DEKENKIST verving het HART
Winter vijand Kolendamp
DE LEIDSE COURANT
IEDEREEN IN SPRINGHORST zal
U kunnen vertellen, dat het hu
welijk van Ivy en Jim ideaal is; ze
passen precies bij elkaar en houden
na twaalf jaar nog evenveel van el
kaar als toen ze trouwden.
En met deze mening was Ivy het
steeds volkomen eens geweest, tot
op die gedenkwaardige Octobermid-
dag toen Louise Highland haar
trouwjapon kwam lenen.
Die merkwaardige Octobermiddag
was doortinteld van vloeibare zonne
schijn; het was zo'n dag, waar je
voor terugschrikt in Juli en waar
naar je verlangt in Januari.
Ivy had juist thee gezet en voelde
zich volmaakt tevreden met haar lot;
Tad en de tweeling waren naar
school en het huis rook naar 't kren
tenbrood, dat Ivy juist uit. de oven
gehaald had.
Toen kwam Louise om de jurk te
CR ZATEN TWEE AFDRUKKEN
*-< van rode rozen op de jurk; de
ene roos lag nog in een vloeitje bij de
juik en de tweede had Hal meege
nomen naar het college; ze had die
de avond van het bal aan hem gege
ven, toen hij haar thuis gebracht
had en haar onverwacht gekust had.
Ze was er helemaal overstuur van
geweest en beiden hadden zij eeuwi
ge trouw gezworen: „Waar zou Hal
op het ogenblik zijn?' vroeg Ivy zich
voor de koffer peinzend af.
De volgende jurk had ze gedragen
toen ze Jim ontmoette; het was geen
bijzonder fraaie jurk, want de we
reld was toen tot de ontdekking ge
komen, dat niet alles even goed ging
en het was maar een heel goedkoop
gevalletje geweest.
En dan volgden een hele ris jurken
die allemaal betrekking hadden op
Jim; haarverlovingsjurk;
•yOEN ZE HET WITTE SATIJN
even later zorgzaam in plooien
streek, viel een onverwachte traan
op de gloeiende strijkbout. Daarna
hing ze de jurken voorzichtig aan de
kastdeur, zodat ze niet gekreukt
zouden worden .voordat Louise ze
zou komen halen.
I^OG MAAR NAUWELIJKS was de
strijkplank opgeborgen, of Tad
.de jurk, kwam van school binnenrennen en
die ze had gedragen als bruidsmeis- bleef vol verbazing voor de kastdeur
je bij de bruiloft van Jims zuster, staan: „Hé jongens", alarmeerde hij
lenen. De een of andere club, waar I toen Jim zo getapt scheen bij alle zijn broertjes, „kom eens kijken, wat
zy lid van was, zou een show hou- meisjes en een initiatiefvolle jonge- er nu voor witte dingen aan de kast
den „en moeder zei,", zo vertelde dan^e haar gehele avond bedorven j hangen".
vasthouden; een man vond de liefde
een onderdeel van zijn leven.
Ivy zuchtte diep en begon de do
zen weer in de oude kist te plaatsen.
Zuchtend stond ze op en toen
overviel haar een wilde tegenstand:
Moest ze zo maar in deze toestand
berusten? Ze was pas 34 en een
heel leven lag nog voor haar!
Het was haar echter niet duidelijk
wat ze doen moest, toen ze de zol
dertrap afdaalde met de jurken, die
ze Louise beloofd had, over haar arm.
Louise met zo'n hoog timide stemme
tje, dat 18-jarige bakvissen opzetten,
als ze tot oudere vrouwen praten,
„dat Uw costume in 1937 door de ge
hele plaats besproken is".
Mijn hemel, dacht Ivy, als Louise
1837 gezegd had, zou het haar niet
akeliger in de oren geklonken heb
ben en moeder zei", vertelde
Louise verder, „dat U het me best
zou willen lenen.''
