Monsters en magie op Schiphol Plaza
GESPREK VAN DE DAG
Sterren kiezen, spekkies eten, boeren laten
'Uitgestorven' kanarie
op weg naar roem
Wreedheid door de eeuwen heen
DAGELIJKS LEVEN
IK P£NK PAT"lK VANPAAG MAAR EEA/5" G&-IBP KRIJG
MENSELIJK
De Britse prins HARRY zal zich niet
verontschuldigen bij een FOTO
GRAAF na een schermutseling voor
een Londense nachtclub. Volgens
een woordvoerder van zijn vader,
prins Charles, is dat niet nodig. Het
incident is betreurenswaardig, maar
jé moet het in de juiste verhoudin
gen zien, zei de zegsman zaterdag
tégen de Britse omroep BBC. Hij
uitte de hoop dat iets dergelijks niet
ntieer gebeurt. Volgens Britse media
bood de 20-jarige prins wèl zijn va
der excuses aan voor het handge
meen met de persfotograaf donder
dagochtend. De fotograaf probeerde
een plaatje van Harry te schieten,
die de tweede zoon van Charles en
wijlen prinses Diana is. Hij liep een
snee in zijn lip op toen de prins hem
wegduwde. De fotograaf deed aan
gifte bij de politie. Bij een deel van
de media geniet Harry de reputatie
van 'partyprins'.
Na Coldplay, Keane, The Darkness
en Travis, hebben ook andere groot
heden uit de Britse popmuziek, on
der wie Noel Gallagher (Oasis),
Damon Albarn (Blur) en Dido hun
medewerking toegezegd aan BAND
AID III. Dat bericht de BBC. Initia
tiefnemers BOB GELDOF en Midge
Ure proberen onder meer nog Radio-
head-zanger Thorn Yorke, Robbie
Williams en Jamelia te strikken. De
bedoeling is dat het illustere gezel
schap met Kerstmis de eerste plaats
in de hitlijsten bezet met een rema
ke van Do they know it's Christmas
uit 1984. Net als toen gaat de op
brengst van de single naar de
slachtoffers van hongersnood in
Afrika. Aan de eerste Band Aid de
den onder anderen U2, Sting,
George Michael en Duran Duran
mee. Het plaatje leverde destijds 8
miljoen pond (ongeveer 11,5 mil
joen euro) op.
Örie concertorganisatoren in de Verenigde Staten hebben vooreen rechter in
New York 2 MILJOEN DOLLAR (1,6 miljoen euro) van ROD STEWART geëist.
De concertpromotoren zouden inkomsten hebben misgelopen, omdat de Britse
popster een reeks optredens had afgezegd. De drie betoogden dat de zanger een'
voorschot voor een toernee in 2002 door Mexico en Zuid-Amerika niet heeft te
rugbetaald. Stewart en zijn zakenpartners stelden voor de rechter dat hij de con
certen wel moest afzeggen, omdat de organisatoren er niet in slaagden genoeg
geld voor de concertreeks binnen te halen.
Veel reizigers die afgelopen week
end bepakt en bezakt aankomst
hal drie binnenstapten, keken ver
baasd naar de enorme bedrijvig
heid in de hal. Zaterdag en zon
dag streken namelijk zo'n vijfdui
zend Yu-Gi-Oh-spelers neer in dit
deel van Schiphol Plaza voor een
air dual. En geduelleerd werd er.
Monster- en magische kaarten
werden over en weer ingezet, met
als ultiem doel: de overwinning.
Voor velen was dit eerste air dual
op Schiphol een prima gelegen
heid om speelervaring op te doen
én om kaarten te ruilen. Deelne
mers draaien warm tijdens oefen
duels waarin spelleiders uitleg en
advies geven. Volgens spelleider
Sebastiaan is uitleg meestal geen
overbodige luxe. „De regels zijn
anders dan in de televisieserie of
de film. Daar trekken ze zonder
pardon het ene na het andere
monster. Maar volgens de officië
le regels kunnen de meeste mon
sters pas worden opgeroepen
door het inzetten van speciale
kaarten. Veel kinderen hebben
daar geen idee van." Na het oefe
nen krijgen de deelnemers een
speciaal gekleurd armbandje dat
aangeeft dat zij klaar zijn voor het
echte werk: the King of Games
Challenge.
In een lange rij wachten kinderen,
Jongens en meisjes werken met monsters in het Yu-Gi-Oh air dual in Schiphol Plaza.
