Diplomaten versus rambo's
GESPREK VAN DE DAG
3Kruikenzeikers' in opstand
tegen burgemeester Vreeman
William wil wel naar het front
Jaarlijks worden 120 Nederlandse kinderen naar het buitenland ontvoerd
za
ol
Betonnacht
dinsdag 23 NOVEMBER 20(
DAGELIJKS LEVEN
"ALS WE £E/<J B GELUK HESBENJ
•Z.IEAJ WE MI-STcH/ëAJ EEA/ EEkHooRWTJE
MENSELIJK
Actrice GEORGINA VERBAAN kan een bedrag van enkele tonnen overhouden
aan haar naaktreportage in het decembernummer van BLOOTBLAD PLAYBOY.
Dat blijkt uit een uitgelekt contract tussen Verbaan en het tijdschrift dat op de
internetsite van De Telegraaf werd gepubliceerd. Voor elke keer dat haar foto's
op de internetsite van het blad worden bekeken, krijgt Verbaan minstens 25 eu
rocent. Bij meer dan 60.000 pageviews krijgt zij 55 eurocent per keer. Daar
naast krijgt de actrice nog een variabel honorarium afhankelijk van het aantal
keer dat haar portret als wallpaper voor mobiele telefoons wordt gedownload.
Een Japans ECHTPAAR heeft 46
jaar lang de VERKEERDE ZOON op
gevoed. In april 1958 kreeg het
tweetal het kind van een ander mee
uit een kraamkliniek in Tokyo. Pas
nadat er in mei dit jaar DNA-testen
werden uitgevoerd op de drie kwam
de verwisseling aan het licht. De ou
ders hebben een proces aangespan
nen tegen de lokale autoriteiten die
verantwoordelijk zouden zijn voor de
kraamkliniek. Ze eisen een schade
vergoeding van 300 miljoen yen
(2,35 miljoen euro). De DNA-testen
werden op aandrang van de zoon
des huizes uitgevoerd. Hij had zich
lange tijd afgevraagd waarom hij op
geen van zijn beide ouders leek.
De populaire Amerikaanse televi
siepsycholoog DR. PHIL blijft
nog een aantal jaren het kijkpu-
bliek adviseren. Hij verlengde
zijn contract bij producent Harpo
Productions met drie jaar tot en
met het seizoen van 2009, aldus
de Amerikaanse nieuwszender
ABC gisteren. De show van Dr.
Phil McGraw is een van de popu
lairste televisieprogramma's in
Amerika. Hij behandelt uiteenlo
pende thema's als overgewicht,
gedragsproblemen en andere
maatschappelijke onderwerpen
op een simpele manier en geeft
daarbij adviezen aan zijn kijkers
en publiek.
Afslankpillenproducent VOLD-
AFARMA uit Lelystad moet
boegbeeld ANNIE SCHILDER
blijven betalen. Dat heeft de
rechter tijdens een kortgeding in
Lelystad bepaald. Voldafarma
ontbond het contract met de
zangeres na een ruzie over de
royalty's van het middel Voldafar
Slank. Afspraak was dat Schil
der tot haar dood 0,45 euro per
verkocht potje afslankpillen zou
krijgen. In ruil daarvoor had ze
haar gezicht en naam aan het
product verbonden. Ze verdenkt
de pillenproducent echter van fraude met de verkoopcijfers. Daarom eiste ze
eerder een onderzoek door de strafrechter. Hierdoor is volgens Voldafarma een
ernstige vertrouwensbreuk ontstaan, waardoor samenwerking niet meer mogelijk
is. De kortgedingrechter heeft nu beslist dat dit geen geldige reden is voor ont
binding van het contract. Voldafarma moet Schilder de royalty's blijven betalen
op straffe van een dwangsom van 1000 euro per dag. Foto: ANP
Er komt een NIEUWE CD uit van de op 23 september overleden zanger ANDRÉ
HAZES. Dat maakte zijn vrouw Rachel Hazes bekend in het interviewprogram
ma Barend en Van Dorp. Op de cd staan vooral oude werken die in een nieuw
jasje zijn gestoken en drie nieuwe „typische Hazesstukken". Het was voor Ra
chel Hazes de eerste keer dat ze in de openbaarheid trad na de dood van haar
man. Ze sprak openhartig over de laatste dagen voor zijn dood en de eerste da
gen daarna. Volgens Rachel moet André hebben geweten dat hij niet lang meer
te leven had. ,,lk denk dat hij het de laatste maanden heeft zien aankomen. Hij
deed zo veel dingen in het gezin die niet typisch Dré waren."
