'Kinderen hebben iets aan een
veilige plek en niets aan een rapport'
REGIO
Twee stille 'stomkoppen' met een nepbom
GERECHT
f NAVRAAG
HOC 970
DONDERDAG 3O SEPTEMBER 2004
in hebben het goed in Nederland. Nergens in de westerse we
bben ouderen het beter dan bij ons. Tenminste, dat blijkt uit
een on
derzoek
tren, maar blijft dat zo?'
gaat hier nog goed met
voor
aan-
staande
hi [aanse seniorenbond, die in zestien geïndustrialiseerde landen
rzieningen op het gebied van de gezondheidszorg, pensioenen
nomische gelijkheid heeft vergeleken. Nederland komt beter uit
gdan welvarende landen als Australië, Zweden en Finland. AAD
s AMBUCO, GroenLinks-raadslid in Noordwijkerhout en volgens
ïki eggen bijna gepensioneerd, is verrast over de cijfers. „Maar jui-
loe ik pas over een jaar of tien. Dan wordt bijvoorbeeld pas dui-
10e goed de pensioenvoorzieningen zijn."
•tai
ve m in de rand omdat u zich sterk maakte voor oudere Noord-
g houters. Uw werk zit er dus op.
e $iee, dat werk
niet op. Het is
leuk en vooral
iop belangrijk. Bo
rn is er nog ge-
e doen in
e wijkerhout.
zie rerk is nog lang
Ise^daan. Verder
me ook altijd
ïtefemaakt voor de
Noordwijker-
pérs. Die zitten
e iet de vraag of
betaalbare
01 uimte kunnen
lai l
urajwif valt er nog
-OOri voor u voor de
lëhen? Nederlandse ouderen hebben het beter dan waar ook in
f Mfeld?"
middeld. Maar kijk eens in Noordwijkerhout, waar als gevolg
irtifczuinigingen veel subsidies hebben moeten verdwijnen. Dit col
jet zijn best en verricht goed werk op het gebied van bijvoor-
ivoningbouw, maar het blijft goed dat de oppositie, waartoe
artij behoort, hamert op genoeg sociale woningbouw."
>0
1 et echt zo goed met de ouderen?
*1 leken met andere landen denk ik wel. Als je ziet hoeveel men-
Amerika niet verzekerd zijn voor ziektekosten, gaat het goed in
and als gevolg van zestig jaar democratie en welvaart. Maar,
at zo? Kijk maar naar de huidige ontwikkelingen. En ook nog,
rw^ze pensioenen wel zo goed? Straks zo rond 2011, als de eerste
Viogse babyboomers met pensioen gaan, wordt duidelijk of hun
it (Duwde pensioenen welvaarts- en waardevast zijn. Iedereen gaat
n uit, maar ik heb daar vraagtekens bij."
'P
Gaust het u dat het in Nederland allemaal zo goed geregeld zou
r n
lanilijk wel. Ik weet uit mijn omgeving dat er in Duitsland ruime
jkheden zijn op het gebied van de gezondheidszorg. Daar kan
derlandse pakket niet aan tippen. Ik wil daar dus nog wel een
lend onderzoek aan wijden."
t
eCerard Baas foto: GPD/Cees Zorn
UIT DE ARCHIEVEN
Het is misschien gemakkelijk praten
achteraf, maar de Leidse fulltime
pleegmoeder weet het zeker: de Al-
phense Savanna was beter af ge
weest in een pleeggezin. Zelf bood
ze de afgelopen twintig jaar al heel
wat kinderen een thuis. „Nou ja, ga
maar na: met de meesten heb ik
nog contact. Dat zijn er, schat ik,
zo'n 25." Met haar naam in de krant
wil ze niet. Vanwege haar soms on
gezouten kritiek op de instanties,
maar ook vanwege 'haar kinderen'.
„Na mijn scheiding kreeg ik in
1985 een huisje in de Oosterstraat.
Een heerlijke plek. Hier kan ik ten
minste mijn armen strekken, zei ik
vaak. In dat huis waren vier slaap
kamers, meer dan ik in mijn eentje
nodig had. Toen wist ik al: als ik een
kind uit een tehuis kan halen, dan
doe ik dat. Ik heb mij toen aange
meld bij het Viom, want ik wilde
graag pleegouder worden."
