Franse kolonel vindt 50 pet. minder in zijn
salaris-zakje dan een Amerikaanse chauffeur
Onze wereld in technicolor
Moeilijk-en mogelijkheden bij
de samenwerking in de Navo
DE
STENEN
SPREKEN
Dokter Koert gaat zeer binnen
kort Nieuwkoop verlaten
ZATERDAG 23 APRIL 1955
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 1
ÏDteeó fiteeg eewie exempCaa* aan „£ien jaat hede'
In zijn kabinet in Den Haag is Vrijdagochtend aan dr. W. Drees, de Nederlandse minister-president, door de
directeur van de Uitgeverij „De Bezige Bij", dr. W. J. Schouten, het eerste exemplaar aangeboden van het bij
deze firma uitgegeven boek „Tien jaar vrede". Tijdens dezelfde bijeenkomst bood dr. Drees aan de heer K. B.
Staal, voorzitter van de Stichting '40'45, een cheque ter waarde van 10.000.aan. Foto: dr. W. J. Schouten
(rechts) biedt dr. Drees het eerste exemplaar van het boek aan.
Leidse week van internationale samenwerking
In het kader van de Leidse week landen ondergraven en men richtte
van internationale samenwerking
hield mr. H. M. A. Kamerlingh On
nes, hoofd van het bureau Navo en
Europese Defensiezaken van het de
partement van Buitenlandse Zaken,
gistermiddag in het Snouck Hiir-
gronjehuis een inleiding over de At
lantische samenwerking.
In het begin van zijn rede,die
door een klein doch aandachtig ge
hoor werd beluisterd, legde mr. Ka
merlingh Onnes er de nadruk op dat
de begrippen Navo en Atlantische
samenwerking niet verward mogen
worden. Terwijl namelijk de Navo
de blik op Amerika. Het Atlantisch
Verdrag, dat naast Amerika door
dertien landen ondertekend werd,
was hiervan het gevolg. Op de basis
van dit in wezen nog weinig bindende
verdrag is in de volgende jaren een
hechte samenwerking gebouwd.
Driemaal zoveel.
Als men bedenkt dat Amerika,
wat defensie en geldmiddelen betreft,
driemaal zoveel in de melk te brok
kelen heeft als de overige landen bij
elkaar, dan wordt duidelijk, dat >de
Nato-leiding enigszins een weerspie-
zich bezig houdt met de krijgskundi- geling van deze machtsverhouding
ge perikelen van de verbonden lan-1 is. In de hoogste plannings-groep zijn
den, omvat de Atlantische samenwer- dan ook alleen de drie grote mogend-
king alle contacten, die door de Wes- i heden vertegenwoordigd .Er is
telijke mogendheden in de naoorlog- i echter een comité van afgevaardig-
se jaren onderling gelegd zijn. Bene-den van de andere aangesloten lan-
lux en Kolen- en Staalgemeenschap j den gevormd, dat in gezamenlijk
zijn een levend onderdeel van de overleg zij-n mening kenbaad kan
Atlantische samenwerking. Zij be- maken,
oogt de problemen, die de* landen
binnen eigen grenzen niet meer kun
nen oplossen, gezamenlijk tegemoet
te treden.
Ontoereikend.
Toen de algemene ontwapening,
die volgde na de ineenstorting van
Hitler-Duitsland, slechts door Rus
land genegeerd werd en Tsjecho-
Slowakije als zelfstandige staat op
hield te bestaan, staken vijf West-
Europese landen de „staatshoofden"
bij elkaar om de wederzijdse veilig
heid te garanderen. Het Verdrag van
Brussel, dat door vijf landen onder
tekend werd, bleek echter niet vol
doende om het Westen een strijd
macht te bezorgen, die zich met eni
ge kans op succes met een agressor
zou kunnen meten. Men berekende
dat 14 milliard dollar per jaar no
dig zou zijn om een dergelijk leger
te formeren. Deze som zou de wel
vaart in de door de oorlog geteisterde
i
BIJDRAGE VAN LEIDEN AAN
STICHTING 1940—'45
De Stichting 1940'45, welke, zo
als bekend is, o.m. de sociale verzor
ging van verzetsslachtoffers, c.q. hun
nagelaten betrekkingen, alsmede van
de invaliden, op zioh heeft genomen,
houdt ter gelegenheid van haar 10-
jarig bestaan een groots opgezette in
zamelingsactie met het doel het voor
de voortzetting en voltooiing van
haar werkzaamheden nodige kapi
taal ineens bijeen te brengen. Indien
deze actie siaagt en het naar raming
alsnog nodige bedrag van rond
5.000.000.zal worden ingezameld-,
zullen de openbare inzamelingen na
1955 niet meer worden voortgezet,
mits de vaste contribuanten de Stich
ting trouw zullen blijven.
