Thuiszitters bloeien op
bij sociale werkvoorziening
I
REGIO
Was het een stiletto of een sleutelhanger?
NAVRAAG
Knetemann WAS fans als bij collega's. De
altijd zichzelf rssr-
ril!
'Ze komen als een schuchter vogeltje binnen'
COLOFON
GERECHT
IffiSÏSS^^Si
■waniraBM
DONDERDAG 4 NOVEMBER 2004
irlegende, taalvirtuoos en publiekslieveling. De dood van Cerrie
>mann, die eergisteren op slechts 53-jarige leeftijd overleed aan
volgen van een hartstilstand, heeft bij velen een schok veroor-
)jy zaakt. Bij zowel wieler-
:ge de jaren zeventig nog ploeggenoot van de 'Kneet'. In die ja
de equipe van Peter Post smeedden zij een kameraadschap die
in stand is gebleven. „Kneet kon ook heel goed luisteren. Ik
van zulke mensen."
neer heeft u Gerrie Knetemann voor het laatste gezien?
was op 22 oktober. Toen hielden wij als oud-renners onze tra-
ïeel Beaujolais-samenzijn. Daar zaten we met de vrouwen aan
fde tafel. Het was ouderwets gezellig."
?ft u gereageerd op het nieuws van zijn dood?
as in shock. Opnieuw wordt er iemand die middenin het le-
lat, zo maar uit het leven gerukt. Elke keer is dat een enorme
ontatie."
1erinnert u zich Gerrie Knetemann?
wat moet ik daar nou op zeggen? Waar
beginnen? Hij was een goede maat, een
ant figuur. Een intelligente jongen, ie-
oter 1 die de mensen ontzettend goed door
Iemand die de zaken heel goed kon ver
den en een heel gezellige causeur. En,
e vergeten, een man die ook heel goed
uisteren. Daarvan zijn er niet zo veel. Ik
'van dat soort mensen."
iblieke figuur van de Kneet, de lolbroek
•eweldige anekdotes, hoe ver stond die
n de echte Kneet?
is, ook in de beroemde 'Kneet Story"
hij de Tourbelevenissen van die dag
le, altijd zichzelf. Ik heb daar altijd grote
idering voor gehad. Na een zware Tour-
was hij in staat om elke dag weer een geweldig verhaal neer
ten. Die humor, die had hij van nature. Daar was niets ge-
aan. Ik zou het nog bijna vergeten: hij had een geheugen,
rstelbaar... Hij wist nog beter dan ik welke trucs en geintjes ik
de koers had uitgehaald. Van een rit van dertig jaar geleden
dj me vertellen hoe de koers was verlopen en op welke plaats
geëindigd."
s hij eigenlijk als wielrenner?
ras een van de grootste toppers die Nederland ooit gehad
I Een fantastische renner, met een erelijst om U tegen te zeg-
tm maar wat te noemen: hij kon als een van de weinigen Ber-
Hinault in een tijdrit verslaan. De kenners zegt dat genoeg."
[u het altijd goed kunnen vitiden met hem?
tijdens de Olympische Spelen van Athene was er in de pers ge
lven over een conflictje tussen ons. Dat konden we om een of
e reden niet uitpraten. Toen we elkaar zagen op dat Beaujo-
[ebeuren was een enkel woord tussen ons genoeg om de scha-
herstellen. We omhelsden en we kusten elkaar, want dat de-
als zuidelijke types, en het was weer helemaal goed. En nu
"neet er niet meer. Verschrikkelijk voor al die mensen die van
(hielden. Of eigenlijk, houden."
1954, Donderdag 4 November
!N - De Sociale Raad hield gisteravond haar jaarvergadering in
lulden Vlies', met als speciale gast mevrouw Tjeenk Willink, lid
e Eerste Kamer en secretaresse van de Nederlandse Vereniging
Maatschappelijk Werk. Zij vertelde gisteravond als spreekster dat
Be jaar geleden in India is geweest. En wat zij daar aan armoede,
nood en ellende heeft gezien tart elke beschrijving. Zelfs de a-
le gezinnen of de woonwagenbewoners in ons land leven in mate-
'elstand in vergelijking met de honderdduizenden, ja zelfs mil-
in India, wier huisvesting bestaat uit een stuk van het trottoir
ir inboedel zich beperkt tot een soort majo-kacheltje, een kook-
een paar lepels.
