Veertig jaar lesgeven
in de Zeeheldenbuurt
LEIDEN REGIO
Zonder de Witte Poort zaten tientallen kinderen thuh
Nieuwe school in Kenia
dankzij geld uit Leiden
Leidenaar vrijgesproken
van verkrachting logee
Scharensliep licht bewoi
van Noorderkwartier op
Cel geëist tegen inbreki
Valkenburgse slagerij
HOC 972
woensdag 13 oktober 2oo4
leiden - Een groep van twintig
Leidenaars vertrekt vanochtend
naar Kenia om daar onder meer
een met Leids geld gebouwde
gehandicaptenschool te ope
nen. De vertegenwoordigers
van het Pedologisch Instituut,
Mytylschool de Thermiek, de
Merenwijkschool en de Anne
Frank school reizen mee met
een groep van 220 Nederlan
ders die zich gaan inzetten voor
onderwijsprojecten in Kenia.
Woordvoerder Ben Schenk van
de Mytylschool de Thermiek,
die zelf ook meereist: „In okto
ber 2003 heeft onze directeur
Annelies Kuiper de eerste steen
van de gehandicaptenschool
gelegd. Aankomende maandag
openen wij de eerste vier loka
len, de Merenwijkschool opent
nog eens vier lokalen."
De bouw van de gehandicap
tenschool is een van de zestig
onderwijsprojecten die het
Verkaart Development Team
uit Den Haag de afgelopen
twaalf jaar in Kenia van de
grond kreeg. De Thermiek
'adopteerde' de school in het
Keniase Kwale omdat de twee
scholen met vergelijkbare leer
lingen werken, geestelijk en
soms meervoudig gehandicapte
kinderen. Nu telt de school on
geveer honderd leerlingen, in
de nabije toekomst moeten dat
er 250 worden. Schenk: „In de
toekomst hopen wij onze ken
nis aan de docenten in Kenia te
kunnen overdragen, bijvoor
beeld door het project teachers
for teachers. Het mooiste zou
zijn als af en toe docenten van
onze school daar naartoe kun
nen, met name in de schoolva
kanties. Ook willen wij materi
aal schenken aan de school.
Déze keer nemen we per per
soon al tien kilo spullen mee. In
onze school stonden nog aan
gepaste meubels en rolstoelen
die niet meer gebruikt wor
den."
De bedoeling is dat er jaarlijks
mensen naai' Kenia blijven
gaan, om de continuïteit van
het project te waarborgen. De
vertegenwoordigers van de Ne
derlandse scholen blijven ne
gen dagen in Kenia.
den haag/leiden - Een 40-jarige
man uit Leiden is door de
Haagse rechtbank vrijgespro
ken van de verkrachting van de
beste vriendin van zijn echtge
note. Het openbaar ministerie
(OM) eiste twee weken geleden
nog een gevangenisstraf van
vijftien maanden waarvan vijf
maanden voorwaardelijk tegen
de man.
De Leidenaar haalde bij het ho
ren van de uitspraak opgelucht
adem. Tijdens de behandeling
van de zaak riep hij wanhopig
uit dat hij juist degene was ge
weest die onvrijwillige seks had
moeten ondergaan.
Het veronderstelde slachtoffer
logeerde regelmatig bij de Lei
denaar en zijn vrouw. Jaren ge
leden had de verdachte eens
seks met haar. Toen zijn vrouw
naar haar werk was, zou ze bij
hem in bed zijn gekropen en
hem hebben verteld dat zijn
echtgenote hem bedroog en
misbruikte. Uit jaloezie en frus
tratie zou hij toen met haar
hebben gevreeën.
In april van dit jaar kwam deze
vriendin weer een paar dagen
op bezoek bij het stel. Volgens
de vrouw kwam de man op
maandagochtend plotseling
naar huis en sleurde hij haar
mee naar de slaapkamer. Daar
rukte hij de kleding van haar lijf
en probeerde hij haar te ver
krachten. Een arts constateerde
dat ze een paar rode plekken op
haar dijbeen had die eventueel
konden zijn ontstaan door het
hardhandig uittrekken van haar
broek.