Foto: United Photos De Boer/Marco de Swart
die van heinde en verre zijn geko
men, tot ze voor het 'echie' mo
gen spelen. Alle spelers spelen
met een eigen deck van minimaal
40 kaarten en starten met 8000 le
venspunten. In de televisieserie
verliezen de kleine Yugi Moto en
zijn vrienden regelmatig zeldzame
kaarten. Op echte toernooien ge
beurt dat gelukkig niet, om teleur
stelling te voorkomen. Deelne
mers worden hooguit kaarten rij
ker in kwart, halve en hele finale,
wanneer als beloning speciale
wedstrijdkaarten worden uitge
deeld. Op de speelvloer spelen
deelnemers tegelijkertijd. In eg
rap tempo vallen ze af, want ei
maal verloren betekent opnieu
achter in de rij aansluiten.
Jelle (12) uit Hoofddorp en Mil
(10) uit IJmuiden spelen tegeni
kaai-. De kaarten vliegen in een
ijzingwekkend tempo over det
fel. Mike krijgt het moeilijk als]
le een kaart speelt die ervoor zo
dat hij elke beurt 500 levenspm
ten verliest. „Dat is wel shit,"
geert Mike gefrustreerd. Toch
wint de jonge IJmuidenaar de
partij en verovert hij zelfs eenp
bij de laatste vier. Zijn oudere
vriend Nick heeft de finale be
reikt. Op het kleine verhoogdej
dium is het zweten geblazen. 1
wint. Zijn succes zit vanzelfspri
kend verstopt in zijn deck. „VVi
Motion Cannon zorgt er-voor di
je tegenstander het aantal ge
speelde beurten maal duizend
van zijn levenspunten verliest
Daar heb ik er drie van in mijn
deck." Nick en zijn tegenstand!
maken plaats voor de volgende
twee finalisten die zonder twijÈ
geloven in het 'hart van de kaai
ten'. Net zoals Yugi, de held uit
serie, dat elke aflevering bewee
Monique van Drunen
Kids' Choice Awards naar Spongebob, Inge de Bruijn, Kim Lian, Wendy van Dijk en Paul van Loon
Stralend lopen de sterren voor
bij. Gestoken in bontjassen, fees
telijke avondjurken en smokings.
Een designbril stevig op de neus
geplant en het haar mooi opge
stoken of los met weelderige
krullen. De tientallen fotografen
steken hun nek zo ver mogelijk
uit om maar een glimp van een
beroemdheid vast te kunnen leg
gen.
Zitten we midden in de Oscar
uitreikingen? Nee, het zijn de
Kids' Choice Awards van Nicke
lodeon. Gewoon in Amsterdam.
En het zijn onze eigen BN'ers die
over het 'orange carpet' parade
ren. Wendy van Dijk, Jim, Lange
Frans en Baas B, Birgit, Leki,
Bridget, maar ook internationale
beroemdheden als Special D en
Blue. „Een Oscar is leuk, maar
een Kids' Choice Award wordt
uitgereikt door diegenen om wie
het echt gaat, de kinderen", zegt
Nickelodeons woordvoerster Mi
chelle Mulder.
Deze awardshow, waarbij de
kinderen de winnaars aanwijzen,
bestaat al zeventien jaar in Ame
rika. Mulder: „Wij hebben de
Europese aftrap gegeven en ik
denk een hele goede. Ruim
60.000 kinderen hebben hun
stem uitgebracht via internet. De
sfeer tijdens de show was top.
Slijm en boeren tijdens een gala,
dat is natuurlijk uniek."
De meeste kinderen hebben zich
aan de oranjewitte Nickelodeon
dresscode gehouden en schieten
om de haverklap met him oranje
gespoten haren op hun idolen af
om een handtekening te be
machtigen. Giselle Backer (11)
uit Loosdrecht komt met rode
wangetjes terug als ze Alain
Clark op de oranje loper een
krabbel ontfutseld heeft. „Ik heb
daarnet nog een kaartje gewon
nen voor vanavond, omdat ze
vonden dat ik goed kon dan
sen", vertelt ze blij.
„Hij woont in een ananas diep in
de zee, Spongebob Squarepantsü
Hij ziet zo geel als een kaassouf
flé, Spongebob Squarepantsü"
De kids worden fliiik opge
zweept door Nickelodeon-mede-
De Kids Choice Awards - een fenomeen in Amerika - slaat ook aan in Nederland. Kinderen kiezen hun favoriete televisieprogramma. De jeugdserie
ZOOP viel opnieuw in de prijzen. Foto: ANP/Marcel Hemelrijk
werker Bob die hen warm maakt
voor de show met het liedje van
de cartoonserie Spongebob. La
ter die avond is het ook deze gele
spons die de award voor beste
Cartoon in ontvangst neemt, uit
gereikt door Bassie en Adriaan.
Kim Lian krijgt de prijs voor bes
te zangeres, Paul van Loons
Weerwolvenbos blijkt volgens de
kinderen het beste boek, Inge de
Bruijn is de beste sportster en
Wendy van Dijk de beste tv-ster.
