REGIO
'Over stoppen met werken heb ik niet eens nagedacht'
'Mijn ouders en schoonouders vonden
het heel vanzelfsprekend om te helpen'
'Hier thuis heb
ik mijn
eigen kinderopvang gecreëerd'
vind dat Van Mieris «wider wn-
onderbetaald wordt ns (,662 ,74?)
Rustig leven, hoe moet dat dokter?
lijk, het is al lang bekend dat Leiden meer beroemde en kwali-
de schilders binnen de stadsmuren heeft gehad dan Rem-
Jan Steen. Alleen komen die zelden of nooit in het nieuws.
De Leidse
j j j y lem van Mie-
is zo iemand.
ezer dagen baarde hij eeuwen na zijn dood toch even opzien,
ttende man met een pijp in zijn rechterhand en een roemer in
erhand' werd bij veilinghuis Sotheby's verkocht voor 402.600
en record voor Van Mieris, die zó goed is, dat zijn schilderijen
ogwat meer zouden mogen opbrengen, vindt de Leidse kunst-
ren restaurateur PETER WILLEMSE.
VRIJDAG 21 mei 2004
NAVRAAG
De Tweede Kamer heeft dinsdag de nieuwe Wet
Kinderopvang aangenomen. Daarin wordt een
nieuwe manier van financiering van de kinder
opvang geregeld. De wet gaat ervan uit dat ou
ders, werkgevers en overheid gezamenlijk de
kosten dragen. Ouders met een inkomen tot
45.000 euro die geen bijdrage in de kinderop
vangkosten van hun werkgever krijgen, worden
hiervoor gedeeltelijk gecompenseerd. Verder
worden in de nieuwe wet niet langer specifieke
kwaliteitseisen aan de kinderopvang gesteld.
Ouders en vakbonden moeten afspraken maken
met de uitbaters van crèches over bijvoorbeeld
het aantal leidsters op een babygroep, de groot
te van de lokalen of de aanwezigheid van een
buitenspeelplaats. De nieuwe wet, die nog door
de Eerste Kamer moet, gaat op 1 januari 2005 in.
Vooruitlopend op de veranderingen drie regio
genoten over hoe zij de opvang van hun kind
(eren) hebben geregeld.
Carla Kruis (44) zoon Sebastiaan (3)
gaat vier dagen per week naar kinder-
dagopvang Madelief in Leiden. Krul
werkt fulltime als manager human re
sources bij Holland Casino.
„Ik werk fulltime, mijn partner Geert
Jan ook. Voor ons is het altijd heel
vanzelfsprekend geweest dat Sebas
tiaan naar de crèche zou gaan. Ik
was 40 toen ik hem kreeg en had
mijn hele leven, vanaf mijn achttien
de, al gewerkt. Ik heb er eerlijk ge
zegd niet eens over nagedacht mijn
baan op te geven en thuis te blijven.
Mijn werk betekent ook te veel voor
mij. Het gaat niet alleen om het geld
maar ook om het werkplezier.
In het begin bleef ik net als Geert Jan
doordeweeks een dag thuis. Nu niet
meer. Sebastiaan gaat van dinsdag
tot en met vrijdag naar de crèche.
Zijn vader brengt hem 's ochtends
om acht uur weg en ik haal hem
rond zessen weer op. Voor Sebasti
aan is de crèche alleen maar goed.
Hij bloeit er van op.
Sebastiaan is enig kind. Als ik thuis
zou blijven, zou Sebastiaan alleen
maar tussen volwassenen leven en
dus volslagen geïsoleerd opgroeien.
Hij leert meer op een crèche waar hij
met leeftijdsgenootjes kan spelen.
Dat kinderdagverblijven nu onder
vuur liggen, vind ik onzin. De leid
sters zijn hartstikke lief en de kinde
ren doen de hele dag door leuke din
gen. Ze knutselen, bakken koekjes,
spelen in de tuin en zingen liedjes.
