Joep Onderdelinden is net lekker bezig
De grenzen overschreden
KUNST 8f CULTUUR
Mooi verjazzte
nachtverhalen
van John Buijsman
3
btiliteit
tbreekt
Slippers'
Plan voor Theo van Gogh Museum Cd van U2 'uitgelekt' op internet Kraayenhof
en Viersen
missen iets
Cabaretier sluit eerste soloprogramma af in Leidse Schouwburg
istein op
l of Rock
donderdag 11 NOVEMBER 2004
^Duitse formatie
Cn treedt op tijdens
il Fields of Rock dat
qi 2005 het Goffertpark
fjen in zijn greep
O Fields of Rock zijn
idia minimaal vijftien
den. De Duitse hard-
tten verleden week
n dam Ahoy' in vuur
yj, telke bands nog meer
>n»tijdens Fields of Rock
re(] anisator Mojo later
p
elt
«ostuum
eikend
Voor het eerst is de
idot postuum toege-
vo irel aan de van oor-
kraïens-joodse
e Irene Némirovsky
J2). Zij was in de jaren
de vorige eeuw in
:en gevierd schrijfster
ar novelle Le Bal en
roman David Gol-
ix Renaudot werd
,"ej( kend voor haar laat-
'Suite Fran^aise, die
voor het eerst in
rerscheen sinds zij
roor haar dood in het
te igskamp Auschwitz
pc
iru
cke^
ejrt Mory
uitgesteld
b Europese tournee
m -Afrikaanse zanger
kan niet doorgaan.
Je tour afgeblazen is,
:nd. Het concert van
vanavond in de
orzaal wordt verzet
isdag 16 februari
:oncert begint om
kaarten reserveren
071-5131704.
recensie
jnand Zeilstra
iet(ing: 'Slippers' van Alan
Spel: Will van Kralingen,
1, Anniek Pheifer en Romijn
e: Eric Schneider. Gezien:
)ek
en
s^e nburg Leiden. Daar nog te
nn en: vanavond,
ertr
;ezelschap van toon-
er}: e toneelkenners dien
>rij
let
bet
te positief over
uit te laten. Het ge
lijk niet van trendge-
omdat rond de
Één van de meest
b en meest gespeel-
/flse toneelschrijvers
van oubolligheid
kin natuurlijk, want
ïft de afgelopen ja-
k materiaal geleverd,
en befaamde 'Slip-
succesvol voorbeeld
ie waarop Ayck-
~-i dramatechnische
t om te springen. Hij
lersonages in een
ie, waarin zij zich
1 te redden. In 'Slip-
lat aldus: een jonge
lit aan haar vriend
ar ouders op be-
laar zijn het haar
En wat nou, als die
1 zijn hoofd haalt
wijze van verras-
'ouders' op te gaan
irust het procédé
ht. Maar dan wel
P |subtieler. En juist
it ontbreekt in deze
pers-enscenering,
n kluchtig doet,
5 nadrukkelijk geko-
n regieconcept met
:he overdrijving en
iiecten. Will van Kra-
Kook een dergelijke
rfect te beheersen,
an lijkt zelfs lol in
te hebben. Van het
zoekt Romijn Co-
ar een beter even-
sering binnen de
[ieopvatting. Anniek
lotte laat zich nog
irleiden tot deze
verdrijving,
j/ ze het stuk bewust
poog spelen. Die in-
scl no8 eens verster^
cor waarin met twee
bewegende ijzeren
komisch gestileer-
1 tuin wordt vorm-
it andere woorden:
uent gekozen voor
anteling van de ge-
j ïatie in de richting
ïrde. Respectabele
vakmensen uitge-
er volgt nu onver-
n 'maar'. Is dit stuk
ek gebaat bij een
ssei0 veel mo8eliik
ende' vormgeving
rp getimede en elke
mijdende introver-
Anders gezegd, het
ir gekund. Sterker
°erj I subtieler gemoe-
ïziel
ippt
kol
amsterdam/gpd - Er komt een stichting Theo van
Gogh Filmarchief of zelfs een nieuw Van Gogh
Museum. De opbrengst van de speciale vertonin
gen van films van Van Gogh, in onder andere
Amsterdam en Den Haag, gaat naar die stichting.
