REGIO I
Het ultieme bramenplukgevoel
Mijn speldje en de grote doorbraak
Een goede plukker kijkt altijd verder dan de struik groot is
NAVRAAG
HDC 970 VRIJDAG 20 AUGUSTUS 2004
Mijn leven is niet saai. Vijf kinderen (Fré, Marc, Sam,
Fleur, Olivier) in de leeftijd van 12 tot 22 jaar en mijn
man (Theo) zorgen voor veel leven in de brouwerij. Vier
dagen in de week ga ik naar de redactie van deze krant.
Of ik trek op zoek naar nieuws en achtergrondverhalen
de regio in. Een ingewikkeld bestaan? In Tussen pen en
pan' bericht ik er wekelijks over.
Het houdt me al enige
weken bezig: mijn zilve
ren speld van de Neder
landse Vereniging van
Journalisten (NVJ). Niet
omdat het kleinood, ver
vaardigd bij de Koninklij
ke Begeer, zo prachtig
staat op mijn succesvol
mantelpakje. Nee, dit on
verwachte cadeautje dat
per post kwam, heeft
mijn leven in de greep.
Na 25 jaar lid van een be
roepsorganisatie ben ik
nog steeds een eenvoudi
ge letterknecht. Hoewel
mijn loopbaan niet slecht
is verlopen, heb ik ook
geen carrière gemaakt. Ik
voel me geslaagd en ook
weer met.
Het is net alsof ik zwan
ger ben. Juist in die pe
riode hoor je de vreselijk
ste verhalen over de aan
staande bevalling. Het
NVJ-speldje heeft hetzelf
de effect. Vanaf het mo
ment van uitpakken krijg
ik als drager steeds arti
kelen onder ogen dat wij
vrouwen in Nederland
niet ons best doen om
door te dringen tot het
hogere kader. We tellen
in vergelijking met de
ons omringende landen
te weinig vrouwelijke di
recteuren, te weinig
vrouwelijke wetenschap
pers en veel te weinig
vrouwelijke leidingge
venden. Tot overmaat
van ramp zie ik onder de
Olympische Spelen door
ook nog een grafiekje in
het NRC Handelsblad dat
mijn vakantieland Portu
gal, waar het vrouwen-
overleg aan de wasplaats
plaatsheeft, de meeste
vrouwelijke hoogleraren
telt. Nederland bungelt
ergens onderaan. Heb ik
niet kunnen bevroeden,
toen ik drie weken gele
den rondliep in Coimbra,
de oudste Portugese uni
versiteitsstad.
Wat heb ik gedaan om
niet tot de hoofdredactie
of de directie van mijn
bedrijf door te dringen?
Inderdaad, getrouwd en
kinderen gebaard. Toen
ik aan den lijve onder
vond dat kinderen en
werk niet de gelukkigste
combinatie is, ben ik ook
nog eens wat minder
gaan wérken. Allemaal
niet slim voor een vrouw
die op haar toekomst
moet zijn voorbereid.
Toch heb ik me een slag
in de rondte gereden
naar kinderdagverblij
ven, peuterspeelzalen en
overblijffaciliteiten. Ik
heb heel wat mevrouwen
gezien die onze kinderen
opvingen en ons huis
schoon hielden. Ik heb
heel wat moeite gedaan
om vergaderingen te be
zoeken en mijn werk af te
krijgen. Ik heb er van al
les aan gedaan om mijn
geest te ontwikkelen,
mijn partner te steunen
en mijn familieleven in
stand te houden. Alleen
heb ik op het juiste mo
ment niet gepresteerd
voor het hogere kranten-
leven, heb ik niet doorge
drukt, ben ik geen uitda
ging aangegaan. Nu zit ik
op de blaren. Erger nog,
na 25 jaar journalistiek
zit ik met een onrustig
onderbuikgevoel.
Nee, zwanger wil ik niet
meer worden, ik zit in
een andere fase. Mijn
26ste werkzame jaar
moet in het teken staan
van mijn doorbraak. De
ergste periode als wer
kende vrouw heb ik ach
ter de rug. Twee kinderen
de deur uit, drie op de
middelbare school. Het
gaat nu allemaal vanzelf.
Een topfunctie zou ei
genlijk goed uitkomen,
want het onderwijs van
onze nazaten slokt oris
beider salaris dramatisch
op. Zelfverzekerd loop ik
langs de hoofdredacteur,
borst vooruit, heldere
open blik. Klaar om alle
problemen op te lossen.
