Al kijkt er niemand, tv-reclame blijft groeien
MEDIA
Wij willen
vanuit de ziel reageren
Casinozalen vol boeven en babes
V
r
tbank stelt
I in ongelijk
- De schorsing van
nalisten door de mos
iep NMO is gisteren
h gemaakt door de Hil-
fe kantonrechter. De
ttenbond NVI spande
jng aan namens de drie,
jiNMO hen eind 2003
1 omdat ze afstand na-
1 een NMO-reportage
irust rond de Moslim
_r de NMO zelf en over
leur. Zij vonden dat de
tzich ten onrechte met
|d bemoeide. De rech-
net hen dat interne
gelijk moet zijn. De
noet ook een redac-
fetalen die werd onder
en een ander de vakan-
i uitbetalen die resteer-
I hij de omroep verliet.
koopt Veen
i Keuning
- De Noordelijke
ombinatie (NDC)
ttgeverij Veen, Bosch
■f(\^BK) definitief over,
[en beide bedrijven gis
tend. De intentie voor
brachten ze al eerder
jen, maar gisteren be-
t overeenstemming.
Xuitgever van de Leeu-
'tourant en het Dagblad
Hoorden, is geïnteres-
BK omdat volgens di-
1 de Roos de bedrijfsre-
i 'dagbladland' onder
Veen, Bosch en
[brengt boeken en tijd-
op de markt. Het be-
[endom van investe-
ichappij CVC Capital
'ÏDe Roos is tevreden
ïsultaat. „Dit is goed
tor beide bedrijven,
beding van producten
[en is essentieel."
zaterdag 15 januari 2005
Wat tv-kijkers al lang wisten, is nu ook
tot adverteerders doorgedrongen: re
clameblokken worden vooral benut
voor koffie- en plaspauzes. Dat blijkt
uit onderzoek. Maar dat betekent niet
dat de fabrikanten de tv voortaan mij
den. Integendeel, tv-reclame blijft toe
nemen, verwachten de deskundigen.
„Het is een te mooi medium."
door Monique Brandt
Hilversum - Een vertrouwd tafereel in
de Nederlandse huiskamers: echtpaar
kijkt onderuitgezakt op de bank naar
een voetbalwedstrijd. Als de scheids
rechter fluit voor de rust staat hij al
naast de koelkast. Zij begint in het
rond te zappen. Na het verzamelen
van proviand voor de tweede helft en
uitgebreid toiletbezoek, gaat de voet
balzender weer op. Na het laatste re
clameblok. Hoe alledaags ook, de on
derzoekers die via camera's het kijk
gedrag van honderd gezinnen film
den, waren onthutst door de beelden.
Het bestaan van reclame-mijdend ge
drag was nooit écht doorgedrongen.
Maar het onderzoek 'Schokkend voor
de buis', op touw gezet door de Bond
van Adverteerders (BVA), is het be
wijs: ruim tachtig procent van de kij
kers haakt af als de Corega Tabs, in-
legkruisjes of Schimpie, het nagel-
schimmelmonstertje, het scherm
overnemen.
De mensen die weglopen tijdens de
reclame worden al meegeteld bij het
berekenen van de reclametarieven,
op basis van een vast percentage.
„Daar betaalt de adverteerder sowie
so al niet voor", relativeert directeur
Remon Buter van Initiative Media,
Reclame op de tv is voor het merendeel van de kijkers hét moment om iets anders te doen. Foto: GPD/Harmen de Jong
een bedrijf dat reclamezendtijd in
koopt voor adverteerders. Het hoge
percentage (43 procent) kijkers dat
wél blijft zitten maar niet naar spots
kijkt, is voor hem wel een eye-opener.
„De huidige cijfers meten alleen de
programma's en zenders waarop
wordt afgestemd, niet of er daadwer
kelijk wordt gekeken. Er moét dus be
ter onderzocht worden wat werkelijk
de effectiviteit is van commercials,
dat gebeurt nu te weinig."
De conclusie dat de 750 miljoen euro
die Nederland jaarlijks aan tv-recla
me besteedt, weggegooid geld is, wil
er bij Buter absoluut niet in. „In ver
gelijking met adverteren in dagbla
den is televisiereclame nog altijd erg
goedkoop. Daarbij pikken de kijkers
die tijdens de reclame voor de buis
blijven zitten maar iets anders doen,
toch iets op van de spotjes."
