WD, D66: mes in
sport Nederland 2
Omroep blijft uiterst modern
Publieke
omroep uit de
De geheimen van de Stille
Over de rijken, maar met hip tintje
Kamer oneens MEDIA
over toekomst
omroepbestel
De publieke omroep heeft zijn
tijd gehad. De verzuiling is voor
bij en de publieke omroepen ver
kwisten belastinggeld aan con
currentie met de commerciëlen.
Daar komt het gerommel binnen
de omroepen nog bij. Het is dus
tijd voor drastische herstructure
ring: één publieke omroep met
drie tv-netten en vier radiozen
ders volstaat.
OPINIE
door Margot Kraneveldt
Hilversum - De Publieke Om
roep (PO) bestaat 80 jaar, als we
uitgaan van 1924, waarin de
protestanten hun eigen radio-
omroep beginnen, de NCRV.
Een jaar later start de KRO, op
de voet gevolgd door VARA en
VPRO. De Hilversumsche
Draadloze Omroep, voorloper
van de AVRO, onderneemt van
af het prille begin pogingen om
deze omroepen in één grote na
tionale omroep te verenigen,
maar dat mislukt omdat de
groeperingen teveel aan hun ei
gen stem hechten. Het verzuil
de omroepbestel van Neder
land is geboren. Na de oorlog is
er een nieuwe kans om één Ne
derlandse omroep te vormen:
de omroepverenigingen richten
zich minder op de eigen doel
groep en meer op het grote pu
bliek Helaas lijkt het bestel dan
al hopeloos vastgeroest. Het is
de hoogste tijd dat er eindelijk
eens een fundamentele discus
sie plaatsvindt over de toe
komst van 'de' PO. Nederland
is grotendeels ontzuild en ont
kerkelijkt, het medialandschap
is veranderd, de commerciële
omroepen zijn op het toneel
verschenen.
De huidige omroepverenigin
gen verkwisten belastinggeld in
een falende en onnodige po
ging om met de commerciëlen
en met elkaar te concurreren.
De PO weet vooral jongeren en
ouderen steeds mindere te
boeien en wordt steeds weer
opgeschrikt door schandalen.
Het gaat om dik betaalde om
roepbazen, schnabbelende om-
roepcoryfeeën, omroepdirec-
teuren die opdrachten toebede
len aan produktiemaatschap-
pijtjes van familieleden, om nog
maar te zwijgen van vriendjes-
of partijpolitiek bij benoemin
gen of de gekleurde berichtge
ving van het zogenaamd objec
tieve NOS-journaal. Er wordt
bezuinigd op de kwaliteit van
programma's in plaats van op
de veelheid aan managers, pz-
afdelingen en ongebruikte stu
dio's. De kijker herkent zich in
steeds mindere mate in de
identiteit van de publieke om
roepen. De afgelopen jaren zijn
er niet voor niets weer 500.000
leden afgehaakt. Een van de be
langrijkste conclusies van de vi
sitatiecommissie van de PO is
dat de omroepen ook zelf niet
meer in staat zijn hun doelstel
lingen en doelgroepen helder té
definiëren.
Afschaffen
Een groot deel van Nederland,
en gelukkig ook steeds meer
omroepmedewerkers, komen
tot de conclusie dat omroep
verenigingen hun langste tijd
gehad hebben. Afschaffen dus
en opnieuw beginnen! Wat zou
er dan voor in de plaats moeten
komen?
1. Er komt één omroep met drie
televisienetten en vier radio
zenders, die allemaal een dui
delijk omschreven profiel, doel
groep en taak hebben. Die pu
blieke omroep moet vooral niet
met populaire programma's
concurreren met de commerci-
elen, maar krijgt de ruimte om
te focussen op kwaliteit en kan
daarmee -zoals ook de Vlaamse
VRT heeft bewezen- zelfs weer
kijkaandeel terugwinnen. Aan
het hoofd van ieder net staat
een netredactie, voorgezeten
door een netcoördinator. Zij ge
ven samen invulling aan het
netprofiel.
2. De Rijksbijdrage wordt voort
aan direct aan de PO overge
maakt en niet meer aan om
roepverenigingen. De program
magegevens worden vrijgege
ven. Indien het financieel mo
gelijk is, wordt de PO reclame
vrij. De huidige omroepvereni
gingen krijgen een paar jaar de
tijd om een nieuwe rol in het
medialandschap te vinden, bij
voorbeeld als productiebedrijf,
Oi
maar krijgen geen bn»3
ten van miljoenen eu£"
tinggeld mee indien
mercieel gaan. j.