Volgens de man was het op die
maandagochtend echter heel
anders gegaan. Hij was naar
huis gekomen omdat de vrien
din hem had opgebeld dat zijn
dochter niet naar school was
gegaan. Eenmaal thuis bleek
zijn dochter gewoon op school
te zitten, maar werd hij door de
vrouw naar de slaapkamer ge
trokken. Zij maakte vervolgens
zijn kleding los en wierp zich
op hem.
De rechtbank was van mening
dat er niet voldoende bewijs te
gen de man was om hem te vér
oordelen voor verkrachting.
Het contact met de leerlingen is voor Frenny de Reede altijd de drijfveer geweest tijdens haar
veertigjarige carrière in het basisonderwijs. Foto: Hielco Kuipers
huis: een tripje naar Engeland. Maar nu ik toch niet meer voor twee weken van gemaakt.
„Normaal gingen we altijd één de school terug hoef te zijn,
week tijdens de herfstvakantie. hebben we er maar meteen Rody van der Pols
door Eric-Jan Berendsen
leiden - In het Noorderkwartier
tussen de Herensingel en Wil
lem de Zwijgerlaan is maandag
een 'scharensliep' actief ge
weest. Hij maakte in elk geval
één slachtoffer: een bejaarde
man van 74 die uit angst voor
de oplichter niet met-zijn naam
in de krant wil en zelfs geen
aangifte bij de politie durft te
doen.
Maandagmiddag belde de
scharensliep bij de oude man
aan. Of hij nog spullen had die
geslepen moesten worden. Die
had de man wel: drie botte
messen en een schaar.
„De man vertelde dat zijn vader
verderop met een kar stond
waar de spullen zouden wor
den geslepen. Toen ik vroeg wat
het slijpen zou gaan kosten zij
de man dat hij 'een goed
woordje' voor mij zou doen bij
zijn vader." Toen vertrok hij.
De bewoner vertrouwde de
scharensliep toch niet helemaal
en besloot in de straat
kijken waar de slijpkar
Op dat moment kwam
'scharensliep' weer teg
met hem meeliep naa
Daar werden de messer
schaar op het aanrecht
legd en moest de bi
12,50 euro betalen. Iets
na een korte discussii r'.
maar deed.
Toen de oude man dachl
'scharensliep' zou w
vroeg de man plotselii
nog eens 22,50 euro vi
slijpen van de drie messf
dat terwijl er met zoi
schaar als de messen nil
gebeurd. Want op de sch
ten nog steeds roestplel
ook de messen waren di
niet geslepen. Ik was d Q
'niet van plan om die.
naamde scharensliep z
te geven." De oplichte
dat geld uiteindelijk tocl
vrouw van het slachto
bang was voor een verde
frontatie.
den haag/valkenburg - Op 11
juli 's middags om half vijf zag
een buurman hoe vier mannen
probeerden in te breken in sla
gerij Timmers aan de Broekweg
in Valkenburg. Hij belde on
middellijk zijn stiefvader, die
belde de eigenaar en de laatste
was - vergezeld van familie en
kennissen - binnen twee minu
ten ter plekke. Ze reden de
vluchtende daders klem. De da
ders sprongen uit hun kente-
kenloze Mercedes en renden
weg. De 120 kilo wegende sla
ger wierp zich boven op een 26-
jai'ige Nieuwegeiner. Hij en zijn
vriend (22) uit Nieuwegein
stonden terecht bij de Haagse
rechtbank. De ander was door
de politie uit de bosjes geplukt.
De twee gaven de schuld aan de
andere twee daders. Ze waren
met hen meegegaan om meis
jes te versieren, zeiden ze, maar
toen gingen die twee opeens in
breken. Het strafblad van de 26-
jarige telt echter reeds achttien
pagina's, en officier van justitie
A. Paulides geloofde niets van
de ontkenningen van
dachten.