„Natuurlijk, wil ik dat", zei Ivy en
ze voegde er aan toe „Je kunt ook de
japon krijgen, die mijn zuster toen
als bruidsmeisje droeg".
Ze vertelde Louise niet, dat ze de
ze japon gered had van een verko
ping, omdat haar zuster het nut van
bewaren niet inzag en meende, dat
de jurk toch niet meer van nut kon
zijn, na de dag.
De jurk was evenals Ivy's bruids
japon nooit meer gedragen, maar
dat was voor Ivy geen reden om der
gelijke herinneringsvolle stukken te
verkopen. Met een hele verzameling
andere souveniers had ze hem vei
lig boven in de grote kist weggestopt.
•yODN DE DEUR ACHTER LOUISE
DICHTVIEL, ontdekte Iyy in
eens, dat de gangmat ernstige teke
nen van slijtage vertoonde en ze her
innerde, dat ze dit al een maand ge
leden tegen Jim gezegd had.
Ze was plotseling kwaad op Jim,
die nooit iets scheen te onthouden en
tevens was ze ineens kwaad op zich
zelf.
Ze klom in gedachten verzonken
naar de zolder, want ze had Louise
beloofd, dat ze de jaoon onmiddellijk
te voorschijn zou halen en hem zou
opcersen.
Voordat ze echter de zoldertrap
opliep, ging ze eerst naar haar slaap
kamer en bekeek zich voor de grote
staande spiegel.
In gedachten verzonken bekeek Ivy
haar eigen spiegelbeeld en met een
ontevreden en geprikkeld gevoel
klohi ze even later verder naar de
zolder, waar in een hoek de grote
monumentale dekenkist stond, die
nog nooit dekens bevst had. maar
die al generaties lang- door de fami
lie gezworven had.
Toen Ivy's moeder trouwde had ze
de kist van haar moeder meegekre
gen en die had hem weer van haar
moeder gekregen toen zii trouwde.
Het was een brede, diepe kist en
Ivy herinnerde zich weer het gevoel
van verwachting, wanneer ze vroe
ger met haar moeder naar boven ging
om tijdens de grote schoonmaak de
inhoud van de kist te inspecteren.
In die tijd had de kist onschatbare
kostbaarheden voor Ivy bevat. Haar
eigen eerste babvschoenties, de Eer
ste Communiejurk van haar zuster
en cY das en handschoenen, die haar
vader gedragen had, toen hij met
haar moeder trouwde. Natuurlijk lag
er toen ook de trouwjapon van haar
moeder in en zelfs nog een stuk van
de trouwjapon van grootmoeder.
yOALS VROEGER VORMDE DE
KIST ook nu nog steeds een deel
van haar leven. Toen ze 13 was, had
ze de kist oo haar kamertje gezet en
moeder had er toen een kleed over
heen gelegd. Haar vriendinnen had
den op de kist gezeten om kersen te
eten en verschrikkelijke schoolver
halen te vertellen; toen ze 16 was,
werden op die kist de levensproble
men met haar vriendinnen aan een
nauwkeurige studie onderworpen..
Ivy glimlachte onbewust, terwijl
ze voor de kist op haar knieën zat en
langzaam maakte ze het slot open en
lichtte de deksel op.
Ze begon voorzichtig de kist uit te
pakken: De eerste schoentjes van
Tad, het eerste pakje'van Jimmv en
tenslotte zorgvuldig in een doos
verpakt, haar trouwjapon.
Een beetje opgewonden haalde Ivy
de japon uit',de doos en ontdekte, dat
zij nog schitterend was; toen ze haar
goed bekeek, leek het, alsof zij weer
modern geworden was.
Voorzichtig legde ze de jurk opzij
en zocht verder naar de jaoon, die
haar zuster als bruidsmeisje gedra
gen had.