3. De nadruk ligt op l?1
diversiteit, plunformr®
griteit en efficiency, 4n
lang van de kijker sta6
aard voorop. Er komt1 E
van Toezicht die de R
Bestuur controleert o|
ling van de netprofiel
matigheid van de be.1*
en financiële transpaP
Raad van Toezicht v
voor vijf jaar aangestï
staatssecretaris na o\j!"
het parlement, en vof0(
brede afspiegeling va«
volking. Iedere vijf jaj7
een herijking plaats Mg
ken van de publieke <f
door de Raad van Tofcji
gering en parlement.^
Voordelen van dit ni^c
sel? Geen versnipper^
over 22 grote ën kleiig
pen. Minder overheaR
transparantie, dus m[
naar programma's er
Geen concurrentie mie
commerciële omroeË
teit staat voorop. Geej-r
dus juist méér ruimttr i
gramma's die 'identif'6
stralen, waarin kijkei[ j
nen herkennen. De b|
ming wordt directer du
stroperig. De gekozet.J
tegenwoordiging kai^|
ring weer aanspreketo
kwaliteit van de pub£
roep.
Pleister
De LPF zal zeker nieij
voor het plakken van
metische pleister opr
wonden van het ach^q
bestel, zoals veel om$ v
graag willen en zoalsM
en de PvdA doen. NfP
gaat voor echte vemrvv
een grondige herzieiB.i
structuur en de taakl-
van de PO. Zodat uvj
belastingcenten wet
komen waar ze horej.
thousiaste progran
die in alle genres k
goede programma's^
ren, waar u en ik grai
ken. L
Margot Kraneveldt i.^
Kamerlid voor de LPw
den haag/anp - Het publieke
omroepbestel moet in de toe
komst anders worden ingericht.
Daarover waren alle fracties in
de Tweede Kamer het gisteren
eens tijdens een overleg met
staatssecretaris Van der Laan.
De oplossingen en alternatie
ven die de partijen aandroegen,
waren echter zo verschillend
dat de bewindsvrouw veel
moeite zal hebben consensus te
krijgen.
De Kamerleden voerden het de
bat naar aanleiding van het
rapport van de visitatiecommis-
sie-Rinnooy Kan. Die conclu
deerde dat de afzonderlijke om
roepen goed functioneren,
maar dat zij er slecht in slagen
samen te werken. De parlemen
tariërs konden zich allen vin
den in die conclusie. Het CDA
ziet als oplossing dat de omroe
pen meer zeggenschap krijgen
over de aansturing van het net
waarop ze uitzenden. Op die
manier zouden ze meer bin
ding met hun leden kunnen be
werkstelligen. Rinnooy Kan ad
viseerde juist om de netcoördi
natoren en de raad van bestuur
van Publieke Omroep meer
macht te geven. De plannen
van Van der Laan gaan ook in
die richting en bijvoorbeeld de
PvdA kan zich er eveneens in
vinden. De WD wil dat het be
stel teruggaat van drie naar
twee tv-netten.
door onze mediaredactie
den haag - De publieke omroe
pen moeten voortaan het mes in
de sportprogramma's zetten.
Dat willen de regeringspartijen
WD en D66.
WD en D66 vinden dat de kwa
liteit van de uitzendingen van
publieke omroepen meer en
meer achteruit holt. „Met al die
sportprogramma's proberen ze
hardnekkig en kunstmatig veer
tig procent van de kijkers vast te
houden. Terwijl ze zich zouden
moeten richten op hun kernta
ken zoals cultuur, drama, infor
matie en actualiteiten", vindt
D66-kamerlid Bert Bakker.
Gistermiddag debatteerde de
Tweede Kamer over de toe
komst van de Nederlandse tele
visie. Sport moet vooral door de
commerciële omroepen wor
den uitgezonden, vindt WD-
kamerlid Fadime örgü. Dan
kan Nederland 3 worden ge
schrapt, evenals de reclame
blokken op de twee overige
zenders Nederland 1 en 2. Het
verlies aan reclame-inkomsten
valt vervolgens weg tegen het
geld dat niet in de uitzendrech
ten voor sportwedstrijden hoeft
te worden gestoken. Volgens
örgü kan ook nog worden be
zuinigd op de bureaucratie in
Hilversum. Op dit moment
wordt een kleine 700 miljoen
euro aan belastinggeld in de
publieke omroepen gestopt.
