De openingsplechtigheden te Helsinki
IN DRUILERIGE REGEN VOND HET DEFILE PLAATS
Verrassende zege van Ned.
hockey-elftal tegen Pakistan
3telemaat uit Helsinki
„Vredesengel" verstoorde
ceremonie
MAANDAG 21 JULI 1952
DE LE1DSE COURANT
TWEEDE BLAD - PAGINA 1
Met de Nederlandse Driekleur voorop marcheert de Nationale ploeg deelnemers aan de Olympische Spelen
1952 langs de Presidentsloge in het Olympisch Stadion te Helsinki tijdens de grote parade van de deelnemers
bij de openingsplechtigheid.
Al vroeg in de morgen was het rondom het olympisch stadion een gezellige
drukte. Niet alleen kwamen toen al de gelukkige bezitters van een toe
gangsbewijs voor de openingsplechtigheid, maai' ook vele toeschouv/ers
drentelden rond om een glimp op te vangen van de officiële personen, die
arriveerden. Alle toegangswegen waren hermetisch afgesloten door touwen
of vele militairen, die onverbiddelijk waren en onbevoegden geen toegang
verleenden. Een kilometer van het grote stadion af ligt het oude, kleine
Nurmistadion, waar ook veel belangstelling was Immers daar werden alle
deelnemers van het défilé opgesteld.
gestoelte voor de eretribune. De
heer Erik von Frenckell, zich ach
tereenvolgens van de Franse, de En
gelse, de Finse en de Zweedse taal
bedienend, hield de protocolaire be
groetingsrede aan het slot waarvan
hij de Finse president uitnodigde de
Spelen geopend te verklaren.
Paasikivi sprak in een ademloze
stilte de korte, klassieke openings
formule uit: Ik verklaar de Olympi-
Reeds om half twaalf kwamen de
eerste groepen in bussen aan. Het
was wel heel jammer, dat net een
zware onweersbui viel, het veld in
een modderpoel veranderde en vele
deelnemers doorweekte. Verscheide-
nen zochten nog een schuilplaats op
de betrekkelijk kleine tribune, maar
de Finse jongens, die in grijze broek
en wit sporthemdje stonden opgesteld
met de borden, waarop de naam van
het land was vermeld, moesten de
neergutsende regen trotseren.
Toen iets later de regen afnam,
stelden de groepen, en ook de Neder
landse groep, de meisjes fleurig in
grijze rok, wit blousje, blauwe bla
zer en coquet oranje mutsje met
pompoen achter op het hoofd en de
heren in grijze broek, blauwe blazer
en witte sportpet, zich achter deze
jongens op. Zij telde geen uitvallers
door het weer. „Ach, het is jammer",
zei de heer K. J. J. Lotsy, „maar zo'n
regen zijn we in Nederland ook wel
gewend".
Tegen kwart voor een zette de
stoet zich in beweging. Sommige
groepen met regenjas aan, die dan
even voor het stadion wel zou worden
uitgedaan. Klokke één uur waren de
Nederlanders aan de beurt, nadat een
kleurige groep van Guatamala hen
vooraf was gegaan. De vertegenwoor
digers van dat land bestond uit een
groot aantal athleten. Allen droegen
jasjes met mooie rode motieven, ty
pische stof uit hun geboorteland. De
Nederlanders maakten een keurige
indruk en marcheerden twee aan
twee vlot af, gevolgd door de kleine
vertegenwoordiging van drie man
plus vlaggendrager van Hong Kong.
Deze liepen achter elkaar met
ruim een meter tussenruimte om
tenminste nog enige indruk te ma
ken. Langs een heuvelachtig, slin
gerend pad begaf de stoet zich naar
een juichend stadion. Langs de route
salueerden achtereenvolgens alle
Finse soldaten stram voor iedere vlag,
die voorbijkwam. Ondanks de motre
gen hield het publiek, op en langs de
rotsachtige heuvels, die de weg flan
keerden, er het enthousiasme in. Tel
kens klaterde applaus op, maar vele
ogen zochten tevergeefs naar Neder
lands eerste athlete, Fanny Blankers
—Koen. De leiding had het beter ge
acht geen risico te nemen, zodat
Fanny op de tribune in het stadion
de intocht van haar landgenoten af
wachtte.
