De enige woede, waarmee de huiselijkheid
en de lieve vrede in het huisgezin gediend zijn
Verzamelwoede teistert de Leidse familie Zwart
Een speurtocht in duistere kroegjes
naar zeer zeldzame suikerzakjes
„Magdalena", een tilm vol
realiteit en bezieling
ZATERDAG 29 JANUARI 1955
DE LEIDSE COURANT
TWEEDE BLAD PAGINA 4
„Vandaag alleen bier" zei de baas
Wij zijn eigenlijk allemaal behept met een zekere verzamellust. De garde
robe van de filmster Gina Lolabrigida en de kist met knaken onder peet
ooms bed bewijzen, dat wij er uit verzamelwoede niet voor schromen ons
zelf letterlijk aan en een ander uit te kleden. Zouden we deze vorm van
verzamelwoede beter hebzucht kunnen noemen, geheel anders is het ge
steld met de acties van personen, die verantwoordelijk zijn voor vulling
van musea en postzegelalbums.
Hoewel natuurlijk iedereen de waarde van een verzameling klinkende'
munten kan inzien, lijkt het ons wel eens aardig een aantal Leidse perso
nen bij u te introduceren, die van de voorwerpen, die u dagelijks met een
geringschattend gebaar weg werpt, een kleurrijke en leerzame verzameling
hebben opgebouwd.
met enige goede wil een schoonzoon
reeds bij kunnen rekenen, maar een
dergelijke saamhorigheid is binnen
de muren van Leiden toch wel een
zeldzaamheid. Het heeft echter wel
lang geduurd voordat mevr. Zwart-
Teunissen het voorbeeld van man,
dochter en schoonzoon volgde.
Locomotieven in de
achtertuin
IVE VERZAMELAAR is een zeer
U (huiselijk mens. Op de momen
ten dat een ander zich bezighoudt
met het verzamelen van filmwijsheid
in de bioscoop of een maximum aan
tal procenten in 'n naburig taplokaal,
zit de verzamelaar rustig thuis, zuigt
aan pijp of sigaar en inspecteert
zorgvuldig de aanwinsten van de
dag. Natuurlijk zijn er talloze ver
zamelaars, die om technische of hui
selijke redenen geen gelegenheid
krijgen om tot de huiskamer door
te dringen.
Zo houdt zich in het land van de
onbegrensde mogelijkheden een ge-
pensionneerde spoorwegman bezig
met het verzamelen van locomotie-
ven en ander rollend materiaal. Om
zijn vrouw de moeite van het stof-
afnemen te besparen heeft hij de
hele zaak op rails netjes in de tuin
achter het huis geparkeerd. Voor zo
ver ons bekend hebben de verzame
laars in Leiden niet met een derge
lijk probleem te kampen en reiken
hun noden niet verder dan het bezit
van een enkele kast of andere ver-
zamelruimte.
Uitkomst voor de huisvrede.
Er zijn natuurlijk vrouwen
die de huiselijkheid van de man
maar matig op prijs stellen en dol
blij zijn als zij zich voor een ogen
blik onder ons kunnen voelen. Toe
gegeven dat het verzamelen van as
en sigarettenpeuken niet meevalt,
zijn de meesten echter toch blij man
en zonen niet aan café of straat af
behoeven te staan en hen regelma
tig om zich heen te weten, ook al
geldt hun aandacht dan niet haar.
Een zegen voor een gezin wordt het
echter wanneer op een gegeven mo
ment mama haar alleenspraak op
geeft en album en plakpot grijpt om
ook haar vondsten voor het nage
slacht te bewaren. Vanaf dat ogen
blik zal zij de verzamelnoden van
man en kinderen begrijpen en voor
zover mogelijk lenigen.
Tijd over voor hobby.
Een dergelijk zeldzaam
evenwicht heeft de familie Zwart
woonachtig op de Haven 26b bereikt,
^u bestaat het gezin weliswaar uit
slechts drie personen, al zou men er
De heer Quirinus Brouwer druk be
zig met het sorteren van zijn verza
meling.
zij in de keuken bezig met het
bereiden van soep uit een pakje.
Het kleurrijke pakje bracht haar
op het idee en vanaf dat ogen
blik is zij de enige verzamelaar
van soepmerken in Nederland.
