LEZERS OVER 3 OKTOBER
Op school al
kriebels in
mijn buik
Na de drank voltrok zich het 3 oktober-wonder
Een moeder uit Leiden
Herinnering aan
->olle UVS-terrein
3 Oktober rond
het stadhuis
Dirk
,ag deels
pp stuit
Wij woonden in Alphen aan den Rijn.
Voor ons was Leiden de stad. Want mijn
moeder is aan de Haarlemmertrekvaart
geboren. Met de Citosa-bus ging je jurk
jes kopen bij C&A. Op de groei uiteraard
en van goeie kwaliteit, dan kon je zusje
het nog afdragen. Hele beslissingen wa
ren dat en ik heb aan dat statten dan ook
niet zo beste herinneringen.
Maar met 3 oktober was dat anders. "Een
vreemde metamorfose veranderde mijn
zorgzame en verstandige moeder. Ik wist
niet dat ze om haring gaf. Maar die dag
was er bij ons van dit zeebanket te ge
nieten. Heel het huis was doortrokken
van de peen en uien geur van de huts
pot. Zalig.
Als Alphense kinderen waren we bijna
nooit vrij op de heugelijke dag en dus
moesten we het meestal doen met de
verhalen over wat er in Leiden allemaal
gebeurde op 2 en 3 oktober. Vooral de
hos-vlonder op het feestterrein aan het
Schuttersveld sprak tot onze verbeel
ding. Dat die er in mijn jeugdjaren al
lang niet meer was telde voor ons niet
zo. Mamma kon goed vertellen en wij
begrepen heel goed dat een feest waar
een heel jaar naar toegeleefd was, daar
met zwaaien en zwieren en het tonen
van je nieuwe mooie kleren tot een heer
lijk einde kwam. Het moet er ongelofe
lijk gezellig geweest zijn. De regen, die
ook vroeger het feest wel eens probeerde
te verstoren, deerde niet. Eén keer zelfs
verloor mijn moeder een schoen in de
modder van het veld. Ze heeft hem niet
meer teruggevonden in het gedrang.
Thuisgebracht door de vriendjes en
vriendinnen met wie je gekomen was
werd je toch wel en juist die keer is er
heel wat af gelachen op de terugw^
naar het ouderlijk huis.
Toen we dan toch een keer echt naar 3
oktober gingen, het zal op zaterdag ge
weest zijn, verbaasden wij ons niks over
de drukte in de stad. We troffen heerlijk
weer. De optocht was heel leuk en ik zag
voor het eerst van mijn leven mensen
met meer dan één borreltje te veel op.
De kermis was enorm. Verwend werden
we met ritjes in de echte zweef en we
mochten wel drie keer in de botsauto-
tjes. Sommige griezelige dingen durfden
we hiet in, maar dan was het kijken naar
degenen die dat wel deden ook weer een
feest op zich. Met de reuze dropbal heb
ik nog tot Sinterklaas gedaan geloof ik.
En toch was het feest niet helemaal ge
slaagd voor mij. De hos-vlonder heb ik
riiet gezien.
Miep Vroonhof,
Leiderdorp
ZATERDAG 2 OKTOBER 2004
eel lezers hebben gereageerd op de
^>ep hun herinneringen aan vervlogen
toberfeesten op papier te zetten. Een
->ctie van de verhalen verscheen deze
eek in de 3 oktober-bijlage van deze
elnt. Omdat veel verhalen te mooi zijn
)r< J
jji aan de lezer te onthouden, hierbij
:ei nieuwe keuze uit alle inzendingen.
jrpber-viering staat
p bol van tradities en
kelen. Onder geen
21ou ik hiervan afwij-
ent niet voor niets
gS'. Sedert enkele jaren
.gfij een nieuw ritueel:
ilijk hutspot eten op
jr.
iven ons hiervoor
I Pieterskerkplein,
ite, lange tafels voor
rstaan, zodat wij ons
te goed kunnen
a de in plastic bakjes
«tfte hutspot met klap-
^or het gepeupel be-
ch in pandjesjas ge-
riotabelen, die het
spreken door een
iaardoor de dolende
1 goede banen wordt
_gt een biertje in de
_net de rode wijn in
~~re hand weer aan de
-u if, heeft Trudie met
ot op mij gewacht,
vel een zielig klein
zegt zij, zuinig kij-
ar het half gevulde
ïl
er niets van zeggen",
het is tenslotte gra-
^n volgen de langslo-
ïens'en. Al spoedig
ik met het plastic
_ver de bodem van
b. Ik rol, mijn omge-
erverend, een zware
"Ie. Plotseling glijden
zf>n naar een ietwat
1 figuur. Zijn ge-
cdrukking, zijn speci-
^ding. Ik kijk nog
;d. Het is hem. Geen
rjogelijk. „Weet je wie
p vraag ik wijzend.