Traditiegetrouw wordt bij de
Kids' Choice Awards ieder jaar
de Best Burp Award voor degene
die het best kan boeren, uitge
reikt. Cameron Diaz en Justin
Timberlake hebben deze prijs al
op de schoorsteenmantel staan.
Zaterdagavond is de prijs voor
Bridget Maasland. „Ik had wel
verwacht dat ik hem zou win
nen. Ik versla iedereen met boe
ren laten", vertelt Bridget. Als ze
haar award uitgereikt krijgt,
neemt ze een flinke slok cola en
doet haar winnende boergeluid
nog even dunnetjes over. De zaal
geeft spontaan ook een zo hard
mogelijke 'boer-symfonie' als
antwoord.
Maar dan breekt toch het mo
ment aan dat de kinderen liever
hadden overgeslagen. Iedereen
kijkt geschrokken omhoog als
presentator Erik van der Hoff op
de slurven in het plafond wijst
waaruit het onvermijdelijke
groene slijm zal vloeien. Op de
stoelen zijn al duikbrillen klaar
gelegd om te voorkomen dat de
drab in je ogen druipt. Zowel oi
ders als kinderen wapenen zich
met hun duikbril en zetten zich
schrap. Een jongen en een meii
omhelzen elkaar alsof hun laats
moment geslagen heeft. Maard
is het geen slijm dat uit de slun
spuit, maai- spekkies! Er gaat ee
zucht van verlichting door de
zaal. Het is toch altijd leuker on
een ander vies te zien wordend
zelf de pineut te zijn.
door Djoeke Barkey
Merkwaardig toch, hoe handen die kunnen strelen
en koesteren, je opeens ook in een ijzeren greep kun
nen nemen. Als een bankschroef omklemmen haar
vingers mijn rechterpols en draaien hem in een
vreemde hoek. De naar vlees happende kaken van
de schaar planten zich in het topje van mijn duim,
knijpen toe en verplaatsen zich - maar pas nadat
mijn gejammer twee caravans 'ver te horen is - wat
naar voren. Visioenen van houtgravures uit middel
eeuwse martelkamers dringen zich aan mij op. ,,Stel
je niet aan", zegt mijn vrouw. „Van nagels knippen
is nog nooit iemand doodgegaan.
Iedereen die kampeert heeft wel een onderdeel in
zijn uitrusting waarvan hij pas op de plek van be
stemming merkt dat het er niet is.' De pomp voor het
luchtbed. De rotspennen. Het tankje voor de
gaslamp. Bij ons is het nagelschaartje de stiefdoch
ter in onze bagage, met als belangrijkste verschil ten
opzichte van échte kampeerartikelen, dat je het pas
na een paar dagen mist. Als je 's avonds bij kaars
licht de vingers inspecteert waarmee je in de mod
derige grond de haringen recht trekt. Of als je na een
wandeling van tien uur de stekende pijn in het we
ke vlees van je grote teen voelt. Onze traditionele va
kantieruzie begint al jarenlang met mijn bittere ver
wijt aan het adres van mijn echtgenote dat zij het
nagelschaartje is vergeten mee te nemen.
Wreedheid is van alle tijden. Als klein ventje ver
baasde ik me al over de gevoelloosheid waarmee de
vrouw die mij had gebaard en - mag ik toch aanne
men - met liefde grootbracht, het regidiere onder
houd aan mijn lijf verrichtte. Het afdrogen met een
ruwe handdoek, het kammen van mijn haar, het
schoonmaken van mijn oren en - het ergste van al
les - het knippen van mijn nagels, gebeurde in mijn
ogen met de routineuze barbaarsheid waarmee op
een primitieve veehouderij nog onverdoofd kalveren
worden gecastreerd. Vier kinderen hadden mijn ou
ders. Was het teveel gevraagd om daar een beetje
zorgvuldig mee om te gaan?
Wij - mijn eega en ik - hebben twee kinderen, die
over het algemeen weinig te klagen hebben. Maar
zodra mijn vrouw met een kam, een handdoek, een
wattenstaafje of een schaar bij hen in de buurt
komt, beginnen ze te jammeren als een hond die
voor zijn jaarlijkse tekenbehandeling de wachtka
mer van de dierenarts wordt ingetrokken. Het
angstgeschrei wordt luider naarmate het marteltuig
dichterbij komt en gaat over in een luidkeels Au,
au, au!', nog voordat de feitelijke pijniging moet be
ginnen. Stel je niet aan", zeg ik dan, want zoals
vrouwen na een geslaagde geboorte de pijn van de
bevalling vergeten, zo vervliegt ook de angst voor
het nagelschaartje als je al 26 jaar uit het ouderlijk
huis weg bent.
