KUNST CULTUUR
Op avontuur in de dekenfabriek
Altist Davis Lucas winnaar Dick Wansink Jazz Award Af!
Felle én ontwapenende duetten van Suzy Blok 'Happy Hour' gekunsteld opgelet
'Tommy rockt ook in theater
Kabouter Buttplug
Ruwe bolsterblanke pit
vrijdag 28 januari 2005
Michael Douglas. Foto: AP/Tina
Fineberg
Michael Douglas
in avonturenfilm
den haag - De Amerikaanse ac
teur Michael Douglas gaat de
hoofdrol spelen in een nieuwe
avonturenfilm over een dia
mantroof in India. 'Racing The
Monsoon' zal een vergelijkbare
film worden als 'Romancing
The Stone' en 'The Jewel Of The
Nile', waarin Douglas als avon
turier Jack T. Colton schitterde
naast Danny DeVito en Kath
leen Turner. Turner won des
tijds een Golden Globe voor
haar rol in 'Romancing The
Stone
Première 'Vincent,
de musical'
den haag - Het Nederlands
Musical Ensemble (NME)
brengt de komende maanden
Vincent, de musical' op de
planken, over het leven van
schilder Vincent van Gogh. De
musical vertelt niet alleen over
het werk maai- ook over het le
ven van Van Gogh: zijn ver
stoorde vriendschappen en on
beantwoorde liefde en natuur
lijk over het afsnijden van zijn
eigen oor. 'Vincent, de musical'
is 26 februari in Alphen aan den
Rijn te zien.
ilja Pfeijffer op
longlist Librisprijs
den haag - Leidenaar Ilja Leo
nard Pfeijffer staat met 'Het
grote baggerboek' op de
longlist van de Libris Litera
tuurprijs 2005. Van de achttien
titels die dit jaar de longlist
hebben gehaald zijn er zes af
komstig van de door een uit
tocht van auteurs geplaagde
Uitgeverij J.M. Meulenhoff. Het
gaat om MiekZwamborn (Val
lend hout), Mare Reugebrink
(Touchdown), Chaja Polak (Sal-
ka), Patricia De Martelaere (Het
onverwachte antwoord), Rob
van der Linden (Het logboek
van Brandaan) en Mark Insin-
gel (Hoe hij rolt). Op de longlist
staan verder auteurs als Maija
Brouwers (Casino), Arnon
Grunberg (De joodse messias),
Kees 't Hart (Ter navolging),
Cees Nooteboom (Paradijs ver
loren) en Christine Otten (De
laatste dichters). De jury maakt
21 maart de zes nominaties en
op 2 mei de winnaar bekend.
muziek recensie
Ken Vos
Concert: Finale Dick Wansink Jazz Award
in de Waag, Gezien 272/1, de Waag,
Leiden
Drie saxofonisten mochten
strijden om de solistenprijs van
Leiden Swingt die nu de Dick
Wansink Jazz Award heet. De
drie blazers zijn zo verschillend
van achtergrond en stijl dat van
echte strijd nauwelijks kan wor
den gesproken. De eerste kan
didaat, Dimitar Liolev heeft het
het moeilijkst omdat hij voor
een vrijwel lege Waag moet
spelen. Hij heeft wel het voor
deel van het best ingespeelde
trio dat de soms razend moeilij
ke ritmische veranderingen tus
sen vierkwarts - swing en in
tweeën en drieën verdeelde
Bulgaarse fraseringen moeite
loos meespeelt. De altist be
perkt zich aanvankelijk tot de
drie eigen composities die hij
zaterdag ook speelde, waarvan
wederom het laatste stuk het
spannendst is. Alleen al de cita
ten uit Coltranes 'Giant Steps'
geven in deze context een bij
zondere glans aan dit stuk. Dat
hij zich tot een extra stuk laat
verleiden door presentator en
mede-organisator Fons Dele-
marre doet hem echter weinig
goed.
Beter dan in de vooronde komt
altist David Lucas voor de dag.
Niet alleen durft hij geheel an
dere stukken uit het bebop-re-
pertoire dan in de voorronde
aan te pakken, ook kan hij pro
fiteren van iets solidere begelei
ding waarvan wederom pianist
Rembrandt Frerichs een over
tuigend baken is. Strakker en
speelser klinkt hij vooral in
'Featherbed' waarin het kwartet
de ingetogen spanning van de
muziek van Lennie Tristano
haast feilloos doet herbeleven.
