Batman zonder Robin
Kind is altijd de dupe
'Diep in mijn hart voel ik me nog steeds verdorven'
Oegstgeestse voorzitter van Fathers 4 Justice: 'Nederlandse maatschappij is pro-mama ingericht'
ZATERDAG
19 FEBRUARI
2005
ER
moest vechten tegen een groot on
recht. Een onrecht dat in stand
wordt gehouden door het rechtssys
teem. Ik legde contact met het
hoofdbureau van F4J in Engeland en
werd uitgenodigd voor een gesprek.
Het klikte."
Vorig jaar juni is de Nederlandse af
deling van de grond gekomen. „In
enkele maanden tijd telden we 250
leden. Voor kerst waren dat er al 850
en vandaag staan er 2500 geregi
streerd. Als de krant het artikel pu
bliceert is dat getal al weer achter
haald."
„Fathers 4 Justice ijvert voor een ge
lijkwaardige behandeling van moe
der en vader bij zaken die het kind
aangaan. In de nieuwste voorstellen
van minister Donner ontbreekt dat
uitgangspunt nog steeds. We zijn nu
bezig de familiewet radicaal te her
schrijven. We willen duidelijk maken
hoe die wet er eigenlijk moet uit
zien."
„We zijn een campagnegroep, geen
praatgroep. Toch zijn de regiobij
eenkomsten heel belangrijk. Na een
paar keer vergaderen is wel duidelijk
of een vader echt slachtoffer van
manipulatie is of dat hij het aan
zichzelf heeft te danken dat hij zijn
kinderen niet meer ziet. Want je
moet realistisch blijven."
„We zoeken het niet in het bestaan
de familierechtsysteem van winnen
en verliezen. Wij ijveren voor even
wicht. In 1998 is de wet veranderd
maar de ongelijkwaardigheid is blij
ven bestaan. Dat zoveel mensen zich
in zo'n korte tijd bij ons aansluiten is
wel het bewijs. Overigens hebben we
voor grootouders, nieuwe partners
en familieleden een speciale afde
ling: Purple Hearts. Onze Catwoman
komt daar vandaan."
Volgens Andy is er nog een lange
weg te gaan. „De meeste kinderrech
ters modderen maar wat aan." Op
suggestie van de 'verzorgende' ou
der leggen zij het contact tussen
de andere ouder en het kind
aan banden. „Genadeloos,
want er wordt niet geke
ken naar de waar
heid." Onlangs
heeft een
kinder-
ren wat ik heb meegemaakt, begrijpt
dat de Nederlandse wetgeving op
het gebied van familierecht één van
de slechtste van Europa is. Minstens
160.000 vaders hebben geen contact
meer met hun kind. Niet omdat ze
het kind iets hebben aangedaan.
Echt niet. Nee, dat komt doordat de
moeder niet wil dat haar ex nog een
rol speelt in het leven van haar kind.
Schandalig. Dat is pure kindermis
handeling. Holland is ook een be
langrijke vrijhaven voor kindontvoe
ringen. Veel niet-Nederlandse moe
ders komen met hun kroost naar ons
land om zo de wetgeving in eigen
land te ontduiken. Dat wordt niet al
leen getolereerd, dat wordt door het
systeem ook nog eens gestimu
leerd."
Gevoed door zijn eigen situatie volg
de Andy al het nieuws rond Fathers
4 Justice, dat in 2002 in Engeland
werd opgericht. Met een invasie van
tientallen kerstmannen in het Engel
se ministerie van justitie werd aan
de andere kant van de Noordzee
duidelijk gemaakt dat een nieuwe
campagnegroep was opgestaan.
Als een olievlek ver
spreidt F4J zich nu
over de wereld. In
Canada en Austra
lië draaien de ac
tiegroepen al
goed. In Amerika is
F4J ook begonnen
en op Europese bo
dem wordt in Zwe
den, Duitsland, Ita
lië en Spanje aan
een tak gewerkt.
„Na een afschuwe
lijke ervaring in de
rechtbank was voor
mij de maat vol. Ik
begreep
dat ik
rechter in een televisieprogramma
verklaard moeders belangrijker te
vinden dan vaders. Deze kinderrech
ter is dus bevooroordeeld, is de me
ning van F4J.
Andy's huis is brandschoon maar
superrommelig. Overal zijn sporen
van F4J te ontdekken. Zelfs in de
keuken staat een laptop te snorren.
„Mijn beste vrienden zeggen dat het
tijd wordt dat ik de kamer van Robin
ga gebruiken als kantoortje. Ik wil
dat niet, ik kan dat ook niet. Voor
mijn zoon moet er altijd plaats blij
ven." Toch komt het kamertje onge
merkt steeds voller te staan. Zojuist
heeft de postbode weer een nieuw
tenue afgeleverd. Het kostuum van
Spiderman.
