Zwarte volgelingen
van Sherlock Holmes
Radio Anno Santo op transport
Zondet uexxpcaotgiaö, pifp,
pafftiaek en platte pet
£ea getuige
die niet ipxak
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1950
Ut i.EUJSE COURANT
TWEEDE BLAD PAGINA 7
Per trein naar
Rome
(Van onze correspondent)
De nieuwe Vaticaanse korte-golf-
zender, die als feestgave van de Ne
derlandse katholieken aan Z. H.
de Paus wordt geschonken, is thans
in de fabriek van Philips telecom
municatie te Hilversum gereed ge
komen en zal begin December naar
Rome worden vervoerd. In verband
met het totaal gewicht van 125 ton
was aanvankelijk bepaald, dat de
expeditie per schip zou geschieden,
maar tenslotte is toch tot treinver
voer besloten. Dat is ook daarom
mogelijk geworden, omdat de Ne
derlandse Spoorwegen hun enige
zogenaamde kuilwagcn willen af
staan voor het transport van de
enorme transformator, die ruim drie
meter hoog is en een gewicht heeft
van niet minder dan 7200 kg
De totale apparatuur, die een zeer
grote omvang heeft bereikt en daar
om over zeven 20 tons goederenwa
gons moet worden verdeeld, is de
zer dagen getest, bij welke gelegen
heid met voldoening kcfn worden
vastgesteld, dat het rendement be
langrijk groter is dan aanvankelijk
werd geraamd. Geen andere fabriek
ter wereld is tot dusverre in staat
geblekén, een ultra korte golfzender
te bouwen, die in twee minuten tijds
kan worden overgeschakeld van de
ene naar de andere golflengte. Voor
het eerst had de N.S.F. dit systeem
toegepast met de zender te Lopik
ten behoeve van de Wereldomroep.
Maar de betekenis van deze vinding
is groter voor Radio Anno Santo,
omdat deze een 100 Kw zender is en
de zender te Lopik een 50 Kw.
In de tweede helft van December
zullen N.S.F. deskundigen naar Va
ticaanstad reizen om tezamen met
de technische dienst van Radio Va-
ticana de apparatuur op te richten
in het in aanbouw zijnde nieuwe
VOLGEND JAAR:
KAJOTTERS NAAR ROME
Naar schatting 200 Ka jotters zul
len in Mei van het volgend jaar een
veertiendaagse reis maken naar Rome
Het gezelschap zal op 8 Mei met 5
bussen en een keukenwagen vertrek
ken en op 21 Mei terugkeren. Van
11 tot en met 14 Mei zullen de Ka-
jotters zich aansluiten bij de leden
van de K.A.B., die dan ook in Rome
zullen zijn om het jubileum van de
sociale encyclieken te vieren.
De Kajotters zullen de reis naar
Rome maken over Frankrijk. De te
rugtocht gaat door Zwitserland. De
jongemannen zullen in hun keuken
wagen hun eigen voedsel meenemen.
Zij zullen dat doen om de reiskosten
zo laag mogelijk te houden. Om de
zelfde reden zullen zij niet in hotels,
maar in jeugdherbergen logeren.
„Volks kr."
REMBRANDT VLOOG NAAR
NEDERLAND MET ZELFPORTRET
VAN REMBRANDT.
Zelden heeft een vliegtuig van de
KLM haar naam zoveel eer aange
daan als de convair „Rembrandt"
die gistermorgen uit Londen op
Schiphol neerstreek. Aan boord be
vond zich namelijk het beroemde
zelfportret van Rembrandt, dat hij
in 1640 geschildert heeft.
Na 30 jaar is het thans voorgoed
uit Engeland in Nederland terug ge
komen. Met het doek, dat uit het
oogpunt van zijn hoge waarde in de
passagierscabine was geladen, vloog
de Haagse kunsthandelaar Kees
Hermsen mee, die het portret in
Londen in opdracht voor 21 duizend
pond sterling heeft aangekocht. Het
zelfportret van Rembrandt, dat
voor het laatst op de Rembrandtten-
toonstelling in 1939 in Nederland
was, zal in de toekomst in het Rijks
museum te Amsterdam te bewonde
ren zijn.
