REGIO
Streep door plan voor
reclamedoeken bij A4
Honderden meters hoog met petfles
\Apetrots op dat ene doelpunt
Rijnsburg via Katwijk naar Noordwijk
trekt met negentig figuranten van
'e achterblijvers zitten daar
)ig altijd in de problemen'
R3
HDC973
maandag l6 AUGUSTUS 20C>4
;schotenaar wachtte in Ghana week op terugreis
lieta Kroft
oten - Drie weken had
|man uit Voorschoten
htige vakantie in Ghana,
fcenmaal 5 augustus
^4ht hij weer naar huis te
^flaar dat liep even ari
ana Airways vloog niet.
'et die dag daarop en de
tarna. De ene na de an-
ht viel uit. Met pijn en
n een grote dosis geluk
}J uiteindelijk afgelopen
1 weer voet op Neder-
dem zetten. Eenmaal
hij heen en weer ge-
issen gevoelens van
1 en wanhoop. „Hon-
iensen zitten daar nog
noeten ook naar huis."
kregen dat de vlucht was ver
traagd door een defect vlieg
tuig. „Uiteindelijk hingen we er
de hele dag rond. Toen bleek
dat er die dag helemaal geen
vlucht zou zijn, regelde de
luchtvaartmaatschappij met
moeite een hotel."
In dat hotel zat Veldman met
nog twaalf Nederlanders. De
emoties liepen er hoog op. Er
was een echtpaar met een
zwaar gehandicapt kind thuis.
Ze moesten naar huis om voor
hun kind te zorgen. Er was ook
een jongen die na tweeënhalve
maand vrijwilligerswerk naar
huis wilde omdat hij last had
van malaria. Iedereen had zo
zijn verplichtingen thuis. „Mijn
geval was nog het minst schrij
nend. Ik ben leraar, dus ik had
nog vakantie."
De hoop van het groepje Ne
derlanders was gericht op de
volgende dag. Ze bestormden
het kantoor van Ghana Airways.
„Na veel stampei te hebben ge
maakt, zeiden ze dat we met
een vlucht naar Londen konden
en daarvandaan naar Amster
dam." Weer hingen ze er uren
rond, toen bleek dat die vlucht
niet doorging. Zaterdag ging
het net zo, met uitzondering
van vier mensen van hun
groep. Zij konden die avond of
de volgende avond met de KLM
naar huis. „Dat betekende wel
dat ze 1100 euro voor de econo
my class of 1800 euro voor de
business class moesten betalen.
Alleen daar was nog een enkele
plek. Zo tegen het eind van de
vakantie was bij de meeste
mensen het geld op."
Elke dag beloofde Ghana Air
ways dat er die dag erop een
vliegtuig zou gaan. Maar elke
dag keerden de Nederlanders
noodgedwongen terug naar
hun hotel, dat ook nog eens van
slechte kwaliteit was. Het va
kantiegevoel was helemaal ver
dwenen. Eén keer is Veldman
die week even naar het strand
geweest en één keer naar de
rommelmarkt. Verder ver
plaatste hij zich steeds tussen
hotel en vliegveld.
Afgelopen woensdag rond vier
uur bereikte de groep van ne
gen Nederlanders het gerucht
dat er die dag daarop wel een
vlucht naar huis zou gaan. On
middellijk bestormden ze het
Voetballers overwegen juridische stappen tegen gemeente
Fred Veldman: „Zo moet het voelen om gevangen te zijn, dacht ik."
Foto: Henk Bouwman
hoofdkantoor van de lucht
vaartmaatschappij. Na veel in
spanningen kregen ze het voor
elkaar die nacht om half drie
huiswaarts te keren.
Allemaal waren ze diep onder
de indruk van de emoties van
de mensen die niet mee kon
den. Maar de opluchting was
groot. „Ik zie me nog staren
naar het plafond in die hotelka
mer. Zo moet het voelen om
gevangen te zijn, dacht ik."
Zeker honderd tot honderdvijf
tig Nederlanders zitten nog wel
'gevangen' in Ghana, schat
Veldman. De KLM en het Duit
se Lufthansa vliegen er wel,
maar die zitten allemaal vol.
„Er zijn al vijf vluchten naar En
geland en Duitsland vervallen
omdat Ghana Airways geen
geld heeft om een ander vlieg
tuig te huren. Al die mensen, ik
denk wel zo'n zevenhonderd,
die weg willen, zitten verspreid
over allerlei hotels. Ze hebben
geen contact onderling, dat is
de ellende."
