REGIO
Een jaar na de verblijfsvergunning
Uit het Nieuws
Loes Haasdijk
£A I EKUAO Itld
VRAAG
nte
vil c
.aal
Mehrnoush Foroutan: 'Ik kan nog steeds boos worden als ik zie hoe Nederland omgaat met asielzoekers'
Op 20 januari van 2004 gebeurde het.
Toen kwam het bericht waar ze al
meer dan tien jaar op hadden ge
wacht: de van oorsprong Iraanse fa
milie Foroutan, vader Ahmad, moeder
Mehrnoush en de zoons Pouya en
Pasha, kwam in aanmerking voor een
verblijfsvergunning. Het einde van
een lange weg. Maar was het wel een
einde? De Noordwijkse Mehrnoush
Foroutan voelde het al een beetje
aankomen toen haar op die mooie
dag werd gevraagd wat ze van plan
was te doen. „Eerst dit verwerken. Bij
komen van alle emotie."
Allereerst dit, wellicht ter ontnuchte
ring: een verblijfsvergunning is niet
een mooi document, bij uitstek ge
schikt om in te lijsten, zoals een di
ploma of een bul. Het bewijs van
een verblijfsvergunning is niet meer
dan het woordje 'verblijfsvergun
ning' op de identiteitskaart, die net
zo groot is als een bankpasje. Hoe
blij Mehrnoush Foroutan ook was
en is met dat ene woordje op de id-
kaart, voor haar is het gevecht tegen
de autoriteiten nog lang niet voorbij.
„Nu wil ik de Nederlandse nationali
teit voor mijn familie. Met een Ne
derlands paspoort, dat we pas over
vier jaar krijgen, hebben we genoeg
zekerheid. Dat is belangrijk, pas dan
voel ik me echt een Nederlandse."
Het traject heeft nog niet zijn eind
doel bereikt, is Mehrnoush wel al
bijgekomen van de emoties? Is het
normale leven normaal geworden?
Een beetje, antwoordt ze. „Maar nog
niet helemaal. Tien jaar is een heel
lange periode. In die tijd heb ik een
verwonding opgelopen en die ver
wonding moet eerst genezen. Dan
komt er een litteken en daama gaat
de wond misschien weg. Het kost
tijd, want ik ben geen robot."
Aan de andere kant zijn de slapeloze
nachten wel grotendeels achter de
rug. Toch wordt ze af en toe nog wel
geplaagd door een bange droom. In
zo'n droom slaat de onzekerheid
weer toe. „Dan krijg ik weer dat ge
voel van onrechtvaardigheid en zie
ik mezelf weer zoeken naar alterna
tieven omdat we geen verblijfsver
gunning krijgen. Het gebeurt steeds
minder, maar het gebeurt nog wel.
Dan word ik wakker en moet ik weer
even goed nadenken. Is het waar dat
we mogen blijven? Is het echt-waar?
Pas na een tijdje ben ik weer gerust
gesteld. En dan word ik langzaam
weer blij."
Maar ze hebben dan ook tien jaar in
onzekerheid verkeerd, voegt Mehr
noush Foroutan toe met een licht
verontschuldigende toon. „In die
tijd hebben we veel meegemaakt na
onze vlucht uit Iran, waar wij weg
moesten omdat mijn man lid was
van een verboden politieke partij. De
eerste twee jaar zaten we in een op
vangkamp in Den Bosch, daama
Op 20 januari 2004 was het niet alleen feest voor Mehrnoush Foroutan (rechts). Ook de van oorsprong Joegoslavische Aïda Alibegovic kreeg toen, met haar fami
lie, een verblijfsvergunning. Archieffoto: Hielco Kuipers
gingen we naar Noordwijk, waarvan
ik niet meer wist dan dat het een
dorpje was met een winkelstraat. In
Noordwijk kwamen we in een van de
Witte Huisjes, speciaal gebouwd
voor asielzoekers, te wonen."
De Witte Huisjes, Mehrnoush kan er
nog boos om worden als ze eraan te
rugdenkt. „Het waren huisjes van
hout en niet van steen. Dat vonden
onze zoons heel erg, ze vonden het
geen echt huis. Het had ook geen af
scheiding van de andere huisjes en
er lagen geen tegels omheen, overal
was zand. Heel vervelend was ook
dat wij, en de andere asielzoekers
die daar woonden, veel last hadden
van gabbers die tegen ons waren.
Onze zoontjes, van negen en tien
jaar, zijn zelfs een keer in elkaar ge
slagen. Ze begrepen daar helemaal
niets van en hebben daar heel lang
last van gehad."
