De pijn slijt bij
Marco van Alphen
1
SPORT
Maaike van de Pavoordt stapt uit de schaduw
Junioren BS Leiden in finale N
Alonso, de bescheiden volksh
zaterdag 7 mei 2005,
door Robbert Minkhorst
„Moeizaam", is steeds het antwoord
op de vraag hoe het gaat. Marco van
Alphen aarzelt daarom. Een terug
keer van de ex-profvoetballer in de
wereld waar hij in 1991 in de steek
werd gelaten, is mogelijk. Maar het
leed dat FC Den Haag hem bezorgde,
sneed diep. „Ik heb al die tijd uitno
digingen, zoals voor het honderdja
rigjubileum, keurig gehad. Alleen
van de mensen uit mijn tijd heb ik
nooit wat gehoord." Met het abrup
te einde van zijn carrière door een
hernia verbrak de club even plotse
ling ook alle banden. Van Alphen be
landde in een zwart gat. „Pas twee
jaar geleden kon ik het voor het
eerst van me afzetten. Ik weet niet
wat ik al aan kan."
Clubs hebben de afgelopen jaren
meer dan eens bij Van Alphen aan
geklopt. De oud-Leidenaar, inmid
dels Leiderdorper hield de boot af,
buiten af en toe wat coaching bij
Roodènburg, FC Rijnland, en te
genwoordig Meerburg, de club
waar zijn 9-jarige zoon Desley
speelt. Te veel sores, te veel fysiek
ongemak. Na een glansrijke carri
ère bij FC Den Haag werd hij ver te
ruggeworpen. Inmiddels heeft hij
een aanbieding van Voorschoten
'97 in beraad. Van Alphen kan as
sistent worden van Peter Wubben
bij de zaterdagse degradant uit de
hoofdklasse. Wubben kent hij nog
uit zijn Haagse tijd.
„Ik merk dat ik het coachen ontzet
tend leuk vind. Ik denk ook dat ik
het kan. Het begeleiden van men
sen heb ik in me. De manier van
opstellen in het veld, het raken van
de bal, mijn spelinzicht doorgeven;
ik denk dat ik daar goed in ben. Ik
heb er ook veel lol in." Hij deed het
een tijdje bij Roodènburg maar kon
het uiteindelijk fysiek en mentaal
niet aan. „En dan moet je het een
groep niet aandoen om er voor te
gaan staan. Tegenwoordig train ik
het elftal van mijn zoon en daar be
leef ik veel plezier aan."
Het leed
„Ik ben in 1991 geopereerd. In de
uitwedstrijd bij FC Utrecht stapte ik
van het veld. Het ging niet meer. Ik
was daarvoor anderhalf jaar afwis
selend geblesseerd of aan het reva
lideren. Mijn rentree was thuis te
gen Volendam. Je mag het mis
schien niet over jezelf zeggen, maar
ik was in die wedstrijd de beste in
het veld. In Utrecht stond iedereen
dus ook verbaasd te kijken. Twee
maanden later lag ik op de opera
tietafel."
Wat niemand bij FC Den Haag zag
en wat ook vrijwel elke andere arts
die Van Alphen na jarenlange rug
klachten raadpleegde miste, bleek
bij diagnose in het ziekenhuis. .Al
leen mijn huisarts, Har Meijer,
voorspelde het. Har zei tegen me:
Mare, je hebt een hernia."
De dagen duren te lang voor hem.
„Een siësta zou voor mij perfect
zijn. Na vijven zit ik er helemaal
doorheen. Dat is het trieste. De
heel simpele dingen lukken mij
niet. Tillen, dat doet vaak mijn
vrouw. Als er wat geboord moet
worden in huis, dan doet mijn
vrouw dat. Van alles niet meer kun
nen, en je bent pas 41. Ik voel me
nog jong, maar het lichaam werkt
op heel veel momenten niet mee.
