De vele gezichten van een fenomeen
De hoogste tijd voor Margiono Heldere klanken die pijn do
KUNST CULTUUR
Een dikke zwarte streep
Van Driesten in De Lakenhal
Reclameborden
IC
Gitaren op
de veiling
Barrelhouse
gaat niet door
Een kerk vol
feestelijke
klanken
NOODZAKELIJK KWAAI
Kunst in Alphense villa''
new york - Muziekliefhebbers
met goedgevulde portemon
nees kunnen binnenkort eige
naar worden van een gitaar van
de Beatles, Stones of een hand
geschreven brief van Nirvana-
zanger Kurt Cobain aan zijn
vrouw Courtney Love. Een vei
ling van showbizzmemorabilia
moet in New York meer dan 3
miljoen dollar opleveren. Duur
ste object is een Gibson gitaar,
die ooit van Beatle George Har
rison was. Het instrument kan
naar verwachting 500.000 dollar
opleveren. Een andere gitaar, in
de jaren '60 van de vorige eeuw
gebruikt door Rolling Stone
Keith Richards, moet voor
400.000 dollar van eigenaar ver
wisselen.
zoeterwoude - Het optreden
van Barrelhouse morgen in
Zoeterwoude is afgelast. Het
concert zou plaatsvinden in De
Eendenkooi. Het optreden gaat
niet door, omdat de organisatie
constateerde dat er te weinig
animo was. De mensen die een
kaartje hebben, krijgen zater
dagavond bij De Eendenkooi
hun geld terug.
vrijdag 26 NOVEMBER 200,
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert Muziekverenigingen K&G, de
Leidse Harmoniekapel, Nieuw Leven en
Werkmans Wilskracht, m.m.v. Twirling
Pom-Pons Heavy Metal. Gehoord: 25/11,
Pieterskerk, Leiden.
'Een kerk vol Leidse klanken',
onder dit motto presenteren
zich vier Leidse muziekvereni
gingen in de feestelijk verlichte
Pieterskerk, die wedijvert in
flikkering en glans met de talrij
ke koper- en zilverkleurige
blaasinstrumenten, van de ele
gante dwarsfluit tot de kanjer
van een bas.
Onder leiding van Rein Quint
zet 'Werkmans Wilskracht' een
onderkoeld omspeeld Wilhel
mus in, waarop allerhande va
derlandslievende deunen vol
gen met lekker ritmisch slag
werk en warm donker grootko
per, verdiept door één fagot en
verlicht door enkele tintelende
dwarsfluiten. Al die blazers bij
elkaar veroorzaken wel een ver
vaarlijke klankenzee die dwars
door de kerkruimte kolkt. Voor
al Jacob de Haans 'Free World
Fantasy" heeft een bijzondere
klankenrijkdom, met langzaam
oplopende dissonanten en bij
zondere omfloerste melodielij
nen.
Muziekvereniging 'Nieuw Le
ven' onder leiding van Birgit
van Es heeft zich meer gespeci
aliseerd in het lichte genre met
o.a. Gershwin en Landesber-
gen. Dit grotere orkest heeft een
meer sonore klankkleur dan het
eerste, waarin sax en de klari
netten bij toerbeurt er even uit
springen. 'Sing sing sing' sist de
pan uit in korte elastische zin
nen die met flair de ruimte wor
den ingeblazen, onderstreept
door pittig slagwerk in de ach
terhoede. Trompet en trombo
ne swingen solistisch in Hello
Dolly; het hele orkest maakt de
blitz met prachtig kleurrijk
vuurwerk.
Na de pauze komen de Twirling
Pom-Pons Heavy Metal aan ge
flaneerd van achter uit de kerk
in spetterend rode glitterpakjes,
glimmende toversticks en uit
waaierende pompons. Het is
wis en waarachtig waar wat de
burgemeester al aankondigde
'Wat die meiden presteren met
hun batons grenst aan het on
mogelijke'. Op allerlei ritmes
razen ze rond met pijlsnel cir
kelende batons boven, onder,
achter en voor het lijf, onder de
kin over de schouderpartij ach
ter het hoofd, je staat echt paf!
