TOUR DE FRANCE
'Vijf minuten op tv hebben grote impact'
Auteur Walsh kan zijn vragen niet kwijt bij Armstrong
Record zei Hinault zogenaamd niets
etl
'Ik vind het opvallend dat de deksel weer op de beerput wordt geschoven'
Karsten Kroon beseft dat hij in een wielerwereld leeft die primair in elkaar steekt
Fransman probeerde ploeggenoot Lemond wel degelijk te flikken
pkmakers:
nstrong op een
Voor de bookmakers
ie zege van de 91ste Ron-
i Frankrijk, die morgen
al vast. De Amerikaanse
ler Lance Armstrong
deie Tour voor de zesde keer
pn en de Duitser Jan Ull-
voor de zesde keer
De gerenommeerde
wedkantoren Ladbrokes
jlliam Hill komen beide tot
ïsdtslag. Gokkers zetten na
mjo hun geld op de Span-
tfapn Mayo en Heras en de
Hamilton.
/erbod voor
<a Gonzalez
Wielrenner Gorka Gonza-
In de ploeg Euskaltel heeft
tartverbod gekregen voor
lur. Bij een bloedtest werd
Spanjaard een te hoge
itocrietwaarde geconsta-
■J Dit kan wijze op het ge-
•J Ivan bloeddoping epo. Alle
re renners van de 21 teams
na de controle toestem-
morgen in Luik van start
enjn
Luca niet in
ur-ploeg Saeco
e 0 De Italiaanse wielerfor-
erf Saeco heeft besloten Da-
F; rfi Luca niet op te nemen in
vi^ectie voor de Ronde van
te|aïjk. De 28-jarige Italiaan
dit jaar betrokken
0jn dopingzaak. Hij wordt
rqTour vervangen door de
H^er David Loosli.
derzoek naar
^-gebruik Millar
Bij de rechtbank van
tnjerre, nabij Parijs, loopt een
ïn jhtelijk onderzoek naar
lvoieend epo-gebruik van de
OO.enner David Millar. De ad-
ei it van de Brit heeft dat
erdag gezegd. Millar, die
een startverbod kreeg
de Ronde van Frankrijk, is
iet ns zijn advocaat twee uur
itepord door een onderzoeks-
i) er. De Schotse wereldkam-
eeri tijdrijden heeft daarbij
:uw toegegeven epo te
deen gebruikt.
1 sbandje voor
d tegen kanker
Lance Armstrong start
t^en in de proloog met het-
gele polsbandje als waar-
it lijUick Advocaat woensdag
aching van het Neder-
j zip elftal deed. De bandjes
len uitgegeven door sport-
Nike en de Lance Arm-
Foundation en zijn be-
om wereldwijd geld op te
;en voor de strijd tegen
;r. Op de bandjes staat de
■Live strong". Ze zijn on-
idere via internet te be-
;n. De actie wordt breed
iteund. Ook voetballers
tejuud van Nistelrooij en
Henry en een aantal
ers op Wimbledon ver-
en met een geel bandje
trajle pols.
hei
SP< U fy»
vrijdag 2 JULI 2004
door Ad Pertijs
luik - Hij had hem al gezien, op
de eerste rij van de grote zaal
van het gedateerde Luikse ex-
po-gebouw, waarin gisteren de
ene na de andere Tourrenner
een persconferentie gaf. David
Walsh, de man die samen met
Pierre Ballester het voor Lance
Armstrong belastende boek 'LA
Confidential' schreef, was aan
geschoven om zijn 'hoofdrol
speler' enige vragen te stellen.
Armstrong wilde vanwege
Walsh' aanwezigheid 'voor één
keer' ingaan op vragen over het
boek.
Niet de vragen van Walsh overi
gens. De Engelsman werd door
de organisatie subtiel over het
hoofd gezien toen hij om de
microfoon vroeg. Een van zijn
journalistieke vrienden echter
niet. Die vroeg Armstrong wat
hij er van vond dat een van zijn
oud-ploeggenoten uit de school
had geklapt over doping.
