Buurtsuper moet het hebben van eigenheid
REGIO
'Ik
doe waar ik goed in ben'
'De mensen die hier komen,
willen gewoon iets anders'
'Sommige klanten
komen al zestig jaar'
De E-markt in
Voorschoten ligt tegen
de ruim opgezette wijk
Adegeest aangeplakt,
in het rijtje tussen bak
ker en slager. 'Winkel
centrum Adegeest'
wordt dit handjevol
winkels aan de Beetho-
venlaan met enig ge
voel voor overdrijving
genoemd. Hans Lelie
veld, sinds zeven jaar
eigenaar van de E-
markt, kan het 'redelijk
bolwerken', maar het is
doorpezen. „Wij zijn
duurder dan de grote
supermarkten, daar
hoef ik niet geheimzin
nig over te doen. Albert
Heijn biedt populaire
producten onder de
bodemprijs aan. Wij
kunnen daar niet aan
meedoen, dan zou het
snel afgelopen zijn met
de E-markt. Ik kan maar het beste doen waar ik goed in ben: sfeer, gezelligheid en aandacht bieden.''
„Zeventig tot tachtig procent van de mensen komt uit de wijk. Veel oudere mensen, die hier makkelijk te voet kun
nen komen, maar ook jonge gezinnen die halverwege de week voor verse producten - melk, groenten, vlees - komen.
Maar ik heb ook klanten uit Wassenaar en Leiden. Hier voor de deur is parkeerruimte genoeg. Je moest eens weten
hoe belangrijk veel mensen dat vinden."
De persoonlijke touch is belangrijk in de winkel van Lelieveld.Als het moet, loop ik mee naar de auto en als een
product er niet is, licht ik de klanten voor over een alternatief."
Was het motto van Neerlands grootste supermarktketen ooit 'we blijven op de kleintjes letten', dat geldt misschien
nog wel meer voor de winkel van Lelieveld. „Je moet zorgen dat de kosten niet uit de hand lopen. Dus gaan we om
18.00 uur dicht, want wij kunnen het ons niet veroorloven om op niet-productieve uren open te zijn. Verder verko
pen we alleen artikelen waarvan we zeker weten dat ze verkocht worden en staan we op rustige momenten, bijvoor
beeld op woensdagmiddag, met niet meer dan twee man in de winkel."
Het is schipperen, bovendien. „Je moest eens weten. Zo nu en dan moet ik wel een merkproduct in de aanbieding
doen, je wilt niet helemaal achterblijven. Maar eigenlijk heb ik dan liever dat mensen het niet kopen. Het kost me
simpelweg te veel."
Hans Lelieveld, eigenaar van de E-markt in Voorschoten.
NAVRAAG
Leidsch Dagblad
Directie: B.M Essenberg
mail: directie.hdcuz@hdc nl
dredactie: Jan Geert Majoor,
Adriaan Brandenburg
ffliail: redactie.ld@hdc.nl
I pTOOR
baat 82. Leiden, tel. 071-5 356 356
Postbus 54,2300 AB Leiden
I *071-5 356 415
Rö ifax 071-5 356 325
fj chten fax 023-5 '5° 5^7
80 nEVERKOOP
Hi 8 m.b.t
n{ -6813661
V goed: 023-5150 543
•J. 075-6813677
Wlhandel: 071-5 356 300
ne^wus kunnen contact opnemen
L( 813636
155 «a
00 (gratis)
;rc 5196800
59
ENTEN
daling (acceptgiro)
f 0(alleen aut. ine.)
w 0 p/j €216.90
•lie ons een machtiging verstrekken
ne omatisch afschrijven van het
itsgeld ontvangen €0,50 korting
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0.50
aan portokosten per verschijndag.
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072-5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12 00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
cq. de betreffende auteur
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
Kom niet aan mijn stoofpeertjes!
Mijn leven is niet saai. Vijf kinderen (Fré, Marc, Sam,
Fleur, Olivier) in de leeftijd van 12 tot 22 jaar en mijn
man (Theo) zorgen voor veel leven in de brouwerij. Vier
dagen in de week ga ik naar de redactie van deze krant.
