Perfect is
soms té goed
Lance Armstrongs suprematie oogst weerstand
ZATERDAG 24 JULI 2004
SPORT
Lance Armstrong in de zestiende etappe, de tijdrit naar Alpe d'Huez, de rit waarin hij beschimpt en zelfs bespuugd werd door het publiek. Hij won 'm. Foto: Reuters.
want het zou hem maar kunnen afleiden van
hetgeen hij wil bereiken. „We zijn hier voor de
gele trui gekomen. En voor niets anders", ver
woordde ploegleider Johan Bruyneel de senti
menten binnen de ploeg.
Toen Armstrong begin deze eeuw ontevreden
was over zijn behandeling in de Franse kranten
verhuisde hij ook nog eens van Nice naar het
Spaanse Girona. En deze Tour gaf hij pas één
keer een interview in het Frans. Hoe makkelijk
is het om je populariteit te verspelen...
De Franse media spelen zonder twijfel een be
langrijke rol in de huidige anti-Armstrong hou
ding. De tv-zender France 2 stuurde, tot grote
ongerustheid van Armstrong, een superspeur
der naar de hotels van US Postal. De man
trachtte de kamers van Armstrong en co te
doorzoeken, suggererend dat die zoektocht wel
eens wat spraakmakends zou kunnen opleve
ren.
De kranten zijn hem nog veel minder goedge
zind. Voor 'kwaliteitskrant' Le Monde lijkt
Armstrong aartsvijand nummer één, het linksi
ge Libération doet zijn uiterste best dopingver-
halen boven tafel te krijgen en laat daarbij dol
graag de naam van de Amerikaan vallen. En de
sportkrant l'Equipe - tijdens de Tour de be
langrijkste opinieleider van het land - was ook
niet altijd op de hand van Lance. „Ongetwijfeld
speelt dat mee, je neemt daar toch iets van
mee als je als toeschouwer naar de Tour
komt", aldus Breukink.
Blote billen
De aversie wordt alleen maar groter. De Ameri
kaanse aanhang, gevormd door fietstoeristen
die bezit nemen van het Franse hooggebergte,
gillen vanzelfsprekend hun kelen schor voor
hem. En Nike doet ook zijn uiterste best de
Amerikaan sympathiek in de markt te zetten.
Maar grote groepen supporters kotsen hem in
middels uit. Duitse fans scholden hem tijdens
de klimtijdrit van afgelopen woensdag uit, Bas-
ken bespuugden de Amerikaan in de Pyrene
eën en hij kreeg onderweg ook diverse blote
billen te zien. Bovendien zouden er, volgens
niet bevestigde bronnen, bij de Tourorganisa
tie 'doodsbedreigingen' aan het adres van
Armstrong zijn geuit. Dirk Demol, assistent
ploegleider bij US Postal, wilde daar niet te
veel op ingaan. „Het enige dat ik kan zeggen is
dat ik hoop dat het niet nog verder gaat. Maar
het gaat inderdaad allemaal al wel erg ver. Ik
vraag me vaak af: wat heeft hij toch misdaan?
Hij doet alleen maar zijn best. Kan hij het hel
pen dat hij een groot kampioen is?"
Armstrong, een groot kampioen. Inderdaad.
Op de vers geasfalteerde wegen reflecteert zijn
naam, maar steeds vaker met negatieve bij
voegsels. De Go Lance Go-spandoeken worden
tegenwoordig beklad: Go Lance Go Home. En
de bedieners van de witkwast gooien het
steeds vaker op Epo Lance of Epostal, verwij
zend naar de ploeg van de Texaan, US Postal.