De vijfvoudig Tourwinnaar zei:
„Laat me één dingen zeggen nu
hij hier zit: van buitengewone
beschuldigingen verwacht ik,
dat ze gevolgd worden door
buitengewone bewijzen. In de
vijf, zes jaar dat Walsh met het
boek bezig is, heeft hij ze niet
kunnen vinden." De beschuldi
gingen vragen volgens Arm
strong ook om een buitengewo
ne juridische reactie. „Ik be
steed al mijn tijd en mogelijk
heden om gerechtigheid te
brengen in deze zaak. Gelukkig
krijg ik veel reacties van men
sen die me zeggen: waar gaat
dit over. Ze hebben het boek
gelezen en komen tot de con
clusie dat er niks is."
De man op de eerste rij was
niet onder de indruk. Het feit
dat de interruptiemicrofoon bij
hem vandaag werd gehouden,
zegt volgens hem veel. „Ook
viel het me op dat hij niet in
ging op de inhoud van de ge
stelde vraag."
Walsh had Armstrong twee din
gen willen vragen: „Over David
Millar en waarom zeventien da
gen na het verschijnen van het
boek de Franse uitgever nog al
tijd niet is aangeklaagd?" Mil
lars bekentenis epo gebruikt te
hebben, moet volgens Walsh
voor Armstrong een nachtmer
rie zijn. „Omdat Millar een van
zijn vrienden is en omdat Millar
een van de hoogst geplaatste
personen in het peloton is. Hij
had hier willen vertrekken voor
de winst in de proloog."
Die antwoorden kreeg Walsh
dus niet, omdat hij de vragen
niet mocht stellen. Walsh zal in
de Tour aanwezig zijn als jour
nalist. Hij vindt dat niet meer
dan normaal. „Want het enige
dat ik doe, is legitieme journa
listieke vragen stellen bij de
prestaties van Armstrong."
Hij snapt dan ook niets van de
kritiek als zou hij een persoon
lijke vete uitvechten met Arm
strong. „In 1993 heb ik een arti
kel over hem geschreven. Een
heel positief verhaal. Sindsdien
heb ik nooit een aanvaring met
hem gehad. Geloof me, ik heb
niets tegen hem persoonlijk.
Waarom zou ik? Ik ben slechts
een journalist die vragen heeft
gesteld om te weten te komen
wat er aan de hand is binnen
het wielrennen. Het is niet juist
nu je ogen te sluiten als ze
daarvoor (in 1998) bij iedereen
zijn opengegaan. Ik vind het
opvallend dat het deksel weer
op de beerput wordt gescho
ven. Alsof het aanpakken van
enkele mensen alle problemen
heeft opgelost. Wat de wieler
sport nodig heeft, is een veel
grondiger schoonmaak dan nu
het geval is. Ik zou willen dat er
in 2005 een Tour wordt gereden
waarbinnen iedereen zich op
zijn gemak voelt.
Toch stelt Walsh dat het boek
geen persoonlijke getuigenis
van hem is. „Ik zeg niet dat ik
hét weet. Ik heb alleen vragen
gesteld aan mensen die er veel
meer van af weten dan jij en
ik." Een van die personen is
Armstrongs voormalige ver
zorgster Emma O'Reüly. „Ze
heeft gesproken omdat ze dacht
dat het moest. Zo waren er
meerdere mensen. Het is aan
de lezers om vervolgens een
oordeel te vellen over Lance."
Ook Walsh zegt adhesiebetui
gingen te hebben ontvangen.
„Voormalig vice-president Baal
van de UCI vond het een op
merkelijk boek. Christian
Preudhomme, de nieuwe num
mer twee van de Tourorganisa
tie, zegt dat er vragen blijven
hangen en Jean-Marie Leblanc
zegt niet te weten of Armstrong
'clean' is."
door Ad Pertijs
Karsten Kroon maakte naam in
de Tour van 2002. Vorig jaar was
hij er niet bij. Dit keer weer wel.
Een 'beetje romanticus' over de
storende impact van de Ronde
van Frankrijk.