In het kader van bovenbedoelde
actie doet de Stichting op de ge
meenten een beroep om tezamen een
bedrag van 500.000.bijeen te
brengen. Ook aan de Leidse gemeen
teraad is het verzoek gericht om aan
de Stichting voor éénmaal een sub
sidie toe te kennen als jubileumgift
ter gelegenheid van het tweede lus
trum der bevrijding.
Een bijdrage van alle gemeenten
tezamen van 500.000.betekent
een bijdrage van plm. 5 cent per in
woner. Dit bedrag als norm aanne
mende zouden B. en W. het door de
gemeente Leiden beschikbaar te stel
len bedrag, afgerond, bepaald willen
zien op 5.000.
Chauffeur en kolonel.
Natuurlijk ontstaan er op het Navo-
hoofdk war tier in Parijs af en toe
spanningen tussen de met de tradi-
tievergroeide Europese militairen en
de Amerikaanse „beginnelingen".
Zo heeft menig Frans kolonel zich ge
stoten aan het feit, dat de chauffeur
van generaal Guenther anderhalf
maal zoveel in zijn salariszakje vindt
als hij zeif. Dergelijke discrepanties
hebben echter geen enkele invloed op
de samenwerking, die ondanks de
verschillen in volkskarakter perfect
is te noemen. Mr. Kamerlingh Onnes
behandelde vervolgens de structuur
en werkwijze van de Nato. Als laat
ste punt in zijn toespraak ging spre
ker dieper in op de .buitenlandse po
litiek van de betrokken staten, die
hoewel in grote lijnen gemeen
schappelijk gericht van invloed kan
zijn op de defensie.
Een geanimeerde gedadhtenwisse-
ling besloot deze bijeenkomst.
Avondzitting.
In het kader van deze week was
gisteravond in „De Lakenhal" een
bijeenkomst belegd voor de verte
genwoordigers van de Leidse werk
gevers- en werknemersorganisaties.
In deze bijeenkomst, die slechts zeer
mat'lg bezocht was, sprak de heer D.
Roemers, secretaris van het N.V.V.,
over de Europese economische inte
gratie.
De heer Roemers, die van oordeel
was, dat de economische en politieke
integratie niet ver van elkander ver
wijderd liggen, merkte o.m. op, dat
het streven naar een Europese eco
nomische integratie niet alleen ge
richt moet zijn op het opheffen der
vele belemmeringen, doch tevens
dienstbaar gemaakt moet worden
aan het zoeken van een formulering
voor een gezamenlijke economische
integratie-politiek.
Gezellige vergadering
Leidse Reddingsbrigade
De Leidse Reddingsbrigade hield
in „De Kleine Burcht" haar jaarver
gadering. De opkomst was wel niet
zo groot als verwacht werd, maar
niettegenstaande dat, werd een lange
agenda afgewerkt en had de bijeen
komst een levendig verloop.
De voorzitter, de heer A. Lrnscho-
ten, heette allen hartelijk welkom,
met name hoofdinstructeur; de heer
M. Zwart, die na langdurige ziekte
zóver hersteld was, dat hy aanwezig
kon zijn.
Uit het jaarverslag van de secreta
ris bleek, dat 1954 een vrij gunstig
jaar voor de L.R.B. geweest is. Het
ledencijfer liep opnieuw omhoog (tot
over de honderd). Het oefenuur had
veel, zelfs toenemende belangstelling.
Aan diverse wedstrijden en/of pres
tatietochten werd deelgenomen, ter-
Dit maal weer eens een poort
aan één van de Leidse grachten.
