De grote liefde van
Ton van Bemmelen
Leiderdorper sponsort al zes jaar wielerploeg
Doorgaan
SPORT
zaterdag 19 februari 2005
SI
door Anton Diedrich
4ij kijkt eens om zich heen. Vijfen
twintig jaar geleden begon het alle
maal in een stenen schuurtje met
een golfplaten dak, als winkel in
campingartikelen. Vandaag staan
er twee grote panden in Zoeter- en
tezerswoude; campingartikelen,
wintersport, paardensport, dieren
winkel. En hij heeft een onderko
men neergezet voor Leontien Total
Sports, het bedrijf van Leontien van
Moorsel. Ton van Bemmelen is voor
iet zesde jaar hoofdsponsor van
len wielerploeg. Niet gek voor een
lyperactief mannetje uit Leider-
lorp, dat een kwarteeuw geleden
oor zichzelf begon. Ton van Bem
oeien kijkt om zich heen en mag
lest een beetje trots zijn.
)e 50-jarige geboren en getogen
eiderdorper houdt van wielren-
ïen. Een liefde die door zijn vader
ontstaan. „Ik was vroeger hy-
leractiefzegt Van Bemmelen.
Op een gegeven moment heeft
lijn vader een fiets voor me ge-
ocht. 'Hier', zei hij, 'kun je je
nergie een beetje kwijt'."
)e liefde die toen begon is nooit
leer verdwenen. Al stond hij ja-
'inlang op een laag pitje. Van
jmmelen werkte hard, bouwde
:n zaak op. En de eerste sport
tar hij zich actief mee ging be-
louden, was paardensport,
ijn vrouw Sonja is gek van
iarden. We zijn naar Friesland
;aan om een paard te kopen,
n later hadden we er drie",
:elt hij. „Daar hebben we ma-
ithons mee gereden, aan wed-
ijden meegedaan. Die paarden
ior een wagen en lopen maar,
ior waterbakken, over bospa-
in. Maar toen we kinderen kre-
1 pn, kon dat niet meer. Het kostte
(pel veel tijd, zo'n beest moet je
dag een paar uur laten lopen,
e hebben één paard gehouden."
jn vrouw bestiert nu de grote
ak in Hazerswoude, die handelt
paardensportartikelen en dier-
nodigdheden. „Dat is haar hob-
haar liefde", zegt Ton van
Bemmelen. Hij kon het paarden
sportbudget nu aan zijn oude lief
de gaan besteden: het wielrennen.
Tot hij begon met zijn eigen zaak,
wielrende Van Bemmelen fanatiek
bij Swift. „Ik had de top niet kun
nen bereiken", denkt hij. „Ik had
geen tijd om veel te trainen. Maar
met vijftig kilometer per dag
kwam ik nog een heel eind in
sommige koersen."
Liefde
De liefde voor het wielrennen zit
diepgeworteld. Niet alleen de
strijd tegen de elementen, vooral
de strijd tegen het eigen lichaam
en tegen de tegenstanders. „Als
iedereen helemaal kapot zit, jij
ook, en je perst er tóch nog een
demarrage uit, da's een kick", zegt
Van Bemmelen met een grote
grijns. „Wegrijden als je steenka-
pot zit en de anderen nóg kapotter
zien gaan, dan krijg je plotseling
weer vleugels. Een stoot adrenali
ne door je lijf, je kunt ineens alles
weer. Het is het spelletje datje tij
dens zo'n koers speelt. Anderen
zien lijden en dan even op kop er
aan gaan trekken. Soms lukt het,
maar soms ben jij degene die niet
meer kan volgen. Dan komt er wel
weer een andere dag."
„Dat gevoel zie ik nu terug bij die
meiden", zegt hij. „Het is mooi
om te zien hoe die talenten met
hun sport bezig zijn, hoe ze voor
uit gaan." Ton van Bemmelen
gaat het zesde jaar in als hoofd
sponsor van een wielerploeg. Een
wielerploeg voor vrouwen. Dat
was een bewuste keuze, zegt hij.
„Er was maar een kleine vijver om
uit te vissen", zegt hij. „Mannen-
fietsen was een stuk duurder ge
weest." Joop Riethoven kwam op
de proppen met Leontien van
Moorsel, die het wielrennen voor
vrouwen in Nederland op de kaart
zette. „Dank zij haar kwam er
plotseling veel meer aandacht
voor het vrouwenwielrennen."
Met zijn oude liefde, het fietsen,
kon Van Bemmelen iets 'passie
ver' omgaan dan hij en zijn vrouw
met paardrijden hadden gedaan,
zegt hij. „Ik kon uitkiezen of ik een
keer met de koers mee wilde. Lek
ker in de ploegleiderswagen mee
rijden, de koers meemaken van
binnenuit."