Het was een mooie zonnige
zondag in 2002, 'de veertiende
juli', in Bretagne. Wat de dag
van de Fransen had moeten
worden, werd de dag van de
Nederlanders. In Plouay won
Karsten Kroon de Touretappe,
voor Servais Knaven en Erik
Dekker.
Kroon kijkt terug op die dag.
„Het was een harde koers. Van
af het begin werd er volle bak
gereden. De hele dag ontsnap
ten er groepjes. Het tempo lag
de eerste twee uur constant bo
ven de vijftig per uur. Net na de
bevoorrading reed ik weg met
een groepje van in totaal zeven
man. Daarna volgde het span
nendste moment van die dag:
blijven we weg? In het begin
had ik er geen vertrouwen in
dat we voorop zouden blijven.
Maar goed, ik vond het al mooi
dat ik een keer in beeld kon rij
den. Daarvoor was ik meege
gaan naar de Tour. Jarenlang
heb je zelf voor de tv naar de
Tour zitten kijken. Nu rijd je
daar zelf op die televisie. Voor
het eerst in zo'n ronde, het is
me iets."
„Aan winnen, of aan 'hoe te
winnen' denk je in het begin to
taal niet. Ik had er tot op dat
moment nog nooit bij stil ge
staan dat ik zo'n grote koers
kon winnen. Daarvoor ben ik
teveel een realist. Ik heb nooit
geroepen of gedacht dat ik daar
een rit zou gaan winnen. Het
overkwam me."
„Ik was die dag wel heel erg
emotioneel. Een combinatie
van de dood van de vriendin
van een van mijn vrienden en
het feit dat je beseft dat je ja
renlang zo hard geknokt hebt
voor een dag als deze.
Kroon was ook tijdens de pers
conferentie in 'topvorm'. Hij
vertelde recht uit het hart over
het wielerleven vol frustraties
en ontberingen, de emoties en
het gelukzalige gevoel dat die
ene ritzege het allemaal waard
was geweest. Was die emotio
nele topvorm ook verantwoor
delijk voor de etappezege ge
weest? De realist Kroon schudt
van nee. „Als er kansen zijn op
de zege ben ik op mijn best. Ik
weet niet wat dat is. Leon van
Bon heeft het ook. Wat dat be
treft ben ik met hem te vergelij
ken. Als wij er bij zitten, is de
kans groot dat we ook winnen."
Pijnlijk
En dus keek Nederland uit naar
de Tour van 2003. Kroon mocht
echter niet van de ploegleiding.
„Het was terecht", zegt hij nu.
„Ik was niet gezond en reed
niet goed genoeg. Ik heb het de
ploegleiding dan ook nooit
kwalijk genomen. Al was het
wel heel pijnlijk voor me. Met
mijn vriendin ben ik in de we
ken van de Tour op trainings
kamp geweest in de Provence.
De eerste week heb ik - heel
dwars - de Tour niet gevolgd.
Het bloed kruipt echter waar
het niet gaan kan en dus heb ik
later toch gekeken. Het was
voor mij een heel harde perio
de. Je hebt het gevoel er niet bij
te horen. Daarbij komt het feit
dat uitgerekend de Tour de
koers is die het meest op mijn
lijf is geschreven. Ik kan drie
weken meekoersen en mee
schuiven op het juiste mo
ment."
Zo hoog zijn ster was gerezen in
2002, zo hard duwde de buiten
wereld hem in 2003 al weer van
dat voetstuk. „Je hoort verhalen
in de trant van: hij heeft aan de
ritzege van 2002 een nieuw
contract overgehouden en nu
gelooft hij het wel weer. Onzin
natuurlijk." Het gevoel daarbij
is dubbel:Aan de ene kant trek
ik me er niets van aan. Omdat
ik weet wat er wel aan de hand
is. Aan de andere kant wil je het
jaar erop graag laten zien dat
men er naast zat. Boosheid en
frustratie kunnen dan op zich
goede motivaties zijn."
Wat was er wel aan de hand?