De familie krijgt hierdoor gele
genheid de meest verschillende soor
ten soep te proeven, die er op dit
ondermaanse in pakjes verwerkt
zijn en mevrouw Zwart houdt door
het bereiden van dit snelkokende nat
tijd over om zich aan haar verza
meling te wijden.
Bij-verzameling noodzakelijk.
F EN VERZAMELAAR kan zich
niet beperken tot het bijeenga
ren van de plaatjes of voorwerpen
die zijn voorliefde bezitten, hij moet
ook enige collecties aanleggen van
ruilmateriaal. De heer Zwart bezit
een uitgebreide, verzameling knip
sels en boeken op zwem- en schaats-
gebied. Daarnaast heeft hij echter
nog een collectie foto's van Holland
molens en om de ruilhandel met
spaart hij bovendien suikerzakjes.
Wij hebben kunnen constateren dat
er in suikerzakjes meer zit dan een
enkel brokje zoetstof.
Een kwestie van durf.
r\E VERLOOFDE van de dochter
des huizes, de heer Q. A. Brou-,
wer bezit meer dan duizend papier-'
tjes met opdrukken, die bewijzen i
dat er in een café of restaurant nog i
wel wat anders dan jenever gedron
ken wordt.
Wij vroegen hem hoe al deze soms
zeer kleurige hoesjes tot in zijn al
bums zijn doorgedrongen.
„De meesten heb ik zelf in de ca-
fé's moeten halen, antwoordde hij.)
„Je gaat er eenvoudig een kopje kof- j
fie drinken of vraagt de eigenaar op
de man af of hij een hoesje voor je
heeft. Meestal krijg je er het suiker
tje dan nog bij".
Wij bekeken de zakjes eens
en zagen dat er exemplaren bij
zaten uit café's, waar wij zelfs in
onze vlegeljaren niet durfden
doordringen.
„Ach", antwoordde hij op on
ze vraag „dat is meer een kwes
tie van doorzetten; meestal gin
gen we met een paar man tege
lijk naar binnen. Slechts een
keer heb ik het meegemaakt dat
de baas ons geen koffie verko
pen wilde. Vandaag alleen bier:
zei hij dreigend
„Aan de gretigheid waarmee je het
hoesje van het suikertje afscheurt
zien ze bovendien meestal wel dat je
toch geen stamgast wordt", voegae
de heer Brouwer er nog aan toe.
Douw voor Cadi-man.
IN ZIJN VERZAMELING bevinden
zich verschillende exemplaren, die
toen zij van de persen rolden heel
wat stof deden opwaaien. Zo liet
een overmoedige Cadi-officier op een
suikerzakje onder het Nederlandse
wapen inplaats van „Je maintien-
drai" het woord „Cadi" plaatsen. Het
zakje kwam bij de minister op ta
fel en de officier moest zijn chauvi
nisme met een stevige douw betalen.
De zakjes met het overmoedige op
schrift werden onmiddellijk in be
slag genomen en verbrand'. Enkc^
ontsnapten echter aan de vuurdood
en de verzamelaars deden er goede
zaken mee.
Closet- en kastpapier.
de heer Brouwer natuurlijk niet
allemaal zelf is gaan ophalen, illus
treren enigszins het volkskarakter
van het land van herkomst. Ter
wijl de Nederlandse zakjes in een
stemmig blauw-wit, dat soms door
rood tot de nationale kleuren wordt
aangevuld, zijn uitgevoerd, bieden de
Italianen hun zoete waar in felkleu-
rige omslagen aan.
Mevrouw ZwartTeunissen en mej. G. Zwart bij het „ter album bestellen"
van sigarenbandjes en prentbriefkaarten.
De Spanjaarden doen het een
beetje minder en aan het soort
papier kan men de standing van
het café afmeten. Een gewoon
stamlokaal doet de kwestie met
een soort closetpapier af, terwijl
een eerste klas hotel een vel kast
papier gebruikt, waarin men de
koffie rustig mee zou kunnen in
pakken.
Enkele Nederlandse zakjes worden
versierd door de handtekening van
Albert de Eooy en Lou Bandy, twee
kleinkunstenaars, die him grijze ta
lenten in een hotel gestoken heb
ben.
Verzameling bij elkaar gelopen.