Een van de initiatiefnemers is Dave Schram van
Shooting Star Filmdistributie, dat rolprenten van
de vorige week vermoorde Theo van Gogh heeft
geproduceerd. Schram: „Het idee is gisteren ont
staan, toen bleek dat Pathé Cool! nu toch gaat
draaien, volgende week woensdag in City 7. De
opbrengst, ook van andere vertoningen van zijn
films, moet naar een stichting gaan die zijn werk
beheert, vinden wij."
Schram denkt zelfs aan een Theo van Gogh Mu
seum. „Daar hebben we het met Theo zelf ander
halve week geleden voor de grap over gehad. Hij
zei: 'Doe het dan in de Paulus Potterstraat tegen
over het Van Gogh. Zie je al die Japanners al in
de verkeerde rij staan'?"
Volgens Dave Schram is het absoluut de moeite
waard om al het werk van Theo van Gogh bij el
kaar te brengen: „Theo heeft in zijn leven zo veel
gemaakt. Twintig jaar geleden hebben we bij
voorbeeld met Max Pam en Karei van het Reve
een scène uit De Avonden gedaan, op super-
VHS. Ik zie Theo nog over de grond rollen van
het lachen, zo droogkloterig speelden ze. Zijn
film Charley uit '86 is nog altijd zoek. Ik weet nu
wel dat die bij uitgever Ger van Wulften ligt. Ger
gaat hem nu opsporen. Desnoods laat de stich
ting een nieuw negatief maken."
hilversum/gpd - Na de nieuwe
cd van Eminem is nu ook de
nieuwe U2 uitgelekt op inter
net. Via allerlei kanalen is 'How
to dismantle an atomic bomb'
te downloaden, terwijl de plaat
pas op 22 november officieel
uitkomt. Productmanager Thijs
Mantel van Universal heeft
geen idee hoe de cd van U2 op
internet terecht is gekomen.
„Het heeft geen zin om daar
over te speculeren. In een stu
dio werken meer mensen en
zo'n plaat gaat vervolgens de
hele wereld over. Bovendien is
The Edge afgelopen zomer een
ruwe versie kwijtgeraakt."
U2 had zijn kaarten gezet op
het legaal downloaden. Met een
miljoenendeal verbond de po
pulaire Ierse rockband zijn
naam aan de digitale jukebox
iPod van Apple. Er is een speci
ale U2-iPod, met een stijlvolle
gitzwarte behuizing met rood
bedieningswiel met de handte
keningen van de bandleden.
Kopers van zo'n iPod (prijs: 379
euro) kunnen bovendien tegen
een korting van 50 euro het he
le repertoire van U2 legaal
downloaden, ofwel zo'n 400
liedjes (iTunes).
Voorlopig moet de band echter
toezien hoe muziekliefbbers
muziek gratis van internet pluk
ken. Mantel van platenfirma
Universal vindt het nog te vroeg
om te speculeren over eventue
le omzetverliezen. Mogelijk val
len die mee, aangezien de Ierse
rockband de cd koppelt aan
een paar hebbedingetjes. Zo
verschijnt de plaat ook op vinyl,
als cd- en dvd-pakket en als su
perpakket met cd, dvd en foto
boek.
muziek recensie
Susanne Lammers
Concert: Sexteto Canyengue (Carel
Kraayenhof) met Quirine Viersen:
Hommage aan Astor Piazzolla. Gehoord:
ïo/n, Stadsgehoorzaal, Leiden.
door Marion Oroenewoud
leiden - Zijn flaporen zijn veelbe
sproken, net als zijn rol van post
bode Siemen in de populaire tv-
serie ZAAI. Acteur en cabaretier
Joep Onderdelinden heeft er zelf
om gevraagd. In zijn eerste thea
tersolo JOEP haalt hij de thema's
onomwonden naar voren. JOEP
sluit hij maandag af in de Leidse
Schouwburg. Met dat theater
heeft hij een speciale band, want
op hetzelfde podium beleeft zijn
nieuwe programma STRAK op 4
april de première. Hierin buigt
Onderdelinden zich over plasti
sche chirurgie en 'extreme ma-
ke-overs'.
Zijn flaporen ogen op de pro
motieposters van STRAK min
der prominent. Onderdelinden
knikt. „Ze zijn er nog wel, maar
in de normale proporties. Nou
ja, normaal. Niemand kan er
omheen. Maar bij het affiche
van JOEP hadden we ze ook
nog geaccentueerd."
Ooit heeft hij overwogen om er
'iets aan te laten doen'. „Mijn
zus heeft ze recht laten zetten.