Adverteerder Rob Mol, verantwoor
delijk voor de campagne van Centraal
Beheer Achmea, piekert er evenmin
over om te stoppen met tv. Al twintig
jaar loopt de campagne Even Apel
doorn bellen. Wie kent de filmpjes
niet: Bill Clinton die via een voo-
doopop wordt gekweld, de wereldrei
zigers die met de vliegtickets op zak
per abuis een juwelierszaak in rijden
of het gezin dat met een leeuw op het
dak het safaripark verlaat. Het laatste
spotje, vorige week nog met een Gou
den Loekie onderscheiden, is inmid
dels honderdduizend keer gedown-
load van de website van de verzeke
raar. „Zie het als een minispeelfilm",
zegt Mol. „Je kunt deze spots zes keer
zien. Steeds ontdek je nieuwe dingen.
Dat is de kracht."
Voor Mol is het overduidelijk waarom
de kijkers zo massaal afhaken tijdens
de reclameblokken: „De tranen staan
me soms in de ogen tijdens de recla
me. Stuk voor stuk beledigingen voor
het intellect van de gemiddelde kij
ker. Als adverteerder kom je met een
spotje als eert onaangekondigde gast
de huiskamers in. Alsof je op een
feestje komt. Dan moet je ervoor zor
gen dat mensen denken, 'wat een
aardig, interessant mens'."
De campagne is bedoeld om de
naamsbekendheid van het bedrijf te
vergroten en sympathie te wekken bij
de consument. „Het is de basis", zegt
Mol. „Daar bovenop komt onze pro
ductcampagne, die uitsluitend in
kranten en tijdschriften wordt ge
voerd. Als we een tijdje stoppen, mer
ken we dat meteen." Net als directeur
Paul Niekerk van SPOT, de belangen
behartiger van de reclamebedrijven
van de televisiezenders, gelooft Mol
er stellig in dat reclame op televisie
zal blijven toenemen. „Daar is het
medium te mooi voor. Het blijft een
ijzersterk middel.
„Het vertrouwen van adverteerders
blijft", zegt Niekerk. „Het gaat er in
feite niet om of mensen aandachtig
kijken, maar of campagnes effect
hebben. De kwaliteit van commer
cials kan zeker beter, de uitzendmo-
menten moeten beter gespreid en
doelgroep gerichter. Maar eigenlijk
gebeurt dat al. Als je me nu vraagt:
wat doe je concreet met dit onder
zoek, dan blijft het een hele tijd stil."
Werkelijk kijkgedrag
Voor het onderzoek naar het 'wer
kelijke kijkgedrag' tijdens reclame
blokken plaatsten media-onder
zoekers vier kleine camera's in
huis bij honderd gezinnen. Een
was gericht op de televisie, twee
op de bank en de stoelen waarvan
daan tv werd gekeken, een vierde
stond in de keuken. De - automa
tisch werkende - camera's regi
streerden een hele avond waar de
gezinsleden naar keken. De favo
riete bezigheden van de 43 pro
cent van de mensen die tijdens de
reclame voor de tv zat maar niet
keek:
Tv-kijken en tegelijk iets huis
houdelijks doen
Met elkaar praten
Lezen
Spelen
Telefoneren
Door de kamer lopen waar de tv
aanstaat
Niet opletten of hangen
Eten
Geluid uit, of teletekst aan
Dij J
bj rits Schmidt
m - Hella van der Wijst (40) pre-
;n De Wandeling', waarin ze met
ide gasten praat over het leven.
ju iet wandelen als een missie.
een heel aardig meisje, maar
0 ongeneeslijk roomsch
01 it 'roomsch' bent, ben je niet kri-
el. Ik ben katholiek."
J! '.eft de katholieke restauratie an-
en rlijk ingezet.
A-aar woord. De KRO kijkt wel
die K van katholiek. Terecht. Wil
j en, dan moet je wel een eigen
■ikben"
11e
eri c kiezen voor één publieke om-
50| laasbroek smaalde hier laatst dat
2genwoordig van de Vierdaagse
1° bben voor je identiteit.
zen elke dag dat onze program-
,e| ebben. Anders keken de mensen
- meer mensen voelen zich be
de Wandeling'."
4s,'
e is het godsdienstige een speer-
de KRO?
liever van 'spiritualiteit'. Dat
rij een ankerdomein."
