Van Velzen blijft
zich verbeteren
Houvast
SI
Basketballer viert nog een paar jaar 'vakantie'
Tussen Ids
en Anni
kwam de
kermis van
Deersum
- wat sneu is
voor Anni,
maar ook wel
weer pleit in
het voordeel
van Ids
SPORT
ZATERDAG 6 NOVEMBER 2004
door Certjan van Geen
- Op zijn zestiende kon Ronald van
Velzen nooit bevroeden dat zijn leven zo
drastisch anders zou gaan lopen dan ge
dacht. De Noordwijker zat op school,
dacht soms aan een vervolgopleiding,
voetbalde bij SJC en van basketbal had
hij slechts zijdelings gehoord. Zestien
jaar later heeft hij er een heel leven als
profbasketballer opzitten en is het einde
nog niet in zicht. De 2.08 meter lange
center verhuisde deze zomer na een ar
beidsconflict van Omniworld Almere
naar titelkandidaat Eiffel Towers in Nij
megen. „Zoals het nu gaat, hou ik het
nog wel vier jaar vol", zegt Van Velzen
lachend. „Daarna moet het maar eens
afgelopen zijn met die 'vakantie'."
Van Velzen beseft heel goed dat hij als
beroepssporter een bevoorrecht mens
is. Geen andere beroepsgroep kan met
zo veel overtuiging stellen dat ze een
betaalde vrijetijdsbesteding heeft, ook
al ligt de pensioengerechtigde leeftijd
laag. En toch wordt er, puur uit onwe
tendheid, nogal eens geringschattend
gedaan over profs. De Noordwijker zag
er in het verleden relaties op stuk lo
pen. „Ik had vriendinnetjes die er niets
van begrepen. Die vroegen zich soms
af waarom ik nou alweer ging basket
ballen. 'Ja hallo', dacht ik dan. Jij gaat
toch ook elke dag werken. Basketbal is
mijn werk. Het is alleen geen normale
baan. En er kleven ook nadelen aan. Ik
ben alleen op zondag vrij en de laatste
tien jaar heb ik rond kerst geen vakan
tie gehad."
De Noordwijker kreeg op latere leeftijd
pas een groeistuip. Ineens begon zijn
lengte hem tijdens het voetbal in de
weg te zitten. „Als ik een bal aannam,
was het bij wijze van spreken gevaarlijk
spel", zegt Van Velzen. In de Al van
SJC schoof hij van de spitspositie naar
achteren en kreeg de rol van voorstop
per. Dat hield nog meer nadelen in.
„De trainer/vond dat ik harder moest
gaan voetballen. Ik moest af en toe op
de enkels van een tegenstander gaan
staan. Dat is mijn stijl niet."
Via schoolbasketbal werd hij ontdekt.
Van Velzen ging bij MSV meetrainen
en stond in een mum van tijd in het
eerste. Daar wist hij zich omringd door
een getalenteerde en ervaren groep,
die in de top van de promotiedivisie
meedraaide. Al met al de ideale leer
school. „Ik ben niet opgegroeid met
basketbal, maar het was wel meteen
een sport die me lag. Ik kon er echt iets
leren en wilde dat ook. Ik pikte dingen
snel op." Bij de jaarlijkse Allstar-wed-
strijd van de promotiedivisie werd hij
topscorer. Een scout van eredivisionist
Goba was aanwezig en hij kon er teke
nen. „En ik wist niet eens wat Goba
was", stelt Van Velzen om aan te geven
dat hij nog steeds een groentje was in
de vaderlandse basketbalwereld. Bij de
club uit Gorinchem speelden destijds
immers grootheden als Okke te Velde,
Marco de Waard, Richard van Poel
geest en Tyco Cooper.