Het Viom kwam. Ze wilden haar
verhaal horen, zien hoe ze leefde en
weten welke achtergrond ze had.
Het kan één tot twee jaar duren
voor je een kind krijgt aangeboden,
was het verhaal. Twee weken later
trokken de eerste twee bij haar in.
Twee zusjes.
Twintig jaar en tientallen kinderen
verder, is de pleegmoeder een stuk
wijzer en een hoop ervaringen rij
ker. Nu, ze is inmiddels 56 jaar, wo
nen er nog drie kinderen bij haar in
huis. Eén ervan is een meisje van
zeventien, dat als baby bij haar
kwam. „Het is vaak zwaar, pleeg
moeder zijn. Ieder kind heeft zijn
eigen hutkoffer bij zich. Een koffer
die op sommige momenten zwaar
der weegt dan op andere. Maar het
is ook vreselijk leuk. Je kunt een
kind een veilige haven bieden. Een
plek waar ze af en toe geknuffeld
worden. Dat is zo belangrijk voor
een kind."
Kwaad is ze, over wat er in Alphen
aan den Rijn is gebeurd. „Ik vind
het schandalig dat er al twee kinde
ren in pleeggezinnen zaten. De bu
ren hebben signalen gegeven, maar
de jeugdzorg, de politie en de raad
van de kinderbescherming hebben
lauw gereageerd. Godsamme, ik
wou dat ik een groter huis had ge
had. Ik had haar met open armen
ontvangen."
Lauwe reacties, daar heeft de Leid
se pleegmoeder ook vaak genoeg
mee te maken gehad. Die keer dat
een van haar pleegkinderen, een
jonge moeder, met haar kind en
aan de drugs achter het station van
Den Haag werd gevonden. „Die
spoorwegrecherche stond daar met
geweren en ze wilden haar niet
naar Leiden brengen. Daar schrik je
van."
Of die keer dat ze een baby in huis
had. Toen het kindje begon te lo
pen, zag ze een afwijking. Later
bleek het kind een kleine hersenbe
schadiging te hebben omdat de
moeder nog tijdens de bevalling
drugs gebruikte. Ze belde de voog
des, probeerde te overleggen met
de minderjarige moeder, maar
kreeg geen gehoor. Uiteindelijk
ging zijzelf maar naar het zieken
huis, terwijl ze dat eigenlijk niet
mocht. „Ik heb daar staan janken:
ik wil weten wat haar mankeert."
Ze haat de bureaucratie van de
jeugdzorg.Als ik en mijn kinderen
bij hun ouders op bezoek gingen,
maakten we nooit een afspraak.
Van Jeugdzorg moet dat eigenlijk.
Weet je, die instanties vergaderen
veel en sturen de ene na de andere
rapportage naar de jeugdrechter,
Ze zijn negentien en twintig,
maar lijken jaren jonger. Het
tengere meisje uit Leiden en
de stille jongen uit Leiderdorp
wachten in de rechtszaal in
eengedoken hun straf af. Zij
reageert vlakjes op het door
dringende verhoor van de
rechter. Hij vecht tegen zijn
tranen en worstelt met een
immens schuldgevoel. Dat
het tweetal samen met drie
vriendjes op 25 maart op sta
tion Leiden Centraal voor zo
veel ophef en onrust heeft ge
zorgd, valt moeilijk te begrij
pen.
Ook de rechter is verbijsterd
nu ze de twee jonge medever
dachten ziet die vlak na de
aanslagen in Madrid een nep
bom op het Leidse station
plaatsten. „Als ik dit zo lees,
denk ik alleen maar: wat heeft
jullie toen in vredesnaam be
zield?" In haar stem klinkt on
geloof door. De twee weten
ook zo snel geen passend ant
woord te geven en zwijgen. Ze
durven de rechter nauwelijks
recht in de ogen te kijken. Er
vallen meerdere pijnlijke stil
tes.