Even voordat onze langenoten door
de poort zouden gaan, werd een pet
recht getrokken, een krul opgedoft
en even „links, rechts" ingezet. Toen
begon ook voor hen eerste officiële
optreden op de vijftiende Olympische
Spelen.
PAAVO NURM* DROEG DE
FAKKEL.
Het was niet de skiloper Hasu, die
als laatste de fakkel met het Olym
pisch vuur het stadion binnendroeg,
maar de beroemde athleet Paavi Nur-
mi, die onder groot gejuich de poort
uitkwam met e brandende fakkel in
de hand. Tot op het laatste ogenblik
hadden de organisatoren deze verras
sing geheim gehouden, hoewel insi
ders hadden gemeend, dat men daar
voor definitief had aangewezen de
skiloper Hasu.
Nadat Paavo Nurmi het Olympisch
vuur had aangestoken met zijn bran
dende fakkei, het vuur, dat tot de
sluitingsdag zal blijven branden, was
het Hannes Kolehmainen, de voor
ganger van Paavo Nurmi, de man die
voor de eerste maal vele jaren gele
den de naam Finland op de sportvel
den van de gehele wereld had bekend
gemaakt, die het vuur mocht ont
steken in de schaal, welke op de Ma
rathonstoren v/as bevestigd.
BEGROETINGSRLDE ERIK VON
FRENCKELL.
Na het défilé en dt opstelling der
ploegen schaarden de leden van het
I.O.C. en van het organisatiecomité
zich in een halve cirkel om het spreek
pische vlag aan de hoge mast, de
Olympische fanfare schalde door het
stadion, zwermen postduiven werden
losgelaten en wiekten rond in cirkels
voor ze hun richting kozen en een
batterij geschut loste 21 saluutscho
ten. En toen snelde de laatste van de
estafette-lopers, de skiloper Haikki
Hasp, die voor de overbrenging van
het vuur uit Olympia, dat in Noord-
Finland verenigd was met de door de
middernachtzon ontstoken fakkel uit
Lapland, door de Marathonpoort het
stadion binnen en werd het vuur op
de schaal aan de zuidelijke zijde van
het middenterrein gebracht.
Het protocol voorziet in een gods
dienstige plechtigheid die echter niet
dwingend is voorgeschreven. Bij deze
Spelen werd ze wel gehouden, en
terwijl de vlaggendragers zich in een
sche Spelen van Helsinki ter viering 1 halve cirkel voor het spreekgestoelte
van de vijftiende Olympiade van de opstelden sprak aartsbisschop Salo-
moderne tijd voor geopend. I mjes een gebed in de Latijnse taal
Langzaam rees de witzijden Olym-1 uit.
terlandwedstrijden hier en daar als
„te oud" en „over hoogtepunt heen"
werd beschouwd, nog kan spelen.
Nu klopten de combinaties vaak
als een bus, nu haalden en stopten
van Heel en Wery ineens de hardste
en scherpste passes en vooral ook in
het binnentrio werd vaak blinde
lings samengespeeld, zoals alleen
spelers van het zuiverste ras en met
een fijn afgesteld positiegevoel dat
kunnen.
Het begon goed.
Het begon al in een zeer hoog i
tempo. Nederland zette een offen
sief in zo vol vuur en dwingend, dat
de Pakistanspelers even verschrikt
terugdeinsden en men zich op de
tribune ging afvragen of de Oranje
hemden dit wel zouden kunnen vol
houden. Nederland hield het vol met
de sterk stuwende middenlinie on
middellijk achter de voorhoede werd
de bal steeds opnieuw in de cirkel
van de groenwitten gebracht en in
de eerste tien minuten kwamen de
Aziaten niet verder dan tot een
strafcorner, die wegens sticks werd
afgefloten. Even kwam Pakistan
toen los. Door hetverre opdringen
van de Nederlandse halflijn kwam
er in het middenveld ruimte voor de
tegenstanders om enkele aanvallen
op* te zetten, maar Loggere en An-
cion kwamen de verdediging onmid
dellijk versterken en bovendien wa
rén Drijver en zijn partner Derckx
zo op dreef, dat Nederland het ini
tiatief weer spoedig kon overnemen.