Ton van Bemmelen Sports was ja
renlang de opleidingsploeg voor
jonge talenten. „Je kunt ze niet in
een keer in het diepe gooien",
vindt de naamgever van de ploeg.
„Je moet ze af en toe mee laten
doen in de grote koersen, om er
aan te proeven." De grote Neder
landse wielerploeg, die van Van
Moorsel, heette Farm Frites/Har-
tol. Farm Frites stopte met spon
soring. De voormalige opleidings
ploeg neemt die rol over.
Leontien
Onder de naam Ton van Bemme-
len/AA Drink rijdt het team dit
seizoen op het hoogste niveau.
Naast de nationale talentenals Su
zanne de Goede (Zoeterwoude)
rijden er ook buitenlandse meiden
voor Ton van Bemmelen. De Duit-
sen Angela Brodtka, Theresa Senff
en Sandra Missbach zijn er, Ka-
therine en Natalie Bates uit Au
stralië waren er al en krijgen dit
jaar gezelschap van landgenote
Sara Carrigan. Zij is Olympisch
kampioene op de weg, de titel die
zij in Athene won nadat Van
Moorsel tegen het asfalt was ge
smakt.
„Ik was in Athene om Leontien
aan te moedigen", zegt Van Bem
melen. „Ze reed in de individuele
achtervolging op de baan om het
brons tegen Kate Bates. Ik zat daar
net zo hard voor Kate te schreeu
wen als voor Leontien. Dat von
den die andere Australische mei
den zo leuk, dat ik meteen aan
spraak had." Enkele weken later
belde Carrigan of ze bij zijn ploeg
kon komen rijden. „Ze was al in
Nederland geweest, en in Europa
zijn meer koersen en op een hoger
niveau dan in Australië", zegt hij.
„Sara wil zich verder ontwikkelen.
Wij wilden haar er graag bij heb
ben."
Carrigan logeert met de andere
vijf buitenlandse rensters in een
hotelletje op de eerste verdieping
van Leontien Total Sports, het be
drijf dat achter de Hazerswoudse
vestiging van Van Bemmelen
staat. Een teken dat de band tus
sen Ton van Bemmelen en het
vrouwenwielrennen sterk is. De
band met Leontien van Moorsel in
Ton van Bemmelen in het spinningklasje van Leontien van Moorsel (achter hem): „Het is zo'n lieve meid, een goed mens. Die uitstraling heeft ze ook altijd ge
had. Menselijk, normaal." Foto: Henk Bouwman
het bijzonder.
Dat is niet zomaar. De Leiderdor
per steekt al jarenlang geld in het
vrouwenwielrennen. Niet alleen in
de ploeg, ook sponsort hij grote
koersen als de Luba Classic in
Noordwijk en de Holland Ladies
Tour. Van Bemmelen was, toen
Farm Frites bekend maakte te
stoppen als sponsor, de eerste die
zei: 'we gaan door met zijn allen'.
Behalve zijn sponsoring bemoeit
hij zich niet veel met het runnen
van de ploeg. Leontien van Moor
sel is coach, haar man Michael
Zijlaard is manager en met Ingrid
Haringa is een ervaren ploegleider
aangetrokken. „Maar als ik in de
wagen zit, dan zeg ik natuurlijk
ook wel eens: 'ga eens fietsen! Zeg
eens dat ze moeten gaan fietsen!'
Emotie, hè", zegt Van Bemmelen.
Hoe veel geld hij jaarlijks in het
vrouwenwielrennen steekt, wil hij
niet kwijt. „Het komt uit het recla
mebudget." Wat het nut is van al
die sponsoring, is niet in getallen
uit te drukken. „Ik mag mijn naam
nu niet alleen aan een topploeg
verbinden, ook nog eens aan AA-
Drink. Dat is toch een begrip in de
sport", zegt hij. Er komt meer
aandacht voor vrouwenwielren
nen. „Nu de NOS de voetbalrech
ten kwijt is, willen ze de UCI-wed-
strijden in beeld gaan brengen.
Dat is mooi. Maar sportsponso
ring kun je niet meten. Ik ben er
mee begonnen uit liefde voor de
sport. En het kan nooit kwaad om
je naam ergens aan te hangen."