Theo belt. ,,Hoe lang
hebben die kinderen nog
vakantie?" „Reken nog
maar op anderhalve
week, voordat het eerste
boek wordt opengesla
gen", zeg ik zakelijk. Die
pe zucht. „Sas, dit trek
ken we niet meer. Tien
weken geen school, dat is
toch belachelijk. Het is
overal chaos en thuis is
er geen enkele structuur
meer. Ik bekijk net de
schoolvakanties van vol
gend jaar en probeer
mijn vrije dagen daar ook
een beetje op af te stem
men. Maar we hebben bij
lange na niet genoeg va
kantie om al die dagen
van de kinderen af te
dekken. Zo gaat het niet
goed."
In mijn nieuwe opvallen
de rol bel ik onmiddellijk
met de Portugese ambas
sade. Slechts vier weken
grote vakantie en dan
ook nog een schoolkamp
van een week. Standaard.
Verder door het jaar heen
nog wat weekjes en wat
losse dagen. Doorde
weeks opvang en warme
maaltijden op school.
Van Frankrijk wist ik dit
al, nu ook van Ffttugal.
Op de fiets in regen en
wind, Portugal heeft ook
nog eens veel mooier
weer, kunnen de kinde
ren dus elke dag naar het
zwembad. Ik heb de op
lossing. Ik vraag een on-
derzoeksjaar aan om in
kaart te brengen welke
tegenslagen werkende
vrouwen in Nederland
moeten incasseren in
vergelijking met de ons
omringende landen. Is
dit nu een excuus om
mijn carrière nog even
uit te stellen of moet ik
nietsontziend doorzet
ten?
Saskia Stoelinga
Reageren?
s.c.m.stoeIinga@hdc.nl
Bramen zoeken in Katwijk: niet uitsluitend een Kattukse aangelegenheid. Foto: Dick Hogewoning
Rood/paarse vingers met daarin klei
ne doornen, striemen op de armen, de
ondergaande zon op het hoofd, het
zweet op het gezicht, tupperwaredo-
zen in de hand. Kortom, het bramen
plukgevoel is weer helemaal terug.
Nog niet in ultieme mate. Daarvoor is
de oogst aanvankelijk te gering.
Wij, mijn vrouw en ik, zijn in eerste
instantie neergestreken in de Zuid
duinen van Katwijk. Langs het fiets
pad naar V Assenaar. Maar dan een
aantal meters naar rechts. In de zee-
reep. Uit het zicht van voorbijgan
gers. In voorgaande jaren lagen hier
de bramen voor het oprapen, gene
geerd door de massa, die meestal
linksaf slaat. Een goede plukker, zo
maken wij onszelf wijs, kijkt altijd
verder dan de struik groot is.
Anders dan anders levert die tactiek
nu weinig op. Collega's uit Noord-
Holland hebben daar al voor ge
waarschuwd. Het zou geen goed
bramenjaar zijn. De hoge prijzen in
de supermarkten wijzen daar ook
op. We weigeren ons echter te laten
ontmoedigen door die onheilstijdin
gen. Eerder lijkt het erop dat deze
'geheime' plek door anderen is ont
dekt en afgegraasd.
Het bewijs voor die stelling levert
Leen van Duijn. De 67-jarige Katwij-
ker komt plotseling als een guerrilla
strijder tussen 'onze' struiken van
daan. Hij heeft al een emmertje ge
vuld en is nu aan zijn tweede bezig.
De man wekt de indruk dat hij hier
tijdens het bramenseizoen inwoont
bij een konijn en urenlang over hel
lingen en door duinpannen zwerft.
Vergeleken met die prehistorie heb
ben we wel wat concessies gedaan.
De korte broek is vervangen door
een lange bodembedekker, de
Riedelflessen hebben plaatsgemaakt
voor bidons (alleen om uit te drin
ken) en tupperware en het 'iemand
de bramen voor de voeten wegmaai-
enprincipe' is vervangen door de re
gel dat je een ander in zijn waarde
laat.
Dus rijden we door naar een andere
favoriete plek van ons: Meijendel, ter
hoogte van de Ganzenhoek in Was
senaar. Daar is gelukkig nog wel
sprake van een stukje vrijwel onge
repte natuur en lachen de bramen
ons toe. Terwijl konijnen, kikkertjes,
hagedissen en sprinkhanen weg
schieten, schiet het plukken nu veel
sneller op. Daardoor ontstaat toch
nog het ultieme bramenplukgevoel,
al cirkelen vliegen als stoorzenders
constant om ons heen en hangen de
mooiste vruchten uitgerekend tus
sen de brandnetels. Sommige voor
bijgangers verklaren ons voor gek.
