Aan geurtjes zit een luchtje
*25
GESPREK VAN DE DAG
Mishandeling
op werk vergal
leven Japannei
Gezapigheid, dat is wat ik wil
'Maar mijn kanarie leeft nog'
DONDERDAG 25 NOVEMBER
DAGELIJKS leven Handen af van Mc
MENSELIJK
De Nederlandse breakdancer PLASTIC MAN is binnenkort primetime te zien op
de Amerikaanse televisie. De 31-jarige danser mag zijn act, waarin hij zich in
een koffer opvouwt om er vervolgens weer uit tevoorschijn te dansen, begin de
cember vertonen in het programma Big Time van de populaire Amerikaanse
talkshowhost Steve Harvey. Plastic Man, die in het dagelijks leven Ruben van
Eijl heet, woonde in september op vakantie een opnamedag bij. Tijdens de pau
ze werd mensen uit het publiek gevraagd of ze de tijd wilden vullen met een op
treden. Van Eijl kreeg de zaal plat met zijn breakdance-act. De danser had zich
net voorgenomen minder te gaan optreden. ,,Het is toch wat bizar om op je 31e
nog uit koffers te springen. Maar ik denk dat ik nu toch even afwacht wat dit tv-
optreden mij nog gaat brengen."
Daar gaan de
hoeden en de
boeketten.
Twaalf BRUIDS
PAREN vieren
'de mooiste dag
van hun leven'
bij de Tower
Bridge in Lon
den. Blijkens
een gisteren ge
publiceerd on
derzoek van het
Nationaal
Spaar- en Beleg
gingsfonds vin
den bruidsparen
in Engeland het
helemaal niet
erg te vinden om met een FIKSE SCHULD in het huwelijksbootje te stappen.
Een droomhuwelijksreis, zo bleek uit het onderzoek, is voor veel pas gehuwden
veel belangrijker. Meer dan eenderde van de bruidsparen steekt zich in de
schulden voor een huwelijksreis naar exotische oorden als Mauritius of de Caraï
ben. Gemiddeld geven de paren 22.500 euro uit aan hun bruiloft. Twintig pro
cent daarvan gaat naar de huwelijksreis. Foto: EPA
Groot-Brittannië bewees gisteren
eer aan een aantal ongebruikelijke
OORLOGSHELDEN. Het zijn alle
maal dieren, waaronder de glimwor
men die de soldaten in de Eerste
Wereldoorlog hielpen bij het kaartle
zen. Prinses Anne onthulde in Lon
den een stenen monument voor
hen, en andere dierlijke oorlogshel
den. Volgens voorzitter Marilyn Rys-
strom van de Britse dierenbescher
ming (PDSA) komt het monument
geen moment te vroeg. Miljoenen
dieren hebben volgens haar in oor
logstijd geleden voor hun vaderland.
De oprichter van de PDSA riep in
1943 de Dickin Medal in het leven
voor dappere dieren. De medaille
wordt ook wel 'het Vicoriaanse Kruis
voor dieren' genoemd, een verwij
zing naar de hoogste Britse onder
scheiding voor heldenmoed bij men
sen.
Wetenschappers hebben overblijfse
len gevonden van de GROOTSTE DI
NOSAURUS die op het EUROPESE
continent voorkwam. Het prehistori
sche beest was meer dan 20 meter
lang en kon wel 50 ton wegen. De
vinders baseren hun bevindingen op
een gefossiliseerde nekwervel van
driekwart meter lang. Deze werd in
1992 gevonden op een strand op
het Isle of Wight in het zuidoosten
van Engeland. Na'uitvoerigonder
zoek bleek dat het om een nog on
bekende dinosauKissoort gaat. De
fossielenjagers denken dat het enor
me dier op vier voeten liep en leefde
in het tijdperk van het Vroeg-Krijt,
ongeveer 125 miljoen jaar geleden.
Het was een planteneter.