Ik wilde afgelopen weekeinde even
een rondje langs de Braassem lo
pen. Dat is vier kilometer. Mijn
vrouw zei: doe het nou niet, dat red
je nooit. En ze heeft gelijk."
Van Alphen moet er mee zien te le
ven. „Dat lukt me moeilijk. Het is
frustrerend. Het enige wat ze voor
mijn rug kunnen doen, is hem vast
zetten. Dan zetten ze een pin erin.
Daar word je absoluut niet beter
van. Iets even oprapen kan dan he
lemaal niet meer. Ik heb jarenlang
aan topsport gedaan en ik was geen
luie sporter. Ik heb altijd genoeg
bewogen."
„Mijn hernia zit helemaal onder in
mijn rug, vlak boven mijn billen.
Mijn zenuwstelsel krijgt de verkeer
de signalen door. Dat werkt vooral
op mijn darmen. Ik raak aan de di
arree. Ik heb een spastische dikke
darm en ik kan gaan trillen, gaan
zweten."
„Als je last hebt van je organen,
stap je naar een internist. Daar
hoor je: één miljoen mensen heeft
wel wat. Dan ga je weer. Heb je last
van je rug, dan ga je naar de ortho-
peed. Zo blijf je in een cirkel. Ik heb
haptonomie geprobeerd, chiro-
practie en manuele therapie. Aan
dat laatste heb ik nog het meeste
gehad."
De euforie
Bij FC Den Haag maakte Van Al
phen grote successen mee. Gescout
bij Roodènburg, belandde de speler
al snel in de hoofdmacht. Hij speel
de samen met andere Leidenaars
als Alfons Groenendijk en Ron de
Roode. FC Den Haag werd in zijn
tijd ongeslagen kampioen in de
eerste divisie, verloor een bekerfi
nale van Ajax en haalde Europees
voetbal.
„Ik heb fantastische dingen meege
maakt. We speelden twee keer de
halve finale voor de beker. De finale
tegen Ajax verloren we onterecht.
Wij konden de 3-1 maken, en zij
maakten de 2-2. Het jaar erop
speelden we wel Europacup en we
stonden bij de eerste vier, vijf in de
competitie. Maar eigenlijk vormden
al die jaren één hoogtepunt. Die
tijd was gewoon schitterend. Het
was een periode waarin ik heel veel
geluk kende. Ik zat in een euforie."
„Ik was ook de clown van Den
Haag. Ik was de gangmaker, ik was
altijd met grappen bezig. De fysio
therapeut kwam eens langs en toen
zeiden Heini Otto en ik tegen el
kaar: we hangen zijn fiets in de
vlaggenmast, op het dak van het
stadion. Hij deed natuurlijk zijn be
klag en dan moesten wij weer op
kantoor komen. We zijn een week
naar het tweede teruggezet."
„En bij FC Den Haag was ik het
manusje-van-alles. Behalve in het
doel heb ik overal gestaan. Ik
scoorde niet zo vaak, maar mijn
doelpunten waren wel altijd mooi.
Ik heb op een gegeven moment in
de belangstelling gestaan van Ajax.
Ze hadden problemen op het mid
denveld en in de verdediging. Nog
concreter was de interesse van Wil
lem II. Dat liep toen via Ron de
Roode. Ik raakte in die periode al
leen geblesseerd. Mijn knieband in
mijn linkerknie was ingescheurd.
Ze zeiden: op het moment dat je fit
bent, moetje gelijk bellen." Maar
na de knieblessure kwamen de
chronische rugklachten. Van Al
phen liep bijna twee jaar in de ziek
tewet, speelde dan weer wel, dan
weer niet, en was continu aan het
revalideren.
Trainer Co Adriaanse kwam. „Hij is
absoluut de beste trainer die ik ooit
heb meegemaakt", zegt Van Al
phen. Maar juist onder Adriaanse
manifesteerde zich het blessure
leed. Onder Adriaanse werd veel in
tensiever en zwaarder getraind.
