'Je staat er tenminste niet alleen voor'
REGIO
11
'Ik ben mijn sleutelbos kwijt'
NAVRAAG
iglicaanse Kerk in Engeland heeft woedend gereageerd op de
tal die in het wassenbeeldenmuseum Madame Tussaud in Lon
den is opgesteld. Voet-
Vat heeft Beckham baller David Beckham
J y en zijn vrouw Victoria
i' it vrede te maken? zijn afgebeeld als Jozef
en Maria. Popster Kylie
jue heeft de gedaante van een engel aangenomen. Als wijzen
toosten figureren Tony Blair, George Bush en prins Philip. Het
urn heeft zijn excuses a£ngeboden aan iedereen die zich bele-
(oelt, maar laat de stal staan. Navraag bij pastoor in ruste JAN
IUIJSE, die jarenlang de Bonifaciusparochie in Alphen aan den
nderzijn hoede had en nu nog geregeld diensten leidt in Wou-
v* een Hoogmade.
:m u ook beledigd?
i nee, ik ben niet zo snel op mijn tenen getrapt. Maar ik snap
1 at het bij sommige mensen in het verkeerde keelgat is ge
el en. Wat hebben deze mensen nu met vrede te maken? De
i een rijke stin-
en de andere
'exaanse vecht-
le keuze voor
figuren snap ik
let is allemaal
ene ggezocht.'
elangrijk is
■ststal in de
s-Katholieke
s beeldtaal en
faal is belang-
egi eelden zeggen
meer dan
uc len. Mensen
bar ontvanke-
uc or. Ik heb ook altijd een kerststal in de Bonifaciuskerk gehad.
De naar deze stal zou ik niet gaan kijken."
een kerststal kunnen bedenken met bekende Nederlan-
s een interessante gedachte. Als eerste denk ik aan koningin
x. Zij heeft onlangs een daad gesteld door uit haar paleis te
n en met Marokkanen in gesprek te gaan. Dat tegemoetko-
rind ik wel bij Kerstmis passen. Maar nog liever zou ik een
tal maken zonder bekende Nederlanders. Als herders zou ik
An oepje daklozen neerzetten."
s ei
oet u met Kerstmis?
S 3 janks mijn leeftijd (76 jaar, red.) sta ik nog gewoon op de kan-
171 j kerstavond leid ik een dienst in Woubrugge. Op eerste
uch ag heb ik om tien uur 's ochtends een Latijnse mis in Hoog-
vie En daarbij probeer ik dan beeldend te preken."
Theo de With Fotc
UIT DE ARCHIEVEN
1954, Vrijdag 10 December
Mijn leven is niet saai. Vijf kinderen (Fré, Marc, Sam,
Fleur, Olivier) in de leeftijd van 12 tot 22 jaar en mijn
man (Theo) zorgen voor veel leven in de brouwerij. Vier
dagen in de week ga ik naar de redactie van deze krant.
Of ik trek op zoek naar nieuws en achtergrondverhalen
de regio in. Een ingewikkeld bestaan? In 'Tussen pen en
pan' bericht ik er wekelijks over.
Ik lig in coma en hoor
een bel. Niet één keer,
maar wel tien keer. Daar
na stemmen. Olivier staat
naast ons bed. „Horen
jullie niets?" De bel gaat
weer. Ik slaapwandel.
Het is midden in de
nacht. Het lijkt op Fleur
die mijn naam roept. Ik
steek de kop buiten het
raam. „Ik ben mijn sleu
telbos kwijt. Ik heb uren
gezocht, maar niet ge
vonden. Dit is de fiets
van een vriend. Mijn fiets
staat nu tegen de bloem
bak bij de Nexus in Lei
den."
Ik roep terug: „Ik dacht
dat je een filmpje ging
kijken bij Tessa. Het is
een belachelijke situatie:
twee schreeuwende
vrouwen in het holst van
de nacht. Zeker als Theo
ook pogingen doet wak
ker te worden. Hij laat
ons schrikken met enkele
krachttermen. Dit gaat
heftig worden, realiseer
ik me. Het is gedaan met
de rust.
Olivier laat Fleur binnen.
Theo is al sancties aan
het bedenken en waar
schuwt mij dat we één
lijn trekken. Ik slik, laten
we eerst eens even het
verhaal aanhoren. Fleur
doet een poging om ern
stig over te komen. Ze
heeft een gezellige avond
gehad, dat is duidelijk.
