buitenlandse
vinnaar is nu
i:en Hongaar
MARATHON
PERSONEEL+
ie
Kenianen heersen op
vijf en tien kilometer
De marathon geeft de Catslaan saamhorigheid
Mieke
Vandaag
bij uw dagblad!
S3
'De dokter zal niet blij met me zijn'
ran Moorsel geniet van Leiden Marathon
Maritiem
HDC 983
maandag 13 juni 2005
'eer oostbloktintje aan erepodium
k.'
loe^DEN - De Leiden Marathon
de rft in de vijftiende editie voor
dertiende achtereenvolgende
reen buitenlandse winnaar
egen. Ditmaal was een Hon-
de beste. De winnende tijd
Ferenc Biri Gyula (2.31.45)
te {vergelijkbaar met die van
tce igjaar. Bij de vrouwen won
ies Hijman (Mijdrecht) haar
ede opeenvolgende Leiden
rathon.
«wel de tijd niet beter was
vorig jaar, was het in ieder
al wel veel langer spannend,
sterdammer Stuart Burton
de eerste kilometers alleen
kop. De Moldaviër Rowan
J uiteindelijk tweede,
een kilometer verkeerd
oei :n zette de achtervolging ir
Burton en de Hongaarse
PÜnaar. Hij passeerde eerst
en sloot even later aan bij
kf loper Burton. Na een kleine
cc itig kilometer voegde Gyula
iai 1 bij het tweetal. Ook na de
w rkomst halverwege maakte
Moldaviër de sterkste
Tot de 25ste kilometer
za' e vervolgens het tempo wat
[n de weilanden rond Zoe-
s foude voerde Gyula een
^at poversnelling door. Eerst
Jkte Burton af, niet veel later
Cucos. Daarmee waren de
ten geschud. Uiteindelijk
0 en de verschillen tussen de
Ine toch nog in de minuten,
op de halve marathon was
Hongaar de beste. Lajos
>cz won na een boeiend ge-
t met de Amsterdamse Ma-
aan Aziz Bougra in 1.07.24,
tijd die hoger aangeschre-
staat dan de winnende ma-
d(
rathontijd. Bougra moest acht
seconden toegeven.
Zo kende deze Leiden Mara
thon ditmaal een Hongaars
tintje, zoals vorig jaar een
handvol Polen de hardloop
schoenen aantrok. Net als vorig
jaar kwam er geld vrij om de at
leten uit het oosten van Europa
naar Leiden te laten komen. De
atleten werden ondergebracht
bij voetbalclub Roodenburg.
Ferenc Biri Gyula had zich in
elk geval geamuseerd: „Ik loop
veel marathons, maar nog niet
eerder in Nederland. Ik wilde
hier graag een keer meedoen.
Het parcours was afwisselend
met af en toe smalle straatjes,
dat maakt het leuk."
Ook Hijman, de winnares bij de
vrouwen, roemt het Leidse par
cours. „In sommige straten is
het echt een feest, dat werkt wel
stimulerend. Mijn race van dit
jaar was ongeveer een kopie
van die van het jaar ervoor. Ik
heb lekker kunnen lopen en
geen grote problemen gekend.
Mijn tijd (2.50,30) was zelfs iets
sneller dan in 2004. Als alles
goed gaat wil ik volgend jaar
weer terugkomen."
Beste regiogenoot op de mara
thon was uiteindelijk Vincent
Oude Ophuis. De Noordwijker-
houtse aüeet eindigde in
2.50.21. Op de halve marathon
draaiden Dennis van der Hoe
ven (1.16.33, negende), Ben
Kerkvliet (1.16.47, tiende) en
André Korpelshoek (1.17.23,
twaalfde) kilometerslang in een
mooi treintje. Bij de vrouwen
liep Liesbeth van Leeuwen van
Leiden Road Runners Club naar
1.25.01.
leiden - Als de omroeper aankondigt dat de laatste deel
nemer van de marathon in zicht komt, kijken de overge
bleven toeschouwers verwachtingsvol richting het
Noordeinde. Zou de loper binnen de vijf uur de finish be
reiken? Eén minuut voor de 'deadline' verstrijkt, draait
een kleine man de Breestraat op. Met een verwrongen
gezicht zwoegt hij zich naar de eindstreep. De klok
houdt stil op 4:59:22; net op tijd.