Sebastiaan heeft nu ook een eigen
wereldje en dat gun ik hem van har
te. Geert Jan en ik grappen er af en
toe over. Als we hem wegbrengen
zeggen we: Sebastiaan gaat naar zijn
werk.
Ik kan eigenlijk maar één nadeel be
denken en dat is die eeuwige ver
koudheid. Ik heb wel eens gelezen
dat crèchekinderen volgens een
KNO-arts de helft van de tijd verkou
den zijn. Als ik naar Sebastiaan kijk,
dan klopt dat wel. Ze steken elkaar
allemaal aan.
Sebastiaan ging eerst naar een crè
che in de Merenwijk. Die ging fail
liet. We zaten toen echt met de han
den in het haar. Ons werk liep ge
woon door. Gelukkig opende kinder
dagverblijf Madelief zijn deuren. We
hebben dus niet heel bewust voor
die crèche gekozen maar Sebastiaan
heeft het daar wel enorm naar zijn
zin.
Ik weet dat véél ouders in Nederland
conservatiever zijn en vinden dat het
kind meer thuis hoort te zijn. Wij
kennen persoonlijk overigens geen
mensen die er zo over denken. Dat
komt natuurlijk ook door onze leef
tijd en ons werk. We zijn altijd druk
bezig en in ons weekeinde besteden
we de tijd met ons drieën. Zoveel an
dere moeders ken ik niet."
Floor Ligtvoet
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg
mail: directiehdcuz@hdc.nl
vfdredacteur: Jan Geert Majoor
E-mail: redactle.ld@hdc.nl
Koor
*aat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postbus 54,2300 AB Leiden,
mei ^071-5356415
waï !e fax 071-5 356 325
xjjek ^ten fax 023-5150 567
jaai pil EVERKOOP
im.b.U
WbNSi 3661
Igoed: 023-5150 543
075-6813677
ilailhandel: 071-5 356 300
"reaus kunnen contact opnemen
Scha 6813636
®E
•c "(gratis)
'•5196800
«enten
'Maling (acceptgiro)
'e'3 «'(alleen aut. ine.)
iroe'J 7° p/j €216,90
die ons een machtiging verstrekken
ruit" «omatisch afschrijven van het
ar. !"lsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organlsatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV Is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
jhetschil-
ik weet
et, Ik zie wel
hilderij voor
taan die
rijving vol-
naar of dat
aadwerkelijk
hilderij van
lieris is weet
Deken na-
|k wel ander
tan hem."
werk ook
lijke bedra-
aard?
jtis schitterend werk, dat is zo fantastisch mooi! Die
nzijn schilderijen. Die stofuitdrukking bijvoorbeeld, de ma-
aarop hij stoffen schilderde. Bijzonder goed. Ik vind dat hij
aderbetaald wordt. Kijk, die gasten hadden in de tijd verder
an hun kop. Die gingen gewoon een hele tijd zitten schilde-
ander dat ze door van alles en nog wat werden afgeleid. Dat
Ze dachten er ook een hele tijd van tevoren al over na, over
touw van het schilderij. Daar kwam nog bij dat ze zelf hun
aakten, zo dat het precies naar hun zin was. Tegenwoordig
bijna alle schilders hun verf kant-en-klaar. Ik denk dat het
nschap van Willem van Mieris in deze tijd niet haalbaar is."
01 nt het dan dat Willem van Mieris nog niét wereldberoemd
Ijkte zeggen. Ook zijn zoon Frans was geweldig goed. Frans
lem waren allebei top-top-topschilders. Ze behoren voor mij
absolute top uit de kunstgeschiedenis. Kijk, Willem van Mie-
g liet onbekend hoor, maar kwaliteit alleen is niet voldoende
Teldberoemd te worden. Het heeft ook met promotie te ma-
let reclame. Dat hebben ze met schilders als Rembrandt en
a. togh heel goed gedaan. Om hen hangt al eeuwenlang een ro-
ich beeld. Bij van Mieris is dat niet zo. Bovendien, hij heeft
j* nweten ook niet zo'n heel groot oeuvre, dat speelt ook mee.
schilderde geen grote doeken, wat een grote groep mensen
spreekt. Maar goed, het zou me niets verbazen als zijn wer-
een tijdje voor miljoenen van de hand gaan."
