'We hielden meteen intens veel van ze'
REGIO
Het kersje op de vla
:%k ik nog wel mee
dijk
nintubr
0(afi
jot,Leidsch Dagblad
iet J
wf
ds,S
1 Wl$> 4'5
805B56325
en0
11
ïf
Marlies en Kees van der Staaij schrijven boek over adoptie
vrijdag 11 maart 2005
door Saskia Stoelinga
benthuizen - Marlies en Kees
van der Staaij uit Benthuizen
hebben een boek geschreven
over hun twee geadopteerde
kinderen Michaël (2001) en Ca-
mila (2003). Ze komen uit Co
lombia. Twee keer zijn de Van
der Staaijs naar de hoofdstad
Bogota gereisd om een baby
van twee maanden op te ha
len. De eerste keer schreef Kees
van der Staaij, Tweede-Kamèr-
lid voor de SGP, daarover een
column voor het Leidsch Dag
blad, de tweede keer deed hij
dat voor het Nederlands Dag
blad. Het verhaal achter deze
twee adopties met alle gevoe
lens die daarbij horen, ligt nu
gebundeld in de boekhandel.
De worstelingen van Marlies
en Kees Van der Staaij over
het ouderschap zijn bijzon
der, omdat ze Gods weg be
wandelen. Was kinderloos
heid misschien niet het kruis
dat ze bewust hadden opge
legd gekregen? Na veel praten,
feiten en emoties is het echt
paar van der Staaij uit
Benthuizen er op een gegeven
moment van overtuigd dat ze
onder Gods leiding deze ge
lukkige stap, adoptie, toch
kunnen doen. „Toen we ze in
dat prachtige land in de ar
men namen, hielden we on
middellijk intens veel van ze.
Dat was voor mij het sein, dat
alles goed zat", zegt Marlies
nu. Liefs uit Bogota heet hun
adoptieverhaal. Ook andere
aspecten van Columbia ko
men aan de orde, zoals be
zoeken aan projecten voor
kansarme kinderen en aan
kindertehuizen. Geheimen
zijn er niet. Op de voorkant
van het boek pronken hun
twee kinderen. „Het is een
mooi naslagwerkje geworden.
Ook voor de kinderen later.
We hebben toch niets te ver
bergen?" Kees kijkt naar zijn
vrouw. Zij bevestigt hem.
Camila kijkt met glimoogjes
om haar heen. Tegelijkertijd
houdt ze haar prooi goed in
de gaten. Hoe kan ze de koek
van haar broertje Michaël
snel bereiken? In een onbe
waakt moment stort ze zich
uit haar stoel op de tafel. Nog
voordat ze een ravage kan
aanrichten ligt ze in de armen
van haar vader te lachen.
„Het is een pittige dame van
anderhalfjaar, aan wie we
veel plezier beleven", zegt
Kees van der Staaij. Inmiddels
zit Michaël (bijna vier) bij zijn
moeder te knuffelen. Hij wil
ook aandacht. Een paar mi
nuten later gaat hij weer ver
der met zijn woordspelletje
op een kindercomputer. Ca
mila grijnst en brabbelt er
prachtig doorheen.
Het echtpaar stelt het rustig:
„Na enkele jaren huwelijk was
de zakelijke uitkomst van me
dische onderzoeken dat de
kans klein was dat wij op de
natuurlijke manier kinderen
zouden krijgen." Een moeilij
ke en verdrietige tijd voor
Marlies en Kees van der Staaij.
Hoe nu verder? „We spraken
erover en worstelden ermee
in ons gebed. Kinderloos blij
ven of vastgezogen worden in
een medische mallemolen
Een stralend gezin: Marlies, Camila, Kees en Michaël van der Staaij. Foto: Henk Bouwman
met methodes als kunstmati
ge inseminatie en reageer
buisbevruchting. Overschre
den we daarmee niet de ethi
sche grenzen?" De vragen
gingen nog dieper. „Zijn wij
door onze kinderloosheid
juist niet in staat om andere
taken te vervullen? Of worden
wij juist hierdoor op de weg
van adoptie geplaatst?"
Marlies ging zich afvragen of
zij de moederrol wel kon en
moest vervullen. „Ik was net
met veel plezier als verpleeg
kundige begonnen in het zie
kenhuis. Ook bij Kees waren
er in zijn werk misschien ver
anderingen op komst. Hij
stond hoog op de lijst voor de
SGP bij de Tweede-Kamerver
kiezingen. Was dit allemaal
verstandig?" Ze moet nu la
chen om de problemen die ze
toentertijd allemaal opriepen.