Als puber heb ik er aan ge
dacht. Maar ik groeide er over
heen. Mijn moeder zei altijd: je
hebt geen flaporen. En zo was
het." Minder flaporen in zijn
tweede solo en Postbode Sie
men blijft thuis. Hoewel, dat
slepende 'hoooooi' en de ma
nier waarop hij van zijn fiets
stapt bij het café... dat is onmis
kenbaar Joép.
Onderdelinden wordt volgend
jaar veertig. Het hoofdthema in
STRAK. „Als je tegen de veertig
loopt, ga je nadenken over wat
je nog wilt. Veertig en verder? Ik
heb altijd graag een solopro
gramma willen maken. Mijn ei
gen toko. Waarin ik voor alles
Joep Onderdelinden begint en eindigt in de Leidse Schouwburg. Foto: GPD
verantwoordelijk ben en dat ik -
zonder subsidies - zelf moet
verkopen. Ik ben niet vies van
commercie. Zakelijk ben ik al
tijd geweest, niet zo zakelijk als
mijn vader maar toch. Mijn va
der was uienhandelaar in de
Haarlemmermeer. Ik heb heel
wat uien getapt in mijn jeugd.
Uien tappen? Dat betekent dat
je ze in zakken stopt. Met be
traande ogen ja. Als uien net
van het land komen, zijn ze ex
tra scherp."
Onderdelinden zoekt afwisse
ling in zijn werk. „Dan ben ik
musicalster, dan weer acteur.
Op een bepaald moment kreeg
ik drie rollen in jeugdproduc-
ties aangeboden. Dat stempel
wilde ik voorkomen. In de sa
menwerking met Paul de
Leeuw kwam ik erachter dat ik
grappig kon zijn. Eerder zag ik
me nooit als komisch acteur.
Meer als stille observant."
Hij koos voor cabaret en had
geen idee van de hausse aan
jonge cabaretiers in ons land.
„Ik stond tussen namen waar
van ik nog nooit had gehoord.
Het bleken mensen die allang
in het theater bezig zijn." Youp
van 't Hek, die kende hij wel,
maar bij het bedenken van zijn
eerste titel heeft hij nooit aan
hem gedacht. „Ik zocht een
korte naam voor een persoon
lijke show. Daarom JOEP." Als
beginnend cabaretier dankt hij
de volle zalen aan zijn tv-be-
kendheid. ZAAI heeft hem geen
windeieren gelegd. Bij opkomst
in JOEP zijn de eerste lijzige
woorden van postbode Siemen:
düüüsss... Het ijs is gebroken.
„Natuurlijk, een prettige bin
nenkomer", erkent Onderdelin
den. „Maar het ZAAI-publiek is
divers, van jong tot oud. Er ko
men ook mensen die mijn ge
zicht kennen van de Paturain-
reclame en nog nooit een thea
ter van binnen hebben gezien.
Ik weet niet of dat een pre is."
Zijn tweede programma STRAK
is minder persoonlijk. „Het gaat
over de midlifecrisis van veerti
gers. Angst voor ouder worden.
Je afvragen: is dit het nu of
moet ik iets anders? Wil ik wel
of geen kinderen?" Zelf heeft
Onderdelinden er nóg geen last
van. „Ik sta wel anders in het
leven dan voorheen. Ik zeg niet
meer op alles 'ja' en doe de din
gen die ik leuk vind. Voor mij
geen carrière-move. Ik ben net
lekker bezig."
Wat hij wel herkent is de zorg
over het uiterlijk verval. „Tja, de
boel gaat hangen. Bij vlagen ga
ik naar de sportschool, maar ik
ben niet fanatiek. Wat ik zou la
ten verbouwen? Mijn kin mis
schien, of de hangende oogle
den laten wegwerken. In mijn
solo pleit ik ervoor om 'extreme
make-overs' voor bejaarden
verplicht in het ziekenfonds op
te nemen. In de tijd dat ik nog
leraar Omgangskunde zou wor
den, heb ik in een verpleeghuis
stage gelopen. Ik moest een
naakte struise dame wassen.
Als jong broekie was ik lang be
zig om haar tussen de huid
plooien te boenen. Als die over
tollige huid nu strak getrokken
zou worden, dat zou veel tijd en
geld schelen. Ze willen toch be
zuinigen op de zorg?"