Coalitiegenoot CDA is mordi
cus tegen. De christen-demo
craten vinden dat sport „onlos
makelijk is verbonden" met Ne
derland 2. CDA-kamerlid Joop
Atsma: „Sport hoort bij dé pu
blieke omroepen. Als we dat
aan de commerciëlen overla
ten, zien we straks enkel nog
voetbal, schaatsen en wielren
nen op de televisie. Dan komen
kleine sporten zoals cricket,
softbal, ijshockey, turnen, bad
minton en handboogschieten
niet meer aan bod. Wij willen
absoluut niet dat dat gebeurt."
Het CDA houdt vast aan de drie
publieke televisienetten. „Als
de Tros uit het bestel zou tre
den, ontstaat er een andere si
tuatie. Maar dat is nog niet aan
de orde", aldus Atsma.
De grootste regeringspartij is
ook nog niet zover dat de recla
meblokken tussen de publieke
programma's mogen verdwij
nen. Maar D66'er Bakker doet
zijn best zijn collega van de
noodzaak daarvan te overtui
gen. „De programma's van pu
blieke en commerciële omroe
pen lijken te veel op elkaar om
dat de publieke omroepen blij
ven streven naar een aandeel
van veertig procent van de kij
kers. En daarmee hangen de re
clame-inkomsten samen. Als je
de reclameblokken verwijdert,
kan men zich onbekommerd
richten op de programma's
waarvoor de publieke, omroe
pen er zijn", vindt Bakker.
Hollandse glitter en glamour bij nieuwe blad Tweed
Het klinkt wat weeïg, maar
Tweed is de nieuwste aanwinst
in het bladenschap. Tussen de
glossy's en de roddelbladen
door Carolyn Bandel
vreeland - Over de 'royals, rich
and rulers' moet het gaan. Het
tweemaandelijkse blad dat
werd gelanceerd, is 'niet per se
vóór, maar óver de rich and fa
mous, als we uitgeefster Anne-
marie van Gaal mogen geloven.
Op het feestje, dat in Vreeland
geheel in stijl opende met een
polowedstrijd, was echter heel
glamourminnend Nederland
bijeen. Marco Bakker dronk een
glas en Catherine Keyl nam een
hapje, Jort Kelder gaf tips en
Regilio Tuur verklaarde de zo
veelste blondine zijn liefde.
Maar niemand van de aanwezi
gen staat eigenlijk precies voor
ogen wat voor een blad dat
Tweed nu moet worden. „Geen
idee. Ik kom net terug van va
kantie en ik ben een buurman,
dan kan ik het niet maken om
niet even m'n kop te laten
zien," verklaart Marco Bakker.
Zijn vrouw Willleke van Am-
melrooy is dan al afgehaakt, zij
wordt te zeer in beslaggenomen
door haar rol in de mediasoap
Het Glazen Huis. „Willeke moet
teksten leren, dus die zit thuis."
En zo waren er meer buurman
nen en -vrouwen die gezellig
even langskwamen op het paar-
denfokcentrum Groot Kantwijk,
dat ruimhartig ter beschikking
was gesteld door één van Neer-
lands bekendste makelaars, Cor
van Zadelhoff. Want: ons kent
ons. Of zoals de buurvrouw van
stroomopwaarts zegt, die niet
zo nodig met haar naam in de
krant hoeft: „Ik kom ook ge
woon even langs. Ze vroegen of
ik mijn tweedpakje wilde aan
doen, maar dat staat zo truttig."
De dresscode was cocktail,
maar dat voorschrift werd niet
door iedereen serieus geno
men, zo merkt modekoning Re
gilio Tuur op. „De heren had
den toch wat beter hun best
mogen doen." Glamourlady Ju-
liëtte Vossen doet daarentegen
haar reputatie eer aan: „Ik
draag Christian Lacroix, wil je
ook weten welke schoenen ik
aanheb?"
Maar er was ook plek voor het
serieuzere werk: er moest een
nieuw blad gelanceerd worden.