)f( Herman Joustra foto: Dick Hogewoning
UIT DE ARCHIEVEN
01979, maandag 21 mei
(SCHOTEN - De jaarlijkse geraniummarkt in Voorschoten, die
[als een van de grootste op dit gebied in het land, heeft afgelo-
rdag weer vele honderden bezoekers getrokken. Een selecte
raniumkwekers maakte de markt zeer aantrekkelijk.
[rchief Leidsch Dagblad
in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
hg 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
iimmer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507,2003 PA
idem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
itslng) of door contante betaling aan de Dalie van het Leidsch Dagblad,
feitstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
1954, Vrijdag 21 Mei
51N-Een juichend, vlaggend en zingend Leiden heeft Koningin
len Prins Bernhard gisteravond een triomfanteljke intocht be-
elkens weer bij hoogtijdagen van het Universitaire leven zag Lei-
nVorstin in zijn midden. Het incognito werd dan steeds geëer-
081; Doch gisteren, bij het werkbezoek, dat het Koninklijk Paar
Rijnstreek, het Merengebied en de Sleutelstad bracht, was dit
Thans kon en mocht ook Leiden tonen hoe zeer dit bezoek op
B rijs wordt gesteld. Is het niet, zoals burgemeester Van Kinschot
zijn begroetingsrede uitdrukte, Leidens hartewens, dat straks
ininklijke dochter als studente zal ingeschreven staan bij de
Academie? Doch er was meer, dat dit Koninklijke bezoek tot
jgtepunt van het Léidse leven-van-elke-dag maakte. Allereerst
Ihousiasme, dat zich allerwege openbaarde. En dan die com-
nensenmenigte, welke zich tijdens de zanghulde op het Stad-
ein samenpakte. Hier was Leiden bijeen om zijn Vorstin en haar
leen niet georganiseerde, doch spontane hulde te brengen.
Esther de Lange uit Katwijk is ge
trouwd met Rob van der Plas en is
moeder van een meisje (2,5) en
een jongetje (4,5). Ze maakt geen
gebruik van het kinderdagverblijf.
Haar ouders en schoonouders
schieten te hulp als ze werkt.
„Toen ik zwanger was van mijn
eerste, wist ik een paar dingen
zeker: ik wilde doorwerken en ik
wilde vanwege mijn vroege dien
sten niet naai- een kinderdagver
blijf. Omdat ik dan om half acht
Esther de Lange: Je
moet open met elkaar
omgaan. Alleen dan
hou je het voor alle
partijen leuk."
Foto: Dick Hogewoning
begin, zou dat betekenen dat ik
mijn kind om zeven uur naar de
opvang moeten brengen. Zelf
zou ik er dan al om half zes uit
moeten. Dat zag ik niet zitten.
Mijn moeder zei nog dat haar
moeder vroeger altijd op mij
paste en dat was voor haar ook
een reden om ons te helpen. Ze
vond dat dus heel vanzelfspre
kend. Gelukkig dachten mijn
schoonouders er net zo over.
Ik werk parttime in de verpleging
en mijn diensten zijn of vroeg, of
laat. Wanneer ik vroege dienst
heb, komen mijn ouders de kin
deren ophalen en aankleden.
Mijn man, die tussen zeven en
half acht naar zijn werk gaat, en
ik hoeven dan alleen voor ons
zelf te zorgen. Als ik late dienst
heb, zorgen mijn schoonouders
voor de kinderen. Dat bevalt ze
allemaal het beste. De een wil
niet laat en de ander wil niet
vroeg. Het lijkt misschien dat er
een enorm groot geregel aan vast
zit, maar het is zo simpel als wat.