En eeuwig jong blijven is ook
niet alles. Onderdelinden
schetst in STRAK het leven van
Doornroosje en van Dorian
Gray, naar de roman van Oscar
Wilde. „Doornroosje sliep hon
derd jaar en de wereld draaide
door. Wat voor prins tref je
dan? Dorian bleef een knappe
jongeman terwijl zijn omgeving
steeds ouder werd. Het bracht
hem geen geluk."
JOEP - Joep Onderdelinden,
de allerlaatste voorstelling.
Leidse Schouwburg 15 novem
ber. Aanvang 20.15 uur. Kaar
ten €7,50. Tijdens de show op
name voor dvd.
Van de muzikale kwaliteiten
van Quirine Viersen geen
kwaad woord. En over Carel
Kraayenhof valt ook niet te kla
gen. Maar samen zijn ze toch
teleurstellend. De Argentijnse
tango waaraan beiden hun hart
verpand zouden hebben, komt
in hun aanpak niet tot de hoog
te die je verwachten mag. Hun
interpretaties van stukken van
Piazzolla en Osvaldo Pugliese
missen iets essentieels.
Kraayenhofs laatste cd heet
Street Tango, maar de harde
kantjes zijn er in de Stadsge
hoorzaal behoorlijk afgeslepen.
Kraayenhofs bandoneon ver
geet zichzelf maar een enkel
keertje, schiet af en toe en haast
per ongeluk nog wel eens magi
straal uit in een gepassioneerde
demarche, maar voegt zich te
veel naar de beide violisten. En
die spelen te graag breed ro
mantisch en te weinig bijtend
agressief. De muziek mist dus
het harde van de straatstenen,
het scherpe van het stukgetrap
te glas en het rauwe van het
straatvuil, het rumoer en de
woede. De nadruk ligt op het
welluidende en sentimentele.
Zodoende klinkt deze 'cross
over' veel te weinig naar Bue-
nes Aires en te veel naar het
stroomgebied van de Donau.
Toch voegt Viersen wel iets toe.
Want totdat zij op het podium
verschijnt speelt het Sexteto
Canyengue helemaal braaf en
bedeesd tandeloze salonmu-
ziek. Het heeft er veel van dat
de afzonderlijke leden van het
sextet zich individueel meer
willen profileren met haar op
het podium. 'La muerte del An
gel' wordt gespeeld met een ze
kere urgentie, al is het daarop
volgende 'Ave Maria' dan weer
onvervalste edelkitsch.
Dan gaat het allengs beter. De
tango 'Mahon y Azul' klinkt bij
na subversief, de korte stacca
to-nootjes ondermijnen de lie
ve legato-lijnen en bij het
bruidstranenlied 'Adiós Noni-
no' lijkt het zowaar menens.
Kraayenhof laat zijn instrument
uitbreken en weer terug-
schrompelen, hier laait de vlam
op, wordt er een poging gedaan
de ziel te schroeien. Maar met
de in kras tempo genomen 'Li-
bertango' zijn we weer terug bij
het vakkundig maar aangepast
musiceren. En dat is toch iets
anders dan de tango.
Crossing Border vooraf al een succesverhaal
den haag/gpd - Alle drie
avondprogramma's van Cros
sing Border zijn uitverkocht.
Volgens directeur Louis Behre
is zowel van de kant van het
publiek als van de media de be
langstelling voor het evenement
groot. „Vorig jaar was het iets
minder, misschien omdat men
er toen aan moest wennen dat
we terug in Den Haag waren",
aldus Behre. Die vanzelfspre
kend in zijn nopjes is met de
grote belangstelling.
Voor de dagprogramma's, met
onder anderen de bekende
thrillerauteur Ruth Rendell, zijn
nog wel kaarten beschikbaar.
Dat geldt ook voor de zaterdag
als SP-leider Jan Marijnissen de
jaarlijkse PEN-prijzen zal uitrei
ken in de Koninklijke Schouw
burg en voor Borderkids dat
zondagmiddag vanaf 14.00 uur
plaatsheeft met onder anderen
Remco Campert en Kees van
Kooten.
Grote trekker van het festival,
dat vorig jaar na een uitstapje
van enkele jaren terugkeerde
naar Den Haag, is de Belgische
groep dEUS. De band gaf een
spetterend optreden op Low
lands, maar sindsdien is er veel
veranderd; twee groepsleden
stapten op, maar hoewel front
man Tom Barman er wel aan
heeft gedacht op te houden, is
met name door de komst van
Mauro Pawlowski (gitaar) be
slist toch door te gaan. „Dat je
dEUS op een en dezelfde avond
kunt zien met Sophia, gebeurt
natuurlijk niet zo vaak", zegt
een trotse Cees Debets van
Crossing Border.