En onze landgenoten deden dat op
een wijze, die aan duidelijkheid niets
Het'Nederlandse hockey-elftal heeft de halve finale tegen Pakistan met 10
gewonnen. Het Nederlands elftal is hiermede in de finale gekomen van het
Olympisch Hockey Tournooi, welke Donderdag 24 Jüli tegèn India v/ordt
gespeeld. Dit wil dus zeggen, dat Nederland reeds zeker is van het behalen
van tenminste de zilveren medaille. India won in de andere halve finale
Piet 31 van Groot^Brittannië, welke stand reeds bij fust was bereikt.
Veel publiek was er niet in het
wielerstadion toen de halve finales
een aanvang namen. En eigenlijk
was dat ook geen wonder, want in
het olympisch stadion waren dezelf
de middag de athletiekwedstrijden
begonnen en juist in het uur, waar
in de hockeywedstrijden begonnen,
liepen Zatopek en zijn belagers de
10.000 meter. Wie weet, wat een der
gelijk evenement voor de athletiek-
minnende Finnen betekent, begrijpt,
dat alleen de pure hockey-liefheb-
bers (en dat zijn er in Finland nog
maar heel weinig) naar het hockey
veld waren gekomen, al speelden
daar dan ook de vier beste ploegen
van de wereld.
Maar dat het hockey in Nederland
zeer grote belangstelling geniet,
werd wel heel duidelijk gedemon
streerd door de Nederlandse kolonie
in de Finse hoofdstad. De roeiers, de
voetballers, de volledige dames gym-
nastiekploeg met hun oranje muts
jes en talrijke Nederlandse officials
waren gezellig bijeengekropen op de
tribune en wanneer het Nederlands
elftal ten aanval trok, was het „hup
Holland" en het „H-o-l-l-a-n-d" niet
van de lucht, terwijl ook het lied van
de Nederlandse leeuw, die niet in goed dit elftal, dat na de laatste in-
Of het door deze prettige sfeer
rond het veld kwam of dat onze
hockey-spelers waren geschrokken
van het magere resultaat, dat tegen
Duitsland werd behaald, weten wij
niet, maar een feit was het, dat hier
al was het elftal ongewijzigd ge
laten een volkomen ander Neder
lands elftal in het veld stond dan
enkele dagen geleden tegen de Duit
sers. Van doelman tot linksbuiten en
van de eerste tot de laatste minuut
heeft deze ploeg geyochten voor el
ke duimbreed grond en voor elke
bal hoe onbereikbaar deze ook leek.
Een zeer groot verschil met het
geen tegen Duitsland was gepres
teerd, was het spel van- de Neder
landse voorhoede, waarin Kruize en
Esser, hun goede vorm bevestigden,
maar waarin én Boerstra én van
Heel én linksbuiten Wery gedurende
het spel in hun allerbeste vorm
groeiden. Natuurlijk waren diezelfde
capaciteiten ook Vrijdag aanwezig
geweest, maar pas nu, nu het gehele
elftal mentaal zo sterk was en de
spelers elkaar naar het hoogste peil
optrokken, kwam naar voren hoe
Nederland slaagde er in een 10 overwinning te behalen en verwierf zich
?o een plaats in de finale. In ieder geval kunnen wij zeker zijn van ten-»
minste een zilveren medaille. Een kans! Onze landgenoot Esser is door de
Pakistaanse verdediging heengedrongen en is doelman Quiz gepasseerd;
hij schoot echter naast.
te wensen liet. In de dertiende mi
nuut, juist toen Drijver een aanval
van Pakistan had afgestopt, ging de
bal met een lange klap naar de vleu
gel, naar van Heel, die de bal vlak
bij de achterlijn te pakken kreeg
met linkshalf Habib Ali op zijn hie
len.
Een harde voorzet, iets naar ach
teren gericht, werd door Kruize fi
naal gemist, maar Wery stond pre
cies in de ballijn en met doelman
Qazi, die op Kruize was afgestormd,
(Van onze ondeskundige
medewerker).
