GESPREK VAN DE DAG
Feesten tijdens terreuralarm
Vakantiestress
DAGELIJKS LEVEN
De eerstkomende IJSTIJD, een in
grijpende klimaatsverandering die
een rol speelt in de rampenfilm
The Day after Tomorrow, zal nog
,wel 15.000 JAAR op zich laten
wachten. Dat meldt het weten
schappelijke blad Nature. De voor
spelling is gebaseerd op bodemon
derzoek in Antarctica. Europese
onderzoekers hebben vastgesteld
dat er in de afgelopen 740.000
jaar acht ijstijden zijn geweest.
Tussen 740.000 en 430.000 jaar
geleden was de gemiddelde tem
peratuur lager dan nu en duurden
de perioden tussen de ijstijden
langer. Sindsdien is het allemaal
een beetje warmer geworden,
waardoor er meer leven kon ont
staan. We leven volgens de onder
zoekers momenteel in een periode
tussen twee ijstijden die ongeveer
28.000 jaar zal duren. De tot dus
ver laatste ijstijd was ruim 12.000
jaar geleden, waardoor er zeker
ongeveer 15.000 jaar resteert.
Menselijk handelen, zoals de uit
stoot van broeikasgassen, zal in
grijpende gevolgen kunnen heb
ben voor het klimaat op aarde,
maar een plotseling begin van een
nieuwe ijstijd zoals in de Holly-
woodfilm, past niet in het scenario
van de wetenschappers.
De Amerikaanse RUIMTEROBOTS
Spirit en Opportunity, die onderzoek
doen op de planeet Mars, FUNCTIO
NEREN NOG altijd, hoewel hun
missie al drie maanden is afgelo
pen. Dat meldt de Amerikaanse
ruimtevaartorganisatie NASA. ,,De
twee robots verkeren in zeer goede
gezondheid", aldus een woordvoer
der. Beide robots verrichten nog al
lerlei onderzoeken aan de opper
vlakte van de rode planeet. Hun oor
spronkelijke doelstelling om tot
april actief te blijven, is dus ruim
schoots gehaald. Medewerkers van
het controlecentrum in Pasadena
schatten dat Spirit en Oppurtunity
nog tot en met september kunnen
blijven functioneren. Maar, voegden
zij eraan toe, ze kunnen er ook ieder
moment mee ophouden. De robot
Opportunity bevindt zich in een kra
ter met de naam Endurance. De rot
sen daar kunnen de wetenschappers
van NASA wellicht inzicht geven in
de ontstaansgeschiedenis van de
vlakte Meridiani, waar dezelfde ro
bot in januari sporen van water aan
trof. De Spirit bevindt zich aan de
andere kant van de planeet en be
geeft zich nu naar de Columbia
Hills. Daar hopen de onderzoekers
onderzoek te kunnen doen naar zeer
oud vulkanisch gesteente.
"Niet door het 'Canal Grande' maar over de OUDE DELFT, niet langs glinsteren
de 'palazzi', maar voorbij statige Hollandse grachtenpanden, sturen vanaf vrij
dag twee heuse Venetianen hun GONDELS. De Delftse restauranthouder Salva-
tore Daga heeft twee van de klassieke slanke boten en hun bemanning uit de
Venetiaanse lagune over laten komen als toeristische attractie. Daga heeft sinds
24 jaar een Italiaans restaurant aan de Oude Delft. Hij ontdekte net als andere
horeca ondernemers de mogelijkheden van het water en legde al een terrasboot
voor zijn deur in de gracht. Nu breidt hij zijn onderneming op het water uit. Vrij
dag kwamen de smalle zwarte boten aan. Het is de bedoeling dat de twee gon
deliers toeristen rondvaren in de stad. Deze hoeven niet een heel rondje te blij
ven zitten, maar kunnen uitstappen waar ze willen, bijvoorbeeld bij een van de
Delftse musea. Ook biedt de gondelvaart romantische zielen de gelegenheid te
genieten van een diner-voor-twee, misschien wel vergezeld van een authentiek
Italiaans 'O sole mio'. Foto: ANP
Een 63-jarige Rotterdammer heeft
donderdagavond BRANDWONDEN
aan zijn gezicht opgelopen toen het
fout ging met zijn VUURSPUWERS-
ACT. De man liep langs bij een ope
ningsfeest van een galerie in de Wit
te de Withstraat in zijn woonplaats
en besloot spontaan zijn vuurspu-
werskunsten te vertonen. Deze actie
liep niet goed af. Het slachtoffer
werd voor behandeling overgebracht
naar het brandwondencentrum van
het Zuiderziekenhuis.