„Ik pluk ze wel in mijn tuin."
Zulke mensen begrijpen er niets van.
Bramen zonder doornen zijn geen
bramen. Je moet ze voelen. En dan
nog onbespoten ook, tenzij een
mens of een ander dier ze net heeft
besprenkeld. Die kans is hier overi
gens klein. Maar dan nog, de bra
men moeten toch nog in bad voor
dat ze als toetje van een paar uur
heerlijk plukken worden geserveerd.
Of zoals Leen van Duijn al eerder
zei: „Daar doe je het toch ook voor.
Want ik geef wel veel weg, maar ik
houd zelf ook nog wel wat hoor."
Jan Preenen
TUSSEN PEN EN PAN
heid in zit. Zelf heb ik liever jam. Of
ik van sap over pudding houd? Ik
houd niet van pudding."
Eigenlijk zou hij nu, rond half zeven,
naar huis moeten. Zijn eten staat
klaar, neemt hij aan. Een hoopvolle
aankondiging. We zijn immers graag
bereid om zijn werk over te nemen.
Hij komt echter al snel op zijn voor
nemen terug. „O, ik zie nu net een
paar mooie grote. Moeten ze thuis
maar even wachten."
In het verleden zou die 'concurren
tie' voor ons geen punt zijn geweest.
Hadden we gewoon zij aan zij met
Van Duijn geplukt. Het liefst nog de
fruitigste bramen voor hem weggris
send. Zoals we als kinderen deden.
Dat was in de tijd, ruim veertig jaar
geleden, dat we elke week reikhal
zend uitkeken naar het overzicht in
de krant van de Leidse Vakantiebe
zigheden. Daarin stonden keurig in
vakjes de activiteiten voor de volgen
de week vermeld. Met wereldse be
stemmingen als Duinrell, Groenen-
daal en Katwijk voor het zoeken van
bramen als om aan te tonen dat dit
geen typisch Kattukse aangelegen
heid is.
Met tientallen kinderen werden we
als vee in een boot (platbodem,
praam, zandschuit, of hoe die ook
mocht heten) gestopt en voeren we
via het Oegstgeester Kanaal naar
Katwijk, waar we in de Zuidduinen
werden losgelaten. Het was altijd de
kunst om de meegegeven flessen
Riedel zo snel mogelijk leeg te drin
ken, want daarin moesten de bra
men. De beste en meeste stonden
altijd rond de bunkers, die na de
pluk als speeltuin en afkoelings-
plaats fungeerden.
„Nee hoor", zo maakt hij duidelijk
dat hij gewone dakpannen boven
zijn hoofd heeft in plaats van duin
pannen. Hij komt hier 'maar' twee
keer per week. Hij is echter wel zo
enthousiast dat hij in juli al de dui
nen introk, op zoek naar het paarse
goud. „Maar toen was er nog weinig.
Moest je lang plukken voordat de
bodem van de emmer zoek was. Je
kon duidelijk zien dat het een slecht
voorseizoen was en dat de zon pas
laat is gaan schijnen."
En dus hebben de bramen dit jaar
meer tijd nodig gehad om van klein
te verschieten. Waarom hij het doet?
„Een leuke dagvulling, ook al is het
vermoeiend. Dat steeds maar buk
ken ga je na een poosje voelen." Ver
der doet hij het voor zijn kleinkinde
ren. „Ze mogen vanwege hun ge
zondheid veel voedsel niet gebrui
ken, maar in elk geval wel bramen
sap. Als er maar niet te veel zoetig-
Bramen zonder doornen zijn geen bramen. Foto: Hielco Kuipers
U
y iet werd geen goud, maar zilver voor Mia Audina. Nooit eerder
rde Nederland zo goed in deze tak van sport. Niet op een EK,
,jv niet op een WK en
:d. 'ver van Audina goud °°k niet °pde
1 7 t y Olympische Spe-
ard voor badminton ien. rob ohlen-
SCHLAGER, voor-
il 4n de Noordwijkse badmintonclub BIOS (Badminton Is Onze
loopt dat de zilveren plak een stimulans is voor deze sport.
