'We hebben
ons te snel
rijk gerekend'
SPORT
Leeftijdsgenoten fluiten: een hele uitdaging
Een weerzien met
gemengde gevoelens
Lange schorsing
Kwong Nam Steinr^
blijft voorlopig staai
Docos - Meerburg
Zondag, 14.00 uur
Trouerbach nog niet in paniek
zaterdag 30 april 2005
J
A
warmond - Hij is zeventien
jaar en is net als veel andere
jongens vaak op het voetbal
veld te vinden. Doordeweeks
traint Allard Lindhout bijna da
gelijks en in het weekeinde zijn
de wedstrijden. Hij scoort ech
ter nooit en op een verdedi
gende fout zul je hem niet be
trappen. Sterker nog, zelfs een
passje komt niet van zijn voet.
Ook gele en rode kaarten hoeft
hij niet te incasseren. Hij deelt
ze uit. Allard Lindhout is
scheidsrechter bij de KNVB.
Hij fluit voornamelijk wedstrij
den van B-junioren in de eer
ste klasse. Leeftijdsgenoten
dus. „Dat is een hele uitda
ging", vertelt Lindhout, die on
danks zijn zeventien jaren niet
erg groot en sterk gebouwd is.
„Tijdens de warming-up hoor
je ze lachen: 'Wat een kleintje
zeg'. Dat stimuleert me alleen
maar en als ik eenmaal voor de
eerste overtreding heb geflo
ten, is dat kleinerende er wel af
bij ze. De meesten hebben dan
snel door dat ze niet veel kun
nen flikken. Na de wedstrijd
zeggen ze dan dat ze het knap
vinden dat ik op mijn leeftijd al
zulke wedstrijden fluit. Daar
hebben ze respect voor."
Het voetballeven van Lindhout
begon zo'n tien jaar geleden, in
de E-tjes van het plaatselijke
Warmunda. Voetballen deed
hij niet onverdienstelijk. Als
twaalfjarige haalde hij de regi
oselectie. Toch wilde hij iets
meer dan alleen voetballen.
Drie jaar geleden zei hij tegen
zijn club dat het hem wel leuk
leek om wat jeugdwedstrijdjes
te fluiten. „Ik zag het fluiten
van de E-tjes ook als goede
warming-up op mijn eigen
wedstrijd. Al snel vond ik het
eigenlijk leuker dan zelf voet
ballen. Je geeft op een positieve
manier leiding aan het spel."
Meteen toen hij zestien werd,
schreef Lindhout zich in voor
de Basisopleiding Scheidsrech
ter van de voetbalbond. Sinds
dien is hij gestopt met voetbal
len en lid geworden van de
Centrale Organisatie voor
Voetbalscheidsrechters (COVS)
in Leiden. Daar traint de jonge
arbiter veel met een looptrai
ner en er worden regelmatig le
zingen gehouden om de kennis
bij te houden. Over een jaar
hoopt Lindhout geselecteerd te
worden voor de Scheidsrech-
tersopleiding 2.
„Ik weet nog niet of ik er mijn
beroep van wil maken. Als het
op m'n pad komt, misschien",
zegt hij schouderophalend. „Ik
wil zo hoog mogelijk komen,
maar mijn werk ligt later denk
ik in het onderwijs." Meester
op een basisschool dus. Nu al
loopt hij voor zijn opleiding t
SPW stage als onderwijsassis
tent op de St. Josephschool in
Leiden. „Geweldig is dat. Kin
deren iets leren is zo mooi."
Ook scheidsrechter zijn vindt
hij tot nu toe geweldig. Toch is
hij door recente excessen in de
voetbalwereld wel aan het na
denken gezet. De Zweedse ar
biter Anders Frisk die door
supporters van AS Roma beko
geld werd met aanstekers en
inmiddels, na meerdere be
dreigingen, zijn carrière heeft
beëindigd, is zo'n exces. „Dat
is vreselijk. Net zoals Dick van
Egmond die vertelde dat zijn
vrouw thuis dekking had ge
zocht achter de bank omdat
een stel idioten zijn huis met
stenen aan het bekogelen wa
ren. Ik waag me zeker wel eens
af wat ik zou doen in dergelijke
situaties. Maar nee, het zijn
geen redenen voor mij om te
stoppen, daarvoor vind ik het
veel te leuk."
Zelf heeft de jonge scheids ook
ven, maar dan was het uit de
hand gelopen. Het was een
goede les, een hoop extra ba
gage."