„Op een gegeven moment
ben je uitgepraat en moetje
een beslissing nemen. Toen
we zeker waren van onze ge
voelens en ook op grond van
bijbelse gegevens ervan over
tuigd waren dat adoptie een
verantwoorde keus is voor
kinderen in nood, zijn we on
middellijk aan de slag ge
gaan."
Op de avond van 15 augustus
1997 deden ze het formulier
voor adoptie op de bus. De
eerste stap op een lange weg
was gezet. „We baden of God,
als dit daadwerkelijk zijn wil
zou zijn, het zou willen be
stendigen. Maar als het tegen
zijn wil zou zijn, of hij het dan
wilde afbreken."
De eerste keus die moest wor
den gemaakt bij de organisa
tie Wereldkinderen' was het
land van waaruit ze het liefst
wilden adopteren en de leef
tijd van het kind. Het toeval
wilde dat een oom en tante
van Marlies in 1980 al twee
kinderen uit Colombia adop
teerden. Dat maakte op Mar
lies, toen negen jaar, een die
pe indruk. Het land Colombia
zei haar toen weinig. Zij vond
het bijzonder dat twee van die
kleine meisjes zo gelukkig wa
ren bij haar familie. „De keus
om een baby te kiezen uit dat
gebied is mede door die erva
ring genomen. Ook was voor
ons belangrijk dat er in Co
lombia vaak specifieke infor
matie beschikbaar is over de
achtergrond van de kinderen.
Vaak gaat het om ongehuwde
moeders die door allerlei ver
drietige omstandigheden
geen kans zien om hun kind
groot te brengen."
Inmiddels is het 1999 als deze
gegevens zwart op wit vast
staan. De Van der Staaijs heb
ben dan al vele voorlichtings
bijeenkomsten gevolgd, zijn
bij justitie geweest, hebben
gesprekken gevoerd met de
Raad voor de Kinderbescher
ming, ze zijn 'goedgekeurd'
door de Nederlandse over
heid en is Kees bij de verkie
zingen van 1998 ook Tweede-
Kamerlid geworden. Waar
gingen al die gesprekken
over? „Hoe we tot de keus
voor adoptie zijn gekomen,
natuurlijk. Wat onze voorstel
ling ervan is. En ook: hoe we
de opvoeding denken vorm te
geven. Dat gaat vrij ver. Hoe
we bijvoorbeeld met een lasti
ge tienerdochter denken om
te gaan die niet op tijd thuis
komt, of naar een plaats gaat
waar we haar niet graag zou
den zien, die zich kleedt op
een manier die niet strookt
met onze waarden en nor
men. En zo zijn er nog wel
meer lastige casusposities te
bedenken."
In het boek schrijven ze: 'Zo
af en toe hebben we de nei
ging om Komt tijd, komt raad
te zeggen. Maar we houden
ons natuurlijk in en doen ons
best om welgemeend aan te
geven dat wij een pedago
gisch verantwoorde houding
voorstaan: ons kind nooit af
wijzen, maar wel open be
spreken waarom we iets niet
goed vinden, liefde bieden,
maar onze grenzen stellen, op
basis van onze christelijke ge
loofsovertuiging. De praktijk
zal weerbarstiger zijn dan on
ze theorie, mompelen we er
bescheiden achteraan.'
Op 15 juni 2000 komt een ver
lossend telefoontje van We
reldkinderen. Het gaat om het
huis Los Pisingos in Bogoté.
Daar zal ons kind vandaan
komen. Over welk kind het
gaat en wanneer we ernaartoe
kunnen, is nog niets bekend.
Weer moeten ze veel papieren
invullen. Nu voor Colombia.
Het lange wachten gaat door.
Ze rekenen op oktober. Het
wordt 5 mei 2001. Ze krijgen
een jongentje toegewezen dat
Michaël heet. Bijna acht we
ken oud. Bogota houdt ze ook
bijna acht weken vast met een
enorme berg administratieve
rompslomp. Op 28 juni staan
ze met het kleine ventje weer
op Schiphol. Het leven lacht
ze tegemoet. „De ouderrol
voelde al snel vertrouwd. Mi
chaël deed en doet het nog
steeds fantastisch. Hij heeft
zich goed aan ons gehecht
zich en wij ergeren ons niet
meer aan al die mensen die
over niets anders dan hun ei
gen kinderen kunnen spre
ken. Wij bespreken alle
mooie, lieve, ondeugende za
ken van onze zoon in twee
voud", zegt Marlies stralend.