1
'andeling ook bedoeld als spiritu-
bü V™-
ooiet zesde seizoen, waarvan ik er
ihejalf heb gedaan, na Maritte Bras
sy Lucette Verboven. Ik benadruk
Ml de invalshoek niet. Het is meer
indelend spontaan op andere
komt dan aan de keukentafel."
tals bekeringsverhalen?
lee! Dat wil de KRO juist niét. We
lekende Nederlanders. En be-
lerlanders, zoals Jos Brink, wor-
gewone mensen. We halen hen
laan."
is om een persoonlijk levensvèr-
t niemand hen ernaar gevraagd.
3e' ze dan: bevraag mij! Wie vraagt
[Ya' 10e gaat het met je? We zoeken
derin die nog midden in een veran-
j0I$ces zitten. Ook dat is herken-
£°Jor de kijker."
p kan dit niet bij een heidense
jhet niet. Een commerciële om
paal niet: de tijd nemen voor
én 'gewone' gast per programma,
'dat nog?"
de link tussen de KRO en uw
jspirerende verhalen zijn. Dat tv
-I p vermaak. Tv kan mensen ver-
j, Wandeling doet dat ultiem, er
uimunity' aan vast waarvan men
len. Dat begon met 40 deelne-
ïn er al 3500 mensen aan mee.
idualistische tijdperk zoeken
:aar weer op. Ze lopen 'mijn'
le Wandeling ook na."
ic/t een omroep?
|^et dus blijven. Daarom is de
'pn vereniging die mensen bij el-
't Velen van hen hebben nog wel
let spirituele, maar komen niet
(kerk. Toch genieten ze, zoals op
ïtstocht, ook weer van een eu-
ping die eraan vooraf gaat."
S de leden op een schip zet
tillen voor de ledenbinding.
wel met iets meer inhoud, hoop
ior ons geen leden binden, maar
Er ontstaan vriendschappen."
merkelijk?
ft Veghel weg ben, heb ik nooit
(arochie gevonden. Een kerk is
hschap waar je bij hoort, of niet.
Verslaggever voor het tv-pro-
Hella van der Wijst: „Ik benadruk dat spirituele niet. Het is meer datje al wandelend spon
taan op andere gedachten komt dan aan de keukentafel." Foto: GPD/PR
gramma Kruispunt kom ik nog regelmatig
in een kerk."
Werkt u vanuit de actualiteit?
„Is niet ons uitgangspunt. Maar laatst had
den we een Marokkaanse jongen, Fouad.
De 'eindgast' zou Theo van Gogh geweest
zijn, omdat Fouad in 'Cool' en '0605'
speelt. Toen werd Theo vermoord. Zo
wordt iets bizar actueel."
U laat uw gasten een 'open kaart' trekken
met een gewetensvraag. Het was u opgeval
len hoe raak die kaart vaak was. Noemen
we dat geen bijgeloof?
„Ik ben niet bijgelovig, maar ik vind het
leuk ermee te spelen. Ik houd van mysterie.
Wij willen vanuit de ziel reageren. Juist nu
de ziel een beetje uit Nederland weg is, we
onze ziel kwijt zijn, zeggen wij: die is er
wél."
Moet je eerst weten waar de ziel zit.
„In elk geval in gesprekken tussen mensen.
Als Balkenende keihard 'normen en waar
den' roept, weet iedereen diep in z'n hart
wél waar het om draait."
Dan moet ik u dus nu een kaart van eigen
deeg laten trekken.
„Ik zal even een spel pakken. Ga uw gang.
'De heilige'. Er hoort een gewetensvraag
bij: Welke drie leefregels zou jij aan ande
ren willen geven?"
Kom maar op.
„Eén van de mooiste woorden die ik ken is:
gunnen. Mensen gunnen elkaar te weinig.
Ik zie te vaak zure, af-gun-stige mensen.
Geniet van andermans geluk. Mijn tweede
leefregel is dan: blijf dicht bij jezelf, je intuï
tie. Durf hem te vinden. Leefregel drie: leef
ook voor anderen."
Trekken we de conclusie dat u iets van dat
heilige vertegenwoordigt?
„De leefregels die ik geef hebben toch niets
met het roomse te maken?"
Ik kan ook zeggen: u bent de wandeljuf van
de KRO. Maar voor u is het meer.
„Aan heiligen kun je je spiegelen. Ze bren
gen je op ideeën. Er moeten dingen onbe
reikbaar blijven. Je kunt er wel naar rei
ken."
Zegt het u iets dat u de kaart 'de heilige'
trok, hier en nu?
„Nu, net veertig, kan ik, minimaal, mis
schien andere mensen iets leren. Dat vind
ik fijn. Het klinkt hoogdravend, ik durf het
nauwelijks hardop te zeggen, het is een
beetje eng, want wie ben ik nou. Maar dan
komen er toch die drie leefregels uit, ik
schrok er zelf van hoe snel ik ze had gefor
muleerd."