We hebben het voordeel dat on
ze kinderen makkelijk zijn en bij
na nooit ziek. Een ander voor
deel is dat zowel mijn ouders als
mijn schoonouders erg lief met
de kinderen omgaan. Mijn man
en ik vinden allebei dat we onze
ouders vrij moeten laten in klei
ne dingen die met opvoeden te
maken hebben. Als zij bijvoor
beeld snoep willen geven, moet
dat kunnen. Zo vaak zijn de kin
deren niet bij ze, en grootouders
hebben het recht hun kleinkin
deren zo nu en dan te verwen
nen. Dat mogen ze van ons.
Maar als er bij grote opvoeddin-
gen wat gebeurt dat wij niet leuk
vinden, zouden we er wel wat
van zeggen. Dat zou geen pro
bleem zijn, daar praten we dan
open over. Aan de andere kant,
weet ik dat de opa's en oma's het 2
zouden aangeven als het niet
meer gaat. Ik denk dat je wel
open met elkaar om moet gaan.
Dat is de enige manier waarop je
het voor alle partijen leuk houdt.
Of ze ook een beloning krijgen?
Nou, ik doe mijn best om er aan
te denken om regelmatig een
bloemetje mee te nemen en met
Moederdag doen we wat extra's.
Nee, zo lang het gaat zoals het
nu gaat, kun je het niet beter
wensen."
Gerard Baas
Sebastiaan Beekman met zijn vader Geert Jan Beekman. Moeder Carla Krul:
„Voor Sebastiaan is de crèche alleen maar goed. Hij bloeit er van op."
Foto: Henk Bouwman
De Alphense Amber lede-
ma (34) is ruim twee jaar
geleden gestopt met wer
ken om fulltime voor haar
drie kinderen Dylan (5),
Nadine (3) en Max (bijna
2) te kunnen zorgen.
Daarvan heeft ze beslist
geen spijt, vertelt ze.
„Toen ik van Max in ver
wachting was, ben ik de
finitief gestopt met wer
ken. Onze oudste Dylan
zou dat jaar 4 worden en
dus naar de basisschool
gaan. Als ik die keuze
ruim twee jaar geleden
niet had gemaakt, zou ik
nu elke schooldag om
kwart over zeven 's och
tends de kinderen in de
auto moeten proppen
om Nadine en Max naar
de crèche te brengen.
Dylan zou dan naar de
voor- en naschoolse op
vang moeten gaan en
verplicht overblijven op
school. Het werk van
mijn man laat het nu
eenmaal niet toe dat hij
zulke taken voor zijn re
kening neemt. 's Avonds
om half zeven zouden de
kinderen dan weer thuis
zijn. Ik moet daar echt
niet aan denken.
Ik heb twaalf jaar in de
kinderopvang gewerkt. Je
zult mij niet horen zeg
gen dat een crèche of
buitenschoolse opvang
slecht is voor een kind.
Goede opvang levert een
wezenlijke bijdrage aan
de sociale ontwikkeling
van een kind. Hier in
huis heb ik dan ook mijn
eigen kinderopvang ge
creëerd. Met een uitge
breid wagenpark vol
plastic brommers en
stoere fietsjes in de ach
tertuin. En twee zand
bakken, want één zit al
snel vol. Dylan kan elke
dag vriendjes of vrien-
dinnetjes meenemen en
thuis lunchen. Hij mag
uiteraard ook bij een an
der gaan spelen of eten.
Dat alles is veel moeilij
ker te realiseren als je
een werkende moeder
bent. Net als de zwemles
en de sportclubs waar je
de kinderen naar toe
moet brengen.
Mijn man verdient ge
noeg om dit hele gezin
draaiende te houden. Ik
weet heel goed dat we in
een luxepositie verkeren.