Dat werd allemaal beter toen de fa
milie in 1998 verhuisde naar de flat
woning waar ze nu al zes jaar wo
nen. „Een echt huis, we zijn er nog
altijd heel blij mee. Onze zoons
schaamden zich niet meer voor hun
huis. Ze durfden toen wel vriendjes
te maken op straat en namen ze mee
om te spelen. Ook mijn man en ik
voelden dat we er echt bij hoorden
in het dorp."
Ooit, in 1997, was de familie Forou
tan dichtbij het verkrijgen van een
Op 13 mei 2003 kwam de toenmalige minister Hilbrand Nawijn naar Noordwijk om te praten over het asielbeleid. Bij die
gelegenheid overhandigde Mehrnoush Foroutan de LPF'er een brochure over de Noordwijkse asielzoekers.
Archieffoto: Henk Bouwman
verblijfsvergunning. Waarom dat
toen misliep, hebben ze nooit kun
nen achterhalen. „Waarschijnlijk
had de advocaat een foutje of een
vergissing gemaakt. We hadden een
rechtszaak gewonnen, maar dat
hielp ons niet."
Maar aan de andere kant: „We kre
gen ooit een brief waarin stond dat
we binnen vier weken weg moesten.
En mijn man en ik zijn naar Alkmaar
gegaan voor een terugkeergesprek.
Een tolk zat er ook bij, terwijl we
toen goed Nederlands spraken. Ik
zat me heel erg boos te maken, toen
ons werd uitgelegd hoe, waarom en
wanneer de terugkeer zou zijn. Ik
wilde meteen reageren, maar dat
mocht niet. Het gesprek móest via
de tolk lopen, maar dat hield ik niet
vol. Dat kon ik niet. Ik voelde me
niet als mens behandeld, maar als
een stuk speelgoed, zonder gevoe
lens.
Het beslissende moment voor de fa
milie Foroutan vond in 2003 plaats.
„Ik las alles wat er te vinden was
over asielzoekers. Ik wist soms zelfs
meer dan de advocaten die ons had
den moeten helpen, echt waar. Ik
heb zelfs een keer gebeld met een
vraag waar ik het antwoord op wist,
het ging over het Nederlandse pas
poort en ik wist dat de regels waren
veranderd. Maar nee hoor, zei de ad
vocaat, u heeft het verkeerd. Toen
hebben we die man maar ontsla
gen."
„Maar goed", gaat Mehrnoush ver
der, „ik had gehoord van een speci
aal pardon voor asielzoekers die al
heel lang in Nederland woonden.
Van die groep uitgeprocedeerden,
6000 mensen, zouden 2200 toch een
verblijfsvergunning krijgen. Ik heb
dus een brief maar het ministerie ge
stuurd om een pardon aan te vra
gen. Het was een plan van minister
Nawijn, die ik nog ontmoet heb. Mi
nister Verdonk volgde hem op en die
heeft het plan daarna uitgevoerd.
Vorig jaar bleek dus dat we mochten
blijven. Ik kon het eerst niet geloven
en heb drie maanden lang het mi
nisterie gebeld om zwart-op-wit een
bevestiging te krijgen.
„Als ik op tv wat hoor of zie over
asielzoekers, voel ik meteen de on
rechtvaardigheid weer. Het kan toch
niet dat Nederland zegt dat vluchte
lingen welkom zijn, maar dat ze na
aankomst tien jaar moeten wachten
op zekerheid. Dat klopt niet. Ik denk
dat Nederland het een of het ander
moet doen: of de grenzen sluiten of
vluchtelingen toelaten en in korte
tijd zekerheid over hun status geven.
Als wij snel hadden gehoord dat we
niet mochten blijven, waren we ver
der gegaan. Misschien naar Canada,
Amerika of een ander Europees
land. Doordat het hier zo lang duur
de, raakten wij, en vooral onze twee
zoons, steeds sterker gehecht aan dit
land. Na een tijd kónden we geen
kant meer op, niet meer weg en niet
meer terug. Het móest Nederland
worden, anders had ik niet geweten
wat we zouden moeten doen. Ik was
toen echt bang voor de toekomst."
„Al die ervaringen hebben ertoe ge
leid dat ik kapot ben geweest. Gees
telijk gaat het veel beter, maar licha
melijk voel ik me nog niet zoals ik
me zou willen voelen. Ik heb last van
migraine en stijve schouders en ar
men. Ik wil graag werken als admini
strateur. Daarvoor ben ik in Neder
land opgeleid, want ik heb de MBO-
opleiding bedrijfsadministratie afge
rond. Mijn man werkt als beheerder
van de Northgo Sporthal en onze
zoons studeren allebei."
