SPORT 6
De nieuwe wereld van Van Persie
Valse start?
I
Vriendschappelijk
toernooi eindigt
in vechtpartij
1 - - -K
mÊÊÊÊÊÊm
Ruggenmerg
w
HDC986
MAANDAG l6 AUGUSTUS?^
re
De Nederlandse equipe kende in
Athene niet de meest gelukkige
start. Michael Boogerd en Leontien
van Moorsel, kanshebbers bij het
wielrennen, kwamen ten val. Mir-
l jam Melchers kon het tij nog keren,
maar maakte in de slotfase een
stuurfout. Inge de Bruijn moest op
de honderd meter vlinderslag ge-
I" I noegen nemen met een bronzen
l/> plak waar de zwemster vier jaar ge-
g y leden in Sydney nog het goud pak-
te. Ook de vrouwenestafetteploeg
2! leverde een plaatsje in: derde te-
I genover tweede in Sydney. Heeft
Nederland een valse start gemaakt
in Athene?
ui
l Ton van Bemmelen, sponsor van
l de gelijknamige wielerploeg:
„Ik vind het nog wel meevallen. De
wielrensters hebben erg veel pech
gehad, anders had er zeker een
I medaille ingezeten. Maar de Spe-
len zijn nog niet voorbij. Ik denk
dat je niet van een valse start mag
spreken. Ik heb Leontien van
Moorsel zojuist aan de telefoon ge
had en het is natuurlijk allemaal
erg triest. Ze heeft een paar
schrammen en schaafwonden.
Haar val is eigenlijk onbegrijpelijk.
Hopen maar dat ze vandaag weer
is opgeknapt. Ze moet alles weer
op een rijtje zien te krijgen, voor
haar is dat het grootste probleem.
Ze reed gisteren heel sterk, maar
woensdag is er met de tijdrit weer
een dag. Ik denk dat ze voor in het
peloton greep wilde houden en dat
ze daarom omkeek. Het zijn toch
haar laatste wedstrijden en dan wil
ze graag regisseren. Ik geef toe, op
de weg zijn de resultaten tot nu toe
tegenvallend. Maar een valse start,
nee. We krijgen ook de wedstrijden
op de baan nog."
Baanrenner Jeroen Straathof, in
Athene deelnemer aan de vier ki
lometer ploegenachtervolging:
„Ik vind 'valse start' niet een juiste
betiteling. We hebben ondertussen
wel twee bronzen en een zilveren
medaille bij het zwemmen. Boven
dien weet je dat de concurrentie,
die ook veel traint, groot is. De val
partijen van Michael Boogerd en
Leontien van Moorsel zijn inhe
rent aan het wielrennen. Het is ge
woon jammer dat ze allebei vallen.
Ik denk ook dat het parcours niet
helemaal geschikt is voor de Ne
derlanders. Zaterdag, toen de
mannen reden, was het zo ver
schrikkelijk heet."
Gerard Meurs, zwemcoach van LZ
1886:
„Op dit moment is het te vroeg om
dat te zeggen. De voorbereiding
van Van Moorsel was optimaal,
maar in die discipline behoort een
valpartij tot de mogelijkheden. Het
zwemmen in Nederland is niet zo
als wij dat graag zouden willen
zien. Het kan nog veel beter, maar
dan moeten bepaalde zaken ver
beteren, zoals trainingsfaciliteiten.
Ook moeten de Nederlanders har
der zijn. Ik weet hoe er in Amerika
en Australië getraind wordt. Dat
zijn kanjers. Het is dan ook geen
schande dat Inge de Bruijn derde
werd op de honderd meter vlin
derslag. Het ging niet helemaal
goed, maar zij is ook maar een
mens. Ik zag wat fouten bij haar
keerpunt en ook haar laatste 25
meter verliepen niet optimaal."
Angela van Smoorenburg, coach
van de vrouwenwielerploeg
Vrienden van het Platteland
waarvan ook Chantal Beltman
deel uitmaakt. Zij moest voor de
Spelen plaats maken voor Anous-
ka van der Zee:
„Een klein beetje een valse start is
het wel. Vooral voor Van Moorsel
is het teleurstellend. Ik heb vele ja
ren met haar in het peloton ge
fietst en heb haar nog nooit zien
vallen. Ze leek wel in shock, zo heb
ik haar niet eerder meegemaakt.
Misschien werkt die valpartij nog
lang door en dat zou jammer zijn.