„Nou ik was bij Tessa en
na het filmpje dachten
we laten we nog even ge
zellig naar de Nexus
gaan." Theo in de kus
sens: „Dat was de af
spraak niet." Fleur gaat
verder met het verhaal.
„En toen zijn de sleutels
blijkbaar uit mijn jaszak
gevallen. We hebben
uren gezocht, maar niets
gevonden." „Wat een
mutsen zijn jullie toch?"
Het komt uit zijn tenen,
die jubelend boven het
dekbed uitsteken. Als
Theo kwaad is, hoor ik
steevast bij vrouwelijke
kinderen.
„Ik kan hier toch niets
aan doen?", zegt muts
Fleur niet tactisch. „Nu
moet je ophouden. Dat
zinnetje kan ik hier in
huis niet meer horen".
Een donderpreek volgt
„Morgen bekijken we de
zaak opnieuw, laten we
nog maar even gaan sla
pen", zegt muts Saskia
sussend. Tienminuten
later volgt een nieuwe
bedscène. „Staat die fiets
op een extra slot? Is die
buurt van die danstent
betrouwbaar?" „Hoe
moet ik dat weten, schat?
„Jullie denken niet.
Weet je hoe lang ze die
fiets heeft?" „Ja, twee we
ken en een dag. Op jouw
vrije vrijdag heb je toen
voor de kinderen allerlei
klussen gedaan. En dat
was een vreselijke opga
ve. ik weet het nog. Kleu
renkopie voor Olivier
maken, colbertjasje ko
pen voor Sam. En die
fiets, dieüets is tweede
hands, 130 euro bij Hef
station gekocht."
Ik heb mijn feitenkennis
onmiddellijk paraat.
Theo ligt nog even te
woelen. Op het moment
dat ik als grap naar zijn
rang- en registratienum
mer wil vragen, beent hij
naar Fleur die net in bed
ligt. Lampen gaan weer
aan. Het verhoor gaat
verder. „Geen kettingslot
natuurlijk?" „Nee." „Hoe
veilig staat-ie fiets daar?"
„Weet ik niet." „Ga je
dan maar aankleden."
Ik kruip nog wat dieper
onder mijn dekbed. Hier
zijn we nog niet klaar
mee. „Waar zijn jouw au
tosleutels? Ik heb de
fietsdrager nodig." Ik
durf niet te zeggen op de
gebruikelijke plaats, want
niets is meer zeker in dit
huis. Het bed uit, naar
beneden. Yes, ze liggen
er. Wij mutsen knipogen
nog even. Het is alsof een
leger feestgangers het
pand verlaat. In bed kan
ik alle handelingen vol
gen. Gemorrel in de ach
terbak, deuren die dicht
klappen. Muts Fleur, die
de riem niet heeft gepakt.
Als eindelijk de diesel
wordt gestart, lig ik te
staren naar het plafond.
Hebben andere gezinnen
dit nu ook?
Het duurt enige tijd voor
dat ik buiten weer geluid
hoor. Ik kijk uit het raam.
De fiets van Fleur staat
erop. Wat een geluk,
want een nieuwe scène
had ik niet aangekund.
Theo weet het zeker, als
hij koud in bed terug
komt. Die fiets zou gesto
len zijn bij die danstent.
Morgenavond kan Fleur
om acht uur bellen of ze
de sleutels hebben ge
vonden. Goh, denk ik,
dat is midden onder sin
terklaas. We vallen in
slaap.
The day after verloopt
niet slecht. Fleur doet
pogingen om een engel
te zijn. Sam loopt op een
humoristische manier te
jennen, misschien kan
hij zijn gedicht nog aan
passen. Olivier vindt het
nog steeds dom dat wij
de bel niet hoorden en
Theo oogt vermoeid,
maar doet zijn best om
de erwtensoep voor pak
jesavond zo lekker moge
lijk te maken. „De sleutel
is gevonden, pap." Fleur
voegt bij het voorlezen
deze laatste zin aan haar
gedicht toe. „Wat ben jij
een mazzelpik", roept
Sam, „gaat er weer niets
van je zakgeld af." „Wat
een aardige zaak", zegt
oma, „je komt toch wei
nig tegen, dat ze nog iets
vinden."