In het groepje Nederlanders
mee wie Veldman zijn laatste
bizarre week beleefde is een
hecht contact ontstaan. „We
hebben afgesproken zoveel mo
gelijk de pers te benaderen. We
willen onder de aandacht bren
gen dat er nog altijd veel men
sen zitten die geen kant opkun
nen. Wij konden vluchten, want
zo voelde het. Maar al die ach
terblijvers, die zitten zwaar in
de problemen."
door Judy Nihof
zoete rwou de-rijn dijk - Voet
balvereniging Meerburg onder
zoekt of zij de gemeente Zoeter-
woude aansprakelijk kan stellen
voor het mislopen van een fors
bedrag aan reclame-inkomsten.
Dat schrijft voorzitter J. Silveren-
tand in het clubblad.
De club uit Zoeterwoude-Rijn-
dijk is al lang met de gemeente
in gesprek over een vergunning
voor plaatsing van grote recla
medoeken langs de rijksweg A4.
Dat plan gaat niet door. Vol
gens een woordvoerder ligt dat
niet aan de gemeente. „We le
zen in het clubblad tot onze
verbazing dat we de zwartepiet
krijgen toegespeeld."
Onlangs stelde de gemeente
vast dat de reclamedoeken niet
kunnen doorgaan, omdat er
problemen te verwachten zijn
met de exploitant van de reeds
bestaande grote reclamepaal
langs de A4. In het contract tus
sen de gemeente en deze ex
ploitant staat namelijk dat bin
nen een straal van twee kilome
ter van de paal geen andere re
clame is toegestaan. Volgens
Silverentand had de gemeente
dit eerder kunnen bedenken,
'en niet nu na zo'n twee jaar'.
De gemeente is verbaasd over
de reactie van Meerburg. Vol
gens een woordvoerder heeft
de gemeente de club twee jaar
geleden al gewezen op het be
staan van de overeenkomst.
Meerburg zou toen toch moge
lijkheden hebben gezien, om
dat de exploitant van de recla
mepaal een 'volle dochter' zou
zijn van de exploitant van de
doeken. Later begreep Meer
burg dat van die constructie
toch geen sprake was. Daarop
kwam de gemeente tot de slot
som dat plaatsing van de recla
medoeken een te groot risico
inhoudt. „Je loopt de kans als
gemeente aansprakelijk te wor
den gesteld en een schadeclaim
te krijgen", aldus een woord
voerder.
Een andere reden dat de recla
medoeken niet kunnen door
gaan, is dat Zoeterwoude de
grond in kwestie snel nodig
heeft met het oog op bouw
plannen. De gemeente heeft
het clubbestuur onlangs mee
gedeeld dat Meerburg al in
2006 of 2007 moet verhuizen
naar een andere plek binnen de
Meerburgerpolder. Dat heeft de
voetbalclub overvallen. „De ge
meente heeft altijd aangegeven
dat ons complex als laatste aan
de beurt zou komen om te ver
huizen, dus pas in 2012 of daar
omtrent", aldus clubvoorzitter
Silverentand.
Een ambtenaar ontkent dat er
toezeggingen zijn gedaan in die
richting. „Het jaar 2012 is nooit
genoemd. Er is wel eens ge
sproken over verhuizing in 2008
of 2009, maar ook daarover is
niets toegezegd. Een planning
is een heel proces. Daarbij kan
het gebeuren dat er op basis
van nieuwe kennis bepaalde za
ken naar voren worden gescho
ven. Dat is de gemeente niet te
verwijten."
door Sjaak Smakman
rijnsburg - Voor ze naar hun
wagens gaan voor hun tocht
van Rijnsburg, via Katwijk naar
Noordwijk, spreekt Daan de
Mooij in de kantine van de
Rijnsburgse bloemveiling voor
een laatste keer de bijna negen
tig jonge- en oudelui toe, die
deze middag het bloemencorso
bemensen: „Als je op de wagen
staat, ben je niet meer jezelf,
maar ben je je rol."
Ida van Rijn van de Katwijkse
scouting heeft er vertrouwen in.