De moeilijkheid van deze
poorten is dat zij zo veel op el
kaar gelijken, maar een stads-
kenner zal deze prent toch geen
loofdbrekens kosten.
De vorige week
Niet zo eenvoudig de opgave
van vorige week.
De bomen links begrenzen de
begraafplaats aan de Groene-
steeg, die ook wel „Bolwerk
Groenesteeg" wordt genoemd.
De huizen rechts liggen aan de
Kaarsenmakersstraat met onder
meer de het Oude Mannenhuis.
De verkeersweg op de achter
grond is het Utrechtse Veer.
Uit de vele goede inzenders
werd de familie De Groot, Kooi-
park 7, Leiden als de winnaar
van de waardebon van 5 gulden
aangewezen.
Wat U moet doen
Adresseer een kaart, brief of
briefje aan de puzzle-redactie
van de Leidse Courant, Papen
gracht 32, Leiden.
Schrijf op de achterzijde: „De
stenen spreken".
De foto stelt voor...*..
De inzendingen worden inge
wacht tot en met Donderdag
aanstaande. Onder de goede op
lossers wordt een waardebon van
vijf gulden verloot.
wijl 14 erkende diploma's van de
Koninklijke Nederlandsche Bond tot
het Redden van Drenkelingen wer
den behaald.
ïn Juli of Augustus a.s. zal er weer
een prestatietocht, met demonstraties
gehouden worden in de Nieuwe
Vaart.
De penningmeester deelde mede,
Geheel onverwacht werd ons heden
bekend, dat dokter Koert een dezer
dat, ondanks meerdere inkomsten dagen zijn praktijk zal neerleggen en
aan zwemgeld en contributie, de overdoen aan de arts G. J. Bremer,
Brigade kalm aan moet doen. De fi- die reeds enige jaren hier als assistent
nanciële positie is inderdaad veel i werkzaam is. Dokter Koert en zijn
gunstiger dan enige jaren geleden,echtgenote zullen de gemeente veria
maar het noodzakelijke onderhoud i
en de dringend nodige uitbreiding
van het reddingsmateriaal vragen
méér, dan momenteel gedaan kan
worden. Middelen en wegen worden
cp het ogenblik gezocht om hierin
een gunstiger, blijvende verandering
te brengen.
De diverse commissies brachten
ook verslag uit van hun werkzaam
heden en uitten hun wensen t.a.v.
het toekomstig beleid. Aan diverse
wedstrijden in de provincie hoopt
mep dit jaar weer deel te nemen.
Een vaste demonstratieploeg zwem
mend redden zal worden gevormd.
De lopende cursus zal de volgende
maand afgesloten worden met het
examen van de cursisten.
De aftredende leden, mevr. H.
Wijntjes en de heren G. de Roos, P. i
Stouten en A. G. L. van Wijk, wer
den in het bestuur herkozen, terwijl
in de vacature van de heer C. v. d.
Linge gekozen werd mej. B. Riet
berg.
Na benoeming van diverse com
missieleden vond de rondvraag
plaats, waarbij nog vele vragen ge
steld en besproken werden.
Belangrijk „Maar meisje, waar
om heb je nu al weer ontslag geno
men als secretaresse?"
„Ach, ik had in die baan geen voor
uitzichten. De baas was al getrouwd".
Zeg 't met bloemen „Mijn roos",
zei hij, toen hij haar kuste.
„Mijn cactus", zei zij, toen ze zijn
ongeschoren wang voelde.
De Engelse schrijver J.
A. Cronin. die wereldver
maardheid verwierf met
zijn romans „De Citadel"
en „De Sleutels van het
Koninkrijk" is van plan
zijn vaderland te verlaten
en zich in Zwitserland te
vestigen.
Toen een journalist h$m
naar de reden van zyn
vertrek vroeg, antwoord
de Cronin: „Ik heb mijn
hele leven verlangd in een
land te kunnen wonen,
waar de bergen hoger zijn
dan de belastingen!"
Een klein plaatselijk blad
wijdde onlangs een In
Memoriam aan een dorps
onderwijzer, die vlak voor
zijn zilveren jubileum
was overleden.
