REGIO
'Mijn
portie ellende heb ik wel gehad'
L Nederland 2 kan televisie eruit
Kassa
NAVRAAG
^s- lamevrij, meer aandacht voor nieuws, documentaires en films,
ider voor shows, amusement en sport. Zo ziet de ideale Neder-
P T j i i i landse publieke
I» f i r 7 y voor een meer"
Uatgescnaft worden derheid van de
J Nederlanders, al-
Leidsch Dagblad
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0.50
aan portokosten per verschijndag
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging. 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr. 0730-17.00 uur; za: 08 00-13 00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd Wie
tussen 12 00 en 13 00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organlsatle zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar
is volgens het onderzoeksbureau Motivaction. Opmerkelijke con-
vindt ook programmadirecteur RICHARD HOOGENKAMP van
•West, die 'strikt privé' graag zijn mening geeft over de toekomst
het publieke bestel.
2(X
litkonisten van de enquête van Motivaction lijken erg in
a ul d met de kant die de publieke omroepen zelf opwillen.
ids de komst van de commerciële zenders
Ie publieke omroep al in een spagaat.
:ijds moeten ze kwaliteit leveren, ander-
worden ze afgerekend op kijkcijfers,
ïws en documentaires zijn duur om te ma-
duurder dan amusement. Bovendien zijn
16 imroepverenigingen bang dat zij groepen
irs van zich vervreemden als zij geen amu-
ent meer brengen."
nor? komen ze eruit?
lastig. Iemand moet die knoop doorhak-
de politiek uiteindelijk. Uit het rapport
t dat Nederlanders niet méér aan het be-
willen betalen dan de huidige 7 euro, tege-
rtijd willen ze ook reclamevrije tv. Dat kan
in met ingrijpende maatregelen, bijvoor-
el door Nederland 2 af te schaffen. Dan
'a k je geld vrij voor nieuws en documentaires. Als je dat niet
a 1 dan moet de overheid de publieke omroep kostendekkend
en. Dan moeten burgers meer betalen. Daarvoor is op dit mo-
t geen politieke meerderheid te vinden."
is uw oplossing?
J ind dat Nederland 2 afgeschaft kan worden. Straks maakt
w l 1 de Mol van zijn zender Nickelodeon een kopie van Neder-
Lej 2: veel amusement, veel shows, hij zal zijn zus meenemen en
)52 chien ook Caroline Tensen. Dat trekt enorm veel kijkers weg
stn Nederland 2. De programmamakers op Nederland 1 en 3 zou-
dan niet meer afgerekend hoeven worden op kijkcijfers en
1 aandelen. Dan krijg je een echte publieke omroep."
is nogal wat.
Is je dat voorlegt aan de omroepbazen, is dat toch een beetje
ilfde als aan de kalkoen vragen wat we eten voor kerstmis. In
luidige kabinet lukt het niet om het bestel af te schaffen, daar-
is het CDA te veel verweven met de christelijke omroepen EO,
en KRO. Maar over een jaar of tien is het ongetwijfeld zo ver.
iepen zijn toch een arrangement uit de oude tijd. Je hebt al-
iog doelgroepen: BNN voor jongeren en straks Max, voor ou-
1. Zo'n programma als 'De Grootste Nederlander' van de KRO
len de Tros of de Vara net zo goed kunnen maken. Ik verwacht
voor de omroepverenigingen een toekomst is als productie-
ichappij."
Wilfred Simons foto: GPD
UIT DE ARCHIEVEN
1954, Zaterdag 27 November
ma(ig na de climax van dit jubileumconcert, Ravel's tedere en ten-
fascinerend meeslepende tweede suite „Daphnis et Chloé",
lts één roep door de zaal, een roep van bewondering voor een or-
dat zijn reom subliem had weten te bevestigen!
1979
dinsdag 27 november
De gemeente Leiden is niet van plan de twee woonschepen
jt de Boshuizerwetering zijn gesleept en nu aleer enkele weken
1 Wilhelminabrug in het Rijn-Schiekanaal liggen weer terug te
1 in Leids water. De eigenaren van de schepen zijn onbekend.
