3)e CéidóeSou/fcci/rit
■gjgl^Bsai
KeR*EN tMt/we/Vf 1
Geheime besprekingen
over Korea
Acheson over het Koreaans conflict
Plannen voor economische
wereldconferentie
Directeur: C. M. v. HAMERSVELD.
Hoofdredacteur: L. C. J. ROOZEN.
KATHOLIEK DAGBLAD VOOR LEIDEN EN OMSTREKEN
Papengracht 32, Tel. 20015, Adm. en Adv. 20826, Abonn. 20935, Giro 103003. Abonnementsprijs f 0.47 p. w., 2.p. mnd., f 6.p. kwart. Franco p
ZATERDAG 25 OCTOBER 1952
44ste JAARGANG No. 12724
HCLPrDE BISSCHOP J
.80. - Advert.: 15 ct. p. mm. Telefoontjes f 1.50
Pilatus had 't hij het
rechte eind
HET koningschap van onze Heer is
een koningschap, waar de
een om lachen en de ander om huilen
moet. Toen Hij het voor het eerst
proclameerde was er overvloedige re
den voor beide gemoedsaandoeningen
en zo is 't gebleven tot de huidige
dag. Er gaat een goddelijke ironie
schuil in het opschrift, dat boven het
hoofd van de gekruisigde Jezus werd
vastgespijkerd, waarbij Hem door een
vreemdeling een koningschap werd
verleend, dat Hij zelf ontweken had
en door de opstandige onderdanen
heftig werd ontkend. Toen de aarts
engel verscheen aan de koninklijke
moeder in haar zeer onkoninklijk
huisje van leem en tichels, had deze
godsgezant plechtig verklaard, dat
haar Zoon, de Zoon des Allerhoog-
sten, de troon van Zijn vader David
zou worden gegeven: „Hij zal koning
zijn over het huis van Israël in
eeuwigheid en aan Zijn koningschap
zal geen einde komen". Maar toen
het kind een marn geworden was en
bemerkte, dat de Joden hem koning
wilden maken, trok hij zich terug in
de bergen. Weigerde Jezus de troon
van Israël te bestijgen, welke door de
godsgezant was beloofd? Had de Ro
meinse diplomaat .Pilatus het bij het
verkeerde eind, toen hij zich met de
pathetische vraag tot het Joodse volk
richtte: „Zal ik dan uw koning krui
sigen?" En was het antwoord, dat de
joelende Joden op die vraag gaven:
„Wij hebben geen andere koning dan
de keizer!" was die afwijzing in
elk opzicht fout?
HET antwoord op deze drie vragen
is een drievoudig neen. Maar om
dat te begrijpen, dienen we de bood
schap van de aartsengel met wat
meer aandacht te overwegen. Jezus'
koningschap zou eeuwig en eindeloos
zijn en uit deze aankondiging blijkt
meteen, dat het koningschap van Je
zus geen gewoon 1 jningschap inhield,
maar een geestelijke heerschappij.
Hij zelf heeft dit in het verhoor voor
Pilatus beklemtoond: „Koning ben
Ik" maar: „Mijn koninkrijk is niet
van deze wereld". Een tijdelijk ko
ningschap heeft Jezus ndet gewild,
omdat Hij voor een eeuwig koning
schap was geboren. Dit tijdelijk ko
ningschap had het Joodse volk wèl
gewild, maar toen het dat niet kreeg,
heeft het zijn eeuwige Koning met
smaad overladen. ,Hij heeft zich uit
gegeven voor Zoon van God en daar
om moet hij sterven". Pilatus had het
zeker niet bij het verkeerde, maar bij
het zeer goede eind, toen hij zich offi
cieel op zijn rechterstoel neerzette en
met profetische helderheid verklaar
de: „Zie uw Koning", ofschoon hij
wist, dat Jezus' rijk ndet van deze we
reld was.
Jezus had voor de vertegenwoordi
ger van het staatsgezag Zichzelf tot
koning geproclameerd: „Koning ben
Ik" en de vertegenwoordiger van het
staatsgezag bevestigde die proclama
tie door Hem ten aanschouwen van
de Joden tot koning uit te roepen.