Volgens hem zijn trainers zich
vaak niet bewust van hun posi
tie als voorbeeld voor hun
team. „Dan lopen ze tegen de
jongens en mij te schelden.
Kinderen nemen dat gedrag
over. Al die agressie van pu
bliek en spelers in het betaald
voetbal, dat begint al op de
amateurvelden", zegft hij een
beetje triest.
Als hij aan het fluiten is, heeft
Lindhout veel aan zijn oplei
ding. Volgens hem komt er bij
de scheidsrechterij een hoop
pedagogiek en psychologie kij
ken. Zaken waar hij ook in het
onderwijs veel mee te maken
heeft. „Je bent deels opvoed
kundig met spelers bezig. Bo
vendien moet je je inleven in
hun situatie. De beste scheids
rechter is niet iemand die de
regels stap voor stap in zijn
hoofd heeft geprent, maar hij
die kijkt naar het menselijke
aspect."
„Van de week nog, in de wed
strijd tussen WSB BI en Ter
Leede BI. Volgens de regels
had ik een speler van WSB
geel moeten geven, maar dat
had waarschijnlijk alleen maar
irritatie opgewekt. Ik heb het
pratend opgelost en kreeg geen
enkel weerwoord."
De combinatie van onderwijs
en scheidsrechter blijkt dus
een goede te zijn voor Allard
Lindhout. „Ik heb mijn leven
zo wel gevonden, de link is ge-
legd."
Tessa de Wekker
'Kidssport' is een serie over jeugd-
sport in Leiden en omgeving. Heeft
u tips of suggesties voor deze ru
briek, mail aan naar sport.ld@hdc-
,nl.
KIDSSPORT
door Gertjan van Geen
leiden - Voor Jeffrey Trouerbach
bestaat er maar een club en het
is nu al zeker dat zijn tweejarige
zoontje op korte termijn datzelf
de Docos zal komen versterken.
De Leidse voetbalvereniging
staat er na drie nederlagen op rij
beroerd voor in de derde klasse,
waarin het nog geen maand ge
leden kampioensaspiraties koes
terde. De paniek is nog niet toe
geslagen in De Morsch. „Er
heerst een ontspannen sfeertje",
zegt Trouerbach. „Misschien wel
te ontspannen."
Vanaf de F-jes speelt hij al sa
men met Patrick Wijsman, een
leeftijdsgroep later kwam ook
Niels van der Linden erbij. UVS
dong op die leeftijd naar zijn
gunsten maar Trouerbach bleef
de familieclub trouw. „Het is
mijn cluppie en ik zal er ook
nooit weggaan. In het eerste en
tweede loopt een hele jeugd-
lichting rond."
Docos heeft het altijd met eigen
spelers gedaan. Het is de kracht
van de club en tegelijkertijd ook
zijn zwakte. „Onze selectie is te
klein", zegt Trouerbach. „We
zijn de grootste club van Lei
den, maar voor het eerste en
tweede hebben we maar dertig
personen. Ik heb het niet an
ders meegemaakt dan dat er
twee of drie A-junioren moeten
meedoen. Het tweede is ijzer-
sterk met allemaal voormalige
eerste-elftalspelers, die niet
meer in het eerste willen voet
ballen. Tenzij de nood heel
hoog is. Op zich is het goed dat
Docos de jeugd er heel snel bij
betrekt, maar het zijn wel alle
maal lichtgewichten. En we
moeten nog maar zien of we ze
kunnen behouden. Michael
Voorthuizen en Michael Halve
maan spelen al mee en straks
komt middenvelder Eric van
der Pot erbij uit de Al. Als an
dere clubs hem zien spelen, ha
len ze hem zo weg. Misschien
moeten wij er ook aan gaan
denken om spelers van buiten
te halen, willen we op termijn
in de tweede klasse spelen. We
zijn er qua accommodatie en
ledental de club voor."
Trouerbach liet anderhalf jaar
lang voetbal voor wat het was.
Hij miste de trainingen op dins
dag en donderdag omdat de
moeder van zijn zoon die avon
den haar Pabo-opleiding deed
en hij de verzorging op zich
nam. Bovendien werkte de 24-
jarige Leidenaar op zondag in
een kroeg. Toen oma op de trai
ningsavonden kon gaan oppas
sen meldde Trouerbach zich
vlak voor de winterstop weer.