6larchief Leidsch Dagblad
i's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
Sing 2,50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
p t.n.v. HDC Media b.v., Postbus 2, 1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
!h Dagblad, ANNO d.d.(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
lalle van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Lelden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
ÉN - Het Residentie Orkest bestaat 50 jaar en dit heugelijke feit
k in onze stad op grootse wijze gevierd. Eerst in een met palmen
trde Stadszaal, waarin .geheel" Leiden - talrijke genodigden in
Jltoilet - aanwezig was, daarna in de schitterend verlichte Burger-
van het Leidse Stadhuis. Muziek in overvloed en toespraken in
loed, respectievelijk getuigend van het grote kunnen van een or-
dat wij welhaast ,,ons" orkest mogen noemen en voorts van hul-
aardering en dankbaarheid voor het orkest en zijn eminente lei-
jillem van Otterloo, de stuwkracht bij uitnemendheid, die zijn
^ettelijk ensemble op het huidige superieure niveau wist te bren-
Directie: B.M. Essenberg
E-mail: directie.hdcuz@hdc.nl
oofdredactie: Jan Geert Majoor,
Adriaan Brandenburg
E-mail: redactie.ld@hdc nl
1_ (ANTOOR
tstraat 82. Leiden, tel. 071-5 356 356
Postbus 54,2300 AB Leiden.
ifax 071-5 356 415
itie fax 071-5 356 325
erichten fax 023-5 '5° 567
•RVICE
l?n (gratis)
f172 - 5196800
1MENTEN
utbetaling (acceptgiro)
£0 (alleen aut. ine.)
6,70 p/j €216.90
ENTIEVERKOOP
ties m.b.t.
>72-6813661
nd goed: 023-5150543
II: 075-681 3677
detailhandel: 071-5 356 300
bureaus kunnen contact opnemen
I-6813636
s die ons een machtiging verstrekken
litomatisch afschrijven van het
flfcentsgeld ontvangen €0,50 korting
HDC 970
vaak vragen. Hoe heb je die foto ge
maakt? Was dat niet gevaarlijk? Dat
soort dingen. Voor de krant is dat
niet interessant om te melden. Daar
om ben ik een jaar of zes geleden be
gonnen met het ordenen van mijn
agenda's, hotelpapieren en aanteke
ningen. Op basis daarvan heb ik 78
verhalen geschreven en er 84 foto's
bij gezocht. Op die manier schets ik
een beeld van 35 jaar persfotografie.
Ik heb de verhalen niet in chronolo
gische volgorde gezet, maar voor af
wisseling gekozen tussen luchtig
nieuws en ellendige onderwerpen."
Ellende heeft Wim Hofland in al die
jaren meer dan genoeg gezien. Pa
kistan, Vietnam, Cambodja, Ethio
pië, Koeweit, Israël, Servië, Rwanda,
Somalië. Hij is er geweest om hon
ger, oorlog, geweld en vluchtelingen
te fotograferen. „Soms zijn dingen te
erg om de camera erop te richten.
Natuurlijk heb ik ook vaak genoeg
dodelijke slachtoffers gefotogra
feerd. Alleen als mensen helemaal
verbrand of verkoold zijn, vind ik dat
te gruwelijk om te tonen. Met een
dode militair kan ik nog wel leven.
Hij heeft zelf te laat of niet gescho
ten. Maar als kinderen het slachtof
fer zijn van geweld of honger heb ik
daar wel heel veel moeite mee. Zo'n
kind kan daar helemaal niets aan
doen."
„Je moet het wel fotograferen, want
je wilt toch laten zien wat er in de
wereld aan de hand is. Soms kunnen
foto's uit zo'n rampgebied aanlei
ding zijn voor het opzetten van een
hulpactie. Dan bereik je tenminste
nog iets met je fotografie." Sinds
2000 reist Hofland niet meer naar
oorlogsgebieden. Hij vindt het fysiek
te zwaar worden. „Het is weieens ge
beurd dat ik vanuit de Hazerswoud
se vrieskou rechtstreeks naar een
snikheet Ambon ben gevlogen. Een
verschil van vijftig graden! En dan
heb je geen tijd om je jetlag te ver
werken, maar moet je meteen aan
de slag."
Het is niet alleen maar kommer en
kwel in Hoflands boek. Hij verhaalt
ook over de Leidse kankerchirurg
prof.dr. Welvaart die hij in het kader
van een campagne tegen huidkanker
op het Noordwijkse strand fotogra
feert. Op de terugweg naar het
LUMC vertelt Hofland hem over een
moedervlek op zijn rug en in het zie
kenhuis loodst de chirurg hem met
een door naar de behandelkamer
om de vlek weg te snijden. Hij is er
ook bij als in 2003 het standbeeld
van Pim Fortuyn rechtop staand van
Lisse naar Rotterdam wordt ver
voerd en in een tunnelbak onthoofd
wordt.