Niet elke vrouw kan de
keuze maken om te stop
pen met werken.
Mijn gezin is mijn leven
en daar ben ik trots op.
Ja, de taken zijn traditio
neel verdeeld. Het huis
houden komt vooral op
mijn schouders terecht.
Ik regel alles. Maar als
mijn man 's avonds
thuiskomt, is hij er wel
voor honderd procent
.0
Amber ledema met haar kinderen Dylan, Max en Nadine. „Mijn gezin is mijn leven en
daar ben ik trots op." Foto: Mark Lamers
voor de kinderen. Hij
ploft niet neer op de
bank om de krant te gaan
lezen, maar is er echt
voor onze drie. Ik vind
hem een geweldige va
der. Het enige nadeel van
fulltime moederschap is
dat je altijd mamma
bent. Ik heb geen colle
ga's die tegen me zeggen:
'wat heb je dat goed op
gelost', als er groot kin
derverdriet heeft ge
speeld. Maar tot nu toe
heb ik nog geen seconde
spijt gehad van mijn be
slissing.
Voor de school van Dy
lan zet ik me extra in. Ik
ben bijvoorbeeld klas-
senmoeder. Ik ben er nog
niet uit of ik weer ga wer
ken als de kinderen gro
ter zijn. Misschien ga ik
wel het vrijwilligerswerk
in. Daaraan is in deze
maatschappij immers
grote behoefte.
Als klein meisje is me
vroeger natuurlijk wel
eens gevraagd wat ik la
ter wilde worden als ik
groot zou zijn. Ik ant
woordde dan steevast:
moeder!"
Nancy Ubert
TUSSEN PEN EN PAN
Mijn leven is niet saai. Vijf kinderen (Fré, Marc, Sam,
Fleur, Olivier) in de leeftijd van 12 tot 22 jaar en mijn
man (Theo) zorgen voor veel leven in de brouwerij. Vier
dagen in de week ga ik naar de redactie van deze krant.
Of ik trek op zoek naar nieuws en achtergrondverhalen
de regio in. Een ingewikkeld bestaan? In 'Tussen pen en
pan' bericht ik er wekelijks over.
„Doe het nou eens wat
rustiger aan." Mijn huis
arts meent het. Ik kom
voor mijn allergische
klachten, die de laatst
weken weer heftig de kop
opsteken. Mijn stem valt
zomaar weg, mijn wan
gen blazen op, de keel
steekt, mijn hoofd klopt,
het oog trekt en de bin
nenkant van mijn han
den wordt een soort
landkaart. Niet de opti
male condities om als
journalist de stad in te
trekken. Ik denk aan an
dere medicijnen, hij
denkt aan een rustiger
bestaan. Ik ben eigenwijs
en zeg dat er heel veel
oorzaken voor een angio-
oedeem - zo heet deze
medische klacht - kun
nen zijn. Na enig heen-
en-weergepraat besluiten
we beide te doen. Nieu
we medicijnen en af en
toe mijn dwingende le
vensstijl wat temperen.
Het is prachtig weer als
ik op de fiets naar huis
terugkeer. Het is bijna
half tien in de morgen. Ik
besluit zomaar de krant
te bellen dat ik recht
streeks naar de Terwee-
school in Oegstgeest ga
waar hockeyer Taeke
Taekema komt. Heb ik
Li
een uurtje respijt, en
Oegstgeest op de fiets is
een mooi rustig ritje,
waar je van kunt kalme
ren. Ware het niet dat
Olivier een epistel in
nood heeft achtergelaten
voor zijn moeder. „Het
zit zo, morgenavond, heb
ik bandjesavond. En de
aansluiting van de gitaar
naar de versterker is van
morgen losgelaten. We
kunnen dat zelf niet re
pareren. Ik heb wel geke
ken, maar dat lukt niet.