De lijdensweg van Wally Oakes, zoals de loper heet,
houdt op zodra hij over de streep komt. De 57-jarige Brit
ziet de humor wel in van de situatie. Als een motoragent
hem met een brede grijns de hand schudt, zegt hij op sa
menzweerderige toon: „Die man heeft me de hele weg
achtervolgd. Eng." Vreemd genoeg ziet hij er ook hele
maal niet meer vermoeid uit.
„Dit was mijn 271ste marathon", verklaart hij zijn opmer
kelijke herstel. „Mijn beste tijd is 3:04. Alleen had ik van
daag eigenlijk niet moeten lopen. Ik ben net geopereerd
aan mijn knie. De dokter zal niet erg blij met me zijn."
Gezien de gigantische zwelling op zijn rechtergewricht,
lijkt dit een understatement. Waarom was hij dan naar
Leiden gekomen?
„Mijn vrouw wil de marathon van New York lopen", legt
Oakes uit. „Leiden paste precies in haar schema. We zijn
vanochtend met de veerpont aangekomen. Ik was niet
van plan mee te doen, maar kon het gewoon niet laten.
Zo zwaar had ik het trouwens niet. Het moeilijkste was
het lopen van twee identieke rondes. Je gevoel zegt na
de eerste doorkomst datje klaar bent."
Oakes erkent wel dat zijn lichaam zo langzamerhand
niet meer geschikt is voor marathons. „Het wordt steeds
moeilijker. Ik denk niet dat ik nog lang loop. New York
wordt waarschijnlijk mijn laatste. Dan stop ik echt. Maar
hecht niet te veel waarde aan mijn woorden. Ik zei dit al
tien marathons geleden." Met een daverend lachsalvo
beent hij weg. Foto: Taco van der Eb
publiek heeft me er echt doorheen geschreeuwd'
n n - Leontien van Moorsel was één
de celebrity-deelnemers aan de
en Marathon. Nadat ze was
tmet fietsten, besloot ze haar con-
e op peil te houden met hardlopen.
,n:e een sportcentrum heeft in Ha-
voude, voelde Van Moorsel zich
iel verplicht te verschijnen op het
,.'P! ie sportevenement. „We zitten nu
1 cht in buurt."
publiek heeft me er echt door-
e 1 geschreeuwd", complimenteert
K° e toeschouwers langs het par-
s. Van Moorsel lijkt de aanmoedi-
ïn overigens niet nodig te hebben
Haar gezicht toont geen spoor
ermoeidheid. Het volbrengen van
lpalve marathon is voor de meer-
I Ifiig Olympisch kampioene duide-
"^een moeilijke opgave. Toch baalt
ligszins. „We hadden ons als be-
drijf ingeschreven. Het is jammer dat
de vierde tijd telt." En die had Van
Moorsel. Haar 1:26:38 was de traagste
van het stel.
Van Moorsels deelname had overigens
niet alleen sportieve redenen. Ze wilde
van dichtbij meemaken hoe de organi
satie van een regionaal sportevene
ment in elkaar steekt. Onder de vlag
van sportbedrijf Leontien Total Sports
organiseert ze 25 september Leontien's
Ladies Ride, een fietstocht van zestig
kilometer tussen Den Bosch en haar
geboortedorp Boekei..Als je loopt, kan
je een kijkje in de keuken nemen. Daar
leren wij weer van. De organisatie was
steengoed."
Natuurlijk heeft haar inschrijving ook
een publicitaire achtergrond. Van
Moorsel krijgt overal veel bekijks. Haar
shirt, bedrukt met de naam van haar
sportbedrijf, is door duizenden ogen
gezien en met talloze camera's gefoto
grafeerd. Tijdens haar lange wielercar-
rière heeft ze zich uitstekend leren ver
kopen. Geef haar eens ongelijk. Nu kan
ze plezier en werk met elkaar combi
neren.
„Lopen is zo leuk", benadrukt ze nog
maar eens. „Na de Zevenheuvelenloop
vorig jaar heb ik de smaak echt te pak
ken gekregen. Daarna ben ik steeds
meer wedstrijden gaan lopen. Nu wil ik
marathons doen. In ieder geval New
York, maar misschien ook al Rotter
dam."
Als ze wegloopt, houdt een voorbijgan
ger haar aan. De man wil weten waar
haar echtgenoot Michael is. „Hij had
zich wel ingeschreven", antwoordt
Van Moorsel vriendelijk. „Op het laat
ste moment haakte hij af."