Daar we uit hoofde van onze
fuctie niet daar kunnen komen,
waar de doorsnee Helsinki-be-
zoeker zijn vertier zoekt, komen
we altijd op plaatsen terecht,
waar we feitelijk niets te ma
ken hebben.
Zo belandden we vandaag in
het verzamelkamp van de deel
nemers uit de Oost-Europese
staten, die liever apart bijelkaar
wilden wonen, omdat dat veel
gezelliger is.
Knusjes met een slinger van
prikkeldraad-onder-stroom lag
het dorpje zich te koesteren in
de Olympische zon en omdat we
konden aantoneh, dat we abso
luut ondeskundig waren, kregen
we van de twee mannetjesput
ters, die aan de ingang stonden,
toestemming om naar binnen te
gaan.
Als een zorgzame moeder ligt
in het midden van het dorp de
Russische afdeling, waar juist,
toen v/ij er aankwamen, mentale
training gehouden werd, naar
aanleiding van het bericht, dat
Nederland het Duitse hockey
team verslagen had.
Een meneer met een platte pet
zei hierover enkele behartigings-
waardige woordjes tegen het
Russische waterpoloteam. dat
door het lot aangewezen is. om
tegen de Nederlandse ploeg ten
strijde te trekken
Weten jullie," zo informeer
de die meneer, na een inleidend
praatje, „dat Stalin al waterpo-
lode, toen de rest van de wereld
nog niet eens wist dat een wa-
terpolobal rond is, omdat de Rus
Columbinksky nog niet met het
ei op tafel getikt had?"
Als een man gaven de Russi
sche waterpoloërs te kennen, dat
zij met dit feit op de hoogte
waren.
„Weten jullie," vervolgde de
meneer, „dat de Nederlandse
waterpoloërs helemaal niet ge
traind zijn, omdat dat land door
Amerika zo onbeschaafd wordt
gehouden, dat ze daar niet eens
weten, wat water is en ze de
spelregels van het waterpolo al
leen maar kennen, door te kijken
naar de Russische televisie?"
Nu, daar stonden we écht van
te kijken, maar daar de gehele
ploeg weer als één man verklaar
de. dat dit haar bekend was, be
gonnen we er werkelijk aan te
twijfelen, of we wel ooit water
gezien hadden.
„Weten jullie", vroeg de me
neer ten slotte met een kleine
stemverheffing, die de tent deed
schudden, alsof er een wervel
windje passeerde, „wat Stalin
zou doen, als hij tegen de Neder
landers zou moeten waterpo
loën?"
Toen de club te kennen gaf,
dat ze er volkomen mee op de
hoogte was, wat Stalin in een
dergelijk geval zou doen, werd
de mentale training gesloten.
Met een bezwaard hart en
minderwaardigheidscomplex zijn
we weggeslopen, nadat we eerst
nog een beetje moeite hadden
bij de uitgang omdat men daar
dacht, dat we in het kamp thuis
hoorden,
Het ziet er slecht uit voor on
ze waterpoloërs.
KRONUS.
RUGNUMMERS VOOR JIJ BENT TE DIK VOOR MIJ
NEDERLAND GEEN PROBLEEM?
Een van de meest bedroefde man
De rugnummerskwestie, die in Ne- nen in het olympisch dorp was de
derlandse voetbalkringen nog al wat
stof heeft doen opwaaien, schijnt, wat
Nederlandse vertegenwoordigende
ploegen betreft, nu toch wel defini
tief beslist te zijn.
In Karkula waren het de Neder
landers, die in de vriendschappelijke
wedstrijd Ned. Bondselftalcombi
natie Kotka, rugnummers op hun
witte shorts droegen, terwijl de Fin
se tegenstanders er de voorkeur aan
gaven niet genummerd te spelen.
Toen het olympisch vuur op de top van de Marathon-toren was ontstoken
en het gehele stadion wachtte op de voortzetting van de plechtigheid, na de
uitvoering van de olympische hymne, verscheen voor de Marathontribune
oen witte gedaante. Niemand wist waar zij vandaan kwam. Het was een
jonge 'vrouw, gestoken in een lang slepend wit gewaad, die zich op een draf
over de loopbaan door de Noordelijke bocht begaf. In stomme verwonde
ring aangestaard door de tienduizenden op de tribunes, zowel als door de
officials, terwijl ook de oi'dedienvl niet reageerde, in de mening blijkbaar,
dat het hier een van de verlate deelneemsters gold, kon zij ongestoord het
spreekgestoelte van de ereloge betreden. Zij haalde een papier te voor
schijn en wilde een redevoering houden.