Oskar van der Hallen
Zelfkennis is als een
ziekenhuisbed: proper
maar pijhjijk
Amsterdam, 't IJ zaterdagnacht. Het boven
dek van de Oceandiva, een gigabinnenvaart
cruiseschip, trilt van de dancebeat die op
stijgt vanuit het benedendek. Het is feest en
niet zo'n beetje ook. Een dikke duizend be
zoekers gaan massaal uit hun dak tijdens
de tweede editie van Beach in the City.
Schijnbaar onbezorgd terwijl het terreu
ralarm onverminderd van kracht is.
Tassen worden gecontroleerd en bezoekers
gefouilleerd. Een beeld van deze tijd en op
een bizarre manier geruststellend. Als ge
nodigden mogen we de loopplank betre
den zonder enige vorm van controle. Op
het benedendek is het nog stil. De dj, met
zijn draaitafels gezeteld op een reuzengolf,
draait er warm voor een verlaten dansvloer.
In toepasselijke strandstoelen drinkt me
nigeen een rosétje en worden de laatste
roddels uitgewisseld. BN'ers genoeg als in
spiratie. Vooral de aanwezigheid van Regi-
lio Tuur doet goed. Een terrorist die het
waagt aan boord te klimmen kan zonder
twijfel rekenen op een rechtse directe van
Tuur. Op het bovendek stelen vijf djembé-
spelers de show. Met vuur en enthousias
me warmen ze het publiek op dat wacht op
de nieuwste creaties van modeontwerper
Hans Ubbink. De modeliefhebbers, mas
saal gestoken in Ubbink-originals, leunen
nonchalant tegen de met palmen bezaaide
catwalk. Voeten in het randje zand dat te
gen het podium aanligt. Gemoedelijkheid
troef.
Beveiligingsbeambten met serieuze gezich
ten lopen met vaste regelmaat rondjes over
het 86 bij 16 meter grote schip. Na afloop
van de wervelende show is het tijd om het
benedendek op te zoeken waar een dj de
muzikale scepter zwaait. Daan (27) en Ma-
riska (29) acclimatiseren met een drankje
op enige afstand van de muziek. „Van tevo
ren heb ik wel nagedacht over het terreu
ralarm," geeft Daan toe. „Maar ik wil me
niet bang laten maken." Mariska was het
vergeten. „Het idee is wel doodeng, ook al
denk ik niet dat er hier wat gebeurt.Een
oudere beveiligingsambte is het met Maris
ka eens. „Dit schip is als doelwit niet inte
ressant,' stelt hij gerust. „De economische
schade zou minimaal zijn," beredeneert hij
nuchter. „En daar is het ze voornamelijk
om te doen." Extra maatregelen zijn vol
gens de man, die speurt naar alles wat ver
dacht is, dan ook niet genomen. En? „Nee
hoor, nog niets verdachts gezien," lacht hij.
„Gaat ook niet gebeuren. Hier wordt alleen
maar gefeest, mevrouwtje."
In de toiletten kamt een oudere vrouw haar
lange, bruine haar. Met zorg zet ze de mee
genomen zonnebril boven op haar hoofd.
Is ze zich bewust dat het terreuralarm nog
steeds van kracht is? „Hier aan boord?!"
reageert ze verschrikt. Ik schud mijn hoofd.
„Ik ben hier alleen omdat mijn vriend zo
graag wilde. We nemen een drankje en
gaan weer. Nog voor de trossen losgaan,"
besluit ze stellig.
Monique van Drunen
Het tijdstip waarop de vakantiestress toeslaat, is dit
jaar vrij exact te bepalen. De klokt wijst 15.04 uur
als mijn echtgenote vraagt waar ik de bos met alle
belangrijke sleutels van ons huis heb gelaten. De he
le dag door heb ik spullen van de slaapkamers, van
zolder en uit de schuur naar de caravan die bij ons
voor de deur staat gesleept, en ik geef het enige ant
woord dat ik op dat moment paraat heb: „Ik heb
geen idee."Dan weet mijn echtgenote het wél: die
heb ik natuurlijk in de voordeur laten zitten, een
toevallig passerende inbreker heeft ze eruit gehaald
en kort na ons vertrek naar de Franse Alpen wordt
ons hele huis leeggehaald. Ze weet het zeker.
Met het kwijtraken van waardepapieren en andere
belangrijke bezittingen vlak voor ons vertrek naar
één of ander buitenland, heb ik een zekere ervaring.
Twee jaar geleden meende mijn echtgenote zeker te
weten dat ik de tickets voor de boot naar Engeland
en onze paspoorten samen met een stapel oud pa
pier in de daartoe bestemde (oud papier-) container
bij ons voor de deur had gegooid. Na een - al bij
voorbaat zinloos geachte maar toch ondernomen en
steeds radelozer vormen aannemende - zoektocht op
de gekste plekken in en rond onze woning, kwam
het stapeltje uit de rugzak van mijn eega tevoor
schijn. En bij onze laatste Spanjereis werd de inter-
netbevestiging van onze vlucht door dezelfde per
soon (na een veilige landing op Alican te) wegge
gooid, waardoor onze terugvlucht in de periode dat
alle vuilniszakken in en rond ons vakantieadres
werden omgekeerd en doorzocht, op losse schroeven
stond.