„Die twee trainingen op een dag
waren voor mij teveel. Het werd
uiteindelijk een strijd tussen de
medische staf en Adriaanse. De staf
Marco van Alphen: „Al die jaren bij Den Haag vormden één lang hoogtepunt." Foto: Henk Bouwman
zei: we weten hoe Marc is. Bij Gods
gratie mocht ik dan één keer trai
nen. Ik kwam dan wel steeds pas
op donderdag of vrijdag bij de
groep. Dan begin je in het tweede."
„Het maakte mij geprikkeld. Ik er
voer het als een degradatie, elke
keer die zaterdagtraining met het
tweede. Het was ook weer typisch
Adriaanse, hij is altijd bezig met de
psyche van spelers. Hij heeft het
een keer geflikt me terug te halen
en te vragen: kun je spelen? Dan zet
ik je op de bank, en mag je invallen.
Hij wisselde drie keer en bracht
drie jeugdspelers. Ik had natuurlijk
nergens recht op, maar ik reageer
de gefrustreerd. Zo werd ik uit de
tent gelokt. Hij deed het om me uit
die cirkel te halen, om me aan het
spelen te krijgen, om me beter,
scheiper te krijgen. Nu zie ik dat.
Toen was hij een klootzak."
De crisis
„Om het hard te zeggen: achteraf
gezien ben ik naar de kloten gehol
pen. Het gebeurde alleen niet ex
pres. Ik leefde van training naar
training, van wedstrijd naar wed
strijd. Je telt alleen mee als je fit
bent. Wat je dan over het hoofd
•ziet, is dat je in deze situatie men
sen aan het forceren bent. Het vele
gemanipuleer met mijn rug, mijn
knie en mijn beenspieren, het vele
gekraak. Mijn \vervels stonden con
stant verkeerd en het rechtzetten
gaat toch met geweld."
Na zijn knieblessure werd ontdekt
dat Van Alphens rechterbeen ster
ker was dan zijn linker. Hij kreeg
om die reden krachttraining. De
speler ontdekte zo de pijn in zijn
rug. Een diagnose bleef alleen uit.
Sterker: „Ik werd niet geloofd. Joh,
niet huilen, werd er gezegd. Dat
hoort erbij. Maar ik kwam elke dag
thuis en was moe, ziek, niet lekker.
Mijn omgeving ging het zoeken in
mijn geestelijke gesteldheid. Ik was
ineens niet geloofwaardig meer."
„Na de dag dat ik ineens ben ge
stopt, heb ik niets meer gehoord.
Dat doet heel veel pijn. Op het mo
ment dat jij wegvalt, valt ook die
sokkel onder je vandaan. Alles werd
voor me geregeld en op een gege
ven moment ga je daar naai-leven.
Als ik speelde, telde ik mee. Toen ik
niet meer speelde, hadden ze geen
tijd meer voor me."
Van Alphen viel terug op zijn gezin
en maakte een mentale crisis door.
„Ik moest van de ene op de andere
dag weer de maatschappij in, ter
wijl ik daar helemaal nog niet klaar
voor was. En ik zat midden in de
herziening van de WAO. Ik was
honderd procent afgekeurd voor
het voetbal, maar tegen mij zeiden
ze: je kan toch achter een kassa zit
ten?" Omdat hem een WAO-uitke-
ring werd geweigerd, ging Van Al
phen er ook financieel op achteruit.
„Het ergste was: ik wilde werken,
maar ik kon het niet door mijn rug.
En ik was er niet op voorbereid.
Wat vond ik leuk, wat kon ik nog?"
Mister FC Den Haag
Uiteindelijk is de Leiderdorper met
een compagnon een eigen bedrijf
begonnen. Samen vormen ze de re
gionale vertegenwoordiging voor
Beltona, een Nederlands sportkle-
dingmerk. Een nevenactiviteit is de
onlangs opgezette textieldrukkerij.
Zolang Van Alphen zich bewust
blijft van zijn beperkingen, 'gaat
het'.