Illinois
Vanaf dat moment was zijn leven niet
meer hetzelfde. Hij ging naar Amerika
en kreeg aan de Illinois State Universi
ty een scholarship om te studeren en
te basketballen. Hij vervolgde er de le
rarenopleiding die hij in Nederland be
gonnen was en deed een tweede 'ma
jor' psychologie met als specialiteit
jeugdcriminaliteit en familie. „Mis
schien wil ik wel verder in de sportpsy
chologie. Als ik alleen al op straat loop,
zie ik zo veel talent, dat wil je niet je
niet weten. Maar heel veel ervan gaat
verloren, omdat het in het koppie ver
keerd zit. Kinderen vallen daardoor
af aldus Van Velzen, die twee weken
geleden, een dag voor zijn 32ste ver
jaardag, vader werd van dochter Jessie.
Het welzijn van de jeugd gaat hem aan
het hart. Hij heeft een voorbeeldfunc
tie in de stad, wordt herkend op straat.
Als hij aan het hardlopen is, kan hij het
niet nalaten om even te kijken of de
basketbalpleintjes bevolkt zijn. Zo ja,
dan gooit hij een balletje mee. „Ge
woon omdat ik er lol in heb is en om
dat het gewaardeerd wordt. Ik vind het
leuk om herkend te worden. Niet dat ik
het daarom doe, maar ik kan het me
niet voorstellen dat ik anders zou rea
geren. Ik zal altijd bereikbaar zijn, kan
me niet voorstellen dat ik niet met toe
schouwers praat of geen handtekenin
gen uitdeel."
Met ISU won Van Velzen twee keer de
conference. In het aansluitende NCAA-
toemooi was de achtste finale steeds
het eindstation. In zijn laatste jaar ISU
raakte hij zwaar geblesseerd aan zijn
knie. Na een extra half jaartje aan de
universiteit van St. Louis verkaste hij
naar de Franse tweededivisionist Le
Havre. Öok daar behaalde hij de titel
om vervolgens terug te keren naar Ne
derland en te tekenen bij Omniworld
Almere.
Omniworld
De eredivisionist boekte in zijn korte
bestaan wisselende successen. Van
Velzen speelde in 2003 de finale van de
play-offs tegen Eiffel Towers, zijn hui
dige werkgever. Veel consistentie zit er
niet in de resultaten, wat wellicht me
de gevolg is van het hap-snap-beleid
dat de club voert. Vorig jaar immers te
kende Van Velzen een contract voor
onbepaalde tijd in Almere. Al tijdens
maar vooral na zijn basketbalcarrière
zou hij verbonden blijven aan de club
in een technische functie. Nog geen
jaar later wilde Omniworld alweer van
hem af. Om het doorlopende contract
te beëindigen moest de rechter eraan
te pas komen. Van Velzen kreeg finan
ciële genoegdoening, maar snapt wei
nig van de gang van zaken. „Ik was
datgene wat zij zochten voor de toe
komst. Ik zou een functie krijgen in de
jeugdopleiding. Opeens moest het alle
maal anders, maar hoe hebben ze rne
nooit verteld. Ik weet nog steeds niet
hoe het zit. Ze wilden me op een vieze
manier aan de kant zetten en ook nog
op een moment dat alle andere ploe
gen vol zaten. Ik had net mijn apparte
ment van de club opgegeven, een ei
gen huis gekocht en was bezig een ge
zinnetje te stichten. Flikken ze me dit."
Almere blijft ondanks dat zijn residen
tie. De dagelijkse reis naar Nijmegen
legt hij fluitend af. Hoewel hij in de
herfst van zijn loopbaan nog gedwon
gen werd te verkassen, zitten er ook
voordelen aan de overstap. Eiffel To
wers, dat door voormalig Elmex/Lei-
den-guard Randy Wiel wordt getraind,
is nadrukkelijk titelkandidaat, terwijl
Omniworld na vijf duels puntloos on
deraan staat.