Prins William denkt er over om na
zijn studie in het Britse leger te gaan.
De oudste zoon van wijlen prinses
Diana en beoogd troonopvolger wil
dan wel dezelfde behandeling krij
gen als zijn medesoldaten. „Het laat
ste wat ik wil, is in de watten gelegd
worden", aldus de 22-jarige prins.
Prins William zit nu in zijn laatste
jaar aan de Unjyersiteit van St. An
drews. Hij studeert daar geografie.
Zolang hij op school zit, geldt een af
spraak met de Britse media dat ze
hem met rust laten. Prins William zei
in het zeldzame interview dat hij niet
opziet tegen zijn rol als koning van
Anonymus
Geen winter zonder
sneeuw, geen lente zonder
zon, geen vreugde zonder
deelgenoten
Groot-Brittannië, maar dat hij nu
nog alle mogelijkheden wil openhou
den. „Het leven is te kort om mij
daarover druk te maken. Ik wil ge
woon met beide benen op de grond
blijven en zo veel mogelijk plezier
hebben in het leven."
De herdenking tijdens Remembrance
Sunday maakte grote indruk op de
jonge prins. „Het maakte mij trots
om Brits te zijn. We moeten nooit
vergeten wat de oorlogsveteranen
voor ons gedaan hebben." Hij liet
ook zijn waardering blijken voor de
Britse militairen die nu in Irak vech
ten. „Zij vechten met alles dat ze
hebben."
Het jongere broertje van William,
prins Harry, gaat volgend jaar naar
de militaire academie Sandhurst.
Voor William komt dat mooi uit.
„Dan kan hij als proefkonijn funge
ren. Gewoon om te zien wat er ge
beurt." Helemaal zeker is de militaire
loopbaan van William nog niet. Hij
overweegt ook om aan liefdadig
heidswerk te doen, zoals de bestrij
ding van aids in Afrika. „Mijn moe
der leerde mij die wereld kennen. Ik
ben blij dat ze dat heeft gedaan." anp
Tilburgse autochtonen zijn in opstand
gekomen tegen hun nieuwe burge
meester Ruud Vreeman, die afwil van
het symbool van de stad, de 'kruiken-
zeiker'. Vreeman vindt het carnavals
symbool, een voor zich uit starende,
arme man uit 1905, niet passen bij een
dynamische uitstraling. Tilburgers vin
den het een domme zet van de opvol
ger van de vorig jaar overleden Johan
Stekelenburg. „Ge kunt wel zien dat
die man van boven de sloot komt."
Frits Verkooijen, eigenaar van snoep
winkel De Soete Inval heeft een groot
bord buiten zijn zaak op het plein ge
zet: 'Ruud Vreeman afblijven!'. Zijn
reactie op de opmerking van burge
meester Vreeman tijdens een onder
nemersbijeenkomst afgelopen week,
dat het symbool van de kruikenzeiker
in zijn ogen niet meer past 'bij de
trotse en zelfbewuste houding die
Tilburgers moeten uitstralen'. Ver
kooijen: 'De kruikenzeiker hoeft van
Vreeman niet? Hij moet er vanaf blij
ven. Ik ben geboren en getogen in
Tilburg en van de kruikenzeiker moe
ten ze afblijven." Verkooijen kreeg
een aanzegging van de milieupolitie
het bord weg te halen, maar van pas
santen naar eigen zeggen niets dan
lof.
Eigenaar Sjef van Erp van een kunst
handel aan de Willem Il-straat ver
koopt 'kruikenzeikers' en is allesbe
halve gecharmeerd van de uitlatin
gen van Vreeman. „Echt een hele
domme uitspraak. Ge kunt wel mer
ken dat 'ie van boven de sloot komt.
Het is een stukje stadsgeschiedenis."
De kruikenzeiker, die met het hoofd
naar beneden wat beduusd voor zich
uit staart, is volgens voorzitter Gérard
Appels van de Tilburgse carnavals-
stichting een symbool om trots op te
zijn. Vreeman gaat compleet voorbij
aan de symboliek, vindt Appels.