Een uur later stapt Theo
gezellig met Fleur in de
auto om het Bfcje op te
halen. De sfeer is weer
goed. De kinderen heb
ben zich uitgesloofd met
gedichten en leuke ca
deaus om het feest opti
maal te laten slagen. Als
de heer des huizes na
middernacht het bed in
stapt, grapt hij dat het
weekeinde voor hem iets
te kort heeft geduurd.
Zijn mutsje heeft geluk
kig nergens last van. Dat
zij alle stress in goede ba
nen heeft geleid, merkt
niemand.
Saskia Stoelinga
Reageren?
s.c.m.stoelinga@hdc.nl
Buddy helpt ex-verslaafden er weer bovenop bij Project Reïntegratie
Twee jaar geleden zaten Peter
en Klaas nog gevangen in hun
verslaving. De een aan alcohol,
de ander aan drugs. Geld voor
heroïne en cocaïne stal Klaas
van anderen, waarvoor hij uit
eindelijk een halfjaar in de cel
belandde. Nu zijn ze 'clean' en
werken met hulp van het Pro
ject Reïntegratie van het Plat
form Verslavingszorg Katwijk
aan hun nieuwe leven. Het
platform is positief over het
project dat ex-verslaafden en
ex-gedetineerden helpt bij hun
terugkeer in de samenleving.
De persoonlijke begeleiding
door een mentor kan in veel
gevallen een terugval voorko
men. Maar voor de cliënten is
het gevecht nog niet voorbij.
„Vechten tegen je verslaving
blijft bijna elke dag een strijd.
Afgelopen zondag werd ik
weer vroeg wakker, met een
lange, lege dag voor de boeg
en dan verlang ik naar een
biertje. Dan moet ik tegen
mezelf zeggen: kom op Peet,
doe het niet."
Peter (51) en Klaas (31) zijn
twee van de twaalf cliënten
uit de Duin- en Bollenstreek
die via het project worden be
geleid. Een belangrijk onder
deel van de begeleiding is de
steun van een persoonlijke
mentor - een buddy - met wie
ze regelmatig contact hebben.
De mentor is een praatpaal
voor als het even moeilijk is
en helpt bij praktische proble
men. Zo heeft de vrijwilligster
Peter geleerd om gezond te
koken, zijn geld goed te behe
ren en zijn huis schoon te
houden. „Af en toe zegt ze:
Peet, er moet weer eens wat
gebeuren."
Zijn leven ziet er inmiddels
anders uit dan de voorgaande
twintig jaar. Op zijn zeven
tiende begon hij met drinken
en dat werd veel toen zijn eer
ste vrouw overleed. „Vijf krat
ten bier per week. Ik had ge
woon werk, dus hoe ik het
voor elkaar kreeg, weet ik niet
meer. Maar ik dronk 's a-
vonds, om het verdriet en de
pijn weg te drinken."
Soms dronk hij meer, soms
minder en af en toe een tijdje
niet. Maar het lukte hem niet,
ook niet met hulp van het Ria-
gg, om blijvend te stoppen.
Dat veranderde twee jaar ge
leden, toen Peter aanklopte
bij het centrum voor versla
vingszorg De Hoop in Dor
drecht. Hij woonde elf maan
den in een woongroep binnen
de kliniek.
„De Hoop heeft me erg gehol
pen en het gaat nu al een tijd
je prima. Ik heb mijn werk bij
mijn oude baas weer terug.
Maar het blijft nog steeds
moeilijk om van het bier af te
blijven. Daarom slik ik medi
cijnen, want als je dan drinkt,
word je verschrikkelijk ziek.
Dan laat je het wel."
De wekelijkse gesprekken met
zijn mentor zijn een tweede
hulpmiddel. Toen hij net uit
de woongroep kwam, belde
hij zelfs elke dag. Het contact
verdrijft de eenzaamheid die
ook een reden is om naar de
fles te grijpen. „Ik vind dit
project heel goed. Je staat er
Projectleider Diana Bancken koppelt deelnemers aan het Project Reïntegratie aan een mentor die persoonlijke hulp biedt na het afkicken of de detentie.
Foto: Henk Bouwman
tenminste niet alleen voor."
