REGIO
'Ik ben ook geestelijk gegroeid'
vraag
bods laten we extra
f naar Rome rilden dat in de k°-
[It de archieven
colofon
leiden, 11.00 uur
Een loodzwaar karwei
dinsdag 5 april 2005
van paus Johannes Paulus de Tweede lokte afgelo-
meer dan honderdduizend mensen naar het Sint Pie-
v J mende dagen
1 miljoen gelovigen uit de hele wereld in Rome de
nnen bewijzen aan de kerkvorst. Is er in Nederland al
irj run op reizen? Navraag bij algemeen directeur Van
an D-reizen.
aanvragen voor rei-
°le?
d&i veel gedaan via inter-
rlji al direct op zaterdag-
het overlijden van de
jng de hele zondag
j scoort Rome in een
;le tientallen aanvra-
het er vele honder-
di
fr echt veel meer ge-
ij n ook veel mensen
wilden wachten. Be-
dat nog niet zeker was
de paus wordt begra-
Taten ze hun definitie-
angen."
e?
-lit zt
accommodatie, en
ze onderdak hebben.
runnen we nu nog ge
er twee miljoen pelgrims uit de hele wereld naai'
Ijl wordt dat moeilijk natuurlijk. Ik zou niet weten
2Sen er zijn, maar ik heb al gehoord dat er ook sport-
jylllen worden vrijgehouden. Zulke slaapplaatsen
lsjgens niet aanbieden."
"so
voor mensen die alleen een vlucht boeken?
npieden een pakket en als het nodig is zullen we ex-
Daar hebben we er in Nederland zat van,
of het daarvan komt. We hebben zoiets als dit
meegemaakt. Enigszins vergelijkbaar was de
a^i Diana, waarvoor destijds een paar honderd Ne-
a far Londen zijn gegaan. Persoonlijk verwacht ik wel
nderden mensen meer naar Rome vertrekken."
5 April
lei
iajlEM - De boom, welke de Leidse studentenvereniging
r j 13 September 1947 in de omgeving van de rijnbrug te
;eje, is geen lang bestaan beschoren geweest. Het aanleg-
teamcircuit is hier de oorzaak van geweest. Maar sinds Za-
i 'Arnhemia-boom' er weer en misschien beter dan ooit
h keurig driehoekig trottoirtje en met de beste grond als
aluwd en geparapluied' kwamen de leden van Arnhemia
Grote Soos aan om vandaar naar de boomplantplaats te
van het regiment,' in dit geval een konijn, was bij de
ëgenwoordig. Bij het Stadhuis werd het gezelschap ont-
ireboer Matser,' de burgemeester van Arnhem, die enke
snoepjes aangeboden kreeg: suikerbabbelaars, die bij
behoren als koek bij de Groningers en Deventenaren.
r werd hier uitgeroepen tot 'knienenridder,' waarna hij
ten naar de plaats vertrok om de nieuwe boom in de
en.
■zaterdag 5 april
|t meisjesteam 'Het Kompas' streek gisteren met de hoog-
t eind van het mini-basketbaltoernooi voor lagere scho-
Jle versloegen zij de Prinses Beatrixschool.
ILeidsch Dagblad
1 rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
iO (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
DC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
ld, ANNO d.d.(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
Leidsch Dagblad
'.Klein en H. de Wit
rectie.hdcuz@hdc.nl
die: Jan Geert Majoor,
an Brandenburg
iCredactie ld@hdc.nl
I, Leiden, tel. 071-5 356 356
x5 54, 2300 AB Leiden.
(van de receptie zijn,
jet donderdag
-12.30 uur
gps 356 325
.overlijden, geboorte, jubilea
berichten, desgewenst met
•fling, via www.hdcmedia.nl of
;berichten@nhd.hdc.nl.
j||l: fax 072-5196696, tel. 072-
4
1K00P
ejt-
961
.023-5150 54
(<3677
jdel: 071-5 3;
,.5 356 300
kunnen contact opnemen
i)
S800
y, (acceptgiro)
ïnaut. ine.)