ARBEIDER ONDER TREINTJE
Op het terrein van de Fries-Gro
ninger suikerfabriek te Groningen
gleed gistermorgen een hulp-ran
geerder, de 56-jarige M. Hoogen-
doorn te Groningen, van de tree
plank van de tweede wagon van
een z.g. suikertreintje. Hij geraakte
onder de wielen, en werd vrijwel
op slag gedood, ondanks het feit,
dat de machinist van het treintje
onmiddellijk stopte.
zendergebouw. De plaatsing van de
onderdelen hangt natuurlijk af van
de vorm en de indeling van dit ge
bouw. Moeilijkheden verwacht men
niet, omdat de nieuwe zender in
verschillende situaties kan worden
opgesteld.
Z. H. de Paus heeft reeds aan het
comité Radio Anno Santo laten we
ten, dat men dit belangrijke ge
schenk moet zien als een toppresta
tie van de moderne techniek voor
een zaak, die de gehele katholieke
gemeenschap in de wereld ter harte
gaat.
Tijdens afwezigheid der ouders is
Donderdagavond brand ontstaan in
de boerderij van de landbouwer v.
d. Laar in Èlsendorp (gemeente Ge
in ert). De 17-jarige zoon wist direct
alarm te slaan en kon het vee, dat
zich in de stal bevond in veiligheid
brengen. Buurtbewoners schoten
aanstonds te hulp en namen de' be
strijding van de brand met kracht
ter hand. Vergete nwerd echter om
de brandweer te waarschuwen, zo
dat deze eerst laat op de plaats van
de brand arriveerde. Het woonhuis
bleef behouden. De gehele stalling
met inventaris ging verloren. De
schade, loopt in de duizenden
WEGENWACHT ZAL
WAARSCHUWEN TEGEN
GLADHEID.
Ook in de komende wintermaan
den zal de ANWB-Wegenwacht het
wegverkeer weer waarschuwen te
gen slipgevaar door gladde wegen.
Op gevaarlijke trajecten brengt de
Wegenwacht rode wimpels met het
woord „Glad" aan: drie aan het be
gin en drie aan het einde van zijn
route, en verder Overal waar wegen
op het traject uitkomen. De Gele
Rijder voert in dat geval ook zelf,
aan het Windscherm en de achter
klep van zijn zyspancombinatie, de
„gladwimpel.''
Mocht het uitsluitend plaatselijk
glad zijn, bijvoorbeeld bij bruggen
en viaducten, dan wordt de waar
schuwingswimpel ongeveer honderd
meter vóór en na het gevaarlijke ge
deelte duidelijk zichtbaar opgehan
gen: de wegverbruiker heeft dus de
gelegenheid tijdig zijn snelheid te
verminderen.
Met grote nadruk wijst de ANWB
erop, dat de Wegenwacht niet op
alle Nederlandse wegen patrouil
leert, zodat het instellen van deze
waarschuwingsdienst geenszins be
tekent, dat wegen zonder „glad-
wimpels"' daarom niet glad zouden
kunnen zijn.
Op een desbetreffend verzoek
heeft de KNAC thans mededeling
ontvangen van het Ministerie van
Financiën, dat bij grensoverschre-
ding naar het buitenland de automo
bilist behalve de volle tank, en voor
het geval dat tevens een reserve
tank is ingebouwd, alleen de groot
ste van beide gevuld, ook mag me-
denemen een hoeveelheid van hoog
stens 40 liter benzine in bussen, zon
der dat daarvoor van te voren ver
gunning moet worden gevraagd bij
de Inspecteur van Invoerrechten en
Accijnzen.
In bijzondere gevallen en bij wijze
van uitzondering mag een grotere
hoeveelheid reservebenzine mede
genomen worden, doch daarvoor is
dan de vergunning nodig van de In
specteur van Invoerrechten en Ac
cijnzen in de plaats van inwoning..
De aandacht wordt er echter op
gevestigd, dat al zal men op de no
dige soepelheid der buitenlandse
douane-ambtenaren mogen rekenen,
de mogelijkheid blijft bestaan dat zij
voor de reservebenzine invoerrech
ten zullen vorderen.
OEFENING „PLEURITIS".