Ik denk dat het met onzekerheid te
maken heeft en het feit dat ze niet
gewend is om in een peloton te rij
den. In Nederlandse koersen de
marreert ze altijd snel. Maar om
kijken en dan tegen een voorgang
ster rijden is toch wel een begin-
nersfout. Het is sneu dat Beltman
niet meereed, want Van der Zee of
ferde zich op voor de ploeg, met
het wegvallen van Van Moorsel
waren we meteen twee rensters
kwijt."
Jasper Post, zwemcoach van De
Columbiaan uit Voorhout:
„Bij het zwemmen vind ik eigenlijk
dat het beter gaat dan verwacht.
De zilveren medaille van de heren
estafetteploeg had niemand ver
wacht. En de plek bij de vrouwen
was er dan wel een lager, maar de
ploeg zwom wel twee seconden
sneller dan in Sydney. Als je in
ogenschouw neemt dat De Bruijn
de afgelopen vier jaar niet voluit
heeft getraind, dan doet ze het ook
niet slecht. Je moet niet vergeten
dat in een ploeg er altijd zwem
mers zijn die volgens verwachting,
onder en boven hun niveau pres
teren. Thijs van Valkengoed en
Madeion Baans vielen wat dat be
treft tegen. Maar vier jaar geleden
waren de zwemprestaties ook wel
heel bijzonder. Het is niet eerlijk
om dan te gaan vergelijken."
LINKS
BUITEN
Op het vriendschappelijke Bert
de Nieuwe-toernooi in Haarlem
is het duel tussen EDO en Ko
ninklijke HFC zondagmiddag
gestaakt. Na een halfuur gingen
de spelers van beide Haarlemse
clubs met elkaar op de vuist,
waarop de scheidsrechter be
sloot het duel te staken. De
aanstichter van de schermutse
lingen was HFC-speler Miguel
Drumond.
Vorig seizoen was de 20-jarige
middenvelder nog lid van EDO,
maar na een slecht seizoen ver
trok Drumond naar Koninklijke
HFC. Al vroeg in de wedstrijd
beging hij een grove overtre
ding op Jermaine Brank. Na een
waarschuwing voor die overtre
ding scoorde Drumond de ge
lijkmaker voor zijn ploeg. Vol
met frustraties en woede trok
hij zijn shirt uit en liep naar de
EDO-dugout, waar hij kwetsen
de uitlatingen deed.
Na een halfuur liep het duel
compleet uit de hand na weer
een harde tackle van Drumond
op Brank. Spelers gingen ver
volgens met elkaar op de vuist.
Drumond beseft dat het zijn
schuld is en heeft oprecht spijt
van zijn daden: „Ik zat vol frus
traties en die heb ik geuit. Dat
was heel stom van me. Zater
dag heb ik onze trainer nog ge
beld om mij niet op te stellen,
want ik was namelijk bang dat
zoiets zou gebeuren. Toen ik na
de wedstrijd de kantine inliep
zag ik een hoop oude beken
den, maar die zeiden me alle
maal geen gedag. Toen besefte
ik pas goed wat ik had gedaan",
aldus een beduusde Drumond.
Na afloop van het toernooi, dat
voor de eerste keer de naam
van de twee jaar geleden over
leden Bert de Nieuwe mee
kreeg, was er door het voorval
geen prijsuitreiking.
SPORT IN BEELD
Juan Carlos Ferrero speelt tegen Hicham Arazi. Athene, augustus 2004.
mBSSÊÊKBÊm
rrots, zei JoopAlberda, is een onderontwikkel
de eigenschap. Van de Nederlander.
De Nederlander doet wel zijn best, zijn stinkende
best zelfs, maar het lukt de Nederlander domweg
niet om trots te zijn. Niet in voldoende mate.
'n Beetje trots, jaJ Daarin zijn wij Olympisch
kampioen. Eens in de vier jaar lukt het otis nog
net om olé te roepen als An ky
van Grunsven naar goud dres-
suurt. Maar erna willen wij
graag weer vier jaar met rust ge
laten worden, door Anky - en
haar paard. Daar komt het zo'n
beetje op neer, denk ik, de klacht
van Joop.
Acht jaar geleden werd Alberda
zelf Olympisch kampioen. Dat
wil zeggen, de volleyballers wer
den het; Alberda was hun coach.
Waar bewaren jullie jullie goud,
vroeg Mart Smeets op televisie
aan zijn 'gouden gasten' Yvonne
van Gennip, Floris Jan Bovelan-
der, Rienks Florijn én Alberda.
De antivoorden liepen uiteen,
van kluis tot thuis. Het opmerkelijkste antwoord
kwam van Alberda: „In mijn ruggenmerg."