Hij speelde zes wedstrijden in
het tweede toen trainer Pieter
van Zoest een beroep op de
laatste man deed.
Na de winterstop zette Docos
een mooie serie neer en leek
het op weg naar iets wat vorig
seizoen nog op onverklaarbare
wijze werd weggegeven. Toen
leek de titel een formaliteit,
maar zagen de Leidenaars een
voorsprong van meer dan tien
punten als sneeuw voor de zon
verdwijnen, waarna de nacom-
petitie ook in een debacle ein
digde. Als Docos niet oppast
eindigt dit seizoen in een nog
grotere anticlimax. De strijd te
gen directe degradatie heeft het
als nummer tien in eigen hand,
een nacompetitie ontlopen
niet. Trouerbach, die aanstaan
de maandag aan een nieuwe
baan als administratief mede
werker begint: „Vorige maand
liepen we nog aan een kampi
oenschap te denken, maai- drie
onnodige verliespartijen later
kijken we omlaag. Misschien
hebben we ons te snel rijk gere
kend."
Aanvallend heeft Docos geen
probleem, de tegendoelpunten
vallen te gemakkelijk. Het spel
is te onrustig, eendimensionaal.
„Het lijkt wel of iedereen in de
war is. We leveren wel strijd,
maar het komt er niet uit de
laatste weken terwijl het voetbal
vlak na de winterstop er best
goed uit zag. We missen in de
verdediging iemand met rust,
die ook goed kan voetballen. In
principe zou ik als laatste man
het spel moeten verdelen, maar
mij lukt het ook niet. We hante
ren alleen maar de lange bal
richting spits Barry Dubbelde-
'Het is nog niet afgelopen'
door Robbert Minkhorst
Amsterdam - De schorsing van
twee jaar voor voetballer
Kwong Nam Steinraht blijft
voorlopig staan. De speler van
FC Lisse, broer van topscorer
Kwong Wah, heeft het kort ge
ding tegen de KNVB verloren.
De Amsterdamse rechtbank be
paalde dat er geen redenen zijn
om de schorsing die de voetbal
bond Steinraht had opgelegd,
voorlopig op te schorten. De
bond strafte de voetballer voor
een uit de hand gelopen con
flict met een scheidsrechter in
een zaalvoetbalwedstrijd. Vol
gens de KNVB heeft Steinraht
de arbiter een kopstoot uitge
deeld en geslagen. De speler
bestwist dat.
In afwachting van de verdere
civiele procedure die de Am
sterdammer tegen de bond
heeft aangespannen, wilde hij
dat de schorsing alvast werd
opgeschort. Zijn advocaat be
toogde ruim twee weken terug
dat de voetbalbond Steinrahts
rechten heeft geschonden. Zo is
de speler nooit gehoord over
het voorval door de tuchtcom-
missie. De straf die hem is op
gelegd, is daarom niet alleen
onterecht, maar ook ondeugde
lijk toegekend. Bovendien
maakt voetbal 'een groot deel
van zijn sociale leven uit', en
draagt hij ten onrechte 'het
stempel misdadiger'.
Door de schorsing mag Stein
raht niet alleen twee jaar geen
wedstrijden voor FC Lisse en
zijn zaalvoetbalteam spelen.
Ook trainen is verboden, net als
'alle andere activiteiten' onder
de vlag van de KNVB. De schor
sing ging op 29 januari van dit
'jaar in. De speler had
tijd geen vaste basisplaat
Steinraht reageert veroi
digd op het vonnis.
recht. Kennelijk geldt
ben nog steeds onschult t
is in elk geval nog nietig
pen." Verder wil hij nir
over de zaak.
Uit de uitspraak blijkt
gens de voetballer de
rechter juist hém een
heeft gegeven. Steinr;
verhaal halen bij arbiter^
die over het hoofd hadf^
dat hij een trap van een^g,
stander had gekregen. Tj
tuigen, Steinrahts coaclLj(
aanvoerder van de tegj^
der, hebben verklaard 'enj
Steinraht niet iemand efi,er
stoot zagen geven. De sp
wel toe de scheidsrecl
hebben geslagen, 'uit eei
me impuls', nadat hij d
stoot had gekregen. OvL.
heeft de arbiter toegegei
hij een kopstoot heeft
deeld. Zowel hij als Stj
heeft aangifte gedaan i
handeling bij de politie k
sterdam.