Een compagnie van het korps com
mandotroepen te Roosendaal zal ge
durende de volgende week haar ele
mentaire opleiding voltooien door een
oefening in Zuid-Limburg. De com
mando's maken van 20 tot 24 No
vember een terreinmars, waarbij zo
veel mogelijk de grote wegen ver
meden worden. Voor elke nacht
wordt het eigen bivak gebouwd op
een ander punt in het terrein. De
oefening draagt de naam „Pleuritis".
ST. CLEMENS-RETRAITENHUIS
TE NOORDWIJKERHOUT.
December-retraite.
Vrijdag 14 Dec. gehuwde heren
ƒ9.50.
Woensdag 69 Dec. heren L. T. B.
12.50.
Zaterdag 912 Dec. gehuwde he
ren 9.50.
Ned verliezen in
Indonesië
De regering maakt bekend, dat tot
haar leedwezen de volgende verlie
zen van de Kon. Landmacht in Indo
nesië zijn gerapporteerd:
Naar eerst thans als vaststaand kon
worden aangenomen: soldaat J. J.
Raaphorst, uit Noordwijk, na vermis
sing op 10 April 1949.
Soldaat J. C. de Jager, uit Rotter
dam, op 7 November 1950.
Geen vlijt bij kaarslicht
De invoering van de spertijd heeft
tot gevolg dat ambtenaren op minis
teries na half vijf door gebrek aan
licht hun werkzaamheden moeten
staken. Er zijn echter ambtenaren,
wier blakende werklust niet door de
domper der duisternis kan worden
gedoofd. Op het ministerie van ma
rine is men namelijk op het idee ge
komen kaarsen te betrekken uit net
magazijn van de huishoudelijke
dienst, om na half vijf besprekingen
en andere werkzaamheden bij kaars
licht te kunnen voortzetten.
De secretaris-generaal van het mi
nisterie van marine is evenwel van
oordeel, dat kaarslicht brandgevaar
oplevert. Om nu te voorkomen dat
bet ministerie in vlammen zal opgaan
door de ijver van zijn ambtenaren,
heeft het secretaris-generaal in een
brief aan de afdelingshoofden „tot
zijn leedwezen" het gebruik van
kaarsen en petroleum moeten ver
bieden.
Onrustig, gejaagd?
Zeventig jaar geleden, toen de beruchte Australische rover Ned Kelly
met zijn bende banken bestal en reizigers beroofde, had hij niets
dan minachting voor de blanke politie, maar hij en zijn mannen
vreesden de zwarte speurders.
Menigeen, die dreigde om te komen in de Australische woestijn, heeft alle
reden dankbaar te zijn voor het scherpe gezichtsvermogen van de inboor
lingen die hem nog juist bijtijds vonden. Maar menige veedief of ontsnap
te misdadiger verwenst het systeem, dat de inboorling gebruikt als men
selijke bloedhonden.
Zwarte speurders in dienst van de
blanke politie is een uniek verschijn
sel, bijzonder geschikt voor het reus
achtige woestijngebied in het hart
van Australië. Voor de bereden poli
tie diep in het binnenland treedt hij
cp als speurder, verkenner, tolk te
genover zwervende stammen en te
vens als verzorger van paarden en
kamelen.
Als verkenner leidt hij de patrouil
le door de vlakke woestijn, waar
zijn scherp oog tekenen ontdekt, die
voor blanke onzichtbaar blijven. De
vlucht van de vogels en de bewegin
gen der dieren op de grond hebben
hem iets te zeggen. Wat hij eenmaal
gezien heeft, vergeet hij nooit.
Natuurlijk is de ervaren blanke
Australiër in het woestijngebied daar
tegenwoordig bijna even goed thuis
als de inboorling, van wie hij geleerd
heeft hoe men in een droog gebied 'n
waterput graaft en die bij zoeken
naar water let op de vlucht van kake
toes en vinken en gebruik maakt van
zekere bomen, wier wortels en stam
genoeg vocht bevatten om een mens
in leven te houden. Tal van veehoe
ders op de grote vlakten zijn nu er
varen speurders. Met een oogopslag
onderscheiden zij het spoor van eigen
vee van dat van wild rondzwervende
runderen en zij herkennen het hoef
spoor van een enkel paard, dat hun
van nabij bekend is.
