Smakelijk eten met 'First lady of jazz'
SE
Zoeterwoudenaar wint
publieksprijs Cameretten
Briljant
samenspe
Verhey ei
Würtz
Kees Torn blijft Kees Torn Kunstveiling brengt 32.000 euro op
Het Vervolg slaat je met
maximale kracht in je gezich
Onderaards spannend aardappelstuk
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: Doe mee en win!, van en
door Kees Torn. Regie: Onno Innemee.
Gezien: 27/11 (landelijke première),
schouwburg. Leiden.
Eén showtrap in het nieuwe
programma van Kees Torn!!
Een groter contrast is haast niet
te bedenken. Van Tom kun je
veel zeggen, maar een show-
master is hij beslist niet. Die
trap is vanzelfsprekend provo
cerend bedoeld. Kees wil het
namelijk over een andere boeg
gooien - met meer ruimte voor
eenvoudig amusement. Colle
ga-cabaretiers doen het ook.
Net als zij wil Tom nu ook wel
eens voor uitverkochte zalen
staan.
Maar Kees kan dat nou wel wil
len, het lukt hem toch niet. Hij
doet weliswaar zijn best om nu
eens niet uitvoerig over whisky
te spreken. En ook de fameuze
sigaartjes ontbreken, evenals de
liedjes over al dan niet bereik
bare geliefden. Toch verschilt
dit nieuwe programma met de
kitscherige titel 'Doe mee en
win!' niet wezenlijk van voor
gaande als 'Mooie boel' of 'In
de gloria'. Nieuw is hoogstens
dat hij meer dan voorheen een
enkele stekelige opmerking
plaatst.
Wat namelijk blijft, is die on
handige performer die aan
doenlijk kan staan te schutte
ren. Het hoort er nu eenmaal
bij. Alleen achter de vleugel
heeft hij zijn veilige plek gevon
den. Dan kan hij ons laten ho
ren dat Bach als componist veel
overtuigender is dan Chopin.
Ook dat verhaal is niet nieuw,
Tom heeft dit onderwerp bij
een eerdere gelegenheid al eens
ter sprake gebracht. Andere ca
baretiers zou je zoiets min of
meer kwalijk nemen; Tom niet,
want hij gaat toch zijn eigen
gang. Concessies aan de smaak
van een groter publiek zijn niet
aan hem besteed. Hij is een re
presentant van de rijke traditie
van muzikaal-literair cabaret.
In dat opzicht is de beoogde
ommezwaai toch al tot misluk
ken gedoemd. Waarschijnlijker
is echter dat je zijn vermeende
koerswijziging gewoon niet se
rieus moet nemen.
Opmerkelijk is dat Toms werk
een redelijk constant niveau
weet te houden. Ook nu zijn er
weer die eigenzinnige terzijdes
die je als flauwekul kunt af
doen, maar dan wel als uiterst
subtiele flauwekul. 'Een brand
weerman is pas compleet met
een hond die Fikkie heet'. Ook
nu zijn er weer fraai opgebouw
de liedjes: over het weerbericht,
over vergankelijkheid of over
Pim Fortuyn. En natuurlijk de
taalspelletjes. Zo gaat hij de
concurrentie aan met zinnen
als: 'Als achter vliegen vliegen
vliegen, vliegen vliegen vliegen
achterna'. Of we moeten woor
den aanvullen die tegelijkertijd
een Engelse vertaling van het
voorafgaande woord zijn en fo
netisch/grammaticaal in de Ne
derlandse zin passen: ik loop de
deur... door. Dat is publiekpar-
ticipatie van de slimmere soort
- laat Kees maar Kees blijven.
'Voor veel mensen is het nog een hele uitgave'
door Joris Rietbroek
leiden - Kunst kopen voor het
goede doel is natuurlijk bijzon
der nobel. Maar het mocht de
kunstkopers met het hart op de
juiste plaats niet teveel kosten.
Op de benefietkunstveiling van
de Leidse stichting Ropka, gis
teren gehouden in het Leidse
Volkshuis, gingen de kostbare
werken maar moeizaam over
de toonbank. De opbrengst van
de veiling bedroeg uiteindelijk
20.500 euro. De stichting Wilde
Ganzen legt zo'n 60 procent op
dit bedrag toe, zodat uiteinde
lijk bijna 32.000 euro is opge
bracht voor het nieuwe Ropka-
huis voor straatkinderen in
Kathmandu, de hoofdstad van
Nepal. Volgend jaar, op 5
maart, moet het worden ge
opend.