Men mag het in de man misprijzen,
dat hij zijn leven of zijn carrière niet
geofferd heeft voor het leven van
onschuldige, merkwaardig is toch de
hardnekkigheid, waarmede Pilatus
het eeuwig koningschap van Jezus
heeft verkondigd en zeer bits weiger
de de tekst op de plank, waarin dat
gestorven koningschap werd beves
tigd, te veranderen.
DIT koningschap van onze Heer was
belachelijk in het oog van de
hoogmoedige „wereld", die in deze
scherts-koning, gekroond met door
nen, omhangen met het purper van
zijn bloed, geslagen met zijn eigen
koningsscepter, een stok, den nede-
rigen God niet heeft vermogen te
zien. De wereld vindt dit nog be
lachelijk, omdat ook zij in haar hoog
moed het niet vermag te zien. Wat
daar zat, gemarteld en bespogen, was
de Zoom van David, die aanstalten
maakte de troon to bestijgen van zijn
uiterste vermorzeling. „God de Heer
zal Hem de troon van zijn vader
David geven en aan zijn heerschap
pij zal geen einde komen". Deze ko
ninklijke troon was het kruis, waar
aan Hij stervend zijn eeuwig konink
rijk heeft gesticht. Dit koninkrijk
van de allernederigste Koning is het
koninkrijk van de nederigen, van
hen, die zo onbevangen-nederig zijn
als kinderen. Anderen, ook al zijn ze
Christen, zullen er niet kunnen bin
nen gaan. Want cr is niets wat de
Koning van dit koninkrijk zo zeer
mishaagt dan de hoogmoed. Ge kunt
Hem dat niet kwalijk nemen, als ge
Zijne Koninklijke en Goddelijke Ma-'
jesteit, op wiens wenk het heelal ver
schijnt en verdwijnt, daar ziet zitten,
voorovergebogen, siepelend van
bloed, wachtend op zijn troonsbestij
ging. „Ziet uw Koning", zei Pilatus,
wijzend op dit verminkte en getrapte
wezen. Pilatus had het bij het rechte
eind: Wat daar zat, Wat daar hing
was de Koning der aarde, de onein-
dig-heilige God in de gestalte van
een mens, neergedaald uit het licht
om de erfzonde vam het menselijk ge
slacht, de hoogmoed, te beschamen
en de nederigheid te verheffen. Want
zalig zullen zijn de armen van geest.
Hun behoort het Koninkrijk, gere
geerd door Zijne Allernederigste Ma
jesteit. Zonder vernedering geen ver
doffing. Dat is de Weg, die de Waar-
"id ons wijst om het Leven in te
OM DE IMPASSE TE DOORBREKEN
„Tussen verschillende UNO-delegaties worden thans geheime besprekingen
gevoerd met het doel, de impasse op Korea te doorbreken", aldus verklaarde
gisteren de leidster van de Indiase delegatie, Vijaya Lakshmi Pandit (zuster
van India's premier), op een lunch van correspondenten bij de UNO. Bij
zonderheden wilde zij niet geven. „Alle onderhandelingen, die aan een be
langrijk besluit vooraf gaan, moeten onvermijdelijk in het geheim gehou
den worden", zei ze nog. Maar wel onthulde zij, dat zij met de Russischi
gedelegeerde Wysjinsky gesproken had en voornemens was, Zaterdag op
nieuw met hem te confereren.
ken van een bestand op Korea door
vooraanstaande diplomaten in con
tact te doen treden met de commu
nisten in Peking". Een ander bericht
sprak zelfs van Amerikaanse èn
Britse functionarissen, die India iets
dergelijks hadden voorgesteld
maar Britse UNO-kringen verzeker
den, dat Engelapd althans geen stap
pen in zake Korea bij Peking had
gedaan, „al is er natuurlijk wel
voortdurend contact".
Mevrouw Pandit wilde echter over
de houding van India niet meer zeg
gen dan dat India betrokken was in
besprekingen met „een groot aantal
delegaties" ten einde „een aanvaard
bare oplossing te verkrijgen".
AMERIKA WIL EERVOL
BESTAND.
Ook Amerika's minister van Bui
tenlandse Zaken, Acheson, gaf in zijn
rede in de politieke commissie te
verstaan, dat er achter de schermen
iets gaande is.