Hugo Raes
Wees een heer in het
verkeer; laatje vrouw sturen
De videodagboeken die de vermoor
de cineast THEO VAN GOGH bij
hield tijdens het filmen van zijn
laatste productie, 0605, zijn online
gezet. De fragmenten zijn te zien op
www.0605defilm.nl. Daar is vanaf
12 december ook de film te down
loaden. In 0605 geeft Van Gogh zijn
visie op de moord op politicus Pim
Fortuyn. Hij was bezig met de nabe
werking van de film toen hij op 2 no
vember in Amsterdam werd ver
moord. 0605 is de eerste Europese
film die op internet in première
gaat. De thriller is eind januari ook
in de bioscoop te zien. De film is al
over de hele wereld verkocht.
Nooit scoorde de ex-Spice Girl een
eigen nummer-l-hit. En nu stopt ze
er dan ook maar mee. De 30-jarige
VICTORIA BECKHAM zei dinsdag in
de Daily Mail wel te weten dat ze
niet de beste zangeres van de we
reld is. Maar 'de muziekwereld ook
niet meer is wat die is geweest',
vindt ze. Posh Spice wil zich vooral
gaan bezighouden met de kinderen.
In maart verwacht ze de derde. Ook
hoopt ze succes te hebben als mo
deontwerpster. Victoria's laatste sin
gle behaalde vorig jaar een derde
plaats in de hitlijsten. Volgens de
Daily Mail had manager Simon Ful
ler toen al gezegd dat Victoria er be
ter mee kon stoppen. Foto: AP
Een man van vijfenvijftig jaar wordt weer vader. De
komst van het kind staat een rustige oude dag in de
weg. Hij moet weer van voren af aan beginnen.
Redt hij dat nog? Wordt het een ramp of juist een
zegening? Twijfels, herinneringen aan zijn eigen
jeugd en goede voornemens strijden om voorrang.
In dit feuilleton leest u in dertig afleveringen hoe
hij de lange weg naar het nieuwe vaderschap aflegt.
Vandaag aflevering 11.
Vanuit de trein, op weg van Leiden naar Brugge, zag
ik ter hoogte van Antwerpen een vrouw voor het raam
staan. Een oude vrouw. Ze stond iets te bestuderen.
Een foto waarschijnlijk. Daarbij hield ze het rechter-
pootje van haar bril met duim en wijsvinger een beetje
schuin. Ze wilde de bril een beetje bijsturen en iets op
de foto speciaal uitlichten.
Veel oude mensen doen dat, maar toch trof het tafereel
me. Zo kon mijn moeder ook voor het raam staan, om
bij daglicht de kiekjes van haar kleinkinderen te bekij
ken. Tenvijl die met chocomelsnorren in levende lijve
achter haar op de bank zaten, onrustig met hun been
tjes op en neer schoppend, af en toe de lage kloosterta
fel rakend met de neuzen van hun schoenen.
Het is wrang dat mijn moeder de zwangerschap van
Judith niet meer heeft mogen meemaken. Na mijn
scheiding heeft ze mijn zoons tot aan haar dood niet
meer gezien. Is 't het verstekelingetje in Judiths buik
dat allerlei beelden van haar naar mij toe zendt? Wat
zou het mooi zijn als de ruimte vóór dit leven die van
de dood ergens raakt. Dat die twee ruimten in elkaar
overvloeien, zodat de ongeborenen contact kunnen
hebben met de afgestorven zielen.
In tegenstelling tot mijn vader, was mijn moeder niet
zo moeilijk. Ik weet nog goed dat ik voor een ochtendje
stofzuigen zomaar een dag van school thuis mocht
blijven. Waarschijnlijk pedagogisch niet erg verant
woord, maar wel erg leuk. Ze nam het leven met een
grote korrel zout en maakte ervan wat ervan te maken
viel.