Nadat alle verdiensten
van de overledene de re
vue gepasseerd waren,
eindigde het artikel met
de woorden: „Een warm
onderwijzershart, en twee
nooit vermoeide handen,
hebben opgehouden te
slaan".
x x
Van Churchill zijn aller
lei kernachtige opmerkin
gen opgetekend, maar de
leiders van huisgezinnen
weten er ook vaak weg
mee. Een vader van zeven
dochters vierde onlangs
zijn 75ste verjaardag. Toen
het twaalf uur geweest
was, had de jarige er knap
genoeg van. maar dooh-
ters, schoonzonen en ver
dere gasten bleven plak
ken. De oude heer had de
gehele avond; weinig ge
zegd en het was ineens
stil, toen hij opstond en
zijn glas hief met de woor
den: „En nu verzoek ik
mijn lieve gasten op mijn
welzijn.... mijn woning
te verlaten.
x x
Generaal MacArthur kreeg
een bezoek van een com
missie* uit da Senaat. Vol
trots liet hij de heren zijn
Dienstkamer zien, prac-
tisch een kloostercel met
een ijzeren veldbed.
„Hier slaap ik de hele
week. Alleen Zondags ga
ik naar huis en maak ik
het me gemakkelijk", zei
de generaal.
Tijdens het feestmaal, dat
de commissie werd aange
boden, werd gouden tafel
gerei gebruikt De andere
ochtend meldde een van
de kelners, dat er een gou
den bord verdwenen was.
Twee dagen lang liet Mac
Arthur alles afzoeken en
toen belde hij ten einde
raad een goede bekende
op, die ook lid was van de
Senaatcommissie. Nadat
hij de kwestie had uiteen
gezet, antwoordde de ken
nis: „Beste kerel, als je
werkelijk iedere nacht in
dat veldbed zou slapen,
had je dat bord allang
moeten vinden. We heb
ben het namelijk onder de
dekens gestopt!"
Een zekere majoor Garde
ner uit Londen werd door
een militair gerechtshof
veroordeeld tot twee jaar
gevangenisstraf wegens
het vervalsen van docu
menten. Hij werd naar
Dartmoor overgebracht
en daar tewerkgesteld in
de drukkerij. Enkele maan
den daarna las de direc
teur van de gevangenis in
een Londens dagblad, dat
de majoor ten onrechte
veroordeeld was. Hij zou
volledig gehehabiliteerd
worden.
De directeur liet de ma
joor roepen en vertelde,
wat er gebeurd was. Met
tranen in de ogen dankte
de majoor voor dé eer
lijkheid van de Engelse
juristen en verliet Dart
moor.
Twee dagen later bleek
het Londen se dagblad, dat
het bericht publiceerde,
een raeester-vervalsing te
zijn van de majoor, die het
blad in de directeurswo
ning had weten binnen te
smokkelen.
x x
De bekende filmster Es>
ther Williams ,die in Hol
lywood ook een restaurant
exploiteert, werd onlangs
voor de rechtbank
daagd, aangezien een van
haar gasten glassplinters
in zijn maaltijd had aan
getroffen. Ontkennen hielp
niet, want de man, die een
schadevergoeding van
75.000 dollar eiste, had het
eten met de glassplinters
direct door de politie in
beslag laten nemen.
De advocaat van Esther
wist de situatie echter te
redden. Hij beweerde, dat
glassplinters geen nadeli
ge gevolgen kunnen heb
ben en om zijn woorden
kracht bij te zetten, con
sumeerde hij in de recht
zaal een brood, dat be
strooid was met glassplin
ters.
Voor die grootse demon
stratie ging de rechtbank
dopr de knieën.
Onmogelijk „En denk er vooral
om, dat u de boekhouder in de gaten
houdt", zei de directeur tegen de
nieuwe chef. „verlies hem nooit uit
het oog!"
„Zijn er aanwijzingen, dat hij frau
de pleegt?", informeerde "de chef.
„Dat niet", antwoordde de direc
teur, „maar die man verdient hier
een salaris, waarvan hij nooit kan
rondkomen".