Klaas gebruikte al drugs toen
hij op de lts zat. Het begon in
de klas met een blowtje, later
gebruikte hij alles wat voor
handen was. „Heroïne, cocaï
ne, later methadon. Niet om
dat ik problemen had, maar
omdat ik laks was, ik leefde bij
de dag van vandaag en hield
van gezelligheid." Het drugs
gebruik werd erger toen hij na
de mts ging werken en meer
geld kon besteden. „Ik werkte
in Katwijk, maar reed gerust
tussen de middag even naar
Den Haag om dope te halen."
Zijn werk leed onder de ver
slaving, maar zijn ontslag
bracht hem niet bij zinnen.
Integendeel. „Toen ik heel de
dag thuis zat werd mijn
drugsgebruik nog erger. Zon
der salaris word je er vernuftig
in om aan geld te komen. Ik
ging uit roven en stelen en
was 's nachts op pad om
overdag te kunnen gebruiken.
Schrijf maar niet op wat ik
precies deed, mijn moeder
leest dit ook." Hij werd roeke
lozer en werd uiteindelijk op
gepakt. Maar in de gevangenis
blijf hij gebruiken.
Hoe slecht hij zich ook voel
de, Klaas kon het niet opbren
gen om te stoppen. De me
thadon die hem gratis werk
verstrekt, maakte het nog
moeilijker om af te kicken.
Maar toen hij via bemiddeling
van de Katwijkse stichting
voor verslavingszorg De Brug
terecht kon bij De Hoop in
Dordrecht, greep hij die kans
met twee handen aan. „Ik was
het spuugzat, ik raakte men
sen kwijt. Mijn familie wilde
niets meer met me te maken
hebben, terwijl familie voor
mij heel belangrijk is. Mijn
broertje was ook al opgeno
men in een afkickcentrum.
Toen vond ik dat ik er ook aan
moest geloven."
Het groepsleven in Dordrecht
viel Maas zwaar, dus hij keek
ernaar uit om weer zelfstan
dig te wonen. Dat lukt hem
inmiddels goed, met de hulp
van zijn mentor, die hem
praktische tips gaf bij het zoe
ken naar een eigen woning.
Hij heeft inmiddels ook weer
werk en het contact met
vrienden en familie is her
steld. Met regelmaat spreekt
hij zijn mentor, wandelend
langs het strand. „Vaak over
koetjes en kalfjes, maar on
dertussen spui je toch dinge
tjes. Vroeger kropte ik alles op
als er iets tegenzat. Uiteinde
lijk werd het teveel en ging ik
drugs gebruiken." Aandachts
punten voor zijn mentor zijn
financiën op orde houden en
zorgen voor leuke vrijetijdsbe
steding. Klaas overweegt nu
ergens vrijwilliger te worden.
Soms verlangt hij nog wel
naar drugs, maar kan die ge
dachte makkelijker van zich
afeetten. „Ik heb een duidelij
ke keus gemaakt: ik wil die te
ringzooi niet meer. Het leven
is nu een stuk leuker."
Op verzoek van de tivee cliën
ten staat in dit artikel niet hun
ware naam.
Saskia Buitelaar
'ledereen verdient een tweede
Het Project Reïntegratie van het Plat
form Verslavingszorg Katwijk begeleidt
twaalf cliënten uit de Duin- en Bollen
streek, die na hun verblijf in de gevan
genis of een afkickcentrum terugkeren
in hun woonplaats. Het project helpt
voorkomen dat ze terugvallen in de cri
minaliteit of htm verslaving. Diverse or
ganisaties, zoals de politie, de Katwijkse
stichting voor verslavingszorg De Brug,
Pamassia en incidenteel de Katwijkse
werkgeversorganisatie KVIH werken sa
men om de cliënten op het juiste pad te
houden.
Kenmerkend voor dit project is de in
tensieve persoonlijke begeleiding door
een mentor: een vrijwilliger, een praat
paal, een intermediair bij het oplossen
van problemen. Na twee jaar proef
draaien hoopt het Platform Verslavings-
kans'
zorg binnenkort structureel subsidie te
krijgen voor het project. Twee cliënten
hebben het project met succes afge
rond. Een enkeling is halverwege afge
haakt en terugverwezen naar een af
kickcentrum.
