Voorschoten '97 is
eindelijk volwassen
In dat kleine
houten
clubgebouw
huisde
een bonte
gemeenschap
PKC '83 laatste horde op weg naar hoofdklasse
s
PORT
Van links naar rechts staand: Cor Kanbier, Jos Grimbergen, Carel van Venetiën, Gert-Jan Roosing, Marc van Vliet, Peter Visser, Rob Pommée, Harry Frauenfelder, Eddy
Monsels, Alfred Verhoef, Rob de Roo, Gerrit Zijlstra, Dré de Wit, Martien van der Hoorn, Theo Staal, Cor Kleine
Gehurkt: Hans van Noort, Jac Smits, Aart de Rade, Gé Mulders, Frank Mingelen, Bram van der Meij en Frans Kroone. Foto: Privé-archief
„In welke hoedanigheid ik bij deze
competitieploeg was betrokken,
weet ik niet meer. Misschien was ik
wel ploegleider van het team dat op
de foto staat. Als ik al heb deelgeno
men aan de wedstrijd, dan hooguit
als deelnemer van het reserveteam
op de 4 x 100 meter. Dat had je toen
nog. Eerst liepen de reserves. Hun
tijd telde alleen mee, als later de
hoofdploeg - AV Holland was met
de sprinters Monsels, Verhoef, De
Roo en Zijlstra kampioen van Ne
derland - in de fout zou gaan.
Tegenwoordig heb je geen reserve
kwartet meer. Die hele clubcompe
titie stelt ook veel minder voor dan
vroeger. Ik vond zulke wedstrijden
AV Holland, de atletiekvereniging uit Leiden, maakte beginjaren zeventig van
de vorige eeuw furore. Vooral op de sprint waren de atleten uit Leiden sterk.
Carel van Venetiën (geboren in 1929) is oud-voorzitter van de vereniging, die
in 1996 opging in Leiden Atletiek.
altijd bijzonder. Vaak overtrof ik
mijzelf. In onze tijd waren er vooraf
zelfs selectiewedstrijden op de baan
in de Leidse Hout. Dan moest je
knokken om een plaats in de com
petitieploeg te bemachtigen. Daar
moet je nu eens mee aankomen. Ze
hebben liever dat een ander hun
plaats inneemt.
De competitie had ook zijn gezellige
kanten. Dan gingen we na afloop
met zijn allen eten bij de Chinees bij
het station of een pastamaaltijd bij
Zomerzorg. Ik zal nooit vergeten dat
we daar op zondagochtend een di
ner voor veertig personen moesten
afbestellen omdat de competitie
wedstrijd door extreme regenval
werd afgelast. De kok keek er
vreemd van op, maar ja, wij konden
moeilijk van 's ochtends vroeg tot 's
avonds op het eten blijven wachten.
Het zou heel goed kunnen dat de
ploeg op de foto een kampioens-
ploeg is. AV Holland promoveerde
in die jaren nogal eens naar de
hoofdklasse om vervolgens weer
naar de eerste klasse te degraderen.
De topclubs van toen waren AAC uit
Amsterdam, V<C uit Den Haag
en AVR uit Rotterdam. Van mijn
ploeggenoten uit die tijd zie ik een
enkeling nog wel eens terug. Frans
Kroone liep ik toevallig onlangs nog
tegen het lijf bij een begrafenis.
Maar de meesten zijn uitgewaaierd.
Cor Kanbier is nog actief bij de vete
ranen, maar hij woont al een tijd in
Veendam. En Bram van der Meij,
een neef van mij, zie ik ook niet da
gelijks, want hij is verhuisd naar de
Verenigde Staten."
Rare gewaanvording was dat.
Op weg naar het afscheidsbal
van MVKV waande ik mij in de
droom die mij als kind zo vaak
en zo hevig kwelde. Je bent een
eenzame fietser en kromgebogen
over het stuur vecht je tegen de
wind. Maar je bent niet sterk ge
noeg. De tijd begint te dringen.
Je moet voetballen en het tijd
stip van de aftrap nadert met
rasse schreden. De wind wak
kert nog verder aan en de weg
begint zelfs te hellen, de verkeer
de kant op. Je moet omhoog. Je
bent kansloos, je gaat te Iaat ko
men.