Pim Willems van de stichting
Ropka is tevreden met de op
brengst, al had hij op iets meer
gehoopt. „Maar deze tweede
veiling bracht meer op dan de
eerste in Meppel", vertelt hij.
„De opbrengst was daar ruim
18.000 euro en er bleven meer
werken liggen. De zaal zat bo
vendien niet vol met echte
kunstkopers. Het publiek was
heel gemengd en voor veel
mensen is een kunstwerk nog
een hele uitgave.''
Voor de veiling in Leiden do
neerden 86 kunstenaars uit het
hele land belangeloos een geva
rieerd aanbod van honderd
schilderijen, sculpturen, teke
ningen en andere kunstvoor
werpen. Onder hen waren ook
Voor veel mensen is een kunstwerk nog een hele uitgave. Foto: Taco van der Eb
bekende namen als Jan Wol
kers, Henk Peeters, José van
Gooi, de Leidse Bob Tomano-
vic, Dick Bruna, Dagmar Stam
en Jet Boeke.
Veilingmeester Pieter Gerrit
Binkhorst van het Leidse vei
linghuis 'Onder de Boompjes'
deed er alles aan om de op
brengsten van de kunstwerken
zo hoog mogelijk te laten uit
vallen. „Deze werken zullen
niet minder waard worden",
wist hij te vertellen. „Zie het als
een belegging voor de toe
komst. Dat merkt u over 20 jaar
wel." Bij de meeste duurdere
werken mocht dit niet baten,
het publiek bleef voorzichtig
met bieden en schrok zich bij
voorbeeld wild van de begin-
prijs van een knalrood kussen
tje van Henk Peeters. Zelfs toen
Binkhorst die prijs van 400 euro
liet dalen naar 250 euro, bleef
respons uit. Ook enkele doeken
die in een galerie een paar dui
zend euro zouden kosten ble
ven onverkocht, zelfs tegen bo
demprijzen.
Voor het werk van de 13-jarige
Sumchog Tsering Kerbergen
hoefde de veilingmeester overi
gens geen concessies te doen.
Het Nepalese meisje, geadop
teerd door een Nederlands ge
zin, was op afstand de jongste
kunstenares die werk had gedo
neerd. Zij vertelde het publiek
over het leven in een kinderte
huis en over haar tweede schil
derij ooit, 'Stralend Monster'
getiteld. „Er zit een vriendelijk
mens achter het monsterachti
ge uiterlijk", zei ze over haar ei
gen werk. Haar verhaal maakte
indruk: het kleurrijke werk
bracht met gemak 380 euro op.
theater recensie
Susanne Lammers
Voorstelling: Tramlijn Begeerte van
Tennessee Williams door Het Vervolg.
Regie: Léon van der Sanden. Spel: Harriët
Stroet, Gitta Fleuren, Hans Trentelman
en Hans van Leipsig. Gezien: 26/11,
Schouwburg, Leiden. Nog te zien: 8/12,
Stadstheater, Zoetermeer; 7 en 8/i,
Theater a/h Spui, Den Haag.
Het gevaar bij 'Tramlijn Begeer
te' is altijd dat de vlam te snel in
de pan slaat. Hoe droog en koel
het ook ingezet wordt, dit stuk
over twee ongelijksoortige zus
ters, die ieder hun eigen pad
naar het geluk gekozen hebben,
heeft de neiging zich te snel toe
te spitsen op de tegenstellingen
tussen brute werkelijkheid en
overdreven fantasie en die .over
de top te jagen.
Ook de interpretatie van Het
Vervolg is daar niet helemaal
vrij van, er wordt hard en met
stemverheffing in de hoogste
versnelling geacteerd, maar Het
Vervolg houdt het evenwicht
griezelig goed in stand, het is
een spel op het scherp van de
snede.
In deze 'Tramlijn Begeerte'
wordt opvallend ingezoomd op
de verhouding van de zusters,
de mannen zijn bijzaak. De ver
schillende ontsnappingsroutes
die ze gekozen hebben, en de
verbondenheid tussen die twee.