K&G (3) over een uitgebreid re
pertoire beschikkend, bestaat
in deze formatie alweer 10 jaar.
Of het nu Latinmusic is of een
Nederlandse kraker als 'Zoveel
te doen' van Een Toontje Lager,
hier wordt heel gedisciplineerd
gespeeld, snaarstrak in ritme en
tempo in een geurend frisse or-
kestldank onder leiding van Re-
né Leckie, die-rnet ontspannen
minimale bewegingen de boel
volledig onder controle heeft.
De Leidse Harmoniekapel o.l.v.
Johan Wijenberg bijt het spits af
met ontzettend gekke schokke
rige muziek waarin niet alleen
het hele instrument maar ook
het mondstuk flipperend van
zich laat horen. De kapel is
evengoed in topvorm in sfeer
volle Barokmuziek zoals in het
Menuet uit de Grand Serenade
van Bach. Met beeldende, glori
euze muziek van Morricone en
'The Good, the Bad and the Ug
ly' sluiten de vier orkesten geza
menlijk dit concert af, waarvan
de vrijwillige bijdragen bij de
uitgang geheel ten goede ko
men aan het Prins Bernhard
Cultuurfonds.
leiden - 'Zoo innig Hollandsch' heet de tentoon
stelling over de Leidse schilder Arend Jan van
Driesten die vanaf 17 december wordt gehouden
in Stedelijk Museum De Lakenhal. De expositie
duurt tot 3 april 2005 en is, samen met het bege
leidende boek, tot stand gekomen in samenwer
king met de Stichting Kunstkring Groenoord.
Van Driesten (1878-1969), een van de zogenoem
de Leidse impressionisten, oogstte al tijdens zijn
leven veel succes met het schilderen van Hol
landse landschappen in de stijl van de Haagse
School. In vergelijking met zijn Haagse tijdgeno
ten oogt zijn werk echter intiemer en kleuriger.
Ruim veertig schilderijen en enkele aquarellen en
tekeningen bieden een overzicht van zijn oeuvre.
Zijn stemmige landschappen met zware slag
schaduwen en oer-Hofiandse wolkenluchten
maakte hij doorgaans in de vrije natuur, in de
wijde omgeving van Leiden. Werken deed hij met
basiskleuren. Op zijn tochten per fiets door
plaatsjes als Stompwijk, Noordwijkerhout,
Nieuwkoop, Katwijk en Leidschendam, werd hij
vaak vergezeld door Leidse vakgenoten als Wil
lem Hendrik van der Nat en Chris van der Windt.
Ook van deze schilders zijn enkele landschappen
op de tentoonstelling te zien.
Strandgezicht met vuurtoren van Arend Jan v
Foto: De Lakenhal
Jules Deelder (60): tussen Zappa en Nicholson
door Carel van der Velden
Rotterdam - Wie is die verschij
ning bij de deur van de Puin
hoop, een uitspanning in Katen-
drecht die in 1984 nog in vol be
drijf is? Qua uitstraling houdt hij
het midden tussen een soute
neur en een taxichauffeur, vers
gearriveerd om een dronken
Poolse zeeman van de animeer-
meisjes te bevrijden. Die karak
teristieke kop voorkomt echter
dat de fantasie een al te vrije
loop neemt. De man op de af
beelding is onmiskenbaar Deel
der. Dezelfde kop, dezelfde cou
pe, alleen op dat moment nog
lang niet de bestgeklede man
van Nederland.
De foto maakt deel uit van de
even bescheiden als veelzijdige
foto-expositie die ter ere van de
zestigste verjaardag van Jules
Deelder (gisteren) is ingericht
in de Kunsthal in Rotterdam. Er
is werk te zien van fotografische
arrivées als Vincent Mentzel,
Anton Corbijn, Paul Huf en Pe
ter Martens. De oudste opname
uit 1967 toont een Zappa-achti-
ge Deelder, de meest recente
werd een paar weken geleden
gemaakt. Op het doorgaans zo
maagdelijk blanke gezicht is
pigment te zien. Hij hangt pro
minent op de tentoonstelling.