Het spel van bassist Rodrigo
Reyers en drummer David Bar
ker zijn daarin essentieel. Uit de
benadering van Lucas blijkt niet
alleen een gedegen kennis van
de jazz uit de jaren vijftig en
zestig, maar ook het vermogen
om daar persoonlijke emoties
in te leggen.
Kestutis Vaignis heeft duidelijk
grotere ambities, want het pu
bliek vermaken is in zijn ogen
een logisch bijproduct van de
ingewikkelde sessie die de saxo
fonist met zijn kwartet het pu
bliek voorschotelt. De blazer
houdt van subtiele suggesties
die haast slinks kunnen uit
monden in veelkleurige mijme
ringen of beschouwingen. Toch
blijft de muziek van Vaiginis af
standelijk omdat hij het nalaat
zijn composities met sterke ac
centen te markeren. Wel maakt
Vaignis het best gebruik van de
expressiviteit en nuances van
zowel de sopraan als de alt. De
jury onder leiding van Jan Siere
heeft het er maar moeilijk mee,
want na meer dan uur laat de
vierkoppige jury weten het voor
het eerst niet unaniem tot een
oordeel te kunnen komen. Dat
David Lucas met meerderheid
van stemmen de winnaar is, is
niet alleen te danken aan zijn
muzikaliteit, maar ook aan zijn
ongedwongen presentatie.
door Theo de With
leiden - Van schaap tot deken.
Zo valt de voorstelling 'Weef!' in
het Scheltemacomplex samen te
vatten. Geen voorstelling die
voor een zaal vol mensen wordt
gespeeld, maar een ervarings-
tocht door het gebouw. In je
eentje op avontuur in de voor
malige dekenfabriek.
De tocht begint in lunchcafé
Catwalk aan de Steenstraat.
Daar kan het kaartje worden af
gehaald op het bij de reserve
ring afgesproken tijdstip. Een
jonge vrouw loopt het eerste
stukje mee. Voor mensen van
buiten de stad handig om het
pand aan de Oude Singel te vin
den. „Tweede steeg links, mel
den bij loket." Ze drukt iedere
bezoeker op het hart een eigen
tempo aan te houden. „Laat u
niet opjutten door de persoon
voor of na u. Het gaat om uw
ervaring. Deze tocht is speciaal
voor u."
De met blauwe lampen uitge
lichte Leidse Schouwburg laat
ik rechts liggen en ik meld me
in de Marktsteeg bij het loket.
„Waar kom je vandaan?" „Uit
Alphen aan den Rijn." „En
daarvoor?" „Hoe bedoel je?
Waar ik geboren ben?" Ik noem
mijn geboortedorp. „En daar
voor? En daarvoor?" Als ik gere
duceerd ben tot een elementair
deeltje in het heelal mag ik
doorlopen tot een witte deur,
die vanzelf voor mij geopend
zal worden. Een zwijgzame her
der laat me inderdaad binnen.
Ik loop langs zijn kudde heide-
schapen. Toch een vreemde ge
waarwording zo midden in de
stad. Maar ach, de Beesten
markt en de Lammermarkt zijn
dichtbij. Ik volg de herder over
een pad van houtsnippers. Het
ene zwarte schaap in de kudde
drentelt vrolijk achter ons aan.
Een opmerking daarover slik ik
in.
Na het beklimmen van een trap
kom ik in een ruimte die hele-
!n elke ruimte van het Scheltemacomplex duiken nieuwe wezens op, zoals deze jongeman in streepjespyjama. Foto: Jochem Jurgens
maal gevuld is met ruwe wol. Er
ligt een meisje in dat langzaam
op mij toesluipt, maar op het
laatste moment haar hoofd
toch weer onder de wol stopt.
Een ander meisje is minder ver
legen en wenkt mij in haar hol
van wol (zie foto voorpagina).
Ze laat me diverse plukjes wol
voelen: zwart, wit, groot, klein.
Ze strijkt ermee langs mijn
handpalm en wang. Als ze het
plukje heeft gevonden dat het
best in mijn hand past, laat ze
me gaan.
Het volgende obstakel is een
vrouw op een schommel. Ik kan
pas door naar de volgende
ruimte als zij haar rok optilt en
ik tussen haar benen door kan.