Is het dan een wonder dat ik alle verantwoordelijk
heid voor het verloren gaan van onze sleutelbos ver
re van mij werp? Onze zoektocht splitst zich in twee-
en: ik kijk op alle plekken waar mijn echtgenote de
sleutels kan hebben gestopt; zij belt- na mijn achte
loze mededeling dat ik ze nog in m'n zak had toen ik
naar het dorp ging - naar alle winkels die ik van
daag heb bezocht (de Gamma, de dierenwinkel, de
fietsenmaker, de Lidl en de leverancier van cam-
pinggas). Overal krijgt ze - het verbaast me niks -
nul op het rekest.Tijdens onze zoektocht probeer ik
het verlies te bagatelliseren: „Stel (let op: ik zeg 'Stel')
dat ik de sleutels in de voordeur zou hebben laten
zitten, wat is dan de kans dat er uitgerekend op dat
moment iemand met criminele bedoelingen langs
komt? En stel (opnieuw 'Stel') dat ik die bos (zonder
enige bijzondere kenmerken) op een andere plek zou
hebben verloren, wat is dan de kans dat iemand
weet dat ze van de pakweg 10.000 huizen in ons
dorp uitgerekend op onze voordeur passen?" Als ik
daarmee geen schijn van de opkomende paniek
wegneem, zoek ik mijn toevlucht tot andere argu
menten. „En stel dat iemand die sleutels heeft ge
pikt, wat moet hij dan hier nog uit het huis meene
men? Alles van enige waarde heb ik vandaag naar
de caravan gesleept!"
Een minuut later zoek ik op internet naar slotenma
kers die in de paar uur die tot ons vertrek resten, ons
(JUT, H£T IS Dl£- JONOEKI VAN FEENSTm
IK WIST NI£T PAT DiE V£RKE£IN(Ï HAP''
MENSELIJK
Tijdens de tweede editie van Beach in the City showden mannequins op de catwalk de
nieuwste creaties van ontwerper Hans Ubbink. Foto: United Photos de Boer/Rob
Varen op een wilde rivier in Nepal 'of de Zwitserse berg Matterhorn beklimmen. Steeds meer
Het fatale ongeluk vorige week op de Mont
Blanc met de 29-jarige Utrechtenaar en zijn
Franse berggids is geen zeldzaamheid in de
Alpen. Jaarlijks komen honderden mensen
om tijdens de beoefening van buitenspor
ten als bergwandelen, alpinisme, canyoning,
wildwatervaren en toerskieën.
Actieve vakanties waar dergelijke buiten
sporten worden beoefend, zijn steeds po
pulairder bij Nederlanders. Het groeiende
aantal buitensporters veroorzaakt niet di
rect meer ernstige ongevallen in de Alpen.
Dat stelt de secretaris van de veiligheids
commissie van de Nederlandse Khm- en
Bergsport Vereniging (NKBV) Karin Blok.
„De toename van het aantal buitenspor
ters heeft weinig invloed op de cijfers. Fac
toren als het weer en de reddingsmogelijk
heden zijn belangrijker. Bij mooi weer ge
beuren meer ongevallen, omdat meer
mensen op pad zijn. Daarnaast kunnen
mensen in nood door allerlei technische
hulpmiddelen tegenwoordig sneller wor
den gered.
Bijna een miljoen Nederlanders gaan jaar
lijks in de alpenlanden (Frankrijk, Duits
land, Zwitserland, Oostenrijk en Italië) met
vakantie. Ongeveer 65.000 daarvan zijn
NKBV-lid. Volgens de cijfers van de alpen
verenigingen komen jaarlijks gemiddeld
850 mensen per jaar om in de Alpen tij
dens de beoefening van een buitensport.
Uit statistieken blijkt dat de meeste men
sen die tijdens bergsporten omkomen
geen lid zijn van een alpenvereninging.
„Onze leden zijn bewuster met hun activi
teiten bezig. Ze zijn beter voorgelicht. Ge
zinnen die ergens op de camping in Oos
tenrijk zitten en vervolgens besluiten om
op hun gympies een bergtocht te maken
zijn niet tegen te houden, met alle risico's
van dien", aldus Blok.
Volgens haar gebeuren de meeste ongeval
len door onwetendheid, zelfoverschatting
en slechte acclimatisering. Het ongeval vo
rige week op de Mont Blanc was volgens
haar een uitzondering en niet te voorzien.
Aan alle veiligheidsvoorschriften was vol
daan."