Eigenlijk wisten ze toen al dat
ze terug zouden gaan voor
een tweede. In januari 2003
vindt er opnieuw een intake
gesprek plaats. Op grond van
alle eerdere onderzoeken,
hoopten ze op een versnelde
procedure. Ondanks de nodi
ge akkefietjes kunnen ze toch
22 december weg. Ze nemen
Michaël mee. Ook de tweede
reis levert een nog indrukwek
kender reisverhaal op. Aan
vankelijk met zijn drieën, later
met zijn vieren houden ze
stand. Hoewel ze inmiddels
bedreven zijn in verklaringen
afleggen, rechtbanken bezoe
ken en papieren regelen,
duurt het allemaal nog erg
lang voordat ze Camila kun
nen meenemen. 20 februari
2004 is de feestelijke ont
vangst in Benthuizen.
„De laatste reis was anders,
aangrijpender, omdat je veel
meer dingen beseft. We heb
ben ons veel meer kunnen
oriënteren dan de eerste keer.
Heel bewust zijn we met het
land van onze kinderen om
gegaan. We hebben veel men
sen gesproken. We hebben
met de ongehuwde moeders
die hun kinderen afstaan, op
getrokken", zegt Kees. Mar
lies: „Ik stond als moeder te
genover een tienermoeder,
die niet voor haar kind kon
zorgen. Dat beeld, die band
die ik toen voelde, is onuit
wisbaar. Ik had die confronta
tie niet willen missen. Een an
dere moeder vroeg aan mij:
waarom houd je zoveel van
onze kinderen, waarom doen
jullie dit voor onze kinderen?"
In het laatste dagboekje staat:
'Als je stad en het land lang
zaam onder je ziet verdwij
nen, besef je meer nog dan bij
allerlei formaliteiten en ver
klaringen wat adopteren is'.
'Liefs uit Bogotd. Ons ver
haal over adoptie', Marlies
Kees van der Staaij.
Uitgeverij Boekencentrum,
Zoetermeer.
ISBN 90 239 16476
www. boekencentrum, nl
TUSSEN PEN EN PAN
Mijn leven is niet saai. Vijf kinderen (Fré, Marc, Sam,
Fleur, Olivier) in de leeftijd van 13 tot 24 jaar en mijn
man (Theo) zorgen voor veel leven in de brouwerij. Vier
dagen in de week ga ik naar de redactie van deze krant.
Of ik trek op zoek naar nieuws en achtergrondverhalen
de regio in. Een ingewikkeld bestaan? In 'Tussen pen en
pan' bericht ik er wekelijks over.
Ik ben vannacht ingesla
pen met Jan Wolkers.
Nog steeds een prachtige
man! Hij vergeleek
woensdagavond om
23.30 uur de navel met
het kersje op de vla. Met
zijn handen schetste hij
in de lucht zomaar de
mooiste dijen en liet hij
iedereen in verwarring
achter over de betekenis
van een gladde venus
heuvel. Ik ben wakker ge
worden tegen 4.30 uur
door fluitende vogels. En
wat zat daar tussenin?
Woelingen, vreselijke
woelingen. Het gaat in
mijn hoofd niet zoals het
moet gaan. Ik wil een
groots en meeslepend le
ven, maar ik krijg het niet
voor elkaar. Ik ben over-
geprogrammeerd. Ik
denk dat ik besta uit: op
staan, werken, bood
schappen doen, wassen,
gezond koken, aan de lijn
denken, lief zijn voor de
kinderen, aantrekkelijk
voor Theo, aardig voor
collega's, leuk voor vrien
den, kranten lezen, tele
visie kijken en slapen.
Maar nu ik de Wolkers
van mijn jeugd weer heb
gezien en de lente begint,
ga ik de uitdaging aan. Ik
moet daden stellen.
Ik wil niet meer zeuren
over de computers die
om beurten uitvallen
omdat onze kinderen ze
oneigenlijk gebruiken.
Computertaal is moeilijk,
dat kim je haast niet le
ren. Ik wil niet meer
zuchtend door de keuken
lopen, omdat Theo bijna
alle pannen gebruikt als
hij aan het koken is voor
al zijn zeldzame gerech
ten, die pas tegen achten
op tafel komen. Slow
food en slow koken is
enorm in, komt uit Italië.