Terwijl de seconden lang
zaam wegtikken, voelt de jon
gen zich toch geroepen enige
tekst en uiüeg te geven. „We
zaten die dag met een groepje
in de coffeeshop en hadden al
wat blowtjes op", zegt hij ti
mide. „Iemand kwam toen op
het vrolijke idee van een nep
bom. We zouden het met zijn
allen doen, zo spraken we af."
Na afloop heeft de Leiderdor
per zich meerdere malen voor
zijn kop geslagen, geeft hij
toe. „Ik begrijp nog steeds
niet waarom ik zo stom ben
geweest."
Wat de rechter ernstig vindt,
is dat het tweetal zich niet
heeft bedacht tijdens de voor
bereidingen van hun sluwe
plannen. „Jullie hadden op
meerdere momenten kunnen
Leidsch Dagblad
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0.50
aan portokosten per verschijndag
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging. 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr- 07 30-17.00 uur, za: 08 00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
cq. de betreffende auteur
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
denken: waar ben ik mee be
zig? Dit is waanzin!" De groep
vrienden is echter eerst nog
rustig naar
het huis van
de Leidse ge
gaan om daar
de nepbom in
elkaar te zet
ten. „Ik ge
bruikte daar
het sieraden-
doosje van
mijn moeder
voor", ver
klaart het
meisje koel
tjes. Aan het
doosje voegde
ze later nog
wat elektra,
een dynamo
en een fiets-
lamp toe.
„Met die 'bom' gingen jullie
terug naar het station", ver
volgt de rechter. „Vrienden
plaatsten het bij de lockers,
terwijl jullie buiten voor het
Chinese restaurant met een
blowtje toekeken." In een te
lefooncel
werd het
alarmnum
mer 112
gebeld.
Hebben de
twee zich
ooit gerea
liseerd wat
hun 'grap'
teweeg
heeft ge
bracht? Het
meisje
knikt. „Het
was stom."
De rechter
verslikt
zich bijna.
„Dat is nog
heel rustig
uitgedrukt", zegt ze met inge
houden woede. „Het was vol
strekt smakeloos."
Hoe keken hun ouders tegen
de zaak aan, wil ze weten.
„Die van mij zeiden niets",
verklaart de jongen, „maar ik
heb de blik in hun ogen ge
zien en dat was heel erg." Het
meisje wier moeder in de zaal
zit, kijkt strak voor zich uit:
Als ik nog een keer zo'n
stunt uithaal, moet ik weg."
De Leidse heeft nog wel een
excuus voor haar rol in het
geheel. „Ik had best veel ge
blowd." „En dan heb je niet
het gevoel", snerpt de rechter.
„Dat moet ik niet doen want
dan ben ik volstrekt ontoere
keningsvatbaar. Je ziet maar
weer hoe zo iets je kan beïn
vloeden. Die drugs maken je
kwetsbaar."
De officier van justitie heeft
geen goed woord over voor
het tweetal. „Beeld je eens in,
je bent een reiziger en hoort
dat er een bom is geplaatst op
het station. Het enige wat dan
door je heengaat is: hoe kan ik
het station zo snel mogelijk
verlaten voordat de bom ont
ploft? Mensen waren die dag
door jullie fout doodsbe
nauwd", klinkt het streng.
De gezichten van de twee zijn
van schrik ineens krijtwit ge
worden. Zo duidelijk waren
de gevolgen van hun actie nog
niet eerder geschetst. Van de
eis van 180 nuifrcrkstraf en
twee maanden voorwaardelij
ke gevangenisstraf, kijken ze
daarom niet meer op. De
rechter neemt de eis in zijn
geheel over.
„Kon ik in een filmpje maar
zien hoe jullie toen gehandeld
hebben", zegt ze tot slot. „Ik
hoop wel dat jullie dat filmpje
zelf nog vaak in het hoofd af
draaien en jullie je dan goed
realiseren wat een ontzetten
de stomkoppen jullie zijn ge
weest."
Stilletjes druipen de jongen
en het meisje af.