Joop Alberda, ons huidige nationaal sportgewe-
ten, bedoelde te zeggen dat hij geen medaille
ontvangen had in Atlanta, maar allicht zonder
het zelf te beseffen onthulde hij wel de meest
briljante plek om zulk een kleinood in bewaring
te stellen. Welke dief komt hierop?
Vier jaar na zijn eigen (nooit verkregengoud,
leerden wij Alberda pas goed kennen. Hij was
inmiddels, zeg maar, de hoogste sportbaas van
Nederland geworden. In Sydney begroette hij een
recordaantal van 25 Olympische medailles,
waarvan 12 gouder\..
In een euforische, van geluk dronken bui, voor
spelde hij dat sportland Nederland in Athene
verblijd zou gaan worden met 30 a 40 medailles.
Had die avond, vier jaar geleden in Sydney, lan
ger geduurd, dan was Joop ongetwijfeld uitgeko
men op 80.
Waarom niet? Joop houdt ervan zichzelf en an
deren te prikkelen. Al valt dat natuurlijk niet
mee, in een land dat trots niet rekent tot zijn
beste eigenschappen.
Joop is ons een beetje zat, is mijn indruk.
Na Athene kapt Joop Alberda ermee en dat is
goed, vooral voor Joop zelf.
In de Volkskrant las ik vorige week dat Joop van
de rijksbezuinigingen op sportgebied en van ons
collectieve gebrek aan trots zelfi zo'n slecht hu
meur gekregen heeft, dat hij stiekem hoopt op
nul medailles voor topsportland Nederland. „De
nul-optie", noemt Joop dat. Zo slecht zou dat
voor de Nederlandse sporters nog
niet zijn, mijmert Joop erop los.
Zelfs Balkenende, die het sportmin-
dedheidsgehalte van een omge
waaide korfbalmand niet evenaart,
zou zich een hoedje schrikken en
uit gêne voor 0 medailles miljoe
nen voor de sport aanboren, die Al
berda alsnog gelijk geven, in 2008
in Peking. Alberda in eerderge
noemde krant: „Mensen moeten
juist trots zijn op hun beste zonen
en dochters. Dat kennen we niet.
Onze natie is onderbedeeld met het
gevoeld van trots.
Gelukkig geldt dit laatste niet voor
Anton Geesink, tevens Nederlands
staatsburger én held.
Bij zijn vertrek naar Athene hield hij ons 20 me
dailles voor. „Vijftien op basis van kwaliteit en
vijf op basis van teamgeest."
Vooral die laatste vijf intrigeren mij.
Geesink stelt dus, in andere bewoordingen welis
waar, dat een gouden plak voor een zwemmer
van invloed is op bijvoorbeeld de slagprestaties
van een honkballer. Het verschil tussen 3 slag en
een homerun kan hem zitten in het net een frac
tie eerder aantikken door Inge de Bruijn.
Je hoort hem dit zeggen en je hoort jezelf erom
lachen. Die Anton toch.
Zou de status van Anton Geesink in Nederland
een andere zijn geweest, als 'de Nederlander'
toen het erop aankwam weg had geweten met
zijn gevoel van trots, vraag ik mij af? Mijzelf kan
ik niets verwijten. Ik was er te jong voor. Mijn
eerste Olympisch (zomerjgoud was het goud van
Jan Wienese, de skiffeur, van wie ik mij vooral
herinner dat Prinses Irene hem in 1968 in Mexi
co het goud omhing.
Daar was ik namelijk als 12-jarige heimelijk
verliefd op. Die sprak nog niet met bomen toen,
moet ik er dan wel bij zeggen.
Frank Snoeks
Voor de deur van het luxe ap
partementencomplex in de
Londense wijk Hampstead
stopt een bestelwagen. Twee
werknemers van Arsenal doen
de deuren van de laadbak open
en schieten Robin van Persie,
net terug van een middagje
winkelen, aan. „Waar zit je
nou? We rijden al een half uur
met een taart van 30 kilo rond."
De nieuwe Nederlandse num
mer elf van Arsenal kijkt naar
het gevaarte dat uit de auto
komt. De taart meet 1.20 meter
in het vierkant. Afgedekt met
marsepein, gevuld met vers
fruit, crème en andere delica
tessen. Het is een stuk gebak
van minimaal 500 euro. Vol
gens de bezorgers is het de eer
ste keer dat ze zo'n taart bij een
nieuwe speler van Arsenal afle
veren. Van Persie: „Ongeloof
lijk. Omdat ik 21 jaar ben ge
worden. Wat een gebaar zeg,
daar straalt wel warmte uit van
de club, hè?"