Toen ze zover was, meende ze, dat
ze net zo goed de gehele kist maar
uit kon pakken en het volgende
ogenblik hield ze haar eerste baljurk
in de hand. Het was in 1931 en al de
mensen leefden net, alsof alles op de
wereld koek en ei was. Die avond
hadden de jongens om haar gevoch
ten en iedere danseur had de zoet-
sentimentele wijsjes, die de muziek
speelde, in haar oor gefluisterd.
Ivy lachte hard-op; wat zag de jurk
er nu klein en onaanzienlijk uit en
hoe had zij er 17 jaren geleden in ge-
?hitterd!
had.
1 Zyn broertjes toonden zich even
het je nog herinneren! Maar wat
moet je daar nu mee; een carnaval
of zoiets?"
Ivy barstte in tranen uit en rende
naar boven.
Ze hoorde nog hoe Jim verbaasd
uitriep: „Wat zullen we nu krijgen"
en hoe Tad vroeg: „Waarom begint
Mammie nu ineens te huilen?",
waarop Jim weer antwoordde: „Mam
mie is een beetje moe, we zullen haar
eens verrassen en de tafel dekken".
„Een beetje moe!" dacht Ivy bit
ter, „en beetje moe!" met een klap
sloeg de slaapkamerdeur in het slot.
7 E WAS HELEMAAL UITGE-
HUTLD, toen de deur weer zacht
jes openging.
Jim kwam binnen met een blad in
zijn hand: „Ik dacht, dat je wel hon
ger zou hebben" zei hij, terwijl hij
het licht aanknipte.
„Ik zie eruit als een spook", zei
Ivy met een onzeker lachje.
Jim grinnikte: „Voor mij zie je er
altijd goed uit".
Ivy ontdekte plotseling, dat ze
honger had en het blad, dat Jim torst-
te, zag er aantrekkelijk uit. Weinig
mannen waren zo handig als Jim.
In de jaren van voorspoed was ze
vergeten, hoe Jim haar vroeger in de
•TOEN WERD IVY INEENS erg
nuchter: „Warom haal ik al de
ze dingen weer voor de dag?" vroeg
ze zichzelf.
Ze ging op de grond zitten en keek
naar al die jurken, die om haar heen
lagen. Ze was de collectie begonnen
als jong meisje en voor haar had haar
moeder eenzelfde verzameling gehad.
Waarom bewaarden vrouwen der
gelijke stille getuigen uit het verle
den?
Ivy wist, dat het antwoord vrij
simpel was: het was een sentimen
teel dagboek, omdat vrouwen nu een
maal behoefte bleven houden aan
romantiek; zij wilden er steeds aan
herinnerd blijven, dat mannen dwa
ze dingen gedaan hadden om hun
gunst te winnen, terwijl de mannen
na vrij korte tijd de romantiek ver
gaten en echtgenoten werden.
Je bewaarde een baby-schoentje
omdat je baby zo erg gauw groot
werd en je wist dat je hem dan kwijt
zou raken. Je bewaarde jurken en
bloemen omdat ze je de stemming
teruggaven van die ogenblikken,
dat het leven een hoogtepunt be
reikt scheen te hebben.
IVY DACHT AAN HAAR EIGEN
huwelijk; de romantiek was er
finaal uit verdwenen. Jim hield van
haar op zijn manier, maar hij be
schouwde het al sinds jaren als de
gewoonste zaak van de wereld, dat
Ivy zijn vrouw geworden was.
Haar verjaardag vergat hij nooit,
maar ze had zo het vermoeden, dat
hij deze op iedere nieuwe agenda op
zijn bureau optekende, want de ver
jaardagen van de kinderen zou hij
absoluut vergeten, wanneer deze
niet voorzichtig genoeg waren om
hem er weken van te voren aan te
herinneren.... maar wat de roman
tiek betreft, de romantiek van de
eerste huwelijksjaren, die was volko
men verdwenen.
Met woordeloos verdriet bekeek
Ivy haar handen en poogde wijsgerig
te zijn: Zo was nu eenmaal het leven
van een vrouw. Een vrouw greep de
liefde en wilde deze in alle volheid
verbaasd over de ontdekking, als Tad
zelf.
