ierard Heemskerk wil de
Utte kerk in zicht houden
Alkmaarderhout
SPORT
zaterdag 16 april 2005
SI
Voorzitter waakt over Noordwijkerhouts karakter van WSB
irCertjan van Geen
u weg van de geleidelijkheid kan tot
oie dingen leiden. Dit weekeinde mag
irdwijkerhout voor de tweede keer car-
al vieren als de voetballers van WSB, elf
na het kampioenschap in de derde
aaÈ$e, de titel in de eerste klasse verove-
Voorzitter Gerard Heemskerk koestert
succes van WSB en de nestwarmte van
irdwijkerhout. „Ik kan hier nog wel hon-
d jaar voorzitter blijven. Als iemand mij
elijk voor 50.000 euro nept, vind ik dat
der erg dan als WSB benadeeld word."
ie is nauwelijks een aimabeler mens
kbaar dan de 45-jarige Heemskerk,
brede glimlach is zijn handelsmerk,
mskerk geniet van het leven. Als hij
Noordwijkerhout of Noordwijk rond-
|di )t is er altijd aanspraak en hij zal de
id at niet oversteken om iemand te ont-
in.Armoede is geen gebrek aan geld,
ir een gebrek aan kennissen. Vanuit
oogpunt ben ik heel rijk", zegt hij.
werd tegenover het voetbalveld gebo-
als tweede in een gezin van zes. Opa
Jierde melkfabriek Heemskerk, die be-
jaren zeventig met Menken fuseerde
/ienken Landbouw, een van de groot-
verkgevers in Noordwijkerhout. Het
n Heemskerk had het goed. „Ik ben in
opgevoed in een bovenmodaal gezin,
ik moest altijd zelf hard werken voor
centjes. Mijn vader vond dat ik mijn
broek maar op moest houden."
ijn veertiende verhuisde het gezin
Noordwijk. Heemskerk verliet de
'enhorst-mavo voor een school in
ijk, maar behield zijn vrienden in
iburige dorp. „Ik was de enige die
gezien in Noordwijkerhout bleef.
;f voetballen bij WSB, want het
en het gevoel dat ik met mijn kame-
had, trokken me." Het is precies de
in dat hij acht jaar geleden terug ver-
Ie. Nog een jaar en hij heeft even
in beide dorpen gewoond. „Ik kocht
stuk grond en ben er zelf een huis
bouwen. Noordwijkerhout is kneu-
er. Als je er 's ochtends in badjas de
uit de bus haalt, zeggen ze dat je
latiënt bent. In Noordwijk noemen
dan een badgast. Ik heb heel wat van
ereld gezien, maar hier ben ik thuis,
oet de witte kerk in zicht houden. Ik
ertien dagen per jaar met mijn
w op zomervakantie en een week ski-
Jat is lang zat. Daarnaast kan ik niet
langer weg, want we hebben duiven,
geiten en katten en mijn vrouw vindt het
heerlijk om te donderjagen in de tuin. Ik
hou van dat kleine. Als mijn vrouw bood
schappen doet bij Super De Boer blijf ik
buiten staan. Als ik zelf ga, loop ik altijd
naar die en die kruidenier en bij een deli-
catessenzaakje naar binnen."
De ondernemerszin zit hem in de genen,
hard werken kreeg Heemskerk van huis
uit mee. Na de mavo kwam hij op het
RIO, de middelbare detailhandelschool,
terecht. „Ik had een baantje in de bloe
men. Tot mijn achttiende werkte ik op de
veiling en toen ik eenmaal mijn rijbewijs
had, ging ik zelf rijden. Ik werkte voor ie
mand met standplaats Duitsland. Op za
terdag zette ik 3500 mark om en ik kreeg
tien procent. Dat verdienden anderen niet
eens als weekloon. Ik had nooit geldge
brek en kwam met de vrachtwagen naar
school. Met mijn diploma op zak heb ik
drie maanden op een loonlijst gestaan
voordat ik voor mezelf begon. Achteraf
was dat te snel, want ik moest zo overal
zelf achterkomen. Tot mijn dertigste heb
ik op de vrachtwagen gezeten, maar ik
ging de sociale dingen missen. Dus ben ik
bloemen gaan exporteren en ben ik com
missionair voor de lijnrijders geworden.
We hebben afzet in acht Europese lan
den."