Inboorling beschikt
over een zesde zin
tuig. Het is een in
stinct,dat ons begrip
te boven gaat
Natuurazijn niet de
enige goede
In de kwestie natuurazijn contra
chemische azijn, welke in Mei van
dit jaar in kort geding voor de pre
sident van de Rotterdamse Recht
bank diende en welke deze ten
gnrste van de natuurazijn besliste,
is gisteren in hoger beroep door het
Haagse gerechtshof uitspraak ge
daan. Daarbij werd de andere partij
in het gelijk gesteld.
De directie van de fa. Wed. H.
Breder's mosterd-, azijn- en slaolie-
fabriek had zich benadeeld geacht
door de advertenties, die geplaatst
waren door de fabrikanten van na
tuurazijn, de Conaf, combinatie van
Nederlandse azijnfabrieken. Daarin
werd de huisvrouwen aangeraden
uitsluitend natuurazijn te gebruiken,
ómdat zo werd beweerd che
mische azijn schadelijk zou zijn voor
inwendig gebruik. De firma Breder
had. mede omdat zij van oordeel
was dat deze advertenties in strijd
met de waarheid waren, onmiddel
lijke stopzetting van deze reclame
campagne geëist en een dwangsom
van 1000 gulden voor iedere verdere
overtreding voor de radio, herroe
ping van de advertenties en het hou
den van vijf radiopraatjes ter aanbe
veling van chemische azijn. De pre
sident van de Rotterdamse Recht
bank achtte bij vonnis van 8 Mei de
eisen van de firma Breder echter
niet voor toewijzing vatbaar.
Het gerechtshof in Den Haag heeft
nu echter dit vonnis vernietigd en op
nieuw rechtdoende het plaatsen van
dergelijke advertenties of mededelin
gen in de pers en het houden van
soortgelijke radiopraatjes verboden,
op straffe van een dwangsom van
5000 gulden voor iedere overtreding
Wel werd toegestaan de principiële
kwesties over dit onderwerp te be
handelen in de vakpers. De Conaf
werd tevens veroordeeld in de kos
ten van het geding.
AUTO TEGEN VOETSTUK.
Op de verkeersbrug over de Oude
Maas tussen Dordrecht en Zwijn-
drecht is gisteravond een uit de rich
ting Breda komende personenauto
ALS EEN OPEN BOEK.
Maar de inboorling heeft een
zesde zintuig, dat de blanke ont
breekt. Het is een instinct, dat ons
begrip te boven gaat. Hij volgt een
spoor over de steenachtige vlak
te, waarop de achtervolgde geen
voetafdrukken achterlaat, door
woestijnen en over kale rotsen en
in dit verband heeft men hem soms
tegen het voetstuk van een der af
sluitbomen gereden.
In de personenauto bevonden zich
vier personen. Een der inzittende
mej. C. C. G. uit Rotterdam werd zeer
ernstig gewond naar het gemeente
ziekenhuis te Dordrecht overgebracht
waar zij later is overleden. De be
stuurder, de heer I. van der Z. uit
Sassenheim moest uit de auto wor
den gezaagd. Hij was gewond even
als de heer G M. van B. uit Katwijk
aan Zee. Beiden werden naar een
ziekenhuis vervoerd. Alleen mej. C.
A. L. uit Rotterdam werd licht ge
wond en kon op eigen gelegenheid
naar huis gaan.
De instructie tegen de in Zuid-Lim
burg gearresteerde communisten,
verdacht van aansporing tot desertie
en hulpverlening aan een deserteur,
is gesloten. Dinsdagmiddag zal de
zaak voor de Maastrichtse rechtbank
worden behandeld.
De kunstschilder-beeldhouwer P.
L. A. van Buren Lensink uit Vaals
zal terecht staan wegens het bevor
deren van desertie van de Amster
damse dienstplichtige A R. Verdach
te heeft de soldaat in zijn woning op
genomen. Met het Kamerlid Hermans
en H. Leenders, eveneens uit Vaals,
heeft hij geld bijeengebracht voor de
reis, een situatietekening gemaakt
van de grensstrook en R. tot de grens
begeleid, nadat deze de tekening had
ontvangen.