De NKBV beraadt zich, sinds de fatale
wandeltocht in de Sierra Nevada in april
waarbij drie Nederlanders om het leven
kwamen, op de rol die de vereniging kan
spelen bij adequaat voorlichten van Ne
derlanders in de bergen. „Ruim 90 procent
is geen lid van de NI03V. We proberen de
ze groep te bereiken via voorlichting van
de overheid, de ANWB en de media."
Buitensporters zelf zeggen dat voetballers
mensen willen wat meer risico's in hun vakantie
veel vaker gewond raken dan canyonin-
gers, klimmers, alpinisten of wildwater-
vaarders. Volgens klimmer en eigenaar van
de Rotterdamse klimhal Steep Part Ad van
der Horst gebeuren bij de ervaren buiten
sporters ongelukken meestal door pure
pech. „Die klimmer op de Mont Blanc
heeft alles gedaan om het risico te mini
maliseren. Een lawine is een van de hele
vervelende factoren die extra risico opleve
ren."
Toch denkt de klimmer dat de gevaren van
de sport onderschat worden. „Als een ou
der met twee kinderen een gletsjer gaat
oversteken, dan bid je dat het goed gaat,"
stelt hij. „Mensen zeggen te gemakkelijk:
dat gebeurt mij niet of ik ben voorzichtig
genoeg, maar in de bergen kan je nooit
voorzichtig genoeg zijn."
Hoofdredacteur van het buitensporttijd
schrift Op Pad, K. Lucassen ziet dat steeds
meer mensen voor de buitensportvakantie
kiezen. Voor een dergelijke vakantie is
voorbereiding essentieel. „Enige ervaring,
een goede conditie en de juiste uitrusting
zijn de eerste vereisten waarmee je de risi
co's zo klein mogelijk kunt maken."
Volgens hem lonkt het avontuur in de bui
tensportvakanties veel mensen. „De klein
ste tegenslagen worden de grootste verha
len aan de koffietafel. Maar het kan ook
inbouwen. Foto's: ANP
heel anders aflopen."
Een van de oorzaken voor buitenspor y
gelukken is onwetendheid. Rob Snel 11
zelf al jaren op wildwater en is secreta ti
van de afdeling wildwater van de Ned t
landse Kano Bond. Hij heeft het idee, l
uitzonderingen daargelaten, dat door li
jaren heen meer mensen op een onve c
woorde manier het water op gaan. „D a
glossy magazines laten soms foto's zif j
waarvan je je afvraagt of ze gemaakt z ii
PaintShop Pro of dat het echt is. De m c
laten je geloven dat je een lui bent als ;i
niet van een twintig meter hoge watei i:
afdurft."
Snel plaatst wel een kanttekening bij 2
verhaal. „Er gebeuren meer ongelukki
weg naar de locatie waar gevaren wor t
dan op het water zelf. Zolang men zidri
wust is van het risico en het eigen kun e
niet overschat, gaat het goed."
Brigitte Wegman van Europagaai, eenkl
drijf dat wildwaterkanovakanties aant e
ziet dat buitensporters de risico's som I
onderschatten.Als je een opleiding h
gehad en je neemt de veiligheidsvoor
schriften in acht, dan is er niets aan di
hand," zegt ze. „Maar er zijn ook men
die alleen of zonder helm en zwemves
water op gaan. En dan gebeuren de oi
lukken." anp 1$
V
el
huis nog van andere sloten kunnen voorzien, als
mijn zwager opbelt om ons een prettige vakantie te
wensen. Hij laat twee nieuwe puien in zijn huis zet
ten en blijkt nog een nieuw setje identieke cylinder-
sloten te hebben liggen. Voor 42 euro (ex BTW) zijn
ze van mij en het vervangen van de sloten blijkt zelfs
voor iemand met twee linkerhanden als ik een
fluitje van een cent (wat mij een negatief beeld
oplevert van de slotenmakersbranche en de
woekerprijzen die zij via internet aan wan
hopige lieden als wij berekenen). De helft
van de zes nieuwe sleutels die bij de sloten
zitten, worden ajgeleverd bij de buurvrouw
(die de plantjes doet), mijn neef (die de vis
sen van mijn dochter naloopt) en mijn moe
der (die het prettig vindt om elk jaar ons hele
huis schoon te maken, vlak voordat we terug
komen).
De dag daarop vertrekken we naar Bourg d'Oi-
sans aan de voet van deAlpe d'Huez, waar mijn
vrouw een uur na aankomst op camping Bel-
ledonne onze verloren gewaande sleutelbos
uit de disselbak van de caravan opvist.
De vakantiestress van de komende dagen
wordt veroorzaakt door het voorlopig nog
lang niet opgehelderde mysterie: wie heeft
ze daarin gelegd?
Reageren? column@dickvanderplas.nl