Bij F4J kan weer een nieuwe super
held opstaan. „Eindelijk is het uni
form van Spiderman compleet",
juicht Batman bijna. Ogenschijnlijk
zonder moeite beklimmen de vaders
in de rol van Spiderman, Superman
of Batman gebouwen om hun bood
schap te verkondigen. „Waarom wij
als superhelden op een gerechtsge
bouw gaan staan? Oubollig actievoe
ren heeft geen zin meer, daarmee
vang je de aandacht niet. Spannende
stunts geven je een kick en een por
tie eigen kracht terug. Dat heb je no
dig. Een Engelse vader heeft de F4J
superheldenstunten bedacht. In
middels is het superheldthema het
wereldwijde kenmerk van F4J ge
worden. Voor een kind is papa im
mers de allergrootste superheld."
„Dat stunten is met gevaar voor ei
gen leven, ja. Als je lid wordt van F4J
kun je zelf aangeven tot hoever je
wilt gaan. Actievoeren zonder enig
risico, dus post bezorgen of zo, of
doorgaan tot het uiterste. Ik ben ner
gens meer bang voor. Nee, ook niet
voor een arrestatie. Ik heb niks meer
te verliezen, waarom zou ik dan nog
vrezen? Ik geloof in een geweldloze
maar wel extreme campagne. Zou
F4J geweld gebruiken, dan zou ik af
haken. Ik ben, voordat ik lid werd
van Fathers 4 Justice, nog nooit met
politie in aanraking geweest. Nu heb
ik al een paar keer een waarschu
wing gehad. Het kan me niet sche
len. Het zou pas echt crimineel zijn
wanneer ik niet tegen dit grote on
recht zou vechten."
Een driekamerappartement in het hart van Oegstgeest. In de
kinderkamer met Pooh-behang staat de tijd stil. Alsof Robin
vannacht in zijn ledikant heeft geslapen. Het
gele nachtlampje in het stopcontact brandt
nog steeds. Terwijl Robin in mei 2002 voor
het laatst in huis was. Het jongetje was toen
zesenhalve maand oud. „Welk gezond mens
ontneemt een jongen zijn vader en ont
neemt een vader zijn zoon?", verzucht zijn
papa. Als Batman stond deze vader vorig
jaar op het gebouw van de Kinderbescher
ming in Alkmaar, in januari 'bezette' hij de
Utrechtse rechtbank. Afgelopen week schit
terde Batman weer bij de rechtbank in Den
Bosch. Batman alias Andy is voorzitter van
de Nederlandse vleugel van Fathers 4 Justice
(F4J). „Een soort Greenpeace voor vaders,
moeders en grootouders die weinig of geen toegang krijgen
tot hun kinderen."
lias Batman: „We zijn een
negroep, geen praat-
Foto: Mark Lamers
door Nancy Ubert
kastjes in de huiskamer staat de laat
ste foto die Andy van Robin wist te
nemen. Een plaatje van een baby.
Zesenhalve maand oud was het kind
toen. „Hij is nu drie. Als hij zonder
zijn moeder, met iemand die ik niet
ken, door een park loopt waar ik ook
toevallig wandel, zal ik mijn eigen
zoon waarschijnlijk niet herkennen.
Maar de allereerste uren van zijn le
ven heeft hij wél in mijn armen gele
gen."
Andy heeft nooit samengewoond
met de moeder van zijn kind. „Dat
wilde zij wel, maar dat kon ik echt
niet opbrengen." Aanvankelijk
kwam Robin elke week bij zijn vader.
„Op een dag zag ik van die vreemd
soortige blauwe plekken op zijn bo
venarmen. Ik vertrouwde dat abso
luut niet. Ook niet, omdat ik bepaal
de ervaringen met zijn moeder had
gehad. Ik belde uit voorzorg - en ook
moet ik nu zeggen uit naïviteit - de
kinderbescherming. Die vertelde de
moeder dat ik aan de bel had getrok
ken. Vanaf dat moment heb ik Robin
nooit meer gezien."
De strijd brandde los. „Ik ontdekte al
snel dat moeders heilig
zijn. De Nederlandse
maatschappij is beslist
pro-mama ingericht.
Wat ik ook aanhaal
de, duidelijk maakte
of deed; ik werd niet
serieus genomen,
of zelfs keihard te
gengewerkt."
„Ik werd lid van de
Dwaze Vaders.
Waarom? Je kunt
een systeem niet
van binnenuit ver
anderen. Je moet
een daad stellen.