Of ik trek op zoek naar nieuws en achtergrondverhalen
de regio in. Een ingewikkeld bestaan? In 'Tussen pen en
pan' bericht ik er wekelijks over.
Mijn handen zijn ver
krampt van het schillen.
Ze zijn hard en ik wil het
steeltje er aan houden,
dat staat zo landelijk in
de glazen bokaal. Ik be
reid stoofpeertjes volgens
mijn grootmoeders re
cept. De geur van kaneel
stokjes en kokende rode
wijn geven mij het opti
male huisvrouwgevoel.
Als ik ook de vloer nog
even in de was zet en die
geur opsnuif ben ik vol
maakt gelukkig. Dat ge
voel heb ik af en toe no
dig na een week werken.
Een oerinstinct, het heeft
niets te maken met
schuldgevoel. Als wer
kende vrouw heb ik me
er volledig bij neergelegd
dat mijn huis geen ge
poetst paleis is. dat mijn
maaltijden niet altijd
briljant zijn, dat mijn
kinderen er niet altijd
vlekvrij bijlopen en dat
mijn man af en toe mis
grijpt als hij een gestre
ken overhemd zoekt. „Je
kunt niet alles", zei mijn
wijze huisarts ooit, toen
ik een keer behoorlijk
jankerig bij hem binnen
stapte.
Zo is het. De remedie
voor een jankdag is dus
niet naar je huisarts
gaan, maar het inlassen
van een oud-Holléindse
huishouddag, inclusief
koffiedrinken bij een
vriendin. Daar kwek je
zwaarmoedig over van
mgs zeggen over een pa
tiënt. En ik krijg een heel
triest verhaal over me
heen van een ouder over
bezuinigingen op leerlin
genvervoer naar het spe
ciaal onderwijs. We voe
len ons enige momenten
vrouwen van de wereld.
Bij het tweede kopje kof
fie komt het eruit. Eigen
lijk willen we een groot
ser en meeslepender le
ven. Meer reizen, meer
loskomen van man en
kinderen. We willen echt
gewaardeerd worden.
Onze eensluidende con
clusie: wij zijn te soft, we
laten alles over ons heen
komen. „Klopt, waarom
heb ik stoofpeertjes no
dig?", roep ik naar mijn
vriendin, die inmiddels
op haar buik in de kelder
ligt op zoek naar een ski
uitrusting voor Sam. Sam
gaat op profielreis naar
Oostenrijk om proeven te
doen hoog in bergen en
vervolgens snowboar-
dend naar beneden te
gaan. Zijn leven is erg
aangenaam, vooral om
dat hij weinig regelt. Dus
dat doen wij, wij aardige
vrouwen, die geen waar
dering krijgen. Zo kun
nen we nog uren door
gaan. Eigenlijk doen wij
alles. Onze gezinsleden
stappen niet in valkuilen,
want wij behoeden ze
daarvoor. Het loopt alle
maal op rolletjes. Tot het
moment van de stoof
peertjes.
Ik ben vastberaden bij
thuiskomst. Ik wil geen
complimenten voor mijn
stoofpeertjes. „Oh mam,
wat heb je dat weer lek
ker gemaakt. Wat ben je
toch knap, dat je dat alle
maal kunt." Van die ge
ijkte uitdrukkingen in
ons gezin, waarmee ze
mij weer plat krijgen. De
eerste die binnenkomt is
Fleur: „Wat ruik ik? Mm-
mmmm, lekker, wat eten
we verder? Is er wat?
Waarom zegje niets?" Ik
zwijg, zit met een gezellig
woonblad op de bank en
bedenk hoe ik de hele in
richting kan omgooien.
Verandering is belangrijk
in het leven. Langs mij
heen wordt georgani
seerd. Theo doet zomaar
zonder lijstje boodschap
pen. Olivier maakt zon
der zeuren zijn huiswerk
en meldt terloops een
voortreffelijk cijfer voor
Frans, dat hij onder mijn
leiding heeft geleerd.