Floor Ligtvoet
1954, Donderdag 30 September
- Het bestuur van de Stichting De Leidsche Hout heeft zich tot
Iwegen genoodzaakt gezien tot het treffen van enkele maatregelen,
lun oorzaak vinden in de houding van een, zij het gelukkig, klein
I' 1 het publiek. In de eerste plaats is het met ingang van heden on-
irdelijk verboden rijwielen mee te nemen in de Leidsche Hout. Ook
ivoeren der fietsen aan de hand is niet toegestaan en wordt onver-
Ie bestraft met een proces-verbaal.
aatregel is helaas het noodzakelijke gevolg van het steeds vaker
lend verschijnsel, dat opgeschoten jongens als wildemannen op
tsen over de smalle paadjes schieten en bij herhaling in woeste
gen argeloze, vaak bejaarde voetgangers of moeders met kinderwa-
ibotsen, veelal met lichamelijk letsel tot gevolg. Zoals meestal het
moeten ook hier de goeden onder de kwaden lijden.
1979, maandag 1 oktober
fl - Een hondentrimster doet hard haar best tijdens de nationale
lenschappen op Beestenspul. Deze grote dieren- en artiestenshow
larliefst 45000 bezoekers.
rchief Leidsch Dagblad
deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
2,50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
,.v. HDC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
agblad, ANNO d.d.(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
ie van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
t Directie: B M. Essenberg
•mail: directie hdcuz@hdc.nl
ofdredactie: Jan Geert Majoor,
Adriaan Brandenburg
'E-rnail: redactie ld@hdc.nl
J -
NTOOR
•traat 82, Leiden, tel 071-5 356 356
(Postbus 54,2300 AB Leiden,
jx 071-5 356 415
F fa* 071-5 356 325
jchten fax 023-5 '5° 567
IT1EVERKOOP
|tt mbl
2-6813661
Igoed: 023-5150 543
1075-6813677
Itailhandel: 071-5 356 300
ireaus kunnen contact opnemen
•813636
VICE
I (gratis)
R2 - 5196800
ITENTEN
Ppetaling (acceptgiro)
W (alleen aut. ine.)
gjgo p/j €216,90
(lie ons een machtiging verstrekken
Qjjimatisch afschrijven van het
fitsgeld ontvangen €0,50 korting
e
maar het gaat allemaal ten koste
van de zorg voor de kinderen."
Ze zal altijd doen wat zij denkt dat
het beste is, nam ze zich heilig
voor. „Zelf op je strepen gaan staan
is het beste. Als ik in Alphen had
gewoond en ik had Savanna op de
galerij gezien, had ik haar beetge
pakt en naar een veilige plek ge
bracht. Misschien was ik dan straf
baar geweest, maar dat had me
niets uitgemaakt. Ik ken inmiddels
de signalen, ik weet wanneer een
kind mishandeld wordt. Ik weet
voor 98 procent zeker dat die
buurtbewoners het goed gezien
hebben. Een kind dat altijd binnen
zit, een in- en inwit huidje heeft,
dat blauwe plekken heeft, ik kan
daarvan flippen."
Zelf had ze 'alles voor Savanna wil
len doen'.Als ze hier had gezeten,
was ze veilig geweest. Ik had alles
laten vallen, het huishouden zou op
de tweede plaats zijn gekomen.
Eerst had ze hier mogen acclimati
seren, daarna had ik haar eindeloos
geknuffeld. We zouden naar buiten
gaan, naar de kinderboerderij."
Ieder kind dat bij haar geplaatst
wordt, beschouwt ze als haar eigen
kind. Ze blijft zich om ze bekom
meren, ook als ze weer weg zijn. En
ze blijft een soort 'voelspriet' hou
den. „Ik had een keer een jongetje.
Die moeder kon goed praten, wist
de instanties en de rechter ervan te
overtuigen dat haar zoontje thuis
kon komen. Later hoorde ik bij toe
val dat hij twee keer in een jaar een
gebroken armpje had gehad. Ik heb
toen gezegd: weg daar dat kind. Dat
is gelukkig gebeurd."
Waarmee ze maar wil zeggen dat je
met daadkracht nog het verste
komt. „Ik kan niet begrijpen dat het
bureaucratische gekonkel over de
ruggen van de kinderen gaat. Die
hebben iets aan een veilige plek,
niet aan een rapport."
Nienke Ledegang
„ie kunt een kind een veilige haven bieden. Een plek waar ze af en toe geknuffeld worden." Foto: Dick Hogewoning