„Vanmorgen was ik zenuwach
tig, maar nu denk ik: het gaat
allemaal wel lukken." Met haar
broer Marten-Jan, Pascal van
der Neut en Marieke van der
Gugten bemenst ze de wagen
van Dracula. De scouting is er,
zoals alle figuranten, bijgesleept
door Daan de Mooij. „Voor de
scoutingkampen hebben we al
tijd een thema en voor de kle
ding gaan we altijd naar Daan",
verklaart Pascal. Batman, pira
ten, indianen, heksen: veel the
ma's met bijbehorende rollen
hebben ze inmiddels al ge
speeld, maar vampiers nog
nooit.
Marten-Jan is een bijna levens
echt lijk, terwijl Pascal - zeker
nadat hij met kleefpasta een
bovengebit met uitstekende
hoektanden stevig heeft veran
kerd - de bloeddorstige graaf
speelt. De rol van Ida en Marie
ke? „We zijn een soort dracula-
dames. Ja, wat we precies moe
ten doen weet ik ook niet. Maar
we verzinnen wel wat." Pascal
denkt er nog over na of hij
straks ook het publiek langs de
route gaan 'bedreigen': „Ik zie
wel. Eerst maar eens kijken of
het kan, want we moeten wel
zorgen dat we bij de wagen blij
ven."
Over die wagen zijn ze te spre
ken. Een klapwiekende draak -
al moet er druk aan gesleuteld
worden omdat het beest wei
gert in actie te komen - en twee
open en dicht gaande lijkkisten
waaruit rook opstijgt maken de
een na laatste wagen af, vinden
ze. Alleen is er op de enorme
wagen nauwelijks plaats om te
gaan staan, laat staan om te
gaan zitten, constateert Ida ter
wijl haar broer twee paraplu's
op de wagen verstopt, want je
weet maar nooit. Maar goed,
het was ook de bedoeling dat ze
in beweging zijn.
Wat verderop staan in kaki-tro-
penkostuums de Hoogmadena-
ren Joris Volwater en Gerard
Binnendijk ('een echte Rijns
burgse naam. Toen ik vijftien
was ben ik geëmigreerd naar
Hoogmade') en Roelofarends-
vener Henk Huigsloot bij de
wagen van 'Bridge over the Ri
ver Kwai'; alle drie leden van de
toneelvereniging Hoogmade.
Dolenthousiast waren ze toen
Daan de Mooij, die een paar
keer gastrollen bij hen heeft ge
speeld, anderhalve maand gele
den vroeg of de toneelspelers
zin hadden om mee te doen
aan dit corso. Henk is zelfs een
dag eerder van vakantie terug
gekomen om vandaag de rol
van kampbeul te spelen. „Ik ga
daar boven zitten en moet dan
af en toe de twee beneden me
aansporen als ze even stoppen
met werken." „Eigenlijk zou je
nog een zweepje moeten heb
ben," gpjnst Binnendijk.
Gelukkig is het ook een beetje
tropenweer: de zon schijnt uit
bundig. „Toen ik gisteren het
weer zag, dacht ik: tjonge, dat
wordt wat", zegt Huigsloot. „Ik
was ook erg blij toen ik van
morgen het weerbericht zag."
Het weer is in orde, de wagen
had ietsje beter gekund, vindt
Binnendijk. „Deze wagen heeft
wel heel erg veel kleur. Uitein
delijk worden we geacht in de
jungle te zitten, dus ik vind dat
hij wel wat groener had ge
kund." Huigsloot: „Ben je wel
eens in de jungle geweest en
heb je gezien hoeveel bloemen
daar bloeien?" „Nou nee", be
kent Binnendijk.
Zenuwen, daar hebben ze geen
van drieën last van. Binnendijk:
„We zijn gewend om voor zalen
te spelen met 200, 250 man. En
dat zijn bijna allemaal beken
den. Hier ben je eigenliüc volko
men anoniem." „En je vteet één
ding zeker als je in Hoogmade
speelt", vult Huigsloot aan, „de
volgende dag krijg je te horen
hoe je hebt gedaan, goed of
slecht. Maar ach, daar leer je
dan ook weer van.
Ze verheugen zich op de ko
mende middag. „Dit wordt iets
anders dan we gewend zijn",
zegt Huigsloot. „Wat het pre
cies gaat worden, weet ik niet.
Misschien valt het wel 100pro-
cent tegen." Hoe dan ook, de
toneelvereniging houdt aan de
ze middag 300 euro over. Maar
daar doen ze het niet voor.
„Daan is een hele aanstekelijke
jongen. We doen dit ook een
beetje voor hem."