„Het is een somber beeldje, gemaakt
aan de hand van een foto uit 1905,
toen waren het armoedige jaren. We
moeten trots zijn dat onze voorou
ders het er zo goed vanaf hebben ge
bracht. Kruikenzeiker is ver
worden tot een echte geuzen
naam. Vreeman moet het de
echte Tilbo's maar eens vra
gen."
Dat die er inderdaad zo over
denken, blijkt wel uit de reac
ties die te lezen staan op de site
van Willem li-supporters www-
.tilbo.com. 'Tradities kent die
man blijkbaar niet', is een van
de reacties op het forum. 'Zo
maak je jezelf niet echt populair
Ruudjeü!'
Directeur T. Wagemakers van het
Nederlands Textielmuseum: „De
kruikenzeiker is een geuzennaam,
een symbool voor humor, zelfspot
en zelfrelativering. Dat zijn basisei
genschappen van een tolerante stad.
Maar als de mensen de kruikenzei
ker alleen maar zien als iets uit het
verleden, dan ben ik het met de
burgemeester eens: dat is te wei
nig. Ik vind het een frisse ge
dachte van hem".
Arine van Heeswijk
ng
;eei
Ha
lei
[lei
lei den
'Meer homo's,
meer creativiteit'
Meer homo's in een stad
vaak tot creatievere initiatief
aldus burgemeester Ruud V
man van Tilburg. Een tolera
minderhedenbeleid komt 01 den
dernemers ten goede, meen:nei
hij. Met de Gay-index van S iystl
Fransisco onder de arm trat
te Vreeman vorige week ruafcf f
honderd Brabantse ondern
mers een iets 'andere' kijkt |H
de samenleving te bieden.
Vreeman, die sinds vier ma^IM
den in Tilburg actief is, bas
zich op Amerikaanse literal
Technologie, talent en tolei 11 E
tie zijn volgens hem hoofdiiiera
rediënten voor 'een nieuw f
dernemerselan' in de stad.
zien in Nederland minderhi E
den alleen als een bedreigii '1
Zo is Vreeman geschrokken 'uf
de enorme afstand in zijn s
tussen de wereld van de mij
derheden en autochtonen.,
liggen veel te ver uit elkaar,
laten we veel kansen liggen
En wijzend op zijn publiek
Kijk hier eens om u heen, }G
ziet u dat er niet één Turkse
dernemer aanwezig is." |Mt
ster
nte
nir
bei
laar
zij
et sl
Jaarlijks worden ongeveer 120 Ne
derlandse kinderen naar het bui
tenland ontvoerd. Vrijwel altijd
worden ze door hun vaders meege
nomen. Moeders blijven achter en
doen alles om ze terug te krijgen.
Maar de mogelijkheden zijn be
perkt: ga je in zee met een diplo
maat of een ra mbo?
In een week vol verhalen over kin
dermishandeling is één aspect
amper belicht: kinderen die met
geweld en machtsvertoon naar
het buitenland zijn ontvoerd.
Wanhopige achterblijvers, in ver
uit de meeste gevallen de moe
ders, kiezen óf voor diplomaten óf
voor privé-detectives om de kin
deren terug te halen. Ze stuiten
op muren.
Dat moeders uit emotionele over
wegingen een 'kidhunter' inscha
kelen, een privé-detective die de
kinderen 'ophaalt', kan Willem
Andreae nog wel begrijpen. Maar
de soms duistere praktijken van
de kidhunters brengen volgens de
directeur consulaire zaken van
het ministerie van buitenlandse
zaken een scala aan risico's met
zich mee.
Andreae: „Zo'n detective gaat ille
gaal te werk. Vaak komt er geweld
aan te pas bij het terughalen van
een kind en op z'n minst wordt er
getrokken en gesjord. Dat trauma
tiseert het kind nog erger". De di
recteur stuurt vanuit zijn positie
alle diplomaten en ambassades
aan die zich met ontvoeringsza
ken bezighouden. Vaak betekent
een actie van een kidhunter met
een het einde van de legale weg,
die zijn diplomaten bewandelen.