„Deze Assemblée móét weten, of
de agressor werkelijk een wapenstil
stand wenst. Als er een bestand, een
eervol bestand krachtens de begin
selen van het TJNO-Handvest wordt
verlangd, dan zal mijn regeling
en ik ben er zeker van: ook de mees
te andere regeringen voortgaan
met haar pogingen om dit te berei
ken. Maar als dit niet het geval is,
dan zullen wij onze positie opnieuw
onder ogen moeten zien èn onze
mogelijkheden om het verzet verder
te voeren".
En ten slotte gaf ook de „Stem van
Amerika" een uitzending, waarin ge
zegd werd, dat wanneer Wysjinsky's
speech in de Assemblée een com
promis in de Koreaanse impasse op
het oog heeft, hij „geen deur in het
UNO-hoofdkwartier op Korea voor
dit „idee gesloten zal vinden".
Volgens deze uitzending had de
rede van Wysjinsky (vorige week
Zaterdag) de gedachte doen postvat
ten, dat de communistische voorstel
len voor de uitwisseling van krijgs
gevangenen „het zaad van een com
promis zouden kunnen bevatten".
De meeste aandacht concentreert
zich intussen op India. In de loop
van de dag publiceerden enige New
Yorkse bladen het bericht, dat de
Amerikaanse regering India ver
zocht had, te helpen „bij het berei-
Lege stoelen spraken
duidelijke taal
In de vergaderzaal van de As
semblée is gisteren UNO-Dag de
zevende verjaardag van de Verenigde
Naties gevierd met een korte
plechtigheid, gevolgd door enige
ogenblikken stilte ter herdenking
van hen, die gevallen zijn bij het
hoog houden van de beginselen der
VN. Doch terwij' d# publieke tribu
ne overvol was, bleven de zetels van
de communistische delegaties leeg....
Mevrouw Eleanor Roosevelt las de
inleiding tot het Handvest voor tij
dens de plechtigheid, die tien minu
ten in beslag nam.
Ook elders ter wereld hebben
staatslieden hun hulde betuigd voor
het werk, dat de organisatie in de
zeven jaar van haar bestaan heeft
verricht. En in c1 steden en dorpen
van tal van landei waren de openbare
gebouwen getooid met de UNO-vlag,
Trygve Lie, sec-etaris-generaal van
de UNO, zag op bijna elk terrein een
goed begin en enige vooruitgang.
Op Korea werd in het stadion van
Poesan een kleurige plechtigheid ge
houden.
Uit de verklaringen, die de Britse premier aflegde over de Britse atoom-
proef, is gebleken, dat de proef geslaagd mag worden geacht. De atoombom,
werd in een natuurlijk haventje van de Monte Bello-eilanden tot ontploffing
gebracht, en werd geplaatst op een fregat van 1450 ton. Het was de bedoe
ling na te gaan hoe de explosie in een haven zou verlopen. Na de ontplof
fing ontwikkelde zich een temperatuur van 500.000 graden Celsius, die het
fregat verpulverde. De ontploffing van het Britse atoomwapen heeft Enge
land 1 milliard gulden gekost. Na de ontploffing steeg de daardoor ontstane
explosiewolk snel tot een hoogte van pl.m. 3.5 km.; de omvang bedroeg
ongeveer 1.5 km.
Beroep op China
De Amerikaanse minister van bui
tenlandse zaken, Acheson, heeft Vrij
dag, als spreker in een debat in de
politieke commissie der Verenigde
Naties, een volledig overzicht gege
ven van de Koreaanse oorlog en de
wapenstilstandsbesprekingen te Pan-
moendjon. Hij sprak ter ondersteu
ning van een mede door de Britse
delegatie gesteund voorstel, neerge
legd in een resolutie der Algemene
Vergadering, inhoudend dat de As
semblee een beroep zal doen op de
Chinese communistische regering om
een wapenstilstand te sluiten op de
door de Verenigde Naties aangebo
den voorwaarden.
„De geschiedenis van Korea", al-'
dus Acheson, „is in December 1943
te Cairo begonnen. Op dat tijdstip
zijn vertegenwoordigers van China,
de Verenigde Staten en Groot-Brit-
tannië overeengekomen, dat Korea
t.z.t. vrij en onafhankelijk zou wor
den. De belofte van Cairo werd door
dezelfde drie mogendheden op de
conferentie van Potsdam, in Juli
1945, herhaald.