Ook aan H. Leenders, invalide
mijnwerker uit Vaals, is bevorderen
van desertie ten laste gelegd. Hij
heeft R. naar het huis van Van Buren
gebracht en medegewerkt hem over
de grens te krijgen. De andere ver
dachten in deze zaak zijn P. J. Ber-
trand te Aken, het Kamerlid J. H.
Hermans en N. F. J. Bitter te Kerk-
rade.
bovennatuurlijke gaven toegedicht.
Maar hij verlaat zich eenvoudig op
zijn scherpe waarnemingsvermo
gens aangevuld door zijn kennis
van de wildernis en van de ge
woonten van vogels en dieren, op
zichzelf het resultaat van eeuwen
van waarneming.
De beste speurders zijn niet de be
schaafde inboorlingen, die zijn groot
gebracht op boerderijen of de missie
scholen. De beste speurder die ik ooit
gekend heb, kon zich nauwelijks in
het Engels verstaanbaar maken en
hij kon niet tot vier tellen, maar de
harde grond was voor hem een open
boek.
Hij was een volbloed inboorling,
afkomstig uit een streek ergens ten
westen van Oodnadatta in Midden-
Australië, had" de speurkunst geleerd
van de oude leden van zijn stam, had
geleefd van de jacht op goanna's, kan
goeroes en slangen en zijn doorboor
de neus en de merktekens op zijn
borst, rug en armen, bewezen, dat hij
was ingewijd in de geheimenissen van
zijn volk. Hij had speerwonden in zijn
dijen en kauwde liever op pituri dan
op de tabak, die de blanken hem ga
ven. Hij was trots op zijn politiepet
en zijn boezeroen met zilveren kno
pen, maar toch was hij nooit geluk
kiger dan als hij zijn laarzen kon uit
trekken en barrevoets op de jacht
kon gaan naar konijnen en galah's
die hij doodde met de onfeilbare worp
van zijn stok. Opleiding bij de politie
had hij feitelijk niet ontvangen. Maar
evenals alle zwarte kinderen, die ge
boren worden buiten het bereik van
de blanke beschaving, leerde hij de
geheimen van de wildernis kennen
zodra hij lopen kon, leerde onder
scheid maken tussen het spoor van
emu's, kangoeroes en hagedissen,
kende hun gewoonten en wist hoe en
waar zij zich voeden, Hij kon zien of
een kangoeroe zich haastig en met
met grote sprongen voorwaarts had
bewogen, dan wel langzaam had ge
graasd, zijn zware staart achter zich
aanslepende. Eerst was hem geleerd
zand, daarna op harde grond en ein
delijk op rotsen en gibber plains,
vlakten overdekt met ronde stukken
ijzersteen de serir van de Sahara.
Voetsporen laat mens noch dier op
die vlakten achter, maar de schran
dere inboorling merkt op waar de
stenen enigzins zijn ingedrukt of op
zij geschoven.
Maar ook de rede komt de speurder
vaak te hulp. Zo brengen de zwarte
veehoeders in het hart van Australië,
waar de uitgestrekte weidegronden
niet omrasterd zijn, elke morgen tot
veertig paarden terug naar de plaats,
waar men ze nodig heeft, als de blan
ken nog nauwelijks op zijn. Paarden
en kamelen, zelfs als ze gekluisterd
zijn, dwalen in een nacht soms vijf
tien kilometer af en als men alleen
een spoor zou volgen, zou het een
hele dag 'in beslag nemen. De zwar
ten zien aan het gras en andere plan
ten of de dieren al dan niet langzaam
hebben gegraasd. Als dat niet het ge
val is, stellen zij vlug de richting
vast, waarin ze zijn afgedwaald en
rijden snel naar de plek waar zij ze
denken te vinden, met alleen een
haastige blik naar links of rechts om
er zich van te vergewissen, dat zij
nog steeds het juiste spoor volgen.
„Ik zag aan welke kant van de
struik de kameel had gegeten", zei
een van de zwarten tot mij, „en
toen wist ik meteen, dat hij daarna
rechtdoor was gelopen".
NIETS ONTGAAT HUN.