In Nijmegen wordt hij weer gedwon
gen zichzelf te verbeteren. „Ik heb al
tijd gezorgd dat ik in teams zat waarin
ik vooruit kon. Het is verleidelijk om
Ronald van Velzen naast Eiffel Towers -coach Randy Wiel, voormalig guard van Elmex Leiden. „Zoals het nu gaat, hou ik het
nog wel vier jaar vol." Foto: Michel van Zwieten
ergens heen te gaan waar je altijd in de
basis staat en altijd speelt, maar dan zit
je op een gegeven moment vast. Ik wil
een plek van een betere speler afpak
ken. Dat is het gezondste om te doen,
want de kans dat je valt is kleiner."
lm: Gijs Eradus
leftijd: 62
Leidse Ren- en Toervereniging
k Swift
ing bent u al lid van Swift?
haf mijn zeventiende. Wel ben ik
jf jaar gaan varen. Ik was bakker-
I een schip. Mijn fiets ging mee
lord, maar is er eigenlijk nooit af
st. Levensgevaarlijk, vaak. Toen ik
wam, ben ik getrouwd en sinds-
en ik definitief lid. Mijn zoontje is
s jongste lid ooit bij de KNWU
neld. Hij was vijf."
tel tijd per week besteedt u aan
b?
!4 uur per dag eigenlijk. Mijn
vrouw en ik hebben een caravan naast
de club. We mogen hier blijven van de
gemeente, vanwege inbraakpreventie.
Van origine ben ik de kantinebeheerder,
maar ik ben manusje van alles. Ik ben
schoonmaker, wedstrijdleider en jurylid.
Omdat ik jurylid ben, reis ik ook nog wel
eens het land door. Het seizoen van de
weg is afgelopen; nu is de crosscompeti
tie bezig. Nou hoef ik pas om half negen
's morgens mijn bed uit. Vanaf 1 april
gaat de kantine weer om half acht open.
Je bent altijd bezig en dat is lekker. Ik
kan ook niet stilzitten. De vereniging is
continu in beweging en dat is goed. De
jongens die hier komen toeren, willen
toch altijd een bakkie. Wat moet ik dan
gaan doen? Hiernaast voor mijn caravan
op een stoel gaan zitten? Of ik moet
naast Knetemann gaan liggen. Jammer
dat hij dood is. We kwamen elkaar vaak
tegen. Een leuke vent, die het hart op de
goede plek had."
Heeft u thuis dan niets te doen?
„Dit is mijn thuis. Ik ben natuurlijk de
biel dat ik zoveel tijd in mijn club steek.
Maar wielrennen is mijn levenswerk. Als
ik wat voor de vereniging kan beteke
nen, is het goed. Ik kan soms misschien
onbeschoft uit de hoek komen, maar ik
doe graag wat voor anderen. En als een
ander wat laat liggen - wat geeft het. Ik
pak het op. Laat mij maar lekker rom
melen."
Steekt het nooit dat altijd dezelfde
groep mensen vrijwilligerswerk doet?
„Nee. Ik heb daar begrip voor, als men
sen niets willen doen. Mensen werken
de hele dag - ik zit in de wao - en dat is
inspannend. Dan ga je liever fietsen om
te ontspannen, dan schoonmaken. Maar
ik heb liever geen commentaar op mijn
werk. Mensen die niks doen, hebben
nog wel eens wat aan te merken. Dat
steekt wel. Jongens, hou je muil eens,
denk ik dan. Of ik zeg het en later denk
ik dan weer: Gijs jongen, laat lekker lul
len. Maar als clubmens doet het me wel
"Voor Mekaar" is een serie over vrijwilligers in
de sport. Kandidaten voor deze rubriek? Mail
naar sportredactie.ld@hdc.nl of schrijf naar
Sportredactie Leidsch Dagblad, Postbus 54,
2300 AB Leiden.
Dood is hij gelukkig niet,
maar een beetje gestorven
wel. Ids Postma schaatst niet
meer, hij is boer geworden.
Zelf heb ik het hier moeilijker
mee dan Ids.
Ids Postma beschouwde ik als
een houvast in het leven. In
mijn jonge jaren waren - ik be
perk mij nu tot het schaatsen -
Ard en Keessie dat.
Zo la ng zij schaa tsten bleef ik
jong, maar eerder dan ik ver
moedde kwam een einde aan
hun tijdperk - en dus aan mijn
jeugd.
Mijn studentenleven viel samen
met de glorietijd van Piet Kleine,
als langebaanschaatser.
Mijn plan om een leven lang de
eeuwige student uit te hangen
viel gruwelijk in duigen, toen
Piet postbode werd. Ik begreep
de hint. Je kunt niet blijven stu
deren.