Dat zoiets op je 45ste ineens kan
terugkeren. Waanzinnig. Van
wege het te venvachten alcohol
gebruik zette ik vorige week vrij
dag op de fiets koers naar vlieg
veld Valkenburg. Maar tussen
Leiden en de duinen blies de
wind straffer dan ik had voor
zien. En tegen natuurlijk. De
wedstrijd MVKV jaren tachtig
tegen MVKV jaren negentig be
gon angstig dichterbij te komen,
maar het veld van mijn oude
club allerminst. Het schoot niet
op en ik begon 'm te knijpen.
Net als vroeger in die al maar
terugkerende angstdroom.
Maar ik redde het, op wils
kracht en het werd een prachti
ge avond. Praktisch iedereen
was er. Wij, de mannen van de
tachtiger jaren, konden wel twee
elftallen opstellen. Onze nako
melingen, het MVKV van de ja
ren negentig, trouwens ook.
Leuke wedstrijd, veel volk langs
de lijn, aandacht ook van de lo
kale radio en de lokale tv, goed
gegeten en me daarna overgege
ven aan pils, dans en weemoed.
Tot diep in de nacht, toen gin
gen we uiteen in de overtuiging
dat we een punt hadden gezet
achter het bestaan van de fijnste
club uit de Leidse ommelanden.
Overdreven natuurlijk, maar
MVKV had toch wel iets heel
speciaals. Een achenebbisj ver
eniging, zeiden vreemden die
niet verder keken dan de sjofele
accommodatie. Maar in dat
kleine, houten clubgebouw
huisde een bonte gemeenschap
van Katwijkers, Valkenburgers,
Rijnsburgers en Leidenaars. Ik
kwam er in terecht toen MVKV
zich had losgemaakt van het
Marine Vlieg Kamp Valkenburg
en een gewone burgervereniging
was geworden. Met Vereende
Krachten Voonvaarts werd een
soort opvangtehuis van spijtop
tanten van alle mogelijke regio
clubs. Van Quick Boys tot RCL
en van Valken '68 tot UVS. Ei
genzinnige lieden over het alge
meen die op een wonderlijke
manier bij elkaar pasten, zowel
op het veld als in het kleedhok
en de kantine.
Toen ik vrijdagnacht van mijn
barkruk gleed omdat Bryan
Adams Summer of 69 nu een
maal niet zonder een spetteren
de gitaarsolo van mij in het
luchtledige kan, was ik niet de
enige. Overal om mij heen arm
zwaaiende en moeilijk kijkende
twintigers, dertigers en veerti
gers. Dit is nou helemaal MVKV,
bedacht ik mij ondanks mijn
benevelde hoofd. Jongens van
alle leeftijden en allerlei aard
die even helemaal één zijn in
een toch wel bespottelijke act.
Nu MVKV opgaat in KRV en als
Rijn vogels zijn oude veren zal
verliezen, durf ik wel een klein
onthulling te doen. Dat wij in
1984 in de nacompetitie korte
metten met de vv leiden wisten
te maken, hadden we mede aan
Fred Segaar van de sportredac
tie van het Leidsch Dagblad te
danken. Fred, collega van mij
en mijn ploegmaat Rob Onder
water, had in zijn voorbeschou
wing op de nacompetitie Lei-
den-trainer Jan Pret de uit
spraak ontlokt MVKV te zullen
opvreten. Tussen Leiden en ons
was het in de competitie hom
meles geweest en toen vriend Se
gaar daarover Pret een beetje
begon te stangen, liet hij zich
behoorlijk gaan. Bij aanvang
van de strijd in de nacompetitie
zei onze trainer Leo de Jong he
lemaal niets. Hij wees alleen op
de deur van de kleedkamer
waarop hij de uitspraak van de
trainer van Leiden had geprikt.
Tot op het bot gemotiveerd, gin
gen we naar buiten. Tenvijl on
ze medespelers na de 5-2 over
winningeen lange neus tiaar
fan Pret maakten, dankten Rob
Onderwater en ik vooral Fred
Segaar.'