Volgens Debets zijn er dit jaar
opvallend veel grensoverschrij
dende optredens te verwach
ten. De liefde van de Britse au
teur Nick Hornby voor de Ame
rikaanse rockband Marah resul
teert op Crossing Border in een
gezamenlijk optreden. En wat
te denken van Henk Bernlef en
jazzpianist Guus Janssen, of
Magnus Mills met de popgroep
Go-Carter.
Dat Nick Hornby, de succesvol
le auteur van 'About a boy' en
'High fidelity', een passie heeft
voor Marah mag niet verba
zingwekkend zijn als je het
werk van beide fenomenen
kent. De band uit Philadelphia
maakt het soort grootsteedse
rock-'n-roll waar Hornby in zijn
literaire werk en zijn columns
voor The New York Times vaak
naar verwijst. 'De beste muziek
verbindt zich met je ziel, niet
met je hersenen', schreef Horn
by in '31 Songs', zijn bundel
met persoonlijke anekdotes
over zijn favoriete popsongs.
De uitbundige muziek van Ma
rah, die is beïnvloed door The
Rolling Stones, Replacements
en Bruce Springsteen, is een
hartstochtelijke verkenning van
het gevoelsleven. De broers Da
vid en Serge Bielanko putten uit
eigen ervaring voor hun songs
over het leven aan de zelfkant
van de maatschappij. Er wordt
gefluisterd dat een van de
broers model staat voor het
hoofdpersonage van Hornby's
volgende roman.
Over Magnus Mills debuutro
man The restraint of beasts'
(1998) schreef Thomas Pyn-
chon: 'A demented deadpan-
comic wonder'. Hij had het niet
beter kunnen zeggen. Het ver
haal over een stel Schotse hek
kenbouwers dat met zijn Engel
se voorman een klus moet kla
ren en daarbij in de problemen
raakt, is zo droogkomisch en
vervreemdend dat het flauw
zou zijn het plot te verklappen.
Het is beter de voormalige En
gelse buschauffeur Mills, die in
eigen land al vergeleken wordt
met Pinter, Beckett en Kafka,
het onvergetelijke verhaal te
horen vertellen in een muzikaal
decor van de band Go-Carter.
Het belooft een hoogtepunt van
Crossing Border te worden.
Zo ook het optreden van Jona
than Coe, de Britse schrijver die
in 2000 wereldberoemd werd
met 'The Rotters club'. Coe
leest voor uit zijn nieuwe ro
man 'The closed circle' en hij
wordt daarbij muzikaal bege
leid door pianist Louis Philippe
en bassist Danny Manners met
wie hij eerder de cd '9th 13th'
opnam. Coes werk is een lite
raire versie van hoogwaardig
BBC-drama als 'Cold feet' te
noemen. Wat Denis Johnson
met muziek heeft, blijkt uit de
titel van zijn bekendste roman,
'Jesus' son' (1992), dat verwijst
naar Lou Reeds 'Heroin'. 'Jesus'
son' is de junkieroman die alle
andere junkieromans overbo
dig maakt.
Na deze mijlpaal, waarmee
Johnson ook afrekende met zijn
eigen verleden als verslaafde,
heeft hij een veelzijdig oeuvre
opgebouwd, bestaande uit ro
mans, poëzie, toneelstukken en
literair journalistiek werk. De
cult-status die Denis Johnson
kreeg met 'Jesus' son', verdien
de Irvine Welsh met 'Trainspot
ting'. Die baanbrekende roman
is bij de generatie die Welsh er
in beschrijft vooral bekend
door de verfilming van Danny
Boyle. Jammer, want de Schot
se schrijver is een groot stylist.
Na het wat minder indringende
'The acid house' en 'Glue'
kwam Welsh met zijn laatste ro
man 'Porno' sterk terug. Pomo,
waarin een aantal markante
personages uit 'Trainspotting'
opduikt, is een enerverende en
geestige verhandeling over ka
pitalisme, consumentengedrag
en opportunisme.
