De Post moet doorgaan
Een tunnel tussen twee Oceanen
ZATERDAG 14 NOVEMBER 1953
DE LEIUSE COURANT
VIERDE BLAD PAGINA 1
DE POST moet doorgaan" is een
van de ijzeren wetten, die een
beschaafd land stelt. Wat er ook moge
gebeuren, hoeveel geld en moeite er
ook aan ten koste moeten worden
gelegd, laat in hemelsnaam die post
doorgaan, want als het postverkeer
in de war loopt, is de desorganisatie
compleet-
In ieder land ontmoet Tante Pos
zo nu en dan hinderpalen, die zij
voorbij moet en die zij doorgaans dan
ook met alle élan, waarover deze kor
date dame beschikt, neemt, maar zel
den zal zij dergelijke moeilijkheden
ondervonden hebben, als in de Zuid-
Amerikaanse staat Equador, waar
enorme waterslangen.de post verhin
deren haar werk naar behoren te
doen.
Een dezer slangen werd zozeer ge
vreesd door de junglebewoners, die
voor de post moesten zorgen, dat zij
ten slotte werd beschouwd als de
draak, die in de Middeleeuwen zoveel
gezelligheid in deze streken heeft ge
bracht.
Een kleine opsomming van wat het
monster allemaal op zijn geweten
had, zal aantonen, dat de vrees nu
ook wel niet helemaal ongegrond
was. De mysterieuze verdwijningen
buiten beschouwing gelaten, had men
met eigen ogen kunnen waarnemen,
hoe de zeeslang tot vier maal toe een
kano deed kapseizen en zich meester
maakte van de ongelukkige inzitten
den, die niet vlug genoeg aan land
wisten te komen; voorts had zij drie
kinderen, die aan het strand speel
den, overvallen en in zee gesleurd,
vier zwemmers verslonden en zich
meester gemaakt van een ontelbaar
aantal varkens, schapen, honden en
ander huisgedierte, dat te dicht bij
de rivier gekomen was.
VERRADERLIJKE OVERVALLEN
Wanneer een Indiaanse moeder,
verdiept in het klerenwassen, een
ogenblik haar kind uit het oog ver
loor en de kleine liep in een onbe
waakt ogenblik naar de waterkant,
kon het monster heimelijk naderbij
sluipen totdat het 't kind tot op en
kele meters genaderd was; dan kwam
zijn staart boven water en greep hij
het kind beet of veroorzaakte een
golf, waardoor het kind in het water
gesleurd werd; het einde was het
zelfde, men zag het slachtoffertje
nooit meer terug.
Men veronderstelde, dat het
monster zijn slachtoffers doodde op
de plaats, waar het hen te' pakken
kreeg en dan meenam naar een ge
heime plaats, waar het hen verslond.
Om de inzittenden van de post
kano's in zijn macht te krijgen had
het monster meer moeite moeten
doen, maar nadat het met zijn gewel
dige staart de boot omgeslagen had,
vormde ook dit probleem geen moei
lijkheden meer.
In alle dorpen langs de rivier wa
ren mensen te vinden, die een van
de vele aanvallen van de zeeslang
hadden meegemaakt en daarom
groeide de paniek en angst met de
dag.
Het monster scheen zich zowel op
het land als in het water volkomen
thuis te gevoelen en had een lengte
van ruim 6 meter.
TEN AANVAL!
Toen de derde postkano omver ge-
slagen werd en wederom drie men-1
sen het leven verloren, kwamen de
autoriteiten tot actie en zonden een
patrouille uit om het monster te do- j
den.
De expeditie werd gelegerd bij een
klein plaatsje, waar de laatste aan
val van het monster had plaatsgevon
den. Een peloton soldaten, bijgestaan
door een flinke groep Indianen zette
energiek een grootste campagne op
touw.
Geiten werden op het strand vast
gebonden, teneinde het monster te
lokken, want de bevolking had ver
teld, dat de slang bijzondere voor
liefde scheen te hebben voor geiten
vlees.
Gedurende drie dagen stonden de
geiten op het ogenblik, dat dit ver
haal begint reeds op zorgvuldig
uitgekozen plaatsen op het strand,
maar het monster had zich nog steeds
niet laten zien.
KORTE KENNISMAKING.
Om half zes van de vierde morgen
begon een van de geiten angstig te
blaten en alarmeerde daarmede de
in de buurt aanwezige wachten. Op
GROOT ALARM.