Uitgeefster Annemarie van Gaal
heeft haar sporen verdiend in
Moskou, waar ze Independent
Media stichtte. In tien jaar tijd
zette ze er bladen als Playboy,
Yes, Cosmopolitan en Marie
Claire in de markt. Tegenwoor
dig heeft ze behalve haar uitge
verij AM Media ook een mode
winkel in de Amsterdamse PC
Hooftstraat. „Maar het tijd
schriftenvak zit me in hart en
nieren," zegt ze. Eerder lan
ceerde ze al AM Magazine,
maar het werd tijd voor een
nieuw blad.
Is daar nou echt een markt
voor? De schappen barsten
haast uit hun voegen van de
nieuwe bladen, zoals Pulse en
Linda, en nu dus Tweed. „Maar
er gaan veel meer bladen van
de markt dan erbij komen,"
zegt Van Gaal. Ze heeft goede
hoop voor Tweed. „Er is genoeg
ruimte voor dit blad en ik ver
wacht dan ook dat de oplage
van tachtigduizend stuks zal
worden verkocht," aldus Van
Gaal. Maar we hadden toch ook
al Miljonair? „Dit blad is an
ders. Tweed past in het tijds
beeld van nu. Het gaat over de
vorstenhuizen, maar met een
hip tintje."
PC Hooftstraat
Naar de stellige overtuiging van
Van Gaal moet een blad een
duidelijk profiel hebben. Voor
de borrelende gasten, is echter
nog niet helemaal duidelijk wat
ze van Tweed moeten denken.
Een meneer in pak met krijt
streep: "Mijn vrouw koopt vaak
in Annemaries winkel in de PC
Hooftstraat en daarom ben ik
uitgenodigd. Maar ik moet het
eerst maar eens lezen."
Het blad is volgens Van Gaal
voornamelijk gericht op vrou
wen, maar ze sluit niet uit dat
ook mannen zich zullen scha
ren onder haar lezers. Het eer
ste nummer glimt ons in elk ge
val tegemoet met artikelen: over
Prinses Caroline van Monaco,
de Windsors, jetsetter Jemima
Khan en consorten.
De publieke omroepen raakten de afgelo
pen twaalf jaar bijna een kwart van hun
leden kwijt. Door de zendercoördinatie
hebben ze bovendien minder greep op de
programma's die ze uitzenden. Toch heb
ben de verenigingen nog volop bestaans
recht.
OPINIE
door Kees Klop
Hilversum - Er zijn twee goede redenen
voor verscheidenheid in de media. Om
te beginnen eist democratie dat de min
derheid bij de volgende verkiezingen
meerderheid moet kunnen worden door
kiezers te overtuigen met argumenten.
Naast de visie van de regering moeten
ook andere visies op het algemeen be
lang in discussie kunnen worden ge
bracht en dat kan het best via media met
verschillende achtergronden.
De tweede reden heeft ermee te maken
dat de media niet alleen berichten en
meningen weergeven over politiek,
maar ook over maatschappelijke en per
soonlijke kwesties. Over zulke kwesties
van goed en kwaad zijn we het niet eens.
Niemand kan het morele gelijk in pacht
hebben. Ook over maatschappelijke en
persoonlijke kwesties moeten dus meer
dere opvattingen naar voren kunnen
worden gebracht.
Deze twee redenen voor verscheiden
heid in de meningsvorming hebben in
Nederland altijd geleid tot verschil tus
sen de landelijke kranten en tussen de
landelijke omroepen, regionaal ligt het
anders. Die verschillen zijn er nog
steeds. Ze kunnen worden beschreven
met etiketten als liberaal (NRC/Handels-
blad, AVRO), rechts (Telegraaf), populair
(Algemeen Dagblad, TROS), links of pro
gressief (VARA, VPRO, Volkskrant) en
christelijk (EO, NCRV, KRO, Trouw, Re
formatorisch dagblad, Nederlands Dag
blad). BhJN is typisch hedonistisch.
Daarnaast is er nog een kleinere islami
tische, hindoeïstische, humanistische en
boeddhistische omroep.