Gerard Baas
foto: Archief Leidsch Dagblad
1979, maandag 5 november
*1 - De KWJ, de beweging van werkende jongeren, heet sinds
lag een nieuw pand in de Koppenhinksteeg. Ton van der Vel-
racht ter opening een affiche aan op het gebouw. Hiermee on-
eept hij dat de KWJ blijft strijden voor de verbetering van de
-, werk- en leefsituatie van werkende jongeren,
archief Leidsch Dagblad
s in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
ling 2,50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
i t.n.v. HDC Media b.v., Postbus 2, 1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
h Dagblad, ANNO tLd(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
alie van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. IJ krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
De personen die
bij de SWA bin
nenkomen krij
gen door de nieu
we contacten
meer plezier in
het leven.
Foto: Henk
Bouwman
II
f E-mail: directie.hdcuz@hdc.nl
Leidsch Dagblad
■fdredactie: Jan Geert Majoor.
Adriaan Brandenburg
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
KANTOOR
(ltstraat 82, Leiden, tel 071-5 356 356
B Postbus 54 2300 AB Leiden
(fax 071-5 356415
intie fax 071-5 356 325
berichten fax 023-5 '5° 567
IENTI EVERKOOP
nties m.b.t.
072-6813661
goed: 023-5150543
Hl: 075-681 3677
detailhandel: 071-5 356 300
(bureaus kunnen contact opnemen
5-6813636
SERVICE
1711 (gratis)
072 - 5196800
IEMENTEN
uitbetaling (acceptgiro)
egistl 0,20 (alleen aut. Ine)
',70 p/j €216,90
s die ons een machtiging verstrekken
omatisch afschrijven van het
ntsgeld ontvangen €0.50 korting
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis).
Mobiel- 072 - 5196800
ma t/m vr 07.30-17.00 uur; za 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar
Achmed Bougaba uit Marokko doet enigszins verlegen zijn
woord. Hij voelt zich onzeker over zijn Nederlands. Toch
heeft hij een flink aantal jaren Nederlandse les gehad. Van
1988 tot 1991 werkte hij bij een autospuiter. „Toen werd ik
ziek." Sindsdien zit Bougaba thuis om de simpele reden
dat niemand hem meer wilde aannemen. Dina Gerrits zit
ook thuis. Altijd gewerkt, maar toen ze zwanger raakte
stopte ze ermee. Nu wil ze weer aan de bak. Ferry van de
Starren: een werkzaam bestaan tot zijn knie naar de knop
pen ging. Hij gaat graag aan de slag, maar kan niets vin
den. „Vaak vinden ze je te oud voor een baan." Maar ook
zijn knie speelt hem parten. „Met een handicap kom je
niet aan de bak." De enige die nog niet zolang thuis zit is
Sandra Bootsma. Pas anderhalfjaar. Alle vier zitten ze in
de Wet Werk en Bijstand (WWB). Met beide handen gre
pen de vier de kans aan om werkervaring op te doen bij de
Sociale Werkvoorziening Alphen aan den Rijn (SWA) in het
gebouw Swaenendrift aan de Distributieweg.
Langdurig thuiszitten is niet de enige re
den waarom mensen dit reïntegratietra-
ject volgen bij de SWA. De gemeentelijke
sociale dienst draagt de mensen voor. De
stichting SWA Match voert het reïntegra-
tietraject uit. De WWB'ers die terechtko
men bij de SWA zijn zorgvuldig geselec
teerd, volgens directeur Herman Frankes.
„Mensen die mogelijk in aanmerking ko
men voor een vaste baan bij de SWA wor
den er uitgepikt." In de WWB zijn er vol
gens hem vijftig tot honderd mensen die
daarvoor in aanmerking komen.