Dat uitgerekend de winnaar van de Tour geen
nitie de meest geliefde. Raymond Poulidor ge
noot in Frankrijk altijd meer populariteit dan
Jacques Anquetil, terwijl Monsieur Chrono bij
na altijd won van Poupou. Eddy Merckx, de
Kannibaal, kon wel rekenen op steun van het
volk. Ondanks zijn haast verstikkende supre
matie. Maar juist hij liet zich wel van begin tot
eind van het seizoen zien. In april een Kanni
baal, in oktober een Kannibaal. Bij Mister Per
fect is dat anders. Hij is weliswaar het hele jaar
bezig met slechts één heilig doel, alleen in juli
komt hij voor het voetlicht. In Amerika kan dat
geen hond wat schelen. Frankie Andreu weet
dat als geen ander. De Amerikaanse tv-kijker
leert snel bij over de wielersport, maar zijn
grondbeginsel blijft hetzelfde. „Ze willen alleen
maar de winnaar, daar draait het om. Als Lan
ce het hele jaar geen wedstrijd rijdt, kan het
niemand wat schelen. Wanneer hij zich voor
bereidt door rondjes te rijden in zijn achtertuin
of door op zolder op een hometrainer te krui
pen, zal dat de Amerikanen een biet zijn. Als
hij maar de Tour wint." In Europa is dat an
ders, heel anders. Wielrenner ben je hier het
hele jaar. En om geliefd te blijven, moet je zo
nu en dan een woordje Frans spreken, een
handtekening uitdelen. Of af en toe ook eens
verliezen.
door Edward Swier
Perfect is té goed. Lance Armstrong doet zijn
best onfeilbaar te zijn. De 32-jarige Amerikaan
laat niks aan het toeval over, wil altijd de regie
in handen hebben. Niks mis mee? Het begint Jan
Publiek aardig de keel uit te hangen. Vandaar
dat zijn zesde Tourzege, een unieke prestatie
toch, zo lauw wordt ontvangen. Door de tv-kij
ker, de Tourvolger en het miljoenenpubliek langs
de Franse wegen. Juist daar, en niet alleen in de
absurde klimtijdrit naar Alpe d'Huez, valt de
Amerikaan steeds meer boegeroep ten deel. Per
fect is namelijk allesbehalve prima.
Lance Armstrong heeft de Tour in een ijzeren
greep. Dit jaar was de omarming nog steviger
dan de voorgaande vijf jaren. „Vorig jaar bleef
het tenminste nog tot de laatste zaterdag span
nend", zucht de hele volgerskaravaan, die zich
naar Parijs sleept. De Fransen zijn de regie
over hün ronde kwijt. Jean-Marie Leblanc deed
weliswaar zijn uiterste best een parcours uit te
stippelen dat de strijd om het geel lang span
nend zou houden, maar Armstrong degradeer
de de vermeende concurrenten al voor het
duel écht begonnen was. Steven Rooks bekeek
op zijn Alpe d'Huez, vol verwondering, de ze
getocht van Armstrong. „Er zijn zoveel favorie
ten door de mand gevallen, het is haast zielig.
Dat Basso al in de Pyreneeën besloot zijn twee
de plek te verdedigen kan ik wel begrijpen. Hij
is nog jong, staat hoger op het podium dan hij
kon denken. Dan word je voorzichtiger. Maar
inderdaad, we willen strijd zien. De dag dat
Ullrich aanviel, steeg hij in ieders achting. Al
leverde het niks op, werkte het misschien zelfs
wel averechts, je leeft er toch van op."
Handtekeningen
Volgens Erik Breukink heeft de gelatenheid een
reden. „Hij was gewoon veruit de sterkste. En
zijn ploeg was ook subliem. In de ploegentijd
rit bleek dat al. En telkens als anderen dachten
daarna wat tijd van Armstrong te pikken, was
juist hij degene die uitliep."
Dat uitgerekend een Yank het heft in handen
heeft, irriteert in Frankrijk. Amerika is toch een
land zonder geschiedenis, zonder wielerge-
schiedenis vooral. Het trotse Europa moet het
zich nog steeds laten welgevallen. Al zes jaar.
McDonald's en Coca Cola vervuilen het Franse
landschap al langer, maar dat is tot daar aan
toe. Die twee wereldconcerns zijn ingeburgerd.
De Big Mac smaakt in Frankrijk net zo goed als
elders in de wereld.
De bedrijven hebben de Fransman, en zijn kin
deren, plezier gebracht. Armstrong echter niet.
