ter met 32.
De voetbalwedstrijd tussen Duis
burg en Amsterdam is door het Am
sterdamse elftal met 30 verloren.
Ondanks de regen, waardoor het veld
glad was, woonden ongeveer 55.000
toeschouwers de wedstrijd bij. De
eerste minuten waren voor de Ne
derlanders, die het echter teveel
zochten in kort spel, waardoor de
Duitse verdedigers steeds tijdig kon
den ingrijpen. De rechtervleugel, ge
vormd door Tolmeyer en Vonhoff
(beiden Amsterdam) was het beste
deel van de Nederlandse ploeg. Doel
man Eype (Blauw Wit) moest in het
begin van de tweede helft het veld
verlaten, nadat hij met een Duitse
aanvaller in botsing was gekomen.
Hij werd vervangen door Visser
(Amsterdam).
De open Duitse aanvallen waren
steeds een gevaar voor de Amster
dammers. In de 31e minuut opende
Hetzel de score (10). Kort
taalde voetbal in de KNVB. De raad hervatting vergrootte Schneider, die
nam dit besluit, ondanks een af wij- de beste man van het veld was de
zend advies, dat de Haarlemse sport- voorsprong tot 2—0, terwijl dezelfde
raad dezer dagen aan burgemeester speler enige minuten voor tijd de
en wethouders had gegeven. stand op 3—0 bracht.