De 26-jarige bleek ook
band te kunnen word
bracht met een andere
kelijke inbraak, in Gorii
Een man verliet daar
zijn woning voor nog g
kwartier om ergens
eten. Toen hij terugkw
zijn huis leeggeroofd. D
liet op de binnenkant
vensterbank bloedspor
ter. Aanvankelijk had dj
daar niet veel aan, maar
26-jarige Nieuwegeiner
kenburg werd aange
bleek hij te voldoen
DNA-profiel van hel
chemse vensterbankblo
De Nieuwegeiner ontk
in Gorinchem te zijn j
Maar de kans dat het b
de vensterbank niet van
is 1 op een miljard. De
van justitie eiste twee
tegen hem. De ander
drie maanden cel eisen.
De rechtbank doet op
ber uitspraak.
Directeur Frank de Wit verlaat Leidse school voor spijbelaars na zes jaar
door Nienke Ledegang
leiden - Het schooltje zit op een
onvermoede plek, pal naast de
Pieterskerk in de Leidse binnen
stad. Het is er gemoedelijk en
overzichtelijk. En zo hoort het
ook, op een school voor 'spijbe
laars', vindt Frank de W't. Zes
jaar lang zwaaide hij de scepter
op de Witte Poort, een instelling
voor leerlingen die dreigen af te
haken in het onderwijs. Nu is hij
er weg, coördinator geworden
van het samenwerkingsverband
voor het voortgezet onderwijs
van Leiden en omstreken. „De
Witte Poort leert leerlingen dat
school ook leuk kan zijn, ze krij
gen er hun zelfvertrouwen te
rug."
Opgericht in de jaren tachtig, is
de Witte Poort een erfenis uit
de tijd dat spijbelen een hot
item was. Met overheidsgeld
kon in die tijd het ene na het
andere spijbelproject uit de
grond worden gestampt. Met
de tanende belangstelling voor
de spijbelproblematiek in de ja
ren negentig, gingen de meeste
spijbelcentra weer ter ziele,
maar de Witte Poort is levend
en wel, meegegroeid met de ei
sen van de moderne tijd. Daar
mag Leiden best trots op zijn.
Tegenwoordig spannen onder
wijs en politiek zich vooral in
om het aantal leerlingen dat
voortijdig afhaakt te beperken.
De Witte Poort draagt zijn
steentje bij, vertelt De Vfit. „Er
zijn kinderen die simpelweg
verdrinken in grote scholen. Er
worden daar dingen van ze ge
vraagd die ze niet kunnen
waarmaken: huiswerk maken,
op tijd komen, meedoen aan de
groepsnorm. Sommige leerlin
gen kunnen of willen dat niet.
Zij zijn welkom op de Witte
Poort."
De school biedt de leerlingen
een kleinschalige en veilige om
geving. Er is veel persoonlijke
aandacht, de dagen zijn kort. Er
wordt gefotografeerd, gekookt,
geschilderd en er is een hoop
aandacht voor sociale vaardig
heden. „Het uitgangspunt is
wat deze leerlingen wél kun
nen, niet wat ze niet kunnen",
aldus De Wit.
Jaarlijks gaan vijftig tot zeventig
leerlingen, afkomstig uit de hele
Scheidend directeur Frank de Wit van de Witte Poort: „De Witte Poort redt het wel, ook zonder mij." Foto: Henk Bouwman
regio, naar de Witte Poort.
Sommigen blijven er een
maand, anderen het hele
schooljaar. Uiteindelijk is de
bedoeling dat de leerlingen
weer teruggaan naar school om
daar examen te doen. „Zonder
de Witte Poort zat een groot
deel van deze jongeren thuis,
zeg ik maar even onbeschei
den", vertelt De Wit. Nu moe
ten we niet verwachten dat de
leerlingen na de Witte Poort
'even gezellig examen doen'.