Eindeloos „Nou, nou", zei het
oude heertje, dat gespannen toekeek
bij het afrollen van een kabel, „heeft
die kabel nog een eind?"
„Nee mijnheer", antwoordde een
van de arbeiders, „dat hebben we er
afgesneden".
Moeilijk „Drinkt U veel?", infor
meerde de dokter.
„Ach dokter", zuchtte de patient,
„als ik langs een café kom, kan ik
niet weerstaan en als ik uit een café
kom, kan ik weer niet staan".
Begrijpelijk „Is hier een honden
kliniek?"
„Nee mijnheer, die is drie huizen
verder. Hier woont een zang paeda-
goog!"
„Oh, neem mij niet kwalijk, ik was
op het geluid afgegaan".
ten en zich vestigen In Bergen N.-H.
Tal van gezinnen in Nieuwkoop en
Noorden zullen schrikken bij het ver
nemen van deze tijding. De dokter
was buitengewoon gezien en ook voor
hem zal dit afscheid zeer zwaar val
len.
Dokter Koert werd 25 October 1890
te Utrecht geboren en na zijn studie
op 15 Juli 1922 te 's Gravenmoer be
noemd als gemeentegeneesheer. Hij
bekleedde deze functie tot 31 Juli
1928 en vestigde zich daarna als ge
neesheer in Nieuwkoop. In de raads
vergadering van 7 Nov. 1928 werd
hij met terugwerkende kracht be
noemd als gemeentegeneesheer.
Op 1 Augustus 1953 vierde hij zijn
zilveren ambtsjubileum en ontving
als dank van de gehele bevolking
voor zijn uitstekende werk, een zeer
fraai cadeau, wat hem werd over
handigd door de heer Thijs Marinus,
die toen juist zijn 102e verjaardag
had gevierd. Tijdens deze huldiging
werd hij benoemd tot ere-burger van
Nieuwkoop. Hij werd de tweede ere
burger, want de gever van het cadeau,
de heer Marinus, werd op zijn ver
jaardag Nieuwkoops eerste ere
burger.
Het afscheid zal hem zeer zwaar
vallen er op zijn uitdrukkelijk ver
zoek zal dit vertrek zo stil mogelijk
geschieden. Wegens de korte tijd, dat
hij nog in Nieuwkoop vertoeft, is het
hem onmogelijk van alle bekenden
afscheid te nemen.
Het is de wens van allen die hem
kenden, dat dokter Koert nog vele ja
ren moge genieten van de rust aan de
zee, welke hem hier steeds ontbrak,
want bij nacht en ontij stond hij voor
iedereen klaar.
Het is een uitdrukkelijk verzoek
van mevr. Koert, dat de ingezetenen
het best hun dankbaarheid jegens
de dokter kunnen tonen, door hem
in zijn laatste dagen hier in de ge
meente niet te storen met een af
scheidsbezoek.
Ook Fikkie ziet wel iets in de
moderne kunst.
Kijk toch uit, Marie!
Oom Piet Op zekere dag kwam
oom Piet bij het jonge echtpaar loge
ren en hij bleef twaalf jaar. Het was
een lastige man, die altijd aanmer
kingen had. Toen hij gestorven was,
zei c.e man tot zijn vrouw: „Nu weet
je toch, dat ik van je houd, want an
ders had ik het nooit uitgehouden
met die oom van jouw in huis!"
„Lieve deugd!", riep de vrouw ver
schrikt uit. „Mijn oom? Ik heb altijd
gedacht, dat het jouw oom was!".
Handelsgeest Het vroor, dat het
kraakte en er was geen mens op
straat, behalve een venter in kachel
houtjes, die voortdurend „Hitier!
Hitier!riep.
Hij had al spoedig een agent bij
zich, die op barse toon informeerde:
„Wat moet dat met dat Hitler-ge-
schreeuw?"
„Oh denkt u soms", antwoordde het
mannetje, „dat de mensen met zulk
weer naar buiten komen, als ik „ka
chelhoutjes" roep?".
Pakken „Zeg mijnheer, waar kan
ik lijn zes pakken?"
„Ik zou maar gauv van de rails af
komen, anders pakt lijn zes u nog!"