Het stuk imponeert ook door
zijn dynamiek. Op de belangrij
ke momenten wordt het spel
klein, waardoor de spanning
des te groter wordt.
Dat is voor het allergrootste
deel toe te schrijven aan wa
neemster Harriët Stroet,
de fantasierijke, Southern le
bel Blanche speelt. Ze komt
als een van de zenuwen stijf1
staande trut, hooghartig en
praatjes, maar van meet af
is de mine door de opgetrol
fa9ade zichtbaar. De Werde
gang laten zien die zich alia
voltrokken heeft, is het lasti
aan haar rol, en Stroet spee
dat klaar. Het overspannen
tempo, de theatrale, dronk<
gebaren, maar ook en voor;
haar lijf drukken allemaal n.
één ding uit: de oudgewordl
vlinder, van wie de kleuren
bleekt zijn. Telkens opnieui
kruipt ze naar haar fantasie
aantrekkelijk en vrolijk mei;
;ond
itslaj
!000
inkb
Duits
ïeids
ïogei
Eei
'Iche I
kerm
iv me
vai
niet
verle
it De
met'
verle
en y-,
gen\
omin
steeds toch weer net ernaas
grijpend, tot je haar letterlij
ziet vergrijzen als de laatste_treer
sluiers van haar afgerukt w<
den.
Gitta Fleuren als Stella hout
intuïtief meevoelende en b<
schermende jongere zuster
mooi bescheiden en effect!
de achtergrond, gunt Stroei
ruimte om haar personage
alle facetten te ontvouwen.
Heel knap is ook de dienst!
heid van Hans Trentelman
Hans van Leipsig aan die v<
dig op Blanche en Stella gei J
centreerde opvatting.
Daardoor komt het beeld v
die totaal vernederde, tot o
huid ontklede, van alle illu<
beroofde vrouw des te hare n'
aan. Het Vervolg slaat je mi
maximale kracht in je gezicf
oude
aa ee:
reker
lid of
laar k
uwe
'oor 0
igere
el op
rlijk c
ipvar
in au
ganis
waa
iuide
„Me
een
ligena
Filmmaker De KUNST CULTUUR
Broca overleden
parijs - De Franse filmmaker
Philippe de Broca is vrijdag op
71-jarige leeftijd in Parijs over
leden. De gezondheid van De
Broca was de laatste maanden
al slecht. De Broca werd voor
al bekend door zijn films Car
touche (1961), met daarin de
beroemde acteur Jean-Paul
Belmondo, en L'Homme de
Rio (1963). Belmondo speelde
daarna nog in vijf films van De
Broca. Philippe de Broca
maakte veel kostuumfilms en
komedies. Hij zei over zijn
Wérk altijd dat hij de mensen
aan het lachen wilde maken.
Voordat De Broca begin jaren
zastig doorbrak als filmmaker,
wjis hij assistent bij vermaarde
Ffónse cineasten als Francois
Tfuffaut en Claude Chabrol.
Dé laatste jaren maakte De
Broca vooral tv-series.
Maassluis eert
Maarten 't Hart
maassluis - Schrijver Maarten
'tjlart is zaterdag in Maassluis
onderscheiden. Burgemeester
Karssen kende 't Hart de bo
kaal der gemeente toe vanwe
ge zijn verdiensten voor Maas
sluis. 't Hart was in zijn ge
boorteplaats voor de opening
van de tentoonstelling 'Een
boek komt tot leven, de jeugd
van Maarten 't Hart'. Diezelf
de middag werd ook de twee
de druk uitgebracht van een
literaire wandeling door de
plaats waar 't Hart opgroeide.
De route van de sinds 2000
bestaande wandeling is nage
noeg niet gewijzigd, en leidt
langs ongeveer twintig locaties
dié in de romans zijn beschre
ven. De route gaat onder meer
door de straat waar 't Hart is
géboren, de kerk waarin hij
net orgel bespeelde en het
kerkhof waar zijn vader dood
graver was. Nieuw is dat bij de
Nieuwe Kerk een rustpunt in
de wandeling is gebracht. In
de tweede druk wordt uitge
breider verteld over de histo
rie van Maassluis en de mo
numenten die de wandelaar
tijdens de 't Hart-route pas
seert.