De volgende trap leidt naar een
lange, donkere, kronkelende
gang. De bezoekster voor mij
loopt mij enigszins paniekerig
tegemoet. „Ik ben een beetje
claustrofobisch. Mag ik achter
u aan lopen? Ik durf niet ver
der." We passeren een vos ach
ter een spinnewiel en lopen
door een rood verlichte ruimte
waar draden wol langs onze ge
zichten kriebelen. Net als vroe
ger in het spookhuis. Daar
scheiden onze wegen. Ik neem
plaats op een uitnodigend
bankje en bijna meteen sluit
zich een kap boven mijn hoofd.
Ik zit opgesloten in een soort
cocon. Het ding zet zich lang
zaam in beweging. Op de rust
gevende klanken van blokfluit
ensemble Praetorius laat ik me
rondrijden. Elk gevoel voor ori
ëntatie raak ik kwijt.
Ik word afgezet in een ruimte
waar geen mensen lijken te zijn.
Toch duikt er op een gegeven
moment een jongeman in
streepjespyjama op. Hij wijst
me een stoel. Als ik daarop ga
zitten, voel ik het gebonk van
een weefgetouw. Op een vol
gende kruk hoor ik geluiden die
ik minder goed weet thuis te
brengen. Een etage lager trak
teert slagwerker Rik Elstgeest
me op een kakofonie van gelui
den. Hij roept bij herhaling ook
iets over slechte lucht.
In de laatste ruimte heerst lo-
kettengekte. Er wordt gevraagd
naar mijn naam en waar ik
heen wil. Omdat er van de kou
stoomwolkjes uit mijn mond
komen, zeg ik naar de lekkere,
warme soep te willen. „Lekker
warm", zegt de dame achter het
loket in wie ik theatermaakster
Boukje Schweigman herken. „U
wilt lekker warm." Ze neemt
me mee naar een belendende
kamer om me in bed te stoppen
onder een wollen deken. „Lek
ker warm." Inderdaad, zo'n
warme, wollen deken is zo gek
nog niet.
Het heeft niet veel gescheeld of
het was naar een plekje achterin
het gemeentelijk depot gema
noeuvreerd, maar uiteindelijk
heeft het Rotterdamse gemeente
bestuur besloten dat het veelbe
sproken beeld 'Santaclaus', van
de Amerikaanse kunstenaar
Paul McCarthy, een plekje krijgt
op het Binnen wegplein in het
centrum. Twee CDA-wethouders
waren tegen omdat de zesmeter
hoge kerstman
een één meter
hoog seksattri-
buut (officieel
een gestileerde
kerstboom) in
zijn hand houdt.
Onder de Rotter
damse bevolking
staat het kunst
werk om die re
den bekend als
de 'Sekskabouter'
of als 'Kabouter
Buttplug", of, in
gewoon Neder
lands, als 'Ka
bouter Kontstop'.
U zou het er mis
schien niet met
een achter zoe
ken, maar het
beeld van Mc
Carthy is bedoeld als een aan
klacht tegen de consumptie
maatschappij. Een meerderheid
in het gemeentebestuur vindt
om die reden de voorgenomen
locatie, recht tegenover de Me
diamarkt waar Rotterdammers
het geld met bakken over de
balk gooien, zeer geschikt. Vol
gens de Rotterdamse kunstwet
houder kunnen de mensen zich
zo nog eens goed bezinnen over
de 'ongebreidelde koopziekte'
waaraan ze zich overgeven.
Geef ons in Leiden ook zo'n ka
bouter, zou ik zeggen. Altijd
leuk als er discussie is over
kunst, of als weer eens duidelijk
wordt dat kunst er niet alleen is
om de kijker te plezieren of in
slaap te sussen, maar ook om te
reageren op de maatschappij.
In Leiden werd vorige maand,
op het Stationsplein, een proef
model geplaatst van het kunst
werk dat Jan Wolkers heeft ont
worpen: 'om te zien hoe het
beeld in de omgeving past'. Nie
mand, helemaal niemand heeft
het er over. Tja, dat is wel eens
anders geweest met de modellen
van Wolkers.
Het proefmodel is ook in alle
stilte, zeg maar gerust stiekem,
neergezet. Want het gemeente
bestuur is als de dood dat de ei
gen bevolking er iets van vindt.