We hebben haarzo'n anderhalf jaar geleden dood op
bed gevonden. De buren waarschuwden ons dat ze
haar al twee dagen niet hadden gezien op haar fietsje
en dat de overgordijnen nog dicht waren. De politie
brak de achterdeur open en ja, hoor, daar lag ze, stil,
haar kaken krachtig naar voren, de pezen in haar nek
gespannen. Ik ben naast haar gaan zitten en heb haar
nekhaar gekust. Haar knokkels waren hard als dob
belstenen. Haar mond, met die plooitjes eromheen,
net alsof iemand die langzaam maar zeker had willen
dichtrijgen, stond open. O, moedertje toch.
De auto's zoeken zich met hun lichten een weg door de
winterochtend in Brugge. Als ik uit bed stap en door
het raam naar de straat kijk, zie ik de lichtbundels
van de koplampen priemen door de duisternis boven
de kasseien. De banden van de auto's maken op die
keitjes een geluid dat donkerder en dreigender klinkt
dan op vlak asfalt.
We logeren een week in het tweede huis van Juuds ou
ders in Brugge. Het staat midden in de binnenstad.
Vanuit de keuken kun je door de vitrages horden toe
risten voorbij zien slenteren, de camera's als trouwe
hondenkoppen op hun buik. Als je de deur achter je
dichttrekt, heerst er een rust waar je haast als vanzelf
soezerig van wordt. Judith wordt al dikker en slaapt
veel. Haar vader en moeder lezen. Je hoort alleen het
geritsel van het omslaan van de pagina's. En als ze
daar genoeg van hebben, gaan ze ook slapen: van de
ene imaginaire wereld naar de andere.
Vanaf zaterdag zijn we nu hier. Eigenlijk zou ik de
maandag daarvoor al zijn gekomen, maar een vreem
de ziekte heeft mij daarvan weerhouden. Sinds een
week of twee heb ik bij vlagen een gemene pijn in
Cafetaria McMichel in de Wasse-
naarsestraat in Scheveningen
heeft ruzie met fastfoodketen Mc
Donald's. Hij moet héél snel de
letters 'Mc' van de gevel en menu
kaart halen. Het gebruik van een
'M' en de kleurencombinatie
rood/geel in het cafetarialogo is in
de ogen van McDonald's ook een
inbreuk op hun rechten.
McMichel opende in maart dit
jaar. Dat Mc komt van de voorna
men van de kinderen van de eige
naar: Michel en Chantal. In mei
kreeg eigenaar Girgis een brief
van McDonald's. Hij werd ver
zocht 'elk gebruik van McMichel,
de gestileerde M en de kleuren
combinatie rood/geel te staken en
gestaakt te houden'. In de Bene
lux is de fastfoodgigant de exclu
sief rechthebbende op woord- en
beeldmerken met het voorvoegsel
'Mc' of 'Mac'. Bovendien ver
koopt McMichel producten die
volgens de fastfoodketen 'vol
strekt identiek' zijn aan die van
hen. Kortom: 'verwarringsgevaar'.
En dat niet alleen; 'McDonald's
heeft schade geleden, lijdt schade
en dreigt nog meer schade te lij
den' door de eenmanszaak McMi
chel.
Omdat hij op de brief geen gehoor
gaf, dreigde een rechtszaak. Mc
Donald's liet ondertussen het
Haagse octrooibureau Vriesen-
dorp Gaade een centimeter dik
dossier aanleggen over de Scheve-
ningse cafetaria. Inclusief foto's
van de buitenkant van het pand
en de menukaart, plus een kopie
van een recente advertentie in een
huis-aan-huisblad.
Inmiddels proberen de partijen
de kwestie buiten de rechter om
te regelen. Girgis moet wel, zegt
hij: „Zij hebben zóveel meer geld,
kunnen dit zóveel langer volhou
den dan ik. Het gaat slecht in de
horeca, een advocaat is te duur
voor me. Een rechtszaak is op
zo'n manier niet eerlijk. Als ik net
zoveel geld had als McDonald's,
was ik er wel tegenin gegaan. En
dan had ik gewoon gewonnen."
