Uitstekend geslaagde Ned. tactiek
Wagtmans en Roks bij eerste drie
van het klassement
KEIEN" VAN WIMBLEDON
ZATERDAG 4 JULI 1953
J>E LEIDSE COURANT
DERDE BLAD PAGINA 1
DE RONDE VAN FRANKRIJK 1953
s Pellenaars won zijn
eerste protest
wedstrijdcommissarissen hadden
na~afloop onze landgenoot Suykerbuyk
gedeklasseerd. Aanvankelijk had hij in
het -klassement tezamen met de hoofd
groep de 29e plaats ex aequo gekregen
met- de tijd 5.04.50. Tot verontwaar
diging van de Nederlanders kwam men
nu jnet de mededeling, dat Suykerbuyk
op de 117e plaats was gerangschikt in
5.13357. Pellenaars, die verzekerde, dat
hij met het grote peloton was binnen
gekomen, dus 9 minuten eerder, protes
teerde onmiddellijk tegen deze beslis
sing. En met succes. Na een hernieuwd
onderzoek kreeg onze landgenoot zijn
oorspronkelijke plaats in het klassement
weer toegewezen.
Goddet bood de gelukwensen aan
Metz, 3 Juli. De eerste etappe van de
50-jarige Tour de France, van Straats
burg naar Metz, werd gekenmerkt door
twee factoren: de uitstekend geslaagde
tactiek van de Nederlandse ploeg met
als gevolg enkele zeer fraaie successen
en voorts de slagregens, gepaard met
een zwaar onweer in een periode, waar
in de Nederlandse renners de vruchten
plukten van kundig en machtig rijden.
Een tweede en derde plaats voor Wout
Wagtmans en Thys Roks uit een groepje
van vier renners van- wie Fritz Schaer
het eerst over de streep ging zonder dat
er eigenlijk om gesprint werd. Dank zij
een uitstekende plaats in de tweede
groep van Van Breenen werd de eerste
plaats in het landenklassement veroverd.
En om het succes van het Nederlandse
tiental volledig te maken: geen uitval
lers, de zeven andere in de grote groep,
waarin ook de „azen" Koblet, Bartali,
Bobet en Magni zaten.
Toen wij aan de vooravond van de
Tour de France te Straatsburg een ver
haal hadden geschreven over de waar
schijnlijk te volgen tactiek van Kees
Pellenaars, hadden we niet gedacht, dat
de door hem uitgestippelde lijnen reeds
in de eerste etappe resultaten zouden
opleveren. Van Est en Nolten enerzijds.
Wout Wagtmans en Gerrit Voorting an
derzijds zouden bij eventuele pech „be
schermd" worden door de andere zes
renners van de ploeg. Maar voor het
overige was een ieder vrij, mocht elke
renner het initiatief nemen om de aan
val te openen. En Wout Wagtmans en
Thys Roks en Hein van Breenen heb
ben zo veel goed werk in deze eerste
etappe laten zien, ze waren zo vol vuur
om zich te laten gelden in verscheidene
phasen van een zeer belangrijke etappe,
dat Jacques Goddet, de directeur-gene
raal van de Tour aan de finish te Metz
naar Wout Wagtmans en Thys Roks toe
kwam om hen geluk te wensen met hun
resultaten. Want de Nederlanders had
den volledig hun stempel gedrukt op
deze eerste etappe.