„Ze komen als een schuchter vogeltje
binnen", typeert Lia Doeve de mensen
die vanuit de bijstand bij de SWA terecht
komen. „Daarna zie je ze veranderen en
contact zoeken met mensen." Doeve leidt
met Ilonka Leertouwer en Marjolein den
Uijl de stichting SWA Match. De afdeling
waar de nieuwkomers aan het werk gaan
heet toepasselijk Springplank. Lang thuis
zitten is slechts een van de criteria om
voor de reïntegratie in aanmerking te ko
men. Achtergrond speelt ook een rol. „Zo
heb je mensen met een verslavingsach
tergrond of ex-gevangenen." Allemaal
mensen op wie werkgevers niet zitten te
wachten. Na een intakegesprek mogen de
kandidaten aan de bak. Op de afdeling
wordt gekeken wat voor werkzaamheden
ze aankunnen, wat hun interesses en hun
beperkingen zijn.
Tevredenheid is er bij alle partijen. „Bo
ven verwachting", roemt werkplaatschef
Jan Huisman de binnenkomende WW
B'ers. „Het is toch omgaan met mensen
met een beperking." Velen hebben jaren
thuisgezeten en zijn niet meer gewend
aan structuur in het leven. „Zorgen dat je
op tijd bent en kunnen omgaan met col
lega's." De personen die binnenkomen
krijgen door de nieuwe contacten meer
plezier in het leven. Toch zit er wel dege
lijk dwang achter. Wanneer ze niet aan dit
project meewerken, worden ze gekort op
hun uitkering. Nu werken ze met behoud
van uitkering. „En dat is belangrijk voor
het gevoel van eigenwaarde", volgens
Huisman.
Het traject duurt maximaal drie maan
den. De drie begeleidsters vinden dat ei
genlijk te kort. Maar daar komt volgens
Frankes verandering in. Mondeling is de
SWA al akkoord met de gemeente Alphen.
Vandaag komen de handtekeningen on
der de overeenkomst. De duur van het
traject wordt dan ook verlengd naar zes
maanden en het aantal beschikbare
plaatsen wordt groter. Nu is er plaats voor
twee keer tien mensen, verdeeld over een
ochtend en middagploeg. Dat wordt twee
keer twintig.
Later wordt het aantal nog groter bij de
invoering van de regeling Work First.
Twintig plaatsen heeft Frankes daarvoor.
Mensen krijgen straks alleen nog maar
een uitkering als ze daarnaast ook wer
ken. De sociale dienst biedt dan meteen
werk aan naast een uitkering. „Hij of zij
krijgt dan direct werk voor twintig uur per
week." De gemeente Groningen heeft op
die manier driehonderd extra mensen in
dienst in de groenvoorziening. „Wat doen
voor je geld", aldus Frankes.
Resultaat heeft het project ook. Twee van
de achttien vonden binnen een week na
afloop van hun periode een reguliere
baan. Dat lijkt misschien weinig, maar ze
ker zes mensen weigerden aan het project
mee te werken. De rest werkt mee, met
veel plezier. De SWA geeft op deze ma
nier de mensen een kans werkervaring op
te doen. „Niemand anders geeft ze een
kans", zegt Frankes.
Gerrits, Bootsma, Van de Starren en Bou
gaba hebben deze kans in elk geval aan
gegrepen. „Ik heb het prima naar mijn
zin", zegt Gerrits. Bootsma doet haar ui
terste best om haar deelname aan het
project tot een succes te maken. „Thuis
doe je de hele dag niets." En ook Bouga
ba vindt het hier beter dan thuis. Alledrie
zien ze dan een vaste baan bij de SWA
wel zitten. Alleen Van de Starren wil graag
doorstromen naar een reguliere baan.
„Maar ik zeg geen nee tegen de SWA."
Fred van Rooij
Het zal je maar gebeuren.
Dat je voor de rechter
moet verschijnen omdat
je op een wat ongelukkig
moment je sleutelbos uit
je jaszak haalt. Het over
kwam een student uit
Oegstgeest. Twee beken
den met wie hij een
avond was doorgezakt in
de kroeg, zagen zijn lang
werpige sleutelhanger in
de schemering van het
vroege ochtendlicht aan
voor een gevaarlijk steek
wapen.