De schoten brachten leven op de
hoofdpost, die een paar kilometer
verder lag en men liet daar ijlings
het ontbijt in de steek om te hulp te
schieten.
Zoals naderhand bleek, wist de
slang zonder andere schade, dan de
pijl, die in zijn lichaam bleef zitten,
de rivier te bereiken. De soldaat, die
op het dier geschoten had, verklaarde
later, dat hij zo ontsteld was door de
afmetingen en de griezelige snelheid
van de slang, dat hij zijn eerste scho
ten niet al te goed kon richten; ver
volgens was het beest buiten zijn be
reik geweest. Spoedig was hij zich
zelf echter weer geheel meester en
hij riep de Indianen, die hem verge
zelden toe, onmiddellijk de kano
klaar te maken, terwijl hij zelf poog
de het spoor van het monster in het
water te volgen.
De zeeslang was onmiddellijk toen
zij de rivier bereikten, onder water
gaan zwemmen en hij kreeg de in
druk, dat het dier stroomafwaarts
wegzwom. Even later zag hij een ge
deelte van de speer boven water ko
men, hetgeen er op wees, dat de In
diaan het wapen zo diep in de rug
van het monster gedrongen had, dat
zelfs de sterke stroom het er niet uit
kon verwijderen; van toen af
werd gedurende een groot gedeelte
van de nu volgende jacht, de speer
een waardevolle gids voor de jagers.
ONTMOETING OP HET WATER
Tegelijk met de kano arriveerden
de militairen en Indianen van de
hoofdpost en men besloot na ampel
beraad om een tweede kano te zoeken
en inmiddels de eerste kano achter
het beest aan te sturen; een groep
Indianen zou op de kust de kano vol-
boot te komen, voordat het monster,
een van hen te pakken zou krijgen
om hem een vreselijke dood te laten
sterven.
Maar, vreemd genoeg, de zeeslang
ging niet tot de aanval over. Wellicht j
was zij reeds vrij-ernstig gewond en
was haar enige doel te ontvluchten.
Ook is het mogelijk, dat het dier de
kano per ongeluk raakte, toen het
naar boven kwam, maar hoogstwaar
schijnlijk was het een onbewuste af
leidingsmanoeuvre om er van door
te kunnen gaan. Een mens weet na
tuurlijk verbluffend weinig van de
overwegingen ener zeeslang af, maar
oerwoudlopers zijn van mening, dat
de slang een der schranderste bees
ten is.
TWEEDE KANO ARRIVEERT.
Toen de mannen druipnat maar
weer veilig in de boot zaten, kwam
de inmiddels opgesnorde tweede
boot vanaf de oever ter assistentie
aanvaren. Er werden wapens over
gegeven en de jacht begon opnieuw;
nu met meer kans van slagen, omdat
het monster nu tegen twee boten en
tien mensen zou moeten vechten.
De zeeslang scheen een nieuwe ont
moeting nu ook niet direct zo aan
trekkelijk te vinden, want gedurende
de gehele morgen liet zij zich niet
meer zien.
Toch bleven de mannen op de plek
ronddobberen, want ze hadden dui
delijk gezien, dat de slang gewond
geraakt was en het scheen hun on
mogelijk, dat zij met de schotwond
ver weg zou kunnen komen. Om de
zelfde reden was het onmogelijk voor
haar om langer dan een paar uur on
der water te blijven, dus de man
nen waren er van overtuigd, dat zij
het monster weer onder schot zouden
krijgen, wanneer zij maar geduldig
LAATSTE GEVECHT.
De mannen in de boten, die inmid
dels de ingang van de kreek hadden
bereikt en afgesloten, hadden eerst
geaarzeld met schieten, bang met het
monster ook haar slachtoffer te ra
ken, doch toen de man in de vernie
tigende greep van het mobster stierf,
barstte er een ware orkaan van bus
kruit los; daarbij werd er van de wal
een onnoembaar aantal speren gewor
pen en het monster was zo dicht in
gesloten, dat missen practisch uitge
sloten was.
Tot het uiterste geprikkeld richtte
de slang zich in haar volle lengte op
en haar monstrueus lichaam kwam
hierbij drie tot vier meter uit het wa
ter. De mannen in de boten, waar
tegen de aanval gericht scheen aar
zelden een enkel ogenblik, geschrok
ken door de woedende dreiging van
het dier, maar toen gaven zij het
beest dë volle laag. Tientallen kogels
drongen in het lichaam en de slang
moest wel dodelijk gewond zijn, zijn
doodstrijd was echter verschrikkelijk.