Tussentijds probeerde Van Alphen
zijn trainerspapieren te halen. Het
mondde uit in een domper. „Ik
werd toegelaten, maar moest op
een gegeven moment door mijn
rug een paar keer afzeggen. Het
was te belastend. Ik kreeg een brief
je van de KNVB dat ik was afge
voerd van de lijst, omdat ik drie
Dr
keer niet was geweest. Dat is lan
te gek voor woorden? Waaroif 2.
den ze niet, vroegen ze niet v>—
aan de hand was, en of ik de Lj
nog kon afmaken? Me met mi
achtergrond zo afserveren, iirks
voor wereld was ik terechtgel^
men?"
„Ik ben door een aantal partij
benadeeld en ik ben daar en(J
afgeknapt. Als ik in alle jaren
drie, vier keer bij Den Haag b1
weest, is het veel. Ik ben enoi
kwetst door Den Haag en dat
wijt ik de club. En als het bij cj
bond niet zo was afgelopen,
nu ergens trainer geweest. Ab
luut" L,
Toch heeft Van Alphen gemer I
niet iedereen in Den Haag he^
de steek heeft gelaten. „Er wa
laatst een open dag bij de clul
stond met mijn zoontje in de.
Trainer Lex Schoenmaker zaïjer
zijn kantoortje, zag me en wL
Ik vroeg: herken je mij dan? ee
weten dat ik wel eens verandt
van uiterlijk. Ik heb krullen g(
dan weer een baard en nu ee!
Als ik jóu niet meer ken, antvpF
de hij, met jou heeft de club j
grote successen gehad. Jij bei
wat Mister FC Den Haag. Ja. I
doet me dan weer goed.de
nd<
katwijk - Net achter de echte top, in de
schaduw van de allerbesten, dat leek
haar lotsbestemming. Jaren van toewij
ding en training brachten Maaike van
de Pavoordt immers nooit verder dan
twee derde plaatsen. Tot een zonderlin
ge zondag in april, toen plotseling alles
lukte en de Katwijkse tafeltennister van
uit het relatieve niets Nederlands jeugd
kampioen werd. „Na die laatste gewon
nen partij was ik heus wel blij, maai- dat
straalde ik helemaal niet uit. Ik stond
daar alleen maar verbaasd te zijn."
Pas de volgende dag drong het volle be
sef van haar opmerkelijke triomf door
tot de 15-jarige Katwijkse. Op school
werd ze in het zonnetje gezet door haar
klasgenoten, die stuk voor stuk hun feli
citaties op een grote kaart hadden ge
schreven. Bij Docos - de club waarvoor
Van de Pavoordt sinds december com
petitie speelt - werd ze uitgebreid ge
huldigd. Ook de tafeltennisbond liet die
maandag nog van zich horen: of Van de
Pavoordt zich diezelfde week nog in Pa
pendal wilde melden om mee te doen
aan de centrale bondstraining.
Wie dat aan de vooravond van het NK
had voorspeld, was geheid voor gek ver
sleten. Om te beginnen was Van de Pa
voordt in haar leeftijdscategorie slechts
als tiende geplaatst, ver aéhter de favo-
rietes. De Katwijkse stond te boek als
een sterke, degelijke speelster, maar
ook niet meer dan dat. Twee keer ein
digde ze als derde bij de nationale titel
strijd, maar dat was alweer zo'n zes jaar
geleden.
Bovendien verliep de voorbereiding op
de editie van 2005 tamelijk rampzalig.
Vier dagen voor het toernooi kon de
vwo-scholiere niet eens lopen, omdat
ze te veel last had van overvloedig eelt
onder haar voeten. Mede daardoor ver
liepen de laatste trainingssessies verre
van vlekkeloos. Van de Pavoordt raakte
de ballen slecht, was zoekende naar het
juiste gevoel.