Angelique Mulders
an;
Ca
Steeds meer Japanse werkne-
mers klagen over mishandelii afs
op hun werk. Een Japanse ac se k£
tiegroep maakte onlangs be
kend dat ze meer dan 3.000
klachten per jaar krijgt van
werknemers die geslagen, ge-lmac
schopt en vernederd zijn doo vonc
hun baas of collega's. mdsi
De meeste werknemers durvt >orli<
niets tegen de terreur te onde 1 het
nemen. De chef is in veel be
drijven ongenaakbaar, klagen
wordt gezien als een 'teken v; g||
zwakte', de vakbond is meest
een papieren tijger en proa dOfl
ren is zo'n langdurige en geld
verslindende zaak dat vrijwel
niemand daar voor kiest.
De terreur op de werkvloer is
in te
tderl
laar
sinds jaar en dag een berucht 'derl
fenomeen. De chef is vaak ee 'ede
tiran die zijn agressie ongehii de
derd kan botvieren op zijn or voor
dergeschikten, omdat hij zel
den bang hoeft te zijn dat de
leiding hem zal corrigeren.
De Japanse economie zat jan [iet r
in het slop, en maakte daarn; ken
een korte opleving door. De s bij d
tuatie is daardoor nog verder
verslechterd. Veel bedrijven
hebben tijdens de recessie m
dewerkers ontslagen, maar oi ale v
danks de dikkere orderporte-men
feuille geen nieuwe mensen
aangenomen. De druk op het y
personeel is toegenomen en
dat uit zich in spanningen en Ufi
uiteindelijk, vaak in geweld.
Alleen als het slachtoffer zich cht
baar is toegetakeld, kan hij of
zij hopen dat er door de be
drijfsleiding wordt ingegrepei' De
Een weekblad meldde vorige e ma
week dat een 27-jarige vrouw wan;
van haar bedrijf een schadev< rd O]
goeding van 700.000 yen (ruil er-V
5.000 euro) had gekregen, on ae d
dat een collega haar bont en
blauw had geslagen. De man
werd ontslagen.
Dat is nog altijd een uitzonde
ring. Het is de vraag of ze in 1
gelijk was gesteld als de dade
haar chef was geweest, of ha<
verwondingen onzichtbaar.
Peter van Nuijsenburg
in U
rug t
chtf
schouders en bovenrug, een pijn die me bijna de adem
beneemt. Het begint heel lichtjes in mijn rechterhand,
kruipt dan naar boven en verspreidt zich over mijn
rug.
Volgens de dokter is bij een val mijn rechterschouder
ontwricht. Ik kan me geen val herinneren. Waar ben
ik dan ooit gevallen? In mijn droom? Mijn nekspieren
zijn te gespannen en ik heb spiewerslappers gekregen.
Het helpt niet echt.
Laat het een vriendelijke ziekte zijn, die mij als een be
daarde man mijn leven doet leven. Veel lezen, veel sla
pen. Gezapigheid, dat is wat ik wil.
Wegkruipen voor de wereld met een
boek, zo lang het kind er nog niet is.
Achter de krant mij verbergen. Er af
en toe overheen kijken naar de
mensen in de kamer. Zoals een
spion dat doet.
Niet erg hoopgevend, die ziekte
van me. Terwijl de kwalen, die
te paard komen en te voet ke
ren, naderen, word ik weer
vader. Bijna bij de finish
moet je het traject nog een
keer lopen. Op de tribune
zitten doden voor zich uit te
staren. Vader, moeder, mijn
tantes en de kennissen en
vrienden die jong zijn gestor
ven. Soms meen ik een geloei
van afkeuring te horen van die
tribune. Maar het is de wind
die door de bomen zwoegt en
het vuil voor de bezems uit
jaagt.
Eerdere afleveringen van deze serie
zijn te vinden op onze internet-site
Eigenaar Girgis moet een andere naam verzinnen voor zijn Cafetaria McMichel. Foto: GPD
Verkopers op de afdeling 'lekkere
geuren voor in huis' hebben allang
gemerkt dat de sprays, gelkaarsen,
geurkaarsen en wierook helemaal
niet zo lekker zijn voor het lijf. Re
acties uit tuincentrum Overvecht in
Utrecht.