Wanneer een inheemse speurder 'n
verdachte moet opsporen, gaat hij op
dezelfde manier te werk. Als de grond
hard is, galoppeert hij vaak eerst mij
len ver en rijdt daarna in grote krin
gen, tot hij het spoor vindt Over ge
makkelijk terrein volgt hij dit daar
na in draf en stijgt alleen af en toe
af, als het wat flauwer wordt. Al zoe
kende wendt hij dan het hoofd naar
links en naar rechts om het beste
licht op het spoor te doen vallen.
Daarna stijgt hij weer op. Wordt hij
het spoor geheel bijster, dan keert hjj
niet terug, maar rijdt rond in steeds
kleiner wordende kringen. Voetspo
ren zijn niet de enige aanwijzing,
waardoor hij zich laat leiden. Een
gebroken takje, wat gekneusde bla
ren of grassprieten, of enig zand op
een rots zijn al voldoende.
Een goed voorbeeld is de manier,
waarop Alex Riley, een zwarte speur
der bij de politie van Nieuw Zuid-
Wales een maand lang de laatste
bushranger, Roy Governor, achter
volgde. Governor was ook een in
boorling en hij Was niet alleen ge
wapend, maar ook geslepen. Hij ken
de elke duim gronds in de wildernis
ten noorden van Gilgranda. Niet al
leen wikkelde hij zijn voeten in scha
penvachten, maar bovendien gebruik
te hij elke denkbare truc om zijn ver
volgers af te schudden. Hij keerde
terug op zijn schreden, liep in grote
kringen, leidde de politie naar een ri
viertje, waarna hij in een boom klom
en na vijftig meter van tak tot tak
te zijn gesprongen zich weer liet zak
ken en terugliep in de richting van
waar hij de politie verwachtte. Maar
elke avond kampeerden zijn vervol
gers in zijn onmtddellijke nabijheid,
en zij arresteerden hem, nadat hij
een van hen met een pistoolschot had
verwond. Hij werd veroordeeld tot
twaalf jaar gevangenisstraf.
HET SPOOR ZEGT VEEL.
De ervaren speurder ziet aan een
spoor of de man, die hij achtervolgt,
lang of kort, jong of oud is. Hij weet,
dat geen twee mensen op dezelfde
manier lopen. De een sleept enigs
zins met het linkerbeen, de andere
draait een voet enigszins naar bin
nen. Zelfs als het slachtoffer andere
schoenen aantrekt, herkent hij zijn
spoor. En iemand, die achteruit loopt,
brengt zijn lichaamsgewicht op on
natuurlijke manier op zijn hielen
over, aldus G. Farwell in „de Echo".
In de staat Victoria werd eens een
moordenaar gearresteerd met behulp
van een speurder, die mijlen ver de
flauwe indruk volgde van een enkele
spijker in een met ijzer beslagen
laars. Aan de Falmerrivier in Noord-
Queensland, waar een goudzoekers
kamp was beroofd, volgde een andere
inboorling het spoor van de schuldige
acht kilometer ver, tot 't door een
heftige regenval werd uitgewist. Tien
dagen later ontdekte hij in de hoofd
straat van Cooktown de indruk van
dezelfde laars voor het postkantoor.
Hij waarschuwde de politie, die de
dief arresteerde op het ogenblik
waarop deze de trein naar het zui
den wilde nemen. Het gestolen goud
werd in zijn handtas aangetroffen.
Het beroemste geval is wel dat van
een andere inboorling, die eveneens
in Noord-Queensland belast werd met
het vinden van het lijk van een ver
miste Japanse jongen. Hij vond dit
in enig struikgewas aan de kust
dichtbij TownsviÜe en leidde de poli
tie daarna terug langs het strand
hoewel de vloed de voetsporen reeds
meer dan eens had uitgewist naar
de plek, waar de moord vijf dagen
tevoren was gepleegd. Hij beschreef
hoe de knaap in het struikgewas was
gelokt en daar was geworgd. Vervol
gens bestudeerde hij de voetsporen
en noemde vijf zwarten uit een nabu
rige post als de schuldigen. Alle vijf
bekenden later hun schuld.