Toen de Sovjet-Unie deel ging ne
men aan de oorlog tegen Japan, had
zij zich eens verklaard met de voor
waarden van de overeenkomst van
Potsdam. Zij had er in toegestemd,
dat een voorlopige democratische re
gering voor geheel Korea zou wor
den gevormd, dit met het oog op het
tot stand brengen van de Koreaanse
onafhankelijkheid.
De Óhinese, Britse, Amerikaanse
en Sovjet-Russische regeringen had
den dus het beginsel aanvaard, dat
Korea een vérenigde en vrije staat
zou-zijn".
„Het is niet zo", vervolgde de
Amerikaanse minister van buiten
landse zaken, ,dat het ingrijpen der
Chinese communisten alles heeft
veranderd. De uitwerking er van was
slechts deze, dat de gepleegde zware
misdaad een ingewikkelder vorm
kreeg".
Volgens Acheson was de Sovjet-
Unie in Juni 1945, twee maanden
vóór het eind van de oorlog in het
Verre Oosten, begonnen met de vor
ming van een sterk Noord-Koreaans
leger, zodat toen in Juli 1950 de oor
log in Korea uitbrak de Noord-Ko-
reanen een groot leger hadden, „door
de Sovjet-Unie opgebouwd, opgeleid,
zeer goed uitgerust en tactisch en
strategisch voorgelicht".
Uit documenten, die door de strijd
krachten van de V. N. waren buit
gemaakt was gebleken, dat er een
volledig plan bestond voor de in
vasie van Zuid-Korea, aldus Ache
son.
Met betrekking tot de kwestie van
de krijgsgevangenen het voor
naamste struikelblok in de wapen
stilstandsonderhandelingen zeide
Acheson, dat het opperbevel der V.
N. de opvatting huldigt, dat alle ge
vangenen slechts vrijwillig kunnen
worden gerepatrieerd.
Na zijn rede diende Acheson de
resolutie in, die een beroep doet op
de communisten om het conflict in
Korea tot .een oplossing te brengen.
Nadat Engeland zich Donderdag
reeds voor de resolutie had uitge
sproken hebben Vrijdag nog 19 lan
den zich er achter geschaard n.l.
Australië, België, Canada, Colum
bia, Denemarken, Ethiopië, Frank
rijk, Griekenland, Honduras, IJs
land, Luxemburg, Nederland, Nica
ragua, Nieuw-Zecland, Noorwegen,
de Philippijnen, Siam, Turkije en
DE „KRAKATAU" WEER RUSTIG.
Volgens de laatste berichten van
de expeditie naa. de „Krakatau" is
de vulkaan weer rustig. De vulkano-
logische dierst te Bandung heeft
medegedeeld, dat niet meer behoeft
te worden gevreesd, dat het tot een
uitbarsting zal komen. De Indonesi
sche luchtmacht heeft een vliegtuig
beschikbaar gesteld, waarmede door
de vulkanologiscne dienst inspectie-
vluchten boven de vulkaan worden
gemaakt. De expeditie, die op een
schip in de nabijheid van de vulkaan
is gestationneerd, zet het onderzoek
eveneens voort.
Zij lopen liever
Honderden inheemsen in het Zuid-
Afrikaanse stadje New Brighton (be
rucht door de bloedige relletjes van
de vorige week) lopen liever naar
hun werk, dan dat zij van treinen en
bussen gebruik maken. Zij doen dit
op instignatie van het Afrikaanse
Nationale Coigres, dat een boycot
van deze vervoermiddelen heeft uit
geroepen, totdat de gewapende po
litie, die op de perrons en bij de bus
halten is geplaatst, wordt verwij
derd.
Samenwerking tussen dollars en pond
De conferentie van de acht ministers-presidenten van de landen van het
Britse Gemenebest, welke op 27 November in Landen zal beginnen en tien
dagen zal duren, zal de belangrijkste worden na de conferentie van Ottawa
in 1932. Londen hoopt zelfs, dat het een inleiding wordt voor een economi
sche wereldconferentie. Behalve de onderlingen verhouding tussen de lan
den van het Gemenebest zal in November ook de economische band met
andere delen van de wereld worden besproken. In de zomer van 1953 zou
dan een nieuwe conferentie van de premiers van het Britse Gemenebest
worden gehouden en in het najaar van 1953 zal, zo hoopt men in Londen,
een wereldconferentie volgen, die een nieuw programma moet ontwerpen
voor de economische samenwerking tussen de dollar- en de sterling-gebie-
den. Het doel is grotere wereldhandel; geen hulpverlening.