De boten trokken zich terug van het
strijdtoneel, want het monster was nu
tot sterven gedoemd en het was on
nodig om het in zijn laatste ogenblik
ken nog de kans te geven een der
boten omver te smijten.
Het stille water in de -kreek werd
tot een kokende schuimmassa gesla
gen en grote golfslagen maakten eer
kleine woelige binnenzee.
Langzamerhand namen de woeden
de slagen van het monster echter in
kracht af en na een kwartier lag het
stil op de golven, terwijl nog een ge
weldige stuiptrekking zo nu en dan
door het geweldige lichaam voer.
De Indianen sprongen te water om
hun ongelukkige makker aan de wal
te brengen en de mannen in de bo
ten bonden een touw om de staar;
Sommige reacties, die ons
de afgelopen week bereik
ten, toonden aan, dat een
bepaalde lezerskring het
liefst korte verhalen leest
over waar gebeurde ge
schiedenissen.
We hebben in „The
Wide World" een beschrij
ving gevonden met welke
moeilijkheden „tante Pos"
in de Zuid-Amerikaanse
staat „Equador" te kampen
heeft. Een gedeelte van
de post moet via oer
woudriviertjes en berg
stroompjes vanuit de bin
nenlanden naar de grote
stations gebracht worden
en bij al de ongemakken,
die zo'n vervoer door de
wildernis met zich mee
brengt komen zeeslangen
van enorme afmetingen
het avontuur nog span
nender maken.
In het verhaal van deze
week „De post moet door
gaan", wordt de drijfjacht
op een van deze monsters
beschreven.
van de zeeslang en sleepten de over
wonnene van het strijdtoneel.
De avond daarop meldde een trotse
commandant zich bij zijn superieuren
en berichtte, dat de zeeslang versla
gen was, maar de blijdschap was
daar niet onverdeeld; er was een
nieuwe melding binnengekomen uit
een ander deel van het gebied: Een
zeeslang had daar de postkano over
vallen en twee mannen haclden het
even verloren.
De volgende dag vertrok de pa
trouille weer voor haar volgende op
dracht.
De post moet doorgaan, dit is de
ijzeren wet van alle beschaafde lan
den, maar in verhouding met Zuid-
Oost-Eauador, heeft tante Pos het
hier in Nederland tóch maar vdij een
voudig.
gen, teneinde zo nodig assistentie te
kunnen bieden.
Met twee militairen en enkele In
dianen om te roeien begon de kano
de achtervolging van de slang, die
reeds geheel uit het gezicht verdwe
nen was. Het was inmiddels 6 uur
geworden en de nieuwe dag deed een
manhaftige poging om door de rimboe
te dringen.
De kano had ongeveer een kilome
ter gevaren, toen een der Indianen
plotseling met zijn roeispaan naar
opzij van de boot wees.
Een der militairen keek op en zag
de griezelige kop van het monster
boven water komen op ongeveer 50
meter afstand. Onmiddellijk werd
vanuit de boot het vuur geopend,
maar de kano was te smal en daar
door te onevenwichtig om een zuiver
schot te kunnen produceren. Ten laat
ste scheen het dier echter toch ge-
«c «««ac aail„^,5t „„wacwa. raakt te zijn, want het begon op een
dezelfde plaats was men echter al vreselijke manier met zijn lichaam
twee geiten kwijtgeraakt, die door
jaguars waren doodgebeten en de
wacht verwachtte niets anders of zij j
zouden weer -zo'n dier aantreffen:
Een soldaat met twee Indianen gin
gen kijken en spoedig kwamen zij tot
de ontdekking, dat het de zeeslang
in hoogsteigen persoon was, die de
geit doodsangsten bezorgde.
De slang had de geit al in zijn
macht en werd alleen maar gehin
derde door het stevige touw, waar
mede de geit aan het strand vastge
bonden was. Toen een van de India
nen naar voren rende, had de slang
de geit juist gedood en wa* zij po
gingen in het werk aan het stellen,
zijn prooi naar zee te slepen. De In
diaan, die geen geweer had, smeet
onmiddellijk zijn lans naar het
monster en het wapen boorde zich in
de dikke huid. Ondertussen
schreeuwde hij opgewonden om as
sistentie, die niet lang op zich liet
wachten.