De ongeschoren Deelder heeft
op de foto van Vincent Mentzel
ineens iets weg van Jack Ni
cholson. Ook een jongere gene
ratie fotografen (Arie Kievit,
Willem de Roon en Ingrid van
Beek) laat haar visie op de 'auc-
teur' zien. Vincent Mentzel (59)
en Willem de Roon (33) leggen
uit waarom Deelder de meest
fotogenieke Rotterdammer is.
De Roon: „Met Deelder heb je
al snel een goed beeld. Hij is
standvastig in zijn styling en
toch gevoelig voor mode. Deel
der heeft een onuitputtelijke
collectie pakken. Drie weken
geleden heb ik hem gefotogra
feerd in een nieuw kostuum
van Jeroen van Tuyl. Hij vari
eert in kleine nuances. Het
streepje van een paar millime
ter wordt straks weer een paar
centimeter. En hij heeft dozen
vol brillen. Heel subtiel weet hij
zich aan te passen. Van een oud
Armanipak uit de jaren zeventig
neemt hij zelf de soulpijpen
in."
Als fotograaf kiest De Roon ech
ter niet voor de gemakkelijke
weg. „Ik hou ervan mensen te
vervreemden, maar op een wij
ze dat ze toch worden herkend.
Zoals Deelder met die spuitbus,
je ziet direct dat hij het is. Voor
mijn laatste serie ben ik een
paar dagen met hem op stap
geweest. Ik fotografeerde hem
in de Kiefhoek, in villa Sonne-
veld, bij Dandy Dave en in een
hypermoderne woning op de
Kop van Zuid. Het aardige is
dat hij zowel in het decor van
de jaren dertig, de jaren zeven
tig als de 21ste eeuw op zijn
plaats is."
Vincent Mentzel, staffotograaf
van NRC Handelsblad, be
schouwt Deelder als een on
Nederlands fenomeen. „Hij
dicht, treedt op. Zijn verschij
ning is een onlosmakelijk on
derdeel van zijn kunstuiting.
Hij doet me in dat opzicht nog
het meest denken aan Andy
Warhol. Die durfde ik bij een
eerste toevallige ontmoeting
overigens niet te fotograferen.
Uit zijn omgeving hoorde ik na
afloop dat hij het geweldig zou
hebben gevonden. Ook Jules
neemt er graag de tijd voor. Ik
denk dat het voor een fotograaf
moeilijk is ruzie met hem te
krijgen."
Mentzel kent Deelder al vijfen
dertig jaar, uit de tijd dat de
dichter dagelijks langs de wo
ning van de fotograaf aan de
Diergaardesingel liep. „Als free
lancer fotografeerde ik Deelder
voor het eerst thuis aan de Pro
venierssingel. Dat was voor het
blad Horlepiep. Het verhaal
werd geschreven door Luc Lutz.
Deelder noemt Mentzel sinds
die tijd 'Search', naar een ooit
door de dichter beschreven
mysterieus detectivebureau. Dit
bedrijfje was pal naast de toen
malige woning van Mentzel ge
vestigd, vandaar.
Op de expositie zijn afbeeldin
gen te zien uit de serie 'Stads
licht' (1984), oorspronkelijk be
staande uit foto's van Vincent
Mentzel en verhalen van Deel
der. Voor dit project haalde de
fotograaf de dichter dagelijks
Wie wel eens per auto door het
mooie Franse land rijdt, kan
ze niet missen. Kom je een de
partement binnen dan kondi
gen opvallende bruine borden
langs de Autoroute aan waar
die streek zijn faam aan ont
leent. De Loire aan zijn kaste
len, Bretagne aan zijn burch
ten, Normandië
aan zijn stranden.