De hele besluitvorming rond het
beeld van Wolkers is daarom ui
terst ondoorzichtig geweest.
Oud-cultuurivethouder Pecht-
old heeft zich wel in alle open
heid ingespannen om een groep
burgers tegen te houden die een
fontein, ontworpen door Theo
van Doesburg op het plein wil
de zien. Dat was hem niet origi
neel genoeg. Vervolgens is hij
natuurlijk op zoek gegaan naar
JAN RIJSDAM
de meest eigenzinnige, st
makende, eigenwijze, verrt
de en scherpzinnige om
top van de hedendaagse ki
naars. En uiteindelijk
Pechtold Jan Wolkers vai
gehaald.
Het hele gemeentebestuur
kig. Sterker nog: ik heb ee
lezen dat de bestuurders
tevreden waren dat de vei
stromen op en onder he
tionsplein
goed ges
zijn. En
menen
Stationsp,
verder
neel is ing
Functione
misschien
maar ingt
Ik zou
het is
en daarn
Oh ja, er
ook no\
bankjes,
ontivorpei
bankjes
lijke afu,
ken erna
lelijke,
lichtmast
met
licht, die eigenlijk allee
passen bij de 3 oktober
Als u het mij vraagt heeft
het lelijkste straatmeubih
Nederland.
Nee, de Leidse bestuurde
zeker geen scheppers van
pleinen of sjieke boul
geen mannen van het gr
baar, meer van de geitep
en kippenbruggetjes. En
komt dan nu, voor 150.
ro, de fallus van Wolk
Het was wel een geweldig
bieding, natuurlijk. En
om de centen gaat latei
bestuurders geen koopje
ten.
Ik weet niet wie er allemt
komen kijken naar het
model, misschien is de pt
tige Pechtold zelf wel
maar onze bestuurders
ongetwijfeld goed hebb
luisterd. Want je kunt in
zeggen wat je wilt, en ht
niks.
Zelf kwam ik er toevallig
en ik zou willen zeggen,
van Jan tot Jan: doe het
driekantige, roestvrij stal
lijkt als tivee druppels w
de vier lompe lichtmas
het Stationplein al 011
het is bovendien een ko
een zuil die in IJsselste
en als ode aan Rembran
dat nog, eigenlijk besch
Dus, doe het niet Jan 1
Schrijf het gemeentebest
mooie brief, dat kun je,
jij of een andere, eigen
kunstenaar een origineel
werk mag ontwerpen,
het gemeentebestuur voo
weten dat ze niet in dt
hoeft te zitten met die pi
want ik ken nog een k
die daar wel raad mee wt
theater recensie
Maarten Baanders
Voorstelling: 'Still You 2' 'Stranger than
Kindness' door Suzy Blok. Gezien:
LAKtheater 27/1.
Een toren bouwen van thee
zakjes, met een kopje gooien,
over en onder de tafel duiken,
een stoel laten kantelen. Het
doet denken aan de lievelings
bezigheden van kinderen. 'Still
You 2' staat bol van dit soort
spelletjes, waarin spullen bal
dadig op een andere manier
gebruikt worden dan waarvoor
ze bedoeld zijn. Twee dansers
(vriendjes of broertjes) maken
het elkaar behoorlijk lastig. De
theezakjestoren gaat om en
het kost heel wat stuntwerk
om het kopje te vangen. Een
uitputtend spel met een slip
per en plagerige opdrachten
loopt uit op een grandioze
grap.
De jongens zijn lastig voor el
kaar, ze zijn fel, maar toch ziet
het er goedmoedig en grappig
uit. Geen moment twijfel je er
aan dat ze aan elkaar gehecht
zijn. De acrobatische bewegin
gen werken sterk. Doordat ze
elkaar zo adembenemend per
fect opvangen, zie je dat er op
de bodem van hun verstand
houding een onverbrekelijke
harmonie heerst. Ze willen el
kaar niet afmatten. Ze willen
zich niet in bochten wringen
om het kopje te vangen. Ze
willen eigenlijk gewoon tedere
vriendjes zijn. Een spannend,
tintelend en uiteindelijk ook
ontroerend duet!