RIJKE doch wat éénzijdige ver
zameling van haar verloofde bezit
mej. G. Zwart een col'ectie, waarin
bijna alle facetten van de verzame
laarsmogelijkheden aanwezig zijn. Zo
bezit zij een grote serie sigarenband
jes, foto's van s'adhuizer. uit geheel
Europa Leidse doorkijkjes, postze
gels en een aantal medailles, die zij
echter samen met haar verloofde
met wandelen gewonnen heeft. De
laatste verzameling heeft een ere
plaats gekregen in een muurkastje.
Zij telt minstens een paar duizend
gelopen kilometers al is de honore
ring van al deze moeite in plakken
natuurlijk belangrijk minder. De
verzameling sigarenbandjes is ver
reweg de grootste, die wij ooit on
der ogen kregen. Zij stammen voor
een groot deel nog uit de tijd dat
de Nederlandse jeugd haar vaders
en voogden dwong zich terwille van
de sigarenbandjes een nicotinever-
giftiging te roken.
Iedereen doet mee.
OET GEZIN ZWART HEEFT ZICH
**in de gehele buurt een zekere
bekendheid verworven. Iedereén
spaart braaf mee en elke dag weer
overhandigen de leveranciers tege
lijk met het wisselgeld de bandjes
en zakjes, die zij de vorige avond
met veel zorg van hun genotsartike
len gepeld hebben. Alle papiertjes,
die de waren aantrekkelijk maken,
kan de familie gebruiken: van si
naasappelhuisjes tot bierviltjes toe.
Deze verzamelwoede geeft een on
derlinge 'band, die menige eenzame
vergaarder van louter knaken hen in
zijn beste momenten, van harte zal
benijden.
Tegen een vrouw niet alles zeggen
Maar je kunt wel zeggen: „Wat
ziet U er charmiant uit." Als je
dat zegt, dan weet je onbewust,
dat de kleren een grote rol spe
len bij je oordeel. En de vrouw
weet dat de echte alkalivrije Ech-
falon zongt voor mooie vrouwen
kleren. Natuurlijk, voor de fijne
was is Echfalon nog nooit over
troffen. Maar Echfalon is ook
niet duurder. Dus waarom ook
de gezinswas niet zo mooi ge
wassen? Zo vlug en zo veilig.
Dat is toch logisch. Eén wasmid
del, het fijnwasmiddel, de echte
alkalivrije Echfalon vodr alles
wat gewassen wordt! Hoe vuil
het ook is, Echfalon maakt weer
als nieuw.
Profiteer van de moderne we
tenschap zorg dat U Echfalon in
huiis hebt. U kunt er zoveel mee
doen en het kost zo weinig.
Pas enkele maanden geleden,
zo vertelde zij ons, werd zij het
verzamelen van louter kapotte
kousen zat. Op het ogenblik dat
zij haar eenzame positie in het
gezin het sterkste voelde, wasl zijn schoonzoon gaande te houden
Een zeldzame prentbriefkaart uit de verzameling van de familie Zwart, de
Schuld, boete en vergelding op gevoelige
wijze uitgebeeld
Met de film „Magdalena de zon
dares", welke deze week in het Lido-
theater gegeven wordt, heeft de Ita
liaanse regisseur Augusto Genina een
zeer bijzonder, doch ook uiterst ge
waagd onderwerp op het witte doek
gebracht.
In deze film wordt de geschiede
nis verhaald van een jonge vrouw,
die meende te zijn teleurgesteld in
haar vertrouwen op de heilige
Maagd, doordat zij op tragische wij
ze haar dochtertje verloor bij een
noodlottige brand. Zij tracht op weer
zinwekkende wijze wraak te nemen,
wanneer zij aangeboden krijgt in een
boete-processie op Goede Vrijdag
o.L. Vrouw uit te beelden. Magda
lena verlaat haar verdorven omge
ving en meldt zich bij de parochie-
pastoor aan als hoofdfiguur in de
processie. Gekleed als Madonna wil
zij haar wraak op de Moeder Gods
koelen en haar profanerend werk
gaan verrichten.