Volgens de KNVB was Stë
de eerste die geweld h&
bruikt, daarna pas betal
scheidsrechter hem metr
munt terug. De zaalconl
ris en een toeschouwer I'
het verhaal van de bond[
tigd. Verder heeft de I>
delijk gemaakt dat
klap van Steinraht al gel
voor een schorsing valk-;
jaar. De speler was bo4"
in de gelegenheid s2'.
schriftelijk verweer in te Tc
aldus de bond. Dat hij j'
hoord is, ligt dus aan d
balier zelf.
EK te
al het één en ander meege
maakt. Zo floot hij vorig jaar de
finale van een internationaal
toernooi tussen de Dl-elftallen
van Feyenoord en een Deense
club. „Een speler van Feyen
oord maakte een overtreding
waar ik geen gele kaart in zag.
De Deense trainer was het daar
niet mee eens en kwam met
zijn 140 kilo op me afstormen.
Ik moest bukken, want hij wil
de me een hengst verkopen. Ik
stond te trillen op mijn benen,
maar wist hem met 'easy, easy'
uiteindelijk te kalmeren. Het
gaf me een goed gevoel dat die
man rustig werd. Ik vind dat ik
goed gehandeld heb, door het
pratend op te lossen. Ik had
wel een rode kaart kunnen ge
Rob ter
Braak: „Mijn
slagen zijn
niet de
mooiste om
naar te kij
ken, maar ik
bat wel ef
fectief."
Foto: Mark
Lamers
door Peter van der Hulst
oegstgeest - Zijn achternaam
verraadt zijn Nederlandse af
komst. Tot zijn twintigste was
Rob ter Braak een gewone Hol
landse jongen uit een Schie
dams arbeidersgezin, maar ver
volgens liet hij zich tot Nieuw-
Zeelander naturaliseren. Na
twintig jaar is het niet vreemd
dat hij soms moet zoeken naar
de Nederlandse woorden. Sinds
een kleine week is hij weer te
rug op zijn geboortegrond. Met
gemengde gevoelens, dat wel.
Positief aan het hele verhaal is
dat hij komend seizoen leiding
geeft aan de cricketers van Ajax.
Ter Braak verliet Nederland niet
voor het grote avontuur. „Ik
ben vertrokken om mijn dienst
tijd te ontlopen." Zijn thuisha
ven in de laatste decennia kent
hij maar voor de helft. Sinds
zijn naturalisatie woonde hij op
het Noordereiland. Het Zuider
eiland met al zijn gletsjers, fjor
den en snelstromende rivieren
heeft hij nog nooit bezocht. De
mogelijkheid heeft zich nog
niet voorgedaan. Ter Braak
voelt zich in Auckland als God
in Frankrijk. „Ik heb daar als
bouwkundig en civiel tekenaar
en constructeur een gemiddel
de baan, maar ik woon als een
miljonair. Mijn huis met vier
slaapkamers en twee lounges
staat op negenhonderd vier
kante meter grond. Ik heb een
zwembad en een cricketpitch in
de achtertuin. Ik heb absoluut
geen spijt van mijn emigratie."
Zijn nieuwe thuisland heeft nog
een ander groot voordeel: cric
ket. „Ik kreeg de liefde voor de
sport al jong mee. Mijn vader
speelde in Schiedam. Hier is
het een echte vader-op-zoon-
sport. Cricket is in Nederland
moeilijk te promoten, vooral bij
kinderen die geen ouders heb
ben die het spel begrijpen. In
Nieuw-Zeeland is het enthousi
asme veel groter. Op de middel
bare school van mijn oudste
zoon Daniel hebben ze alleen al
twintig teams." Naast de 14-ja-
rige Daniel hebben Ter Braak
en zijn Nieuw-Zeelandse vrouw
Kirsten nog twee kinderen,
Kimberley (12) en Ross (8).
Zij zorgen er ook voor dat hij
met gemengde gevoelens terug
is in Nederland. Ter Braak is
hier sinds een week om zijn zie
ke moeder te helpen en mist nu
al zijn gezin. Het is niet de eer
ste keer dat hij een lange trip
maakt. In de eerste jaren na zijn
naturalisatie reisde hij geregeld
op en neer. „Ik ging altijd naar
Nederland om voor geld te cric
keten. In Nieuw-Zeeland heb ik
nog nooit een cent ontvangen.
Daar was ik immers een van de
velen. Je moet daar enorm bo
ven het maaiveld uitsteken om
aan de sport te verdienen. In
Nederland wordt er al in het
amateurvoetbal geschoven."