€216,90
een machtiging verstrekken
■jch afschrijven van het
ril ontvangen €0,50 korting
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072-5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur, za: 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen i2.oo en 13 00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
OPZEGGEN
Opzeggen van abonnementen: uitsluitend
schriftelijk, uiterlijk één maand voor afloop van
de abonnementsperiode, t.a.v. afdeling
lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
Voor leveringsvoorwaarden abonnementen zie
www.leidschdagblad.nl of KvK-nummer
37014187.
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organlsatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
Michiel Sporre uit Noordwijk liet zijn benen verlengen
Voor veel dorpsgenoten is Michiel
Sporre (30) een bekende. Dat heeft de
Noordwijker voornamelijk te 'danken'
aan zijn opvallende verschijning.
Sporre kwam ter wereld met achond-
roplasie, een groeistoornis die in de
volksmond beter bekend staat als
'dwerggroei'. Door deze aangeboren
afwijking werd Sporre op eigen kracht
nooit langer dan 1,32 meter. Hij be
sloot zich niet bij zijn lot neer te leg
gen en op zijn achttiende wendde hij
zich tot de vermaarde chirurg dr.
Westbroek, voor een beenverlenging.
Driejaar vol risicovolle operaties en
bloed, zweet en tranen vergende re-
validatieperioden volgden. Maar het
resultaat mag er zijn. Vandaag de dag
leeft hij - met 22 centimeter been er
bij - letterlijk op grotere hoogte. „Ik
kijk niet meer tegen lichamen aan,
maartegen gezichten."
Michiel Sporre is een geboren en ge
togen Noordwijker. Als hij een paar
maanden is, valt op dat zijn hoofd in
verhouding met zijn lichaam groot
is. Hij wordt onderzocht in het zie
kenhuis en de artsen constateren dat
hij lijdt aan de groeistoornis achond-
roplasie. ,,Dat houdt in dat je kraak
beenvorming achterblijft bij de
spiergroei", vertelt hij zittend aan
een tafeltje in Grand Café 't Elfde
Gebod aari de Noordwijkse boule
vard. „Het schijnt ergens in de ge
nen te moeten zitten, maar zover ik
terug kan kijken ben ik de enige in
de familie. Mijn moeder is wel klein,
maar niet extreem. En ik heb twee
zussen van gemiddelde lengte."
Ondanks zijn groeistoornis groeit
Michiel op zoals ieder ander kind.
„Mijn ouders hebben me nooit als
'anders' beschouwd en gingen er
fantastisch mee om. Ze leerde me
dat mijn afwijking mij er niet van
hoefde te weerhouden om dingen te
doen die anderen ook deden. Ik heb
op een normale school gezeten,
haalde mijn zwemdiploma's en heb
tot mijn veertiende gejudood. Ik heb
zelfs de blauwe band." Toch wordt
Michiel er als kind regelmatig mee
geconfronteerd dat hij klein is. Op
straat kijken mensen hem vaak na
en zo nu en dan lachen voorbijgan
gers hem uit of voelt iemand zich ge
roepen om een nare opmerking te
plaatsen. „Ik ben opgegroeid met
het gegeven: 'schelden doet geen
zeer, slaan des te meer'. Dat hield ik
altijd in mijn achterhoofd. Maar
soms had ik ook wel eens de neiging
om op mensen af te stappen en ze te
corrigeren. En af en toe ergerde ik
me ook mateloos aan mensen die
het misschien wél goed bedoelden.
Dan zei iemand bijvoorbeeld: 'jij
hoeft dit of dat niet te doen hoor'. Ik
kon dan wel door de grond zakken.
Daar wilde ik echt niets van weten."
„Soms lag ik 's avonds te piekeren in
mijn bed en dan richtte ik mijn
hoofd omhoog. 'Waarom ik?', vroeg
ik dan verontwaardigd. Vervolgens
viel ik in slaap en droomde ervan dat
ik 's morgens wakker werd en dertig
centimeter langer was." Lang lijkt
dat voor Michiel een droom te blij
ven. Tot hij op zijn twaalfde in een
tijdschrift leest over een nieuwe ope
ratietechniek om benen te verlen
gen. „Ik wist dat mijn toenmalige
overbuurvrouw, die ook een groei
stoornis heeft, die ingreep had on
dergaan en ging bij haar informeren.