De slang, die bij de komst van de
anderen het gevaar zag, waarin zij
begon te verkeren, liet haar prooi in
de steek en haastte zich naar het
water terug; de soldaat schoot twee
maal op haar, maar de kogels sche
nen geen effect te sorteren.
te slaan en bracht een sissend geluid
te voorschijn, dat nogal huivering
wekkend klonk in de stille morgen.
DE KANO OMGEWORPEN.
Door de krampachtige bewegingen
van het beest geraakte de speer los
en dit betekende een gevoelige te
genslag, want bevrijd van deze hin
dernis kon het beest niet alleen vlug
ger maar ook meer ongemerkt weg
komen. De slang scheen bloedig ge
wond te zijn, want het water werd
een beetje rood; doch een reptiel
heeft niet zoveel bloed als een ander
dier en zodoende liet de slang geen
spoor na, toen zij onder water weg
zwom. Toen de mannen op de plaats
gekomen waren, waar het monster
in de diepte verdwenen was, konden
zij geen spoortje meer ontdekken.
Zij lieten zich wat onzeker op het
water drijven, terwijl ze scherp naar
alle zijden keken, toen het monster
plotseling onder de kano opdook en
met een machtige slag van zijn staart
de vier inzittenden uit de boot wierp.
Er ontstond een vreselijke, doch ge
luidloze paniek; alle wapens raakten
verloren en niemand durfde adem te
verspillen met schreeuwen, zozeer
haastten zij zichweer in de veilige
op de plek heen en weer bleven ped
delen. Daarbij kwam nog een belang
rijke zaak: De slang was die morgen
gestoord, toen hij poogde een geit
weg te slepen; het beest had dus hon
ger. Wanneer de verwonding haar al
niet zou dwingen naar de opper
vlakte te komen, dan zou de honger
het wel doen. Daarom besloten de
mannen op de rivier te blijven. Wan
neer zij het monster nu uit het ge
zicht verloren, kon het zich wellicht
van enig voedsel voorzien en dan kon
het weer weken duren, voordat zij
weer een dergelijke kans kregen.
's Middags werd een vlugge lunch
aan het strand gehouden en onder
tussen speurden de Indianen over een
grote afstand de kust af, maar het
monster bleef onzichtbaar.
Ongeveer 4 uur in de middag wer
den de mannen in de boten, die lang
zamerhand van verveling bijna inge
dommeld waren, opgeschrikt door een
opgewonden geschreeuw. Over de
rand van een kleine kreek hangend,
wierpen ongeveer een dozijn India
nen speren naar het monster, dat
daar in het enkele meters diepe glas
heldere water een schuilplaats ge
zocht had en nu ontdekt was. En
kele Indianen waren zelfs zo roeke
loos om het water in te stappen, ten
einde het monster met hun speren
meer doeltreffend aan te vallen. Er
bleef het monster, dat het grote ge
vaar zag, slechts een uitweg over: De
vrij smalle uitmonding van de kreek
naar de rivier en de roeiers in de
kano's deden hun uiterste best om
deze laatste uitgang af te sluiten.
Nu stonden twee Indianen op een
vrij primitief steigertje hun speren
naar de opgejaagde slang te gooien
en het door pijn en angst opgejaagde
dier viel onverhoeds op het steiger
tje aan en kleurde het van de wal
af. De beide mannen kwamen met
een luide gil vlak bij het afzichtelijke
dier terecht en alhoewel één hunner
kans zag zich te redden, werd de
tweede door het monster gegrepen en
na een verscheurende kreet, die tot
ver in de wildernis gehoord werd,
wurgde de zeeslang hem en poogde
met haar buit weg te komen.
Gedurfd plan
Het vraagstuk van een permanente
verbinding voor de scheepvaart tus
sen de Atlantische- en de Stille
Oceaan is van een wereldomvatten
de betekenis. Om dit nog eens te on
derstrepen kunnen wij vaststellen
dat in de jaren 19411945 het Pa
namakanaal een besparing op de ver
voerskosten van het oorlogsmaterieel
opleverde van niet meer of minder
dan 1/4 milliard dollar!