Twintig jaar later hadden we er
nog schik om. De spraakmaken
de triomf in het gevecht met Lei
den herleefde uiteraard bij het
afscheid van MVKV. De anekdo
tes buitelden over elkaar heen in
de barstensvolle kantine waar
voorzitter Jan Binnendijk als
enige het overzicht behield. Ter
wijl wij zwolgen in ételancholie
en van MVKV met het uur een
mooiere club maakten, dacht
Jan er het zijne van. Wat, dat
liet hij me weten toen ik een
arm om zijn schouder sloeg om
hem nog maar eens mijn on-
voonvaardelijke liefde voor het
scheidende fenomeen te verkla
ren. Alles goed en wel, merkte de
voorzitter kalm en vriendelijk
op, maarzoals bijna iedereen
hier, ben jij alleen maar even
langs geweest om de club na een
jaar of wat weer aan zijn lot
over te laten. Die woorden zaten
in mijn hoofd toen ik in de loop
van zaterdag on maakte. Je hebt
gelijk Jan, dat MVKV nu verle
den tijd is, kun je voorbijgan
gers zoals ik aanrekenen. Het
spijt me.
Jaap Visser
Reageren?
Sportredactie.ldehdc.nl
schoten - Emotionele kempha-
[ijn omgevormd tot een harmo-
ie familie. Voorschoten '97 was
jaar na de oprichting van de fu-
ib nog steeds niet verlost van de
ne stammenstrijd, met een
[partij in de kantine tussen leden
Ie zaterdag- en de zondagtak als
dieptepunt. De oorsprong van
zie tussen de verschillende
dgroepen' (SV Voorschoten, SVLV
indstad Sport) moest worden ge
in de vroege keuze van het be-
om de zondagtak prestatief on-
ischikt te maken aan de zater-
ik. Zeven jaar na het ontstaan
e fusievereniging is van de inter-
nflicten nog weinig merkbaar.
Je zaterdaghoofdklasse in zicht
nteert Voorschoten '97 zich als
enheid.
Peter van der Hulst
e
e
ïacompetitieduel van Voor
ten '97 tegen DOTO had afgelo-
aterdag veel weg van een feest
erbroedering. Dat verschillende
angers van het eerste zondag-
jl< met tranen in de ogen aan-
vuwden hoe de zaterdaghoofd-
v it zich plaatste voor de beslis-
Wedstrijd met PKC '83 was voor
estuur het ultieme bewijs dat
tegratie een feit is. John van
leider van het eerste zondag-
c|betrapte zichzelf erop dat hij
de lijn stond te juichen. „In het
11 waren velen heel sceptisch
de samenwerking. Deden we er
is oed aan? Maar Voorschoten '97
t nu echt een club en daar ben
tstikke blij om."
>ud zeer merkt hij weinig meer.
li :n jaar geleden waren er heel
iS :ondagmensen die niet naar het
dagelftal gingen kijken. Twee
erug waren dat er nog een aan-
nu zou ik niemand meer we-
erwijl ik toch heel wat mensen
el in de vereniging ken."
r( oeizame start volgde op al even
zame fusiebesprekingen. Aan-
dijk zochten alleen Randstad
e (vroeger Rouwkoop geheten)
IV toenadering tot elkaar.
Twee keer vergeefs, omdat bestuur
en ledenvergadering van Sportver
eniging Laurentius Voorschoten
dwars lagen, maar bij de derde po
ging lukte het de clubs, die de na
druk op het zondagvoetbal hadden
liggen, wel. De gemeente Voorscho
ten was groot voorstander van de fu
sie, omdat dan het sportpark van
SVLV aan het Burgemeester Van der
Hoevenpark vrij zou komen voor
woningbouw; een terrein dat overi
gens nog steeds braak ligt.
Later stuurde het gemeentebestuur
aan op een fusieclub waarvan ook
de op zaterdag actieve voetballers
van SV Voorschoten deel zouden
uitmaken. Wil de Ru, aanvankelijk
groot pleitbezorger van een huwelijk
met SVLV, voelde daar eerst weinig
voor. De oud-voorzitter van Rand
stad Sport: „Ik was erg lastig. SVLV
en SV Voorschoten hadden 27 dui
zend euro schuld op hun gebouwen.
Onze opstallen waren hypotheekvrij.
De gemeente wilde de schulden op
zich nemen, maar dan wilden wij
ook zo'n bedrag. 'Jullie hebben toch
geld in kas', kregen we te horen,
maar dat kwam omdat wij er zuinig
mee waren omgesprongen. Onder
tussen bleek dat een nieuwe behui
zing voor de onze atletiekafdeling
niet in de begroting was opgeno
men."