Ids Postma deed voor het eerst
van zich spreken toen ik nog net
geen 40 was. Al snel bleek Ids
een blijvertje. Ofu dit ook heeft
weet ik niet, maar bij mij werkt
het dan zo dat ik mij een derti
ger blijf voelen zolang Ids op
schaatsen staat. Zo lang Ids be
staat, verandert er niets. Ids
werd één van de barometers des
levens voor mij. Zoals Rintje
Ritsma dat ook is.
De tijd krijgt op mij geen vat, zo
lang zij doorschaatsen - dót idee
zit daarachter.
Qds is maar een klein schakeltje
van de grote ketting, genaamd
houvast, die mij in dit leven op
de been houdt. Maar het wan
kelen is niet meer te keren en op
een dag, weet ik, val ik om. Frits
van Turehhout is onlangs weg
gevallen. Waarom voetbalt in de
eredivisie niemand meer met de
naam Pahlplatz? Bram Ver
meulen en nu ook al Gerrie
Kneteman zijn ons ontvallen en
behalve dat dit een tragedie is
voor de personen zelf en voor
nabestaanden is het ook tra
gisch voor onszelf. Elk wegkwij
nend houvast wijst je op je eigen
eindigheid en als je iets niet on
der ogen wilt zien is het dat wel
Daarom greep een jaar of wat
geleden zelfs de emigratie van
Evert van Ben them mij aan (ben
ik al zo oud dan, dat hij niet
voor een derde keer de Elfste
dentocht winnen kan?), maar
ben ik tegelijk dolblij dat Peter
Post nog leeft, dat Guy Roux nog
coach van Auxerre is en dat Pie-
ter van den Hoogenband door
zwemt naar Peking.)
Onder mijn ogen ligt nu de 22-
ste jaargang van 'Schaatssei
zoen, de statistische terugblik op
het schaatsseizoen 1993-1994
(Vandaag is dit meesterwerk
van Hedman Bijlsma, Ton Dek
kers, Arie van Erk, Gé du Maine,
Hans Niezen, Nol Terwindt en
Karei Verbeek voor de 32ste keer
verschenen; maar dit terzijde).
Tien jaar geleden al meldt
'Schaatsseizoenover Ids het vol
gende: Postma wil boer wor
den, maar eerst schaatsenrij
der.
Ids Postma zijn wens is dus ver
vuld.
Niet Europees-, wereld-, of
Olympisch kampioen worden of
een kus van Anni Friesinger was
zijn droom, maar boer worden.
Verbaast het dan nog half dat
diverse kranten benadrukten
dat Ids Postma nooit eerder in
zijn carrière zo'n spraakwater
val was als tijdens zijn laatste
persconferentie? Ids oogde ge
lukkiger dan ooit, zelfs. Einde
lijk is hij boer.
Deze race heeft hij in elk geval
van Ritsma. gewonnen. De eind
streep van de eigen carrière heeft
hij als eerste onder zijn schaat
sen door laten glijden.
Toen Ids nog met Anni was,
vroegen velen zich af of dat ooit
wat worden zou, die twee op één
boerderij.
Ze zouden, wegens de grond
prijzen elders én om hun eigen
Halfweg te creëren, o^oek zijn
naar een perceel grorÊ in Oost-
Duitsland, ging zelfs het ge
rucht. Maar in feite hielden wij
er allemaal rekening mee dat
Anni af zou haken.
Dat heeft zij niet gedaan, heb ik
ooit begrepen. Tussen Ids en An
ni kwam de kermis van Deer
sum - wat sneu is voor Anni.
maar ook wel weer pleit in het
voordeel van Ids. Waarom groe
ner gras zoeken als je eigen gras
al groen is: Ids ten voeten uit.
Het grote publiek zal hem. uit
eindelijk. vergeten, denk ik. Hij
werd Olympisch kampioen in
het jaar dat Romme en Timmer
een dubbelslag sloegen en de
wet van het getal is nu eenmaal
zonder mededogen. Maar dood
is hij gelukkig niet, ik hoop dat
Rintje nog lang doorschaatst en
dat Ids goed boert.
Frank Snoeks