„Je praat over een heel moeilij
ke groep. Sommige leerlingen
haken op gewone scholen af
om pietluttige redenen. Er zat
hier een jongen die zich altijd
versliep en vervolgens maar he
lemaal niet meer naar school
ging. Maar een groot deel heeft
thuis te maken gehad met
drugs, prostitutie of geweld.
Dan moet je je eisen naar bene
den bijstellen. Onze eerste
doelstelling is: leerlingen erbij
houden, zorgen dat ze elke dag
naar school komen. Niets hoog
dravends, eigenlijk, maar wel
heel belangrijk. Als een vijftien
jarige eenmaal thuis zit, is het
vreselijk lastig hem of haar weer
op school te krijgen."
Daarom, benadrukt De Wit, is
het belangrijk dat ook de ou
ders meewerken en -denken.
„Onderzoek in de regio toont
aan dat 38 procent van de leer
lingen zich maandelijks ziek
meldt. Een groot deel daarvan
is niet echt ziek. Dat gebeurt
dus met toestemming van de
ouders. Ik vind dat ouders de
verantwoordelijkheid hebben
hun kind naar school te sturen.
Aan de andere kant: dit verzuim
komt overal voor, ook op havo
en vwo. Als zich daar verder
geen problemen voordoen en
een leerling haalt gewoon zijn
diploma, zal het mij een zorg
zijn of een leerling af en toe
thuisblijft. Het gaat mij om de
probleemleerlingen, die moe
ten we ondersteunen. Ouders,
school en begeleiders zoals
wij."
Gevraagd naar zijn eigen ver
dienste, reageert De Wit be
scheiden. „Je moet het succes
van de Witte Poort vooral kop
pelen aan de leerlingen. Die
vinden het leuk hier. Als ik iets
moet noemen wat de afgelopen
zes jaar beter is geworden, dan
is dat misschien dat wij heel
eerlijk zijn tegen de leerlingen.
Ze weten steeds beter wat ze
wel kunnen, maar we praten
ook over wat niet haalbaar is."
Dat hij nu toch weggaat, komt
doordat hij alles al een keer
heeft meegemaakt op de Witte
Poort. „Je moet probleemkin
deren met veel affiniteit en met
een open geest benaderen.
Omdat ik er nu zes jaar zit, be
gon de routine er in te sluipen.
Gevaarlijk, vond ik. Toen die
baan als coördinator van 11
samenwerkingsverband y
het voortgezet onderwijs i
den en omstreken voorbij
kwam, heb ik die kans g
pen. In het samenwerkinj
band werken scholen sam e
om kinderen de zorg en h i
derwijs bieden waar ze rei
hebben. Die organisatie g i
een duw geven."
De Witte Poort zal De Wit
sen. „Misschien dat ik eri
mijn nieuwe baan nog we
kom. Maar daar wil ik mei f
kijken. Ik heb mijn taken
gedragen. Je moet niet ov i
graf heen regeren. De Wit
Poort redt het wel, ook zo j
mij."
doors, loodgieters, noem maar
op." Vier decennia later kan ze
het stratenplan van het buurtje
zo onderhand uittekenen. Hoe
wel de sfeer er is veranderd,
zegt De Reede, heeft de buurt
nog steeds een onmiskenbaar
eigen karakter.
Dankzij haar werk heeft ze me
nig buurtkind volwassen zien
worden. Inmiddels geeft ze ge
regeld les aan 'kinderen van
kinderen'. „Ik heb zelfs een
oud-leerling die aan de Bos-
huizerkade woont, maar haar
kind nog helemaal naar De
Dolfijn brengt." Oud-leerlin
gen loopt ze regelmatig tegen
het lijf. „Laatst kwam ik in de
Gamma nog een jongen tegen.
Die wilde weten of ik nog
steeds verhalen voorlas van
beer Kummeling. Zo'n grote
kerel vraagt dat dan aan je.
Blijkbaar hebben die verhalen
wel indruk gemaakt", zegt De
Reede geamuseerd.