Wolf', zeg ik, mij-
-voordend. „We lopen
kir hem toe."
pr hem staan en pak
zijn schouder. „Toen ik een
jongetje was van een jaar of
tien, stond ik elke veertien
dagen aan de Wassenaarse-
weg bij UVS naar u te kijken.
Het was in de tijd van Freek
Filippo, de gebroeders Devi-
lee en Van Kampen, Piet
Kluivers, Koos van Putten en
ga zo maar door."
Terwijl ik dit zeg, zie ik in ge
dachten de lange zwijgende
rij op de Wassenaarseweg, te
midden waarvan ik als jonge
tje liep tussen heren in hun
zondagse pak, die geurden
naar sigarenrook. Op hun
weg naar het oude UVS-ter
rein, dat zo bol was, dat men
op de grond gezeten, de be
nen van de spelers aan de
overkant slechts gedeeltelijk
kon zien.
Hij kijkt verbaast op. „Jon
gen", zegt hij. „Dat je me nog
herkent!" Hij lacht en pakt
mijn hand. „Dat was nog in
de tijd dat je als jongen met
je vader elke week naar voet
bal ging kijken." Zijn vrouw
kijkt vertederd. „Dat is al
meer dan vijftig jaar gele
den", zegt zij lachend.
„Ik ben nu bijna tachtig",
zegt hij. „Maar misschien ko
men we elkaar over tien jaar
weer eens tegen; hoewel, dan
ben ik er niet meer."
„Zeker weten van wel", zeg ik
en we zwaaien naai- elkaar.
Op de kinderhoofdjes op weg
naar de fietsen loop ik na te
genieten van deze onver
wachte ontmoeting. „Dat ik
hem nog herkende", zeg ik.
„Bijna tachtig. Die man zal
het toch prachtig vinden, dat
hij nog wordt herkend. Hij
zal thuis hierover een mooi
verhaal te vertellen hebben."
Huib Buitenbos,
Leiden.
Als een fakkel stort een lid van het Amerikaans stuntteam High Divers zich van de ladder. Huigpark, 3 oktober 1991.
Archieffoto: Henk Bouwman
Een volksfeest vanaf het jaar
dat je je er echt van bewust
bent. De herinneringen van
alle jaren schieten aan je
voorbij. Laat ik de 3 oktober
uit mijn kindertijd voor uw
bijlage naar voren halen.
Geboren in 1953 op de hoek
van de Oudé Varkenmarkt,
Noordeinde, bijna het cen
trum van de stad waar het
feest dichtbij om ons heen
was. Het begon op 2 oktober,
's middags in de derde klas
van de Mariaschool aan de
Haarlemmerstraat. In mijn
buik de kriebels, want die
avond mocht ik met de tap
toe meelopen bij de gymnas
tiekvereniging Groen Wit.
De concentratie in de les was
laag, de hele klas had feestge-
dachten in zijn hoofd. Uit
school gauw naar huis, want
we moesten op tijd eten, de
stad was al volop in rep en
roer, de geur van penen en
uien prikkelde je neus. Mijn
moeder had het groene bal
lonbroekje en bloesje keurig
gestreken, gympen extra ge
wit en veters gewassen en ge
chloord, we moesten er alle
maal netjes uitzien.
Vanaf 18.00 uur verzamelen
op de Kaasmarkt. Iedere ver
eniging en elk muziekkorps
had een vaste opstelling in de
taptoe. De groepen liepen
ook met de kleintjes voorop
en de ouderen steeds meer
naar achter, alle met blote
benen en onder het bloesje
iets warms, want het was al
kouder aan het worden. Me
nig Leidenaar hield 3 oktober
aan om de kachel weer te la
ten branden. Als we eenmaal
begonnen te lopen, gaf je dat
een geweldig gevoel, allemaal
mensen in dikke rijen aan de
kant, zwaaiend, roepend,
herkenning en wij in keurig
gehouden rijtjes door de
donkere Leidse straten. Wan
neer we dichtbij mijn school
kwamen, wist ik dat mijn va
der en moeder daar zouden
staan, dat gaf extra spanning
en trots en van'ze zien me
toch wel'!