Uiteindelijk ging de gemeente over
stag en spendeerde Randstad Sport
de ruim twintigduizend euro die nog
in kas zat aan nieuw materiaal voor
de atleten, die eveneens opgingen in
Voorschoten '97. Een jaar voor de
grote fusie waren SVLV en Randstad
Sport al samengegaan. De Ru: „En
dat beviel zo goed dat we spijt had
den dat het niet eerder was ge
beurd."
Er werd tweeënhalf miljoen euro uit
gegeven om sportpark Adegeest ge
schikt te maken voor de toekomst.
Bij de voetbalclub verrezen een
nieuw clubhuis en een tribune - geld
voor een tweede was er niet - uit de
grond. De wijk Adegeest is nu een
conglomeraat van sportclubs: naast
voetbal, honk- en softbal, atletiek,
handbal, tennis, hockey, zwemmen
en golf. Voorschoten '97 telt inmid
dels een kleine veertienhonderd le
den, van wie er driehonderd aan at
letiek doen.
„Maar als je drie clubs met hun ei
gen achtergrond en cultuur onder
zachte dwang samenbrengt, dan
stuit je op aanvangsproblemen. Hoe
laat je de leden integreren, hoe zorg
je ervoor dat ze elkaar respecteren
en dat uiteindelijk hun neuzen de
zelfde richting opwijzen? In de
maatschappij is dat al lastig en een
grote vereniging als Voorschoten '97
is toch een Ideine maatschappij",
zegt secretaris Jelle Raap.
Al snel waren er fricties vanwege de
gebroken belofte om pas na enkele
seizoenen te kiezen voor prestatief
voetbal of op de zaterdag, of op de
zondag. „Niet zozeer de keuze voor
de zaterdag, maar de snelheid van
de beslissing druiste in tegen de af
spraken die voor de fusie waren ge
maakt", aldus Raap, die pas na de
samensmelting in het bestuur
kwam.
De frustraties leidden uiteindelijk tot
de bewuste vechtpartij in de kantine.
Het bestuur greep in en schorste de
daders.Als vereniging ben je nooit
blij met zo'n incident, maar vanaf
dat moment zijn we nadrukkelijker
omgegaan met de verschillen die
binnen de club leefden. Er is veel ten
goede veranderd. De structuur van
de club wordt steeds beter en op es
sentiële plekken hebben we goede
mensen zitten. We hebben een aan
tal ongelooflijk loyale vrijwilligers die
veel doen voor de club en heel ge
dreven zijn. Ook de wedstrijd tegen
DOTO zie ik als pure winst, omdat
de zogeheten'zondagmensen emo
tioneel betrokken waren met het lot
van zaterdagelftal."
Zeven jaar deed het team erover om
via de nacompetitiezeges op JAC en
DOTO de drempel van de hoofdklas
se te bereiken. PKC '83 vormt van
middag in Apeldoorn de laatst te ne
men horde. Het bestuur koos vanaf
het begin voor een rustige opbouw.
De basis moest bestaan uit Voor-
schotense jongens. Trainer Gerard
Désar, die zes jaar geleden naar de
club kwam en zaterdag voor het
laatst op de bank plaatsneemt, be
sefte al snel dat hij veel werk te ver
richten had. Maar in de ogen van
aanvoerder Frank Buizer is hij wel de
sleutel tot het succes. „Voorschoten
'97 had geen betere trainer kunnen
treffen. Ik twijfelde of ik bij de club
zou blijven. Het ging er best vrijblij
vend aan toe, totdat Désar kwam.
Hij wilde de lat wel hoog leggen. Hij
is supergedreven op een ingetogen,
V.L.N.R.
HV-j A-''ti
Voorschoten '97 juicht na de overwinning op DOTO. Vandaag kan de club promoveren naar de hoofdklasse. Foto: Mark Lamers
sociale manier. Hij stuitte geregeld
op een gesloten deur, maar bezat het
geduld om stapje voor stapje door te
gaan."
Dat bleek in het eerste jaar al. Désar:
„Met de trainingen die ik had voor
bereid - snel handelen, voetenspel,
combinatiespel - stopte ik na vier
weken. De lat lag te hoog. In hun en
thousiasme trainden de spelers veel
te fel, ze waren te ongecontroleerd
bezig. Het heeft twee jaar geduurd
voordat de stukjes op hun plaats vie
len en de spelers genoten van een
scherp positiespel."