Een van de pijnlijkste voorvallen
van deze aard hield verband met de
beroving van een goud-escorte in de
buurt van Peak Down in Midden-
Queensland, waarbij twee bereden
politiedienaren het leven lieten. In
specteur J. T. Griffen, die tevens het
ambt bekleedde van politierechter en
gold commissioner, werd belast met
het onderzoek. De zwarte speurder,
die naar het toneel van de moord
werd gebracht, wees alle verontwaar
diging en spotternij ten spijt inspec
teur Griffen als misdadiger aan. Toen
men bevond, dat Griffen in financi
ële moeilijkheden verkeerde, \frerd
hij voor de rechtbank gebracht en hij
eindigde zijn leven aan de galg.
Roman van:
R. AUSTIN FREEMAN
(vertaald door F. van Ve'sen).
9)
Batson sprong op en staarde mij
met zijn uitpuilende fletsblauwe
ogen aan, hetgeen door zijn sterk ge
slepen bril een allerdwaaste aanblik
opleverde.
„Allemachtig," riep hij. „Ik ben
blij, dat je dat onderwerp aanroert
die lijkverbranding, bedoel ik,
want die zal waarschijnlijk plaats
hebben. Ik heb een paar dagen ge
leden die kerel zijn uiterste wilsbe
schikking mede ondertekend en ik
herinner mij nu, dat een van de be
palingen was, dat zijn lijk verbrand
moest worden. Dus zal ik toch in
verband met de crematie zijn dood
moeten constateren. Laten wij er
maar direct even heengaan, om hem
te inspecteren.'?
Met zijn karakteristieke vlugheid
van handelen sprong hij van zijn
stoel op, pakte zijn hoed en ging mij
met haastige schreden voor.
Ellendig vervelend, die speciale
I verordeningen," zei Batson, terwijl
hij driftig over de straat liep. Alle-
t maal last en tijdverlies.''
Is de gewone overlijdensverkla
ring niet voldoende, in een geval
van lijkverbranding?" vroeg ik.
„Voor de wet wel, ofschoon er 'n
nieuwe verordening in de maak is,
maar de commissie van het crema
torium stelt de strengste condities en
aangezien er in de buurt maar één
crematorium is, namelijk te Woking,
hebben wij ons aan hun reglemen
ten te houden en dat herinnert er
mij aan" en hier hield hij plotse
ling halt en keek mij door z'n bril-
leglazen woedend aan.
„Waar herinnert het u aan?" her
haalde ik.
„Dat zij een tweede overlijdensver
klaring eisen, die door een bevoegd
persoon is ondertekend."
Enige ogenblikken stond hij fron
send te brommen en binnensmonds
te praten, waarna hij plotseling in
geheel andere richting voortliep.
„We gaan die andere ophalen, dan
is de zaak meteen afgelopen. Hij
heet O' Conner, assistent-dokter in 't
Noorder Hospitaal. Hij kan het wel
doen, als wij hem thuis treffen. An
ders zal u het moeten doen."
Driftig liep hij nu door, de Hamp-
stead Road over, waar hij een rustig
zijpleintje opliep. Ongeveer halver
wege de rechtste rij huizen hield hij
stil bij een deur met een eenvoudig
koperen plaatje, waarop in beschei
den letters Conner" stond.
Batson trok aan de belknop op een
wijze die deed vermoeden, dat hij
voornemens was de deurstijl er uit
te trekken.
„Dokter thuis?1' vroeg hij krakend
aan een verschrikt dienstmeisje, dat
opendeed. Zonder antwoord af te
wachten, stoomde hij de hal in en
maakte daar een soort indianendans,
want hij was met de punt van zijn
schoen ondir een niet geziene vloer
mat blijven haken.
De dokter was thuis en weldra ver
scheen hij in avondtoilet met een
overjas op zijn arm; blijkbaar had hij
evenveel haast als Batson zelf.
„Kan het morgen niet?" vroeg hij,
toen Batson het doel van zijn komst
en zijn afstanden zijnde reis ver
klaarde.
Het zou nu beter uitkomen," zei
Batson aandringend, „er is maar een
minuut mede gemoeid en dan kan ik
gerust vertrekken."