Laat ik nu denken: uit
Leiderdorp. Mijn man
werkt zo ai jaren.
Ik wil niet meer zeggen:
je zult toch iets harder
moeten werken in je
toetsweek om voldoen
des te halen. Een 5,3 voor
wiskunde geweldig! Ik re
ken onmiddellijk door.
Fantastisch, slechts een
5,7 de volgende keer en
we zijn weer op 5,5. Een
dikke zes volgens onze
kinderen. Ik moet het
niet erg vinden om sta
pels natte handdoeken
en stinkende sportkle-
ding bovenop andere
was aan te treffen. Chaos
en troep in huis horen
juist bij een gezin. Wees
blij dat ze sporten. En als
een pleerol voor de hon-
derdachtentachtigste
keer niet is ververst, moet
ik maar een vel uit de
krant pakken. Goedkope
beroepstic. Grijpen naar
een lege shampoofles in
de douche, omdat onze
kinderen weggooiangst
hebben, is slechts een
petieterig ergernisje.
Even naakt en druipend
over de gang kan immers
geen kwaad.
Ik maak mij geen zorgen
meer over mijn gardero
be, want Theo zegt nog
steeds dat hij van mij
houdt. Oranje en groene
truitjes blijven leuk Het is
een sport om met onze
financiële beperkingen er
schitterend uit te blijven
zien. Natuurlijk ga jij mee
met dat reisje, waar zeik
ik eigenlijk over? Scheen
beschermers kapot, nieu
we schoenen nodig,
broek tekort, zomerjas,
gympen. Volgende
maand kinderbijslag,
komt dat goed uit.
Afwasmachine uitpak
ken, kun je beter direct
zelf doen. Dat scheelt nu
een hoop ergernis. Als ik
op de kinderen moet
wachten, kan ik de nieu
we afwas die zich op het
aanrecht heeft verza
meld, ook zelf nog eens
inruimen. Ik ga niet in
discussie dat zij daar
niets aan konden doen,
omdat de afwasmachine
nog vol was. De kilome
terteller van mijn nieuwe
fiets is stuk, de standaard
doorgebogen, een knies
oor cüe daar een pro
bleem van maakt. Het is
moeilijk om de tweewie-
Iers zonder problemen
onze schuur in en uit te
rijden. Natuurlijk weet ik
dat stukjes schrijven voor
een dagblad het mooiste
is wat er is. Geen zorgen
over de dag van morgen.
Krantenlezers blijven al
tijd bestaan, dus ook het
vak van journalist. Wie
gaat nu achter zijn pc de
krant lezen? Dat doe je
toch lekker in je stoel met
een kopje koffie. Even
tussendoor, want dat blijf
ik doen, dat staat een
meeslepend leven niet in
de weg. Zelfs in mijn
krantenstoel heb ik geen
klap begrepen van al die
discussies en berekenin
gen over het afstaan van
organen. Dat doe je toch
gewoon. Wat is daar nu
erg aan? Ik heb al veertig
jaar zo'n erkend papier
tje in mijn portemonnee
bij mijn rijbewijs zitten.
Geen nabestaande die
dat van mij afneemt. En
als een nabestaande
moeilijk gaat doen, doe
ik hetzelfde als Wolkers.
Die zei: „Ikhgud nooit
op met schr^en. Ze tik
ken maar op mijn kist en
ik geef het hoofdstuk
door." Reken maar, ik
kom met al mijn organen
door.
Over mijn vrienden valt
eigenlijk niets naars te
vertellen. Zij steunen
mijn opgewekte karakter,
mijn positieve instelling
en krachtdadige optre
den. En dat is mooi, heel
mooi. „Mam, mijn band
staat plat, mam ik voel
me niet zo lekker, mam
mijn sleuteltje, mam ik
ben te laat, mam kun je?
Nee, mam stopt ermee.
Mam is aan het navelsta
ren.
Saskia Stoelinga
Reageren?
s.c.ni.stoeiinga@hdc.nl
VRAAG
W5 in binnen- en buitenland: voor het eerst is een diabe-
volledig genezen, via een revolutionaire celtransplantatie.