Het is tijd. De plaatsen worden
ingenomen, het doek gaat op.
e Liethorp geven zestien toppaarden en hun ruiters een demonstratie carrousel rijden. Foto:
1: Henk Bouwman
jsdAllerlei sporten uitproberen op de eerste, gemoedelijke Bloemerddag
Aran het corso konden de wagens in de avondschemering
"'toonderd op de Noordwijkse Koningin Wilhelminaboule-
Mark Lamers
Space Expo houdt eerste kampioenschap waterraket lanceren
door Annette van der Eist
™Rietbroek
IP - Leiderdorpers hoefden giste
se de televisie aan te zetten
Spelen om meerdere
ip een dag te ervaren. Zij konden
ed een bezoekje brengen aan het
ce sportpark voor de allereerste
.Jdag. Bijna alle verenigingen die
ïerd rijk is hielden zo aan het be-
■et nieuwe sportseizoen open dag
■een die wilde ontdekken wat nou
sport of bezigheid is. Vooral de
(Aideren kwamen erachter dat het
Lyeevalt om een punt te scoren bij
f korfbal, een volleybal over een
jj in of een hockeybal te raken met
Arende stick.
Igmiddag struinen vooral gezin-
Imge kinderen van club naar club.
wer de hele middag sprake is van
Jj in De Bloemerd, maar alle ver-
hebben continu een handjevol
■rigen over de vloer. Het gaat er
■jk aan toe. In de sporthal trekken
e^sporten basketbal, badminton,
korfbal vanwege het mooie
minder bezoekers. De grote, ver-
ivaterbaan die op het tweede veld
talclub RCL staat is een stuk po-
1
pulairder. Maar toch: wie fanatiek is neemt
een stempelkaart waarmee je wel langs alle
verenigingen moet. Die moeite wordt wel
beloond: wie een volle stempelkaart inle
vert, maakt kans op een prijsje.
Nienke Martha Wit (8) wil met zo'n kaart
wel eens iets anders uitproberen, al is ze
een jaartje geleden al fid geworden van
korfbalvereniging Velocitas. Het valt haar
niet mee om uit te leggen waarom korfbal
de leukste sport is. Opeens weet ze het: „Bij
korfbal speel je met jongens en meisjes
door elkaar en het is binnen en buiten." Ze
brengt met haar ouders nog bezoekjes aan
de voetbalvelden, de manege van Liethorp,
waar zestien toppaarden en hun ruiters een
demonstratie carrousel rijden weggeven,
en de volkstuintjes.
Is volkstuinvereniging De Bloemhof tussen
al dat sportgeweld niet de vreemde eend in
de bijt? „Ja en nee", zegt voorzitter Joop
van Huut. „Het accent ligt vandaag op
sport, maar uiteindelijk gaat het om alle
verenigingen in De Bloemerd." Om een
stempeltje van De Bloemhof te krijgen
moeten de deelnemers verschillende soor
ten zaden naast de bijbehorende groenten
leggen. „Dat lukt de meeste mensen na
tuurlijk niet", zegt Van Huut lachend.
„Maar na een tijdje tuinen weet je dat soort
dingen binnen de kortste keren. We heb
ben vanmiddag alweer drie aanmeldingen
gehad en dat terwijl we een wachtlijst van
een jaar hebben. Dat nemen de nieuwe
liefhebbers op de koop toe."
Intussen is de driejarige Maud Dijkhuis
nauwelijks weg te slaan van het hockeyveld
bij Alecto. Haar grote zus Annemijn (7) is in
januari 'Benjamini' geworden bij de club.
„Sindsdien is Maud jaloers op haar zus",
zegt hun moeder Mariette. „Om lid te wor
den van Alecto moet je zeven jaar zijn. Ze
moet dus nog lang wachten, maar vandaag
mag ze voor het eerst op het veld." De klei
ne Maud rent fanatiek rond met een kleine
hockeystick in de hand en probeert de bal
len afkomstig van haar vader Jan-Willem
terug te slaan. Ze heeft sportschoenen aan
van haar zus. Dat ze voor Maud eigenlijk
nog twee maten te groot zijn maakt niets
uit. „Ik heb zelf een doelpunt gemaakt",
zegt ze apetrots na een uur spelen. „Ik wil
de hele tijd hockeyen. In iets anders ben ik
toch niet zo goed."