Zij was zeer te spreken over het re
sultaat."
Als Michiel vijftien jaar is, gaat hij op
bezoek bij dokter Westbroek om
over de mogelijkheden te praten.
„Hij was meteen enthousiast, maar
adviseerde me te wachten met ope
reren tot ik was uitgegroeid en mijn
middelbare school had afgemaakt.
'Haal je diploma, denk er serieus
over na en kom dan terug als je acht
tien bent', zei hij. Tijdens dat ge
sprek vertelde hij me ook over mo
gelijke complicaties. Het risico be
stond dat ik niet voldoende bot zou
aanmaken, waardoor ik lang niet
zou kunnen lopen. Ook liep ik een
niet geringe kans op ernstige ontste
kingen. Ik schrok er wel van, maar
twijfelde niet. Ik moest sowieso ge
opereerd worden aan mijn kromme
Michiel Sporre: „Er
zijn mensen die al
leen het fysieke
zien. In die men
sen steek ik geen
tijd en moeite
meer. Maar er zijn
ook mensen die
Chiel zien."
Foto: Henk Bouw-
benen, want als ik daar niks aan zou
doen zou ik op latere leeftijd mis
schien wel in een rolstoel belan
den."
Twijfels heeft Michiel wel op viij dag
17 september 1993, een datum die in
zijn geheugen staat gegrift. Het is de
dag waarop hij zijn leven ingrijpend
zou veranderen. „Met lood in mijn
schoenen reden we naar het Rode
Kruis-ziekenhuis in Beverwijk, waar
ik mijn eerste van in totaal vier ope
raties zou ondergaan", weet hij nog.
„Voor de ingang kreeg ik ineens
zwaar de zenuwen. Ik haalde me van
alles in mijn hoofd en ging al uit van
doemscenario's. 'Ik doe het niet',
riep ik, maar gelukkig was er mijn
moeder die me bijna letterlijk mee
naar binnen sleurde. Anders had ik
misschien niet doorgezet." Uitein
delijk maakt een gelaten gevoel zich
van hem meester en besluit hij zich
toch over te geven aan de medische
staf en volledig te gaan voor zijn eni
ge kans op een normaler leven.
In totaal moet Michiel in een tijds
bestek van drie jaar twee keer aan
zijn onderbenen en twee keer aan
zijn bovenbenen worden geope
reerd. Om en om. „Eerst waren mijn
onderbenen aan de beurt om gebro
ken te worden. Er werden onder en
boven de breuk vier pennen door
mijn botten geschroefd, waaraan
aan beide kanten een orthofix werd
geschroefd. Dat is een apparaatje
dat de functie van het bot overneemt
en waarmee je je benen kan oprek
ken. Daarna werden met een hamer
tje en een beitel de botten doorge
nomen."
Als hij bijkomt uit de narcose,
schrikt hij zich wezenloos. „Mijn be
nen zaten vol bloeduitstortingen en
waren helemaal opgezet. Ik raakte in
paniek. Het is gebeurd met me,
dacht ik. Maar het verplegende per
soneel kalmeerde me en al snel ging
het beter. Na vijf dagen mocht Spor
re beginnen met revalideren en werd
ook gestart met de daadwerkelijke
beenverlenging. „Door te draaien
aan de orthofix werden de uiteinden
van de breuken steeds iets verder
van elkaar gedraaid. Daartussen kon
dan bot groeien. Vier keer per dag
een kwart millimeter, meer niet.
Maar in 55 dagen was dat toch 5,5
centimeter." In vier stappen werden
zijn benen zodoende 22 centimeter
verlengd. „Ze hebben het maximale
eruit gehaald. De operaties vielen
me steeds makkelijker. De laatste
keer wist ik dat de finish in zicht was
en ging ik zelfs fluitend het zieken
huis in."