Wie heeft
Een op de vijf kinderen moet
het na eèn echtscheiding
voortaan met één ouder
doen, zo blijkt uit cijfers van het
Centraal Bureau voor de Statistiek.
In 80 tot 90 procent van de gevallen
is dat de schuld van de moeder, die
ervoor zorgt dat het kind zijn vader
niet meer ziet.
„Zulke moeders gebruiken drogre
denen om hun macht uit te oefenen.
Of ze beschuldigen hun ex van alles
wat maar slecht is", geeft Andy (43)
aan. „Een op de vijf kinderen", be
nadrukt hij nog maar eens.
„Dat zou dus
betekenen dat 20 procent van de ou
ders niet in staat is om voor een kind
te zorgen! Bullshit, natuurlijk."
Accent en woordkeuze verraden An
dy's afkomst. Achttien jaar geleden
kwam de Brit naar Nederland. Om
dat hij vermoedt dat Robin (die er
gens in de Randstad moet wo
nen) nog steeds zijn achter
naam draagt, wil hij zijn
familienaam niet
prijsgeven.
Op een van
de
i: Mark Lamers
Een vader of moeder die ervoor
zorgt dat het kind geen contact meer
heeft met de andere ouder, is een
slechte opvoeder. Dat zegt doctor
Tonny Weterings, pedagoog aan de
Leidse universiteit. Weterings, die al
35 jaar onderzoek doet naar jeugd
hulpverlening, kinderbescherming
en pleegzorg, vindt dat ouders soms
gedwongen moeten worden om the
rapie te volgen. „In het belang van
het kind."
„Wanneer jij ervoor zorgt dat jouw
kind zijn vader niet kan zien, ont
neem jij het een geliefd persoon.
Voor een kind is dat net zo'n trau
matische ervaring als het overlijden
van een dierbare. Meestal zijn het de
vrouwen die na de scheiding de an
dere partij proberen uit te schakelen.
Voor het gemak gaan we daarom
van die situatie uit. Dat praat mak
kelijker."
„Bij een scheiding lopen kinderen
altijd emotionele schade op. Er ver
dwijnt immers een door hen geliefd
persoon uit hun dagelijkse leven. De
klap wordt groter als een van de ou
ders helemaal wegvalt. In principe
zijn beide ouders even capabel om
op te voeden. Dus waarom zou het
kind zijn vader niet mogen zien?! We
hebben het hier natuurlijk niet over
situaties waarin het kind seksueel
misbruikt of mishandeld werd."
Een moeder die haar kind gebruikt
als 'een stok om de hond te slaan',
overschrijdt een grens. Om te begin
nen mag de moeder haar ex niet bij
het kind zwartmaken. „Een kind
houdt van beide ouders op een ei
gen manier. De stap van zwartma
ken naar contact onthouden, is snel
ler gezet dan je denkt."
Een moeder die belemmert dat haar
kind contact met zijn vader heeft, is
zelf verstoord geraakt in haar emo
tioneel en sociaal functioneren.
„Zonder enige twijfel heeft dit extra
negatieve gevolgen voor de ontwik
keling van het land."
Weterings stelt dat de kans groot is
dat het kind na de scheiding moeilijk
relaties met anderen durft aan te
gaan. Ook later, als volwassene, kan
het met dit probleem kampen.
Omdat het voor het kind zo belang
rijk is dat beide ouders een goede re
latie met hem hebben, moeten meer
geld en middelen beschikbaar ko
men voor begeleiding, oppert de pe
dagoge. „Het opleggen van straf of
boetes verhardt alleen maar. Zodra
duidelijk is dat de relatie of het hu
welijk wankelt, zouden de ouders
begeleid moeten worden. Zodanig,
dat ze uiteindelijk beiden goed be
seffen dat zij er samen voor kunnen
zorgen dat het kind zo min mogelijk
schade oploopt. Een moeder die het
moeilijk vindt om de vader een
plaats te geven in het leven van haar
kind, zou therapie moeten volgen.
Als dat niet gebeurt, zou een kinder
rechter dat moeten opleggen."
Eens per week deskundige hulp in
huis, zou ook geen overbodige luxe
zijn. „Ter verlichting van de taak. Als
een vrouw het na de scheiding alle
maal alleen moet doen, voelt dat
heel zwaar. Je hebt nooit iemand die
jou steunt; een beetje bijstuurt of
ontlast. Daar komt bovenop dat het
kind ook moeilijker in de omgang is.
Een verklaarbare reactie op de situa
tie en het verlies van zijn vader. Dit
alles kan de agressie tegen de ex-
man flink voeden."
