KUNST CULTUUR
Uoody Blues wordt
steeds meer BZN
1
R7
A /\1 oryx
i Landré, met 'Niemandsland' in Leidse Schouwburg, neemt afscheid
Of koop nu 'n Mazdal met navigatiesysteem. Uw voordeel €2.050,-
20
DONDERDAG 21 oktober 2004
Bert Jansma
f iDAM-Veertig jaar thea-
n Parijs naar Kees van ler-
udio. Via Sjakie bij de
ers' naar Fassbinder. Maar
genoeg voor karakterac-
du Landré. Hij neemt af-
in Harold Pinters 'Nie-
sland' bij Het Nationale To-
ji Als 't klaar is, is 't klaar."
3)
e?", vraagt Lou Landré.
Met een geamuseerde
ling in zijn ogen. Een re-
he vraag als zijn antwoord
P veronderstelling dat je
n liet zomaar als acteur
s! iphouden. „Nee", zegt
ei( slist, elders in het ge-
Sl Op de vraag of hij na
2. ;jaar acteren niet wil te-
een, koesteren, rollen nog
'al Ie revue wil laten passé-
adenken over wat het the-
P' em gebracht heeft.
a dit is gewoon een vak,
achtig vak trouwens,
als 't klaar is, is 't klaar. En
voorstelling klaar is, komt
v ?r iets nieuws. Dat heb ik
a io gezien. Ik ben nooit
hangen in dingen. Na-
- kheb je herinneringen
dierbaar zijn, maar dat
^ijd herinneringen aan
n.Zo simpel is 't."
andré wordt op 20 no-
;r65 en dan kim je als ac-
I ten vast engagement bij
e zeischap meer hebben.
•ti emt dan afscheid van Het
id iale Toneel waar hij de
1 jaren werkzaam was. Er
a' teurs die zich onmiddel-
e Dr andere rollen, in niet-
ihi rerbintenissen beschik-
k lellen. Lou Landré niet.
eft al nee gezegd tegen
inbieding. „Ik ga wel weer
vat doen, ergens in een
e", omschrijft hij zijn
ng. Rustig, overdacht, bij-
II hecht en tevreden.
I kt een flagrante tegenstel-
)t de passie waarmee hij
at afscheidsstuk praat,
Pinters 'Niemandsland'.
„Een fantastisch cadeau van
Evert de Jager en Johan Does
burg (directie van het gezel
schap) om me hier in te zetten.
Ik heb wel veel Pinter-stukken
gezien, maar er nog nooit zelf
in gestaan. En mijn rol als
Spooner is een heerlijke rol. Ik
heb zelden zo'n geweldig stuk
in handen gehad." Zijn mede
spelers zijn Carol Linssen, Peter
Bolhuis en Hajo Bruins. Evert
de Jager had het aan het begin
van het seizoen al zo omschre
ven: 'Twee mastodonten van
acteurs die met Pinters zinne
tjes in hun mond wondertjes
verrichten.'
Lou Landré: „Wanneer je dan
met zulk gigantisch mooi mate
riaal wordt geconfronteerd,
voel je opeens weer de oude
waanzin die je had, dat is heer
lijk." Hij kijkt nog eens terug:
„Het prachtige van je werk is,
dat je met schrijvers in aanra
king komt. Het is eigenlijk één
grote les die je krijgt. Toneel
spelen, acteren is voor mij héél
goed timmeren. Als anderen
het mooi vinden, een kunst
vorm vinden, is dat meegeno
men. Je stopt er zo veel moge
lijk liefde in. En het brengt je
heel dicht bij jezelf op den
duur. Het vormt je, verandert
je, je bent langzaam aan anders
tegenover je werk gaan staan.