Nader je een beet
je stad dan geven
deze borden aan
welke beziens
waardigheden er
in die plaats de
moeite van een
tussenstop waard
zijn. Voor
Char tres zijn ka
thedraal, bij
Reims zijn cham
pagnekelders, in
Avignon het pa
leis van de Pape.
De prenten zijn
zonder uitzonde
ringvan het aan
lokkelijke soort -
je kunt er onmo
gelijk omheen.
In Amerika gaan ze in het aan
prijzen van stad of dorp nog
een streepje verder. De aan
dacht wordt daar langs de weg
meestal gevestigd op histori
sche gebeurtenissen of op be
langrijke figuren. Vooral op
het platteland hebben ze er een
handje van. Je kunt geen ge
hucht (population 373) in Ge
orgia, Kansas of Montana pas
seren of er is ooit wel iemand
geboren of getogen die lande
lijk of wereldwijd naam en
faam heeft gemaakt. In de po
litiek, in de sport, in de kunst,
maakt niet uit.
Dat willen ze weten. Opdat jij
het in één oogopslag ook weet.
En misschien wel even stopt
om een kijkje te nemen in het
plaatselijke museumpje, inge
richt met parafernalia van de
gebeurtenis of van de betrokke
ne. Want daar gaat het van
zelfsprekend om. Een aardig
voorbeeld in deze is het verder
onbeduidende plaatsje Elmira
in het noorden van de staat
New York. Nooit van gehoord,
totdat je er voorbijkomt, op
weg naar de beroemde water-
AD VAN KAAM
vallen van Niagara.
De beroemde schrijver Maii
Twain is niet eens in ElmiA
geboren, maar heeft er een a
tijdje gewoond en er misscÈ
wel de aanzet gegeven tot z]
Avonturen van Tom Sawy
of die van 'Huckleberry Fir aaÜ
Grote borden langs de Higl ^p/l
way maken er
wag van, de ho\ K
straat is naar h
vernoemd alsrrjf^ I
het plaatselijke
theater, de bibl DAA
theek en het ho ten
de Tom Saivyeiwas
Motor Inn. Ik b f?.'
er twintig jaar ,M
leden om die nle rc
toch maar gesten c
een nachtje blijza v
hangen, en al e
doende wat do
bij de plaatselij
middenstand iiaarT
het laatje gebra^
Sindsdien duik f
mira nog regeh I y
tig op in mijn
dachten. Zo zit Dajv
maar wat advt [efc j
sement met je kan doen. fftriur
bord miste in elk geval zijl !ntu
uitwerking niet. jncj,
In Nederland vind je dat t) titel
borden niet langs de snelw ;s pi
In dit land van calvinisten üere
moslims mag je schijnbaa\noe
nog altijd niet met je kop fyerzc
ven het maaiveld uitkome jek
anders ligt je hoofd eraf. V n ve
wat mij betreft moet daar
snel mogelijk verandering ||fj
komen. Misschien een idéé
voor de gemeente Leiden o 6V1
hier nu eens in voorop te h
pen. DAM
Bijvoorbeeld om, met het t
op het Rembrandt-jaar in "er e
2006, langs de A4, de A44 van
Nil grote en opvallende bl1^
den te plaatsen die de pas$ "e
en toerist wijzen op het (tS- Cf
lijk onbekende) feit dat difiTen\
geboorteplaats is van één if uro
de grootste kunstenaars al
tijden. Ik weet natuurlijk i ha
hoe het zit met de precario O
rechten van dergelijke reel |g£
mespots, maar daar weet ij
houder Geertsema alles mwoij
Kan hij ook eens voor een juse
beitje op de eerste rang zitteen
i da
Jules Deelder werd gisteren 60 jaar en opende ter zijner eer een fototentoonstelling. Foto: ANP
uit zijn bed. „Om een uur of elf
gingen we op pad. We gingen
de hele stad door. Verder dan
Katendrecht en het Noorderei
land wilde Jules echter niet
gaan. Op Zuid was het volgens
hem te gevaarlijk. Wat destijds
al opviel: hij kent in heel de
stad mensen. En Jules roept
nooit agressie op. We hebben
vreselijk gelachen."