„Dat is myn trouwjapon", legde Ivy
uit.
„Tjonge, tjong", vond Peter, „wat
zult U er toen aardig uitgezien heb
ben".
„Natuurlijk", wist Georgie, „mams
was toen nog jong!"
Alleen Tad bleef loyaal: „Mams is
nog steeds aardig," wist hij, maar de
overtuiging van zijn woorden werd
aanzienlijk verzwakt, doordat hij er
onmiddellyk op liet volgen: „Krijgen
we nu krentenbrood of moeten we
tot straks wachten?"
Terwijl Ivy het krentenbrood
sneed, bleven de uitroepen van haar
kinderen haar door het hoofd spelen
„wat zult U er toen leuk uitgezien
hebben"Mams was toen nog
jong"..,.
Met een ongelukkig gezicht liep
Ivy de gang door en keek in de
spiegel; wat haar critische blik daar
opving, kon haar stemming onmoge
lijk opvrolijken.
Ze kreeg het benauwd en opende
de keukendeur om buiten diep adem
te kunnen halen. De lucht was grijs
en de winterkou deed de huid in
krimpen.
7E RELDE, SLOOT DE DEUR
WEER en leunde vermoeid te
gen de post aan.
Ze voelde, dat de knop rondge
draaid werd en ze ging opzij om Jim
binnen te laten.
Deze plaatste zijn welkomstkus er
gens in de buurt van haar neus en
vroeg: „Was je van plan me buiten
te sluiten?"
„Ik zag je niet aankomen", zei Ivy
vermoeid, maar Jim scheen dat zo
niet in de gaten te hebben, want hij
liep gewoon door naar binnen.
Hij liep naar de gangkast om zijn
jas en hoed op te hangen en zag plot
seling de bruidsjapon: „Hé" hoorde
Ivy hem roepen, „wat is dit hier?"
„Dat", zei Ivy koel, „js mijn bruids
toilet".
„Ja ja", antwoordde Jim goedge
mutst, „dat weet ik, ik was er die
dag namelijk ook, misschien kun je
eerste jaren van hun huwelijk gehol
pen had! Nu had ze hulp, wanneer
ze maar wilde, maar in die eerste
jaren was dat wel eens anders ge
weest.
Toen Tad geboren was en ze zich
maandenlang lusteloos gevoeld had,
was Jim avond aan avond de huis
houdster geweest; hij had de vaat ge
daan, het eten voor de volgende dag
klaar gemaakt en een enkele keer
zelfs de keuken geschrobd.
En toen de tweeling op komst was
had hij iedere avond Tad in bad ge
stopt en hem naar bed gebracht.
„Waar zyn de kinderen" vroeg ze.
„O, ze hebben morgen een vrije
dag en daarom heb ik ze maar naar
je moeder g'.stuurd. Ik ga ze om ne
gen uur halen".
Ivy kreeg bijna tranen in haar
ogen; die goede Jim.
JIM GING OP DE RAND van het
bed zitten en keek haar aan, ter
wijl ze at.
Hij stak een sigaret aan en vroeg:
„Heb je zin om me te vertellen, wat
er schortte?'»
Ivy zuchtte diep; wat moest ze hem
in 's hemelsnaam vertellen?
Dat ze het gevoel had, dat ze een
oude vrouw werd en dat ze behoefte
had aan liefde en romantiek.
„Ik denk, dat ik October in mijn
bol had; ik rommelde wat op de zol
der rond en vond verschillende her
inneringen in de dekenkist".
„Zoals.
„Oh.... de jurk, die ik droeg, toen
ik je voor het eerst ontmoette.
Jim stak zorgvuldig een sigaret aan
en vroeg: „Welke was dat?"