In die verschrikkelijke donderbui, een
55 km. voor Metz uitgebroken, hebben
Wagtmans en Roks er geweldig aan ge
trokken. Vooral de laatste, van wie Wim
van Est de dag tevoren al had gezegd,
dat de man uit Sprundel geweldig in
vorm was, voelde zich kiplekker in de
slagregens, welke op de spiegelgladde
macadamwegen neerplensden. En toen
uit een groep van ongeveer 20 renners
bij de laatste lastige klim voor Metz, de
Felsberg, Roks demarreerde en snel
twee drie honderd meter voorsprong
nam, toen moesten Schaer, Lauredi, As-
trua. Robic en anderen zich buigen voor
de enorme krachtsontplooiing van onze
landgenoot. Wout Wagtmans bekende
het aan de finish eerlijk: niemand had
Thys nog kunnen halen, op die laatste
40 km. Maar de overgang bij Teterchen
was gesloten, toen Roks zeker een halve
minuut voorsprong had. De bomen kon
den niet voor hem worden opgetild,
v/ant een lange goederentrein naderde
op korte afstand. Hij moest wachten,
ongeduldig en wanhopig, omdat deze
pech hem waarschijnlijk de etappe
overwinning zou kosten. En inderdaad,
na 30 seconden pas gingen de bomen
open en op hetzelfde ogenblik waren de
achtervolgers met Wagtmans, die na
tuurlijk geen „kopwerk" had verricht,
bij de spoorweg-overgang.
Maar nog wisten Roks en Wagtmans
van geen wijken. Als Roks het dan niet
alleen kon, waarom het dan nog niet
eens geprobeerd maar dan tezamen?
Fritz Schaer, de slimme vos uit Zwit-
Straatsburg behield
haar waardigheid
Het rustige, kalme Straatsburg heeft
bij het vertrek van de „40e tour"'zijn
waardigheid niet verloren. Slechts rond
de universiteit heerste een aparte sfeer.
Daar wapperden de vlaggen van de
deelnemende landen en daar had het
publiek zich langs de trottoirs geschaard
om van de start getuige te zijn. Lange
tijd had het weer zich goed gehouden,
maar tegen tien uur begonnen de hemel
sluizen zich te openen en een stortregen
daalde neer over Place de l'Université,
waar de renners zich, de meesten gehuld
in hun typische korte regenjasjes, kwa
men melden. Onder de toejuichingen
van het publiek poseerden de Italanen
voor de talrijke camera's. Maar ook de
Zwitsers met Koblet, de Nederlanders
en de nationale Franse ploeg genoten
veel belangstelling.
Intussen speelde een militaire kapel
vrolijke marsen. Zo hevig werd de regen
nu, dat de voorbereidingen een aantal
minuten moesten worden gestaakt. Toen
na dit oponthoud de laatste maatregelen
waren getroffen, trad de burgemeester
van Straatsburg. Charles Frey. naar
voren om het rood-wit-blauwe lint, dat
over de straat was gespannen, door te
knippen.
De weg naar Metz, de eerste etappe
plaats, was vrij en de kleurige sliert
renners begaf zich op weg naar de wer
kelijke startplaats Königshoffen, waar
Joseph Muller, Tour de France-renner
uit vroeger dagen, het startschot gaf.
119 Renners, in twaalf ploegen 7 natio
naliteiten vertegenwoordigend, schoten
weg. Hoeveel zullen Parijs halen?
seriand en sprinter van erkende klasse,
voelde het gevaar, toen Wagtmans en
Roks na het openen van de spoorbomen
opnieuw krachtig op de pedalen druk
ten. Schaer ging mee en ook Lauredi,
de Franse nationale renner. En daar
mee is in grote lijnen het verhaal ver
teld, op welke wijze vier renners, afge
scheiden van de overige deelnemers,
over de witte streep van Metz vlogen.
In het hotel te Metz hebben wij van
de Nederlandse renners de gehele etappe
nog eens in kleuren en geuren gehoord.
Thys Roks, was een beetje overdonderd
door eigen succes. Hij meende, dat hij
bij de gesloten spoorwegovergang wel
twee minuten voorsprong had, maar
daarin had hij zich deerlijk vergist. Op
de chronometer, die wij bij ons hadden
en afdrukten toen wij tegelijk met Roks
voor de gesloten overgang stonden te
wachten, wees een verschil van nauwe
lijks 30 seconden aan.
