Voor boeven is 't hier een paradijs
9
Jon Bluming, lijfwacht, filmster en altijd strijder
_'Erik O. schiet jou
»n 150 meter een
leiding in je haar'
Biografie:
'Die tent hebben
we nog even kort
en klein geslagen'
ZATERDAG
4 SEPTEMBER
-
- Een eik vellen is geen
iinecure. Toch ging Jon
Bluming voor de bijl.
syndroom. De Korea-
teraan, onderscheiden
or dapperheid, zag het
meer zitten. Waarvoor
len hij, Hans Crebas en
andere ijzervreters nou
«vochten? Zuid-Korea?
Corrupt. En Nederland?
Geregeerd door
slappelingen.
door Martin Donker
Mijn vrouw zou het liefst in Sin-
gapore wonen. Ik ook, als ik niet
al 71 was. In Singapore is het feest
hoor, als ze een halve gram heroï-
ne tussen je bilnaad vinden. De
politie slaat nog met rotan, tot het huidje be
gint te ontvellen, en als ze je ophangen chec
ken ze nog even snel of dat touw niet zal
breken.
Dét rechtssysteem, het zou ons land nog
kunnen redden. Twee jaar heb je nodig...
Opschonen. Ik verzeker je: de helft van het
schorem weet niet hoe gauw ze uit Neder
land moet wegwezen. De andere helft gaat
zich eindelijk eens gedragen.
Ik heb geen enkel vertrouwen in de politiek.
Bij de 4-mei-herdenking zag ik Balkenende.
Goeie god! Of ze hem net op zijn flikker had
den gegeven. Domineeszoon betrapt met
klein jongetje. Dat moet ons land richting
geven.
Dan hebben we nog die jonkheer als baas
van het openbaar ministerie. Hoe De Wijker-
slooth met Erik O. is omgesprongen tart toch
elke beschrijving? De aanklacht is gebaseerd
op een lulver-
haal van een
eerste of tweede
luitenantje van
de marechaus
see. Rammelt
aan alle kanten.
Ja, er is een lijk,
maar uit autop
sie van de Irake
se lijkschouwer
blijkt dat de dodelijke schotwond onmoge
lijk veroorzaakt kan zijn door het kaliber
waarmee Erik schiet. Er is dus geen kogel,
geen lichaam, er zijn geen getuigen. Tóch
moet die jongen voorkomen en is zijn naam
door het slijk gehaald. Had hij als lid van de
Quick Reaction Force dan het Wilhelmus
moeten zingen voor die gewapende Irakese
plunderaars
Nou ken ik Erik O. een beetje. Ik geef het
korps mariniers al veertig jaar les in ongewa
pende zelfverdediging. Hij heeft een dijk van
een opleiding achter de rug: Bijzondere Bij
stands Eenheid, elitecommandogroep Roo
sendaal, scherpschutter. Geen kleine jongen
dus. Ervaren, evenwichtig.
Marechaussee
Laat ik het helder zeggen: Erik O. schiet jou
van 150 meter afstand een scheiding in je
haar! Die weet echt wel wat 'ie doet. Ik ge
loof hem onvoorwaardelijk. Nu de mare
chaussee nog. Die lui mag ik toch al niet. Bij
de laatste veteranenreünie in Bronbeek stapt
een ouwe kerel op me af en zegt: Hé Jon, hoe
is het toch met jou, kerel.
Ik herken niet iedereen meer, zeker niet nu
we allemaal zo'n ouwe kop krijgen, dus ik
vraag: Bij welk onderdeel zat jij ook weer?
Hij: Marechaussee!, en toen heb ik geant
woord: Val dood, eikel en ik ben zo doorge
lopen.
Die godvergeten rotoorlog in Korea speelt
me na vijftig jaar toch meer parten dan ik
ooit voor mogelijk hield. Ik vond oud-strij
ders bij psychiaters op de canapé altijd maar
watjes, maar in 2000 was ik zelf aan de beurt.
Dat kwam door de dood van mijn ouwe
strijdmakker Hans Crebas.
Hij woonde al jaren in Indonesië en kwam
vier jaar geleden naar Nederland om te ster
ven. Hij was zwaar oorlogsinvalide. In maart
1953 viel in de loopgraaf een handgranaat
van een Chinese zoekpatrouille voor z'n voe
ten. Hand eraf, borstkas opengereten; ik zal
je de verdere details besparen. Een mirakel
dat hij het overleefde, maar dat hele lichaam
is in de loop der jaren wel langzaam opge
vreten door honderden granaatscherven.