Ivy schudde verdrietig het hoofd en
Jim smeet de lucifer in de asbak en
leunde lui achterover tegen de bed
rand: „Weet je nog welke jurk je
droeg, toen ik jou voor 't eerst zag?"
Ivy keek hem verbaasd aan:
en ik zei net, dat ik hem van
middag te voorschijn heb gehaald.."
„Nee", zei Jim, „de eerste keer,
dat ik jou zag, was op die dag, toen
ik langs die school kwam en jij juist
met je klas een wandeling ging ma
ken. Je droeg toen een blauw
bloesje en een kort jasje ongeveer in
dezelfde kleur en je had een lint in
je haar en ik vroeg aan een kennis
van me: „Wie is dat onderwijzeres-
je?'' en voordat ik antwoord had ge
kregen, zei ik: „Wie ze ook mag zijn,
zij en niemand anders wordt mijn
vrouw!"
„Dat heb je me nooit verteld!" zei
Ivy verbaasd.
„Och, daar was nooit enige reden
voor", antwoordde Jim, „wat voor
jurken heb je nog meer in die kist
gevonden?"
\/OORDAT IVY KON antwoorden,
voegde hij er aan toe: „Ik herin
ner me in ieder geval één jurk, die
je niet gevonden zult hebben!"
„Welke dan?" vroeg Ivy geboeid.
„Herinner je je nog die jurk, die je
drog" voordat Ted geboren werd!"
Of ze het zich herinnerde; ze kon
in die tijd niet meer dan één jurk
betalen en ze had haar overal en
altijd gedragen, gedurende die lange
maanden, toen haar andere jurken
haar niet pasten.
Jim scheen geen antwoord te ver
wachten op zijn vraag, met een ver
legen lachje ging hij verder: „Toen
je naar het ziekenhuis moest gaf je
mij die jurk en vroeg me haar te ver
branden, want je wilde haar nooit
meer terugzien. Weet je wanneer ik
haar verbrand heb? Op de dag, dat
je weer, te samen met Tad, thuis
kwam. Gedurende al de tussentijd
had ik haar over de stoel naast mijn
bed gehangen, want alhoewel jij het
een vreselijke jurk was gaan vinden,
stond ze je toch bijzonder goed."
Het werd een spelletje, want Ivy
vroeg nu: ,Kun jij je nog herinne
ren, welke jurk ik op onze huwelijks
reis droeg?"
Jim spande zich erg in, maar hij
antwoordde niet.
„Nu, ik wel", zei Ivy triomphante-
lyk, „het was een lichtblauwe zomer
jurk en jij zei, dat je nog nooit een
jurk gezien had, die me zo goed
stond".
„Heb ik dat gezegd?" vroeg Jim
twijfelend, maar om het goed te ma
ken, zei hij: „De beste jurk, die je
ooit gehad hebt, was dat zwartzijden
geval met kant op de schouders, dat
je droeg, toen we voor het eerst
door mijn baas te eten waren ge
vraagd. Daarin was je gewoon on
weerstaanbaar en ik was zo trots op
je, omdat ik kon zien, dat de baas
zichtbaar onder de indruk kwam.
Daarom vind ik die jurk die je pas
gekocht hebt, zo goed, zy lijkt er een
beetje op."
IVY LEUNDEN IN HAAR KUSSEN:
„De nieuwe, die ik pas gekocht
heb", zei ze langzaam, „komt van een
duur modemagazijn en de jurk, die
ik droeg, toen we voor het eerst bij
je baas gingen eten, had ik zelf ge
maakt."
Ze sloot de ogen en zag de gehele
situatie weer voor zich. Jim en zij
waren in 1937 met een tafel en een
stoel getrouwd, zoals de meeste men
sen in 1937 trouwden. Jim had juist
een nieuw baantje gekregen met een
laag salaris en buitengewone voor
uitzichten, maar niet de vooruit
zichten, doch het salaris had de kos
ten van Tads geboorte moeten beta
len en toen anderhalf jaar na hun
huwelijk de uitnodiging van de baas
kwam om te komen dineren, beleef
den ze juist een periode, waarin
ieder dubbeltje tienmaal meer dan
anders omgedraaid moest worden,
voordat het uitgegeven werd.