Museum voor
Jan Cremer
enschede/opd - Enschede
steekt 500.000 euro in het Cre
mer Museum. Deze eerste
stap moet potentiële sponsors
en founders over de streep
trekken om flink in de buidel
te tasten. De totale bouwkos
ten bedragen naar schatting
1,2 miljoen euro. Het museum
wordt een prominent gebouw
op de kop van het toekomsti
ge cultuurcluster in de wijk
Roombeek met een souterrain
en twee bouwlagen (totaal 600
vierkante meter). Op de bega
ne grond komt de vaste expo
sitie met werk van Cremer
zelf, op de verdieping is plek
voor wisselexposities en in de
kelder komt een documenta
tie- en kenniscentrum. Oud-
Enschedeër Jan Cremer werd
als schrijver met name be
roemd door zijn roman 'Ik,
Jan Cremer'. Daarnaast is hij
ook beeldend kunstenaar.
Cremer zelf reageerde blij:
„Dit moet doorgaan. Mijn lief
de voor Enschede is helemaal
terug."
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert: Emmy Verhey( viool) en Kla
Würtz (piano). Gehoord: 28/11,
Stadsgehoorzaal, Leiden.
ga;
de
ttin
d
ink
nei
rijd
bla
•ver
n d
cor
Op het programma drie sona
voor piano en viool, alle drie
mineur. Schubert was 19 jaar^'
toen hij de 2e Sonatine in a
schreef, ook Mózart was pas
tijdens het componeren van
zijn Sonate in e. Terwijl Brahi 11
in de herfst van zijn leven de
ooisonate in d voltooide; tij
dens een vakantie aan het Th ni
nermeer. In zijn kamermuzie
komt zijn hang naar het een
voudige, natuurlijke het mee
tot zijn recht; smelten Romai
tiek en Klassiek organisch in
een. Brahms hield van een
transparante vorm. Als er ie
mand is die transparant kan
spelen, dan is dat Klóra Würt
wel. Haar toucher is onwaar-'
schijnlijk licht en komt hele
maal uit haar gespierde ving^**'
die zij met veel gemak naar a u'~
kanten uitspreidt. Melodieuz 1
legatolijnen voor zowel piani
als viool die in deze sonates 1
kelijk voorkomen, zijn onder!711 a
haar vingers altijd licht portaF"
als kleine tintelende pareltje^ Ul
En dat brengt in samenspraa{ra t
met de violiste Emmy Verheye.sl
een totaal andere dialoog opMej
gang dan voorheen, toen Verftigt
hey steevast met de pianist d var
los Moerdijk optrad. Een enwjger
keer belemmert Würtz' speel
trant een eensgezinde visie,
wanneer Verhey haar spel inF ni
zilverzijden echt legato (geb<Pte
den) lijnen uitzet. Maar meefra-1
geeft die licht elektriserende jf da
ladenheid een geweldige spiP »a'
k§ling aan het verhaal. Het dfÜn c
de deel 'un poco presto e co(8ee!
sentimento' uit Brahms' vioif >nf'
sonate is daar een frappant Pctie
voorbeeld van. Würtz laat hijd pt
onder de schitterend verhevj
vioolklank een lenteregen va|[|3
parelende nootjes huppelen!,
die langzaam overgaat via ]I3<
krachtige windvlagen in stoij
achtig briljant samenspel. |El
Zo waait die zachte, spirituejnde
bries direct al door het eerstPS n
thema van het Allegro van Njaolo
zarts Sonate in e, een werk dj'Bel
hij na de dood van zijn moedunaj
in Parijs schreef. Die verstild^6
tragiek waar deze sonate va# de
doortrokken is tilt dit duo ojferki
koesterend, wiegend, beschK P
wend. wik
De 2e sonatine in a van Schu ove
bert kent eveneens intieme, |deze
derlichte momenten als WiiP^a
het thema uitzet in het andap'der
te, of Verhey zich lyrisch laai's dt
gaan in een lange zwevendeh^j'
melodielijn (allegro moderaf 's-
Maar ook hier in het laatste
deel het élan van jeugdige oftQ
moed in kleurrijke uitbarstii
gen, die niettemin grote saaüGI
horigheid uitstralen.
t - D
door Sandra Put
Rotterdam - De finale van het Rotterdams caba
retfestival Cameretten kende zaterdagavond geen
verliezers. De drie deelnemers gingen elk met
een prijs naar huis. Anuar Aoulad Abdelkrim was
de grote winnaar en ontving de juryprijs, al was
die beslissing niet unaniem. Nathalie Baartman
kreeg de Persoonlijkheidsprijs en Ted Griffioen
uit Zoeterwoude nam de publieksprijs in ont
vangst.