Vier jaar geleden liet hij drie compagnons
zich inkopen in zijn bedrijf en hij zin
speelt erop zich helemaal terug te trekken
uit de bloemenbranche. „Ik sta elke dag
om vier uur op, maar de beloning is niet
meer zo hoog als ik gewend was. Er zit
geen kwartje meer tussen de dubbeltjes.
Ik merk dat ik minder geïnspireerd word,
daardoor heb ik er minder energie voor
en dat levert weer irritaties op. Ik ben een
buitenbeentje in de bloemenwereld. Die
is veel harder dan ik. Iedereen vindt mij
aardig en dat is mijn slechte eigenschap.
Ik maande eens een bloemenrijder om
een nota. Hij zei me dat hij ook nog een
rekening bij de garage had liggen. En als
hij die niet zou betalen, zou die man boos
worden. Ach, aardig zijn kost geen geld,
zeg ik dan altijd maar. Ik heb een vriend
die achter elke boom een vijand ziet. Ik
heb geen vijanden. Als ik ruzie heb met
iemand, kan ik mezelf afvragen waarom
hij boos op me is, terwijl ik misschien de
gene ben die beledigd zou moeten zijn."
„Ik zou geen baas meer boven me kunnen
verdragen, maar ik ben wel een teamspe
ler. Er zijn veel betere ondernemers dan
ik, maar niet elke ondernemer is een goe
de voorzitter. Ik kan aan vrijwilligers niet
dezelfde eisen stellen als aan mijn perso
neel. Dus zoek ik andere manieren om ie
mand beter te laten functioneren. Ik krijg
misschien de schouderklopjes nu het
goed gaat omdat ik met mijn snavel in de
krant sta, maar het is het hele team dat de
prestatie heeft geleverd. Ik ben trots om
voorzitter van WSB te zijn. Ik wil overal
bij zijn en beleef het als clubman. Zoals
het nu gaat kan ik nog honderd jaar voor
zitter zijn. Ik voel helemaal geen weer
stand. Bij sommige clubs komt het dage
lijks bestuur wekelijks bij elkaar. Wij doen
dat een keer in de maand en in zo'n ver
gadering doen we alleen maar mededelin
gen. De rest bespreken we in de kroeg.
Tien jaar geleden vergaderden we bij wij
ze van spreken over twee schroefjes, maar
met dat gepriegel ben ik gestopt. Toen we
laatst het clubgebouw en de kleedkamers
wilden renoveren, ging het om een be
drag van 4,5 ton. Dat hebben we op een
creatieve manier met de gemeente gere
geld. De aannemer was al begonnen toen
we het in de ledenvergadering erdoor^
heen hebben gedrukt met het risico om
afgestraft te worden."
Toen Heemskerk aantrad, was WSB net
kampioen in de derde klasse geworden.
Twee jaar eerder was de weg omhoog in
gezet. „Onze jeugd was niet minder dan
die van hoofdklassers FC Lisse of Noord
wijk. 'Wat daar kan, kan hier ook', hebben
wij gezegd. We hebben een businessclub
opgericht en een businessplan gemaakt
om de prestaties naar een hoger niveau te
brengen. Dat betekende drie keer trainen
per week en de feestjes verschuiven van
zaterdag naar vrijdag. Vervolgens hebben
we de weg van de geleidelijkheid gekozen.
De vereniging moest de tijd krijgen om
met het niveau mee te groeien."
In vijf jaar tijd groeide WSB naar de eer
ste klasse toe. Ook in Noordwijkerhout
werd inmiddels niet meer om een schoe
nenbon en een trainingspak gespeeld.
Met de komst van spits Mark Ens werd
het betalen gemeengoed. Heemskerk:
„Ens was gewend wat te krijgen bij FC
Lisse en er was een sponsor die wel met
hem om de tafel wilde. Ik heb de harde
kern van het eerste elftal bij elkaar ge
haald voor een gesprek, want ik wilde
geen scheve gezichten. Die jongens heb
ben het collectief goedgekeurd."