Sam en Fleur vouwen de
hockeyshirts van hun elf
tal, die ik nog allemaal
gewassen heb, keurig in
de tassen. Het valt me op
dat er geen verschil in
hun handelingen zit.
Fleur doet het even man
nelijk als Sam vrouwelijk.
Hier werkt mijn emanci
patie dus. Fré belt mij op
om te bedanken dat ik de
krant met haar foto in de
bus heb gegooid. Mare
gaat naar de keuken en
maakt een saus voor de
biefstuksalade, zo lekker
dat ik bijna vergeet dat ik
niet praat. Mijn peertjes
staan nog onaangeroerd
in de pan. Niemand durft
er iets over te zeggen. Ik
heb me behoorlijk in de
nesten gewerkt, hoe kom
ik hier uit? Wat wil ik be
reiken? Voel ik me beter,
als ze altijd zo zelfstandig
zijn? Als de tafel is ge
dekt, vraagt Theo of ik
kom eten. Het wachten is
op. mij.
„Natuurlijk ik ben de
spelbreker, ik wacht al
tijd op jullie", meld ik
theatraal. Ik zit in de fuik.
In flitsende volzinnen
tracht ik mijn week met
hen door te nemen. Het
is niet mals. Als aange
schoten wild zitten ze
aan tafel. Het is menens.
Nu, dat begrijpen ze.^r
worden allerlei sugges
ties gedaan. Misschien
moeten er weer lijstjes
komen voor het schoon
maken, misschien kun
nen zij in de herfstvakan
tie koken? Alles wordt af
getast. En wat zeg ik? „Ik
zou het zo leuk vinden
als ik mooie bloemen
kreeg, zo'n prachtig
herfstbos." Verwarring
alom. „En niemand komt
aan mijn peertjes. Die
maak ik straks af. Dat is
mijn recept." Het was na
deze eruptie nog lang
onrustig in huize Stoelin-
ga
Saskia Stoelinga
Reageren?
s.c.m.stoelinga@hdc.nl
(opzicht?
t de vestiging van een professioneel gezelschap een enorme
e ldngskracht heeft om dingen echt te laten gebeuren. Zeker
makerskant verwacht ik een interessantere wereld."
jnvacht n van de kruisbestuiving met andere disciplines?
oek is emand die in het hele theatermaken is geïnteres-
lij werkt discipline-overschrijdend: theater met muziek,
met beeldende kunst. Hij weet veel mensen samen te bren-
rijn projecten.'
Sc
vd cijn gezelschap een concurrent voor andere theaterma-
pais Toneelgroep Imperium?
hoe beter het is voor het culturele klimaat. Dat becon-
elkaar nooit. Als je zes schoenenzaken hebt in een winkel-
15 dat ook goed voor de klandizie."
:h.
chinnemiek Ruygrok archieffoto: Hielco Kuipers
j.
UIT DE ARCHIEVEN
COLOFON
HDC 970 VRIJDAG 8 OKTOBER 2004
maker Paul Koek komt met zijn ensemble naar het voormali-
Itemacomplex aan de Oude Singel. Daarmee gaat een vurige
j j wens van
meer, hoe beter voor x<*Mie
et culturele klimaatVeenfabriek
een rijks-
0 d evan 600.000 euro in de wacht sleepte, in vervulling. Paul
likt op kruisbestuivingen met Stedelijk Museum De Lakenhal
un*- niversiteit. Is dit nu zo'n aanwinst voor Leiden, is de vraag aan
iar BART VIEVEEN, hoofd communicatie, educatie en tweede
,van het Rotheater en regisseur van Eefen Ad op oorlogspad
t Plantsoentheater.
1 eiden blij zijn met de vestiging van De Veenfabriek?
q Jij. Ik ben enthousiast. Het is
isch, dat er nu eindelijk een pro-
ji eel gezelschap naar Leiden
ïtoi )at waar zoveel bezuinigd wordt 1
iv Ieen actieve manier geld in cul-
3rd t gestokeniPHHÉM
ICjkomst van Koeks gezelschap het
^imaat in Leiden bevorderen?
2» heeft een grote cultuurgeschie-
|n heeft zich in het landelijk
iestel al terdege waargemaakt.