Weet je nog, Jon, wat we destijds in Korea
hebben afgesproken, zei Hans toen 'ie me
terugzag. Natuurlijk wist ik dat nog. Dat ver
geet je nooit. We lagen in een hinderlaag,
uitzichtloze situatie, en toen hebben we el
kaar eeuwige trouw gezworen. We zouden er
tot het eind voor elkaar zijn.
Waardig
Nou, in een hotel in Bunnik is Hans Crebas -
op zijn verzoek - in mijn armen gestorven.
Euthanasie? Bij euthanasie denk ik aan art
sen, aan regeltje zus en regeltje zo... Nee, ik
ga niet uitleggen hoe we het hebben georga
niseerd, maar het was waardig, zeer waardig.
Zijn dochter was er trouwens bij. Ik heb ge
leefd als een vent, ik zal sterven als een vent,
dat zei Hans, en zijn laatste woorden waren:
Och Jon, wat hou ik van je.
Zijn as bewaar ik in de achtertuin. Bij de ur
nen van m'n moeder, m'n schoonmoeder en
m'n schoonvader. Ik heb een heerlijke Ja
panse tuin, met karpervijver. Hier kom ik tot
rust, wat wel nodig is, want die inzinking is
me niet in de kouwe kleren gaan zitten.
Ze vragen me wel eens of ik de regering van
toen iets verwijt. Nee, dat niet. Ik koos zélf
voor dat VN-leger in Korea, hoewel ik nog
een snotaap van 17 was. Het was een combi
natie van hang naar avontuur, bravoure en
het vrijheidsideaal.
Als jochie van zeven zag ik die rotmoffen
over de Berlagebrug Amsterdam binnen
marcheren. Het was een verwarrende tijd.
Tantes van me waren getrouwd met Duitse
mannen. Langs de Amstel zag ik hoe de
Duitsers joden oppakten. Ouwetjes die niet
konden lopen werden van de derde verdie
ping gelazerd. Van al mijn opgepakte joodse
vriendjes in Oud-Zuid is er maar één terug
gekeerd.
Honden
Op diezelfde Berlagebrug verwelkomden we
vijf jaar later onze bevrijders. Later voelde ik
me geroepen Amerika te steunen. Mij was
verteld dat communisten net zulke honden
waren als fascisten en toen die Koreaanse
oorlog uitbrak heb ik me dus als oorlogsvrij
Jon Bluming salueert bij het graf van zijn voormalige commandant Westerling die in 1987 over
leed. Archieffoto: ANP
williger gemeld. Wie a zegt, moet ook b zeg
gen.
Romantisch was het natuurlijk helemaal
niet. Lazer op. Van dat idee was ik na één
dag al genezen. Honger, kou, angst, slaapge-
brek. Pure ellende. Ik heb ook mooie, ont
roerende momenten beleefd, jawel - ik her
inner me een windstille sterrennacht en een
rookpluim in de stille vallei; zó mooi -, maar
dat twintig procent van je peloton sneuvelt
blijft langer hangen.
In Hoengsong verloren we 27 kameraden. In
die angstige nacht heb ik gezworen dat nie
mand meer ongestraft aan mijn familie of
aan mij kan komen; dat ik nooit meer voor
iemand opzij zou gaan. Déar ben ik ge
vormd. Ik ben drie keer gewond geraakt in
Korea. Twee kogels in m'n rechterdij, gra
naatsplinters in de enkel, een scherf achter
de knie.
Ik heb gewoon mazzel gehad. Je liet je voor
tachtig gulden in de maand hartstikke dood
schieten, zeg ik altijd maar. Daar kwam het
op neer. Je liep waanzinnige risico's. Het
communistische dagblad De Waarheid
noemde ons in september 1950 'beroeps
moordenaars'. Dat pikten we niet. Die Haag
se tent hebben we nog even gauw voor we
vertrokken kort en klein geslagen. De schade
werd op ons verhaald. Elke maand moesten
we twee dollar van onze soldij inleveren.
Maar, en dat vraag ik me nu wel eens af,
waarvoor hebben we nou gevochten? Om,
zoals Hans Crebas postuum en mij is over
komen, die Forgotten Hero Medal te krijgen?
Ik ben apetrots, hoor, heus, maar... de Zuid-
Koreaanse regering is nu zo corrupt als maar
zijn kan en 'het vrije westen', Nederland in
het bijzonder, is zo doorgeslagen in bescha
ving dat boeven en moordenaars het hier
een paradijs vinden. Ik verwijt de regering
van toen niets, nee, ik verwijt de regering
van nu iets. Dit land is ons land niet meer.
Misdaad loont.