Twaalfjarige op volwassenenpodium
Leontien van Moorsel. Foto: Taco van der Eb
illeen de marathon zelf ju-
de zondag. Bewoners van
laan in Leiden vierden
ren ook een feestje langs
arkoers. Het was hun tien-
:r 0 er dat zij inspanden om de
n de Lage Mors te versieren
'allonnen, slingers, muziek,
m (j en ravitaillering voor de
pte
e Hl
and5 de stem van Claas Griffi-
lie zo door de straten en
00r le daken galmt. Voor de
kaa :nheid gestoken in een
3rai elpaars jacquet en met
ziel °ge hoed op het hoofd,
arts eadset dragend om zich
it- e lanbaar te maken, moe-
el is ij de atleten aan en enter
hak üj tussendoor de buurt,
uig lint lopers snelt tussen
imen aan weerszijden van
g door. Boven ze hangt
Ma' et vol met ballonnen,
11111 hoeden en ringen. Tege-
ijd houdt dweilorkest Nou
[aar dg gang erin.
g' tar wordt het groter, doen
de ïer", zegt Claas Griffoen,
Ifnet even heeft bijge-
met een broodje rook-
en 11 en een glas bier. Buiten
2-0 et van een groep van zo'n
riten voners doen de sponsors
uari t.
'uid irathonzondag maakt van
slaan al een evenement
h. De straat is allang geen
ost meer langs de route,
verworden tot een pleis-
ats, luttele kilometers
Ie eindstreep.
1 de sportdrankkraam en
BO-post staan er een po-
een tent voor de tech-
ien artiestentent en een
and. Het vrachtwagentje
'logo van een biermerk
Kinderen reiken de lopers een natte spons aan in de Catslaan. Foto: Taco van der Eb
uit het oosten van het land dat
op de parallelweg staat gepar
keerd toont aan dat de organi
satoren voldoende voorraad bij
de hand hebben. „We hebben
er dit jaar flink wat sponsors
bij", vertelt Griffoen. „Voor een
vaatje bier ben je sponsor. Ap
paratuur konden we low-bud
get krijgen."
Griffioen en enkele buurtgeno
ten waren tien jaar geleden
klein begonnen, met een aan-
hangwagentje. In de eerste ja
ren deden alleen de lopers van
de halve marathon de straat
aan. De andere atleten liepen
over de Vondellaan. „We gin
gen daarom met een verrijdba
re bar naar de Vondellaan",
zegt Griffoen. „Bij de organisa
tie van de marathon waren ze
wel zo slim om uiteindelijk én
de tien, de halve en de hele ma
rathon er allemaal 'doorheen te
rammen'. Dit geeft een gevoel
van saamhorigheid." Zijn
mooiste herinneringen?Ach,
elk jaar geeft er weer een. Ieder
jaar wordt overtroffen. Het
wordt elk jaar mooier, profes
sioneler. Alleen op het moment
dat de massaliteit doorslaat,
houd ik ermee op. Het moet ge
zellig blijven."
Op de festiviteiten in de Cats
laan komen inmiddels rustig
een paar honderd man af. Som
migen alleen om te kijken, an
deren om met elkaar te borre
len, en weer anderen komen
met een hoeveelheid huisraad,
uitstallingen en proviand die je
verder alleen maar ziet tijdens
de optocht op 3 oktober. Een
familie zit op de strategische
plek waar de lopers de Catslaan
in draaien. Zij hebben zoal
meegenomen wijn, frisdrank,
blokjes kaas en M M's. En on
der een van de geluidsboxen in
de straat ligt een kleuter, be
vangen door de slaap, in de ar
men van zijn moeder, te moe
om wakker te blijven van het
geschal boven hem.
Intussen vraagt Griffoen op het
muziekpodium de aandacht.
De meeste deelnemers aan de
halve marathon zijn al voorbij
en wie nu langs komt, verkeert
even in de waan dat de num
mers 'Lang zullen ze leven' en
'Hij leve hoog' voor hem is be
doeld. Nou Toe Maar speelt
echter voor het paar Arthur en
Ria van der Linden. Zij vieren
vandaag hun twintigjarig huwe
lijksfeest. Griffioen zet de twee,
die ook meehelpen bij het feest
in de Catslaan, in de schijnwer
pers. Van der Linden ondergaat
de aandacht met een lach.
„Hartstikke leuk", zegt de wijk
agent even later. „Mijn doch
ters en die van Claas zijn vrien
dinnen van elkaar, dus dat ze
wat zouden bekonkelen, ver
moedde ik al. Op zo'n dag ben
ik even geen politieman, dan
ben ik er voor de marathon. Ik
ben als vrijwilliger in de straat
bezig. We doen het met elkaar,
voor de saamhorigheid. Dit is
geweldig om te doen en je wilt
verder toch ook dat de lopers
veilig de straat door kunnen."