Van Bemmelen wil niets liever
dan dat het vrouwenwielrennen
een volwaardige sport wordt. Top
pers al Van Moorsel en Mirjam
Melchers krikken de bekendheid
behoorlijk op. Van Moorsel heeft
in Nederland een naamsbekend
heid van 94 procent, zegt Van
Bemmelen. „Dat gaat misschien
wel iets zakken, maar zij blijft be
kend. En ze blijft zich inzetten
voor de sport. Het is zo'n lieve
meid, een goed mens. Die uitstra
ling heeft ze ook altijd gehad.
Menselijk, normaal, absoluut niet
arrogant."
Liefhebberij
Ton van Bemmelen is hoofdspon
sor van een wielerploeg. Hij is ook
eigenaar van sportwinkels. Paar
densport, campingartikelen, win
tersport. Daar komt een afdeling
bij voor wielrennen. Hij wordt de
Nederlandse dealer van het top
merk Koga Miyata, een van de
subsponsors van de ploeg. „On
der deze winkel zijn we een werk
plaats aan het bouwen", zegt Van
Bemmelen. „De 'mechaniekers'
van de ploeg komen hier sleute
len, iedereen die een fiets koopt
kan hem hier laten onderhou
den."
Van Bemmelen blijft zijn zaak
maar uitbreiden. „Dat zit nu een
maal in mijn karakter", zegt hij.
Hij denkt nog wel eens terug aan
de begintijd, aan het schuurtje,
aan het golfplaten dak, aan de
problemen die hij de eerste jaren
tegenkwam. „Ik stond met mijn
rug tegen de muur. Ik zei tegen
mezelfi Ton, jongen, je kunt nu al
leen nog maar vooruit."
„Ik houd er nooit mee op. Het be
drijf is niet te koop. Er hebben een
paar keer mensen naar geïnfor
meerd, maar ik ga mijn hobby
toch niet verkopen?"
VOOR MEKAAR
Ard Keessie waren hobbyis
ten en Piet Kleine is door
zijn olympische heldendaad
van 1976 eerder onze beroemd
ste postbode geworden 'dan een
bekend schaatser, maar sinds
schaatsen een maatschappelijk
geaccepteerd beroep geworden
is, duren schaatscarrières lan
ger. Veel langer. Rintje Ritsma.
Rintje Ritsma, van 1970, blijft
schaatsen.
Hij gaat door.
Hij stopt niet.
Dat was namelijk wel de be
langrijkste conclusie die viel op
te maken uit de opvallende
breuk die Ritsma forceerde met
de sponsor die tegen beter we
ten in nog steeds in hem geloof
de - en een contract voor het le
ven voor hem klaar had liggen,
zij het niet als schaatser. Dat
Ritsma stopt met TVM, bete
kent dat Ritsma doorgaat.
Toen Ids Postma in november
brak met zijn sponsor was met
een duidelijk dat Ids brak met
het schaatsen. Ids leeft verder
als boer, de schaa tser in hem
moge rusten in vrede.
Maar waarmee gaat Ritsma nu
eigenlijk door?
Anderhalf jaar geleden stelde ik
hem deze vraagal, tijdens een
perslunch georganiseerd door
TVM, twee dagen voor het Ne
derlands kampioenschap in
Eindhoven.
Ritsma was het seizoen ervoor
nog tweede geworden tijdens
het Europees Kampioenschap
in Heerenveen én tijdens het
wereldkampioenschap in Göte-
borg. Maar eerder dan wense
lijk is haalde hij nadien wéér
de krant. In augustus brak hij
tijdens het surfen zijn linkerk
uitbeen.
Beter had hij zijn rechterkuit
been kunnen breken, bedacht
ik mij nog.
Schaatsers rijden immers links
om. Als er al één kuitbeen is
dat het tijdens het schaatsen
zwaar te verduren krijgt, dan is
het wel het linker. Ritsma be
greep mijn vraag, terwijl hij
terzelfder tijd een lepel toma
tensoep wegwerkte, dan ook
heel goed: „Ik ga zeker niet
door om zondag achtste te wor
den.
'Stop er toch
mee, jongen,
verzoen je met
je plek in het
schaatsmuseum,
naast Jaap Eden,
Ard, Kees, Evert,
die postbode en
andere groten van
de Nederlandse
bevroren wateren'
Negende werd hij.
Je zou op zo'n dag het liefste te
gen Ritstna (viervoudig Euro
pees- en zesvoudig wereldkam
pioen en bezitter van vijf olym
pische medailleszeggen: stop
er toch mee, jongen, verzoen je
met je plek in het schaatsmuse
um, naast Jaap Eden, Ard,
Kees, Evert, die postbode en an
dere groten van de Nederlandse
bevroren wateren. Maar uitein
delijk ben ik het wel van harte
met Ritsma eens, de enige die
bepaalt wanneer Ritsma stopt
is Ritsma.