Medewerkster Verveen van het
tuincentrum is niet verbaasd over
het nieuws. ,,Ik moet altijd zó
hoesten als ik werk in de hoek
met de geurkaarsen en de wie
rook." Haar collega: „Ik krijg daar
meteen hoofdpijn en blijf er niet
te lang. Als we 's zomers naar Ma
rokko gaan en twee dagen achter
een in de auto zitten, hebben we
altijd zo'n geurding in de auto. Ik
stap altijd uit met verschrikkelijke
hoofdpijn. Zou dat ook van dat
geurtje komen?"
Een vrouw uit Gorinchem staat
met de winkelfolder in haar hand.
„Ik ben altijd al een beetje huive
rig om dat spul te gebruiken, 't is
niet natuurlijk. Nu ik weet dat er
kankerverwekkende stoffen in zit
ten, zal ik het niet meer zo gauw
kopen. Maar hoe erg is het? Mijn
kanarie leeft nog!"
Luchtverfrissers zijn de afgelopen
jaren gemeengoed geworden in
veel Nederlandse huishou
dens. Bijna tweederde van
alle Nederlanders heeft een
luchtverfrisser in huis. Ze
zijn overal te vinden, in de
koelkast, op het toilet, in
de auto, de woonkamer en
slaapkamers.
Volgens het marktonder
zoeksbureau GfK uit
Dongen bezit 64,6 pro-
Bljna tweederde van alle Nederlanders heeft een luchtverfrisser in huis. Foto: GPD/Do Visser
cent van de Nederlanders geur
kaarsen, potten met geurblaadjes
of middelen voor in de auto en
koelkast. In dat percen-
tage zitten ook de
luchtverfrissers voor
op het toilet en in de
woonkamer, die 55
procent van de Ne
derlanders heeft. Uit
de cijfers blijkt dat
Nederlanders onge
veer vier keer per
jaar een luchtver-
frisser kopen.
In een hoekje tussen andere
woondecoratie, staan kleurige
geurkaarsen, geursprays, pot
pourri, wierook. Je kunt je huis
naar van alles laten ruiken. Rozen,
vanille, dennengroen, hout, la
vendel. Een zware geur vult de
ruimte.
Een echtpaar uit Houten nadert
de schappen met geurdingen. „Je
verwacht niet dat die lekkere
luchtjes slecht voor je zijn. Aan de
andere kant, soms ruikt het hele
maal niet naar wat op de verpak
king staat. Gewoon chemisch",
zegt de vrouw. „Met de feestda
gen vind ik het wel lekker, dan
koop ik wel eens zo'n geurtje."
Haar man is laconiek: „Hoeveel
kaarsen moet je branden voor
het schadelijk is", vraagt hij zich
af. „Een tijd terug bleek pinda
kaas kankerverwekkend. Maar
je moest wel acht potten opeten
om er iets van te merken."
Bedrijfsleider Pleijster vindt het
evengoed een rotbericht. „Er
moet echt op de etiketten komen
te staan wat het effect is. Ik merk
het ook hoor: Als ik te veel in die
hoek werk, krijg ik hoofdpijn.
Maar van de zware geur van hya
cinten krijg ik dat ook. We gebrui
ken die kunstmatige geuren niet
in de winkel. Dat hoeft niet met al
die bloemen en planten, die rui
ken vanzelf al lekker."
Een vrouw die haar moeder komt
oppikken met de auto zegt: „Ik
heb van die elektrische luchtver
frissers in huis. Krijg je daar kan
ker van? Ik stop er meteen mee.
Maar wat moet ik nu? Ik heb twee
grote honden en als je thuiskomt,
dan ruik je die. Daarom heb ik die
luchtverfrissers." Haar moeder
heeft een tip:Als de zangclub is
geweest en het is rokerig bij mij in
huis, dan zet ik altijd een pannetje
water met azijn op de kachel. Dan
trekt het weg."
Gerry van der Lit