De volgende dag 3 oktober.
Bij mij thuis kwamen meer
dere families, waar 's och
tends koffie met gebak ge
bruikt werd om daarna met
zijn allen naar het kermister
rein te gaan. Over de Prinses-
sekade, Turfmarkt waar je
het balletje met een netje er
omheen aan een elastiekje
moest hebben en vaak ook
kreeg. In lange rijen van
mensen schuifelde je naar
het Schuttersveld, daar kocht
je vader voor iedereen een
toegangskaartje en dan, ja,
de kermis met lawaai, kleu
ren, geuren, prijzen, poppen
in tulen jurken, die wij nooit
wonnen maar je zag wel an
deren met grote dozen lopen,
beetje jaloers natuurlijk.
Draaien in de zweefmolen,
spookhuis met kriebelende
slierten langs je gezicht en
griezelen. De dikke dame, de
motoren stijlwand en de kop
van Jut. Alles was geweldig.
Teruglopend over de Sta
tionsweg, Steenstraat,
vrachtwagens met druiven-
verkopers, palingstalletjes en
bedelaars, mannen zonder
benen of blind, indrukwek
kend en niet helemaal pas
send bij je feestgevoel,
's Middags de optocht langs
ons huis aan het Noordein
de. Er woonden studenten
bij ons in en de heer Bos las
dan eerst zittend in het
raamkozijn het verhaal voor
van onze oud-burgemeester
Van der Werf, de bezetting en
de bevrijding van de Span
jaarden in 1574, aan de
wachtende Leidenaars, uiter
aard prachtig voorgedragen
met de aardappel in de keel.
De borrel kwam op tafel en
gezelligheid kende geen tijd.
Na de warme maaltijd, huts
pot met klapstuk, gingen de
vaders met de kinderen nog
over het donkere, met talloze
lichtjes versierde, kermister
rein om ons daarna tevreden
en voldaan in bed te stop
pen. Een herinnering uit de
vijftiger, begin zestiger jaren,
voor mij een juweeltje.
Margriet van der Geest
Geertsma,
Leiden.
Ik met de vut ben, kan ik terugzien op 40
3-oktoberviering in en rond het Leidse
3|huis, waai- ik de technische dienst verte-
[Woordigde. Lang voor de viering werden
|(jrse werkzaamheden verricht om alles in
im het stadhuis goed te laten verlopen,
ichting in orde? Vlaggen en stokken pa-
De burgerzaal gereed maken voor de
1 fangst op de avond van 2 oktober, waar
ti de erepenning wordt uitgereikt aan een
f lienstelijke Leidenaar.
.aantal burgemeesters passeerde in die
Ti de revue, te weten: Van Kinschot, Van
Willigen, Vis, Goekoop, Postma, Lemstra
een slotte Lenferink.
Een vlonder op de trap van het stadhuis
zorgde voor een goed zicht op de Taptoe en
de Optocht. Het carillon speelde, de bour
don werd handmatig geluid.
Als alle voorbereidingen genomen waren en
de Taptoe trok voorbij in de Breestraat, gaf
mij dat een groot intens gevoel van voldoe
ning. 2 Oktober: 23.00 uur, de 5(!) vlaggen
inhalen, even naar huis, 's morgens 3 okto
ber: 05.00 uur op, naar het stadhuis om
vóór de reveille het vlagvertoon in orde te
hebben.
Henk van der Reijden,
Leiden.
Op 22 september 2001 leerde ik via Eddy
Sander kennen. Samen met een vriendin
was ik in Annie's Verjaardag wat aan het
drinken. Eddy en Sander kwamen bij
ons aan het tafeltje zitten en we kletsten
wat. We gingen later naar wat toen nog
'De Verleiding' was. Tussen Sander en
mij waren die avond al wel wat vonken
overgesprongen en het eindigde dan
ook met onze eerste zoen.
De volgende dag had ik eigenlijk spijt
dat ik mijn telefoonnummer had gege
ven. Ik was net terug van een reis naar
Australië en had eigenlijk niet zo'n zin in
een vriend. Kort daarop belde Sander.