„Ik heb een fout gemaakt door
de Tour van 2002 te willen uit
rijden. In de elfde rit ben ik ge
vallen op de Aubisque. Ik werd
aangereden door een auto. Ei
genlijk had ik daarna moeten
stoppen, maar ik ben doorgere
den. Omdat het net kon. Achter
weet ik: dat doorrijden heeft me
een jaar gekost. Het duurt zo
lang eer je weer goed bent. 2002
was sowieso een absurd jaar.
Normaal val je twee keer in een
seizoen. Dat jaar ben ik zestien
keer onderuit gegaan. Domme
pech, dat wel, maar het is slo
pend voor je lichaam."
Na het mislukte jaar 2003 gooi
de Kroon het de afgelopen win
ter over een andere boeg. „Niet
zozeer vanwege 2003. Als prof
had ik nooit een goed voorjaar
gereden. In 2002 ook niet. Dat
heb ik willen veranderen door
op een andere manier te trai
nen. Meer op vermogen, min
der op hartslag. Een metertje
op de fiets geeft aan met welk
vermogen je trapt. Dat is veel
preciezer dan afgaan op de
hartslag. Daarnaast heb ik heel
veel duurtrainingen gedaan."
Was hij daarvoor nooit zo'n
trainingsbeest? „Zo moetje het
niet zien. Ik heb nooit moeite
gehad met trainen. Of met de
motivatie ervoor. Het is een an
dere manier van werken die ik
heb ontdekt. En ik moet zeg
gen: dit jaar had ik een heel
goed voorjaar."
Intuïtie
Op 1 mei won hij de Henninger
Turm, door sprinter Danilo
Hondo in de regen achter zich
te laten. Ook weer zo'n zege
waar hij achteraf niet van staat
te kijken. Ondanks de snelheid
van de Duitser. „Na een zware
wedstrijdperiode, op een mo
ment dat je voelt dat je naar de
kloten bent, ben ik op mijn
best. Dat was dus ook na de
Amstel Gold Race en Luik-Bas-
tenaken-Luik. Oké, Hondo zat
er bij in de kopgroep. Ik dacht
er niet bij na hoe ik hem moest
kloppen. Noem het intuïtie. Ik
voelde me de sterkste. Hondo
mag dan wel een sprinter zijn,
die normaal veel rapper is dan
ik. Maar alleen als hij de hele
dag uit de wind gehouden is.
Na zo'n zware wedstrijd over
215 kilometer heb ik meer over
dan hij. Dat weet ik. Vlak voor
de finale heb ik als een soort
test nog een paar keer aange
vallen. Om te kijken hoe fris de
anderen er nog bij zaten. Toen
wist ik het eigenlijk al."
Romanticus
Het gevoel van die zege is vol
gens hem niet te vergelijken
met dat van Plouay. „Wel een
mooi gevoel hoor." De emoties
waren een stuk minder. Het is
de realist in hem. „Toch ben ik
ook een beetje een romanticus
hoor, maar soms relativeer ik
de dingen iets te veel."
Die 'romanticus' leeft volgens
hem in een wielerwereld die erg
primair in elkaar steekt. „Maar
dat vind ik prima. Je leert de
mechanismen van de sport
kennen. Voor een gedeelte
komt het aan op politiek. Het
belangrijkste daarbij is niet te
veel vijanden te hebben. Je
moet goed kunnen omgaan
met je collega's. Ik ervaar de
sport wel als eerlijk. Zoals het
terecht was dat ik vorig jaar niet
meeging en ik nu weer wel mee
mag. Omdat ik goed genoeg
rijd. Wielrennen is wat dat be
treft een heel erg confronteren
de sport. Een voetbalspits die
niet scoort kan - misplaatst -
zeggen dat hij geen goede bal
len aangespeeld kreeg. Als wiel
renner kun je alleen maar naar
jezelf kijken. Ik vind dat mooi."
Zijn Tourselectie ziet hij als een
beloning voor zijn inzet van het
afgelopen voorjaar. „Zo werkt
dat bij Rabobank."