„Had mijn vader vroeger maar ge
vochten om me te zien. Misschien
was ik dan minder beschadigd ge
raakt." Woorden van Sonja, een 37-
jarige vrouw uit Alphen aan den
Rijn. Omdat haar kinderen nog niet
de complete geschiedenis van haar
jeugd kennen, wil Sonja alleen mee
werken aan een interview onder de
voorwaarde dat haar achternaam
niet wordt genoemd.
„Nadat ik de eerste jaren van mijn
leven als een soort zigeunermeisje
had doorgebracht, zwervend van het
ene familielid naar het andere en
van het ene internaat naar het ande
re, kwam ik op zevenjarige leeftijd
bij mijn moeder en stiefvader wo
nen. Had mij nou maar in dat kin
dertehuis in Rotterdam laten zitten,
dan was ik misschien tot een geluk
kiger mens uitgegroeid."
Superman en Spiderman kwamen deze week in actie op de gevel van het Paleis van Justitie in Den
Bosch. Foto: GPD/Jan Verhoeff
Ik kwam te wonen bij een moeder
die ik amper kende en een stiefvader
die me eigenlijk niet in huis wilde. Ik
keek die man in de ogen toen ik hem
voor het eerst ontmoette en wist,
hoeveel kind ik ook was, dat ik te
maken had met een zeer heerszuch
tig heerschap.
Voor de buitenwereld werd de schijn
opgehouden. We speelden het per
fecte gezinnetje. Ik mocht bijvoor
beeld tegen niemand zeggen dat ik
een stiefvader had. Ik moest doen
alsof die man mijn echte vader was.
Dat vond ik zo oneerlijk. Daarmee
ontkende ik het bestaan van mijn
echte papa.
Het allerergste vond ik wel dat mijn
stiefvader ervoor had gezorgd dat ik
mijn eigen vader niet meer mocht
zien. In het begin mocht ik wekelijks
een middag met mijn vader mee, net
als in de tijd dat ik nog in het kinder
tehuis woonde. Het werd al snel
eens per twee weken. Toen was
maandelijks genoeg en binnen het
jaar had mijn stiefvader het voor el
kaar dat het contact helemaal over
was.
Jaren heb ik mijn vader niet gezien.
Ik durfde hem ook niet stiekem op te
zoeken. Zelfs niet toen ik zeventien
jaar oud was en op kamers woonde.
Zo was ik geïndoctrineerd. Ik ben
met grove leugens over mijn vader
opgevoed. Ik was zo bang voor mijn
stiefvader en zijn grilligheden dat ik
niemand durfde te vertellen wat er
allemaal speelde. Mijn stiefvader
had me bijvoorbeeld verteld dat
mijn vader in de gevangenis had ge
zeten omdat hij brand had gesticht.
Je moet weten: ik was extreem bang
voor vuur. Ik had een keer een huis
zien afbranden en sindsdien was ik
panisch. Toen me werd verteld dat
mijn eigen vader pyromaan was,
spatte het laatste stukje positieve
beeld dat ik van hem had totaal uit
een.
Ik ben nu 37 jaar. Ondanks alle the
rapieën, zelfhulpgroepen en lotge
notencontacten draag ik nog steeds
de littekens van mijn jeugd bij me.
Vooral het verbod om mijn vader te
zien en al die leugens die over hem
zijn verteld, hebben diepe sporen
nagelaten. Door mijn vader af te
keuren werd ik ook afgeserveerd. Zo
heb ik dat echt gevoeld. Ik was niks
waard, ik had nooit geboren mogen
worden, ik was een schande voor de
wereld.
Diep in mijn hart voel ik me nog
steeds verdorven. Ik ben ook niet in
staat een echte relatie aan te gaan.
Drie mislukte huwlijken zijn daarvan
het bewijs. Nu heb ik definitief geko
zen voor een leven als alleenstaande
moeder. Niet dat ik daar veel ver
trouwen in heb. Voor mijn kinderen
ben ik veel te lief, als compensatie
van mijn eigen verleden. Nu ze wat
ouder worden, beginnen ze behoor
lijk over me heen te lopen. 'Mama
zegt toch geen nee'. Om te voorko
men dat ik de sloof van het huis
word, ben ik opnieuw op zoek naar
hulp gegaan.
Mijn moeder en stiefvader zie ik niet
meer. Ik wil ze ook nooit meer zien.
Met mijn vader heb ik wel een con
tact opgebouwd. Echt perfect zal on
ze relatie nooit worden, daan oor is
in mijn jeugd teveel verziekt. Maar ik
ben wel blij met hem. En voor mijn
drie kinderen is hij een fantastische
opa.