Later die dag ligt hij dubbel van
de lach bij het praktische pro
bleem van een taart met die
omvang. Hij kan niet in de koel
kast. En in zijn appartement is
het net als in de rest van Lon
den 35 graden. Bouchra, Van
Persies zorgzame echtgenote, is
ontroerd door de geste, maar
ook verbaasd. „Ik begrijp niet
dat ze je dit geven. Van meneer
Wenger mag je door de weeks
niet eens een gebakje eten. Al
les moet gezond zijn. En dan
krijg je deze zoete berg."
In de avonduren zet Bouchra
een grote pastaschotel voor Ro
bins neus. Ze zorgt voor het li
chaam van haar sportman, dat
sinds het begin van de voorbe
reiding bijna vier kilo lichter is
geworden. Van Persie heeft in
zijn hele carrière nog nooit zo
hard moeten trainen als nu bij
Arsenal. Toen hij dacht dat het
tempo en de intensiteit al hoog
Robin van Persie met echtgenote Bouchra. Foto: GPD
waren, kwamen de internatio
nals terug van vakantie en ging
alles nog eens twee versnellin
gen omhoog.
Hij voelt zich echter ijzersterk.
De 'kabels' in zijn dijbenen vor
men het bewijs. Op het trai
ningscomplex wordt elke week
zijn vetpercentage gemeten.
Zijn pure snelheid wordt gere
gistreerd op de eerste vijf me
ter, op de volgende tien meter
en op grotere afstanden. De
spierkracht in de bovenarmen
en schouders is ook al opgesla
gen in de boeken. „Van de week
kwam Wenger naar me toe. Op
de eerste vijf meter was ik iets
sneller geworden dan bij de
test, die aan de transfer vooraf
ging. Maar het moet allemaal
nog beter en sneller worden."
Hij lacht als de naam van Wen
ger weer eens valt. „Over een
paar jaar ga ik een boek over
die man schrijven. Ik heb nog
nooit zo'n bijzondere trainer
meegemaakt. Hij ziet alles, hij
weet alles, als speler voel je dat
hij je dag en nacht in de gaten
houdt." Van Persie vertelt met
smaak over het strenge dieet
dat de spelers op de club en in
hotels volgen. Geen ijsblokjes in
een drankje, want dat is slecht
voor de maag. Geen airco in het
eigen vliegtuig van de club,
want daar zouden de spelers
ziek van kunnen worden.
Het woord McDonald's durft
Van Persie niet eens in de
mond te nemen. „Ik vroeg na
een oefenwedstrijd of we met
de bus even konden stoppen
om wat te eten, want alle spe
lers rammelden van de honger.
Toen ik het had gezegd werd
het helemaal stil in de bus en
keek alleen de assistent-trainer
om. Hij sprak niet eens, maar ik
wist dat ik zo iets nooit meer
hoefde voor te stellen."
Van Persie is enkele maanden
geleden in het geheim ge
trouwd met zijn jeugdvriendin
Bouchra. Midden in zijn laatste
seizoen als Feyenoorder, op
woensdag 31 maart, schoof hij
onder de rook van Rotterdam
de ring om haar vinger. Bou
chra: .Alleen de allernaaste fa
milie was erbij. Een heel klein
kringetje. Maar zo wilden we
het. Ook bij Feyenoord wist
niemand ervan."
Voor vader Bob van Persie heeft
aan de noordrand van Londen
een appartement gevonden.
Bob is naast Bouchra de enige
die, als het nodig is, in zijn
buurt is. Hij blijft op de achter
grond en zorgt er voor dat de
aasgieren uit Robins buurt blij
ven. Doe maar gewoon, is het
motto van Bob, die deze keer
voor zijn zoon een dvd met de
honderd mooiste goals van
Dennis Bergkamp heeft meege
bracht. „Tof," zegt Van Persie
tegen zijn vader. Bergkamp is
na Maradona zijn nieuwe idool
geworden.
Ze zitten in de kleedkamer
naast elkaar. Van Persie hangt
elke dag aan Bergkamps lippen.
En de routinier op zijn beurt wil
Van Persie graag alles leren.
Van Persie: „Echt, ik heb zó'n
bewondering voor hem. Ieder
een in Nederland denkt maar
dat hij saai is en dat hij niet zo
veel heeft te vertellen. Maar
Dennis is dé man bij Arsenal.
Samen met Patrick Vieira maakt
hij iedereen gek. Hij heeft een
waanzinnige humor, hij heeft
de beste voetbalvisie en hij is
binnen Arsenal van alle spelers
het meest geliefd."