Hij deelt geen handtekeningen uit, omdat er
simpelweg geen beginnen aan is. Hij maakt
geen ontspannen praatjes langs het parcours,
het hem een keer niet, dan laat hij dat duidelijk
blijken. Zodat het de volgende keer wel naar
zijn zin gaat. De concurrentie heeft hij weten te
verlammen, de koers is - het duel om de ritze-
ge van donderdag daargelaten - zijn attractivi
teit kwijtgeraakt. Steven Rooks kan zich echter
niet voorstellen dat ze in Amerika nog geboeid
naar de Tour kijken. „De Amerikaanse sporten
draaien om show en strijd. Die zullen ze in de
VS nu toch ook wel een beetje missen."
Frankie Andreu kan zich daar in vinden. De ex-
ploegmaat van Armstrong is commentator
voor het commerciële Amerikaanse tv-station
Outdoor Life Network (OLN), dat dagelijks uit
zendingen van de Tour heeft.Als de nummer
twee op vijf minuten eindigt en de nummer
drie op tien is dat slechts voor de kijkcijfers.
Hier, maar ook bij ons thuis."
De Tour is klinischer dan ooit. En begint door
de overheersing van de US Postal-ploeg zijn
romantiek te verliezen. Dat doet pijn. Arm
strong neemt ook nog eens Bernard Hinault én
Jacques Anquetil hun record van vijf Tourzeges
af. Het verklaart allemaal waarom de Ameri
kaan dezer dagen, op weg naar voltooiing van
een unieke zegereeks, uitgefloten wordt op de
Franse wegen.
De beste wielrenner is trouwens niet per defi
Epo gebruikt, kunnen ze zich in Frankrijk niet
voorstellen. In de uitzendingen van RMC, dat
tijdens de Tour luisteraars de kans geeft het
hart te luchten, gaat het merendeel van de re
acties over Armstrong en zijn vermeende do-
pinggebruik. „II est dopé, il est dopé", klinkt
het geregeld door de ether. „Hoe kan het an
ders dat hij zo tegen die bergen opvliegt." Vol
gens de programmaleiding is zeventig procent
van de Fransen anti-Armstrong.
Verlammen
Er zit de Fransen nog veel meer dwars. Politiek
gezien zijn Frankrijk en Amerika niet bepaald
de beste vrienden. Chirac en Bush liggen el
kaar niet. Ze verschillen van mening over hoe
ze de problemen in Irak denken op te lossen.
En irriteren elkaar wanneer mogelijk. Bij RMC
geloven ze echter niet dat de politiek mee
speelt. „De mensen kunnen Bush en Arm
strong heus wel uit elkaar houden", aldus
Christophe Cessieux van de radiozender.
Maar er zijn dan ook nog genoeg sportieve re
denen voor de afkeer. Cessieux: „Hij slaat de
Tour dood." Armstrong heeft een instituut, de
Tour de France, tot zijn persoonlijke eigendom
vervormd. Alles loopt naar zijn wens en zint
DE OLYMPISCHE DROOM VAN MARTIN VERKERK
m: Martin Verkerk
eftijd: 25 jaar
ilaats: Alphen aan den Rijn
tennis
line: enkelspel en misschien dubbel-
et Raemon Sluiter
Dment: 15 tot met 22 augustus
Olympische Spelen altijd een
voor je geweest?
er, ook al leven wij tennissers niet
ir ergens naartoe. Als tennisser is je
doel de tophonderd halen. Dat is een
he grens. Voor mij was het een
om met de grote jongens mee te
n de grote toernooien te spelen. Dan
de details waar je je op gaat richten,
ns zijn de Grand Slams, de Davis
de toernooien het belangrijkst,
komen de Spelen pas. Maar als je
er mee mag doen, vind ik dat je dat
oet doen. Het is een eer om voor je
it te komen."
ter wist je dat die droom reëel was?
ik vorig jaar de eisen zag, wist ik dat
el moeilijk zou worden. Ik moest de
8|nale van een Grandslamtoemooi
Mijn droom ging in vervulling toen
te op Roland Garros. En na die finale
di natuurlijk helemaal in de zevende
Toen wist ik het. Ik ga naar Athene!"
at
lang in onzekerheid verkeerd of je
)u gaan? Pas tijdens de Dutch Open
trsfoort kreeg je het groene licht,
lad je het toernooi nog niet gewon-
dit jaar drie kwartfinales gehaald,
Ive finale en een finale in München.
d tijdens de Dutch Open net niet bij
te dertig in de Champions Race.