Er was geen andere mogelijkheid
geweest, Ivy had haar eigen avond
jurk gemaakt.
Nooit zolang als zij leefde, zou ze
het ogenblik vergeten, waarop de
vrouw van de baas tijdens de avond
vroeg: „Maakt u uw jurken zelf, me
vrouw?"
Ivy had de diepte van de verne
dering gevoeld en haar jurk had haar
als gloeiend lood gezeten. Toen ze
die avond naar j uis gingen en Jim
haar zei, dat ze er geweldig uitgezien
had, was er een flinke kibbelpartij
geweest.
Enkele weken daarna had Jim een
geweldige promotie gemaakt en toen
zijn baas hem dit vertelde, had hij ge
zegd: „Uw vrouw moet eens thee ko
men drinken bij mijn vrouw, want
die maakt ook zelf haar jurken en
vond het een erg geslaagd model, dat
uw vrouw droeg."
7E SCHENEN ALLEBEI dezelfde
reeks voorvalletjes in gedachten
afgedraaid te hebben, want Jim zei
plotseling: „Ik geloof nog steeds, dat
die japon mij die promotie bezorgd
heeft."
„De nieuwe japon," zei Ivy met een
spijtig klankje in haar stem, „kost
evenveel, als het salaris, dat je toen
in een week verdiende."
Jim stond op: „Als zou zij het dub
bele kosten; ik vind, dat zij je goed
staat; ze lijkt erg veel op die eerste
en je bent er even onweerstaan-
b.ar in."
DENEDEN IN DE GANG sloeg de
klok negen uur.
„Ik moet nu de kinderen ophalen",
zei Jim plotseling weer erg nuch
ter, „hoe voel je je nu?"
„Geweldig Jim", zei ze, terwijl ze
haar gezicht ophief voor zyn kus,
maar toen ze de buitendeur dicht
hoorde slaan, zei ze tot zichzelf: „Jim
had me een pak slaag moeten geven.
Vrouwen, zoals ik zijn gevaarlijk. We
stoppen oucle prullen in een deken
kist in plaats van in ons hart, waar ze
ons werkelijk van pas kunnen ko
men."
Op een kwade dag gaan we naar de
zolder toe, nemen de jurken uit de
kist, zuchten eens klagelijk en huilen
om alles, wat we verloren hebben,
terwijl we op slag alles vergeten,
wat we er voor in de plaats gekre
gen hebben."
Ivy ging rechtovereind zitten en
kwam tot de conclusie, dat ze zich
behoorde te schamen. „Alles, wat ik
van Jim kreeg, gedurende al die ja
ren", overwoog Ivy, „heb ik als van
zelf sprekend aangenomen; ik beri be
droefd geweest om een paar kleine
dingetjes, die alleen maar verdwenen
zijn om plaats te maken voor veel be
langrijker zaken.
Ivy schudde het kussen op en ging
met een tevreden zucht weer liggen.
Ze kreeg medelijden met al de vrou
wen, die op een kwade dag eveneens
over een dekenkist gebogen zouden
staan en die geen Jim zouden heb
ben, om hen er overheen te helpen.
CN IEDEREEN IN SPRINGHORST
zal u vertellen, dat het huwelijk
van Jim en Ivy werkelijk ideaal is,
dat zij precies bij elkaar passen en
dat ze nu, na twaalf jaar nog even
veel van elkaar houden, als de eer
ste dag, dat ze elkaar ontmoetten.
En met deze mening is Ivy het nog
steeds volkomen eens.
Pas op de Kachel!