Dingen verschuiven, en dat is
goed. Je gaat anders acteren als
je ouder wordt. Ik denk dat ik
vroeger móest spelen om in
evenwicht te blijven. Dat heb ik
niet meer. En dat is heel pret
tig-"
Karakteracteur Lou Landré
heeft de laatste jaren de ene na
de andere mooie rol neergezet
bij Het Nationale Toneel. Van
Fassbinders 'Het vuil, de stad
en de dood', via 'Huis Tuin',
'Maat voor maat', naar de res
tauranthouder in Patrick Mar-
bers tragi-komedie 'Poker'. Met
een invulling die nooit uiterlijk
was, maar meer als een binnen
brand van emoties die voortdu
rend dreigt uit te slaan.
In 1964 kwam hij van de toneel
school en kreeg een eerste en-
Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan heeft weer een
■n kunstwerk gemaakt. Een levensgroot wassenbeeld van
jere Amerikaanse president John F. Kennedy. Het beeld ligt
kist in de kapel van het Parijse stadsmuseum voor moderne
Cattelan behoort tot de internationale top van hedendaagse
naars. Zijn werk was ai vaker omstreden. Zo maakte de Itali-
eg ïfder een beeld van de paus die getroffen werd door een mete-
n Vorig jaar ontstond opwinding over een wassenbeeld van
id Hitier, op zijn knieën in bidhouding, devoot omhoog starend,
bl rd tentoongesteld in het Rotterdamse Museum Boymans van
igen. Foto: EPA/Andre Morin
:f
muziek recensie
Peter Bruyn
tert: The Moody Blues Gezien:
20/10, HMH Amsterdam
't( >s(
oody Blues, zanger-gita-
e»tin Hayward, bassist-
'john Lodge en drummer
e Edge, waren voor het
inds 1991 weer terug in
ld, in de uitverkochte
:en Music Hall vol veer
pers.
ia' ijk zijn er twee Moody
v' Tussen 1967 en 1973
8 neerde de groep toegan-
op het randje van de
balancerende liedjes met
tperimenten die in die
inbrekend waren: orke-
rangementen, tempo
gen, de introductie van
ités als de mellotron en
thesizer. De tweede
P 'Blues is de groep die
978 de wereld rondtoert.
P nieuwingsdrang is ver-
i. Gebleven zijn slechts
ch en de sentimenten.
?ze Moodies waren in de
ichtig en negentig in
1 a populairder dan ooit.
terdam worden evenveel
ers van de vroege als van
gagement bij Studio van Kees
van Iersel. Sindsdien acteerde
hij bij alle grote gezelschappen.
Globe, Publieks theater, RO-the-
ater. Veel televisie en film,
waarbij zijn maatschappelijk
werker Sjakie uit de 'Flodder'-
serie het bekendst werd. Een
karakteracteur, een kameleon.
'Niemandsland' is een theater
stuk voor vier mannen. Hirst,
Spooner (Landré) en twee be
dienden. De een is een literaire
grootheid, de ander een twee-
derangsdichter die hij heeft op
gepikt in de kroeg. Al pratend
verliezen ze zich in hun herin
neringen. Waarbij de toon
grimmiger wordt naarmate ze
dieper terugduiken. Het stuk
wordt bijna een thriller, waarbij
je op zoek moet naar de waar
heid. Zijn ze wel vrienden? Wat
bindt ze eigenlijk, vrezen ze el
kaar? Haten ze elkaar? Of zich
zelf? En wat voor dubbelrollen
spelen die bedienden?
Sinds de eerste opvoering in
1975 is er veel geschreven en
gegist over Pinters werk. 'Fan
tastisch toneel, maar wat be
doelt hij?', was vaak de vraag.
Van Pinter geen antwoord. Dat
gaf hij nooit. Speel maar, er
staat wat er staat, was zijn on
uitgesproken motto.
Wat is waar en wat niet waar is
steevast de vraag bij bijna elk
stuk van Pinter. In 1958 schreef
de auteur: 'Er is geen scherp
onderscheid tussen wat werke
lijk is en wat onwerkelijk. Noch
tussen wat waar is en wat niet.