Met hen gaat het erg goed, en dat is
wel eens anders geweest. Het was
zwaar om mijn gezin, en vooral mijn
zoons de hoop te blijven geven die ik
zelf niet meer had. Ik moest hun wel
hoop geven, een moeder hoort dat
te doen. Ik moest ze vertellen dat ze
naar school moesten, dat dat goed
voor hun toekomst was, terwijl zij
zeiden dat Nederland ons toch wilde
wegsturen. Ja, dat dacht ik eigenlijk
ook, maar dat mocht ik nooit laten
merken. De hoop was te belangrijk.
Ik moest doorgaan, aan de toekomst
denken."
Gerard Baas
LEIDEN 23.30 UUR
Barman, heb je iets van War-
ren Zevon? Of van Townes
van Zandt?"
De barman trekt een gezicht als
een oorwurm, alsof hij wil zeggen:
heb je hém weer met zijn Warren
Zevon. Later zal blijken dat dit zijn
gebruikelijke gelaatsuitdrukking
is. „Nee", is het antwoord. „Ze zijn
trouwens allebei ook dood. Net als
Rinus Michels."
Langzaam gaat het gesprek weer
gewoon over voetbal, zoals gebrui
kelijk aan de morsige bar in het
donkere cafeetje op een gewone
doordeweekse avond.
Twee mannen hebben tegen el
kaar staan leuteren over muziek
van decennia terug. Over The
Who, Buffalo Springfield, die Leid-
se punkband van begin jaren tach
tig, kom, hoe heet -ie ook al weer.
Rinus Michels. „Waar was jij tij
dens het EK '88", vraagt de bar
man. „Geen idee. Ik weet nog wel
heel goed waar ik was tijdens de fi
nale van 1974", zegt de oudste be
zoeker, die het niet kan uitstaan
dat hij de naam van die punkband
niet meer weet. „Nee, niet The X.
Kom, ze stonden ook op de B-kant
van een singletje van Tröckener
Kecks. Ernesto zat erin, en Evert-
Jan. Echt, als je het zegt dan hoor
ik het."
De anderen hebben geen zin meer
om het erover te hebben. Michels
is dood en ze kunnen hem alle
maal imiteren, elke tweede zin
eindigt met het woord 'kwajon
gen'.
„Hij had op die leeftijd ook niet
meer naar ontbijtkoek moeten
springen", zegt een van de aanwe
zigen. De barman kijkt als een
oorwurm, de anderen grijnzen een
pijnlijke grijns.
„Zijn vrouw is niet zo lang geleden
gestorven", herhaalt de oudste van
het stel de televisie. „Net als bij Ju
liana en Bernhard: als de een over
lijdt, gaat de ander ook snel."
Ze hebben allemaal de foto van
Michels' vrouw over het scherm
zien komen. „Die leek wel heel erg
op Loes Haasdijk", oppert de bar
man nors.
De oudste van het stel verzucht
welgemeend: „Léék ze maar op
Loes Haasdijk."
Nu kan zelfs de barman een lichte
grinnik niet onderdrukken.
Anton Diedrich
te voorkomen. Luisteren
we daarnaar, of wachten
we gewoon tot het mis
gaat om dan de loodgie
Nederland rilt onder de laagste temperaturen ooit in maai
zout in de wc-pot en zet alle radiatoren in huis open, advi^r
Journaal om problemen
'Bij oudere hu
kan zout wel ht
rm
ter of verwarmingsmonteur te bellen? „Mensen maken ziijr F
gen sinds eind vorige week", vertelt HARRY VOGELAAR va^e.j
Technisch Bureau Joop Buiteman in Leiden. ^en
jen,
ord<
Hebben jullie het drukker door de kou?
„Uiteraard. En dat is niet pas sinds gisteren. Zodra de wujjj
wachting vorst aankondigde werden wij meer gebeld of me
week langs konden komen voor
onderhoud of om manke
mentjes te verhelpen. Dat ze de
waakvlam van de cv-ketel op
nieuw moeten aansteken ne
men mensen anders voor lief,
maar nu zijn ze er toch niet ge
rust op: ze willen niet in de kou
komen te zitten."
Zijn tips zoals zout in de toilet
pot strooien zinvol?