Op het programmablaadje
staat een man die een vrouw
ondersteboven vasthoudt, in
stijldanshouding, ontspannen
en dromerig. Het is een sur
realistisch plaatje! Toch komt
dit echt voor in 'Stranger than
Kindness'. Een man jaagt op
een super beweeglijke, on
grijpbare vrouw. Hij vangt
haar op als ze valt en probeert
haar slappe lichaam overeind
te krijgen. Ze is mysterieus,
want ineens vindt ze weer een
impuls in zichzelf en danst ze
weer wild en wervelend over
de vloer. De man, nog steeds
zorgzaam, probeert haar op
afstand op te vangen, alsof ze
ieder moment weer kan vallen.
De prachtige, ontwapenende
gebaren leiden tot een tinte
lende, bijna acrobatische wis
selwerking. Er is een grote
spanning tussen de kracht van
zijn hartstocht en haar vlam-
achtige grilligheid. Dit geeft de
choreografie vaart, humor en
intensiteit. Het lukt hem niet
haar normaal vast te houden.
Dan maar ondersteboven,
denkt hij. Daar staat hij, lang,
in vervoering. De foto op het
programmablaadje is prachtig
waargemaakt.
theater recensie
Rob Musters
Voorstelling: 'Tommy, the Musical'.
Gezien: 26/1, Chassé Theater, Breda.
Tourlijst: zie www.tommytour.com
De theaterversie van de rock
opera 'Tommy' van The Who
beleefde woensdagavond in het
Bredase Chassé Theater een
knallende Europese première.
Met uitzondering van een wan
kele herstart na de pauze viel
op deze uitvoering weinig aan
te merken. Tommy is ook in het
theater overtuigend.
Van een echte musical kun je
eigenlijk niet spreken. Daarvoor
zit er gewoon te veel rock in de
ze opera. Muzikaal gezien is de
ze productie met zijn rockgita-
ren en dito zangstemmen het
beste te vergelijken met een
film als 'Jesus Christ Superstar'.
Een doorsnee musical-publiek
zal af en toe even moeten slik
ken bij de harde en psychedeli
sche passages die de band de
zaal in stuwt. Voor degenen die
vertrouwd zijn met het door
The Who-gitarist Pete Towns-
hend geschreven stuk is dit
echter een geslaagde versie.
Niet alle fans van The Who zul
len het hier mee eens zijn, maar
gemeten naar de maatstaven
van het theater is er goed werk
geleverd.
De Amerikaanse cast danst en
speelt vloeiend. De regisseur
heeft gezorgd dat er een enor
me vaart in het verhaal zit. Ver
der is de choreografie in combi
natie met de lichtshow en de
kostuums helemaal af.
De jonge Tommy is aanwezig
bij een moord, wordt als gevolg
daarvan doofstom en blind en
wordt later misbruikt door de
overtuigend smerig overko
mende Uncle Emie. Het beeld
van de zwijgende Tommy die
wezenloos in de spiegel staart,
is wat dat betreft een voor de
hand liggende vondst, maar hij
werkt wel. Iedereen in de zaal
kan zijn eigen conclusies trek
ken over wat zich in het hoofd
van de jongen afspeelt.
De ouders van Tommy worden
sterk neergezet door Jessica
Rohlfing en Michael Vergoth. In
feite spelen zij de dragende rol
len en hoeft hoofdrolspeler Jon
Conver niet veel meer te doen
dan te zingen, dansen en de
juiste emotie op zijn gezicht te
laten verschijnen.
Na de pauze heeft regisseur
Dan Stewart meer moeite om
de rode draad vast te houden.
Toeschouwers die de originele
plaat van The Who niet kennen,
zullen zich enkele malen achter
de oren hebben moeten krab
ben. Dat de jongen is genezen
van zijn trauma's en handicaps
en nu door het leven gaat als
een onbedorven geest, die uit
groeit tot een dictatoriale goe
roe, is ook moeilijk uit te leggen
in een musical.
Dat is jammer, want de aan
dacht slipt weg. Pas aan het
eind de spanning en emotie te
rug. Tommy is alleen op het
podium achtergebleven en
zingt het bekende 'See Me, Feel
Me'. De eenzaamheid straalt er
vanaf. Als vervolgens de hele
cast gekleed in het wit lang
zaam naar voren schrijdt, veert
het publiek op. Terecht. De
slotscène is prachtig.
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: 'Happy Hour' van Willy
Russell. Spel: Kiki Classen, Mariska van
Kolck, Hans Cornelissen en Bart Oomen.