Dit jaar werd Ritsma zevende,
tijdens het NK.
Dat hem gevraagd werd of dit
aanleiding voor hem was met
schaatsen te stoppen, lag voor
de hand. Vooraf had Ritsma
aangegeven zijn schaatsen aan
de wilgen te hangen, als zijn
resultaat zou tegenvallen.
Ritsma beende echter boos weg
uit het live uitgezonden inter
view. Het resultaat was hem,
de veelvoudig Europees- en we
reldkampioen, juist meegeval
len, verkondigde hij. Ik begon
me op dat moment af te vragen
of die val tijdens het surfen niet
veel ernstiger schade bij Ritsma
teweeggebracht had dan
slechts een gebroken kuit, maar
tegelijk realiseer ik me dat je
niet zo maar iemand zijn dro
men mag afpakken.
Ritsma verkondigde doodleuk
dat hij niet geschrokken was
van de tijden, gereden door de
nieuwe kampioen van Neder
land, Sven Kramer, die bijna
zijn zoon geweest had kunnen
zijn. Sterker, Ritsma achtte het
zeer wel mogelijk dat hij bin
nen afzienbare tijd gelijke tred
met de 18-jarige kon houden.
Ik geloof dit ook.
Alleen moet Sven Kramer dan
wel eerst zijn rechter- en zijn
linkerkuitbeen tijdens het sur
fen breken. Dan zou het kun
nen.
Zijn huidige (onbezoldigd)
coach Konstatin Poltavets
houdt het er in het Algemeen
Dagblad op dat Linford Chris
tie op zijn 36ste nog naar
olympisch goud sprintte op de
100 meter en dat je plamSen
voor de 1500 meter schaatsen
in Turijn, wat Ritsma zegt te
willen bereiken, stukken een
voudiger is.
Vijf dingen:
Poltavets wil graag bezoldigd
coach van Ritsma worden.
Christie was 32 toen hij olym
pisch kampioen in Barcelona
werd.
Nadien is Christie betrapt op
het gebndk van doping.
Ritsnui verdenk ik niet van do
ping, evenmin verdenk ik hem
eri'an Turijn te halen.
Graag beken ik over een jaar
mijn ongelijk.
Frank Snoeks
Wat heeft u allemaal gedaan
voor de club?
„Ik heb er ten eerste 42 jaar ge-
Hoeveel tijd kost dat allemaal?
„Op woensdagmiddag sinds ik
met de VUT ben, train ik de F-
jeugd. In drie verschillende
groepen train ik de 125 F-jes
van kwart over één tot vier uur.
Op zaterdagochtend begeleid ik
Wat is er mooi aan de club?
„Vroeger was het de enige in de
buurt, en betaalbaar voor ons
soort mensen. Ik ben er nu zes
tig jaar lid. Ik ben natuurlijk ook
gek op voetbal, tinders hou je
dat niet vol. Vroeger gingen we
op de fiets naar alle wedstrij
den, ook naar Stompwijk en
Voorschoten. Dan zat je dus
voor de wedstrijd eerst ander
half uur op de fiets. Bij Stomp
wijk moest je zelfs eerst nog de
koeien en schapen van het veld
af jagen. Na de wedstrijd waste
je jezelf af in de sloot en dan
weer terugfietsen. Ja, dat is toch
nostalgie."
Voor Mekaar' is een serie over vrij
willigers in de sport. Kandidaten
voor deze rubriek kunt u mailen naar
sportredactie.ld@hdc.nl of schriftelijk
aanmelden via postbus 54, 2300 AB
Leiden.
Kaptein.
Noordwijkerhout.
leen nog maar A tot en met C
jeugd, voetballen kon pas vanaf
je twaalfde. Omdat ik de voet
balschoenen koos, moest ik
voortaan op mijn klompen naar
school. Ik ging bij deze club
omdat ik daar 200 meter van
daan woonde. Het was ook de
enige betaalbare club, en we
waren thuis met vier broers die
wilden voetballen."
speeld, in de jeugd en van het
eerste tot en met het elfde elftal.
Achterin de jaren vijftig, begin
zestig, heb ik de C-jeugd ge
traind. Ik ben tien jaar fluitist
geweest van de lagere elftallen
en nu doe ik de F-jeugd."
regelmatig hun wedstrijden.
Die beginnen om kwart over
tien en de laatste eindigt om
half één."
de club betrok
was, mocht ik
voetbalschoe-
zondagse
was vlak na de
waren nog
5 de voetbal-
in de jeugd
had toen al-