Zou jij naar de muziek
winkel Servaas kunnen
op de Hooigracht. Gitaar
moetje meenemen."
Ik roep mijn dokter aan.
Hij zegt niets. Gitaar op
de rug, tas achterop de
fiets, via de binnenstad
van Leiden naar Oegst
geest is ook leuk. De ban
den van de nylon hoes
knellen onder mijn ok
sels en ter hoogte van het
Waardeiland is mijn rug
onder de gitaar kletsnat.
Bij de brug denk ik nog
dat alle mensen die mij
passeren vol respect naar
mij kijken en denken: bij
na vijftig en nog zo jeug
dig met een gitaar op de
rug. Ik fantaseer dat ik
een groot optreden heb
met mijn held Paul Mc
Cartney. Vorig jaar nog
stond ik oog in oog met
hem in het Gelredome in
Arnhem. Heel ontspan
nen gaf hij daar drie uur
lang een schitterend op
treden. Ook toen had ik
geen stem meer, maar
dat kwam door het mee
zingen.
De mannen die in de
muziekwinkel staan, zijn
heel bijzonder. Heel rus
tig. Ze laten zich niet gek
maken door hun klanten.
Met een heel klein
schroevendraaiertje
maakt een van hen de
flitsende rode gitaar van
mijn zoon open. In een
oogopslag ziet hij het al.
De uitgang is in elkaar
gedrukt. Ja, dat wordt re
pareren. Hij schrijft een
bon. Ik zeg dat ik hoop
dat-ie morgen klaar is,
mijn zoon moet voorspe
len. Bandjesavond weet
u wel. „Ja, dat kan ik niet
beloven. Overal zit druk
achter", zegt de man
zonder enige stemverhef
fing." Het vocht gutst
van mijn rug, mijn ge
zicht is opgeblazen en
rood. Hij schrijft keurig
het nummer van de gi
taar op de bon en laat
weten dat ik aan het eind
van de middag kan bel
len. „Het nummer staat
op de bon, die bon moet
u meenemen bij het op
halen, voor half zes
graag."
Buiten verklaar ik mezelf
voor gek. Stomme bijna
vijftiger. Zo rustig moge
lijk - ik moet wel binnen
een kwartier in Oegst
geest zijn om naar de
hockeyheld van mijn kin
deren te luisteren - pak
ik de draad van het fiet
sen weer op. Versnelling
op zwaar. Bij het hek van
de school komt alles op
me af. Als ik me meld bij
de administratie ziet een
mevrouw mijn ongeluk
kige gezicht. „Zwaar
tochtje, u wilt zeker wel
koffiè?" Ook dat nog, zij
ziet nu zelfs dat ik het
zwaar heb. „Graag." Ik
herstel.
Taeke Taekema is de rust
zelve. Met veel plezier
vertelt hij de leerlingen
over zijn toekomstplan
nen, de Olympische Spe
len. Een mooi inkijkje in
zijn leven. Het gaat goed
met hem, zijn kniebles
sure is met rust hersteld.
Hij is klaar voor Athene.
Op weg naar de redactie
laat ik de opzet van het
verhaal door mijn kop
malen. Het is twaalf uur.
Het is druk, het leven
speelt zich buiten af. De
terrassen zijn voL Zou ik
ook even gaan ziKen?
Nee, plicht roept. Ik moet
nog... En die gitaar. En
mijn ouders komen eten.
En Sam en Theo hebben
bezigheden buitenshuis,
waarvoor nog het een en
ander moet worden gere
geld. Ik stop met denken:
zou dat rust geven?
Een etmaal later: Taeke
ma heeft de krant ge
haald, de gitaar is op tijd
terug, mijn ouders von
den de Woubrugse as
perges van Noordam
heerlijk en Theo en Sam
zijn ook geslaagd. Ik
schrijf dit rustig op He
melvaartsdag.
Saskia Stoelinga
Reageren?
s.c.m.stoelinga@hdc.nl