She dag dei Vetenigde ACatieó te (Zmaietdatn
Vrijdag werd op het Frederiksplein te Amsterdam de Dag der Verenigde Naties gevierd, waartoe op het plein
een bijeenkomst werd belegd, waar het woord werd gevoerd door Burgemeester d'Ailly, burgemeester van
Amsterdam, en door de heer Serrarens, lid van de Tweede Kamer. De muziekkapel van de Amsterdamse politie
luisterde de plechtigheid op. Een overzicht van het plein, tijdens de bijeenkomst; de Vlag der Verenigde
Naties (midden) wordt gehesen. Rondom ziet U de vlaggen van alle landep, die bij de V. N. zijn aangesloten.
De acht ministers zullen in No
vember de eerste opzet maken en
deze voorleggen aan de landen, die
lid zijn van de O. E. E. S., de Orga
nisatie voor Europese Economische
Samenwerking. Gaat Europa met de
plannen accoord, dan zullen zij wor
den voorgelegd aan Canada en aan
de nieuwe Amerikaanse 'regering,
waardoor de twee machtigste dollar-
landen voor de plannen moeten wor
den geïnteresseerd.
De wereldconferentie, welke dan
met aller instemming in het najaar
van 1953 zal volgen, zal veel weg
hebben van de conferentie van Breb
ton Woods in 1944, welke het inter
nationale Monetaire Fonds en de
Wereldbank heeft opgeleverd. De
omstandigheden, waarin deze instel
lingen zijn gesticht, zijn volkomen
veranderd en de bestaande omstan
digheden vragen een wijziging van
de bestaande regelingen.
Het grootste probleem van de con
ferentie zal zijn, dat het Europese
dollartekort moet verdwijnen. De
Europese landen moeten zichzelf be
druipen. Dat is echter een onmoge
lijkheid, als de afzetmarkten kleiner
worden en een scherpe concurrentie
tussen de verschillende landen gaat
optreden.
Het dubbele doel van de conferen
tie is een einde te maken aan de cri
sis, waarvoor het Britse Gemenebest
dreigt te worden geplaatst, en een
oplossing te krijgen voor de moei
lijkheden, waardoor Europa na de
laatste wereldoorlog wordt geplaagd.
In ruil voor de medewerking van
Amerika zal Engeland bereid zijn
het pond sterling gedeeltelijk vrij in-
wsiselbaar te maken.
Bloed aan de Evenaar
DE GEEST VAN HET VERZET
spookt door geheel Afrika. 'Het
is dezelfde geest, die opgestaan is in
Azië en de inheemse bevolking heeft
aangegrepen zich te verzetten tegen
de overheersing van de blanken. In
Azië heeft deze geest met succes ge
werkt, zodat er nog slechts enkele
regionen zijn, waar het bewind der
Europeanen zich met de moed de»*
wanhoop weet staande te houden.
Hoelang nog zal de bezetting der
Fransen het uithouden in Indo-Chi-
na? Hoe lang nog zal Malakka En
gels bezit zijn? En Nieuw Guinea?
De wind heeft het gerucht van het
verzet overgewaaid over de Indische
Oceaan naar Afrika en thans
0 waart het rond van de Kaap
tot aan Marokko, langs de Nijl
en in de oerwouden van Kenya. In
de woestijnen van Marokko en Tunis
smeult de fakkel van 't nationalisme
en bedreigt het bestuur der Fransen;
in Egypte is het onbehagen tegen de
Engelse voogdij reeds lang aan de
gang; de Soedan heeft juist dezer
dagen een beperkt zelfbestuur ge
kregen. In Zuid-Afrika komt de on
gehoorzaamheidscampagne der kleur
lingen tegen Malan's apa.-theids-
wetten tenslotte op hetzelfde neer,
want de drang naar vrijheid en
onafhankelijkheid uit zich telkens
op andere wijze en met andere
middelen al naar gelang de volks
aard en de situatie ter plaatse. Maar
de meest lugubere vorm neemt de
bevrijdingskoorts aan in de omge
ving van Nairobi in Midden-Afrika,
waar de geheime organisatie van de
Mau Mau een terreur van moord cn
roof uitoefent tegen de blanke sett
lers. Aanvankelijk leek het iets op
een film-scenario met veel getam-
tam in de mysterieuse donkerte van
somber Afrika: een film om gezel
lig bij te griezelen. Er komen gehei
me bijeenkomsten aan te pas, sinis
tere eed-formules, sluipmoorden cn
staaltjes van gruwelijke wreedheid.