Het had zijn weerslag op haar ge
moedstoestand, vertelt moeder Van de
Pavoordt. „Maaike liep de hele week te
klagen. Ik was dat op een gegeven mo-
PROFIEL
Naam: Maaike van de Pavoordt
Geboortedatum: 6 oktober 1989
Woonplaats: Katwijk
School: Andreas College, locatie
Pieter Groen
Club: Docos
Maaike van de Pavoordt werd tot ieders verrassing Nederlands kampioene tafeltennis bij de jeugd. Foto: Hielco Kuipers
ment helemaal zat. 'Zoek het maai- uit
met dat tafeltennissen. Ga lekker voet
ballen of hockeyen', heb ik haar ge
zegd."
Desondanks stapte de jonge Katwijkse
de daaropvolgende zondag een Hel-
mondse sporthal binnen, na een be
zoekje aan de pedicure, met speciale
gelkussentjes in haar sportschoenen en
de beide voeten flink ingetapet. Het fy
sieke ongemak had geen invloed op het
spel van Van de Pavoordt, zo bleek al in
de eerste wedstrijd. Ze won in vijf
games van Saskia Liefers. Ook haar
tweede duel werd een marathonpartij,
waarin Kelly Willems het onderspit dolf.
Daarna was Van de Pavoordt helemaal
op stoom. In de halve finale bedwong
ze Wies van Haaren, om in de eindstrijd
af te rekenen met Nicky Zetsen, de
nummer een van de plaatsingslijst. „Al
les lukte", zegt ze nu over die memora
bele zegereeks. „Ik had niets te verlie
zen en voelde daarom geen druk. Het
ging ook vanzelf, leek het wel. Ik heb
gespeeld zoals ik altijd doe. Eerst rustig
in de ene hoek spelen en het daarna
hard afmaken in de andere hoek."
Maaike van de Pavoordt maakte op 5-
jarige leeftijd kennis met tafeltennis, tij
dens een vakantie in Luxemburg. „Op
de camping stond een tafeltennistafel.
Ik was toen nog zo klein dat ik niet eens
boven het tafelblad uitkwam." Een ta
lent was ze toen nog niet. Terug in Ne
derland volgde Van de Pavoordt een
tiendelige kennismakingscursus bij
Rijnsoever, de vereniging in haar woon
plaats. „Ik sloeg in het begin geen bal
raak. Toch ben ik maar lid geworden.
'Misschien wordt het nog wel wat',
dachten ze waarschijnlijk."
Eind vorig jaar maakte ze de overstap
van Rijnsoever naar Docos, waarmee ze
de voorbije maanden in de tweede divi
sie speelde. Voor extra trainingen gaat
ze twee keer per week naar Pecos in
Oegstgeest, waar ze onder de hoede van
Friso Reitsma haar spel probeert te per
fectioneren. „Het probleem bij Rijnsoe
ver was altijd om een team voor mij te
vinden. Er waren gewoon niet genoeg
meisjes om een ploeg te vormen."
Bij Docos speelt Van de Pavoordt voor
het eerst met en tegen vrouwen. „In de
jeugd had ik altijd jongens als tegen
standers. Die wedstrijden gingen hard
tegen hard. Bij de vrouwen is het meer
een kwestie van goed geconcentreerd
spelen. Wachten tot je de mogelijkheid
krijgt het punt te maken." En behalve
het spel is ook de ambiance anders.
„Die dames onderling, dat geeft een
heel ander sfeertje. Er wordt heel veel
gekletst."
Maarten Dekker
'Kidssport' is een serie over jeugdsport in Lei
den en omgeving. Heeft u tips of suggesties
voor deze rubriek, mail dan naar
sport.ld@hdc.nl
leiden - de basketbaljunioren
van BS Leiden heben zich giste
ren geplaatst voor de finale van
de strijd om het landskampi
oenschap. Tijdens de zoge
naamde final four in de Leidse
Vijf Meihal won de ploeg van
coach Ivo Boom van Amster
dam Astronauts: 69-62.