En wat fotografisch niet onbe
langrijk is, legt Mentzel uit:
Deelder kun je in elke composi
tie 'douwen'. „Met dat hoofd,
die handen en dat pak ziet hij
er abstract uit. Hij is het tegen
deel van een introvert dichter.
Hij weet dat je moet verkopen.
Daarmee is hij misschien wel
de verpersoonlijking van Rot
terdam."
De fototentoonstelling 'Jules
60, Houzee!' is tot en met 5 de
cember te zien in de Kunsthal
Rotterdam.
alphen aan den rijn - In drie
huizen in het in aanbouw zijn
de villapark Burggooi wordt ko
mend weekeinde kunst ten
toongesteld. In samenwerking
met het Centrum Beelden
Kunst te Alphen worden eigen
tijdse kunst en de nieuwbouw
onder de aandacht gebracht.
Elke villa krijgt een eigen the
ma. In 'De Collectie' laat de
kunstuitleen hoogtepunten
zien uit het werk van onder an
deren Rob Scholte, Herman
Brood en Joost Speet. De stads-
galerie presenteert onder het
thema 'Fotografie' werk
tografen als Koos Breukel|
van Eek en Bob Ne^
laatste villa wordt het '1
phense huis' genoemd ei
gericht door de Sticht'
phense Ateliers. Onder
Willem van den Broek el
rieke van Amerom tonen
hun werk. Burggooi is eei
we woonwijk naast thei
Archeon. De drie villa't
morgen en overmorgen
12.00 en 16.00 uur grat
gankelijk. Informati(
Charlotte van Pallandtlaé
it m
leatr
id O
iel
n I
haar liif 7» Hnon ppn hppfio ren on 7innon Ininnon i
Jt Ne<
jokto
&r bes
Min d<
purmerend/gpd - Het is er ein
delijk van gekomen: een hoofd
rol voor Charlotte Margiono in
een opera bij de Zaterdagmati
nee. En wat voor een: zaterdag
zingt ze rechtsreeks op de ra
dio, vanuit het Concertgebouw
in Amsterdam, de titelrol in
'Manon Lescaut' van Puccini.
Een minder bekend werk van
deze Italiaanse componist.
„Maar het is wel een grote rol,
die als een rode draad door
mijn carrière loopt", zegt de so
praan uit Purmerend.
De Amsterdamse Zaterdagma
tinee, ooit opgezet door de
VARA, heeft een grote reputatie.
Maar daar binnenin bestaat een
traditie van concertante opera-
uitvoeringen die zijn weerga
niet kent. Zo'n beetje alle zan
gers van enig internationaal be
lang hebben daar ooit gezon
gen. Bovendien worden vaak
minder beroemde werken van
toch zeer grote meesters her
ontdekt. Hoogste tijd dus dat
ook de Nederlandse Charlotte
Margiono daar in een hoofdrol
staat.
Toch zingt ze de rol van de wei
nig deugdzame Manon die
door haar familie naar een
klooster wordt gestuurd al voor
de derde keer. En ook nu zal ze
als Manon moeten vallen voor
een verliefde ridder die haar
vervolgens meevoert naar Pa
rijs. Maar als deze vrouw het
ook daar te bont maakt, wordt
ze verbannen naar Amerika.
Een stevig gegeven, vertaald in
dito muziek. Margiono vond
zichzelf dan ook erg jong toen
ze in 1984 die rol voor het eerst
zong.
„Ik zat toen nog bij de Opera
studio. Hans de Roo, toen in
tendant van de Nederlandse
Opera Stichting, was bang dat
Gabriela Benackova, die deze
titelrol zou zingen, wegens
ziekte moest afzeggen. Want
Charlotte Margiono zingt morgen 'live' op de radio. Foto: GPD
dat gebeurde nogal eens. Ei
genlijk was mijn stem daar nog
lang niet aan toe, maar Bohu-
mil Gregor, de dirigent, heeft
me toen bij het instuderen vol
ledig gecoacht en inderdaad, bij
de voorgenerale moest ik haar
rol overnemen."