Wout Wagtmans rookte een sigaret,
een gewoonte, welke hij na elke etappe
getrouw blijft. En nogmaals bevestigde
Wout: niemand had Thys meer kunnen
halen. Wagtmans was best tevreden met
zijn tweede plaats en hij grinnikte nog
bij de herinnering aan de handdruk van
Godet, denkend: wij Hollanders, zullen
jullie in de komende dagen nog andere
dingen voorzetten. Hein van Breenen
had goed gereden in de tweede groep,
welke met ruim drie minuten achter
stand op Schaer, Wagtmans, Roks en
Lauredi was binnengekomen. Ik heb
zoveel mogelijk afgeremd, ik wist, wie
er voorin zaten, maar ik paste toch ook
wel op mijn tellen, dat mijn tegenstan
ders mij niet konden lossen. Ik was im
mers de derde man voor het landen
klassement.
Gerrit Voorting had niets bijzonders
beleefd in deze etappe. De regen ja, af
en toe priemde die in je gezicht, maar
veel last heb ik er toch niet van gehad.
En gelukkig was het regentje niet koud.
Adrie Voorting was het best bevallen,
deze eerste etappe. Hij lag stil op zijn
bed, wachtend op de massage van de
kundige soigneur Leon Sonnet, waarbij
hij het verloop van de gehele etappe
nog eens aan zijn gedachten voorbij liet
gaan. Jefke Jansen had zijn jongere
119 renners verschenen aan de start,
tijdens een stromende regen,
eerste etappe meet 195 km, en leidt
naar Metz. De Nederlandse ploeg bij
de start: van links naar rechts: J.
Janssen; Th. Roks; A. Suykerbuyck;
G. Vorting; H. Stevens; W. van Est;
J. Nolten; H. van Breenen; A. Voor
ting en W. Wagtmans. TELEFOTO.
buurman en trainingsvriend Henk Ste
vens gèholpen, toen de laatste in
eerste gedeelte van de etappe een spij
ker in de band kreeg. Maar de man uit
Elsloo had deze dag nog meer beleefd.
Hij liep n.l. een boete op, toen hij de
helling van Saverne nemend, even had
geleund op de carrosserie van een offi
ciële volgwagen. De commissarissen zijn
onverbiddelijk, de reglementen worden
streng gehandhaafd en dit kostte hem
een boete van 250 francs. Stevens zelf,
de jongste van het gezelschap, hoopt, dat
hij zo zou kunnen blijven rijden als
vandaag. Dan was hij best tevreden. Be
halve de spijker in de band had hij nog
meer pech gekregen: zijn horloge had
hij verloren. Maar Pellenaars had reeds
maatregelen getroffen, dat hij aan de
eindstreep van de tweede etappe, Za
terdagavond te Luik, een nieuw horloge
om de pols zal kunnen doen.
Oh, gaan wij naar Luik? vroeg Ste
vens wat naief.
„Ja", antwoordde Pellenaars, „dat wist
ge niet hè, of dat bent ge vandaag ver
geten
Wim van Est, Jos Suykerbuyk en Jan
Nolten hadden voortdurend tussen de
wielen gezeten van de renners in het
grote peloton. Bijna tien minuten ach
terstand op Schaer, Wagtmans en Roks?
bromde Wim van Est. Dan moeten die
er wel heel hard aan getrokken hebben.
Of hebben wij misschien geluierd?
Het eerste is het geval geweest, want
Schaer, Lauredi en de beide Nederlan
ders hadden de 195 km. afgelegd met 'n
gemiddelde van bijna 40 km. Niet voor
niets kreeg Wout Wagtmans de premie
voor de strijdvaardigste renner. Een
slachtoffer viel reeds te noteren: Croci
Torti, die met meer dan een half uur
achterstand op de winnaar over de
streep ging en uit de course werd ge
nomen.