OP HET OGENBLIK is bij een
ieder de kachel al weer gezet. Maar
is er wel voldoende nagegaan of zij
zal trekken zoals het behoort? Zo
niet, dan moet u daar zelf eens naar
kijken en als u fouten opmerkt, dient
u alles in orde te laten maken. Het
leven van uzelf en van uw hulsge
noten kan gemoeid zijn met het ont
staan van kolendamp!
Indien de schoorsteen slecht ge
bouwd is of de kachelpijp heeft een
zodanig verloop, dat krachtig trek
ken van uw haard, uw salamander
tje of andere kachel niet mogelijk
is, dan heetf onvoldoende verbran
ding van uw kolen plaats, er vormt
zich dan koolmonoxyde, een zeer gif
tig gas, dat in het dagelijks leven
kolendamp genoemd wordt.
Koolmonoxyde is daarom zo ge
vaarlijk, omdat het aan het bloed het
vermogen ontneemt zuurstof op te
nemen. Zoals een ieder weet, is zuur
stof onontbeerlijk: een tekort aan
deze stof is onverenigbaar met ver
der leven.
HELAAS vermelden de dagbladen
iedere winter opnieuw overlijdens-
gevallen als gevolg van kolendamp
vergiftiging. Het betreft dikwyls oude
mensen, die óf doordat ze klein be
huisd zijn, óf in verband met hun
kouwelijkheid hun bed hebben staan
in de kamer waar gestookt wordt. De
ramen worden bovendien stijf dicht
gehouden en verversing van lucht is
dan uitgesloten.
Daar komt nog bij, dat velen geen
rekening houden met de kans op on
voldoende verbranding van de kolen
en dan door eigen onhandigheid kool
monoxyde in het vertrek krijgen,
zelfs als aan de constructie van de
kachel en de schoorsteen niets ont
breekt.
Bij het temperen van de kachel
sluit men de pijp af en zet veelal ook
het bovendeurtje nog open. Wie dit
doet vóór het slapen gaan en dan in
dezelfde kamer blijft, doet iets heel
gevaarlijks/ Bovendien Icopt men ook
in andere vertrekken gevaar als er
gens in huis kolendamp ontstaat.
Hoe verleent men eerste hulp?
BIJ VERGIFTIGING door kolen
damp krijgt men duizeligheid, hoofd
pijn, een gevoel van machteloosheid,
ook wel krampen. Het slachtoffer
voelt zich zo loom, dat open/zetten
van een raam tot de onmogelijkheden
behoort. Tenslotte treedt bewuste
loosheid in en, als niet tijdig hulp
wordt verleend, de dood.
Vóór alles moet zulk een slachtof
fer natuurlijk uit de vergiftigde
lucht worden gehaald en toevoer van
zuurstof (buitenlucht, zuurstofappa
raat) krijgen.
De redder dient te zorven niet zelf
te worden bedwelmd! Daarvoor kan
het nodig zijn van buiten af eerst
ean of meer vensters te openen. Men
kan ook, alvorens men het vertrek
waar kolendamp harugt binnengaat,
zorgen de longen met zuivere lucht
te hebben gevuld, dan snel de kamer
doorgaan naar het raam, dit openen
en het hoofd buitensteken om op
nieuw diep in te ademen.
Wanneer de vergiftigde in een
zuurstofrijke omgeving is gebracht,
kan het nodig zijn, dat kunstmatige
ademhaling bij hem of haar woict
toegepast. Dit is een handgreep waar
voor men geoefend E.H.B.O.-er moet
zijn. Maar ook niet-geoefenden kun
nen nog wel iets doen ten gunste van
het slachtoffer. Zij moeten er voor
zorgen, aat de vergiftigde goed warm
wordt gehouden, dus met dekens be
dekt. Verder mag warme thee of kof
fie worden toegediend, echter uit
sluitend wanneer geen bewusteloos
heid bestaat.
Het spreekt vanzelf, dat bovendien
zo snel mogelijk een dokter wordt
gewaarschuwd of een geneeskundige
dienst wordt gealarmeerd.
dr. H. W. SCALONGNE.