'"^rdat dat nooit in Leiden is ge
ld. Mensen als Koos Terpstra,
l0f|it, directeur van de Rotterdamse
wburg, en Carel Alons van het
g jter, een paar voorbeelden die
Vannen schieten, hebben hun
allemaal in Leiden of de regio
Maar zijn uitgezwermd. Ik denk
^(jiomst van een dergelijk gezel-
:"hioed is voor het kunstidimaat in Leiden. In Leiden blijft de
beperkt tot de studententijd en het LAK. Daarna gebeurt er
Eifel meer. Ik denk dat dat nu gaat veranderen."
1954, Vrijdag 8 October
ADE - Gisteravond is in de raadzaal door burgemeester
fschoten van Alkemade de commissie geïnstalleerd, die de
1 zal bestuderen het watersporttoerisme in de gemeente
erdere mogelijkheden te bieden dan tot nog toe het geval
emeester van Kolfschoten wees daarbij op het sociogra-
pport over de gemeente en stelde als hoofdvragen of hier
atief moet uitgaan van de gemeente dan wel het particulier
f moet prevaleren. Het laatste acht spreker het beste, waar-
gemeente dan de stimulerende figuur kan blijven.
Eij de heer Krispijn, voorzitter van de plaatselijke V.V.V. wees
erband op de uitbreidingsplannen en mogelijkheden die er
loeft Zuidelijk van Paviljoen de Braassem, waardoor demping
1 ^hoek tot aan het lichtbaken een prachtige gelegenheid gaat
voor het aanleggen van insteekhavens en het doen bou-
1 zomerhuisjes waar steeds grotere vraag naar is.
979, maandag 8 oktober
WOUDE - De katholieke parochie van Zoeterwoude heeft het
en weekeinde het 75-jarig bestaan gevierd van de St. Jans-
de Zuidbuurtseweg. Hoogtepunt was de viering op zater-
irbij een wandkleed voor achter het altaar werd onthuld,
geschenk hebben de parochianen 7500 gulden bij elkaar ge-
Foto: archief Leidsch Dagblad
n deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
g 2,50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
n.v. HDC Media b.v., Postbus 2, 1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
lagblad, ANNO d.d.- (datum van plaatsing) of door contante betaling aan
e van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
De grote supermarktketens vechten hun prijzenoorlog uit,
terwijl de kleinere buurtsupers het hoofd boven water pro
beren te houden. Drie eigenaars van kleine winkels vertel
len over klantvriendelijkheid, excellente kwaliteit en slo
pende werkweken.
tekst: Nienke Ledegang en Ben Zwirs
foto's: Dick Hogewoning en Hielco Kuipers
Dick en Jack Verboon, eigenaren van buurtsuper Verboon in Leiden.
Buurtsuper Verboon aan de Leidse
Da Costastraat is al ruim honderd
jaar een familiebedrijf. De huidige
eigenaars Jack (46), Dick (46) en
Wim (52) namen het winkeltje van
nog geen vijftig vierkante meter in
1983 over van hun vader. „Om het
hoofd boven water te houden moe
ten we per week zeventig tot tachtig
uur werken", zegt Jack.Als wij
stoppen, is de kans erg klein dat on
ze winkel blijft bestaan."
Met de huidige prijzenoorlog tussen
de 'grote jongens' kan Verboon niet
meedoen. „De grote concerns verko
pen veel producten onder de in
koopsprijs. Als wij dat doen, gaan we
kopje onder", zegt Jack. „De klanten
verwachten gelukkig niet van ons
dat we de goedkoopste zijn." Een la
ge prijs komt op de tweede plaats,
het drietal richt zich op kwaliteit en
service. „Onze kaas, brood en vooral
onze vleeswaren zijn de parade-
paardjes."
Behalve hun winkel in het Haagweg-
kwartier hebben de broers een 'seni-
orenwinkel' in zorgcentrum De Ro
bijn in de Hoge Mors. Daarnaast rij
den de Verboons zes dagen per week
met twee SRV-wagens rond. „Ieder
een denkt dat we er alleen zijn voor
bejaarden en zieken", meent Jack.