De Wandeling, elke vrijdag 17.05 uur, KRO,
Ned. 1, herhaling zondag 09.30 uur
T edereen die in zijn leven wel eens
I langs Paleis Soestdijk is gereden,
_I_ heeft volgens mij diezelfde wens ge
had... er één keer naar binnen kijken.' Zo
begint hoofdredacteur EVERT SANTE-
GOEDS deze week op de eerste pagina van
Privé zijn column. Trots presenteert hij ver
volgens maar liefst elf pagina's met foto's
van het interieur van het paleis, waarvan de
laatste bewoner vorige maand stierf. Wie
de foto's maakte, staat nergens. Wel staat
uitdrukkelijk vermeld dat ze exclusief zijn
en dat overname zonder toestemming 'uit
drukkelijk voorbehouden' is.
Wie de tekst bij de foto's maakte, is bepaald
niet geheim gehouden. De taak van tekst
schrijver was voorbehouden aan EVERT
SANTEGOEDS zelf. En hij was kennelijk erg
gecharmeerd van de openingszin van zijn
column. Want daar begint hij zijn stuk ook
maar mee: 'Iedereen die er langs rijdt, zou
er stiekem even willen binnenldjken.'
En de daaropvolgende pagina begint met
vrijwel dezelfde woorden: 'Wie heeft er niet
eens willen binnenkijken?' En de nieuws
gierigheid om naar binnen te kijken, be
perkte zich niet tot mensen die langsreden.
En een pagina verder lezen we over men
sen die vroeger langs het bordes defileer
den, ook zij fantaseerden een blik naar
binnen te mogen werpen'.
Als de muren konden spreken... vraagt
SANTEGOEDS zich af. 'Dan hadden ze een
accent gehad', lijkt me een vpor de hand
liggende veronderstelling. Maar SANTE
GOEDS denkt liever in het groot. 'Als de
deuren van Soestijk open zouden staan
Geen sporen van frequente bezoekers als
MARTIN VAN AMERONGEN, PIETER
BROERTJES, JAN TROMP en niet te verge
ten JEROEN KRABBÉ weliswaar, maar mis
schien moeten we de geheimzinnige foto
graaf wel tussen deze mensen zoeken. Al
kon het ouderwetse jaren tachtig telefoon
toestel op het dressoir wel eei)0duiden op
het feit dat het allerminst recente foto's be
treft. En het feit de tuin zo volop in bloei
staat en de fontein zo fris staat te spuiten,
doet op z'n minst aan andere jaargetijden
denken.
In Story verklaart JOS BRINK dat hij op de
bühne wil sterven. Hij hoopt wel dat zulks
zich pas over een jaar of dertig voltrekt.
Want hij zit nog vol energie. Hij wil nog
veel. Dat BRINK door de NCRV werd ge
vraagd voor de presentatie van het pro
gramma TV Toppers kwam als een volsla
gen verrassing, zegt hij. 'Vraag me niet
waarom ze nu juist mij hebben gevraagd',
verzoekt BRINK. Om vervolgens uit te leg
gen dat hij het best weet. 'Ik heb verstand
van televisie, verstand van mensen en ik
vind het leuk om met collega's te praten.'
Bij Privé kijken ze wel eens naar dat pro
gramma. Ze hebben in elk geval vorige
week de uitzending gezien waarin HENNY
HUISMAN gast was. Het blad constateerde
hoe versleten de normaal zo praatgrage
HUISMAN was, 'een hartaanval nabij' zelfs.
Er geen rekening mee houdend dat ieder
een naast de praatgrage presentator BRINK
al snel de lust tot spreken vergaat.
Ton Ouwehand
Paleis Soestdijk. Foto: Ton Kastermans
voor publiek, dan zouden de nieuwsgieri
gen in rijen tot Amersfoort staan opge
steld.' Maar de deuren blijven vooralsnog
gesloten. We zullen het moeten doen met
Privés geheime foto's. En, ere wie ere toe
komt, hoe onbenullig en houterig geformu
leerd de begeleidende teksten ook mogen
zijn, de foto's laten zich uitstekend zonder
bijschrift bekijken.