DE EERSTE ÉTAPPE
strijd bleef het tempo trouwens zo
hoog, dat men met 20 minuten voor
sprong op het tijdschema te Metz
zou arriveren. Desondanks kletterde
al spoedig het eerste geweld van wa
ter neer. Dupont, Buchaille, Walko-
wiak en Koblet in hoogst eigen per
soon namen de eerste steekproef, die
een kleine voorsprong opleverde,
welke echter weer tenietwerd ge
daan. Daarna waagden Le Guilly,
Bucgaille, Mirando, Colette en Suy
kerbuyk een kansje, maar dit was
ook meer een peiling dan een se-
serieuze uitlooppoging en om half
een, vijf kwartier na de start reed
men weer gegroepeerd. Dat was na
de doortocht van Phalsbourg, 47 km.
van het beginpunt.
Wagtmans gaf het sein.
Een kwartiertje bleef het rustig en
daarna maakte een klein rennertje,
die al enige tijd in de voorste gelede
ren had gereden, zich plotseling los
uit de grote groep en sloeg een bres
tussen zich en het peloton. Het is
Wagtmans, zeiden de Nederlanders
tevreden, toen zij het bekende sil
houet van uit de verte herkenden.
60 km. van Straatsburg had Wagt
mans een voorsprong van 3 a 4 hon
derd meter. Maar in de groep waren
andere ambitieuze renners, die er op
uit waren zich te onderscheiden en
onze Wouter, al trapte hij ook als
een duveltje, niet alleen zouden la
ten gaan. Hij kreeg gezelschap van
Anzile, Remy, Geminiani, Schaer,
Lauredi, Bauvin en tot onze grote
voldoening ook Thijs Roks, zodat een
kopgroep je van 8 man was gevormd,
dat er constant een pittig gangetje
inhield. Te Sarre-Union (73 km.) lag
-het twee minuten voor op een tweede
peloton, dat zich eveneens uit de
hoofdgroep had losgemaakt en met
zoveel felheid jacht maakte, dat de
leiders staag terrein verloren. Daar
achter vormden zich tal van gro
tere en kleinere groepjes met gerin
ge onderlinge verschillen. Maar het
was moeilijk zo ndet onmogelijk na
te gaan wat er zich precies afspeel
de,, want de bereden politie toonde
zich, zoals altijd op de eerste dag,
onverbiddelijk tijdens de jachten, en
joeg de volgers steeds meer naar vo
ren. Bij de spoorwegovergang van
Hambach, (89 km.) namen wij de
positie op. En toen bleek de acht
koppende tellende leidersgxoep 1 min.
15 sec. voorsprong te hebben op een
peloton van 15 renners, t.w. Redolfi,
Hassenforder, Rolland, Robic, Lt
Guilly, Isotti, Astrua, Bucgaille, Ros-
sello, Serra, de Hertog, Dupont, Meu
nier, Quentin, en onze vriend van
Breenen, die het begin van de étap
pe even bij Wagtmans was gebleven
METZ, 3 Juli. Breda en Sprun
del mogen de vlaggen uitstekend
voor Wagtmans en Roks. En niet al
leen, omdat Wout en Thijs zich res
pectievelijk tweede en derde hebben
geplaatst in deze étappe, maar mede
omdat zij met Hein van Breenen ge
zorgd hebben voor de eerste plaats
in het landenklassement, ook omdat
zij behoorden tot degenen, die van
de meeste strijdlust blijk gaven. Van
Wout Wagtmans is het initiatief voor
de beslissende aanval uitgegaan en
als de fortuin Thijs Roks een ietsje
toegelachen had in plaats van hem
op het critieke moment de rug toe
te keren, dan zou de Ronde van
Frankrijk wellicht, zoals enige we
ken geleden, de Giro, begonnen zijn
met een Nederlands succes.
Afgrijselijke weeromstandigheden.