De drang om er meer vaart achter te zit
ten is er soms stiekem geweest, maar
Heemskerk hield het Noordwijkerhoutse
gezicht van het eerste elftal altijd in de ga
ten. Trainer Paul van der Zwaan vormde
de ploeg tot een topper in de tweede klas
se en onder Ruud de Groot zette WSB de
laatste stap naar de eerste klasse. De
Groot wilde heel snel veel meer. Heems
kerk: „Hij wilde twintig spelers halen,
maar het touwtje van de trainer is natuur
Gerard Heemskerk: „Wij willen met vijftig procent Noordwijkerhouters in de selectie naar de hoofdklasse, al is winnen de laatste tijd belang
rijker dan tellen hoeveel eigen jongens gespeeld hebben." Foto: Dick Hogewoning
lijk zo lang als wij het laten vieren. Na
tuurlijk heb ik wel eens gedacht: 'Wat gaat
het langzaam'. Maar ik heb nooit aan de
verleiding bloot gestaan om uit eigen zak
versterkingen te halen. Ik word al kwaad
als mijn vrouw een jurk van duizend euro
koopt. Dan zal ik toch niet zo mijn geld in
een speler steken? Het is geen kwestie van
twee toppers kopen en je gaat naar de
hoofdklasse. Dat hebben we gemerkt in
de drie jaar dat Rob Bianchi hier trainer
was. Dat was de enige tijd dat we stil heb
ben gestaan. Er zaten twee of drie Amster
dammers te veel in het elftal. Ik heb altijd
het belang van WSB voor ogen gehad.
Het eerste elftal is volledig geïntegreerd in
de vereniging en ik vind een spelertje van
de F7 net zo belangrijk voor de club. Wij
willen met vijftig procent Noordwijker
houters in de selectie naar de hoofdklas
se, al is winnen de laatste tijd belangrijker
dan tellen hoeveel eigen jongens gespeeld
hebben. Bovendien: iemand van buiten
het dorp komt hier binnen als buitenlan
der, maar zo gauw hij een biertje aan de
bar drinkt zeggen ze: 'Misschien is het
toch wel een Noordwijkerhouter'."
VOOR MEKAAR
irijke Barnhoorn
•2 jaar
ck Boys
lts: Katwijk
u bent u al verbonden aan de club?
ach al gauw een jaar of twintig. Althans, toen
bt dingen gaan doen. Ik kom al veertig jaar bij
Ting, mijn man Piet is daar al jaren lid. Hij
het tweede nog gehaald, via hem ben ik bij
ys terecht gekomen. Hij deed eerst altijd de
faistratie, toen hij daar geen tijd meer voor
het overgenomen."
en uw werkzaamheden verder in?
„Ik zorg ervoor dat alle begeleiders van de A, B en C-
jeugd iedere week een papier krijgen met de wedstrij
den daarop. Zo weten ze precies waar en hoe laat ze
moeten spelen. En verder maak ik een aantal keer in de
maand schoon bij Quick Boys, dat moet natuurlijk ook
gebeuren."
Hoeveel tijd steekt u in de club?
„Ik ben de hele zaterdag op Quick Boys te vinden en
ook doordeweeks een aantal dagen. Zaterdags om de
jeugd te begeleiden en op donderdag en vrijdag verga
deren, schoonmaken en de post sorteren."
Krijgt u voldoende waardering?
„Dat vind ik wel hoor. Drie jaar- geleden hebben ze me
bijvoorbeeld benoemd tot lid van verdienste. Ik werd
tijdens een ledenvergadering naar voren geroepen, dat
vond ik wel wat hoor. Het is altijd leuk om te merken
dat ze je werk waarderen."
De wedstrijd tegen Katwijk staat voor de deur, extra
gespannen?
„Natuurlijk, deze wedstrijd is altijd heel erg belangrijk.
Ik heb het er ook druk mee. Alle jeugdspelers willen
natuurlijk kijken, wij moeten er nu voor zorgen dat dat
ook kan. We proberen het zo te plannen dat ze na hun
wedstrijd allemaal naar het eerste kunnen."
"Voor mekaar' is een serie over vrijwilligers in de sport. Sugges
ties? Mail naar sport.ld@hdc.nl of schrijf naan sportredactie
postbus 54, 2300 AB Leiden.
Eén van de leukste bijkom
stigheden van mijn werk is
dat het zich soms afspeelt op
plekken waar je anders nooit
komen zou.
Barcelona is natuurlijk een ge
weldige stad om een luchtje te
scheppen en Nou Camp een
museum op zich, ik ga er graag
naar toe, maar als veel onver
gefelijker staat mij een trip bij
met Ajax naar Banska Bystrica,
ergens in Midden-Europa.
Europese campagnes van
Feyenoord brachten mij ooit in
Györ, Litouwen en Tirana. Als
je je wilt overgeven aan ver
wondering, dan kan dat daar.