„Volgens De Roo ging dat erg
goed. Maar we speelden toen
nog in de Amsterdamse Stads
schouwburg en dat is natuurlijk
niet zo'n vreselijk groot huis. In
1990 zong ik die rol opnieuw,
toen in een lange serie voorstel
lingen bij Forum, wat nu de
Nationale Reisopera is. Onvoor
stelbaar, dat ik dat toen al deed;
35, 36 was ik. Het voelt nu net
alsof dat in een ander leven
was. En nu dan de Zaterdagma
tinee met dirigent Edo de
Waart."
„Puccini schreef deze opera
voor hij begon aan 'La Bohème'
en 'Madama Butterfly', vandaar
dat 'Manon Lescaut' wat on
derbelicht is geraakt. Maar alle
vier de aktes zijn één grote ex
plosie van zijn verbluffende
vermogen om een verhaal te
vertalen in muziek. En dat ver
haal is ook zeker niet slecht.
Het is bijna te veel. En net als in
'La Bohème', is de tweede akte
een enorm spektakel met koor
en orkest."
Zingen op een concertpodium,
zonder enscenering, ze heeft
het vaker gedaan en na de za
terdagmatinee kan ze zich op
maken voor haar optreden in
de Newyorkse Carnegie Hall,
waar ze meewerkt aan 'Der
Freischütz' van Von Weber.
Ook een concertante versie.
„Het voordeel van een uitvoe
ring zonder decors, zonder en
scenering, is dat je dan alle aan
dacht kunt geven aan je eigen
vocale prestatie. Maar het zin
gen van zo'n opera in de Zater
dagmatinee is toch wel heel bij
zonder. Je staat daar dan voor
zo'n grote zaal vol echte opera
fanaten die allemaal komen
voor jou en dus ook extra
scherp op je zullen letten."
Zaterdagmarinee, opera: 'Ma
non Lescaut'. Muziek: Giaco-
mo Puccini. Door: Radio Fil
harmonisch Orkest, Groot
Omroepkoor en solisten onder
wie Charlotte Margiono. Diri
gent: Edo de Waart.
Bij te wonen: AMSTERDAM,
Concertgebouw, 27 november,
14.00 uur. Rechtstreekse uit
zending via Radio 4. Herha
ling: 30 november, Radio 4,
20.00 uur.
muziek recensie
Susanne Lammers
Voorstelling: Sielesalt door Nynke
Laverman. Met Sytze PruiksmaHerman
Woltman (gitaar), Wytze van der Meer
(contrabas en gitaar) en Teije Hylkema
(cello). Gehoord: 24/11, LAKtheater,
Leiden. Nog te horen: 2/12, Korzo, Den
Haag.
Ze hebben een lange reis ge
maakt, maar het lijkt erop dat
ze thuis gekomen zijn. Nynke
Laverman zingt de als fado's
voor Christina Branco vertaalde
gedichten van Slauerhoff in
haar eigen Fries. Dat is een tikje
vervreemdend: bekend, en toch
veel exotischer dan het oor
spronkelijke Portugees. De
klanken komen van diep uit
haar lijf, ze doen een beetje
pijn, en zijn tegelijk heel helder
en puur.
Laverman bedt de 'Slauerhoff-
jes' in in een verhaal, of liever
een monoloog tegen haar moe
der. Ze legt uit dat ze het nest
verlaten gaat, haar eigen leven,
haar eigen legende zelfs, wil
gaan leven. De passie, en ook
de 'saudade' achterna. En dat
doet ze met een 'sprookje van
verlangen en waterschade', een
sprookje over een prinsesje van
het volkje de Ondinen, die op
de bodem van de zee wonen en
geen ziel hebben. Dat prinsesje
wil meer, verlangt naar die an
dere, onze wereld en natuurlijk
eindigt het met tranen - sie
lesalt, volgens haar zusters die
geen weet hebben van verdriet
- en geliefden die elkaar niet
krijgen kunnen, alleen maar va
ren en zingen kunnen oi
elkaar te reiken.