Maar laten wij beginnen met de
start in Straatsburg. Er is de laat
ste weken heel wat regen gevallen
in Lotharingen en de Elzas, maar de
ontzaggelijke plensbuien van vandaag
moeten toch wel een record hebben
betekend. In elk geval herinneren ook
de oudste oudgedienden van de Tour
zich niet, dat het vertrek voor de
eerste étappe ooit onder zulke afgrij
selijke weersomstandigheden plaats
had. De feestelijke ceremoniën, waar
mede de Fransen zoveel kleur en
fleur aan dergelijke gebeurtenissen
weten te geven, het troependefilé, de
pittige marsen van de militaire ka
pellen, de aanbieding van bloemen
door lieftallige Elzasser schonen in
nationaal costuum, de voorstelling
van de ploegen terwijl de vlaggen
aan de masten worden gehesen en
fanfares weerklinken, dat alles is in
letterlijke en figuurlijke zin in het
water gevallen. En niemand nam het
Wout Wagtmans kwalijk dat hij, toen
onze ploeg zich onder de vlaggen
mast had opgesteld, zijn hoed maar
ophield. Het was zulk ongelooflijk
slecht weer, dat slechts bij uitzon
dering voorkomt, dat de startschot-
formaliteiten een klein kwartier on
derbroken moesten worden, omdat
renners en officials daar op het
prachtige plein voor de universiteit
onder bomen en afdaken een schuil
plaats zochten tegen een regen van
een heftigheid, als men tot nu toe al
leen binnen de keerkringen kende.
De Franse ploeg bleef, al schuilend,
zo lang weg, dat de commissarissen1
bij de controlepost er nerveus van
werden. De „Haantjes" kwamen niet
meer op tijd, maar werden wel tot
•de course toegelaten. Louis Bobet zet
te als laatste zijn handtekening. Een
half uurtje voor hem hadden Koblet
en Bartali zich vrijwel gelijktijdig ge
meld voor de in ontvangstneming van
hun rugzakjes. En alle twee hadden
zij nog al wat op de inhoud aan te
merken. „Sinaasappels, wie heeft nu
trek in sinaasappels, als hij honderd
kilometer in de regen heeft gereden",
zei Hugo. Er kwamen natuurlijk weer
onmiddellijk meisjes in Elzasser kle
derdracht opdagen en om een handte
kening bedelen. En hij gaf ze grif.
Bartali was minder toeschietelijk,
maar bezweek toch ook voor de lonk-
jes van de schonen. En tenslotte
stemde hij er in toe samen met
Koblet met een paar van die volhar
dende leden van de zwakke sexe
voor de fotografen te poseren. Dat
was het plaatje van de dag.
De start.
Had de symbolische start plaats op
het universiteitsplein in het hartje
van Straatsburg, het sein voor het
eigenlijke vertrek werd buiten de
stad gegeven, op de grote weg naar
Wasselonne. Nog altijd viel de re
gen in stromen neer en doorweekte
zowel de renners als de tienduizend
Straatsburgers, die al zijn ze minder
enthousiast dan de andere Fransen,
er toch een nat pak voor over had
den om de stoet te zien vertrekken.
De étappe was nogal, gemakkelijk,
vrijwel vlak, met een maximaal hoog
teverschil de klim naar de heuvel
van Saverne en nog een kleiner col
letje, de Felsberg, aan het einde van
de étappe. De eerste speelde geen rol
van betekenis, maar de tweede gaf
Thijs Roks gelegenheid zich bijzon
der te onderscheiden, waarover later.
Hcfog tempo.
Er werd gestart in zo'n hoog tem
po, dat (je journalisten, die een paar
kilometer naar voren waren gereden,
plotseling opgeschrikt werden door
de gierende fluiten van de motorbri
gade en hals over kop in hun wagen
moesten en vol gas geven om niet
door het peloton te worden inge
haald.
Met een vaart van ver boven de;
40 km. ging het in de richting vaiïi
Wasselonne. Tijdens de gehele wed'
3 e ETAPPE-5JUU
toen deze z(jn zadel moest verstellen
omdat het te hoog stond. Van Bree
nen had thans de tijd gekomen geacht
om met de anderen achter de kop
groep aan te gaan om daar zonodig
en indien mogelijk Wout en Thijs een
handje te helpen. Het peloton lag
toen op 2 min. en zakte steeds ver
der af. Een gesloten spoorwegover
gang te Gudingen, een kilometer of
6 voor Saarbrücken, had enige in
vloed op de onderlinge posities, en
de ravitaillering in laatsgenoemde
plaats liep eveneens vlot. Over de
keien van Louisenthal, die wat hob
beligheid de befaamde Vlaamse kas
seien niets bleken toe te geven en
onder een lage wolkenlucht, waaruit
af en toe stortbuien zich ontlastten,
stoven de renners, steeds met een
vaart van boven de 40 km., naar
Volklingen.