Het Panamakanaal is door zijn
verbinding tussen de beide Oceanen
een zeer gewichtige factor in onze
samenleving geworden. De moderne
behoeften kunnen een verbinding
tussen de Allantische- en de Stille
Oceaan dus niet meer ontberen, want
bestond een dergelijke verbinding
niet, dan is de kortste weg tussen
deze twee Oceunen overde Zuid
pool!
Het Panamakanaal is echter, vol
gens deskundigen, verouderd en ook
niet meer verdedigbaar volgens de
moderne strategische opvattingen.
Als b.v. bij een aanval de sluizen
van het Panamakaai getroffen zouden
worden, dan zou het zo ongeveer
vier jaar kosten om deze sluizen te
herstellen. Een andere factor is dat
door de toename van de wereld-
scheepvaart het kanaal overbelast
dreigt te geraken. Generaal J. Strat-
ton bestudeert dan ook verschillende
projecten ter verbetering van het
Panamakanaal, om aan het Am. con
gres voor te leggen. Er zijn echter
ook stemmen opgegaan om aan het
Panamakanaal geen kosten meer te
spenderen, maar een geheel nieuwe
verbinding te maken. Zo zijn er o.a.
ook plannen om een tweede kanaal in
Nicaragua te bouwen. Andere plan
nen zijn echter veel gedurfder van
opzet en gedachte. Prof. Hobbs heeft
een plan ontworpen om het Panama
kanaal te vervangen door een tun
nel te graven door de midden-Ame
rikaanse staat Honduras. Deze tun
nel zou dan de Stille- en de Atlan
tische Oceaan met elkaar verbinden.
De opzet van de tunnel is zodanig
dat de grootste schepen veilig ge
bruik van deze zeetunnel zouden
kunnen maken. Het ontwerp omvat
het graven van twee evenwijdige
tunnels, op ca. 50 m. afstand van el
kaar. Voor iedere verkeersrichting
dus één tunnel. De schepen moeten
worden getrokken door electrische
locomotieven daar het draaien van
de scheepsschroeven het kanaal zou
den kunnen beschadigen. Op sommi
ge punten zou de tunnel aan de op
pervlakte komen om gebruik te ma-
ken van bestaande meren en rivie
ren. Speciaal aangelegde ventilatie-
tunnels zullen de lucht in de scheep
vaarttunnel zuiver houden. De in-
en uitvaarten van de tunnels zouden
volgens prof. Hobbs beschermd kun
nen worden door pantserplaten. Het
gehele project wordt geschat op ca.
2 lA millard dollar kosten. Oorspron
kelijk had men zich deze tunnel ge
dacht door ;en streek in Mexico,
maar de Mexicaanse regering gaf te
verstaan geen toestemming te zullen
geven voor een dergelijke tunnel
door haar grondgebied. Na onderzoe
kingen heeft men de keus op Hondu
ras doen vallen. De tunnel zelf zou
een totaal lengte van ca. 230 km.
krijgen en op zeeniveau door Hondu
ras worden gegraven. Komt een der
gelijke tunnel tot stand, dan is deze
tunnel geheel atoombomvrij.
Technisch is het gehele project
mogelijk Het is alleen maar de vraag
of de politici de voorkeur geven aan
een verbetering van het bestaande
Panamakanaal of de aanleg, met
practisch gelijke kosten, van deze
scheepvaarttunnel van de Atlanti
sche- naar de Stille Oceaan.
Wat wel en wat niet
voor de poes is
Een kat moet vlees hebben
Natuurlijk is, evenals bij alle an
dere huisdieren, de voeding van onze
kat een zeer belangrijk punt. Ver
keerde voeding kan aanleiding zijn
tot verschillende nare gevolgen.
Sommigen denken, dat zij de kat
kunnen voeden met de resten, wel
ke van hun eigen maaltijd overblij
ven. Dit is volkomen fout. Vele ziek
ten kunnen hiervan het gevolg zijn.
Zoals wij weten, is de kat in prin
cipe een roofdier en leeft dus in de
oerstaat van vlees. Wij kunnen de
kat dus niet afschepen met voedsel,
zoals wij dat zelf eten, maar haar
hoofdvoedsel dient uit vlees te be
staan. Dit behoeft geen kostbare ge
schiedenis te worden, want, in te
genstelling tot de hond, is de kat een
„kleine" eter, terwijl er bovendien
geschikt kattenvoedsel tegen rede
lijke prijs in de handel is.
