Acteren voelt bijna
als een vakantie
Linda de Mol
i de Mol haalt haar SSZSSEST
iivatie vooral Uit de voelt al aankomen
gst om te verliezen zal toespitsen. Zij is
i i
ZATERDAG
2 OKTOBER
2004
Linda de Mol en Joan Collins bij de première van de film Ellis in Glamourland in Utrecht. Foto: ANP
woordelijkheidsgevoel over me heen glijden om dat te
laten renderen." Dat heeft ze met televisie ook. „Er zijn
mensen die prachtige programma's maken zonder naar
de kijkcijfers te kijken, die denken: kan mij het schelen,
ik vind het zelf leuk. Maar ik heb toch de pest in als er
maar een paar honderdduizend mensen hebben geke
ken. Al die moeite, al dat geld, dat kan toch niet de be
doeling zijn."
Zij brengt extra marktwaarde mee, natuurlijk helpt dat.
En de BN'ers die de party's in de film bevolken. Estelle
Gullit die op een charity-gala dreigt Ellis 'effe door de
hele saai te trekke' als Ruud iets te geïnteresseerd is in de
onbekende blondine. „Eigenlijk zouden Patricia Paay en
Adam Curry meedoen, maar die belden de avond tevo
ren om de een of andere rare reden af. Dus zaten we met
een dik probleem. Maar Estelle, die al op het gala zou
zijn, zei: 'Ik bel Ruud wel even, die doet het wel'." Hét
zijn toch mensen met wie ze bevriend is. Monique van
de Ven gaat niet naar iedere première, maar wel naar de
hare. „Ja, dat doe je voor elkaar. En het scheelt alle
maal." Zulke charity's, had ze een ongelovige regisseur
uitgelegd, ja schat, die bestaan dus echt.
Daar worden duizenden euro's neer
geteld voor een bijrol in GTST en
grand desserts genuttigd met
beelden van het doel op de
achtergrond. „'Oh, is het
Afrika vanavond? Ik
dacht dat het leukemie
was.' Het klinkt wal
gelijk, maar als het
zes ton oplevert:
who cares? Alleen
ga ik er niet meer
naartoe, ik maak
liever gewoon
geld over." Ze
gaat ook bijna
nooit naar pre
mières. „Je
moet er een
heel ding van
maken. Je
moet naar de
kapper want
anders wordt
je haar afge
zeken in de
bladen, je
moet een
nieuwe jurk
kopen
want an
ders
word je
gena
de
loos gepakt. Ik word daar heel onzeker van."
Maar dan wordt zij weer gefotografeerd op de eerste de
beste dag na de reis dat ze de kinderen naar school
brengt. Met een enorme jetlag. Toen de wekker ging
dacht ze: jezus, het is nog middernacht. Dus had ze snel
iets buitengewoon onflatteus aangetrokken, de spullen
van de kinderen bij elkaar gegraaid. „De zwemtas, waar
is de zwemtas? Ik moest er helemaal inkomen. Stap ik
het schoolplein op en ik hoor klikklikklikklikklikklik.
Staat er een fotograaf met zó'n lens. En ik dacht: niet nu,
niet nu! Ik ben net wakker en ik ben net terug van een
reis van vier maanden." Ja, dat vindt ze toch vervelend,
dat ze er dan zo lullig bijloopt.
Haar 'drive' - het moeten de genen zijn. „Want mijn
broer heeft het ook. En een stukje opvoeding. We zijn
heel erg opgevoed van: kan niet schelen wat je doet, als
je het maar goed doet." Het is, misschien ook meer dan
de wil om te winnen, de angst om te verliezen die haar
zo motiveert. „Want als je een flop hebt, kun je het sha
ken. En dan was dit dus mijn laatste filmavontuur." Ze
heeft zelf een paar lichte flops gehad op televisie, en het
gezeik dat dat oplevert. Als je een programma maakt en
het scoort niet, weet de hele wereld waaraan het ligt en
is je volgende idee ineens ook niet leuk genoeg. Maar
heb je een hit, dan is het: 'Zeg het maar, wat wil je doen?'
„Zolang jij nou maai" zorgt dat de dingen die je doet sco
ren, dat is wat ik blijkbaar ervaren heb de afgelopen
twintig jaar, ben je van al het gezeik af."
Op school was ze heel populair vanuit de angst om ge
pest te worden. „Dat is misschien hetzelfde." Als kind
zag ze er niet uit, onooglijk was ze. Ze is heel lang ziek
geweest, had chronische blaasontsteking en heeft haar
hele jeugd penicilline moeten slikken. Haar melkgebit
raakte aangetast, haar haar groeide slecht, ze was grauw
en mager. „Mensen dachten heel vaak dat ik een jonge
tje was, een klein mager jongetje. En op het moment dat
je op school komt, is je grootste angst dat je gepest
wordt. Dus was ik verbaal sterk, ik had altijd het hoogste
woord. Ik maskeerde mijn onzekerheid met blablaba.