„Goed dan,'' zei O' Conner, terwijl
hij zich in zijn overjas wrong. „Gaat
u maar alvast vooruit; ik kom u bin
nen een paar minuten achterop. Ik
moet nog even een patiënt bezoeken
en ik zal wel wat laat zijn voor m'n
afgesproken visite. Schrijft u het
adres even op dit kaartje."
Hij reikte Batson een kaartje over
en toen de laatste het adres er op
gekrabbeld had, haastte O' Conner
zich weg en verdween op het plein.
Batson spoedde zich met niet min
der haast de deur uit en ik volgde
hem op de voet.
Gayton Street, waar wij zeer spoe
dig in kwamen, was een naargeestig
onaanzienlijke zijstraat, waarvan alle
huizen precies even groot en lelijk
waren. Nummer 23 verschilde van de
andere kale huizen in geen enkel
opzicht behalve, dat het zomogelijk
nog kaler en vuiler was.
In antwoord op het schrikwek
kend rukken aan de bel, waarin Bat
son 'n soort vermaak scheen te vin
den, werd de deur door een vrouw
of msschien zou ik kunnen zeggen 'n
dame geopend.
Zij liet ons onmiddellijk binnen
en Batson begon zonder inleiding de
toestand te verklaren.
„Ik heb een briefje ontvangen,
mevr. Sam way en mijn vriend mee
gebracht om de patiënt te inspecte
ren. Dat is een ongelukkige geschie
denis. Zeer treurig. En onverwacht
ook. Hij zag er gisteren niet bijzon
der slecht uit. Hoe laat is het ge
beurd?
„Dat kan ik niet met volle zeker
heid zeggen," was het antwoord.
„Hij scheen heel goed, toen ik gis
teravond voor het laatst naar hem
kwaim kijken, doch toen ik van
morgen om zeven uur in zijn kamer
kwam, was hij dood. Ik zou u wel
eerder bericht gezonden hebben,
maar ik verwachtte een visite."
„Hm, ja," zei Batson, „het is zeer
treurig. Wat ik zeggen wil, het was
immers de wens van mijnheer Mad-
dock, dat zijn lijk verbrand zou
worden, niet waar.?
„Ja, dat heeft mijn man mij ver
teld. Zoals u zich misschien zult
herinneren, is hij exécuteur teste-
mentair, omdat er geen bloedver
wanten zijn. Al de familieleden van
mijnheer Maddock schijnen in Ame
rika te wonen."
,„Heeft u de formulieren ontvan
gen? vroeg Batson.
„Ja, mijn man heeft alle papieren
van de directeur van de begrafenis
onderneming ontvangen."
„Goed/ zei Batson, dan zullen wij
het lijk even gaan zien wij moe
ten natuurlijk verklaren dat wij het
hebben gezien, begrijpt u?"
Mevr. Samway lie ons in een
huiskamer ,waar zij blijkbaar al
leen had zitten werken, want op de
tafel lag enig naaiwerk verspreid
Zy liet ons even alleen en kwam
onmiddellijk met een bundeltje pa
pieren en een brandende kaars terug
Wij stonden op en volgde haar naar
een achterkamer, die spaarzaam ge
meubeld en van zware gordijnen
voor het venster voorzien was. Te
gen een zijwand stond een bed,
waarop een bewegingloze gedaante
lag, die met een laken was bedekt.
Onze geleidster zette de kandelaar
op tafel en trad terug, om plaats
voor Batson te maken. Hij sloeg het
laken op en keek met zijn turende
bijziende blik naar het lijk. De
overledene scheen een tenger uit
ziend man van ongeveer vijftig jaar
te zijn, doch behalve dat hii zorg
vuldig was geschoren, kon ik wei
nig van zijn gelaatsuitdrukking zien
want boven het gebruikelijke ver
band om de kin teneinde de mond
ges'oten te houden, was er nog een
hechtpleisterband om 't hoofd aan
gebracht, met het doel een paar
proppen watten vast te houden, die
op de oogleden waren gelegd, om
ze dicht te houden. Toen Batson z'n
stethoscoop op de borst van de dode
man plaatste, wierp ik, niet zonder
belangstelling, een blik op onze
gastvrouw.
(Wordt vervolgd)