Door de wonderlijke ingreep meet
Sporre tegenwoordig 1 meter en 54
centimeter. Zijn leven is enorm ver
anderd. „Ik weet nog dat ik na de
operaties over straat liep en naar de
grond keek 'Wow, die is een eind
weg', dacht ik. Sommige mensen
vinden me nog steeds klein, maar
voor mij is de lengte die ik nu heb
enorm. Ik kan in een normale auto
rijden, kan bij keukenkastjes en hoef
niet meer mijn hoofd in mijn nek te
leggen om mensen te zien. Ik kijk te
gen gezichten aan en niet tegen li-
man
chamen."
Maar ook in mentaal opzicht is hij
veel sterker geworden. „Ik zeg altijd:
'ik ben niet alleen lichamelijk, maar
ook geestelijk 22 centimeter langer
geworden'. Ik ben nu veel zelfverze
kerder." Eén ding wil hij benadruk
ken. „Ik heb dit voor mezelf gedaan
en niet voor anderen. Om midden in
het leven te staan en geen beperkin
gen meer te kennen. Laat dat voorop
staan. Want wat anderen denken in
teresseert me niet. Er zijn mensen
die alleen het fysieke zien. In die
mensen steek ik geen tijd en moeite
meer. Maar er zijn ook mensen die
Chiel zien. Die kijken naar mijn bin
nenkant. Dat zijn mensen die ik
waardeer. Weetje wat het is? In de
hedendaagse maatschappij is alles
gefixeerd op uiterlijk. Dat is jammer,
want dan ga je voorbij aan al het
mooie dat het innerlijk te bieden
heeft. Los van je afkomst, huidskleur
of hoe je er uitziet."
Robert Toret
Ze zijn met zijn tweeën,
want de taak die op hun
schouders rust is een zware,
zo stralen ze uit. Zo zwaar
dat geen van beiden het al
leen zou afkunnen. De deu
ren van het rode bestelbusje
slaan open en het tweetal tilt
een keukentrapje naar bui
ten, zo'n exemplaar dat tij
dens een stevige verbouwing
besmeurd is geraakt met
klodders witte verf.
De trap wordt uitgevouwen
op het trottoir, pal voor het
bushokje. Een doorsnee
bushokje is het niet, want op
het dak pronkt een model
bus, in de groene kleuren
van Connexxion. Het is zo'n
dubbele, met een zwenkend
achterdeel. Een hajrmonica-
bus. Het is een model, maar
niettemin met flinke afme
tingen. Misschien wel ander
halve meter lang, veel te
groot om als speelgoed te
dienen in de gemiddelde
huiskamer. Maar wat voor
functie heeft het gevaarte
dan wel? Is het een driedi
mensionaal pictogram, een
indicatie voor nietsvermoe
dende toeristen dat ze hier
tijdens het hoogseizoen op
de bus kunnen stappen,
naar Den Haag Centraal of
de Wassenaarse Slag?
Het tweetal heeft het op de
modelbus voorzien. De ene
man houdt het keukentrap
petje vast, terwijl de ander
naar boven klautert. Hij
hijst zich op het bushokje en
wacht dan tot zijn collega
hetzelfde heeft gedaan. Dan
schuifelen ze voorzichtig op
de bus af, alsof ze bang zijn
door het dak te zakken. De
ene pakt de voorkant van de
bus vast. Hij wrikt, probeert
het ding te verschuiven. Het
kost veel kracht, zo te zien.
Zelfs als de tweede kerel bij
springt en aan het achterge
deelte begint te sjorren,
komt de reuzenminibus am
per tien centimeter van zijn
plek.
Dat is kennelijk voldoende.
De twee bekijken hun werk
goedkeurend, knikkend, de
handen in de zij. Eén voor
één dalen ze af, laden het
trappetje in de auto en rij
den weg, op naar een vol
gend loodzwaar karwei.
Waar staat die verborgen ca
mera?
Maarten Dekker