Gedurende haar loopbaan
heeft ze tal van zaken naast het
lesgeven gedaan. Zo was ze
nauw betrokken bij het samen
gaan van De Kiekeboe en de
Koningin Julianaschool in 1983
tot basisschool 't Galjoen. Als
directeur had ze een stevige
vinger in de pap bij de nieuw
bouw voor de school, die in
1991 zijn deuren opende aan
de Munnikenstraat Drie jaar
later fuseerde 't Galjoen met de
Beatrixschool tot De Dolfijn, de
naam die de school nog steeds
draagt
De laatste jaren besteedde De
Reede één dag per week aan
het 'buurtnetwerk'; een initia
tief om in samenwerking met
onder meer de wijkagent en
maatschappelijk werkers 'pro
bleemkinderen' op het goede
spoor te helpen.
En nu zit het er bijna op. Nog
een paar daagjes en dan is het
afscheid van De Dolfijn defini
tief. „Ik zal de school missen",
zegt De Reede. Om er meteen
aan toe te voegen dat ze zich
ook verheugt op meer tijd voor
haar vele hobby's. Zoals quil
ten en het maken van verre rei
zen. Het eerste ticket is al in
De Blauwê Steen, die al 700 jaar in de
Breestraat ligt, is het symbolische
middelpunt van de stad
Onder redactie van
Timoteus Waarsenburg en Eric-Jan Berendsen
TELEFOON 0 71 53 56 424
band op te bouwen, heeft ze zo
haar eigen 'trucje'. „Iedere
ochtend houd ik een 'inloop'.
Dan zitten zowel de kinderen
als hun moeders in de kring.
Zo kun je ze eventueel ook
aanspreken op bepaalde zaken.
Dat de kinderen een bruine bo
terham mee moeten krijgen,
bijvoorbeeld. Van een wild
vreemde wordt dat soort 'be
moeienis' met gepikt."
Wat betreft het contact tussen
ouders en docenten is er veel
veranderd de afgelopen decen
nia, zegt De Reede. „Het is
opener geworden. Er is meer
bespreekbaar", vat ze samen.
Tegelijkertijd is ook de rol van
de leerkracht veranderd, voegt
ze eraan toe. „Vroeger was je
de juf of de meester, tegen
woordig ben je een medeop
voeder."
Toen De Reede als achttienjari
ge met haar stage bij De Kieke
boe begon, was de buurt nieuw
voor haar. Opgegroeid in de
Burgemeesterswijk vond ze de
Zeeheldenbuurt van een heel
ander kaliber. „Een echte
volkswijk", zegt ze. „De vaders
van de kinderen waren alle
maal hardwerkende vakmen
sen. Timmerlieden, stuka-
Als achttienjarige liep ze er sta
ge, op haar negentiende kon ze
als kleuterleidster aan de slag
en een jaar later volgde ze het
schoolhoofd van De Kiekeboe
in de Leidse Zeeheldenbuurt
op. Een bliksemstart van een
carrière in het basisonderwijs.
Frenny de Reede haalt haar
schouders op. „Ach, zo ging
dat in die tijd. Schoolhoofd was
in die tijd wat anders dan nu.
Dat deed je er gewoon naast."
Vandaag neemt ze na veertig
jaaï' afscheid van 'haar' school,
die tegenwoordig de naam 'De
Dolfijn' draagt.
Met haar andere activiteiten op
school is ze al gestopt: de laat
ste weken wil De Reede fullti
me in de klas doorbrengen met
de kinderen. Want het contact
met de leerlingen, dat vindt ze
het mooiste aan haar vak. „Je
investeert veel energie in ze,
maar je krijgt er ook van alles
voor terug. Ze zijn zo enthousi
ast. Of je ze nu meeneemt naar
het theater of naar de kinder
boerderij: alles vinden ze
prachtig."
Maar ook het contact met de
ouders maakt voor De Reede
een onlosmakelijk deel uit van
het werk. Om een vertrouwens-