Bij het eten van de kat, moeten
wij er rekening mee houden, dat het
dier erg kieskeurig is. Alvorens te
eten, zal zij het eerst ter dege be
ruiken. Het voedsel dient daarom al
tijd stofvrij en vers te zijn. De kat
eet kleine hoeveelheden, maar zij
doet het op haar gemak en verwerkt
het eten intensief. Het verteren van
het voedsel geschiedt bij de kat vrij
snel. Jonge katten moeten daarom
viermaal per dag gevoed worden
Volwassen dieren tweemaal en poe
sen, die zullen jongen, driemaal per
dag.
Het juiste voedsel voor de kat
moet van dierlijke aard zijn en voor
een groot deel bestaan uit vis- of
vleesafval, vermengd met een meel-
product. Wij dienen er echter voor
te waken, dat het voedsel niet te
zout is. Dit geldt ook voor het zo
genaamde kattenbrood, dat in de
handel is.
Vitaminen en water.
Ook in de kattenvoeding nemen de
j vitaminen een belangrijke plaats in.
Geef uw kat daarom zo nu en dan
eens een stukje verse lever, onge
veer éénmaal in de acht dagen. Meer
geven is niet goed, aangezien dit
diarrhee kan veroorzaken.
In weerwil van het feit, dat de kat
vreselijk enthousiast kan zijn voor
de 'restjes van uw vismaaltijd, kunt
u het dier de vellen en de koppen
beter niet geven.
Er bestaat een volkomen verkeerd
begrip omtrent het verstrekken van
melk aan de kat. Veel katteneige
naars beschouwen het als de nor
maalste zaak, dat de kat melk drinkt
en niets anders. Dit is echter volko
men fout.
In de natuurlijke staat krijgt de
kat alleen melk, wanneer zij nog bij
haar moeder is. Is zij eenmaal vol
wassen, dan drinkt zij niets anders
dan water. Wij moeten het geven
van melk aan de kat dan ook zien
als een extraatje, een lekkernij.
Evenals voor de mens een overma
tig gebruik van lekkernijen funest
is, zo is dit ook voor de kat het ge
val. Geef het dier daarom water en
zorg er voor, dat dit regelmatig ver
verst wordt, want de kat houdt niet
van water, dat geruime tijd gestaan
heeft. Zo nu en dan kan men zijn
poes wat melk, vermengd met water,
geven en dit is dan een tractatie.
Pure koemelk is voor poeslief te vet.
Denk om het gras.
De kat, die een tuin tot haar be
schikking heeft, zal zo nu en dan wat
gras eten. Dit is noodzakelijk; het
reinigt maag en darmen, prikkelt de
inwendige organen tot activiteit en
is dus voor het dier een onontbeer
lijk iets.
Vooral in grote steden, waar veel
katten op bovenhuizen verblijven,
moeten zij dikwijls gras ontberen.
Wil men zijn kat in goede conditie
houden en de gezondheid van het
dier waarborgen, dan is het zeer be
langrijk te zorgen, dat een graszo
de op een bord of in een schaal voor
het dier aanwezig is. Door de zode zo
nu en dan met water te begieten,
houdt men deze lang goed.
Wanneer men met verstand en
liefde voor het dier, de voeding van
de kat regelt, zal tnen het genoegen
smaken, een krachtig en gezond dier
te zien opgroeien.
nadert een
opgebroken weg
Standbeeld onder
water
Binnenkort zal er een stand
beeld-onderwater onthuld wor
den in de baai van San Fruttuo-
so bij de Golf van Genua, meldt
de „Volkskrant". Het water in
de baai is meestal rustig en als
glas zo doorzichtig. In deze baai
zonk, tengevolge van een brand,
op 24 April 1885 een Engels fre
gat. De hele bevolking nam ac
tief deel aan de reddingspogin
gen. Twee vissersvrouwen van
San Fruttuoso verloren hierbij
het leven.
Ter herinnering aan hun held
haftigheid heeft de Genuese
beeldhouwer Guido Galletti nu
een granieten Christusbeeld ge
maakt van twee en een halve
meter hoogte. Dit zal op de bo
dem van de baai, 15 meter onder
de oppervlakte, op een betonnen
voetstuk worden gemonteerd.
Het staat dan diep genoeg om
de navigatie in de haven niet te
storen, en is tóch zichtbaar voor
iedereen, zowel van de opper
vlakte van het water als van de
oever uit. Dit zal dan het eerste
standbeeld-onder-water ter we
reld zijn.