En bij laatstgenoemde plaats, 129
km. van de start en 67 km. van de
finish wezen de stopwatches uit, dat
Wout Wagtmans inderdaad een be
slissende aanval had ontketend en
dat de hoofdgroep zonder een mo
ment langer te aarzelen tot de te
genaanval zou moeten overgaan wil
de zij er nog aan te pas komen. Want
toen bedroeg de voorsprong van de
eerste groep op de tweede, niet veel
meer dan een minuut, doch op de
hoofdgroep liefst 7 minuten. De gro
te cracks, Koblet, Bartali, Magni, Bo
bet en de rest liepen dus kans met
een achterstand te arriveren, die niet
meer als geheel te verwaarlozen kon
worden beschouwd. Zij reageerden
evenwel niet, en waren nog wat ver
der achterop geraakt toen de ver
wachtte fusie tussen de eerste en
tweede groep plaats greep, nadat
Rolland wegens bandenpech was te
ruggevallen. Dit gebeurde voor de
kleine, doch venijnige Felsberg. de
laatste hindernis van het traject, on
geveer 50 km. voor Metz.
Hèt moment voor Thijs Roks
Een groep van 22 man ving, in
eikaars wielen rijdend, de bestijging
aan. Het weer was intussen zeer
slecht geworden. De bilksem was niet
van de lucht, knetterende dondersla
gen weergalmden angstwekkend tus
sen de heuvels en de stortbuien hin
gen in zo'n dik gordijn van regen
over de spiegelgladde weg, dat men
geen 30 meter voor zich uit kon zien
en de auto's hun koplampen moesten
ontsteken. Op de hoogste punt doem
de plotseling een eenzame renner op,
een gespierde knaap, wiens bruine
benen glinsterden van het vocht en
die zich niets aantrok van het wa
ter, dat er met stralen uit zijn haar
over het gezicht gutste. Het was
Thijs Roks, die in dit hondenweer
kans had gezien zich los te rijden en
met ruim honderd meter voorsprong
de top passeerde. Hij keek een paar
keer om, zodat wij dachten, dat hij
op gezelschap wilde wachten. Maar
plotseling boog hij zich over zijn
stuur en stormde de helling af, met
een gangetje van tegen de 60 km. in
het uur. En groter werd de afstand,
hem van de groep Wagtmans
scheidde, 200 meter, 300 meter, een
halve minuut. Daar zat wat in, want
Thijs, voortgedreven in de plasregens
door een laaiende strijdlust, maakte
zo'n indruk van macht en onverzet
telijkheid, dat hij de zege binnen zijn
bereik scheen te hebben. De pech, de
grote pech, trof hem bij een spoor
wegovergang in de buurt van Teter
chen, 30 km. voor de finish. De bo
men van de overweg waren neer,
Roks sprong van zijn fiets, wilde om
de bomen heen lopen, maar werd
door de wachter tegengehouden. En
terecht, want even later denderde
een locomotief met een groot aan
tal goederenwagens over de rails. Het
oponthoud was groot genoeg geweest
om de achtervolgers in staat te stel
len zich bij hem te voegen.
Toch was de strijd nog niet gestre
den, want op het stuk BoulayMetz
zagen Roks, Schaer, Wagtmans en
Lauredi elkaar aflossend, kans om
weg te komen. En dit viertal was het
ook, dat het eerst op de Boulevard
Poincaré te Metz arriveerde, waar
Schaer, zonder dat er van een eigen
lijke sprint sprake was, met 2 leng
ten voorsprong Wagtmans klopte, die
weer gevolgd werd door Roks en Lau
redi. Een groep van 16 renners, bij
wie van Breenen, kwam 3 min. 15
sec. later binnen en pas 9 min. 50
sec. na de winnaar arriveerde het
grote peloton met alle cracks en alle
andere Nederlanders, behalve van
Est, die enkele seconden eerder over
de streep was gegaan.