Bijvoorbeeld omdat rechters in
het betreffende land de zaak wan
trouwen en weigeren nog langer
mee te werken. En stel dat de 'te-
rughaalactie' wel lukt, dan nog
blijven er risico's bestaan. „Boze
vaders kunnen voor wraak terug
keren naar Nederland." En soms
zijn ook de kansen voor andere
Een 'kidhunter' wordt ingeschakeld als het bijvoorbeeld via de officiële weg allemaal veel te lang duurt. Foto (in scène gezet): GPD/Jos Poulissen
ontvoerde kinderen in dat land
verkeken.
Toch is het niet onlogisch dat
achterblijvers uit emotionele
overwegingen voor duizenden eu
ro's een privé-detective in de arm
nemen. De officiële weg duurt
vaak erg lang. Zo verblijven de
broertjes Yannis (5) en Lucas (3)
uit het Noord-Hollandse Heiloo
Twee internationale verdragen
Internationale kinderontvoering komt overal ter wereld voor. Om
dat aan te pakken heeft een groot aantal landen daarover afspraken
gemaakt. Die zijn vastgelegd in twee internationale verdragen. De
meeste kinderen die naar het buitenland worden ontvoerd kunnen
dankzij de verdragen weer snel terugkeren. Toch zitten er momen
teel ongeveer 35 Nederlandse kinderen 'vast' in het buitenland, in
landen die de verdragen niet hebben ondertekend. Dat zijn islamiti
sche landen als Egypte, Irak, Marokko en Syrië en Oost-Europese
landen zoals Rusland en Oekraïne. Voor deze kinderen moet het mi
nisterie van buitenlandse zaken in actie komen.
alweer ruim een halfjaar bij hun
vader in Libanon. En de Twentse
peuter Isra (3) uit Goor zit ver
moedelijk al sinds de zomer bij
haar Libische vader, die tevens
hoofdverdachte is van de moord
op kapster Marisse van der Burg,
de moeder van Isra.
Kidhunters, van wie er in Neder
land drie fulltime werkzaam zijn,
bestrijden dat ze onvoorbereid en
met veel wapengekletter dorpjes
in landen als Egypte en Libanon
binnentrekken om het kroost van
radeloze moeders op te halen. Zo
is er altijd eerst met de moeder
een intake-gesprek, stelt één van
de kidhunters, die anoniem wil
blijven. „Ik vraag om foto's van
het kind en details over de moge
lijke verblijfplaats."
Op één van die intake-gesprekken
komt de Brabantse Esther, van
wie het zoontje naar Egypte is
ontvoerd, zenuwachtig binnen. Ze
laat een dossier zien en haar dag
boek. Ze is diverse malen mishan
deld. De privé-detective is haar
laatste toevlucht, stelt ze, want in
de officiële kanalen gelooft ze niet
meer. „Het duurt te lang."
De kidhunter legt plattegronden
van Caïro op tafel. Binnenkort
vertrekt hij voor een observatie.
Pas als alle details op papier
staan, van vliegtickets tot onder
duikadressen in Nederland, zal hij
met de moeder naar Egypte gaan
om het kind op te halen. De moe
der moet altijd mee, als is het
maar om het kind gerust te stel
len. „Sommige acties kunnen wat
uit de hand lopen", stelt de detec
tive.
Andreae van buitenlandse zaken
gruwt van een dergelijke aanpak.
Volgens hem zijn er bijna altijd
mogelijkheden om het vertrou
wen van de lokale autoriteiten te
winnen. Via ambassadepersoneel
worden lijntjes gelegd met in
vloedrijke contacten. Betaald
wordt er nooit, onderhandel
want het diplomatieke ver kei
een kwestie van geven en nei
„Sommigen noemen ons we
stille diplomatie. Ik noem h(
ver actieve diplomatie, maai
achter de schermen."
Toch biedt het ministerie ge
honderd procent garantie, v
niet altijd werken de autorit
mee. Dan houdt het voor de
derlandse overheid op. Of d
deren zijn zoek of lokale ree
hebben sympathie voor de
die hun kind hebben ontvof
Voor veel moeders komen d
rambo's in beeld. Zoals vooi
Brabantse Esther. „In decen
heb ik mijn zoontje voor het
aan de telefoon gehad," verl
ze. „Hij begon meteen te hu
en te schreeuwen dat hij ter
wilde naar mama. Hartverst
rend. Ik moet wel."