Kees van Kooten staat op Bor
derkids. Foto: GPD
Muzikanten die nu eens niet
zingen maar voorlezen uit ei
gen werk, is niet altijd een on
verdeeld genoegen. Een zanger
kan met zijn teksten geweldig
tot de verbeelding spreken,
maar als zijn woorden van mu
ziek ontdaan zijn en worden
voorgedragen is het niet zelden
saai. Maar voor Jim White
schuiven we graag aan. De man
is een rasverteller die voor zijn
teksten over geestelijke ontred
dering kan putten uit een bizar
re levensloop. Voordat White
muzikant werd was hij onder
meer taxichauffeur, fotomodel
en kok.
Van harte aanbevolen is ook
Ian MacKaye, de zanger van de
Amerikaanse hardcoreband Fu-
gazi. MacKaye wordt gezien als
de grondlegger van de straight
edge-beweging, een stroming
geheelonthoudende, veganisti-
sche punkbands. Eigenwijs als
hij is, heeft MacKaye zich hier
altijd van gedistantieerd.
Straight edge zou een marke-
tingterm zijn. Van MacKaye
mogen we dan ook eerder
goudeerlijke emoties verwach
ten dan politieke slogans.
Crossing Border - Van vrijdag
tot en met zondag, Koninklij
ke Schouwburg, Den Haag. Op
zondag 14 november Bor
derkids.
theater recensie
Dick van Teylingen
Voorstelling: Een nacht uit het leven van
de stad. Regie: Paul Feld en Jeroen Kriek.
Composities: Keimpe de Jong en Arend
Niks. Gezien: 5/10, Rotterdam Te zien:
morgenavond, LAKtheater, Leiden.
,,'s Nachts zijn mensen moe. Of
dronken. Ze zien zaken anders.
De beste verhalen hoor je 's
nachts." De nacht is de tijd van
John Buijsman; een logische
voorkeur van een stadsmens
met een passie voor jazz. 's
Nachts zijn de mensen ook alle-
ner dan overdag. Overdag klin
ken alle stemmen door elkaar
heen, de nacht geeft ruimte aan
de persoonlijke ontboezeming.
Buijsman vroeg en kreeg vijf
monologen van zijn vijf favorie
te schrijvers. Voeg daarbij drie
uitstekende jazzmuzikanten,
een beetje rook, gebruik voor
het achterdoek een sfeervolle
foto van Rotterdam in grijs en
donkergrijs, en je hebt een film
noir op het toneel.
Vijf monologen in één voorstel
ling, dat krijgt al gauw iets van
een schrijverswedstrijd. Een te
nor battle zoals grote saxofonis
ten die wel hielden, maar dan
in woorden. Toch gaat het hier
niet die kant op, door de ver
schillende sferen en benaderin
gen. Kort samengevat ligt de
kwaliteit achtereenvolgens in
retoriek, relaties, verhaallijn,
details en literatuur.
Ko van den Bosch zorgt voor de
inleiding en dankt het publiek
voor zijn 'hoopvolle aanwezig
heid', ondanks de rampen die
ons overdag kunnen bezoeken.
Maria Goos schetst een huwe
lijk waar de glans af is; man en
vrouw kunnen hard over elkaar
oordelen, maar in zijn geval is
de liefde niet verdwenen. Het
sterke punt van de bijdrage van
Daphne de Bruijn is de opbouw
en de ontwikkeling van het ver
haal, over een vader die vroeger
zijn zoon de hoeren beloofde
als hij oud genoeg was en nu
sterft.
Martin van Waardenberg
zoomt in op de onmenselijke
kinderachtigheden van een
wrede vader, en het mooie slot
van de avond is van Marcel Mö-
ring. Zijn brokkelige portret van
een oude socialist aan het einde
van zijn leven is een juweeltje,
ook dankzij Buijsmans presen
tatie. Hij benut trouwens de
melancholie van alle verhalen
uitstekend, zonder zielig te
doen.
De interactie met de n
maakt de voorstelling nog ster
ker. Saxofonist Keimpe de Jong
blaast gedreven en genuan
ceerd, drummer Arend Niks
zorgt voor stuwende en inspire
rende klappen, tikken en tinkel
tjes, gitarist Andreas Suntrop
vult hun samenspel aan met
andere kleuren. Je hoort ze luis
teren. Buijsman zingt daar
soms bij. In het algemeen is dat
een slecht idee, maar soms
weet hij zelfs daarmee te ont
roeren.
In eerdere voorstellingen leefde
Buijsman zich in in grootse lo
sers. zoals trompettist Chet Ba
ker en bokser Henry Cooper.
Dat waren al mooie avonden,
maar met de 'gewone' mensen
uit deze bijzondere nacht stijgt
hij nog een trapje hoger.