Wel denk ik dat er wat concentratie zou
kunnen plaatsvinden. Zeker als de wet
gever dat beloont in plaats van straft
met verlies van zendtijd. Dat neemt niet
weg dat verscheidenheid nodig blijft,
vanwege de twee hoofdredenen die ik
genoemd heb. Per saldo vind ik het om
roepbestel een interessant palet van po
litieke, maatschappelijke en persoonlijke
NCRV-voorzitter Kees Klop. Archieffoto: Ton Kastermans
verscheidenheid. Voor de leden is het
van grote betekenis dat zij zo aan het
discussieplatform van de samenleving
kunnen deelnemen, dat is een belangrij
ke erkenning. Voor de samenleving is
het van enorme betekenis dat er een
openlijke discussie plaatsvindt over deze
morele opvattingen. Denk maar aan de
actuele discussies over de islam. Die dis
cussies hebben alleen zin als ze met de
moslims worden gevoerd en niet alleen
óver hen. Dat is de enige mogelijke
grondslag voor maatschappelijke cohe
sie.
Bij mijn eigen omroep, de NCRV, oefe
nen de leden daadwerkelijk invloed uit
op het programmabeleid. Bij de colle
ga's is het niet anders. Die verenigingen
dragen uit contributies en abonne
mentsgelden ook nog eens miljoenen bij
aan de programma's. Zij betalen de sala
rissen van hun bestuurders zelf en be
oordelen de hoogte daarvan ook zelf.
Samen hebben de omroepverenigingen
thans 3,2 miljoen leden, die meestal een
huishouden met meerdere personen
achter zich hebben staan. Daarnaast zijn
er nog enkele honderdduizenden men
sen die wel abonnee zijn of een pro
grammablad kopen, maar geen lid zijn.
Zij zijn bij de laatste telling van het aan
tal omroepleden, anders dan tien jaar
geleden, niet meegeteld. De geconsta
teerde daling is dus deels kunstmatig
omdat deze categorie is weggelaten. Al
les bij elkaar geteld hebben de omroep
verenigingen een fors draagvlak. Groter
dan de ANWB, de Consumentenbond of
Natuurmonumenten. De kleinste om
roepvereniging, de VPRO, heeft in zijn
eentje meer leden dan alle politieke par
tijen bij elkaar. Omroepverenigingen
zijn een uiterst moderne vorm van bur
gerinitiatief, die we ook wel civil society
noemen.
Net-coördinatie
Jongeren voelen de noodzaak van steun
aan een vereniging minder, omdat zij
opgegroeid zijn met de vanzelfspreken
de aanwezigheid van door reclame en
sponsoring gestuurde voorzieningen.
Van commerciële omroepen tot dance-
spektakels. Van de commercie raak je
echter wel verzadigd, maar niet tevre
den. Jongeren worden vooral gebonden
door de aan programma's verbonden
internetpagina's en het door evenemen
ten van omroepen te bezoeken.
Natuurlijk bedient een omroep niet al
leen zijn eigen leden, maar ook het alge
mene publiek. Netcoördinatoren en om-
roepdirecteuren maken daartoe afspra
ken per televisienet over de beste pro
grammering. Werden beide partijen tot
voor kort nog al eens tegen elkaar uitge
speeld, tegenwoordig is het in Hilver
sum veel meer gebruik geworden om
gezamenlijk verantwoordelijkheid per
net te nemen voor programmering en
programmaproductie. Er is wat dat be
treft sinds de visitatie door de Commis
sie Rinnooy Kan wezenlijk iets aan het
veranderen. Zo hoort het ook, visitaties
zijn er om van te leren. Op de eerste
plaats door de betrokkenen zelf. Deze
gezamenlijkheid is in een pril stadium
en moet kunnen uitgroeien. De regering
en de Tweede Kamer, die deze week
over de omroep praten, moeten daarom
afzien van verstorende ingrepen. De ver
houding tussen de raad van bestuur van
de publieke omroep en de netcoördina
toren aan de ene kant en de omroepver
enigingen aan de andere kant moet niet
in een machtsstrijd veranderen doordat
één van beide teveel macht krijgt.
Kees Klop is voorzitter van de NCRV en
van het Overleg van Omroepverenigin
gen.
Anthony Copping in West Papua. Foto: GPD/PR
Amsterdam - Hij schat dat hij
de laatste vijftien jaar twee- tót
driehonderd verschillende ei
landjes in de Stille Zuidzee
heeft bezocht. Platenproducer
Anthony Copping, een Brit die
al zijn halve leven in Australië
woont, is naar eigen zeggen
'verslaafd' aan de natuur, de
cultuur en vooral de muziek die
gemaakt wordt in het groten
deels nog geïsoleerde gebied.