„In nieuwbouwwoningen is dat
niet nodig, daar zijn wc's al ver
warmd. Maar bij oudere huizen
waar de temperatuur op het toi
let kan dalen tot onder nul, kan
zout bij een paar graden vorst
wel helpen. En normaal gespro
ken hebben mensen niet alle ra
diatoren aan. Hoewel vrijwel ie
dereen centrale verwarming
heeft, gebruiken ze die toch
meestal lokaal. Als het maar warm is in de woonkamer: sati
slaapkamer waar ze weinig komen mag het wel koud zijhna
dat ze deze adviezen nu wel ter harte nemen." cor
mul
Dus er hebben zich gisteren weinig problemen voorgea
„Nou, er waren natuurlijk wel wat bevroren waterleidinls:
hebben opeens ook veel vreemde klanten, die ons bellei vai
hun eigen installateur bepaalde onderdelen niet op voor br
heeft." iewi
Nog andere tips om narigheid te voorkomen? leb
„Ik zou zeggen: voorkomen is beter dan genezen. Laat cdigc
ketel repareren en onderhouden. Veel automobilisten gden
naar de garage voor een winterbeurt om er zeker van tejelir
motor start als ze 's morgens naar hun werk moeten. Mioor
sen staan er niet bij stil dat een kapotte cv-ketel tot veel pp
problemen kan leiden. Dan zit je meestal niet alleen zon
warming, maar ook zonder warm water." ten
bon
tekst: Annelieke Slappendel
ere
UIT DE
ARCHIEVE IVe'
58C
ANNO 1955, Zaterdag 5 Maart
infc
LEIDEN - Na vijf jaar staat een millioenenplan op het punt*
zenlijkt te worden. Aanstaande Donderdagmiddag zal de C*?
van de Koningin in Zuid-Holland, mr L. A. Kesper, officiee^'
electrische centrale van de Stedelijke Lichtfabrieken in ber
In de geschiedenis van de S.L.F., sedert jaren de energiebrQ^
den en wijde omgeving, een belangrijk moment. Had de Le
trale voor deze omvangrijke uitbreiding een productievermLj.?
36.000 KW, thans wordt deze opgevoerd tot 89.000 KW.
ANNO 1980, woensdag 5 maart
toeg
LEIDEN - „Wordt het niet hoog tijd voor een antifascisme-itact
Leiden?" Frans Ballering sprak, namens 31 Leidse organis
teravond deze woorden tijdens een demonstratie op het Sty pi
tegen de Marokkaanse terreurorganisatie 'Amicales.' De orj j
noemen Leiden een 'Amicales-nest.' Foto: archief Leidsch
Foto's ln deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veert!
plaatsing 2,50 (afdruk van 13 bil 18 in zwart wit) over te maken op
8406 t.n.v. HDC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder ven
Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(dattim van plaatsing) of door contan^nd
de balie van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U kj.
binnen drie weken thuisgestuurd.
end
gen
s to
COLOFON
Directie: T. Klein en H. de Wit
E-mail: directie@hdcmedia.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor,
Adriaan Brandenburg
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
De openingstijden van de receptie zijn:
Maandag tot en met donderdag
van 08.30 -16.30 uur
Vrijdag van 08.30 -12.30 uur
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten, overlijden, geboorte, jubilea
en andere familieberichten, desgewenst met
foto en/of afbeelding, via www.hdcmedia nl of
per e-mail: familieberichten@nhd.hdc nl
Indien geen e-mail: fax 072-5196696, tel. 072-
5196699
ADVERTENTIEVERKOOP
Advertenties m.b.t:
Auto's: 072-6813661
Onroerend goed: 023-5150 543
Personeel: 075-6813677
Overige detailhandel: 071-5 356 300
Reclamebureaus kunnen contact opnemen
met 075-6813636
LEZERSSERVICE
0800 -1711 (gratis)
Mobiel: 072 - 5196800
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut. ine.)
p/kw €56,70 p/j €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling
gOf
inse
Leidsch Dagblad
bel
VERZENDING PER POST h 21
Voor abonnementen die per pj
worden verzonden geldt een tc
aan portokosten per verschijnij p
Voor zaterdagabonnementen j
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (f
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur, za;
(als op zaterdag voor 12 00 uur
wordt de krant dezelfde dag nl
tussen 12.00 en 13.00 uur belt,
krant op maandag.)
OPZEGGEN
Opzeggen van abonnementen
schriftelijk, uiterlijk één maanc en
de abonnementsperiode, t a v.ivoo
lezersservice, postbus 2,1800 J
Voor leveringsvoorwaarden alj»- -
nlofKvK*ll
www leidschdagblad
37014187.
eze
aanzien van (de inhoud van) dj log
worden uitdrukkelijk voorbeho d
rechten berusten bij HDC Uitgj
c.q. de betreffende auteur, jte
HDC Media BV, 2004 in ei
;hik
De publicatierechten van
beeldende kunstenaars aangef
CISAC-organisatie zijn geregeli
Beeldrecht te Amstelveen.
ngc
HDC Media BV is belast met d(oor
gegevens van abonnees van di
gegevens kunnen tevens wonkj.^
gerichte informatie over voorif
en te geven, zowel door onszeP v
derden. Heeft u hier bezwaar t
u dat laten weten aan HDC M1
Lezersservice, postbus 2,1800 L