„Wat ik zes jaar geleden ook aantrof
was een grote club met een te kleine
accommodatie. Het voetbal heeft bij
de gemeente Voorschoten niet de
prominente plek die het verdient en
dat is voor mij als buitenstaander
onbegrijpelijk."
Aanpassing van de accommodatie
krijgt daarom de hoogste prioriteit.
De club wil twee kunstgrasvelden,
het hoofdveld draaien en voor de
huidige kleedkamers een nieuwe tri
bune met de nodige faciliteiten. Ook
een 400 meter lange atletiekbaan en
sanitaire voorzieningen voor de atle
ten staan op het verlanglijstje. Het
bestuur voerde daarover onlangs al
gesprekken met burgemeester Ver
ver en bereidt een plan voor om aan
de politiek te presenteren.
Pas sinds kort zijn de verhoudingen
met de gemeente weer genormali
seerd. „We hebben veel moeite ge
daan om intensieve contacten op te
bouwen en dachten daarin geslaagd
te zijn, totdat in de waterleidingen
legionella werd geconstateerd. We
kregen de gehele rekening van 75
duizend euro gepresenteerd, waar
door het vertrouwen een forse
knauw opliep", zegt Raap. Hij beseft
dat de bomen voor de gemeente niet
tot in de hemel groeien en voelt
daarom wel voor privatisering. De
onderhoudsplicht komt dan bij
Voorschoten '97 te liggen. De bruid
schat zou de aanleg van twee kunst
grasvelden kunnen zijn.
Komt de hoofdklasse voor de vereni
ging dan niet te vroeg? „De organisa
tie is er klaar voor, maar met onze
accommodatie zijn we duidelijk nog
niet zo ver. Vanuit die context be
zien, komt het misschien te vroeg.
Meestal gebeurt het omgekeerde,
eerst is de vereniging er klaar voor
en dan het team. Désar noemt het
een verhaal van de kip en het ei. „De
A-selectie kan de kar trekken, maar
ook de omgevingsfactoren kunnen
dc trekker zijn. Op dit moment is
Voorschoten '97 nog geen hoofd
klasseclub in al zijn facetten. Nor
maal is er tien jaar voor nodig om tot
prestatievoetbal te komen, maar
daar kun je wel eens op vooruit lo
pen. Ik denk dat de selectie de
hoofdklasse aan kan." Vooral ook
omdat het tweede elftal op het hoog
ste niveau uitkomt. De jeugdoplei
ding behoeft nog verbetering. Met
die taak mag de nieuwe jeugdcoör-
dinator Mario Koswal zich komend
seizoen bezighouden.
De selectie lijkt met nieuwkomers
als Robin van der Errelen, Rudy Lak-
wijk, Mario van Heiningen, Benardo
Bor, Marlon Kruis, Mustafa Ghalfi en
Tim Kluivers de broodnodige ver
sterkingen voor een verblijf in de
hoofdklasse in huis te hebben. Al
leen Kluivers heeft een Voorschoten
verleden en daarmee pleegt de club
trendbreuk met het beleid om voor
namelijk 'eigen' jongens in het eer
ste elftal te hebben. De spoeling is
echter dun geworden. Er zijn nog
maar weinig Voorschotense spelers
van niveau die elders voetballen.
Raap: „In twaalf maanden tijd zijn
we zeven basisspelers kwijtgeraakt.
Na dit seizoen vertrekken Jan Bouwe
Blankert, Marijn Mokveld, Maurice
Fransen en Stefan Roodakkers. Om
geloofwaardig te blijven moet je de
selectie wel versterken."
De vier vertrekkende voetballers
kunnen afscheid nemen met een
hoofdprijs. De droom van Buizer
wordt dan verwezenlijkt. Op zijn ze
ventiende kwam hij in het eerste van
SV Voorschoten. „Ik word helemaal
gek als het lukt Het is prachtig als je
in de vierde klasse begint en uitein
delijk in de hoofdklasse terechtkomt.
En ik kan er nog even van genieten,
ik ben pas 29 jaar."
Op de steun van de zondagvoetbal
lers kunnen Buizer en zijn teamge
noten inmiddels rekenen. Van Veen:
„Drie jaar geleden was de club nog
niet zo ver, nu wel. Het tij is ge
keerd." Voorschoten is dus volwas
sen geworden? „Of de mensen", rea
geert Van Veen.
RANDJE BUITENSPEL