Bij beide mannen, die
niet helemaal meer
nuchter waren, sloeg bij
beide mannen vervol
gens de angst toe. De pa
niek om neergestoken te
worden was kennelijk zo
groot, dat ze zich de vol
gende dag na het uitsla
pen van hun kater de 'sti
letto' nog goed voor de
geest konden halen en
aangifte deden bij de po
litie. Vandaag moet de
student geschiedenis
daarom voorkomen voor
bedreiging met een mes
of ander steekwapen.
Thuis zal hij ongetwijfeld
bij zichzelf hebben ge
dacht: wie heeft er nog
vijanden nodig als je zul
ke vrienden hebt? Wat
somber zit de Oegstgees-
tenaar nu op het ver
dachtenbankje. De stu
dent tuurt om zich heen.
Hij hoort hier niet, dat is
duidelijk. Dit alles lijkt
verdacht veel op een na
re droom.
Het liefst zou de 25-jarige
het hele stiletto-incident
afdoen met een lach. Er
gens kan hij er namelijk
wel de humor van inzien.
En mocht het allemaal
met een sisser aflopen,
zo hoopt hij, dan houdt
hij er ten minste een
mooi verhaal aan over.
Toch blijft één vraag tel
kens weer door het hoofd
spelen: gaat de rechter
hem straks ook geloven?
Of wordt hij ten onrechte
veroordeeld voor bedrei
ging? Een tikkeltje ner
veus is de student wel.
Met zijn linkerhand
houdt hij stevig zijn sleu
telbos vast. De lange fel
gele sleutelhanger die uit
zijn jaszak steekt, is het
bewijsstuk dat hem
straks moet vrijpleiten.
„Het was vijf uur 's och
tends en ik wilde naar
huis", verklaart de Oegst-
geestenaar. „Toen ik
mijn fietssleutel pakte,
doken de andere twee in-
eens snel weg." Gek,
vond hij dat op zich wel,
maar hij nam er verder
geen aanstoot aan. Dat
de bekenden die hij eer
der die avond in de kroeg
was tegengekomen, hem
er nu van beschuldigen
met een stiletto een
steekbeweging te hebben
gemaakt, verbaast hem.
„Ik had niet eens een
mes bij me!", zegt hij ge
kwetst.
„U had ook geen ruzie
met ze", constateert de
rechter op basis van de
stukken uit het dossier.
„Waarom zouden ze dan
allebei toch zo lelijk over
u verklaren?", vraagt hij
zich af. De student haalt
zijn schouders op. „Ik
weet het echt niet."
Daar op toont de jonge
man de rechtbank zijn
sleutelhanger. „Mis
schien hebben ze dit
aangezien voor een sti
letto?", zegt hij weife
lend.
De officier van justitie en
de rechter bekijken het
gele voorwerp nauwkeu
rig. Tja, met de beste wil
van de wereld valt daar
nog geen gevaarlijk
steekwapen in te ontdek
ken. Maar de verdachte
zonder strafblad komt
goudeerlijk over. Is een
veroordeling nu op zijn
plaats? Heeft deze stu
dent daadwerkelijk twee
bekenden met een steek
wapen bedreigd?
Na het relaas van de
Oegstgeestenaar twijfelt
de officier daar openlijk
aan. „Met de getuigen
verklaringen heb ik wel
voldoende bewijs in han
den voor een veroorde
ling", peinst hij, „Maar ik
heb niet de overtuiging
dat u het ook daadwerke
lijk heeft gedaan." Hij
vraagt de rechter de man
daarom vrij te spreken.
Die volgt de eis. Ik heb
eigenlijk ook«iet de
overtuiging dat u ze heeft
bedreigd. Een aantal
mensen in zeer benevel
de toestand heeft u in
schemerlicht met een sti
letto gezien", vat hij
schamper samen.
De Oegstgeestenaar mag
daarom zijn schone
strafblad houden en kan
gaan. Maar nog voor de
deur achter hem dicht
valt, roept de rechter
hem na: „Dat tonen van
die sleutelhanger was
een goeie zet!"
De student glimlacht.
Zijn somberheid is ver
dwenen en het sterke
verhaal voor in de kroeg
blijft overeind.
Floor Ugtvoet