Rudi Buis
Wat zal ik vandaag eens bedenken, dacht ik laatst.
Een scenario, een toneelstuk, of een spel? Of wordt
het toch niet eens tijd om iets verkoopbaars te ma
ken? Vandaar dat ik vorige week De Doelen in Rot
terdam betrad met op mijn borst het bordje 'kunste
naar'. De duizenden andere aanwezigen waren af
komstig uit de betonwereld. En in die betonwereld
wonen wij allemaal: welk viaduct u vandaag ook
passeert, welk winkelcentrum u ook betreedt, min
stens één van de bedrijven daar in De Doelen heeft
er aan meegewerkt.
In de krakende kinderwagen waarmee vriendin A
en ik het gebouw betraden lag 60 kilo aan betonnen
speelgoed. Niet zomaar speelgoed, nee, een kunst
zinnig spelconcept voor grote mensen. Een Rubick's-
kubus van beton, maar dan heel anders. Vouwbaar
en plooibaar, zorgvuldig beschilderd. Gouden con
cept. Zeker op zo 'n betondag. Overal mannen in
pakken, werkend bij bedrijven die dagelijks miljoe
nen oogsten. Allemaal met grote kantoren en forse
woonhuizen. En na de lunch beslist aangeschoten
genoeg om impulsief een paar honderd euro voor
een branche-verwant kunstwerk uit te geven. Tot
zover het plan.
De kunstenaars-stand bleek zich te bevinden op de
goedkoopste vierkante meters van De Doelen, op de
tweede verdieping, in een gang die naar de toiletten
leidde. En nergens anders naartoe. Potentiële kunst
kopers op weg naar het toilet hadden uiteraard
dringender zaken te doen dan babbelen meteen
kunstenaar. Decisionmakers die het toilet weer had
den verlaten hadden helaas evenmin de neiging
eventjes te komen filosoferen over kunst, beton en
de eventuele aankoopprijs. Toch meldden zich zo
waar drie dames, met een mooie bedrijfsbadge, die
het een geinig dingetje vonden, onze betonnen
vouwkubus. Tot een aankoop kwam het niet: de da
mes waren zojuist door de beursbazen weggestuurd,
vanwege een stout plan van een van de exposanten:
die drie dames, ingehuurde artiesten, zouden be
schilderd gaan worden. Iets wat de zedelijke leiding
van de beurs nog juist op tijd had ontdekt, en ver
boden.
Ik rook een gat in de markt en stelde vriendin A
voor dat ik hddr zou gaan beschilderen, in ons ge
heimegangpad naar de toiletten. Oploop, rumoer,
kansen op kubus-verkoop. Maar A wilde niet, en
traag verstreken de uren in het kunstenaars-reser
vaat. Inmiddels was de lunch voorbij, de deals wa
ren beklonken, vanaf de benedenverdieping rolde
een golf van mannenstemmen tegen de trappen op.
Kurken knalden, wijnglazen tinkelden, het gratis
bier stroomde kloek borrelend uit tientallen tapkra
nen. Dit was het moment.
Voor ze het doorhad had ik vriendin A. tot op haar
ondergoed ontkleed, duwde een fraaie kubus van 12
kilo in haar handen en dwong haar de trap af. Een
meesterplan. Er viel een diepe stilte op de vloer.
Mortelmakers, speciespecialisten en tunnelteke
naars gingen op tafels en eikaars tenen staan om 1
onze kubus tot in ieder detail te kunnen bestude
ren. Toen kwam eindelijk het moment waarop
wij die hele dag hadden gewacht: „250 euro",
riep de chef-boekhouder van het HSL-kartel.
„500", riposteerden drie jonge blagen van 's
lands grootste ingenieursbureau. „1000 eu
ro en een gratis taxi naar huis", gilde
de top van Rijkswaterstaat. Ik geef
toe dat ik beter op had moeten let- 1
ten en niet direct had moeten
gaan drinken op ons verkoopsuc
ces. Dalniettemin heb ik de kinder
wagen en de betonnen kunstwerken
na sluitingstijd allemaal keurig terug we
ten te vinden. De volgende dag, heel laat,
belde kunst-vriendin A Waarom ik toch
niet gezellig meegegaan was naar het betonworste-
len in de Baya Beach Club.