Fortuyn
Stemmen doe ik nooit. Ja, één keer heb ik
gestemd. Op de CentrumPartij, maar ook die
bleek achteraf een club van idioten. In Pim
Fortuyn zag ik het wel zitten. Man, die zak
kenvullers in de regering schrokken zich we
zenloos. Fortuyn noemde het beestje bij zijn
naam. Ook kon je moeilijk beweren dat 'ie
racist was. Hij deed het met Marokkaanse
jongetjes. Daar kwam 'ie openlijk voor uit.
Misdaad loont, ja. Als ik na Korea niet in de
sport verzeild was geraakt, zou ik een grote
crimineel zijn geworden. Judo, karate, stok-
vechten, sikkel-, zwaard- en kettingvechten.
Dat was mijn uitlaatklep. Mijn geluk was dat
ik de legendarische judoleraar Opa Schutte
leerde kennen. Ik was een beestmens gewor
den. Opa Schutte maakte weer een mens
van me.
In 1959 ging ik op eigen houtje naar Japan
om me te bekwamen in judo en karate. Hoe
ik aan eten kwam? Bijbels verkopen, romme
len met antiek, rolletjes spelen in B-films. Ik
was groot en sterk. Als zo'n regisseur een
'onbeschofte buitenlandse pooier' nodig
had, was ik zijn man. Met die ervaring ben ik
in Nederland bij de film terecht gekomen.
De Inbreker, Naakt Over De Schutting, tv-se-
ries als Hollands Glorie, Klaverweide.
Het was gezellig hoor, maar betalen deed het
nauwelijks en die kop van mij werd natuur
lijk steeds bekender. Hoe gaat dat als je
graag pokert en wordt gevraagd om in gok
huizen een oogje in het zeil te houden? Dan
word je geassocieerd met de onderwereld.
Justitie nam me twee keer te grazen. Beide
Naam: Jon Bluming.
Leeftijd: 71.
Woonplaats: De Bilt.
Is: instructeur van mariniers en commando's in binnen-
en buitenland. Bekend van: judo, karate, stok- sikkel-
zwaard- en kettingvechten, allround fighting.
Meestergraden: als enige Europeaan tiende dan karate en
negende dan judo.
Was: Korea-strijder, opleider van Wim Ruska en Chris Dol
man, filmacteur en bodyguard van Prins Bernhard op
diens verjaardag.
Mooiste plek: mijn achtertuin, een eiland in de jungle.
Ambitie: sterven op de mat, net als Opa Schutte.
keren ben ik in hoger beroep vrijgesproken.
In 1979 ben ik erbij gelapt door Molukse
bankovervallers. Ik zat een kleine zevenen-
eenhalve maand. Na het hoger beroep en de
vrijspraak kreeg ik 280.000 gulden schade
loosstelling. Nou ja, op papier dan. Na aftrek
van de belastingen hield ik 155.000 gulden
over. Zo werkt dat hier.
In 2000 heb ik een boek over mezelf geschre
ven. Van Straatschoffie Tot 10e Dan. Dat
heeft therapeutisch gewerkt, mag ik wel zeg
gen. Het is heerlijk ouwe rekeningen te ver
effenen en de waarheid eens op papier te
zetten. Dat lucht op.
Pijn
Met de gezondheid gaat het nu wel weer.
Geestelijk dan. Met fysieke pijn heb ik leren
leven. Ik heb altijd pijn. Dat is de prijs die je
moet betalen om tot de topjongens in de
wereld te behoren. Een knie is naar de klo
ten, een duim kan ik niet meer gebruiken, ik
heb een versleten schouder en na twee ge
broken nekwervels mis ik wat tussenschot-
jes, maar voor de rest...
Ik geef nog steeds les en stoei met de jon
gens. Dit najaar reis ik met de commando's
naar Israël, ik ga nog naar Spanje, Kroatië en
waarschijnlijk Rusland om het allround figh
ting te promoten, een combinatie van kara
te, kickboksen
en judo. Ik heb
maar één eis:
langer dan drie
uur vliegen, dan
graag een ticket
business class.
Ik ga me met al
die blessures
niet meer op
vouwen.
Nee, ontkennen dat ik ouder word heeft
geen zin. Ik wil alleen niet in volledige passi
viteit eindigen. Dat is mijn nachtmerrie. Het
voordeel van ouder worden is dat je rustig
wordt, mild, mellow, zoals Prins Bernhard
dat eens tegen me zei. Want ik kan wel lopen
kankerpitten op alles en iedereen, ik tel ook
mijn zegeningen.
In mijn boek staat een gedicht.
- Wanneer ik mijne ogen sluit;
- en heel dat ruige, mooie leven;
- weer als een storm door mijn geest heen
fluit;
- zou ik alles weder willen geven;
- dat nog eens - zo intens - te mo
gen leven.
Ik zou alleen niet meer naar Ko
rea gaan."