Tafels, stoelen, boekenkasten, openhaard,
tuindeuren, lelijke schilderijen, ze zijn alle
maal in beeld gebracht. Net als beeldjes
van olifanten, neushoorns, een bronzen
borstbeeld van PRINS BERNHARD, met
een echte bril op de bronzen neus (goede
actie van Pearl), overal asbakken, een tafel
met een kopje koffie, een schoteltje koek
jes, een televisie die aanstaat, een stel foto's
van hondjes en voorouders, keurig in slag
orde opgesteld op een dressoir.
Hilversum - „Las Vegas is een
circus op zich, daar hoefje
geen clowns meer aan toe te
voegen." Acteur James Caan
bedoelt daarmee te zeggen dat
hij wel enige diepgang in de
verhaallijn eiste voordat hij zijn
naam zou verbinden aan de
dramaserie Las Vegas, vanaf
vanavond te zien bij RTL 4.
„Het is te gemakkelijk om lui te
worden en te zeggen: geef me
m'n cheque maar."
Filmacteur Caan ziet ondanks
zijn 65 jaar een nieuwe uitda
ging in de dramareeks, vertelde
hij in de Amerikaanse media,
hoewel sommige recensenten
beweerden dat 'ie wel moést,
gezien de bedragen die hij na
ettelijke gebroken huwelijken
spendeert aan alimentatie. De
televisiecritici in de VS waren
overigens hoe dan ook niet erg
lovend over de serie, maar wer
den daarin gelogenstraft door
de kijkcijfers.
Voor filmacteur Caan, die in de
jaren zeventig schitterde als
Sonny Corleone in The God-
father en in totaal zo'n zeventig
speelfilms op zijn naam heeft
staan, is het genre tv-serie een
nieuwe ervaring. Het casino is
echter geen onbekend terrein
voor de acteur. In 1992 was hij
te zien in Honeymoon in Vegas,
naast Nicolas Cage en Sarah
Jessica Parker, en in de jaren
zeventig speelde hij een gokver
slaafde in The Gambler.
In Las Vegas is Caan Big Ed De
fine, voormalig CIA-agent en nu
hoofd van het beveifigingsteam
van het Montecito Resort Ca
sino. Samen zijn protégé Danny
McCoy (soapacteur Josh Duha-
mel) rekent hij keihard af met
valsspelers. Al meteen in de
eerste aflevering komt de
werkrelatie danig onder druk te
staan als Big Ed Danny in bed
betrapt met zijn dochter Defin-
da. Danny wist niet dat de sexy
blondine de dochter was van
zijn baas, Ed op zijn beurt ziet
daarin het bewijs dat het de
jonge beveiliger ontbreekt aan
onderzoekstalent. Immers, ie
dereen in Vegas weet dat deze
uitdagende dame Eds dochter
is.
Maar de persoonlijke besognes
moeten even wijken voor de
werkelijkheid van alledag: Dan
ny moet een hoge pief, bijnaam
The Whale, zien binnen te ha
len als klant, een vals spelende
blackjackspeler ontmaskeren
en de gangen nagaan van een
zonderling op konijnenpantof
fels, die met een grote som geld
aan de haal gaat. Ondertussen
laat Big Ed het akkefietje met
Delinda niet ongemerkt voor
bijgaan. Hij nodigt Danny uit
voor een familiediner, dat voor
alle partijen nogal ongemakke
lijk verloopt. Van de achter
grond van het lijk dat even bui
ten de stad in de woestijn ligt,
komt de kijker in de tweede af
levering meer te weten.
Een duizelingwekkende tour
door de stad van het 24-uurs
vertier vormt de introductie op
iedere aflevering. Als de vertel
ling eenmaal begonnen is,
neemt de vaart nauwelijks af.
Advocatenkantoren, ziekenhui
zen en politiebureaus waren al
veel vaker decor voor dramase
ries, maar een achtergrond als
zinderend Las Vegas is natuur
lijk veel spectaculairder. Geluk
kig merkt de kijker nauwelijks
dat het merendeel van de scè
nes niet in het casino, maar ge-
James Caan (rechtsboven) en de crew van Las Vegas. Foto: GPD/PR
woon in de studio in Los Ange
les is opgenomen.
Het kijkgenot wordt zeker nog
verhoogd door de casinozalen
vol aantrekkelijke dames, wel
gestelde heren die hun hand
niet omdraaien voor een bad in
peperdure champagne en de
constante opwinding rond de
gokautomaten en de blackjack-
tafels. En voor wie geen genoeg
kan krijgen van James Caan,
vanavond is op Net 5 ook nog
The Godfather te zien.
Berrit de Lange
Las Vegas, RTL 4, 23.00 uur