Dat de jury het zaterdagavond in het Nieuwe
Luxor Theater moeilijk had, was niet verwonder
lijk. Zowel Anuar Aoulad Abdelkrim als Ted Grif
fioen wist het publiek mee te krijgen met een
compleet ander programma. Abdelkrim was de
vlotste en de meest scorende van de avond, maar
Griffioen toonde zijn veelzijdigheid: hij kan dich
ten en is muzikaal. Vooral dat laatste kon de jury
waarderen, liedjes lijken steeds meer het onder
geschoven kindje te worden.
De jury wees uiteindelijk Abdelkrim aan als win
naar, omdat 'hij door een duidelijke spannings
opbouw en af en toe kwetsbare opstelling de
aandacht van het publiek en de jury bijna conti
nu wist vast te houden'. De keus was niet una
niem, aldus de vijfkoppige jury, omdat Abdel
krim minder overtuigend had gepresteerd dan in
de voorronden. Toch zette hij met 'Ik ben' het
sterkste programma neer. Daarbij had hij duide
lijk het voordeel van de podiumervaring die hij al
opdeed bij het Comedy Café in Amsterdam en
met de theatertournee 'A night of comedy'.Vrij
zelfverzekerd vertelt Abdelkrim in 'Ik ben' over
alles wat hij meemaakt, voelt en denkt. Als Ne
derlander van Marokkaanse afkomst speelt hij
met de bestaande vooroordelen en hij schuwt
het niet om de actualiteit erbij te betrekken. De
andere twee kandidaten hielden zich verre van
het nieuws. Baartman zweefde de grenzen van
begrijpelijkheid voorbij, maar wist de jury toch te
overtuigen voor de persoonlijkheidsprijs. Griffi
oen won met 41 procent van de stemmen het pu
bliek voor zich - maar hij had een hoop vrienden
in de zaal, terwijl Baartman slechts op de steun
van haar moeder kon rekenen. Abdelkrim was al
leen naar Rotterdam was gekomen.
De finalisten gaan van december t/m februari
op theatertournee en zijn onder meer te zien
op 16/12 in Den Haag (Diligentia). Voor een
complete speellijst: www.cameretten.nl
jeugdtheater recensie
Paulien Koopmans
Voorstelling: 'Habbo en Habbo gaan
uit stampen'. Door: Eigen werk.
Regie: Cees Brandt. Tekst: Brian
Meijers. Spel en muziek: Komeel
Evers en Pieter Tiddens. Gezien: 28/11
LAKtheater, Leiden.
Vaders zijn saai. Dat weet ie
dereen die met een vader te
maken heeft (gehad). Sommi
ge vaders gaan daarom de tof
fe peer uithangen. Berg je
maar als ze met hun zoge
naamde verrassing komen:
een show met een mislukte
tapdans-act of kinderachtig
poppenspel met twee sokken.
Wie zou zich niet rot scha
men?
'Habbo en Habbo gaan uit
stampen' is een grappige en
absurdistische voorstelling
onder regie van Cees Brandt.
Tegen een donkerbruin
gronddecor van lappen stof
tekent zich het bedompte le
ven af van twee aardappelen.
Vader Habbo (Peter Tiddens),
een conservatieve droogkoker,
houdt alles het liefst zoals het
is. Op wat ouderdomspro-
bleempjes na - rimpelbillen en
een uitloper- heeft hij het
goed samen met zoon Habbo
(Korneel Evers). Maar zoonlief
denkt daar anders over. Hab
bo junior gaat op zoek naar
een 'warme' vriend.