De festiviteiten en de aanmoe
digingen missen hun uitwer
kingen niet, zegt hardloper Bert
van Bohemen. Hij heeft samen
met een vriend de tien kilome
ter gelopen en op de terugweg
naar huis besloten ze 'nog even
langs te gaan'. „Ik ben er wel
vaker geweest. Ze doen steeds
meer. En als je kilometers al
leen hebt gelopen, is het heer
lijk om hier voorbij te komen."
Zijn race was 'loodzwaar'. „Ik
zag Jeroen Straathof bij de start
en we hebben de hele tijd bij el
kaar gelopen. Ik dacht nog: zo'n
sporter moet toch sneller kun
nen. Maar de laatste kilometers
moest ik hem laten gaan.
Terwijl het wachten op de kop
lopers in de marathon is be
gonnen, moedigt Griffoen een
loopster van de halve marathon
aan. „Nummer 2562", roept hij.
„Het gaat goed hoor. Succes,
kind." Om haar lippen krult een
lach. Zo zal ze de finish zeker
halen.
leiden - De Keniaan Musa Che-
rulich won de tien kilometer in
een tijd van 30:01. Dat was een
halve minuut boven zijn per
soonlijk record. Het was niet de
eerste overwinning van de Afri
kaan dit seizoen in Nederland.
Eerder won hij al in Hilversum
en in Maasdijk. De verschillen
op deze afstand waren groot.
De Marokkaan Noureddine Ht-
aibi deed er een minuut langer
over, op weer een minuut ge
volgd door Gaber Bahnas
(Egypte).
Iris Wullems, lange tijd lid van
Leiden Atletiek, won de tien ki
lometer bij de wouwen. De
Rotterdamse passeerde de fi
nish na 36:35, een tegenvallen
de tijd. „Mijn persoonlijk re
cord is een minuut sneller. Ik
vond het best een zware wed
strijd, ik kende het parcours
niet en ik miste ook een paar ki
lometerbordjes. Ik wist niet al
tijd waar ik ongeveer zat, daar
door werd het moeilijk mijn
tempo te bepalen."
Keniaan Peter Raburu won de
vijf kilometer door in de laatste
meters weg te lopen bij Moha-
med el Bekerq. Raburu verblijft
in Den Haag om twaalf wed
strijden in Nederland te lopen.
De vijf kilometer van de Leiden
Marathon was voor hem meer
trainingsarbeid dan serieuze
wedstrijd, maar dat neemt niet
weg dat de Keniaan van oor tot
oor grijnsde toen hij over de fi
nish kwam. Zijn tijd, 13:38, is
een nieuw persoonlijk record.
„Ik loop bijna altijd halve mara
thons", zei de allereerste vijf-ki
lometerwinnaar van Leiden na
afloop. „Ik ben best verbaasd
dat het zo hard ging."
Hij was niet de enige die een
dik persoonlijk record liep. Veel
mensen doken meer dan an
derhalve minuut onder hun
beste prestatie, wat tot de con
clusie leidt dat het parcours op
de vijf kilometer een stuk te
kort was. De organisatie ont
kent dat.
Te kort of niet, de eerste editie
bij de vrouwen was een prooi
voor Marianne van de Linde uit
Heemstede, die liever de tien
had gelopen. Daarvoor was zij
net te laat in Leiden, 's Morgens
had zij eerst een cursus met de
hond, waarna ze op de trein
sprong, inschreef en 17:01 klok
te.
Naast haar beklom Maureen
Koster wat schuchter het podi
um. De Boskoopse was als der
de geëindigd op dé vijf kilome
ter en moest daarom als eerste
op de verhoging gaan staan.
Hoe knap haar prestatie was,
bleek toen twee volwassen
vrouwen naast haar kwamen
staan. Koster, twaalf jaar, had
geen prijs gewonnen in de Kin
derloop, maar in een veld met
ervaren wedstrijdlopers. Ook
haar tijd (18:19) imponeerde.
„Het ging zo goed, omdat mijn
oom 'haas' was", verklaarde de
brugklasleerling van het Groene
Hart Lyceum nuchter. Haar
knappe prestatie verraste Kos
ter overigens niet. „Ik train drie
keer in de week en doe in het
weekeinde aan wedstrijden
mee. Op mijn achtste begon ik
al met lopen." Koster richt zich
dan ook uitsluitend op deze
sport.