De officiële uitslag van de eerste
etappe van Straatsburg naar Metz (195
km.) luidt: 1. Schaer (Zwits.) 4.55.0; 2.
Wagtmans (Ned.) op 4 lengten z.t.; 3.
Roks (Ned.) z.t.; 4. Lauredi (Fr.) z.t.;
5. Dupont (Fr Zuid West) 4.58.13; 6.
Astrua (It.)7. Rossello (It.)8. Ge
miniani (Fr.); 9. De Hertog (Belg); 10.
Serra (Spanje); 11. Van Breenen (Ned.);
12. Le Guilly (Fr.); i3. Remy (Fr.); 14.
Redolfi (lie de France); 15. Renaud
(id.); 16. Anzile (Fr. Noord Oost Cen
traal) 17. Buchaile (id.)18. Hassen
forder (id.); 19. Meunier (id.); 20. Robic
(Fr West) allen in dezelfde tijd als Du
pont;. 24. Van Est (Ned.) 5.04.37; 25.
Darrigadi (Fr. Z.W.).
Hierna kwam in dezelfde tijd een
groep van bijna 80 renners. Hierbij be
vonden zich alle resterende Nederlan
ders: Jansen, Nolten, Adrie Voorting, H.
Stevens, Gerrit Voorting en Suykerbuyk.
Verder behoorden tot deze groep Koblet
(Zwits.), Bobet (Fr.), Teisseire (Fr.),
Impanis (Belg.), Bartali (It.), Close
(Belg.), Grosso (It.), Corrieri (It.) en
Van Genechten (Belg.). Bij het sluiten
der controle was de Zwitser Croci Torti
nog niet binnen gekomen.
Het ploegen-klassement na de eerste
etappe luidt: 1. Nederland (Wagtmans,
Roks en Van Breenen) 14.47.43; 2.
Frankrijk (Laureid, Geminiani en Le
Guilly) 14.51.26; 3. ex aequo: lie de
France (Redolfi, Renaud, Quentin),
Frankrijk Noord Oost Centraal (Anzile,
Buchaille, Hassenforder) 14.54.39; 5.
Italië (Astrua, Rossello en Magni)
15.01.16; 6. Zwitserland (Schaer, Metz-
ger, Koblet) 15.03.40.
„Ik verdiende niet te winnen". Dit
aren de woorden van Kurt Nielsen, de
held van Wimbledon, na in de eindstrijd
van het herenenkelspel door Vic Seixas
in drie sets (97 63 64) te zijn ge
slagen.
„Ik ben zeer, zeer gelukkig", was
alles, wat Seixas na het een uur en een
kwartier durende finale gevecht kon
uitbrengen. Dus toch Seixas 3—1 fa
voriet genoteerd en niet Nielsen, van
wie velen de stille verwachting hadden
gekoesterd, dat hij Vrijdag de kroon op
het fraaie en zo enorm verrassende werk
van de afgelopen dagen zou zetten. An
derhalf uur later stond de Amerikaan
wederom op het centre court. Tezamen
met Doris Hart sloeg hij zich toen tegen
Julie Sampson en Lewis Hoad in de
finale van het gemengd dubbelspel.
Zo is de titel dus naar de 29-jarige
aanvoerder van het Amerikaanse cup
team gegaan. En, zoals Nielsen zelf on
middellijk toegaf, verdiend. Want de wa
pens, waarmee de toeschouwers ook
kon er met een aantal van 18.000 op
de tribunes rond 't centre court werke
lijk geen muis meer bij de 22-jarige
Deense technische student achtereen
volgens Mulloy, Rosewall en Drobny
hadden zien uitschakelen, bleken nu ver
dwenen. Weg waren de knalharde ser
vices en de felle aanvallen aan het net,
wég waren de controle en de vaart,
waarmee hij al zijn tegenstanders op de
kpieën had gekregen. Thans stond een
nerveuze en onzekere Nielsen op de
baan, aan wiens service nogal het een
én ander ontbrak.