Wat me goed van pas komt in mijn huidige beroep."
Maar op haar zestiende was ze toch nog leuk opge
droogd. „Dat deed mijn zelfvertrouwen heel veel goed."
Toch is, soms, die onzekerheid er nog. Als de zaal vol
collega's zit. En toen ze in Duitsland een jaar niet op tv
was geweest en weer voor het eerst 'op' moest. Ze was
van zender gewisseld, van RTL naar Satl gegaan en daar
met veel bombarie binnen gehaald. „Ik was bijna onpas
selijk van ellende. Terwijl ik daar toch jaren program
ma's heb gedaan, het ene na het andere, en fluitend de
bühne opkwam en weer afging."
Al heeft ze er nog steeds een naam, Duitsland is een
beetje geweest. Vindt ze zelf dan. „Ik ben er twee, drie
jaar lang heel hot geweest. Alles lukte, ik haalde hele ho
ge kijkcijfers." Maar toen kwam er zo n periode dat ze
daar heel erg bezig waren met Big Brother en Idols en
niet zo goed wisten wat ze met haar aan moesten. Er
werd eigenlijk niet zo aardig met haar omgegaan. Dat is
Geboren op 8 juli 1964 in Hilversum; partner van Sander Vahle, kinderen Julian (7) en Noa (4);
zus van televisieproducent John de Mol.
Studeert rechten; begint haar televisiecarrière in 1985 bij Sky Channel.
Presenteert vanaf 1987 bij de TROS o.a. kinderprogramma Billy Hot Dog, De Leukste Thuis, Love
Letters, Home Run, Miljoenenjacht.
Wordt in 1994 uitgeroepen tot populairste televisievrouw van Nederland en wint twee TROS TV-
sterren; speelt sinds 1999 Nicky Spoor in de detectiveserie Spangen.
Presenteert in Duitsland vanaf 1992 o.a. Traumhochzeit, Kollegen Kollegen, Kinder für Kinder,
Soundmixshow, Hausfieber, Einer Gegen 100, Der MilionenDeal. Ontvangt vier Duitse televisie
prijzen, waaronder de Gouden Leeuw en de Gouden Camera.
23 september 2003 lancering van maandblad Linda. Magazine.
24 september 2004 première speelfilm Ellis in Glamourland op Nederlands Film Festival, regie
Pieter Kramer.
Linda als Ellis in de film Ellis in Glamourland. Foto: GPD
een van de redenen dat ze er geen enkel probleem had
om voor een andere zender te gaan werken. „In Duits
land voel ik ten opzichte van niemand ook maar enkele
loyaliteit. En ik zit zo niet in elkaar. Ik voel me daar heel
erg een eenling. En ik wil ergens bij horen. Bij een club
je. Je kunt je blad ook in Duitsland uitbrengen, zeggen
ze. En dan denk ik: ik weet niet, laat maar."
Nou staat ze als presentator in zekere zin altijd alleen.
Presenteren is één grote monoloog, alles hangt aan haar.
Het geraamte van een programma heeft ze helemaal in
haar hoofd. De loopjes, van je staat daar en dan leg je
dat spel uit en dan tien stappen naar voren en dan ver
welkom je de eerste kandidaat en die man is 48 en die
komt uit Bussum en die is tandarts. „Ik heb godzijdank
een goed geheugen. Maar het is gewoon stampen. Huis
werk. En als ik het dan ook nog in het Duits moet doen-is
het driedubbel werk omdat ik het dan echt allemaal
moet uitschrijven. De taal blijft altijd een obstakel."
Acteren is veel ontspannener. En dus leuker. Soms hoort
ze collega's zeggen dat ze 'voor morgen nog wel vier hele
pagina's moeten leren'. Wel vier hele pagina's! Dan
denkt zij: die hóef ik niet eens te leren. Want er zit een
logica in. Iemand vraagt: 'Waar was je gisteren' en dan
geef jij daar antwoord op. .Acteren voelt bijna als vakan
tie. Je krijgt te horen: 'Dit moet je aan en zo zit je haar en
hier is je tekst en maak er wat leuks van.' Er zijn mis
schien mensen die dat professioneler aanpakken, die
zich inleven en zich verschrikkelijk zitten te concentre
ren - maar dat is niet mijn werkwijze. Al wordt dat mis
schien anders als ik ooit een zwaar aan de drank geraak
te, verloederde vrouw zou moeten spelen."