Iets is niet noodzakelijk óf waar
óf vals, het kan zowél waar als
vals zijn.'
Lou Landré geniet ervan. „Het
is zó puur theater. Pinter is zelf
acteur geweest, heeft met gezel
schapjes gereisd, het gewone
werk gedaan, stukken snel in el
kaar timmeren. Hij weet precies
wat werkt en wat niet. En je
merkt dat hij z'n klassieken
kent. Molière, Shakespeare,
Kafka, Beckett, Noel Coward.
Hij heeft ze opgegeten, is in de
verste verte geen epigoon, maar
doet er op een volstrekt eigen
manier iets mee."
Nog één keer zijn afscheid en
het 'zo is het goed'-gevoel. Lan
dré wil er geen nadruk op leg
gen, hij heeft het eerder gezegd
en wil niet zeuren. Maar het
blijft een van zijn grote onge
noegens over het toneelbestel
hier. Het met een nieuw stuk
van hot naar haar moeten rei
zen, van de ene naar de andere
schouwburg. Waardoor een
stuk nooit even op die ene plek
kan groeien. „Ik houd van een
plek waar je aan iets dóór kunt
werken", zegt hij. „En dat gaat
dus niet in dit bestel."
Afscheid dus. „Voor mij is 't
okay, is het prima zo. Ik ben
veertig jaar van school, heb
twee jaar in Parijs bij Etienne
Decroux (befaamd mime
kunstenaar met een heel eigen
school. BJ) gewerkt voor wie Er
ik Vos mij destijds enthousiast
maakte. En ik heb 38 jaar in Ne
derland geacteerd. Het is hoog
tijd dat ik gepensioneerd word,
al was 't alleen maar om die
stapel ongelezen meesterwer
ken die nog op me wacht."
'Niemandsland', wo. 3 novem
ber in de Leidse Schouwburg.
Lou Landré: Je gaat anders acteren als je ouder wordt." Foto: GPD/Evert-Jan Daniels
de latere Moodies gespeeld. Dat
is eigenlijk jammer, want re
centere songs als 'Lean on me'
en 'December Snow' klinken
eendimensionaal alsof ze zo uit
de koker van BZN komen.
Dat de echte klassiekers en
thousiaster onthaald worden,
was te verwachten. De samen
zang van Heyward en Lodge is
naast de nostalgische prikkel de
belangrijkste troef van het
Moody Blues-trio dat zich door
vier gastmusici laat bijstaan.
Een zwaktebod is echter dat de
mellotron, het instrument dat
de groep in de jaren zestig
groot maakte, niet meer wordt
gebruikt. Het wordt nu geïmi
teerd in digitale, gesampelde
vorm. Maar dat steriele toetsen-
geluid in combinatie met de
platte 'tsjing boem' drumpartij
en zorgt ervoor dat een klassie
ker als 'The Story in your Eyes'
domweg vemacheld wordt.
'Isn't Life strange', toch een van
de mooiste Moody-songs,
brengt de groep met de hakken
over de sloot tot een goed ein
de. En de top-100-aller-tijden-
evergreen 'Nights in White Sa-
tin' haalt met vocale hulp van
het publiek ook nog nét een ze-
ventje. Het eveneens in de fina
le gespeelde 'I'm just a Singer
(in a Rock and Roll Band)' is
echter wat de titel betreft min
der autobiografisch dan ooit.
(advertentie)
ZOEK HET
LEKKER
ZELF UIT!
Wie guts heeft, die kiest voor zijn eigen stijl. En voor
functionaliteit die daarbij past. Daarom heeft de sportieve
Mazdad standaard een VDO Dayton CD-ROM navigatie
systeem met 5,8 inch wegklapbaar kleurenscherm. Nooit
meer zoeken en tijdelijk een voordeel van liefst 2.050,-.
Zo'n Mazdad met navigatie rijdt u nu vanaf 23.689,-
s Dtiutmtssti