Met dit verhaal trekt Lai
de wijde wereld in, haar
men achterna, en ze lardi
het ook nog eens met oui
do's, die net zo overtuigei
klinken als haar Friese.
de meesterproef af met h«
versie van Barco Negro,
mische hoogstandje dat
zekerd swingt.
Laverman laat zich bijst;
door een kwartet jonge ei
dreven musici, die niet bi
zijn en de gebaande pad»
rust durven verlaten, ma«
geheel tot haar bescl
staan. Zij zingt de licht g»
den wanhoop en de m;
verbeelden het gekooide
het kolkende verdriet. Enl
maakt deze interpretaties
ontkoombaar.
La
theater recensie
Susanne Lammers
Voorstelling: Het Eind van de Paring van
Franz Xaver Kroetz. Spel: Rik van Uffelen
en Catherine ten Bruggencate. Gezien:
23/11, Moorzaal, Den Haag. Nog te zien: i
en 2/12, LAK Leiden.
Het lijkt zo'n mooi gegeven.
Een stuk over de fatale liefde
van de vredesactiviste Petra
Kelly, oprichtster van de Duitse
Grünen, en Gert Bastian, de ge
wezen generaal. De tegenstel
lingen en de pijnpunten van de
recente Duitse geschiedenis
dus, die des te scherper voel
baar worden door het persoon
lijke drama van de hoofdperso
nen. Maar in de uitwerking van
de Duitse toneelschrijver Franz
Xaver Kroetz spreekt het een
stuk minder tot de verbeelding.
Kroetz kiest voor hun laatste
dag. De sterke vrouw is tot een
zielige schaduw van zichzelf ge
reduceerd, kan haar macht en
kracht alleen nog doen gelden
tegenover haar geliefde, een
uitgerangeerde, afgeleefde ge
neraal. Zij hopeloos zoekend
naar haar oude houvast, hij
vruchteloos pappend en nat-
houdend. Kroetz toont het
eindpunt, maar hoe die tram
naar de remise gekomen is, dat
wordt bekend verondersteld.
In een treurig, hyperrealistisch
één-kamerappartementje, vol
gehangen met tv's, spelen Rik
van Uffelen en Catherine ten
Bruggencate deze laatste dag.
Er gebeurt weinig, en de hande
ling herhaalt zich bovendien te
vaak, maar omdat het werkelijk
barst van de verwijzingen, sym
bolen en tekens, heb je het toch
druk genoeg. Zo druk dat som
mige magische momenten, die
est -
Jazz
m
paal
vie
van
ings
S
x ha
:ze
(ome
op i
bes
idiurr
[vend
sta;
lulsi»
'en d
:r me
tach
:hrikl
heb!
jjkoml
Ten Bruggencate en Van
len wel degelijk bieden, e
beetje ondergesneeuwd 1
den. Beiden spelen men
zich krampachtig vastkli
aan de idealen van hun v#pt m
den, Van Uffelen een tikje imaj
nisch en met besef van dtf pers
geefsheid; Ten Bruggenc<jO'Du
doodsbang en over de raipan c
het hysterische. Pjft en
Ze spelen mensen die klajwant
met zichzelf, met elkaar ej van
de wereld; maar hun tragjium
in wezen dat de wereld kil heup
met hén. Beiden weten d|e.
welijke eenzaamheid aanJdijkh
schouwelijk te maken, sla-
opgelicht door zwarte, brWsje,
baar tweestemmige SchulO ho
liederen. Maar hun dolenl Tijd,
personages bezwijken uitld eer
lijk onder de doem die vei Reys
duidelijk boven het stuk b gaf le
Waardoor het geen dramfld, d
een dikke zwarte streep v\|