Vermakelijk is ook het verhaal over
Henk Angenent, de Woubrugse
spruitjeskweker die in 1997 de Elf
stedentocht wint. Eertijds was hij
nog in Alphen aan den Rijn woon
achtig en Hofland krijgt de opdracht
op zondagavond de schaatser thuis
te fotograferen. Angenent heeft op
de radio verkondigd dat hij bij thuis
komst eerst in een warm bad gaat
zitten. En dus rijst het plan om hem
in bad op de foto te zetten. „Als ik
Angenent voorstel om in bad te krui
pen, moet hij lachen. 'Ja dat heb ik
wel gezegd, maar ik heb helemaal
geen bad', voegt hij eraan toe. Ik heb
toen bij zijn buurvrouw aangebeld
en gevraagd of zij een bad heeft.
Om te voorkomen dat de voor de
deur verzamelde pers mee naar bin
nen zou gaan, klimmen ze over de
heg naar het huis van de buren. De
foto van Henk Angenent met lau
werkrans in het schuimende bad
prijkt de volgende ochtend op de
voorpagina.
Theo de With
Hazerswoudse fotograaf maakt boek over verhaal achter de foto's
'Het verhaal achter de foto's', Wim Hof
land, 19,50 euro, ISBN 9077564195. Het
boek is verkrijgbaar in o.a. het Liethorps
Boeckhuys in Leiderdorp, Boekhandel
Haasbeek in Alphen aan den Rijn en via de
website www.wimhoflandfotograaf.nl.
NOORDWIJK, 16.20 UUR
7T) 'eP- Piep. Piep'. Als een razende scant
JT de caissière de boodschappen. Ze veegt
de artikelen enigszins sierlijk over het stukje
glas voor haar. Daarachter knipoogt een
rood oog. En dat piept. Alsof het zeggen wil:
'gezien, volgende'. De caissière glimlacht.
Heeft ze plezier in haar werk? Of zitten haar
gedachten al bij komende weekeinde, als ze
gaat beesten op De Grent?
Dan meldt zich een jongmens van een jaar
of 20. Studentikoos type. Hij duwt een kar
met een paar boodschappen: twee kratten
bier, een zak gekruide krieltjes, een pak
kant-en-klare bami, een paar stokjes saté in
een diepgevroren kwak pindasaus. Dat soort
werk.
De kleine spullen legt hij op de band, de
kratten laat hij gestapeld in zijn karretje
staan. „En twee kratjes dus", mompelt hij,
waarop de caissière hem aankijkt. „Wilt u
die bovenste even optillen meneer." „Par
don?" „Wilt u die bovenste even optillen,
meneer." „Ik pieker er niet over."
O jee. Hommeles.
De caissière glimlacht niet meer. Ze trekt
een zuinig gezicht en bloost ook een beetje.
Daar heeft de klant geen last van. Zelfverze
kerd kijkt hij rond. „Nou kom op joh, twee
kratjes bier. Ik wil afrekenen", zegt hij dan.
Maar dat is de caissière niet van plan.
De aangroeiende rij volgt de gebeurtenissen
met interesse. Twee pubers grijnzen hun
beugels bloot. Eindelijk wat te beleven. „Die
is de lui", zegt de een tegen de ander. Een
vrouw op leeftijd, vlak achter de onwillige
klant doet haar hand voor haar mond. ,,'t Is
me toch allemaal wat", zeggen haar ver
schrikte ogen die contact zoeken met gelijk
gestemden.
„Meneer, ik wil even tussen de twee kratten
kijken. Als u nu dat krat niet optilt, bel ik de
chef', zegt de caissière ferm. „Vooral doen",
kaatst de klant terug. En de naam van de
chef schalt al door de supermarkt. Of -ie
even bij kassa 2 wil komen.
Daar komt hij al aangebeend.
En na een kort overleg meldt hij met een
boos gezicht bij de klant. „Wilt u even dat
krat optillen?" „Nee." „Dan, doe ik het voor
u."
De chef pakt het kratje vast. Het is opeens
opvallend stil in de supermarkt. De halzen
in de rij rekken. Met enig gesteun gaat het
krat omhoog en
Niets. Geen onsjes ros, geen gerookte zalm,
geen stukken kaas. Gewoon een krat eron
der en verder niets.
Wat een grapjas!
Paul de Vlieger
In het nieuws. Het is even wennen
voor fotograaf Wim Hofland. Liefst
blijft hij zelf buiten beeld. Hij is ruim
35 jaar actief als persfotograaf en
heeft al heel wat mensen voor zijn ca
mera gehad. Altijd heeft hij beelden
aan de krant geleverd, maar hij heeft
zich nu voor het eerst gewaagd aan
het schrijven van teksten. In eigen be
heer heeft de Hazerswoudse foto
graaf het boek 'Het verhaal achter de
foto's' uitgegeven, omdat hij in al die
jaren zoveel heeft meegemaakt en die
verhalen wil delen met de krantenle
zers. En dus poseert hij vandaag zelf
voor de fotograaf.