Jul' •-/ 1 De man
OSSlflg SUlKCTZICktC leed aan
het lichaam
rioo<linsdag 11 maart
F grote groep jongeren heeft zaterdagnacht twee gebou-
n aan de Breestraat in Leiden. Zij zijn van plan beide
tijd bezet te houden. Volgens de krakers staan
n L e eigendom zijn van de AMRO-bank, al langer dan een
^fi: archief Leidsch Dagblad
ibriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen n
afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironumm
Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
vroifciu
(afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
C Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
tgel, ANNO d.d.(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
yy iet Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
1.91
iremj
Klein en H. de Wit
ar, vactiehdcuz@hdc nl
n Ie: Jan Geert Majoor,
"fl Brandenburg
aar,|dactie.ld@hdc.nl
geh leiden, tel. 071-5 356 356
;j.R4.2300 AB Leiden.
|Jpean de receptie zijn:
t donderdag
dijden, geboorte, jubilea
chten, desgewenst met
via www hdcmedia.nl of
_'ichten@nhd hdc.nl.
Vefex 072-5196696, tel 072-
meK1
5150543
071-5 356 300
tien contact opnemen
a dV cceptgiro)
ut. ine)
Bere)6,go
|aa% machtiging verstrekken
Jaa'jfschrljven van het
*ltvangen €0,50 korting
jaar;
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr: 07 30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12 00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt. ontvangt de
krant op maandag.)
OPZEGGEN
Opzeggen van abonnementen: uitsluitend
schriftelijk, uiterlijk één maand voor afloop van
de abonnementsperiode, ta.v. afdeling
lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar
Voor leveringsvoorwaarden abonnementen zie
www leidschdagblad.nl of KvK-nummer
37014187.
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de Inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar
an Joustra
foto: Dick Hogewoning
pïi UIT DE ARCHIEVEN
Z»
E i Vrijdag 11 Maart
miïh DEN RIJN - Indien thans alles volgens plan verloopt, dan
[vast, dat begin volgende maand tot de aanbesteding van het
1 formd Wijk- en Jeugd Centrum in het plan „Nabij" kan
;aan. Nadat de tekeningen en plannen eind vorig jaar
werden, moesten nog enkele moeilijkheden van onderge-
overwonnen worden alvorens tot aanbesteding kon worden
ds iJ plan Nabij door de bouw van dit Wijk- en Jeugd Centrum,
Derspectief een duidelijk beeld geeft, een geheel ander aan-
Zofer zal natuurlijk ook veel meer bedrijvigheid komen in deze
fligal rustige omgeving, terwijl de nu nog wat eenzaam staan-
Landbouwschool dan tevens de geprojecteerde en nodige
30 F
de Westzijde heeft gekregen. Hierdoor zal het geheel be-
:ijn recht komen.
pe meer produceert, en diende zich met dit hormoon te
Ge?lnsuline is nodig is om de lichaamscellen glucose op te la-
TRfeDe cellen zetten glucose normaal gesproken om in ener-
is het lichaam correct te laten werken. Leidenaar RUUD
(ijftien jaar diabetespatiënt, plaatst echter vraagtekens
olijk van dit soort berichten?
30 jet is niet zo dat ik sta te juichen. Ik hoorde het op televisie,
meteen: is dit nieuws? Ik ben afgestudeerd bioloog, be-
ilhoe de ziekte in elkaar steekt en houd de ontwikkelingen
Die transplantaties met de eilandjes van Langerhans, dat
en jaar of twee, drie. Ik heb het al eerder gehoord en gele-
irt na een transplantatie is de ziekte over, maar het pro-
die ingebrachte cellen op een gegeven moment weer
taam worden afgebroken. Aan het eind van het bericht
ik dat er nog heel wat onderzoek moest worden uitge-
datde-
irlopig is
niet
in elk ge-
begre-
j soort
10lties. We-
zijn
it stam-
Stam-
inetisch
tllen,
ior het li-
'^worden afgestoten. Maar daar zijn ze nog niet zo ver mee,
lek staat nog in de kinderschoenen. Al gaan de ontwikke-
iel."
mee te maken dat diabetes genezen kan worden?
absoluut. Ik kreeg vijftien jaar geleden suikerziekte en
ïdat het probleem binnen vijf tot tien jaar zou zijn opgelost.
üurt dus wat langer, maar de oplossing komt nog wel. Ik
mee. Dat zou ook prachtig zijn. Er is heus wel te leven
"iekte, mits je je leefpatroon goed in de gaten houdt en
spuit. Maar waar iedere diabetespatiënt bang voor is, zijn
nM» complicaties op lange termijn. Schade aan de nieren, te-
moeten, dat soort dingen. Je hebt niet diabetes in minder
hebt het of je hebt het niet. En als je het hebt is dat erg."