Op dat ogenblik pas snelden enige gekleed en roodachtig haar had, is
Finse officials bij wie zich von niet bekend. De redenen waarom zij
Frenckell bevond, pakten haar beet dit incident heeft veroorzaakt, zijn
en wilden haar van het podium ver
wij deren. Zij klampte zich met de
handen vast aan de balustrade, doch
werd toen door 2 of 3 officials van 't
spreekgestoelte verwijderd, waarbij
zij geen tegenstand meer bood. Zij
had slechts het Engelse woord
„friends" kunnen uitspreken voordat
men haar uit het stadion verwij
derde.
De toen nog onbekende vrouw, is
een studente uit West-Dyitsland tif-
nog niet bekend, aangezien het onder
zoek nog voortduurt.
Later' is nog het volgende bekend
geworden:
Zij was gelijk met de andére toe
schouwers binnengekomen en had
plaats genomen in het vak aan de
overzijde van de oretribune, vlak
naast de Marathonpoort. Daar had zij
gewacht op het goede moment om
haar plan ten uitvoer te brengen. Dit
moment kwam in de kleine pauze
jonge Philippijnse worstelaar Floren
tine Real.
Hy heeft duizenden mijlen gereisd
n aan de spelen deel te nemen, maar
werd bij de weging te zwaar bevon
den. Het scheelde slechts enige ons
jes.
Toen hij des morgens vroeg op de
schaal was gestapt, was hij anderhalf
pond te zwaar. Hij trok zijn dikste
kleren aan en ging een eind hardlo
pen. Daarna werd hij behandeld door
masseurs en een minuut voordat de
weging beëindigd werd liet hij zich
nogmaals wegen. Hij was nog te
zwaar en daardoor uitgeschakeld voor
deelneming.
A.N.P.-TELEFOTO.
gaheel uit positie, had de Haagse
linksbuiten geen moeite de bal in
eens in het doel te slaan.
Op de tribune was het een deinen
de massa Nederlanders, die het doel
punt toejuichte als was hiermee de
wedstrijd reeds beslist. Beslist was
de wedstrijd echter nog lang niet,
al bleek het later het enige doelpunt
te zijn. De voorsprong was volkomen
verdiend. Het Nederlands elftal
speelde feller dan zijn tegenstander,
verrassender ook en dit maakte
ruimschoots goed wat de Nederlan
ders in techniek misschien net te
kort kwamen ten opzichte van de
Pakistan-spelers.
De tweede helft.
Na de hervatting bleef Nederland
de toon aangeven. De voorhoede
bleef met vijf man aanvallen en dat
was heel verstandig, want bij een 1
0 voorsprong tegen een elftal als
dat van Pakistan kan men zich de
luxe van het gaan verdedigen niet
-veroorloven. Loggere bleef van voor
naar achteren rennen om overal
waar dit nodig was de helpende hand
te bieden.
Na 10 minuten vloog de tweede
strafcorner van Pakistan over het
Nederlandse doel en er kwam nu een
zekere nervositeit in de ploeg van
Pakistan. Het shortpassing werd on
zuiver, de lange voor de vleugels be
doelde slagen waren veelal een
prooi van een Nederlandse stick en
in de verdediging was het wegwer
ken vaak slecht. Gelukkig bleef het
Nederlands elftal met volle energie
doorwerken met diepe passes door
het centrum naar Kruize en Esser,
die speelden als in hun beste dagen.