Leiden, vice-landskampioen
van vorig seizoen, eindigde in
de reguliere eredivisiecompeti
tie op de eerste plaats en begon
als favoriet aan het laatste
weekeinde. Het maakte de ver
wachtingen gisteravond in een
bomvolle sporthal vooralsnog
waar. Astronauts, eerder dit sei
zoen een van de weinige ploe
gen die BS Leiden versloeg,
gei
kreeg geen serieus 1 re
de zege. Onder aamje I
topscorer Kristian vqo
punten) kwam de ver
niet in gevaar. LeiLje
het vanavond om 2|
de finale op tegen
dat in de andere hali
regerend landskam^n:
Towers versloeg: 70-feler
—pel
Irv;
door Ivo Op den Camp
Barcelona - Hij siert billboards,
staat op de voorpagina van dag
bladen, moet voor radiostations
zijn zegje doen en treedt op in
tv-programma's. Fernando
Alonso is dezer dagen dé
sportheld van Spanje. De 23-ja-
rige Formule 1-rijder verdringt
voetballers, tennissers en mo
torcoureurs naar de achter
grond. Dit weekeinde bereikt de
adoratie een hoogtepunt bij
zijn thuisrace op het circuit de
Catalunya bij Barcelona.
Schuchter ondergaat hij de
roep van de fans om handteke
ningen. Een verlegen blos siert
zijn wangen als uit duizenden
kelen zijn naam galmt. De
dranghekken bezwijken bijna
onder de aandrang van de dui
zenden bezoekers die gister
middag al naar het circuit kwa
men om maar een glimp van
hun idool op te vangen.
Fernando Alonso is er geen spat
door veranderd. De successen
zijn de bescheiden jongeman
uit Oviedo niet naar het hoofd
gestegen. Daar hebben zelfs
drie Grand Prix-overwinningen
op rij niets aan veranderd.
„Ik houd hier eigenlijk hele
maal niet van", bekent hij eer
lijk. „Ik weet dat het erbij hoort,
maar ik voel me nog altijd die
gewone jongen die graag met
vrienden een potje gaat voet
ballen op het strand of op de
fiets springt om een toer te ma
ken door het mooie landschap
van Asturië."
Hij wrijft zijn lange haren met
beide handen naar achteren,
zucht eens en beseft dat de
roem die hem de laatste tijd is
komen aanwaaien zijn prijs
heeft. In Oviedo - in het ouder
lijk huis - kan hij zich niet meer
vertonen. Zelfs vader José-Luis
en moeder Ana kunnen er hun
rust nauwelijks meer vinden.
nel
Fernando Alonso lijkt op weg naar weer een record. Foto: Reuters
jke
De twee werkten toWij
nog gewoon in de j
buskruitfabriek en
kassa in de supernl
nu staan er elke dat.
vers voor de deur
vensverhaal van
Alonso op te tekenei
Oxford, waar de c
bescheiden apparti
woont. „Het weer ij
bevalt me meestal
heb in het begin ve
gehad, maar nu be
mee. Ik kan boi
doen zonder onder
lopen te worden do(
Spanje is in de b
'Alonsomania', zoal
ke heldenverering
mule 1-coureur op
schiereiland wordt
„Maar gelukkig
mijn ouders me n<
hun zoon en niet als
coureur. Als ik me
zoals dat in hun og(
ten, zeggen ze me di
Dit jaar heeft hij
gehad tot klagen,
stelijk leider in het
hard op weg naar
dat al sinds 1972 injlab
staat: dat van de jjjk
reldkampioen ooit
Fittipaldi was destijo
negen maanden o®'
wordt op 29 juli pas)
passen bij zijn and'
feiten. Alonso is de ji m
ooit op pole-positiq
ste op het podium
ste Grand Prix-wii
geschiedenis. Velenl
de opvolger van Mi
macher en de enigfo..
moet zijn een aan,1?1
van de Duitser uit d1
racen. „Ik wil en li n
spiegelen aan henk
zeven wereldtitels; fc»
één", komt de besèlyc
weer bovendrijven, j-