Gezien: 26/1, Leidse Schouwburg.
Eén ding moet je Annemarie
Oster als vertaalster van het
blijspel 'Happy Hour' nageven.
Ze heeft zich de moeite getroost
om het oorspronkelijke Engels
talige toneelstuk consequent te
vernederlandsen. Genoemd
worden Nederlandse televisies
terren en -programma's en een
liedtekst van Acda en De Mun-
nik. Ze heeft dus geen half
slachtig werk geleverd. Maar
het blijkt vergeefse moeite te
zijn geweest. Of nu ligt aan de
vertaalster, de spelers of de re
gisseur, of aan alle drie - 'Hap
py Hour' is zo gekunsteld opge
leukt, dat alle aardigheid uit de
voorstelling is verdwenen.
Dat men kennelijk de behoefte
voelt om het gegeven kluchtig
aan te dikken, is op zichzelf al
een veeg teken. Maar dan nog.
Een dergelijk accentje hoeft
geen bezwaar te zijn, alle gevoel
voor maatvoering is hier echter
verdwenen. De clichématige
oppervlakkigheid van het stuk
wordt er onbedoeld door geac
centueerd. Want waar gaat het
nu helemaal over? Twee echt
paren zijn bij elkaar op visite
om de veertigste verjaardag van
één van de mannen te vieren.
De leeftijd waarop een midlife
crisis zich kan aandienen. De
zekerheid van huisje, boompje,
beestje kan dan ineens bedrei-
IN MEMORIAM
gend worden.
De jarige rebelleert een
beetje tegen de oppervla 1
leegte van de gevoerde
ken. Durft hij hieruit te
en voor nieuwe vrijheid
zen? Neen dus! Maar voeii
zo ver is, krijgen we een
melige reeks onwaarsch
ontwikkelingen in de di\
karakters voorgeschoteli
gekeuvel over hun woon
Paddestoelenoord tot pl
veronderstelde seksuele
men en 'wipdrift'. Het li
schien veel, maar het ga
niets. Het leidt ook onve
lijk tot bordkartonnen ki
ters. De heren zijn voor.
stellers, de dames of eei
of een naïef tutje. En da
in het spel allemaal dik
streept, alsof we het niel
hadden begrepen.
'Tommy' van The Who: een knallende Europese première.
Foto: ANP/Rick Nederstigt
Hij vond zichzelf niet zo'n groot
acteur. Ko van Dijk, Guus Her
mus, Paul Steenbergen, dat was
je ware. „Dat niveau zal ik nooit
halen. Die mannen hebben het
van God gekregen", zei Rudi
Falkenhagen eens.
Falkenhagen verwierf al vroeg
tv-bekendheid, vooral als Snuf
van het duo Snuf en Snuitje in
Pipo de Clown. De gage was
nauwelijks de moeite waard,
maar het plezier van de jeugdi
ge kijkers was zijn beste belo
ning. In dezelfde tijd, medio ja
ren zestig, was hij te zien in
even populaire series als Okkie
Trooy en Stadhuis op stelten.
Ook in latere jaren droeg hij bij
aan succesnummers als Dag
boek van een herdershond en
Herenstraat 10. Zijn grootste
succes was de rol van Dries
Rustenburg, de hoofdrol in de
serie De Fabriek. Hij won er de
Rudi Falkenhagen
(1922-2003)
Televizierring mee.
Rudi Falkenhagen was bij uit
stek het type van de ruwe bol
ster met een blanke pit. Een
goedmoedig uiterlijk en een
mooi donker geluid maakten
hem tot een alleszins pr
persoonlijkheid. Hij rolt
maar in het vak, aanvan
als decorbouwer bij Toi u
ders (Dorus). Later dee(cj
datzelfde werk bij het Vi
neel van Beppie Nooy.
corbouwer stond ik elke
in de coulissen. Binnen
week kende ik alle rollei
een acteur ziek, dan mo
gauw mijn stofjas uitdo j
naar de schminck. Zo b .j
in gerold." r
Hij was ook op het tone
zien, bij de Amsterdam
medie, de Nieuwe Ams
se Komedie, het Rottere
Toneel en het Nieuw Re
dams Toneel. Hij acteei
vens in films als Op de
se toer, Spetters, Zwarte
en Ciske de Rat.
Bert Jansma