Maar waarom blijven bittere ervaringen uit je jeugd
niet eeuwig weggestopt in dat gedeelte van je her
sens dat bij het ouder worden afsterft? Na twee da
gen mountainbïken in de zware klei rondom een
herfstig Winterswijk, hoor ik mijzelf 's avonds in de
caravan de vraag stellen waarop ik al zoveel karn-
peervakanties het antwoord weet. Hebben we het
nagelschaartje bij ons?" Het cynische antwoord dat
ik al paraat had, moet ik inslikken als mijn eega
met een triomfantelijk gebaar het kleinood uit het
badkamerkastje vist en het met een boog naar mij
Vijfduizend Yu-Gi-Oh duelisten in actie tijdens air dual
Voor de leek is
het een kanarie
zoals zo vele.
Maar de echte
vogelkenner
wordt lyrisch zo
dra hij een blik
in het kooitje
werpt. Wat daar
in zit bezorgt
hem rillingen
over de rug. We
hebben het hier
over de London
Fancy, een pak
weg honderd
jaar geleden uit-
gestorven kana- Kweker Piet Renders
riesoort die'her- boren kanarie. Foto:
rezen is' is dank
zij het engelengeduld van Piet
Renders uit het Limburgse Horst.
Het beestje voor het eerst te zien
op een grote vogelshow in Meijel.
Keurmeester Jan van Tuijl van de
Nederlandse Bond van Vogellief
hebbers viel bijna om van verba
zing toen hij afgelopen week voor
de keuring in Meijel was en de
vogel onder ogen kreeg. „Ik wist
dat er een London Fancy inge
schreven was, maar over de hele
wereld proberen kwekers al ja
renlang zonder succes dit beestje
terug te fokken. Als je dan eeq
raszuivere ziet, mag je dat gerust
een unicum noemen." Van Tuijl
haalde er meteen zijn medekeur-
Guido Gezelle
Alleen domoren weten op
iedere vraag een antwoord
meesters bij om het vogeltje ver
volgens met het maximum aan
haalbare punten tot kampioen te
bombarderen. Inmiddels heeft
hij een brief klaarliggen voor de
Nederlandse Bond waarin hij
kond doet van de bezienswaar
digheid in Meijel. Het zal volgens
hem dan ook niet lang duren of
de Horster kanarie is te zien in al
le bladen die enig gezag hebben
in de wereld van de vogelkwe
kers. Nationaal én internationaal.
Het bijzondere aan de London
Fancy is zijn 'tekening'. Geel met
zwarte vleugel- en staartpennen
en zwarte (helaas nauwelijks
zichtbare) donsveren onder zijn
gele jasje. Bij alle andere gele ka
naries is dat dons wit. Het beestje
wordt trouwens niet geel gebo
ren, maai- groen. Dus moet je als
kweker ook nog eens wachten tot
de eerste rui voordat je weet of je
een geslaagd exemplaar ter we
reld hebt gebracht. Vijf jaar lang
is hobbykweker Piet Renders be
zig geweest en nu poseert hij als
een trotse vader naast zijn eerst
geborene. Want als het aan Ren
ders ligt, komen er nog vele
broertjes en zusjes bij.
uit het Limburgse Horst en zijn her-
GPD/Franco Gori
toewerpt.Het is het kleinste, botste en beroerdste na
gelschaartje dat ik ooit heb gezien. Zo'n schaartje
waarmee je zelf met enige moeite nog wel de nagels
van je linkerhand kunt knippen, maar dat volledig
ongeschikt is om - met links-zelf de nagels van je
rechterhand te verzorgen. Het snijdt niet, maar
buigt krom. Het knipt niet, maar het scheurt.
Zodat na vijf minuten van geworstel, mijn erger
nis zich op natuurlijke wijze vertaalt in het
verzoek: „Wiljij mijn nagels even knip
pen?"
Zoals SBS6 de televisieserie De Bevalling
uitzendt om moeders te blijven herinne
ren aan de smarten waarmee ze hun
kroost baarden, zo kampeer ik om de
trauma's uit mijn jeugd opnieuw te bele
ven. Mijn pols is weerloos in de greep
van mijn vrouws linkerhand, haar rech
ter bewerkt mijn nagels met de liefde
waarmee een uitbeender in een slachte
rij het karkas van een varken in tweeën
klieft. Gejammer en geweeklaag vullen de
caravan, waar mijn dochter met het mede
dogen van stierenvechterspubliek de slach
ting gadeslaat. Bij elke laatste adem
tocht die ik mij veroorloof, papegaait
ze haar 'Stel je niet aan'.
Ze is pas tivaalf, maar voor mij klinkt
het als een mantra waarin de wreed
heid van een toekomstige generatie
moeders verscholen zit.
Reageren?: column@dickvanderplas.nl