De negen dubbele fouten, die hij ser
veerde, illustreren dat duidelijk. Het
.was, zoals Harry Hopman, de manager
van de Australische daviscup-ploeg het
zei: „Het ontbrak Nielsen dit keer aan
de moed om aan te vallen. Als hij de
kans had om naar het net op te lopen
om met gegarandeerd winnende slagen
punten te verzamelen, bleef hij achter
in hangen".
En tegenover deze Nielsen stond een
speler, die zo rustig zijn gang ging alsof
hij bij voorbaat reeds overtuigd van zijn
overwinning was. Seixas, op 5-jarige
leeftijd met „straat-tennis" begonnen,
hanteerde zijn service prachtig in de
eerste en tweede set won hij drie love
games op zijn service en telkens
maakte hij zijn aanvallen met fraaie
volleys af, die de vaak uit positie ge
speelde Nielsen kansloos lieten.
Seixas had een uitstekende start, stond
in de eerste set vrij snel op 20, om
daarna tot 41 uit te lopen. Maar Niel
sen wist met enkele goede lobs, die voor
de naar het net oplopende Seixas on
bereikbaar waren, en het doorbreken
van Seixas' service tot 44 terug te ko
men. Toen in de zestiende game Nielsen
een dubbele fout maakte, betekende dat
voor hem het verlies van de eerste set:
97 voor Seixas.
In de tweede set had de Amerikaan
het iets gemakkelijker. In de vierde
game beging Nielsen liefst twee double
faults, hetgeen voor Seixas een 63
winst betekende. Toen in de derde
set Nielsen op 11 zijn service verloor,
Hier ziet U de vier „keien" van
Wimbledon, die zich hebben geplaatst
in de dames- en heren-enkelspel
finale. Links staat Victor Seixas
(V. S.) en naast hem zijn tegenstan
der Kurt Nielsen, de Deen, die een
volkomen verrassing voor Wimble
don was. De damestitel is dit jaar
voor de V. S., want de beide finalis
ten, Maureen Connolly (links) en
Doris Hart, zijn twee Amerikaanse
tennissterren.
Een overgelukkige Seixas ontving uit
handen van de hertogin van Kent de
Challenge Cup.
En negentig minuten na deze glorie
volle overwinning behaalde de Ame-
kaan nog een succes. In de halve finales
van het gemengd dubbelspel baande hij
zich tezamen met Doris Hart, de fina-
liste in het damesenkelspel, een weg
naar de eindstrijd, door de als nummer
1 geplaatste Amerikaans-Australische
combinatie Julie SampsonLewis Hoad
met 63 75 de baas te blijven.
In de finale zullen Doris Hart en
Seixas Shirley Fry en de Argentijnse
kampioen Enrique Morea te bestrijden
krijgen. Laatstgenoemden zetten Pat
Warden en George Worthington met
weinig moeite aan de kant: 62 6—2.
het met hem gebeurd. Hij kreeg een Voor Doris Hart zou het een zeer drukke
inzinking, die hij niet meer te boven
kon komen. De vraag was alleen nog
maar, hoe lang het zou duren voor
Seixas als kampioen de baan zou ver
laten. Een backhand return van Nielsen,
die in het net belandde, op de service
van Seixas, toen deze op set en match-
punt stond, betekende het einde (6—4). en Julie Sampson.
Zaterdag worden. Niet alleen, dat zij in
de finale van het damesenkel- en het
gemengd dubbelspel moest aantreden,
maar bovendien moest zij een duel om
de Wimbledon-titel in het damesdubbel
spel leveren. Met Shirley Fry kwam zij
in de eindstrijd tegen Maureen Connolly