De romanticus in hem gaat
weer genieten en op zoek naar
dat ene gelukzalige moment.
De realist in hem schudt het
hoofd als hij denkt aan de alles
overheersende ronde. „De im
pact van de Tour stoort me.
Mensen willen maar een ding
weten: ga je de Tour rijden? Ik
doe zoveel meer, maar dat inte
resseert ze kennelijk niet. Vol
gens mij is het gevolg van de
enorme aandacht die de media
aan de ronde schenkt. Je moest
eens weten wat de impact is als
je vijf minuten op de televisie
bent geweest. Eerlijk waar: als
je in Big Brother zit, ben je be
roemder dan Erik Dekker."
door Edward Swier
Nog niet eerder lukte het een
wielrenner de Ronde van Frank
rijk zes keer te winnen. Lance
Armstrong waagt vanaf morgen
een poging. Jacques Anquetil,
Eddy Merckx, Bernard Hinault en
Miguel Indurain ontdekten ech
ter dat bij vijf zeges hun plafond
lag. Om uiteenlopende redenen.
De archieven leren dat Arm
strong nog heel wat beren op
zijn weg kan tegenkomen. Of
vrieskou, of opstandige suppor
ters, of fysiek ongemak, of ster
kere tegenstanders... Een duik in
de geschiedenis, die mogelijk
meer kan vertellen over de toe
komst. Vandaag: Bernard Hi
nault.
Sympathiek is anders. Sluw,
slinks en wraaklustig fietste
Bernard Hinault - die ook nog
eens écht hard kon trappen -
over 's heren wegen. Het bracht
hem ver. Maar niet verder dan
vijf Tourzeges. Omdat zijn knie-
en hem, de man die zulke zwa
re verzetten trapte, dwars zaten.
In 1980 en 1983 ging het geel
daarom aan hem voorbij. En in
1986? Toen mocht hij eenvou
digweg niet meer winnen. Om
dat hij daar zelf mee had inge
stemd. Het was een zakelijke
overeenkomst. Een deal, zoals
Amerikanen die kunnen slui
ten. En waar Amerikanen je ook
aan houden, hoe anders jij daar
- als koppige Breton - ook over
denkt. Op het moment dat Ber
nard Hinault in 1985 zijn vijfde
Tourzege binnenhaalde, beslis
te de Fransman feitelijk ook de
Tour van 1986. Die zou hij
nooit winnen. Niet mogen win
nen. Het bleef bij vijf, basta.
Hoezo? Greg Lemond had in
1985 als een voorbeeldig ploeg
genoot in de remmen geknepen
voor hem, in 1986 zou Hinault
dat omgekeerd ook moeten
doen. Hinault had daar echter
geen zin in, wilde niet door de
knieën. Het was dat Lemond
goed genoeg was om Hinault af
te stoppen, stevig in zijn schoe
nen stond tijdens de psycholo
gische oorlogvoering. Anders
was de Fransman de boeken in
gegaan als eerste zesvoudig
Tourwinnaar. Hoe onsympa
thiek dat ook geweest zou zijn.
Hinault had zijn kansen gehad.
Maar zijn knieën hadden hem
meer dan eens in de steek gela
ten. In 1980 was het gedurende
de eerste Tourdagen koud en
nat. De Fransman ging te diep,
beschadigde zijn knie en moest
opgeven. Joop Zoetemelk kon
zodoende de Ronde winnen. In
1983 ging Hinault zelfs hele
maal niet van start. Opnieuw
gooiden knieklachten roet in
het eten. Niet vreemd mis
schien als je beseft dat Hinault
een zwaardere versnelling trap
te dan goed voor een mens is.
Het zal Armstrong niet gebeu-
Tourklasseringen
Bernard Hinault:
1978: 1
1979:1
1980: uitgevallen
1981:1
1982: 1
1983: niet gestart
1984:2
1985:1
1986:2
ren, die trapt al jaren een 'kleu
terverzetje'.