Toch vond NOC*NSF dat ik geen vormbe
houd had getoond. Dat hoor je dan opeens.
Dat heeft me heel erg geïrriteerd. Ik heb
weken in spanning gezeten. Vrienden had
den al tickets geboekt. Het ergste was, dat
ik mijn jaarschema aan de Olympische
Spelen heb aangepast en bovendien was ik,
voor Wimbledon, de enige Nederlander die
zich had gekwalificeerd. Mijn coach wilde
ook graag dat ik naar Athene ging. Dan
vind ik het niet overdreven als ik boos rea
geer op die belachelijke eisen."
Heerst er een topsportklimaat in Neder
land?
„Het is niet ideaal, maar het is ook niet
slecht. Er kan nog wel wat meer rekening
gehouden worden met de sporter. Zeker
voor tennissers. Er wordt op een andere
manier tegen onze sport aangekeken. Net
als voetbal. Wij worden gezien als jongens
die veel geld verdienen en worden daarom
niet echt geholpen. Maar als je rond de 200
of 300 op de wereldranglijst staat; zoals ik
jaren heb meegemaakt, verdien je nog geen
droge boterham."
Is deelnemen belangrijker dan winnen?
„Meedoen is prachtig, maar een medaille is
het hoofddoel. In tennis is het niet gebrui
kelijk dat er om de derde plaats wordt ge
speeld. Als je de halve finale hebt verloren,
is het toernooi voorbij. In Athene niet. Paul
Haarhuis en Jacco Eltingh konden zich in
1992 niet opladen voor de wedstrijd om het
brons. Dat kan ik zeker wel. Het is waar
schijnlijk mijn enige kans op een medail
le."
Heb je al eens aan Peking 2008 gedacht?
„Nu nog zeker niet. En als de eisen straks
weer zo belachelijk hoog zijn, weet ik nog
niet of ik mijn schema weer aanpas.
Wanneer is Athene voor jou geslaagd?
Als ik met een medaille terug kom.
Verwacht je dat de organisatie op rolletjes
verloopt?
„Ik maak me wel een beetje zorgen om de
veiligheid. Ik denk dat iedere sporter dat
doet. het is een ideale plek voor een aan
slag en je kan het nog zo goed beveiligen;
als ze echt wat willen, lukt het toch wel.
daar moet niet te licht over gedacht wor
den. Ik heb begrepen dat er 50.000 veilig
heidsmensen zijn op 10.000 sporters. Dat is
wel redelijk bewaakt dus. Beter in ieder ge
val dan bij het tennis in het algemeen."
Gaat er familie mee naar Athene?
„Ja, mijn ouders en mijn broer. Ze hebben
kaartjes voor de openingsceremonie, dus ik
ben blij dat ik ook inderdaad mag mee
doen."
Ga je nog iemand om een handtekening
vragen?
„De enige handtekening die ik wil is van
Michael Schumacher. Maar er is geen For
mule 1 op de Spelen, dus dat gaa|füet
door. Wel vind ik het leuk om zwemmer
Pieter van den Hoogenband een keer te
ontmoeten."
Wat neem je mee ter ontspanning?
„Mijn vriendin gaat niet mee, dus ik hou
het bij een goed boek. In het Olympisch
dorp is genoeg afleiding. En ik geloof dat
het in het Holland Heineken Huis wel ge
zellig kan zijn."
Levert deelname geld op?
„Ik ben ambassadeur van NOC'NSF en dat
levert iets op. Maar nee, er is geen prijzen
geld in Athene. Ik speel puur voor de eer.
Voor het spelen in de Davis Cup krijgen we
wel iets betaald, maar daarvoor zou ik ook
beschikbaar zijn als ik er niets voor zou
krijgen."
Een aantal sporters
uit de Leidse regio
ziet in Athene een
droom in vervulling
gaan. Zij mogen zich
tijdens de
Olympische Spelen
van 13 tot en met 29
augustus meten met
de beste adeten. In
een serie
voorafgaande aan het
grootste
sportevenement ter
wereld praten de
deelnemers onder
meer over hun
kansen, de
organisatie in
Griekenland en het
topsportklimaat in
Nederland. Vandaag
in de derde aflevering
tennisser Martin
Verkerk.
Foto:
ANP