„Zo serieus als hij het ene mo
ment kan zijn, zo gek doet hij
het volgende moment. Jens
Lehmann, onze Duitse keeper,
raakt helemaal gestoord van
Bergkamp en Vieira. Gaan ze in
de eetzaal allebei aan een kant
naast hem zitten. Ze zieken
hem net zo lang tot Lehmann
gilt: 'Laat me met rust'. Dan ligt
heel de groep in een deuk. En
hoe serieuzer Lehmann is, hoe
meer Dennis hem dolt."
UIT
GESPRO
(de
.vo
éHandboogp d
ter Wïetse0. S
Alten in ds zij
weRevu: i
„Als ventjt
zeven bega
met de handboogsport >f
vond het ruig, zo'n klei
netje met zo'n grote boe
dat gevoel heb ik eigenÈj
steeds.
rde
Ajacied Victor Sikoraot
het vorige seizoen in dj
bal International:
„Spelen in een volle An
het mooiste dat er is, 1
een gegeven moment u
deel van het eigen pubM
gen me. Als een actie /«{do
het allemaal mooi, mmrla
een keerde bal verloor
het verschrikkelijk. Datifr
uitfluiten vind ik nietufr
maar de verwensingen hg
tes die ik naar mijn hotjen
kreeg geslingerd, dedenïfi
had soms het gevoel do|Bei
zaag door mijn enkels
lik
Hockeyster Fatima MoD 1
de Melo in de Nieuwe ft j
Ik zong altijd. Mijn ouisn
werden helemaal getiki a
bandjes van Kinderen ij
Kinderen. Die zong ik tmj
we in de auto zaten."
Cathy Freeman, winni
van goud op de Speleif
Sydney. In het AD: 'an
„Ik heb eigenlijk nogggeb
in mijn leven gewerkt éf\ï
ben ik de gelukkigste i4e
wereld.n c
lec
Henny Cruijff over helde
lijk van zijn broer in dm*
we Revu: kif
„Mijn familie en het
landse voetbal zouden /al
beter afzijn geweest aL& s
Coster en Johan elkaarï&
hadden ontmoet.:pl
F
Judoka Dennis van dedn
in de Panorama: asl
„Als ik alleen maar aa$n
doe, aan judo denk en\
do leef, word ik niet gmf
Dan stomp ik af
Erica Terpstra, voon
NOC*NSF in Elsevier^
„Je zult me in Athene rj
het oranje zien. Je zou P
denken dat ik ziek benf 1
niet meer gebeurt.Pi
>rr
Badmintonster Mia A
in Sportweek:
„In Indonesië bestaat «P
ziekenfonds zoals in I
land. Als ik niet presteè
kon mijn moeder elk n
overlijden want er wat
mand die de kosten 1
ziekenhuis kon betaleA
moest er twee keer perfi
naar toe voor een dianP
Nogmaals Mia Audin®
Sportweek: F
Als ik ga serveren, wifa
in de naam van Jezus f
maken. Dat is voor mifse
hulp, echt heel erg. He hg
me rust, door het gebeid
spanning voor een weXf
minder worden.Pe
AÜeet Troy Douglas i#r
Metro: se
Jazzmuziek is mijn nec
vrouw; het vult elkaarip
Mijn trainingsprograiil°'
wordt afgesteld tenuijP
jazzmuziek luister. Mif-
dagelijkse leven wordtP
bepaald."
Atlete Lornah KiplagÊ5
Sportweek:
„Ik was lui, kwam al$è
laat uit bed en moest dp
erg hard naar school /fe
op tijd te zijn. Als ik njj1
naar school wilde lojw
ik zo vroeg opstaan, flf
als ik die zes kilometew
mijn hardst loop, danP
zo lang mogelijk in bef
liggen." P
Tennisster Martina
lova in de Volkskrant"
„Het meest fascineren
olympisch dorp is deo
tatie met lichamen dif
ziet in het tennis. Dan±
raden welke sport dier
beoefenen. Zo word je
matisch opgenomen »ri
olympische familie." p
Katwijker Dirk KuijtL
bal International:
„Ik heb meer dan ooitt
voel dat ik een meen
kan zijn voor Feyenoi
speel hier nu een jaadl
middels aardig wat e\
en dat zie je terug in li
spel.
Opnieuw Dirk Kuijt:j]
„Ik weet heel goed wa[{
en niet kan. Ik ben g
van der Vaart en heb\{
techniek van Robin v
maar van al die talei\
ik wel veniit de
beste mentaliteit.
Ddt is mijn wapen.
Het heeft er mede
voor gezorgd dat ik L
nu zover ben geko- Q
men.
ven. h
fto L