Lange tijd om zijn spelers te le
ren kennen heeft Ter Braak
niet. De coach die vorig week
einde arriveerde, wacht morgen
al het eerste competitieduel.
Geheel onbeslagen ten ijs komt
hij echter niet. De veertig uur
durende vlucht gebruikte hij
om allerlei statistieken van zijn
spelers door te nemen. „Cricket
is een individuele teamsport.
Ondanks dat je in een team
moet werken zijn de cijfers van
een individu heel belangrijk."
Als voorbeeld haalt hij Adam
Westman aan. Vorig seizoen
haalde de batsman een century.
„Maar met zijn capaciteiten
moet hij wel vijf keer in een sei
zoen een score van boven de
honderd kunnen halen. Hij
moet meer geduld hebben, zo
dat hij langer aan bat blijft."
Als batsman is Ter Braak lang
niet zo goed als Westman,
meent de playing-coach. „Ik
heb geen perfecte techniek,
maar heb wel een goed oog
voor de bal. Mijn slagen zijn
niet de mooiste om naar te kij
ken, maar ik bat wel effectief."
Zo kwam Ter Braak in het verle
den voor Olympia in het duel
met HBS tot een totaal van 220
not out. Een seizoen waarin hij
nog drie keer een century haal
de. De 42-jarige Nieuw-Zeelan-
der speelde op hoofdklasseni
veau voor Hermes DVS, Excelsi
or '20 en Sparta. In zijn nieuwe
thuisland kwam hij op het
hoogste regionale niveau uit
voor Hastings en Auckland.
Westman kan een belangrijke
rol spelen bij het bewerkstelli
gen van een van de doelstellin
gen. Ajax uit Oegtsgeest wil met
het eerste team kampioen wor
den in de overgangsklasse, het
tweede team, dat op hetzelfde
niveau uitkomt, moet zich zien
te handhaven. „Dat vereist een
ploegprestatie waarbij iedereen
volledig is gefocust. Ik vond het
teleurstellend dat afgelopen
zondag tijdens de training nau
welijks twee teams op het veld
stonden. Wil je kampioen wor
den met het eerste team en je
handhaven met het tweede dan
moet je opdraven en open
staan voor elkaar."
Ter Braak heeft met name in
Nieuw-Zeeland veel ervaring
als coach opgedaan. Zo traint
hij in de regio Auckland de ta
lentvolste jeugdspelers. „Voor
een Dutchie niet slecht." Ter
Braak beseft dat zijn vrouw
haar wenkbrauwen fronst als ze
dat hoort. „Zij zegt altijd: 'Je
bent geen echte Kiwi, want je
praat veel te graag over jezelf.
Neem de rugbylegende Jonah
Lomu. Als hij sterk heeft ge
speeld dan zegt hij dat het aan
het team lag. Dat typeert de
Nieuw-Zeelanders. Bij de jeugd
merkje dat het echte killers-in
stinct ontbreekt. Australiërs en
Zuid-Afrikanen hebben dat wel.
Wat dat betreft lijkt Nederland
inderdaad op Nieuw-Zeeland."
Jeffrey Trouerbach: „Op de nacompetitie moeten we het niet aan laten
beslissingswedstrijden ons niet liggen." Foto: Hielco Kuipers
de laatste weken en de precaire
man en hopen dat er iets uit
komt. En het middenveld is
veel te aanvallend ingesteld,
waardoor de ruimtes tussen de
linie te groot worden, tegen
ONA brak ons dat op. Patrick
Winckens miste voorin een gro
te kans en uit de counter scoor
den zij."
De tegenvallende prestaties van
stand op de ranglijst hebben de
sfeer niet negatief beïnvloed,
zegt Trouerbach. Maar tijd om
te wachten of het ook tot pun
ten leidt in de laatste twee ont
moetingen met Meerburg en
Esto, heeft Docos niet. „Met dit
team zijn we een derdeklasse -
club", zegt Trouerbach. „De
komen. Het verleden bewifi h
Nc
tweede is te hoog, de vij
laag. De enige oplossii
de misère is twee keer
Anders is het volgens ni
simpel en spelen we \J3
seizoen een niveau lagerl..
nacompetitie moeten fP
niet aan laten komen. H[or]
leden bewijst dat besli^
wedstrijden ons niet liggfo,
Allard Lindhout laat zich op het veld niet intimideren. Foto: Henk Bouwman