In 1983 kwam Hinault ook tot
een breuk met zijn streekge
noot, ploegleider, bescherm
heer maar toch vooral - omdat
Hinault vond dat hij alles zelf
wel kon bepalen - loopjongen
Cyrille Guimard. Hinault richtte
met hulp van de vele miljoenen
van Bernard Tapie een nieuwe
ploeg op, het in alle opzichten
opvallende La Vie Claire. Met
het in Mondriaan-achtige te
nues gehulde team kreeg de
wielersport een nieuwe dimen
sie. Wielrenners ontvingen
plots miljoenensalarissen, de
sport veramerikaniseerde qua
opzet, aanpak en stijl. Niet in
de laatste plaats dankzij een
Amerikaan, Greg Lemond.
De miljoeneninjectie van stre
ber en naar later bleek 'mees-
teroplichter' Tapie had niet di
rect succes. In 1984 was Hi-
naults voormalige Renault -
knecht Laurent Fignon hem te
slim af in de Tour en leek de
kans op eeuwige roem als re
cordhouder verkeken voor Hi
nault.
Voor 1985 werd echter een plan
gesmeed. Lemond, het jaar er
voor nog ploegmakker van Fig
non, moest Hinault aan de fel
begeerde vijfde zege helpen.
Voor veel geld werd hij getrans
fereerd. De opzet lukte, met
bloed, zweet en tranen. Lem
ond, ook niet gek natuurlijk,
had allang door dat hij door
zijn transfer zijn kansen op di
rect Toursucces verspeelde en
bedong dat hij in 1986 kopman
zou zijn. Hinault stemde toe.
Maar de Bretonse belofte bleek
niet veel waard. Hinault deed
alles om Lemond het leven
zuur te maken. Opeens heette
het in Hinaults woorden „dat
Lemond wel moest tonen een
waardig gele-truidrager te zijn."
Met andere woorden: anders
draag ik 'm gewoon weer tot in
Parijs.
De Amerikaan, uit het lood ge
slagen door de oneerlijke con
currentie, hield de rug recht.
Speelde mooi weer. Maar ver
klaarde na zijn carrière dat er
sprake was van een gewapende
vrede. „We haatten elkaar tot
op het bot, maar de buitenwe
reld mocht dat niet weten."
Toneelspel
Vandaar ook dat toneelspel op
de Alpe d'Huez, op 21 juli 1986.
Hand in hand reden de twee de
laatste bochten van de beroem
de klim. Hinault lachte, presen
teerde zijn opvolger Lemond
triomfantelijk aan het volk. On
derweg, en de dagen vooraf
gaand, had Hinault echter tel
kenmale zijn uiterste best ge
daan Lemond eraf te rijden. Het
was dat Lemond - Yank als hij
was - voldoende ruggengraat
had om de sluwe vos weer
woord te geven.
Binnenbrandje
Het binnenbrandje leverde een
bijzonder schouwspel op. Hi
nault haalde uit in de lange tijd
rit, ging in de högrit naar Pau
een verbond éai met Pedro
Delgado, maartnoest de dag er
op richting Superbagnères de
tol betalen. Van de vier minu
ten die hij had gesprokkeld,
gingen er ruim drie verloren.
In Superbagnères nam Lemond
het geel over. Lemond weer
stond in de rit naar Alpe d'Huez
een laatste aanval van zijn
ploeggenoot, liet zich aan de
streep het toneelspel van de
verrader welgevallen. Tot op de
Champs Elysées bleef de Ame
rikaan echter over zijn schou
der kijken. „Records zeggen me
niets", probeerde Hinault de
kou nog maar eens uit de lucht
te halen. „Dankzij mij is Greg
een heel goed coureur gewor
den. Hij zal later nog veel heb
ben aan de psychologische oor
log die ik tegen hem heb ge
voerd", klonk het in Parijs. Ja,
ja.
Karsten Kroon: „Ik kan drie weken meekoersen en meeschuiven op het juiste moment." Foto: GPD
g Lemond (links) en Bernard Hinault gaan na de nodige strijd gebroederlijk over de streep op Alpe
3 U^Z. Foto: GPD