P<
n Reisnet afgelopen. Wat vond u ervan
er even geen woorden voor. Het was zo spannend. Ik
g meegeleefd. Dit was badminton op topniveau. De denk
>1 mensen hebben genoten, ook al is het uiteindelijk een
medaille geworden.
oor hetzelfde geld had
wonnen. Maar je zag op
k st dat de conditie de
|g gaf. En ook de lengte
(Chinese speelde mee."
tekent deze medaille
gbadmintonsport in
Iwit
leen enorme oppepper
t Voor het Nederlandse
tton is dit een gouden
11 ineens staat de sport
I gjiddelpunt van de be-
filing. Kijk maar naar het
^en: er wordt er eentje
oen en ineens gaat ie-
l zwemmen. Met het
was dat al net zo. Hopelijk gaat dat ook met badminton
>n. We hebben het nodig. De afgelopen jaren zijn er ze-
JX, enigingen opgeheven, omdat ze een tekort aan leden
;o l Met BIOS gaat het overigens goed. We zitten constant
yeiderd leden. Daar zitten 35 jeugdleden bij. We hebben
recreanten en de jeugd een trainer aangetrokken. Dat
et vaak voor. Maar behalve dat er nu meer recreanten
ina competitiespelers, vinden we het ook gewoon nodig."
hi
je;n?
40 ien trainer kan helpen om blessures te voorkomen. Bad-
is niet zomaar wat meppen. De basis is dat je weet hoe
staan en hoe je moet slaan. Anders krijg je blessures. Als
e Jeer je rug verkeerd draait, heb je zo een blessure. En als
is uitglijdt heb je zo een kwetsuur aan je enkel. Op 14
)rjjber houdt BIOS een open dag in de Northgohal. Daar
ef,we haarfijn aan iedereen uit wat de sport inhoudt en hoe
ede training helpt. Zo voorkom je ook eerder teleurstellin-
iepzo blijven de mensen langer lid. Badminton is een leuke
Jmdat iedereen het kan spelen. Maar de basis - hoe je
,U1 leien, de techniek - is heel belangrijk."
1979, maandag 20 augustus
- De 'Kerkepad'-wandeling in Leiden, georganiseerd door de
seen groot succes geworden. Vele duizenden mensen uit alle
eken maakten zaterdag een ontdekkingstocht door de bin-
i,onder meer langs de Hooglandse Kerk, de Pieterskerk, de
gfbkerk en de Hartebrugkerk. Foto: archief Leidsch Dagblad
b deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
S 2,50 (afdruk van 13 bii 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
lv. HDC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
«gblad, ANNO d.d(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
B.M. Essenberg
II: directie.hdcuz@hdc.nl
ie: Jan Geert Majoor,
I Adriaan Brandenburg
•II: redactie.ld@hdc.nl
•at 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
stbus 54,2300 AB Leiden.
1071-5356415
Iff3* 071-5 356 325
ten fax 023-5150 567
«OOP
|m.bL
6813661
*023-5150543
313677
ilhandel: 071-5 356 300
feaus kunnen contact opnemen
(13636
fc ons een machtiging verstrekken
«natisch afschrijven van het
•tsgeld ontvangen €0,50 korting
ling (acceptgiro)
fl 5(alleen
p/j €216,90
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte Informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat^aten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
gierman Joustra
foto: GPD/Peter Schols
UIT DE ARCHIEVEN
1954, Vrijdag 20 Augustus
j WIJK - In het badseizoen te Noordwijk speelt het hotelperso-
.1 belangrijke rol. Een groot deel van dit personeel verricht zijn
stilte, althans achter de schermen, maar kellners en diensters
m|oortdurend in nauw contact met het publiek. Eenvoudig is die
altijd. Er komt snelheid, behendigheid, zwier, bescheiden-
8'Stijl aan te pas, en nog wel wat eigenschappen, die alleen de
e maar al te goed kent. Het publiek heeft daar niet altijd even
voor. Dat goede oog hebben de Noordwijkse badgasten van-
wel kunnen krijgen tijdens wedstrijden voor kellners en dien
de Koningin Wilhelmina Boulevard. Enige tientallen van deze
aren van het vreemdelingenverkeer streden om de eer de snel-
[digste en stijlvolste te zijn. Bij zoiets loont het de moeite het
werk eens niet op het terras maar op straat uit te voeren, on
kritisch oog van jury en publiek, en zonder bedieningsgeld aan
*Tjes halverwege het parcours voor drank (echt alleen maar lei-
,'fer) moest worden geserveerd aan enkele hoogst zwaarmoedig-
kijkende heren. Mej. Hamelinck kreeg uiteindelijk de hoofd-
I reis naar en verblijf van vijf dagen in Parijs.