Het was een leuk gesprek en we spraken
af op zondag 30 september, bij Van der
Werff. Hij zat er al toen ik binnenkwam,
aan een tafeltje bij het raam op het ver
hoogde gedeelte. De hele avond hebben
we gekletst, van die dat-je-elkaar-net-
kent-stiltes hadden we geen last. De tent
ging al bijna dicht, toen we daar weggin
gen. Hij wilde zijn kamer nog laten zien,
die was er tegenover op de Tweede Bin
nenvestgracht. Maar nee, daar trapte ik
niet in. Ik moest trouwens de volgende
dag werken en dus vroeg op.
Wat was ik blij dat ie toch had gebeld!
We spraken af dat we elkaar op 2 okto
ber weer zouden zien. Met Nicole was ik
eerst naar de Taptoe gaan kijken. Met
een breezer (ik lust geen bier) in de
hand gingen we van de ene plek naar de
andere. Piroska, een andere vriendin,
sloot zich bij ons aan en na een poosje
gingen we alledrie op zoek naar onze
vriendjes. Via de sms had Sander ons
gevonden en ik liep mee naar De Hut
van Ome Henne, waar hij met twee
vrienden was. Ik wist dat om de hoek
zijn kamer was en van die Breezers
moest ik ontzettend nodig plassen. Dus
wij gingen richting de wc.
Eenmaal binnen voelde ik me vreselijk
misselijk worden. Mijn maag kan niet zo
heel goed tegen alcohol. En ja hoor, op
de eerste verdieping gooide ik alles eruit
in de spoelbak van de keuken. Eenmaal
bijgekomen moesten we nog een trap
op, en ook de tweede spoelbak zag ik
van dichtbij. Ik was vreselijk dronken! Ik
schaamde me dood! Dit was pas onze
tweede date... Sander was juist erg lief
voor me en vond het blijkbaar niet eens
erg dat ik zo stond te kotsen. Dit was de
man voor mij; zelfs in slechte tijden zou
ie er zijn!
Alles draaide en toen ik richting Sanders
kamer wilde lopen viel ik om. Sander
wilde me opvangen, maar ik leek wel
een zak zand, dus we vielen samen om.
Hij viel met zijn ribben tegen een weeg
schaal (later bleek zelfs dat zijn ribben
waren gekneusd!).
Na wat gestrompel lag ik in zijn bed, met
mijn kleren nog half aan. Ik zei dat ie te
rug moest naar Edward en Martin en na
wat aandringen deed ie dat gelukkig
ook. Na een poosje kwam ie terug, hij
kon ze niet meer vinden. Ze dachten
blijkbaar dat we iets heel anders aan het
doen waren... Toen hebben we in zijn
twijfelaar nog lang liggen praten en mu
ziek liggen luisteren.
De volgende dag was ik, na een vers
broodje kaas, snel verdwenen. Hoewel ik
me vreselijk voelde en eigenlijk de stad
niet in ben geweest, was deze 2 oktober
wel gezellig. Ook 3 oktober zagen we el
kaar weer (wat een wonder dat ie me
nog wilde zien), dit keer dronk ik maar
een colaatje. Weer was het gezellig. En
dat is het nog steeds. Sinds een jaar wo
nen we officieel samen en volgend jaar 9
juni gaan we trouwen!
Diana (adres bij redactie bekend)
u
a 3 oktober 1998. Mijn vrouw
pile dag. Toch wilde ze per se
|e Elba (toen bijna drie jaar) en
r Leiden. Alle vermoeidheid
dwenen toen de aanstaande
"over de kermis zwalkte. Een
étje ging er ook wel in. 's
(verorberden we haringen, op
fse wijze met sambal, limoen
ingen bereid. Om elf uur be
de kermisgangers zich te roe-
|jiaconessenziekenhuis was het
']die nacht. Zelfs op de gangen
p de nieuwe burgertjes ter we-
tk had een eigen kamer, want
jedeeltelijk in stuit. Op 4 okto-
jlide de hoofdgynaecoloog hem
Dp natuurlijke wijze uit zijn
Maats. Dirkie plaste over de
van zuster Petra en liet van
-ren.
srel, thans bijna 6 jaar, is gek
[ober. Wij zullen die dag in
oit vergeten. Het komt altijd
ivendrijven als we ons in het
(voel op de kermis wagen.
Mac de Nie,
Leiden.
Wachten in de rij voor het uitdelen van haring en wittebrood in de Waag. Archieffoto: Loek Zuiderduin