„Het voelt altijd alsof ik weer
thuis kom."
Vanavond is Copping bij Natio
nal Geographic Channel te zien
in de eerste aflevering van de
boeiende, tweedelige docu
mentaire The last voices from
heaven. De film is een verslag
van de trips die de muzikale
ontdekkingsreiziger maakte
voor de opnamen van de gelijk
namige cd die inmiddels in de
winkels ligt. Het album bevat
traditionele zang, zoals heilige,
rituele muziek en liederen voor
de doden, afkomstig van de
'vergeten' Melanesische eilan
den ten noordoosten van Au
stralië. Ook Nieuw-Guinea, de
Solomon eilanden, de Fiji eilan
den en Nieuw-Caledonië beho
ren tot deze eilandengroep,
waar meer dan 1200 talen wor
den gesproken.
Het opnemen van Melanesi
sche muziek is voor Copping
zo'n beetje een missie gewor
den. Eerder bracht hij de cd Si-
va Pacifica uit, en hij heeft al
weer plannen voor een volgen
de plaat. Ondanks de grote po
pulariteit voor wereldmuziek
van tegenwoordig, is deze mu
ziek eigenlijk 'vergeten", aldus
Copping, even over voor een
bezoek aan zijn familie in Enge
land. „In het gebied verandert
ontzettend veel, veel stammen
verkeren in een hevige crisis.
Jonge mensen keren zich af van
de oude tradities en richten
zich op het westen. Ze horen
liever rock en reggae dan hun
eigen volksmuziek, ze zijn er
niet trots op. Met de oude men
sen sterft deze muziek in rap
tempo uit, want het wordt vrij
wel nergens doorgegeven. Als
we het niet opnemen, sterft het
uit. Eeuwig zonde en erg triest.
Eén stamhoofd die ik bezocht,
zat te huilen omdat ik bij zijn
stam maar tien nummers op
nam. Hij besefte dat alle tradi
tionele muziek met hem zou
verdwijnen."
Copping raakte eind jaren tach
tig gefascineerd door de Mela
nesische muziek. „Ik woonde
net in Australië toen er een
coup werd gepleegd op Fiji.
Vanwege de instabiele politieke
situatie ging niemand er meer
naar toe en de prijs van de tic
kets kelderde. Dc geloof dat het
me vijftig dollar kostte om er te
komen. Ik reisde er rond en
raakte diep onder de indruk
van de muziek die ik er hoorde.
Terug in Australië wilde ik wat
van die platen kopen, maar ik
kon nergens iets vinden. Er was
niets. Toen al ontstond het idee
om er ooit iets mee te gaan
doen."
Begin 1992 werd die gedachte
wat concreter, toen hij als pro
ducer een plaat opnam met
The Black Brothers, een band
uit West-Papoea die eigentijdse
bewerkingen speelt van tradi
tionele muziek. „Op dat mo
ment besloot ik op reis te gaan,
op zoek naar inheemse klan
ken. Het was nogal een naïeve
expeditie, ik nam op wat ik te
genkwam."
Vrij snel na het voltooien van
die redelijk succesvolle plaat
ging Copping op zoek naar
sponsors voor een nieuw pro
ject. Hij kwam in contact met
National Geographic Channel
en de plannen voor een film
waren een feit. Het zou nog een
jaar of twee duren tot die vol
tooid was. Wie de film ziet, be
grijpt waarom het zo lang
moest duren. Niet alleen reist
hij af naar de meest a
plekken op de meest i
eilanden, hij wordt oojg
derd door stammenh
lities in het onrustige
poea, uitbarstende vu
cyclonen en de niet al
operatieve inheemse
die hem achtereenvol )p
dreigt met speren, bo
en revolvers. Als het u13
om het vertrouwen vaP
volking te winnen, ne e
noodzakelijke onderh 3
gen met de stamhoofi 'r
vele dagen in beslag.
Maar de reis was voorsi
meer dan de moeite tfei
hoop dat deze plaat k
gen tot het zelfbewus^'
deze mensen als ze zi e
westen belangstelling e
voorhün cultuur."
nummer dat hij tijdeijy
filmde reizen heeft gq 1
staat overigens niet of -1
„Het was een klaagza
begrafenis. Dat momita
intiem dat ik niet durlTe
Monique Brandt
National Geographic
The last voices from h"*
vanavond, 22.00 uur'ü