Het was een genot het elftal zo te
zien spelen en de Nederlandse voet
ballers, die hun enthousiasme al
evenmin onder stoelen of banken
staken, hebben van deze ijver en
geestdrift veel kunnen leren. Toch
werd het aantal malen, dat Pakistan
in de cirkel voor doelman Mulder
verscheen, steeds groter en naarma
te de tijd verstreek groeide de span
ning. Bevreesd vroeg men zich af of
de vermoeidheid de jongens geen
parten zou gaan spelen, waardoor
de snellere spelers van Pakistan in
het voordeel zouden komen, maar
de Oranjeploeg hield vol tot de laat
ste minuut. Even werd het benauwd,
toen Drijver zijn rechter arm bles
seerde en het spel voor een minuut
of wat staakte, maar gelukkig bleek
de linksback verder geen last meer
van de botsing te hebben en ook hij
kon op volle toeren blijven mee
draaien.
Pakistan kroop enkele minuten
voor het einde zelfs nog door het
oog van een naald toen doelman
Qazi op de bal ging liggen bij een
solo van de snelle Wery en de
scheidsrechter Nederland een straf-
bully onthield. Gelukkig had deze
dwaling geen onaangename gevol
gen voor Oranje, dat, nadat Mulder
een vliegend schot in de hoek bijzon
der fraai had gestopt en de arbiter
het einde aankondigde, een vreugde
dans maakte alsof de gouden me
dailles reeds in ontvangst konden
worden genomen. Zover is het ech
ter niet en zo ver zal het vermoede
lijk ook wel niet komen wanneer
Nederland Donderdagavond 24 Juli
tegen India in de finale aantreedt,
maar de tweede plaats in het olym
pisch hockeytournooi 1952 is het
minste, dat ons team kan bereiken
en dat alleen is al een buitengewone
prestatie.
komstig. Haar naam is Barbara1 voordat aartsbisschop Ilm?ri Salo-
Rotbraut Pleyer. Zij kwam twee da- mies het gebed uitsprak. Het pu
gen geleden te Helsinki aan en heeft I bliek en de op het middenterrein op
een audiëntie aangevraagd bij presi- gestelde doelnemers verkeerden ken-
dent Paasikivi, hetgeen werd gewei- nelijk in de veronderstelling, dat de
gerd. Zaterdag heeft zij het nog eens
geprobeerd, maar opnieuw werd haar
verzoek afgewezen. De leeftijd van
deze vrouw, die geheel in het wit was
verschijning van de jonge vrouw in
het lange witte gewaad tot het pro
gramma van de plechtigheid behoor
de. Waarom de ordedienst niet in
greep vóór het Duitse meisje de hal
ve baan was rondgelopen, was voor
velen een raadsel, maar naar alle
waarschijnlijkheid zullen ook de
mensen, die hier de verantwoorde
lijkheid hadden, van piening zijn ge
weest, dat het een, zij het „geheim"
onderdeel van het programma was.
Uit een nader onderzoek is komen
vast te staan, dat Barbara Rotbraut
Pleyer een fanatiek ijveraarster voor
de vrede is, wier enige opzet, 't was
alle volkeren te verenigen. Naar haar
mening was de openings-ceremonie
de enige gelegenheid, waar de uit
eenzetting van haar „plan tot ver
broedering van alle volkeren" succes
zou kunnen hebben.
Naar later van de zijde van de po
litie werd vernomen, zal Barbara
Rotbraut Pleyer niet worden ver
volgd. (Wij zouden ook niet weten
waarom zij vervolgd kon worden.
Red.).
Naar Duitsland overgebracht.
De Duitse studente is Zondagmid
dag per vliegtuig naar Hamburg
overgebracht. Zij had de nacht in de
cel van een Fins politiebureau door
gebracht en werd onder zware be
waking in een snelle auto naar hf
vliegveld gereden. Bij aankomst ir i
Hamburg werd zij opgewacht doc i
leden van de politie en naar h-
hoofdbureau overgebracht. Daar wei
haar een verhoor afgenomen.
Een politie-autoriteit te Hambur .«oog opgericht op het spreekgestoelte, omringd door de vlaggen van de
verklaarde later, dat Barbara vrijwil- Jeelnemende landen, legt de Finse turner Heikki Savolainen deelnemer
lig de bescherming van de politie aan de vijf opeenvolgende Olympische Spelen en winnaar van twee gouden
heeft gezocht omdat zij vreesde ge- medailles de Olympische Eed af.
molesteerd te worden."