Je stuit er op werelden waarvan
je het bestaan hooguit ver
moedde, maar waar zelfs je
stoutste fantasie het nog tegen
de werkelijkheid blijkt ofte leg
gen.
Je treft er ook sportparken aan
(geen stadions) die niet de par
fum van de Champions League
verspreiden, maar de geur van
warme worst en die je meene
men in een reis door de tijd, te
rug naar 1960, toen voetbal
nog overal zo gespeeld werd als
het ooit was bedoeld. Als een
spel dat voor vermaak zorgt en
afleiding. Op zijn tijd is het
heilzaam om zulke ervaringen
op te doen.
Juan Romdn Riquelme is van
1978. Daags na zijn geboorte
werd zijn vaderland Argentinië
wereldkampioen, mede dank
zij de bal op de paal van Ren-
senbrink.
De jonge Juan ging ook voet
ballen en sloot zich aan bij Ar-
gentinos Juniors. In 1997 en
1998 werd hij wereldkampi
oen, met Jong Argentinië. Zijn
volgende club was Boca Juni
ors. Met de nieuwe Maradona
in hun midden won Boca twee
keer de Copa Libertadores (de
Europa Cup I van Zuid-Ameri
ka) en sleepte het in Tokio de
wereldtitel voor clubs in de
wacht. Maradona's spoor vol
gend belandde Riquelme in
Barcelona.
Graag had ik het ongeloof en
'Overal is de
scout al heen
gestuurd, naar
Bernabeu, naar
San Siro, naar
Wembley, nergens
liet hij zijn auto
achter op een
paardenrenbaan'
de verwondering in Riquelmes
ogen gelezen, toen de huidige
vedette van Villarreal de avond
voor de UEFA Cup-kwartfinale
voor een inspectie het veld van
AZ betrad. Naar verluid namen
de voetballers van Villarreal
het de Alkmaarse club aanvan
kelijk kwalijk dat zij voor hun
laatste training verwezen wer
den naar een bijveldje en niet
naar het stadion. Graag ook
had ik Riquelme één keer het
woord Alkmaarderhout horen
uitspreken.
Routineus stuurde ik donder
dagavond mijn auto naar Alk
maar en parkeerde deze op de
achter het 'stadion'
draf- en renbaan.
Naast mijn auto nestelde zich
een glimmende Audi met Duit
se nummerplaat.
Ik moest onmiddellijk denken
aan al die scouts van Europese
topclubs die naar men zegt
hun weg naar Alkmaar gevon
den hebben. Hier stond zo'n
exemplaar en geheel gedesori
ënteerd richtte deze het woord
tot mij. Waar het stadion zich
bevond? Ik wees hem op de
lichtbundels boven het sport
park en raadde hem aan achter
de meute aan te gaan.
Dat deed hij en bij de toegangs
poort zal het hem zijn opgeval
len dat enkele bezoekers met
rijwiel en al het loket passeer
den.
Ik keek er niet van op, maar
kon mij zijn verbijstering voor
stellen. Overal is de scout al
heen gestuurd, naar Bernabeu,
naar San Siro. naar Wembley,
nergens liet hij zijn auto achter
op een paardenrenbaan, ner-
fens zag hij fietsenstallingen
innen de omheining van het
stadion.
Bij zijn eerste aanblik op de
Alkmaarderhout vroeg Pelleg
rini, de coach van Villarreal,
zich af of het klopte dat het
voetbalspel in Nederland al in
de vroege Middeleeu wen^geïn -
troduceerd is. Voor de vierde
scheidsrechter had voorzitter
Dirk Scheringa op een rommel
markt in West-Friesland een
schoolbankje op de kop getikt,
met zo'n zwarte gleuf erin voor
de inktpen en de Spaanse voet
ballers beklaagden zich woens
dag al over de douche in hun
kleedkamer waar nog geen
lauw water uit wilde komen.
Nog nooit verloor AZ in eigen
huis een Europa Cup-wed
strijd, mij verbaast dit niet.
De Alkmaarderhout is voor
verwende voetbalmiljonairs
een gruwelijke nachtmerrie. Ik
sluit niet uit dat Riquelme zich
morgen geheel terugtrekt uit de
voetballerij, schapenhoeder
wordt in Argentinië, blij dat hij
het tenminste na kan vertellen.
Frank Snoeks