Wat bezielt een meisje van
twaalf om zo fanatiek te lopen?
„Mijn hele familie loopt", zegt
ze schouderophalend. „Mijn
vader had normaal gesproken
ook meegedaan aan de Leiden
Marathon. Hij is geopereerd
aan zijn knie. Trainen gaat wel,
maar deze wedstrijd kwam nog
te vroeg voor hem." Saai vindt
ze het allerminst, ook al is ze
meestal één van de jongste
deelnemers.
Hoewel Koster zich bewust is
van haar talent, wil ze niet te
ver vooruit denken. Natuurlijk,
ze droomt ervan om ooit bij de
Nederlandse top te horen, maar
stelt zich alleen realistische
doelen. „Ik wil kijken wat ik er
uit kan halen." Voorlopig zal ze
haar kunsten alleen nog op de
vijf kilometer laten zien. Later,
als haar lichaam meer belasting
aankan, wil ze zich toeleggen
op de marathon.
Hoepel op.Dat zijn wel de
laatste woorden die je wilt
horen als je 9 van de 10 kilo
meter in Leiden hebt afge
legd. Het bevel komt uit de
mond van Mieke, die hoort
bij de grote groep van Hollen
Met Han. Ik schat haar op
59. Nee. ik doel niet op de
leeftijd van Mieke. maar op
haar begrote eindtijd van
vandaag: 59 minuten. En
omdat ik haar in mijn Hol
len Met Han-outfit herinner
aan die streeftijd. wil zij mij
nu even niet zien. Want Mie
ke zit stuk. Mieke ziet af.
Mieke zou op dit ogenblik
wensen dat zij nooit was be
gonnen aan dat hele Hollen
Met Han-gehannes.
Maar zo gemakkelijk komt
zij niet van mij af. Ik ben
juist aangesteld om een stuk
of twintig volgelingen van
Han Kulker naar een 10-kilo-
metertijd van 59 minuten en
59 seconden te loodsen. Excu
ses zijn op zondag 12 juni
nauwelijks voorhanden. Het
weer is prima, over de start in
de Breestraat ditmaal geen
klagen en aan de voorberei
ding kan het ook niet hebben
gelegen. Dat de kilomete
raanduidingen ontbreken of
niet kloppen, is geen verras
sing. Dat weten wij nog van
de vorige editie. Omdat de to
tale afstand dit jaar wel
blijkt te kloppen, komt het
doek dat de laatste kilometer
aankondigt als een aangena
me verrassing. Opgejaagd
door een achteraf foutieve
halfivegmelding (29 minuten
en 55 seconden) begint mijn
gevolg minuten te vroeg aan
de slotkilometer.
Mijn werk als haas van
dienst lijkt erop te zitten, tot
ik Mieke zie. Volgens mij
moet ik haar nog een fles wa
ter teruggeven, maar het lijkt
mij - gezien haar gemoeds
toestand - niet handig om
haar ook maar ergens mee op
te zadelen. Dat zij mijn op
beurende woorden niet ver
draagt, kan ik mij voorstel
len. Dat zij mij als een kleine
jongen wegstuurt ook, want
afzien doe je het liefst zonder
pottenkijkers. Ik heb dezelfde
afveerreflex als ik tijdens een
wedstrijd 'in het rood' loop.
Nog één keer dring ik aan.
Op het Noordeinde, het voor
portaal van de verlossende
Breestraat, laat ik in een ul
tieme peptalk het woord
wandelen vallen. Tot mijn
schrik volgt Mieke die onbe
doelde hint onmiddellijk op.
Minder dan 800 meter voor
de eindstreep bestaat zij het
om, met nog een zee van tijd,
tot overmaat van ramp te
gaan wandelen.
In een vlaag van frustratie
denk ik 'hoepel op, Mieke'.
Kennelijk kan zij gedachten
lezen, want zij is ogenblikke
lijk opgehoepeld. Met haar
laatste krachten stuift zij op
de finish af. Als zij de eind
streep passeert geeft mijn
polshorloge nog niet eens 59
minuten aan. Missie vol
bracht. Mieke strekt haar
arm naar mij uit. Even nog
denk ik dat zij haar slaven
drijver dankbaar om de hals
wil vliegen. Eén tel later be
grijp ik het gebaar: als recht
matige eigenaar vraagt Mie
ke haar fles water terug.
Tim Brouwer de Koning
(advertentie)