Projectleider Diana Bancken is onder
tussen bezig het project uit te breiden:
ook jongeren die wegens crimineel ge
drag nog een veroordeling te wachten
staat, kunnen meedoen. Dat kan van
invloed zijn op de straf die de rechter
oplegt en op de manier waarop zo'n
jongere na zijn straf terugkeert in de
maatschappij, zegt Bancken.
Dat het met die terugkeer niet altijd
meevalt, weet ook Jan van Leeuwen uit
ervaring. De Katwijkse ondernemer
heeft meer dan eens een ex-verslaafde
met crimineel verleden in dienst gehad
bij zijn bestratingsbedrijf. „Ik vind dat
iedereen een tweede kans moet krijgen.
Want 'eens een dief, altijd een dief.
geldt natuurlijk niet voor iedereen." Re
cent heeft hij 2,5 jaar een man in dienst
gehad met een verleden van drugs en
criminaliteit. Van Leeuwen moest bik
kelhard zijn en er veel werk in steken
om zijn werknemer te begeleiden en in
de gaten te houden, zegt hij. „Maar op
die manier gaat het wel goed en hij had
van mij mogen blijven. Hij is uiteinde
lijk zelf vertrokken omdat hij een ande
re baan vond waar hij meer vrijheid
kreeg. Daar is het vervolgens weer mis
gegaan." Van Leeuwen zou het gesprek
met een nieuwe cliënt wel weer aan
gaan. „Het ligt helemaal aan hun eigen
instelling. Ze beloven van alles, maar ze
moeten het wel willen.
K -mail:
dv
lanne
Haak
de
azvR
nsjaar
I.C.J.
Siei
imme
1 Jort
I.M.W
r Lans
e pai bc
Kapi
Gli
zv
lergen.
eboi
>.M
iurice
n B.A.
de pai
I. Meiji
Buijs
Tami
Duhe
rd G.
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg
directie.hdcuz@hdc.nl
wfdredactie: Jan Geert Majoor.
Adriaan 8randenburg
E-mail: redactie.ld@hdc nl
fkNTOOR
(straat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postbus 54,2300 AB Leiden.
>*071-5356415
fax 071-5 356 325
richten fax 023-5150 567
NT1 EVERKOOP
•b.t.:
E*
igoed: 023-5150 543
075-6813677
ttailhandel: 071-5 356 300
kunnen contact opnemen
3636
vajRVICE
"(gratis)
5196800
iJtóNHN
i (betaling (acceptgiro)
w 0 (alleen aut. ine.)
p/j €216,90
ra*
die ons een machtiging verstrekken
tomatisch afschrijven van het
wtsgeld ontvangen €0.50 korting
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
c.q. de betreffende auteur
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar
1979, maandag 10 december
I- Alleen al de aanwezigheid van Neerlands enige echte popi
erman Brood bracht de Leidse Stadsgehoorzaal gisteravond in
ng. Opvallend was toch dat die zaal bij lange na niet was uit-
ht, wellicht in verband met de hoog uitgevallen toegangsprijs.
rchief Leidsch Dagblad
in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
ng 2,50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
l.n.v. HDC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
Dagblad, ANNO d.d(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
>lie van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
jbinnen drie weken thuisgestuurd.
zv R..
rootel
1 E.M
_eona
COLOFON
10 i IIDEN - Gistermiddag waren wij in de gelegenheid de prachtige
rstafel opgesteld in de grote zaal van Sneeboerte Leimuiden in
IPB houw te nemen en de bijzonderheden daarover uit de mond van
instructeurs de agent der Rijkspolitie de heer Versluijs aldaar
emen. Het bleek in de eerste plaats wel duidelijk, dat de Ver
voor Veilig Verkeer daar in Leimuiden goed weet waarvoor zij in
in geroepen. In de brein van een tweetal leden, de heren Oggel
lgen jer, was het idee opgekomen voor het verkeersonderwijs een ta-
laken die men in de wijde omtrek niet heeft,
irstafel heeft een oppervlakte van 5 meter bij 2.50 meter. Er
t minder dan 150 auto's op aangebracht en zelfs is de scooter
jeten, evenmin als de fietsers, militaire colonne's, onbewaakte
aakte overwegen, met werkende knipperlichten en belsignalen.
oolgaande kinderen van Leimuiden en Rijnsaterwoude krijgen
;S( inenkort een zeer doelmatige voorbereiding voor het door hen af
verkeersexamen.