Eigen Werk was al eerder in
het LAKtheater te zien met
'Boerderijtoneel', een kleuter
voorstelling die moeilijk valt te
overtreffen. Maar met 'Habbo
en Habbo gaan uit stampen'
doen Peter Tiddens en Kor
neel Evers een goede poging.
Tiddens is een door de wol ge
verfde theater- en tv-program-
mamaker (Villa Achterwerk),
en werkt als docent aan de
Amsterdamse Kleinkunstaca
demie. Evers verwierf onder
andere bekendheid als één
van de Bloeiende Maagden.
Beide spelers bewegen zich
met zichtbaar gemak tussen
uitersten: platte humor,
woordspelletjes, bluesliedjes,
maar ze deinzen ook niet te
rug voor momenten van ge
voelig theater.
En wie denkt dat het leven on
der de grond niet zo span
nend is, heeft het mis. Vader
Habbo wordt bijna opgepeu
zeld door een mestkever.
Zoon Habbo sluit vriendschap
met een worm. Maar vooral
de ontwikkeling die vader en
zoon doormaken, geeft het
stuk echte inhoud. Want al
vindt vader Habbo de regen
worm maar een stomme 'stof-
zuigslang' of 'rioolpijp', stukje
bij beetje komt hij tot het be
sef dat hij zijn zoon niet voor
zich zelf kan opeisen. En daar
in schuilt de moraal van dit
verhaal: alleen door iemand
de ruimte te geven, kom je uit
eindelijk dichter bij elkaar.
oegstgeest - Misschien mag je
het van de bijna 80-jarige Rita
Reys niet zeggen, maar als ze
zingt, zou je haar zo 20 jaar jon
ger schatten. Voor de combina
tie van muziek met eten - 'jazz-
dinner' - in Het Witte Huis wa
ren zoveel aanmeldingen, dat in
plaats van het akoestisch helde
re Paviljoen Wilhelmina voor de
qua geluid wat bedompte Hu-
bertzaal als decor was gekozen.
Je zou verwachten dat de first
lady of jazz vooral stukken van
haar laatste cd, Beautiful Love,
zou presenteren, maar mede
doordat de vaste pianist Peter
Beets verhinderd was, koos de
vocaliste voor vooral bekende
standards. Dat de microfoon
het niet zo goed deed, was in
het begin haast een meevaller,
want de zangeres moest wel
een lichte verkoudheid over
winnen. Toch won ze al snel
met haar natuurlijke podium
presentatie alle aandacht van
het publiek. Wijselijk genoeg
kregen de merendeels wat ou
dere bezoekers tijdens de mu
ziek alleen drank geserveerd,
zodat het eten de aandacht niet
van de muziek afleidde.
In de tweede en derde set was
de geluidsbalans al een stuk be
ter, zodat de harmonie van
zang en de tenorsax van Ferdi
nand Povel al een stuk beter uit
de verf kwam. Povel - met zijn
melodieuze, op Coltrane geënte
spel - vulde de precieze, lichte
lijk onderkoelde zang van Reys
goed aan. Als vanouds waren
de typische soepele uithalen in
het hoog en de informele swing
van de wat hese vocaliste, ter
wijl ze in bijvoorbeeld My Fun
ny Valentin' ook in het laag
overtuigde. De ingevallen pia
nist Rob Krefeld en drummer
Joost Patocka deden hun werk
goed, maar vielen solistisch niet
echt op, terwijl bassist Ruud Ja
cobs zoals altijd vooral voor de
continuïteit garant stond.
Rita Reys moest wel een lichte verkoudheid overwinnen. Foto: Taco van der Eb
Pas echt gezellig werd het na
het hoofdgerecht, toen onver
wacht gitarist Martijn van Iter-
son zijn opwachting maakte.
Toen was er meteen ook ruimte
voor de nieuwe stukken, want
Van Iterson had ook nog toeval
lig de akkoordenschema's mee
genomen. Terecht werd het pu
bliek weer even iets enthousias
ter in zijn bijval. Zoals we al
wisten, past een goede maaltijd
uitstekend bij cultureel genie
ten.
Rita Reys met Kwartet Ruud
Jacobs. Gezien 28 november,
hotel-restaurant Het Witte
Huis, Oegstgeest.
Ken Vos