Maar langzamerhand werd het dui
delijk, naarmate er meer berichten
werden losgelaten, dat hier meer in
het spel was dan uitsluitend wat pri
mitief romantisch gedoe van fana
tieke negers, hoe gevaarlijk zoiets
overigens ook kan zijn. Deze bewe
ging is teveel verbreid en er zijn
aanwijzingen, dat zij niet op één lijn
gesteld kan worden met andere ge
heime genootschappen in Ccntraal-
Afrika zoals de Lecuwmannen en de
Panterklauwen of hoe zij no£ meer
mogen heten. De Mau Mau is veel
gevaarlijker, omdat zij zich recht
streeks richt tegen de blanken cn
met zoveel succes, dat dezen inder
daad het ergste vrezen.
rVAT DE ENGELSE REGERING
de ernst van de toestand wel
degelijk beseft, blijkt uit de troepen
sterkte, welke zij naar Kenya heeft
gestuurd. Direct bij aankomst werd
de noodtoestand afgekondigd om aan
de militaire autoriteiten de vrije
hand te geven. Deze hebben daar
van ook meteen gebruik gemaakt en
zij hebben op grote schaal razzia's
gehouden en arrestaties verricht;
zelfs zijn er al enige doodvonnissen
gevallen.
Bewegingen met een grote diep
gang hebben ook een diepere oor
zaak voor hun ontstaan en voortbe
staan en deze oorzaak moet hier ge
zocht worden in de ontevredenheid
over de slechte toestanden. Daarom
heeft de Britse minister van kolo
niën Lyttelton zijn voornemen aan
gekondigd om zelf in Kenya de ur
gente en ernstige economische en
sociale problemen te gaan bestude
ren. Hij zal niet alleen gaan, doch
een speciale commissie meenemen,
die een diepgaand onderzoek zal
instellen. Als het kalf verdronken
is dempt men de put; ook hier is
het de vraag of de geest van het
verzet al niet te sterk is geworden
om nog onderdrukt te worden.
Het spreekt haast vanzelf, dat de
beweging niet aan de aandacht van
Moskou is ontsnapt; daar blaast men
het vuurtje nog wat aan en vindt
men het prachtig dat de onderdrukte
slaven opstaan tegen hun uitbuiters
en tyrannen. In dit verband is het
wel merkwaardig, dat de militaire
leiding in Kenya ervan overtuigd is,
dat de „brains" (hersenen) van de
Mau Mau niet in Kenya zelf te vin
den zijn, maar dat de organisatie
van buiten af wordt geleid en opge
stookt. Wij willen niet zover gaan
met te beweren, dat de leiding van
de Mau Mau in Moskou zetelt, maar
zeker is wel, dat deze en elke an
dere beweging, die de bestaande or
de in Afrika aan het wankelen
brengt, kan rekenen op de daadwer
kelijke steun en de aanmoediging
van het Kremlin. In elk geval heeft
de Mau Mau op spectaculaire wijze
de aandacht gevestigd op het grote
probleem van Afrika: de samen wo-
ring van'millioenen arme inheemsen
met een handjevol overheersende
blanken.
Zal het ooit zover komen dat een
zwarte vloedgolf het Europese ele
ment overspoelt en wegvaagt, zoals
dat gebeurd is in China? Zal ook
daar ae Westerse beschaving na ver
loop van tijd ten onder moeten gaan
en de cultuur van het oerwoud weer
heersen over het zwarte werelddeel?
Het perspectief is niet hoopvol.
Jiavteitje
God is de vijand van het gesust
geweten.