De tegenzin der dorpsbewoners, dat
een „vreemde" deze rol zal vervul
len brengt hen in opstand, maar de
pastoor weet hen tot rede te bren
gen. Als zij dan gekleed in haar
witte gewaad met blauwe mantel
nog even de kerk in gaat, ziet zij
een vrouw voor het Madonnabeeld
het behoud van haar ziek kind af
smeken, do:h als de vrouw haar
ogen opslaat, meent zij in Magdalena
een verschijning van de Madonna te
z:en. De moeder richt dan tot haar
net verzoek en in haar verbijstering
kniict Magdelena toestemmend met
het hóófd. De moeder in een wonder
gelovend, ijle de kerk uit om he.
ganse dorp haar verhaal over een
(vonder te vertellen. Die ommekeer
in haar opzet is Magdalena te sterk;
zij wordt getroffen door de genade,
onthult haar wraakplannen en haar
zondig leven aan de pastoor en
krijgt vergeving. Zij gaat dan
verklaren, dat zij niet de Madonna
is, maar als door een wonder wordt
het kind beter.
Magdalena besloot daarop heime
lijk te vluchten, maar wordt door
de bewoners tegengehouden, totdat
de man, d:e haar geld gaf voor de
in elkaar gezette comedie, het leven
van Magdalena onthult, omdat zij
een aanzoek van de lafaatd heeft af
gewezen. Woedend keert de menigte
zich tegen haar en het einde is de
dood door steniging.
Een precair gegeven ongetwij
feld, omdat hier geoordeeld wordt
over schuld, boete en vergelding,
omdat lner het geloof aan het mo
gelijke wonder in zulk een bijna ho
peloze situatie sterk op de proef ge
steld wordt.
Er ligt bovendien een zekere pa
thos over geheel dit gebeuren, waar-
in het zuidelijk temperament een
voorname rol speelt.
Of niet-katholieken in het ver
haal zullen geloven, is een open
vraag en in verband daarmee dringt
zich ook de vraag naar voren, of de
film wel het juiste middel is om zulk
'n precair gegeven over een bovenna
tuurlijke zaak vorm te geven. Hoe
het evenwel ook zij, voor katholie
ken boven 18 jaar is de film door de
Haarlemmerstraat ter hoogte van de Mon Père omstreeks de eeuwwisseling. het stervend kind, om de moeder te i kfc goedgekeurd en voor hen mo
gen we deze film wel bijzonder aan
bevelen.
Regisseur Genina, die zijn sporen
overigens wel verdiend heeft, wist
van deze fraaie kleurenfilm filmisch
iets zeer goeds te maken.
Hij zocht voor de verfilming een
omgeving, waarover de atmosfeer
van het drama reeds gespreid lag,
n.l. het kleine arme dorpje Sannio
bij Telese, wiens bewoners de sporen
dragen van een leven vol ontberin
gen, waar de natuur zelf als het
ware de vijand is van betere gevoe
lens.
Genina leerde hier, dat de tragedie
van een enkeling slechts betekenis
krijgt, wanneer zij als achtergrond
een menigte heeft, die er gebruik
van maakt haar hartstochten te bot
vieren. Daarom bracht hij voor de
camera een groep eenvoudige lieden,
wier eenvoud aan het primitieve
grenst. Daartegenover plaatst hij
grote acteurs, die persoonlijkheid
konden stellen tegenover de kracht
van de massa.
Daarom gaf hij de onzeggelijk
zware hoofdrol aan Marta Toren,
Zweedse van origine, die behoort tot
de meest karakteristieke actrices, die
de film kent. In de creatie van de
verschopte en versmade vrouw toont
zij zich inderdaad een actrice van
formaat.
De gevoelige figuur van de dorps
pastoor, van wie zo nodig grote
kraoht geëist wordt om te kunnen op
treden, wordt vertolkt door Gino
Cervi, die reeds in andere films (oa.
als tegenspeler van „Don Camillo")
zijn sporen verdiend heeft.
Lang vóór de eerste
vertoningen van de film
hingen overal in Rome
de affiches,, waarop de
mooie ogen van Marta
Toren waren afgebeeld.
Het zijn de ogen van
Magdalena, die haar
zonde betreurt en een
begrip van medelijden
vragen.
Wij aarzelen niet te
zeggen, dat Magdalena
een der opmerkelijkste films is van
de laatste tijd, waarin de regisseur
een beeld geeft van zijn zuivere ga
ven van geest, fantasie en hart.