„Een groot deel van onze klandizie
bestaat echter uit studenten en
scholieren, 's Middags staan onze
zaak en onze wagens vol met leerlin
gen van het ROC."
Doordat het familiebedrijf lang be
staat hebben de broers een band op
gebouwd met veel klanten.Acht
van de tien mensen die bij ons ko
men, kennen we persoonlijk. Van de
klanten die in onze rijdende winkel
komen, ken ik iedereen. Ik weet hoe
hun kinderen heten en zelfs welke
kleur de stofzuiger is", grapt de 46-
jarige ondernemer. „Wij richten ons
naast service en kwaliteit op de per
soonlijke band. Dat is ook de reden
dat veel klanten trouw zijn. Sommi
gen komen hier al zestig jaar."
Het is echter aanpoten de laatste
tijd. „Minder werken kan niet. We
moeten keihard doorgaan of stop
pen", zegt de Leidenaar. „Ik hoop
dat we nog een jaartje of vijftien
doorkunnen." Het is een telerustel-
ling dat het familiebedrijf dan waar
schijnlijk verdwijnt, vindt Jack. „Er is
niemand die de buurtsuper wil over
nemen. Erg jammer, maar we moe
ten realistisch zijn. Het houdt een
keertje op."
Sinds anderhalfjaar huist Turkse super
markt Hoornes van Latif Celik en zijn
compagnon Ilhami Kiling aan de Kat-
wijkse Hoorneslaan. Supermarkt is een
groot woord: in de vierkante ruimte zijn
twee balies, een voor vlees en een voor
brood, en langs de wand staan conser
venblikken, waspoeders en potjes levens
middelen hoog opgetast. De twee Hage
naars begonnen hun supermarkt tegen
de verdrukking in, in een tijd dat de ene
buurtsuper na de andere uit het straat
beeld verdwijnt. „Ik werkte in een Turkse
supermarkt in Den Haag, maar ik wilde
liever eigen baas zijn. In Katwijk vond ik
een geschikte ruimte", motiveert Celik
waarom hij toch een eigen zaak begon.
Last van de grote jongens hebben de
twee naar eigen zeggen niet. „Wij bedie
nen een andere markt. Wij verkopen al
leen Turkse levensmiddelen. Dat slaat
aan. De mensen die hier komen, willen
gewoon iets anders. We hebben wel eens
geprobeerd om gewone thee te verkopen,
maar dat werkte niet." Celik en Kiling
staan vaak genoeg om vier uur op om 's
avonds om tien uur pas de deur van de
winkel achter zich te sluiten. „Het is hard
werken, maar het is leuk en het gaat
goed. Wij zijn de enige Turkse winkel in
de buurt, last van concurrentie hebben
we niet. Het meest verkopen we brood,
vlees en Turkse pizza's. Onze klanten
kring is breed: zestig procent van onze
klanten is Nederlands, de rest vooral
Turks of Marokkaans. Over twee weken is
het weer ramadan, dan verkopen we ook
baklava, vijgen en dadels."
Kiling en Celik hebben klantvriendelijk
heid hoog in het vaandel staan. „Soms
vragen Nederlandse klanten wat een pro
duct precies is. Wij leggen ze dan uit hoe
ze het moeten gebruiken." Ze vinden het
dan ook gezellig, daar aan de Hoorne
slaan en krijgen een hoop goeie reacties.
„Wij zitten hier voorlopig nog wel. Er is
geen reden om kopje onder te gaan."
Ilhami Kiling, één van de eigenaren van Turkse supermarkt Hoornes in
Katwijk.
alles en nog wat. Neem
vooral man en kinderen
onder de loep. Heerlijk,
je ziet onmiddellijk dat
daar de problemen lig
gen. Mijn vriendin heeft
er ook geen enkele moei
te mee om dat te be
amen. Zij zit in hetzelfde
schuitje. Het fijne was
ook, dat we tijdens ons
gesprek allebei worden
gebeld voor ons werk. Zij
is verpleeghuisarts en
moet ter plekke iets zin-