Laat hockey nu net de sport zijn waar
Nienke niets aan vindt. Haar stempelkaart
is al bijna vol, maar Alecto heeft ze bewust
overgeslagen. Dan maar geen prijs. „Ik heb
het zelfs niet uitgeprobeerd. Ik kan het niet
uitleggen, maar ik vind het gewoon stom."
noordwijk - „We wachten
even tot het vliegtuig voorbij
is, voordat we de volgende wa
terraket lanceren", galmt Hans
van der Lande van de Noord
wijkse Space Expo door de mi
crofoon, waar het eerste kam
pioenschap waterraket lance
ren wordt gehouden. Op het
grote grasveld tussen de Estec
en de Expo lanceren zo'n 23
teams van uiteenlopende leef
tijden hun zelfgemaakte wa
terraketten. Allemaal hopen ze
dé raket te hebben ontworpen
die het hoogst komt en het
langst in de lucht blijft. Achter
de hekken om het veld telt het
publiek - waartussen af en toe
een raket neerdaalt - bij iedere
lancering mee.
Het bouwen van een waterra
ket is simpel: een petfles, een
fietsventiel, een kurk, water
voor in de raket/fles en een
fietspomp om de druk in de
fles op te bouwen, zijn de ba
sisingrediënten. Sommige
deelnemers hebben een een
voudige raket van één fles ge
maakt, anderen bouwen een
raket op met meerdere (delen
van) petflessen. „Het is een
combinatie van druk en de
massa van het water in de fles die voor de snel
heid zorgt. De theorie erachter is vrij simpel: ac
tie is reactie", zegt Pascal Vernaeve, bijna afge
studeerd aan de Technische Universiteit in
Delft. Het bouwen van waterraketten is niet al
leen een bezigheid van hobbyisten, vertelt Ver
naeve. „Eerstejaarsstudenten volgen bij ons een
practicum 'waterraketten bouwen'. In principe
doen ze hetzelfde als de deelnemers hier. Alleen
gebruiken we windtunnels, zodat we aërodyna
mische berekeningen kunnen maken."
Stephanie en Niels Lander uit Voorschoten - ge
holpen door papa Peter - hebben een eenvoudi
ge raket die bestaat uit één petfles,' maar hopen
met de speciale kurk toch heel ver te komen.
„We hebben een heel klein gaatje in de kurk ge
maakt. Dan wordt de druk in de fles hoger", legt
Stephanie (10) uit. Haar broertje Niels (8) denkt
dat hun raket zeker elf meter gaat halen. „We
hebben ook wel eens een raket gebouwd die zo
hoog kwam, dat we hem niet meer konden
zien", zegt hij. „Die raket landde toen in de tuin
van de buurvrouw, dat vond ze niet zo leuk",
vult Stephanie aan. Zij neemt bij de lancering
van deze fles - waar ze zo'n drie weken aan heb
ben gewerkt - de fietspomp ter hand. Als de
druk hoog genoeg is schiet de raket en gaat tot
een hoogte van zestien meter.
Geen slechte score, luidt het commentaar van
Van der Lande door de microfoon. Maar de ra
ket van Stephanie en Niels behoort niet tot de
Stephanie en Niels Lander uit Voorschoten bui
gen zich over hun raket, waar ze weken aan
hebben gewerkt. Hun ruimtevoertuig schopte
het tot zestien meter hoogte. Inzet: Zo gaat-ie
goed: een petflesraket kiest het luchtruim.
Foto's: Henk Bouwman en ANP/Juan Vrijdag
uitblinkers, die allemaal rond
de zeventig meter hoogte ko
men. Martijn Verhoeven (36)
uit Moerdijk laat echter ook
die toppers ver achter zich.
Zijn raket bereikt maar liefst
een hoogte van 238 meter.
Ook de duur van zijn ruimte-
vlucht is met 11,5 seconden
de langste. „Echt enorm, ik
had het niet venvacht", rea
geert de winnaar van zowel
het hoogterecord als het
vluchtduurrecord voor wa
terraketten. Zijdelings is hij
bij de luchtvaart betrokken,
vertelt hij. „Ik werk bij een
bedrijf dat het ontstekings
systeem van de Ariane 5
maakt." Die kennis heeft
misschien bijgedragen aan
zijn succes van zijn waterra
ket. Verhoeven: „Ik heb de
lanceerinstallatie zo ge
bouwd, dat de raket bij de
lancering een beetje wordt
tegengehouden, zodat hij
nog harder omhoog gaat. Ze
noemen het geavanceerd,
maar ik vind het eigenlijk
heel simpel."