„Het is geen fotoboek", benadrukt
de 56-jarige Wim Hofland meteen.
„Als ik een fotoboek zou maken, had
ik heel andere foto's uitgekozen. Ik
heb nu het verhaal centraal gesteld.
Welke verhalen zijn voor de gemid
delde lezer interessant om te horen,
heb ik me afgevraagd. En bij die ver
halen heb ik foto's gezocht en dat
zijn niet per definitie de beste uit
mijn carrière."
Dagblad De Telegraaf is sinds 1967
de werkgever van de fotograaf, die al
meer dan 30 jaar een huis in Hazers-
woude-Rijndijk bewoont. „Maar ik
ben een geboren en getogen Hage
nees", zegt hij. In die stad zette hij
dan ook zijn eerste stappen op het
terrein van de fotografie. ,,Als jonge
tje van twaalf ontwikkelde ik al mijn
eigen filmrolletjes. Ik weet nog dat ik
het jaarboek van World Press Photo
in handen kreeg en dat heeft mij
heel erg geïnspireerd. Er stonden
mooie foto's in uit verre landen. Fo
tograaf leek me een machtig beroep.
Daar wilde ik ook bij horen."
Zijn debuut in de krant maakte Hof
land op zijn vijftiende. Hij wist een
foto te slijten aan het toenmalige
dagblad Het Vrije Volk, destijds de
grootste krant van Nederland. „Ja,
natuurlijk weet ik nog wat die eerste
foto was. Dat vergeet je toch niet.
Het betrof een grote brand in een
boekenbedrijf in het centrum van
Den Haag." De fotograaf leverde
vervolgens aan alle kranten die in
Den Haag verschenen. Hij aasde
echter vooral op een contract bij De
Telegraaf. Uiteindelijk heeft hij dat
min of meer afgedwongen. „Ik heb
één keer
een foto ex
clusief aan
Het Parool
geleverd en
daar waren
ze bij De
Telegraaf zo
boos over
dat ik met
een een vas
te aanstel
ling kreeg."
Voor de
grootste
krant van
Nederland
is Wim Hof
land naar
alle uithoe
ken van de
aardbol ge
weest.
„Daarom
wilde ik ook
zo graag bij
een landelij
ke krant
werken,
want die
stuurt ten
minste
mensen
naar het
buitenland
voor reportages. Nou, ik kan zeggen
dat ik in die 35 jaar mijn portie wel
heb gehad." Zijn loopbaan begon
minder flitsend. De eerste tien jaar
was Den Haag zijn werkterrein. Hij
was veel in de politieke arena te vin-
De voorpaginafoto van schaatser Henk Angenent in het schuimende bad van zijn Alphense buurvrouw.
Foto: Wim Hofland
den. Niet altijd even spannend,
beaamt hij. Maar toch zag hij kans in
1978 de Zilveren Camera te winnen
met een foto van een geëmotioneer
de Wim Aantjes die zijn aftreden be
kend maakt. De betreffende foto
heeft Hofland in zijn boek opgeno
men onder de titel '(Tr)Aan^es'.
„Met mijn telelens heb ik Aantjes ge
fotografeerd toen hij een moment
op zijn bovenlip beet", herinnert hij
zich. „Ik bleek de enige fotograaf die
Wim Hofland: „Met een dode militair
kan ik nog wel leven, maar als kinde
ren het slachtoffer zijn van geweld of
honger heb ik daar heel veel moeite
mee." Foto: Henk Bouwman
deze emoties heeft vastgelegd. Uit
handen van Prins Claus heb ik er la
ter de Zilveren Camera voor gekre
gen. Zelf vind ik het absoluut niet de
beste foto uit mijn carrière." Welke
dat dan wel is, vindt hij moeilijk om
te zeggen. Hij twijfelt over een por
tret van een Albanees meisje dat dik
ke, zoute tranen huilt als ze moet
vluchten uit Kosovo. „Maar mis
schien komt dat door de herinnerin
gen die ik aan die gebeurtenis heb.
Zij zat moederziel alleen in een bus
om naar een voor haar onbekend
land getransporteerd te worden. Ik
heb haar een pakje druivensuiker
toegestopt; meer had ik niet bij me.
Door haar tranen heen kon ze toen
weer een beetje lachen. Dat betekent
op zo'n moment veel voor me."
De Hazerswoudenaar zit vol met
verhalen. „Daarom ben ik ze ook
gaan opschrijven. Van lezers krijg ik