IB
d
j
Ze was al TROS tv-ster. Kijkcijferkoningin
('Ouoten Oueen') in Duitsland. Ze had al een
blad. Nu is Linda de Mol (40)
bijstandsmoeder op jacht naar een miljonair
in Ellis In Glamourland. „Het is natuurlijk
redelijk pretentieus. Gaan ze proberen een
Nederlandse Four Weddings And A Funeral
te maken. Who do
you think you are?"
door Marjolijn de Cocq
Geklooi op de vierkante meter vond ze het. Met
een camper in een maand tijd de oostkust van
Australië af. „Maar na zestien dagen hield ik
het niet meer uit in dat ding." Vier maanden was Linda
de Mol met haar gezin op reis. Even vrijaf van televisie,
tijdschrift en speelfilm. Van Tanzania naar Mauritius,
van Bangkok naar Bali - en toen die camper in Australië.
„Sander zei op een gegeven moment: 'Het is eigenlijk
verschrikkelijk, maar we hebben thuis een kast die groter
is dan waarin we nu al zestien dagen wonen'. Dan merk
je toch dat je verpest bent."
Dat gedoe ook met die openbare douches en toiletten.
En de was. Stond ze in zo'n washok en ontdekte: oh, er
moet een muntje in. Dus zij naar de winkel om muntjes
te halen, had bij terugkeer iemand anders die wasmachi
ne ingepikt. „Dan denk je: ja, dit soort dingen ben ik he
lemaal niet gewend. Terwijl dat voor andere mensen vol
komen normaal is. Maar ik ben dat erg kwijt. Wij hebben
nu besloten dat wij niet meer van het kamperen zijn. Al
vonden de kinderen het té leuk. Die zien helemaal niet
dat er allemaal haren in zo'n doucheputje liggen."
Nog zo'n klein voorbeeld van hoe je toch heel makkelijk
went aan luxe. Ze roept altijd keihard: auto's interesse
ren me niet. Dat is écht zo. Ze heeft een hele dure auto,
gewoon, omdat het kan. Als die er morgen uit moest,
zou ze er geen traan om laten. Maar toen ging ze Ellis In
Glamourland draaien en moest ze de eerste dag op de
set wegrijden in een Suzuki Alto. Had ze 'm eindelijk aan
de praat, gilde ze: 'Die remmen doen het helemaal niet,
joh, die remmen doen het niet!' Neus tegen de voorruit,
en maar trappen. Die remmen doen het prima, had een
technicus later tegen haai" gezegd, maar ik denk dat jij
een ietsje ander remsysteem gewend bent.
En dan speelt zij, iemand die het zo goed heeft, een bij
standsmoeder. Na de kijkcijfers en de glossy ook nog een
speelfilm. Ze heeft er
1 1 1 scoop gaat. Want ze
dat daar waar kritiek
die rare vrouw die zo
nodig een film wilde maken. Die met het idee is geko
men, die de boel zelfs een beetje heeft meegefinancierd.
En die ook nog eens in de eerste de beste film waarin ze
speelt in elke scène te zien is. „Het is natuurlijk redelijk
pretentieus. Gaan ze proberen een Nederlandse Four
Weddings And A Funeral te maken. Who do you think
you are? Dan zou je kunnen denken: 'Nou slijp ik mijn
potlood en zal ik jou eens even hebben'."
Bang dat ze haar hand overspeelt, nou, behóórlijk. Ze
begint vaak aan iets met de gedachte: spannend, leuk.
Pas daarna slaat de angst toe. Bij het blad had ze eerst
haar twijfels. Ik doe het niet, had ze gezegd, ik geloof er
niet in, het is m'n vak niet. „Het klonk ook belachelijk,
wie koopt er nou 'de Linda'? Het heeft iets mutsigs, ik
zag het helemaal niet zitten. Totdat er een dummy werd
gemaakt en het helemaal niet mutsig bleek." Maar een
film maken was iets wat ze altijd al wilde. En nu ze de
kans had, liet ze die niet vooraf verpesten door allerlei
angsten en zorgen. „Ik ben er gewoon vol in gegaan."
Op reis had ze het van zich af kunnen zetten. Er
niet aan gedacht, er niet over gepraat. We
moeten het, zeiden Sander en zij hooguit
tegen elkaar, als de kinderen naar bed
zijn toch eens even hebben over het
laatste seizoen Love Letters. Om dat
nog even iets nieuws mee te geven.
„Gingen we lekker scrabbelen."
Totaal geen inspiratie had ze -
maar dan ook helemaal niet.
Maar nu is ze bezig zich ge
voelsmatig in te dekken, om
dat ze wéét dat ze zich die kri
tiek aantrekt. „Je zou het ook
kunnen omdraaien. Waar
schijnlijk is dit nou eens
een film die geld gaat
opleveren. Die nou
eens niet het Neder
lands Film Fonds het
vel over de oren trekt
en na drie dagen uit
de roulatie wordt ge-
5 haald."
Zo'n film is niet haar
persoonlijke speeltuin,
het is niet: ik doe waar ik
zin in heb en verder in
teresseert het me geen
zak. „Dat ding kost
twee miljoen euro,
misschien wel meer,
en dan voel ik een
soort verant-
